Ocrevus 30 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka konc. do sporz. roztw. do inf (10 ml) zawiera 300 mg okrelizumabu.

Okrelizumab jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym, które jest selektywnie skierowane przeciwko limfocytom B z ekspresją antygenu CD20. Dokładny mechanizm odpowiedzialny za terapeutyczne działanie okrelizumabu w stwardnieniu rozsianym nie jest w pełni wyjaśniony, ale zakłada się, że obejmuje on immunomodulację poprzez zmniejszenie liczby i pogorszenie funkcjonowania limfocytom B z ekspresją antygenu CD20. Wyniki badań wykazują, że preparat istotnie hamuje rzuty choroby, zmniejsza subkliniczną aktywność choroby ocenianą w badaniu rezonansem magnetycznym oraz hamuje postęp choroby w porównaniu z interferonem beta-1a podawanym podskórnie w dawce 44 μg. AUCτ po podaniu czwartej dawki 600 mg okrelizumabu wyniosło 3510 μg/ml•doba, a C_max wyniosło 212 μg/ml w RMS (infuzja 600 mg) i 141 μg/ml w PPMS (infuzje 300 mg). Stały klirens oszacowano na 0,17 l/dobę, a początkowy klirens zależny od czasu na 0,0489 l/dobę i zmniejszał się on z T_0,5 wynoszącym 33 tygodnie. T_0,5 w końcowej fazie eliminacji okrelizumabu wyniósł 26 dni.

Leczenie dorosłych pacjentów z rzutowymi postaciami stwardnienia rozsianego (RMS), z aktywną chorobą, definiowaną na podstawie cech klinicznych lub radiologicznych. Leczenie dorosłych pacjentów z wczesną pierwotnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego (PPMS) ocenianą na podstawie czasu trwania choroby i poziomu niesprawności, a także cech radiologicznych charakterystycznych dla aktywności zapalnej.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Trwające aktualnie, czynne zakażenie. Pacjenci w stanie ciężkiego obniżenia odporności. Znane, aktywne nowotwory złośliwe.

Należy unikać stosowania w okresie ciąży, chyba, że potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Preparat jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym podklasy immunoglobuliny G1 i wiadomo, że immunoglobuliny przenikają przez barierę łożyskową. Dane na temat stosowania u kobiet w ciąży są ograniczone. Zgłaszano przypadki przemijającego zmniejszenia liczby limfocytów B we krwi obwodowej oraz limfocytopenii u niemowląt kobiet poddanych ekspozycji na inne przeciwciała anty-CD20 w okresie ciąży. Badania na zwierzętach (toksyczność dla zarodka i płodu) nie wykazały działania teratogennego. Wykryto deplecję limfocytów B w macicy. W badaniach nad rozwojem w okresie przed- i pourodzeniowym obserwowano toksyczny wpływ na reprodukcję. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować antykoncepcję w trakcie leczenia okrelizumabem oraz przez 12 miesięcy od ostatniego podania wlewu. Nie wiadomo, czy okrelizumab lub metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych, toksykologicznych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie okrelizumabu do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i niemowląt. Należy doradzić kobietom przerwanie kamienia piersią w czasie leczenia. Płodność. Dane przedkliniczne nie wykazują wyraźnego ryzyka dla ludzi na podstawie badań płodności samców i samic małp cynomologous.

Dożylnie. Dorośli. Początkową dawkę 600 mg podaje się w dwóch oddzielnych wlewach dożylnych; najpierw wlew 300 mg (rozcieńczony w 250 ml), a 2 tygodnie później drugi wlew 300 mg. Należy rozpocząć podanie wlewu z szybkością 30 ml/h przez 30 min; szybkość może być zwiększana o 30 ml/h co 30 min do osiągnięcia wartości maksymalnej 180 ml/h; każdy wlew powinien być podawany przez ok. 2,5 h. Kolejne dawki preparatu to pojedynczy wlew dożylny dawki 600 mg podawany co 6 mies. Pierwszą kolejną dawkę 600 mg należy podać 6 mies. po pierwszym wlewie dawki początkowej. Pomiędzy kolejnymi dawkami preparatu należy zachować odstęp min. 5 mies. Należy rozpocząć podanie wlewu z szybkością 40 ml/h przez 30 min; szybkość może być zwiększana o 40 ml/h co 30 min do osiągnięcia wartości maksymalnej 200 ml/h; każdy wlew powinien być podawany przez ok. 3,5 h. Pacjentów należy monitorować w trakcie podawania wlewu i przez co najmniej 1 h po zakończeniu. Premedykacja zapobiegająca reakcjom związanym z wlewem: 100 mg metyloprednizolonu (lub jego odpowiednika) dożylnie, ok. 30 min przed każdym podaniem wlewu oraz lek antyhistaminowy na ok. 30-60 min przed każdym podaniem wlewu. Dodatkowo można również rozważyć premedykację lekiem przeciwgorączkowym (np. paracetamolem) na ok. 30-60 min przed każdym podaniem wlewu. Dostosowanie podania w przypadku wystąpienia reakcji związanych z wlewem. Jeżeli w czasie podania wlewu wystąpią objawy świadczące o reakcji związanej z wlewem stanowiącej zagrożenie życia lub powodującej niesprawność, takie jak ostra nadwrażliwość lub zespół ostrej niewydolności oddechowej, podanie należy natychmiast przerwać, a pacjentowi należy zapewnić odpowiednie leczenie. Stosowanie preparatu u tych pacjentów należy zakończyć i nie należy go wznawiać. Jeżeli u pacjenta wystąpi ciężka reakcja związana z wlewem (taka jak duszność) lub zespół następujących objawów: zaczerwienienie twarzy, gorączka i ból gardła, należy natychmiast przerwać podanie wlewu oraz zastosować leczenie objawowe. Podanie wlewu należy wznowić dopiero po ustąpieniu wszystkich objawów, z szybkością równą połowie szybkości w chwili wystąpienia reakcji. Dostosowywanie podania wlewu nie jest konieczne w przypadku kolejnych nowych podań wlewu, o ile u pacjenta nie wystąpi reakcja związana z wlewem. Jeżeli u pacjenta wystąpi łagodna lub umiarkowana reakcja związana z wlewem (np. bóle głowy), szybkość podania wlewu należy zmniejszyć do połowy szybkości podania wlewu w chwili wystąpienia zdarzenia. Zmniejszona szybkość powinna zostać utrzymana przez przynajmniej 30 min. W przypadku tolerancji, szybkość podania wlewu można następnie zwiększyć zgodnie z początkową prędkością podania wlewu stosowaną u pacjenta. Zmniejszanie dawki preparatu nie jest zalecane. W przypadku pominięcia podania wlewu, lek należy podać tak szybko, jak to możliwe; nie należy czekać do terminu kolejnej zaplanowanej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby dostosowywania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u dzieci i młodzieży wieku od 0 do 18 lat. Dane nie są dostępne. Sposób podania. Po rozcieńczeniu w worku infuzyjnym zawierającym 0,9% roztwór chlorku sodu, do uzyskania końcowego stężenia wynoszącego ok. 1,2 mg/ml, preparat podawać we wlewie dożylnym przez oddzielną linię infuzyjną. Preparatu nie należy podawać w postaci wstrzyknięcia dożylnego lub bolusa.

Objawy reakcji związanych z wlewem mogą wystąpić w trakcie każdego podania wlewu, ale częściej zgłaszano je w trakcie pierwszego podania wlewu. Reakcje związane z wlewem mogą wystąpić w ciągu 24 h od podania. Należy zapewnić dostęp do odpowiednich środków i sprzętu niezbędnego w postępowaniu z ciężkimi reakcjami, takimi jak ciężkie reakcje związane z wlewem, reakcje nadwrażliwości i (lub) reakcje anafilaktyczne. W trakcie podawania wlewu może wystąpić niedociśnienie tętnicze. Dlatego należy rozważyć odstawienie leków przeciwnadciśnieniowych na 12 h przed i podczas każdego podania preparatu. Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA) w wywiadzie, nie brali udziału w badaniach. Pacjenci muszą otrzymać premedykację, aby zmniejszyć częstość i nasilenie reakcji związanych z podaniem wlewu. Jeżeli wystąpią ciężkie objawy ze strony płuc (skurcz oskrzeli, zaostrzenie astmy) należy natychmiast i na stałe zaprzestać podawania wlewu, wdrożyć leczenie objawowe, monitorować stan pacjenta aż do ustąpienia objawów ze strony układu oddechowego, ponieważ po początkowej poprawie klinicznej może nastąpić pogorszenie. Odróżnienie objawów reakcji nadwrażliwości od objawów reakcji związanej z wlewem może być trudne. Jeżeli zachodzi podejrzenie wystąpienia reakcji nadwrażliwości podczas podawania wlewu, należy natychmiast i na stałe przerwać podanie wlewu. Pacjentów należy obserwować przez przynajmniej 1h po zakończeniu podania. Należy ostrzec pacjentów, że reakcja związana z preparatem może wystąpić w ciągu 24 h od zakończenia podawania. Jeżeli w trakcie kolejnych podań wystąpią objawy niepożądane cięższe niż poprzednio lub jeśli wystąpią nowe ciężkie objawy, należy założyć podejrzenie wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Nie należy stosować leczenia u pacjentów ze znaną nadwrażliwością IgE-zależną na okrelizumab. Podawanie preparatu musi być opóźnione u pacjentów z aktywnym zakażeniem do czasu ustąpienia tego zakażenia. Zaleca się ocenę stanu układu immunologicznego pacjenta przed podaniem leku, ponieważ pacjenci z ciężkim obniżeniem odporności (np. z limfopenią, neutropenią, hipogammaglobulinemią) nie powinni być leczeni. W PPMS pacjenci z trudnościami w przełykaniu podlegają wyższemu ryzyku aspiracyjnego zapalenia płuc. Leczenie preparatem może dodatkowo zwiększać ryzyko ciężkiego zapalenia płuc u tych pacjentów. W przypadku podejrzenia postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML) należy wstrzymać podawanie preparatu. Należy rozważyć przeprowadzenie oceny, w tym wykonanie badania rezonansem magnetycznym (MRI), najlepiej z kontrastem (wynik należy porównać z wynikiem sprzed leczenia), badanie płynu mózgowo-rdzeniowego w kierunku obecności kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) wirusa Johna Cunninghama (JC) oraz powtarzane badania neurologiczne. Jeżeli rozpoznanie PML zostanie potwierdzone, leczenie należy przerwać i nie wznawiać. Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy wykonać badania przesiewowe w kierunku HBV. Pacjentów z czynnym wirusem HBV (tj. aktywne zakażenie potwierdzone dodatnimi wynikami badań na obecność antygenu powierzchniowego wirusa HBV (HBsAg) i przeciwciał anty-HB) nie należy leczyć preparatem. Pacjenci z dodatnim wynikiem badań serologicznych (tj. ujemny wynik HBsAg i dodatni wynik przeciwciała przeciwko antygenowi rdzeniowemu wirusa HBV (HBcAg +), nosiciele HBV (obecność antygenu powierzchniowego, HBsAg+) powinni być skonsultowani przez specjalistów chorób wątroby przed rozpoczęciem leczenia. Pacjentów tych należy monitorować i leczyć zgodnie z lokalnymi standardami medycznymi, aby zapobiec reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby typu B. Należy dokonać indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka wystąpienia nowotworów złośliwych oraz u pacjentów, którzy są aktywnie monitorowani ze względu na ryzyko nawrotu nowotworu złośliwego. Pacjentów ze znanym aktywnym nowotworem złośliwym nie należy leczyć okrelizumabem. Pacjenci powinni poddać się standardowym badaniom przesiewowym w kierunku raka piersi, zgodnie z lokalnymi wytycznymi. W innych chorobach autoimmunologicznych stosowanie okrelizumabu jednocześnie z lekami immunosupresyjnymi (np. przewlekłe podawanie kortykosteroidów, niebiologicznych i biologicznych leków przeciwreumatycznych modyfikujących przebieg choroby (DMARDS), mykofenolanu mofetylu, cyklofosfamidu, azatiopryny) powodowało zwiększenie przypadków ciężkich zakażeń, w tym zakażeń oportunistycznych. Zakażenia obejmowały m.in. atypowe zapalenie płuc, zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii, zapalenia płuc w przebiegu ospy wietrznej, gruźlicę, histoplazmozę. W rzadkich przypadkach niektóre z tych zakażeń były śmiertelne. W analizie eksploracyjnej zidentyfikowano następujące czynniki związane z ryzykiem ciężkich zakażeń: wyższe niż rekomendowane w stwardnieniu rozsianym dawki okrelizumabu, inne choroby współistniejące i przewlekłe stosowanie leków immunosupresyjnych/kortykosteroidów. Nie zaleca się stosowania innych leków immunosupresyjnych w skojarzeniu z preparatem, poza kortykosteroidami w objawowym leczeniu rzutów. Podawanie szczepionek zawierających żywe lub żywe atenuowane wirusy nie jest rekomendowane w trakcie leczenia oraz do czasu odnowy limfocytów B (w badaniach klinicznych mediana czasu do odnowy limfocytów B wyniosła 72 tygodnie). W randomizowanym otwartym badaniu pacjenci z RMS byli w stanie zwiększyć odpowiedzi humoralne, choć były one słabsze, na toksoid tężcowy, 23-walentną polisacharydową szczepionkę przeciwko pneumokokom (23-PPV) ze szczepionką przypominającą lub bez niej, neoantygen hemocyjaniny (KLH) i szczepionki przeciwko grypie sezonowej. Zaleca się szczepienie pacjentów leczonych preparatem inaktywowanymi szczepionkami przeciwko grypie sezonowej. Należy sprawdzać wynik szczepień pacjentów, u których rozważa się leczenie preparatem. Pacjenci, którzy wymagają podania szczepionek powinni ukończyć szczepienia przynajmniej 6 tygodni przed rozpoczęciem przyjmowania leku. Ze względu na potencjalną deplecję limfocytów B u niemowląt matek, które były narażone na działanie preparatu w okresie ciąży, zaleca się, by szczepienia szczepionkami żywymi lub żywymi atenuowanymi były opóźnione do czasu powrotu liczby limfocytów B do normy; z tego względu zaleca się pomiar liczby CD19-dodatnich limfocytów B u noworodków i niemowląt przed szczepieniem. Zaleca się, by wszystkie szczepienia inne niż szczepienia szczepionkami żywymi lub żywymi atenuowanymi były podawane zgodnie z lokalnie obowiązującym kalendarzem szczepień oraz należy rozważyć oznaczanie miana odpowiedzi na szczepienie, aby sprawdzić, czy u danej osoby wzrosła ochronna odpowiedź immunologiczna, ponieważ skuteczność szczepienia może być zmniejszona. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, czyli zasadniczo jest wolny od sodu.

Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie nosogardła, grypa, zmniejszone stężenie immunoglobuliny M we krwi, reakcje związane z wlewem (świąd, wysypka, pokrzywka, rumień, zaczerwienienie twarzy, niedociśnienie, gorączka, zmęczenie, ból głowy, zawroty głowy, podrażnienie gardła, ból części ustnej gardła, duszność, obrzęk gardła lub krtani, nudności, częstoskurcz). Często: zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, opryszczka jamy ustnej, zapalenie żołądka i jelit, zakażenie układu oddechowego, zakażenie wirusowe, półpasiec, zapalenie spojówek, zapalenie tkanki łącznej, kaszel, nieżyt błony śluzowej nosa, zmniejszone stężenie immunoglobuliny G we krwi, neutropenia. W badaniach klinicznych obserwowano zwiększoną liczbę nowotworów złośliwych (w tym raka piersi) u pacjentów leczonych okrelizumabem, w porównaniu z grupami kontrolnymi. Jednak zapadalność mieściła się w przedziale wartości przewidywanych dla populacji pacjentów ze stwardnieniem rozsianym.

Nie przeprowadzono formalnych badań interakcji, ponieważ nie przewiduje się wystąpienia żadnych interakcji za pośrednictwem enzymów cytochromu P450, innych enzymów metabolizujących lub transporterów. Nie przeprowadzono badań nad bezpieczeństwem immunizacji szczepionkami żywymi lub żywymi atenuowanymi po zakończeniu leczenia preparatem. W okresie 2 lat od zakończenia leczenia preparatem odsetek pacjentów z dodatnim mianem przeciwciał przeciwko S. pneumoniae, śwince, różyczce i ospie wietrznej był podobny do wartości wyjściowych. Nie zaleca się stosowania innych leków immunosupresyjnych jednocześnie z okrelizumabem.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl