Metypred 4 mg tabletki

1 tabl. zawiera 4 mg lub 16 mg metyloprednizolonu. Preparat zawiera laktozę.

Glikokortykosteroid o silnym działaniu przeciwzapalnym. Charakteryzuje się silniejszym działaniem przeciwzapalnym niż prednizolon oraz powoduje zatrzymanie sodu i wody w organizmie w mniejszym stopniu niż prednizolon. Stosunek siły działania metyloprednizolonu do hydrokortyzonu wynosi co najmniej jak 4:1. Oprócz istotnego wpływu na procesy zapalne i immunologiczne glikokortykosteroidy oddziałują również na metabolizm węglowodanów, białek i tłuszczów. Działają również na układ sercowo-naczyniowy, mięśnie szkieletowe i OUN. Większość wskazań terapeutycznych opiera się na przeciwzapalnych, immunosupresyjnych i przeciwalergicznych właściwościach glikokortykosteroidów, które odpowiadają za następujące działania: lokalne zmniejszenie ilości komórek zapalnych; zmniejszenie światła naczyń krwionośnych; stabilizacja błon lizosomalnych; zahamowanie fagocytozy; zmniejszenie produkcji prostaglandyn oraz ich pochodnych. Metyloprednizolon wykazuje jedynie minimalne działanie mineralokortykoidowe. Glikokortykosteroidy powodują katabolizm białek. Uwolnione aminokwasy są przekształcane w procesie glukoneogenezy w wątrobie w glukozę i glikogen. Na skutek zmniejszenia wchłaniania glukozy w tkankach obwodowych może dojść do hiperglikemii i glikozurii, szczególnie u pacjentów ze skłonnością do cukrzycy. Glikokortykosteroidy powodują lipolizę. Aktywność lipolityczna dotyczy głównie kończyn. Glikokortykosteroidy wywierają także efekt lipogenny, najwyraźniej widoczny w obrębie klatki piersiowej, szyi i głowy. Procesy te prowadzą do redystrybucji odłożonej tkanki tłuszczowej. Metyloprednizolon jest szybko wchłaniany po podaniu doustnym, C_max osiąga w czasie 1,5-2,3 h; biodostępność wynosi 82-89%. Ulega znacznej dystrybucji w tkankach, przenika przez barierę krew-mózg oraz do mleka kobiecego. W ok. 77% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w wątrobie (głównie z udziałem CYP3A4) do nieczynnych metabolitów; może również być substratem dla glikoproteiny P. T_0,5 metyloprednizolonu w fazie eliminacji wynosi 1,8-5,2 h.

Glikokortykosteroidy należy stosować tylko objawowo, z wyjątkiem przypadków zaburzeń endokrynologicznych, kiedy są stosowane w leczeniu substytucyjnym. Zaburzenia endokrynologiczne: pierwotna lub wtórna niedoczynność kory nadnerczy (hydrokortyzon lub kortyzon są lekami z wyboru, w razie konieczności syntetyczne analogi mogą być stosowane jednocześnie z mineralokortykosteroidami, u niemowląt i dzieci suplementacja mineralokortykosteroidów jest szczególnie istotna); wrodzony przerost nadnerczy; nieropne zapalenia tarczycy; hiperkalcemia w przebiegu choroby nowotworowej. Choroby reumatyczne. Leczenie wspomagające do krótkotrwałego stosowania (w czasie epizodu zaostrzenia lub pogorszenia stanu zdrowia) w przebiegu: łuszczycowego zapalenia stawów; reumatoidalnego zapalenia stawów, w tym młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów (w niektórych przypadkach może być wymagane podawanie małych dawek jako leczenie podtrzymujące); zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa; ostrego i podostrego zapalenia kaletki maziowej; ostrego nieswoistego zapalenia pochewki ścięgna; ostrego dnawego zapalenia stawów; pourazowej choroby zwyrodnieniowej stawów; zapalenia błony maziowej w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów; zapalenia nadkłykcia. Układowe choroby tkanki łącznej. W okresie zaostrzenia lub jako leczenie podtrzymujące w przebiegu: tocznia rumieniowatego układowego (i zapalenia nerek w przebiegu tocznia); zapalenia wielomięśniowego i zapalenia skórno-mięśniowego; ostrego reumatycznego zapalenia mięśnia sercowego; polimialgii reumatycznej; olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic. Choroby dermatologiczne: pęcherzyca; pęcherzowe opryszczkowate zapalenie skory; ciężka odmiana rumienia wielopostaciowego (zespół Stevensa-Johnsona); złuszczające zapalenie skory; ziarniniak grzybiasty; ciężka postać łuszczycy; ciężka postać łojotokowego zapalenia skóry. Choroby alergiczne. Leczenie ciężkich chorób alergicznych, w przypadku, kiedy inne metody leczenia są nieskuteczne: sezonowe lub całoroczne alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa; choroba posurowicza; astma oskrzelowa; reakcje nadwrażliwości na leki; wyprysk kontaktowy (kontaktowe zapalenie skory); atopowe zapalenie skóry. Choroby oczu. Ciężkie, ostre i przewlekłe procesy alergiczne i zapalne obejmujące oko i jego przydatki, takie jak: alergiczne brzeżne owrzodzenia rogówki; półpasiec oczny; zapalenie w obrębie odcinka przedniego oka; rozlane zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka oka i zapalenie naczyniówki; współczulne zapalenie błony naczyniowej; alergiczne zapalenie spojówek; zapalenie rogówki; zapalenie naczyniówki i siatkówki; zapalenie nerwu wzrokowego; zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego. Choroby układu oddechowego: objawowa sarkoidoza; zespół Loefflera niepoddający się leczeniu innymi lekami; beryloza; piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc, jednocześnie z odpowiednim leczeniem chemioterapeutykiem przeciwgruźliczym; zachłystowe zapalenie płuc. Choroby krwi: samoistna plamica małopłytkowa u dorosłych; wtórna małopłytkowość u dorosłych; nabyta (autoimmunologiczna) niedokrwistość hemolityczna; niedobór erytroblastów w szpiku; wrodzona niedokrwistość hipoplastyczna. Choroby nowotworowe. Leczenie paliatywne: białaczki i chłoniaków u dorosłych; ostrej białaczki u dzieci. Obrzęki. W celu wywołania diurezy albo remisji proteinurii w zespole nerczycowym, bez mocznicy, idiopatycznym lub w przebiegu tocznia rumieniowatego. Choroby przewodu pokarmowego. W zaostrzeniu przebiegu: wrzodziejącego zapalenia jelita grubego; choroby Leśniowskiego-Crohna. Choroby układu nerwowego: zaostrzenie w przebiegu stwardnienia rozsianego; obrzęk mózgu związany z obecnością guza mózgu. Inne: przeszczepianie narządów.

Nadwrażliwość na metyloprednizolon lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Układowe zakażenia grzybicze. Podawanie szczepionek żywych lub żywych atenuowanych jest przeciwwskazane u pacjentów otrzymujących dawki kortykosteroidów o działaniu immunosupresyjnym.

Ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania metyloprednizolonu w czasie ciąży, należy stosować go wyłącznie w przypadkach, kiedy jest to absolutnie konieczne. Kortykosteroidy podawane ciężarnym samicom zwierząt mogą powodować wady rozwojowe płodu, w tym rozszczep podniebienia, opóźnienie wzrostu wewnątrzmacicznego i wpływ na wzrost i rozwój mózgu. Pomimo wyników badań na zwierzętach, wydaje się, że ryzyko uszkodzenia płodu jest znikome, jeśli lek jest stosowany w czasie ciąży. Ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania metyloprednizolonu w czasie ciąży u ludzi, należy stosować go wyłącznie w przypadkach, kiedy jest to absolutnie konieczne. Niektóre kortykosteroidy łatwo przenikają przez barierę łożyskową. W jednym retrospektywnym badaniu stwierdzono zwiększoną częstość występowania małej urodzeniowej masy ciała u niemowląt urodzonych przez matki otrzymujące kortykosteroidy. Mimo, że noworodkowa niewydolność kory nadnerczy występuje rzadko u dzieci narażonych na działanie kortykosteroidów w życiu płodowym, noworodki urodzone przez matki, które otrzymywały duże dawki kortykosteroidów w trakcie ciąży, należy starannie obserwować i badać pod kątem niewydolności kory nadnerczy. Jeśli w czasie ciąży istnieje potrzeba przerwania długotrwałego stosowania kortykosteroidów, leczenie należy przerywać stopniowo. Jednak w niektórych sytuacjach (np. w przypadku terapii zastępczej w leczeniu niewydolności kory nadnerczy) może być konieczna kontynuacja terapii lub nawet zwiększenie dawki. Działanie kortykosteroidów na przebieg porodu nie jest znane. U niemowląt urodzonych przez matki leczone kortykosteroidami, przez dłuższy czas w okresie ciąży, obserwowano rozwój zaćmy. Kortykosteroidy przenikają do mleka matki. Mogą hamować wzrost i wpływać na endogenne wytwarzanie glikokortykosteroidów u niemowląt karmionych piersią. Nie przeprowadzono wystarczających badań dotyczących wpływu glikokortykosteroidów na rozród u ludzi, dlatego leków tych nie należy podawać kobietom karmiącym, chyba że korzyści z leczenia zostaną uznane za przeważające nad potencjalnymi zagrożeniami dla niemowlęcia. W badaniach na zwierzętach wykazano, że kortykosteroidy mają szkodliwy wpływ na płodność.

Doustnie. Dawkowanie musi być dostosowane indywidualnie do ciężkości choroby, rokowania i oczekiwanego czasu trwania choroby oraz reakcji pacjenta na leczenie. Czas leczenia powinien być jak najkrótszy. Dawka początkowa może wynosić od 4 mg do 48 mg na dobę, w zależności od jednostki chorobowej. W przypadku chorób o lżejszym przebiegu stosowane są na ogół mniejsze dawki, jednak u niektórych pacjentów konieczne może być podawanie większych dawek. Leczenie dużymi dawkami stosuje się w przypadku: stwardnienia rozsianego (200 mg/dobę), obrzęku mózgu (200-1000 mg/dobę) oraz przeszczepu narządów (do 7 mg/kg mc./dobę). W przypadku braku poprawy stanu klinicznego należy przerwać leczenie metyloprednizolonem i zastosować inne leczenie. W przypadku konieczności przerwania długotrwałego leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. W przypadku uzyskania poprawy klinicznej należy ustalić dawkę podtrzymującą poprzez stopniowe zmniejszanie dawki początkowej w odpowiednich odstępach czasu, aż do uzyskania najmniejszej dawki zapewniającej utrzymanie uzyskanego korzystnego efektu klinicznego. Należy pamiętać o ciągłym monitorowaniu dawki leku. W wymienionych poniżej sytuacjach może być konieczne dostosowanie dawki: w przypadku remisji lub zaostrzenia procesu chorobowego, indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, u pacjentów narażonych na stres niezwiązany bezpośrednio z leczoną chorobą. W trakcie leczenia może być konieczne zwiększenie dawki na jakiś czas w zależności od stanu pacjenta. Schemat leczenia przerywanego: stosuje się podwójną dawkę dobową co drugi dzień rano. Celem takiego schematu leczenia jest zapewnienie korzystnego wpływu kortykosteroidów i minimalizacja niektórych działań niepożądanych, takich jak zahamowanie osi przysadkowo-nadnerczowej, zespół Cushinga, zahamowanie wzrostu u dzieci oraz objawy nagłego przerwania leczenia kortykosteroidami.

Glikokortykosteroidy mogą maskować objawy zakażenia oraz upośledzać mechanizmy obronne organizmu i zwiększać podatność na nowe zakażenia, zakażenia mogą mieć cięższy przebieg (w tym śmiertelny). Stosowanie kortykosteroidów u osób z czynną gruźlicą należy ograniczyć do przypadków o przebiegu piorunującym lub rozsianym, gdzie są stosowane w leczeniu choroby w skojarzeniu z odpowiednimi lekami przeciwgruźliczymi. Gdy podanie glikokortykosteroidów jest wskazane u pacjentów z gruźlicą utajoną lub z dodatnim wynikiem próby tuberkulinowej, konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów, gdyż może dojść do reaktywacji choroby; u tych pacjentów, w trakcie długotrwałej kortykosteroidoterapii należy stosować chemioprofilaktykę. Stosowanie szczepionek podczas kortykoterapii - patrz przeciwwskazania i interakcje. U pacjentów otrzymujących kortykosteroidy stwierdzano występowanie mięsaka Kaposiego; przerwanie stosowania kortykosteroidów może doprowadzić do remisji klinicznej. Rola kortykosteroidów we wstrząsie septycznym opisywana była zarówno korzystnie, jak i szkodliwie. Ostatnio sugerowano, że suplementacja kortykosteroidami wywiera korzystny wpływ u pacjentów z rozwiniętym wstrząsem septycznym, u których stwierdzono niewydolność nadnerczy. Nie zaleca się jednak ich rutynowego stosowania w leczeniu wstrząsu septycznego, a w przeglądzie systematycznym przedstawiono wniosek, że krótkotrwałe stosowanie kortykosteroidów w dużej dawce nie jest uzasadnione. Jednak metaanaliza i badania przeglądowe wskazują, że dłuższe schematy (trwające 5-11 dni) leczenia kortykosteroidami w małej dawce mogą powodować zmniejszenie umieralności. Kortykosteroidy są skuteczne w przyspieszaniu ustępowania ciężkich zaostrzeń stwardnienia rozsianego, nie potwierdzono jednak ich wpływu na ostateczny rezultat naturalnego przebiegu choroby; do uzyskania istotnego efektu konieczne są stosunkowo duże dawki kortykosteroidów. Odnotowano przypadki tłuszczakowatości nadtwardówkowej u pacjentów przyjmujących kortykosteroidy, zwykle w przypadku długotrwałego stosowania dużych dawek. Glikokortykosteroidów nie należy podawać pacjentom z chorobą Cushinga (ryzyko nasilenia choroby). Ostrożnie stosować u pacjentów z niedoczynnością tarczycy (nasilone działanie leku); z cukrzycą (ujawnienie się cukrzycy utajonej lub zwiększenie zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe); z nadciśnieniem (nasilenie nadciśnienia tętniczego) lub innymi zaburzeniami układu sercowo-naczyniowego (w przypadku zastoinowej niewydolności serca podawać tylko w przypadku wyraźnych wskazań); z zaburzeniami zakrzepowo-zatorowymi lub ryzykiem ich wystąpienia; z podejrzewanym lub stwierdzonym guzem chromochłonnym (ryzyko przełomu w przebiegu guza, w tym zakończonego zgonem); z zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie (pogorszenia istniejącej niestabilności emocjonalnej lub skłonności psychotycznych); z zaburzeniami przebiegającymi z drgawkami; z miastenią lub leczonych jednocześnie lekami antycholinergicznymi, w tym blokerami nerwowo- mięśniowymi, np. pankuronium (ryzyko ostrej miopatii); z wrzodziejącym zapaleniem jelit, jeżeli istnieje zagrożenie perforacją, bądź też wystąpieniem ropnia lub innej postaci zakażenia ropnego, zapaleniem uchyłków, świeżymi zespoleniami jelitowymi, czynną lub utajoną chorobą wrzodową; z osteoporozą; z niewydolnością nerek; z marskością wątroby (nasilone działanie leku); w podeszłym wieku (zwiększone ryzyko osteoporozy, zatrzymania wody i nadciśnienia); z nadwrażliwością na jakiekolwiek leki w wywiadzie; z opryszczką oczną lub półpaścem ocznym z objawami ze strony gałki ocznej (ryzyko perforacji rogówki). U pacjentów z twardziną układową wymagane jest zachowanie ostrożności ze względu na zwiększoną częstość występowania twardzinowego przełomu nerkowego (o możliwym śmiertelnym przebiegu) z nadciśnieniem i zmniejszeniem wytwarzania moczu obserwowanym po podaniu prednizolonu w dawce wynoszącej co najmniej 15 mg na dobę; należy rutynowo sprawdzać ciśnienie krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w surowicy). Jeśli podejrzewa się wystąpienie przełomu nerkowego, należy starannie kontrolować ciśnienie krwi. Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do rozwoju zaćmy tylnej podtorebkowej i zaćmy jądrowej (szczególnie u dzieci), wytrzeszczu lub zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, które może spowodować jaskrę z potencjalnym uszkodzeniem nerwów wzrokowych; mogą się również częściej rozwijać wtórne zakażenia grzybicze i wirusowe gałki ocznej. Leczenie kortykosteroidami wiąże się z ryzykiem występowania centralnej retinopatii surowiczej, która może prowadzić do odwarstwienia siatkówki. Zaburzenia widzenia mogą wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Nie należy stosować metyloprednizolonu jako leku rutynowego w leczeniu urazowego uszkodzenia mózgu. Pacjentów leczonych preparatem należy obserwować pod kątem zaburzeń czynności wątroby i dróg żółciowych. Należy monitorować ciśnienie tętnicze krwi w trakcie terapii - lek może powodować retencję sodu i wody oraz utratę potasu, choć w mniejszym stopniu niż hydrokortyzon lub kortyzon; konieczne może się okazać ograniczenie soli w diecie oraz uzupełnianie potasu. Wszystkie glikokortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia. U pacjentów poddawanych leczeniu kortykosteroidami w sytuacji silnego stresu wskazane jest zwiększenie dawkowania szybko działających kortykosteroidów przed wystąpieniem sytuacji stresowej, w czasie jej trwania i po jej zakończeniu. Długotrwałe podawanie dawek terapeutycznych kortykosteroidów może prowadzić do zahamowania osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej, czyli wtórnej niewydolność kory nadnerczy; można ją zmniejszyć poprzez podawanie leku w schemacie leczenia przerywanego. Nagłe odstawienie glikokortykosteroidów może wywołać ostrą niewydolność nadnerczy prowadzącą do zgonu. Polekowa wtórna niewydolność nadnerczy może być minimalizowana poprzez stopniowe zmniejszanie dawki; ten typ względnej niewydolności może utrzymywać się jeszcze przez kilka mies. po przerwaniu leczenia, dlatego w przypadku wystąpienia sytuacji stresowej należy rozważyć wdrożenie terapii hormonalnej. "Zespół odstawienia" steroidów, który pozornie nie jest związany z niedoczynnością kory nadnerczy, może także wystąpić po nagłym odstawieniu leku (uważa się, że objawy są raczej konsekwencjami nagłej zmiany stężenia glikokortykoidów, a nie małego ich stężenia). Należy dokładnie obserwować wzrost i rozwój niemowląt oraz dzieci poddawanych długotrwałej terapii kortykosteroidowej. U dzieci otrzymujących glikokortykosteroidy długotrwale, codziennie i w dawkach podzielonych, wzrost może być zahamowany, dlatego taki schemat stosowania należy ograniczyć do najcięższych wskazań. Podawanie glikokortykoidów w schemacie leczenia przerywanego zwykle eliminuje lub minimalizuje występowanie tego działania niepożądanego. Niemowlęta i dzieci przyjmujące kortykosteroidy długotrwale są szczególnie narażone na zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego; po podaniu dużych dawek może się rozwinąć zapalenie trzustki. Po podaniu metyloprednizolonu u wcześniaków może rozwinąć się kardiomiopatia przerostowa, dlatego należy przeprowadzić odpowiednią diagnostykę oraz monitorować czynność i strukturę serca. Preparat zawiera laktozę - nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z niżej wymienionych objawów, należy natychmiast
powiadomić lekarza lub zgłosić się do najbliższego szpitala:

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zakażenia oportunistyczne (zakażenia charakterystyczne dla osób o zmniejszonej odporności),
  zakażenia
- reakcje nadwrażliwości (obejmujące reakcje anafilaktyczne – rodzaj reakcji alergicznej typu
  natychmiastowego po ponownej ekspozycji na alergen i reakcje anafilaktoidalne – reakcja
  natychmiastowa obejmująca cały organizm, która może wystąpić po pierwszym kontakcie
  z lekiem), zahamowanie odpowiedzi na testy skórne
- leukocytoza (zwiększona liczba krwinek białych we krwi)
- zespół Cushinga, niedoczynność przysadki mózgowej, „zespół odstawienia” steroidów
- gromadzenie się tkanki tłuszczowej w niektórych częściach ciała, retencja sodu, zatrzymanie
  płynów, zasadowica hipokaliemiczna, kwasica metaboliczna, zaburzenia tolerancji glukozy,
  zwiększenie zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe u pacjentów
  z cukrzycą, zwiększenie łaknienia (mogące prowadzić do zwiększenia masy ciała)
- zaburzenia afektywne (w tym nastrój depresyjny, nastrój euforyczny, niestabilność
  emocjonalna, uzależnienie od leku, myśli samobójcze), zaburzenia psychotyczne (w tym stan
  pobudzenia maniakalnego, urojenia, omamy i schizofrenia), zaburzenia umysłowe, zmiany
  osobowości, zmiany nastroju, stan splątania, nieprawidłowe zachowania, lęk, bezsenność,
  drażliwość
- zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego (z obrzękiem tarcz nerwów wzrokowych [łagodne
  nadciśnienie wewnątrzczaszkowe]), drgawki, niepamięć, zaburzenia funkcji poznawczych,
  zawroty głowy, ból głowy
- centralna retinopatia surowicza (zaburzenia siatkówki i błony naczyniowej), zaćma
  podtorebkowa, jaskra, wytrzeszcz, nieostre widzenie
- zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
- zastoinowa niewydolność serca (u pacjentów o zwiększonym ryzyku)
- zwiększona krzepliwość krwi, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze
- zator tętnicy płucnej, czkawka
- wrzody trawienne (z możliwością następczej perforacji i krwawienia), perforacje jelit,
  krwawienia z żołądka, zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, wrzodziejące zapalenie przełyku,
  zapalenie przełyku, wzdęcia, ból brzucha, biegunka, niestrawność, nudności
- zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (zwiększona aktywność aminotransferazy
  alaninowej i aminotransferazy asparaginowej)
- obrzęk naczynioruchowy, nadmierne owłosienie, wybroczyny, wylewy krwawe podskórne lub
  dotkankowe, zanik skóry, rumień, nadmierne pocenie się, rozstępy skórne, wysypka, świąd,
  pokrzywka, trądzik
- osłabienie mięśni, ból mięśniowy, miopatia (choroba mięśni), zanik mięśni, osteoporoza,
  martwica kości, złamania patologiczne, neuropatyczne zwyrodnienie stawów, bóle stawowe,
  zahamowanie wzrostu
- nieregularne miesiączki
- twardzinowy przełom nerkowy u pacjentów z twardziną skóry (zaburzenie
  autoimmunologiczne). Do objawów twardzinowego przełomu nerkowego zalicza się
  podwyższenie ciśnienia krwi i zmniejszenie wytwarzania moczu
- zaburzone gojenie się ran, uczucie zmęczenia, złe samopoczucie
- zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, zmniejszenie tolerancji węglowodanów,
  zmniejszenie stężenia potasu we krwi, zwiększenie stężenia wapnia w moczu, zwiększenie
  aktywności fosfatazy zasadowej we krwi
- złamania kompresyjne kręgosłupa, zerwanie ścięgna.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do podmiotu odpowiedzialnego lub do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
tel.: 22 49 21 301, fax: 22 49 21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metyloprednizolon jest substratem enzymów cytochromu P450 (CYP). Induktory CYP3A4, np.: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna mogą zwiększać klirens wątrobowy metyloprednizolonu, zmniejszając jego stężenie we krwi - może być konieczne zwiększenie dawki metyloprednizolonu. Inhibitory CYP3A4, np.: kobicystat, klarytromycyna, erytromycyna, trolendomycyna, izoniazyd, inhibitory proteazy HIV (m.in. indynawir, rytonawir), ketokonazol, itrakonazol, diltiazem, leki przeciwwymiotne (aprepitant, fosaprepitant), doustne leki antykoncepcyjne (etynyloestradiol/noretyndron), cyklosporyna, a także sok grejpfrutowy mogą hamować metabolizm metyloprednizolonu, zwiększając jego stężenie we krwi - może być konieczne zmniejszenie dawki kortykosteroidu, aby uniknąć toksyczności steroidu. W przypadku jednoczesnego stosowania cyklosporyny i metyloprednizolonu występuje wzajemne hamowanie metabolizmu (może to prowadzić do zwiększenia stężenia jednego lub obu leków we krwi i nasilenia ich toksyczności); ponadto donoszono o występowaniu drgawek w przypadku takiej terapii skojarzonej. Obecność innego substratu CYP3A4 może mieć wpływ na klirens wątrobowy, co może wymagać odpowiedniego dostosowania dawkowania; w przypadku jednoczesnego stosowania zwiększa się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem któregokolwiek z leków oddzielnie; do substratów CYP3A4 należą: karbamazepina, aprepitant, fosaprepitant, ketokonazol, itrakonazol, diltiazem, etynyloestradiol/noretyndron, cyklosporyna, makrolidy (klarytromycyna, erytromycyna), inhibitory proteazy HIV, cyklofosfamid, takrolimus. Kortykosteroidy mogą osłabiać lub nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych - należy monitorować parametry układu krzepnięcia. Równoczesne podawanie metyloprednizolonu i leków przeciwcholinergicznych blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. pankuronium), może prowadzić do ostrej miopatii. Zaobserwowano antagonistyczne działanie glikokortykosteroidów na mechanizm blokady nerwowo-mięśniowej pankuronium i wekuronium; podobnego efektu można się spodziewać w przypadku wszystkich leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, działających kompetycyjnie. Stosowanie metyloprednizolonu z lekami z grupy NLPZ zwiększa ryzyko powikłań żołądkowo-jelitowych, w tym owrzodzeń. Metyloprednizolon może zwiększać klirens dużych dawek kwasu acetylosalicylowego; zmniejszenie stężenia salicylanu we krwi może prowadzić do zwiększonego ryzyka toksyczności salicylanu po odstawieniu metyloprednizolonu. Kortykosteroidy mogą indukować metabolizm inhibitorów proteazy HIV i zmniejszać ich stężenie we krwi. Mogą zwiększać zapotrzebowanie na insulinę i doustne leki przeciwcukrzycowe u osób chorych na cukrzycę. Równoczesne stosowanie glikokortykosteroidów i tiazydowych leków moczopędnych zwiększa ryzyko nietolerancji glukozy i zwiększa ryzyko wystąpienia hipokalemii. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii w przypadku jednoczesnego stosowania kortykosteroidów oraz diuretyków, amfoterycyny B, ksantenów lub agonistów receptorów β2. Supresja nadnerczy spowodowana przez aminoglutetymid może zahamować zmiany hormonalne wywołane przez długotrwałe leczenie glikokortykoidami. Metyloprednizolon może wpływać na wskaźnik acetylacji i klirens izoniazydu. W czasie leczenia kortykosteroidami w dawkach immunosupresyjnych przeciwwskazane jest stosowanie szczepionek na bazie żywych, atenuowanych wirusów; można podawać szczepionki inaktywowane lub wytworzone w technologii biogenetycznej, jednak odpowiedź szczepienie może być niepełna lub może nie wystąpić. Można wykonywać wskazane zabiegi immunizacji u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy w dawkach, które nie powodują immunosupresji.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa