Perlinganit 1 mg/ml roztwór do infuzji

Glyceryl trinitrate

dla lecznictwa zamkniętego
Dodaj leki do koszyka, żeby sprawdzić ich dostępność i zamówić lub kupić z dostawą.
1

Opis

1. Co to jest lek Perlinganit i w jakim celu się go stosuje

Lek Perlinganit zawiera glicerolu triazotan (1 ml roztworu do wlewu dożylnego zawiera
1 mg glicerolu triazotanu). Lek należy do grupy organicznych azotanów. Wywiera bezpośrednie
działanie rozkurczające mięśnie ścian naczyń krwionośnych. Pod wpływem leku dochodzi do
rozszerzenia naczyń krwionośnych. Lek Perlinganit rozszerza głównie naczynia żylne a w większych
dawkach również tętnicze. Dzięki temu zmniejsza się obciążenie serca i zapotrzebowanie mięśnia
sercowego na tlen.

Lek poprawia także przepływ krwi przez mięsień serca, dzięki czemu zmniejsza się niedokrwienie
serca. W konsekwencji zmniejszają się dolegliwości bólowe i wielkość uszkodzenia mięśnia
sercowego. Ponadto lek przeciwdziała skurczom naczyń wieńcowych.
Perlinganit działa korzystnie także u chorych z przewlekłą niewydolnością serca, zmniejszając
dolegliwości i poprawiając wydolność wysiłkową u tych chorych.
Inne możliwe działania leku to: rozkurcz mięśni gładkich w oskrzelach, przewodzie pokarmowym,
drogach żółciowych, układzie moczowym oraz macicy, jednak te działania nie mają większego
znaczenia leczniczego.

Wskazania do stosowania leku:
- Dławica piersiowa niestabilna, w tym naczynioskurczowa typu Prinzmetala
- Świeży zawał mięśnia sercowego
- Ostra niewydolność lewej komory serca
- Przełom nadciśnieniowy z zastoinową niewydolnością krążenia
- Kontrolowane obniżanie ciśnienia

Skład

1 ampułka (10 ml) zawiera 10 mg triazotanu glicerolu (nitrogliceryny).

Działanie

Lek o silnym, krótkotrwałym działaniu na mięśnie gładkie, głównie naczyń krwionośnych, przede wszystkim żył. Mechanizm działania związany jest z bezpośrednim wpływem jonów NO. Triazotan glycerolu powoduje rozszerzenie żylnego łożyska naczyniowego, w większych dawkach również tętnic,  przez co zmniejsza się ciśnienie napełniania serca, ciśnienie późnorozkurczowe lewej komory i opór naczyniowy, zmniejsza się zużycie tlenu przez mięsień sercowy, zwiększa się podaż tlenu, następuje ograniczenie strefy zawału, strefy okołozawałowej i strefy niedokrwienia i redystrybucja przepływu krwi do strefy podwsierdziowej. Ponadto preparat przeciwdziała skurczom naczyń wieńcowych oraz poprawia hemodynamikę spoczynkową i wysiłkową u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca. Triazotan glycerolu jest metabolizowany w wątrobie (glukuroniany) i m.in. erytrocytach (diazotan glicerolu, azotan glicerolu, glicerol); metabolity są wydalane z moczem i w niewielkim stopniu z kałem. T0,5 wynosi 2-4 min.

Wskazania

Ciężka, niestabilna lub naczynioskurczowa dławica piersiowa. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ostra niewydolność lewej komory serca. Przełom nadciśnieniowy z dekompensacją serca. Kontrolowane obniżanie ciśnienia.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na triazotan glicerolu, inne azotany lub pozostałe składniki preparatu. Ostra niewydolność krążenia (wstrząs, zapaść naczyniowa).
Wstrząs kardiogenny (z wyjątkiem sytuacji, w których przy pomocy odpowiedniego postępowania uzyskuje się wystarczająco wysokie ciśnienie późnorozkurczowe w lewej komorze serca). Znacznego stopnia niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mmHg). Tamponada serca. Niewydolność mięśnia sercowego z powodu niedrożności, jak przy zwężeniu zastawki aortalnej lub mitralnej, w kardiomiopatii przerostowej lub w zaciskającym zapaleniu osierdzia. Ciężka hipowolemia. Ciężka niedokrwistość. Choroby przebiegające ze wzrostem ciśnienia śródczaszkowego. Stosowanie inhibitorów 5-fosfodiesterazy (syldenafil, wardenafil, tadalafil) – ryzyko ciężkiej hipotensji. Stosowanie riocyguatu, stymulatora rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej.

Ciąża i karmienie piersią

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadku, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Należy unikać stosowania triazotanu glicerolu w okresie karmienia piersią.

Dawkowanie

Preparat do stosowania w postaci rozcieńczonej lub nierozcieńczonej we wlewach dożylnych w zależności od wskazań i stanu pacjenta, koniecznie pod pełną kontrolą parametrów hemodynamicznych krążenia. Leczenie należy rozpocząć od dawki 0,75-1 mg/h, następnie dawkę dostosowuje się do potrzeb pacjenta, zwykle do 8 mg/h, maksymalnie do 10 mg/h. Wlew należy rozpoczynać od możliwie małej szybkości (5 µg/min, jeśli to możliwe), zwiększając szybkość co 3-5 min o 5-10 µg/min aż do uzyskania reakcji pacjenta. U pacjentów z nasilonymi objawami dławicy piersiowej: 2-8 mg/h. W ostrej niewydolności lewokomorowej (obrzęku płuc): 2-8 mg/h w ciągłym wlewie przez 1-2 dni. W świeżym zawale mięśnia sercowego w celu zwalczania bólu wieńcowego (gdy podanie leków opioidowych jest niewystarczające): 2-8 mg/h aż do ustąpienia bólu. U pacjentów z przełomem nadciśnieniowym i niewydolnością serca: 2-8 mg/h we wlewie dożylnym, pod stałą kontrolą ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca. W kontrolowanym obniżaniu ciśnienia: 2-10 µg/kg mc./min., pod stałą kontrolą ciśnienia tętniczego i EKG. Podawanie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lub nerek oraz u osób w podeszły wieku należy rozpocząć od możliwie najniższej dawki, a następnie odpowiednio ją zwiększyć lub zmniejszyć w zależności od odpowiedzi na leczenie, co 5 µg/min. Podawanie zaleca się rozpocząć od wlewu z szybkością 5-10 µg/min, zwiększaną co 5 min. o 5 µg/min, aż do uzyskania reakcji. Dawkę można zwiększać do maksymalnie 167 µg/min. Należy monitorować ciśnienie tętnicze utrzymując jego poziom ≥90 mmHg odpowiednio modyfikując szybkość podawania roztworu.
Do rozcieńczania można stosować fizjologiczny roztwór chlorku sodu, 5-10% roztwory glukozy, roztwór Ringera.

Środki ostrożności

Szczególnie dokładnego monitorowania wymagają pacjenci z zawałem serca z niskim ciśnieniem napełniania, ze zwężeniem zastawki dwudzielnej lub zastawki aorty, oraz ze skłonnościami do zaburzeń ortostatycznych. Ostrożnie stosować u pacjentów z hipowolemią, jaskrą, niskim ciśnieniem tętniczym krwi, niewydolnością wątroby lub nerek oraz u pacjentów w podeszłym wieku. Triazotan glicerolu może nasilić objawy choroby niedokrwiennej serca w przebiegu kardiomiopatii przerostowej-zaporowej ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory serca. W celu uniknięcia rozwoju tolerancji na triazotan glicerolu i tolerancji krzyżowej na inne azotany, należy stosować najmniejsze skuteczne dawki preparatu oraz rozważyć podawanie triazotanu glicerolu na zmianę z innymi lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne. Zestawy do prowadzenia wlewu preparatu powinny być wykonane z polietylenu (PE), polipropylenu (PP) lub politetrafluoroetylenu (PTFE). Inne materiały jak: polichlorek winylu (PVC) lub poliuretan (PU) powodują adsorpcję triazotanu glicerolu do ściany zestawu infuzyjnego i zmniejszenie stężenia preparatu w roztworze (należy zwiększyć dawkę preparatu). Należy zachować ostrożność u pacjentów z hipoksemią tętniczą występującą w przebiegu ciężkiej niedokrwistości (w tym, związanej z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej - G6PD), ponieważ metabolizm nitrogliceryny u tych pacjentów może być zmniejszony. Ostrożność należy również zachować u pacjentów z hipoksemią i zaburzeniem równowagi pomiędzy wentylacją i perfuzją spowodowaną chorobą płuc lub niedokrwienną niewydolnością serca. Ampułka 10 ml zawiera 480 mg glukozy - należy wziąć to pod uwagę u pacjentów z cukrzycą. Bezpieczeństwo stosowania u dzieci nie zostało ustalone.

Działania niepożądane

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas stosowania leku obserwowano następujące działania niepożądane:
Bardzo często (występuje częściej niż u 1 na 10 pacjentów): ból głowy,
Często (występuje częściej niż u 1 na 100 pacjentów): przyspieszenie akcji serca, osłabienie, zawroty
głowy (w tym związane ze zmianą pozycji), senność, niedociśnienie związane ze zmianą pozycji ciała,
Niezbyt często (występuje rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów): nasilenie objawów dławicy piersiowej,
zapaść krążeniowa (czasem ze zwolnieniem akcji serca i zaburzeniami rytmu oraz utratą
przytomności), nudności, wymioty, skórne odczyny alergiczne (np. wysypka), alergia kontaktowa,
świąd, uczucie gorąca (pieczenie), rumień i podrażnienie skóry.
Bardzo rzadko (występuje rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów): zgaga.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): hipotensja
(zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi), nagłe zaczerwienienie twarzy z uczuciem gorąca, kołatanie
serca, uogólniona wysypka, przyspieszenie tętna.
Pojedyncze przypadki: złuszczające zapalenie skóry.

Podczas stosowania azotanów organicznych opisywano przypadki znacznego obniżenia ciśnienia
tętniczego z nudnościami, wymiotami, niepokojem, zblednięciem i nadmierną potliwością.
Uwaga: W trakcie terapii lekiem Perlinganit może dojść do czasowego zmniejszenia prężności tlenu
we krwi z powodu względnej redystrybucji przepływu krwi do słabiej wentylowanych części płuc.
Może to prowadzić, szczególnie u osób z chorobą wieńcową, do niedotlenienia mięśnia sercowego.
Perlinganit może powodować zależne od dawki bóle głowy związane z rozszerzeniem naczyń
krwionośnych mózgu. Objawy te zazwyczaj przemijają, pomimo kontynuacji leczenia. Jeżeli bóle
głowy utrzymują sie podczas trwania leczenia, należy zastosować łagodne leki przeciwbólowe.
W przypadku nieodpowiadających na leczenie bólów głowy, lekarz zadecyduje o zmniejszeniu dawki
leku Perlinganit lub przerwaniu jego podawania.

W razie konieczności lekarz zadecyduje o leczeniu beta-adrenolitykiem w celu uniknięcia
niewielkiego przyspieszenia akcji serca.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje

Jednoczesne stosowanie innych leków o działaniu hipotensyjnym, np. rozszerzających naczynia krwionośne, ß-adrenolityków, antagonistów wapnia, leków moczopędnych, inhibitorów ACE oraz neuroleptyków, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych lub alkoholu może nasilać hipotensyjne działanie nitrogliceryny. Ponadto łączne stosowanie inhibitorów 5-fosfodiesterazy może nasilać działanie hipotensyjne azotanów - nie należy jednocześnie stosować. Podanie we wlewie dożylnym tkankowego aktywatora plazminogenu i triazotanu glicerolu może nasilić klirens osoczowy tPA poprzez zwiększenie przepływu krwi przez wątrobę. Jednoczesne stosowanie z dihydroergotaminą może prowadzić do zwiększenia jej stężenia we krwi i spowodować podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi. U pacjentów leczonych wcześniej azotanami organicznymi (diazotan lub monoazotan izosorbidu) może być konieczne stosowanie większych dawek preparatu. NLPZ mogą zmniejszać odpowiedź terapeutyczną na stosowanie nitrogliceryny (z wyjątkiem kwasu acetylosalicylowego - może zwiększyć działanie hipotensyjne). Sapropteryna stanowi kofaktor syntazy tlenku azotu - zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. Nitrogliceryna może osłabiać działanie przeciwkrzepliwe jednocześnie stosowanej heparyny. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie hipotensyjne i rozszerzające naczynia triazotanu glicerolu.

Podmiot odpowiedzialny

Novartis Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-375-48-88
www.novartis.com/pl-pl/

Dodaj do koszyka

Kleszcze – co warto o nich wiedzieć? Jak się przed nimi uchronić?
Kleszcze – co warto o nich wiedzieć? Jak się przed nimi uchronić?

Kleszcze – co warto o nich wiedzieć? Jak się przed nimi uchronić?

Kleszcze to rząd pajęczaków, które są szeroko rozpowszechnione na całym świecie. Do tej pory udało się rozpoznać aż 900 gatunków tych krwiopijnych pasożytów. Pajęczaki upodobały sobie miejsca ciepłe, wilgotne, porośnięte paprociami i wysoką trawą. Kleszcze występują przede wszystkim w lasach i na ich obrzeżach, na łąkach, polach uprawnych, pastwiskach, nad brzegami rzek i jezior, a także w parkach i ogrodach. W naszym kraju najczęściej możemy spotkać kleszcza pospolitego (Ixodes ricinus) oraz kleszcza łąkowego (Dermacentor reticulatus).

Czytaj dalej
Tadacontrol F 2024-368x307 (poz.).jpg