Poteligeo konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 20 mg mogamulizumabu w 5 ml, co odpowiada 4 mg/ml. Mogamulizumab wytwarzany jest w komórkach jajnika chomika chińskiego metodą rekombinacji DNA.

Mogamulizumab

Mogamulizumab to defukozylowana, humanizowana immunoglobulina IgG1 kappa, która selektywnie wiąże się z CCR4, sprzężonym z białkiem G receptorem chemokin CC, który bierze udział w migracji limfocytów do różnych narządów, w tym do skóry, co skutkuje zmniejszeniem liczby komórek docelowych. CCR4 ulega ekspresji na powierzchni niektórych komórek nowotworowych, w tym złośliwych komórek T, takich jak w MF i SS, które charakteryzują się ekspresją CCR4. Mogamulizumab jest podawany drogą dożylną i z tego względu jest natychmiast i całkowicie biodostępny. Nie określono szlaku metabolicznego mogamulizumabu. Oczekuje się, że mogamulizumab będzie rozkładał się na małe peptydy i aminokwasy poprzez szlaki kataboliczne, w taki sam sposób jak endogenne IgG. Średni T_0,5 wynosi 17 dni.

Leczenie dorosłych pacjentów z ziarniniakiem grzybiastym (MF) lub zespołem Sezary`ego (SS), którzy otrzymali wcześniej co najmniej jedną terapię ogólnoustrojową.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Brak danych dotyczących stosowania mogamulizumabu u kobiet w okresie ciąży. Mimo, iż mogamulizumab przenika przez barierę łożyskową u makaków jawajskich, badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję, oprócz farmakologicznego wpływu na płód. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania mogamulizumabu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy mogamulizumab przenika do mleka ludzkiego. Wiadomo, że ludzkie IgG przenikają do mleka ludzkiego w ciągu kilku pierwszych dni po porodzie, a wkrótce potem ich ilość zmniejsza się do niskich stężeń. W związku z tym, nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią w trakcie tego krótkiego okresu czasu. Po upływie tego okresu lek może być stosowany podczas karmienia piersią, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia mogamulizumabem i przez co najmniej 6 mies. po jego zakończeniu. Nie obserwowano działań niepożądanych na męskie lub żeńskie narządy rozrodcze w badaniach toksyczności wielokrotnego podania u makaków jawajskich (brak badań dotyczących płodności u ludzi).

Dożylnie. Leczenie musi być rozpoczęte i prowadzone pod nadzorem lekarzy doświadczonych w leczeniu nowotworów i powinno być podawane wyłącznie przez osoby należące do fachowego personelu medycznego w miejscu, gdzie dostępny jest zestaw reanimacyjny. Zalecana dawka mogamulizumabu to 1 mg/kg mc. podawana w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 60 min. Lek podaje się raz w tygodniu w dniach 1., 8., 15. i 22. pierwszego cyklu trwającego 28 dni, a następnie co 2 tyg. w dniach 1. i 15. każdego następnego 28-dniowego cyklu, aż do progresji choroby lub wystąpienia niedopuszczalnych objawów toksyczności. Lek należy podać w ciągu 2 dni od dnia planowego podania. Jeśli opóźnienie w podaniu dawki wynosi ponad 2 dni, następną dawkę należy podać jak najszybciej, a następnie wznowić schemat dawkowania, przy czym dawki należy podawać według nowego schematu dni leczenia. Przed podaniem pierwszej infuzji leku zaleca się zastosowanie premedykacji środkami przeciwgorączkowymi i przeciwhistaminowymi. W przypadku wystąpienia reakcji związanej z infuzją, premedykację należy zastosować przed kolejnymi infuzjamimogamulizumabu. Modyfikacja dawki. Reakcje dermatologiczne. U pacjentów otrzymujących mogamulizumab występowała wysypka polekowa (polekowe wykwity skórne), która czasami była poważna i (lub) ciężka. W przypadku wystąpienia wysypki (polekowej) stopnia 2. lub 3. (nasilenie umiarkowane lub ciężkie), leczenie mogamulizumabem należy wstrzymać i zastosować odpowiednie leczenie wysypki, do czasu poprawy wysypki do stopnia ≤1. (nasilenie łagodne), kiedy to leczenie mogamulizumabem można wznowić.  Leczenie preparatem należy przerwać na stałe, jeśli wystąpi wysypka zagrażająca życiu (stopnia 4.). Reakcje związane z infuzją. Infuzję leku należy czasowo wstrzymać w przypadku wystąpienia reakcji związanych z infuzją o łagodnym do ciężkiego stopniu nasilenia (stopień 1.-3.), a objawy reakcji należy leczyć. Rozpoczynając ponownie infuzję po ustąpieniu objawów, szybkość infuzji należy zmniejszyć o co najmniej 50%. Jeśli reakcja wystąpi ponownie, należy rozważyć zaprzestanie podawania infuzji. Leczenie preparatem należy przerwać na stałe, jeśli wystąpi reakcja związana z infuzją zagrażająca życiu (stopnia 4.). Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie zaleca się dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, leku nie badano u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. Lek należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 60 min. Zalecenia w przypadku wystąpienia reakcji związanej z infuzją opisano powyżej.

Reakcje dermatologiczne. U pacjentów otrzymujących mogamulizumab występowała wysypka polekowa (polekowe wykwity skórne), która czasami była ciężka i (lub) poważna. Podczas podawania mogamulizumabu pacjentom z chłoniakami z komórek T innymi niż MF czy SS, zgłaszano występowanie ciężkich reakcji skórnych, w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), u mniej niż 1% pacjentów w badaniach klinicznych, oraz zgłaszano takie reakcje po wprowadzeniu produktu do obrotu; niektóre ze zgłoszonych przypadków prowadziły do zgonu. Pacjentów należy ściśle monitorować w kierunku objawów sugerujących SJS lub TEN. Jeśli wystąpią takie objawy, podawanie leku należy przerwać i leczenia nie należy ponownie rozpoczynać do czasu wykluczenia SJS lub TEN i poprawy reakcji skórnej do stopnia 1 lub mniejszego. W przypadku wystąpienia SJS lub TEN, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. Obserwowano występowanie ostrych reakcji związanych z infuzją, o charakterze łagodnym lub umiarkowanym, jednak odnotowano również kilka przypadków ciężkich reakcji (stopnia 3.). Większość tych reakcji występuje w trakcie podawania pierwszej infuzji lub w krótkim czasie po jej podaniu (wszystkie w ciągu 24 h po podaniu), przy czym częstość występowania takich reakcji zmniejsza się podczas kolejnych infuzji. Pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją w trakcie podawania infuzji oraz po jej zakończeniu. W przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej, podawanie mogamulizumabu należy wstrzymać natychmiast i na stałe oraz wdrożyć odpowiednie leczenie. W przypadku wystąpienia reakcji związanej z infuzją, należy wstrzymać infuzję i wdrożyć odpowiednie leczenie. Podawanie infuzji można rozpocząć ponownie ze zmniejszoną szybkością po ustąpieniu objawów. U pacjentów z MF lub SS leczonych mogamulizumabem istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich zakażeń i (lub) reaktywacji wirusów. Nie badano podawania mogamulizumabu w skojarzeniu z ogólnoustrojowymi lekami o działaniu immunomodulującym lub innymi terapiami stosowanymi w leczeniu MF czy SS, z tego względu nie zaleca się takiego podawania, szczególnie biorąc pod uwagę ryzyko wystąpienia ciężkich zakażeń u pacjentów leczonych mogamulizumabem. W trakcie leczenia mogamulizumabem można stosować sterydy o działaniu miejscowym lub małe dawki glikokortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym, jednak ryzyko wystąpienia ciężkiego zakażenia i (lub) reaktywacji wirusa może być wyższe w przypadku jednoczesnego stosowania mogamulizumabu z ogólnoustrojowymi środkami immunosupresyjnymi. Pacjentów należy monitorować w kierunku objawów zakażenia i należy bezzwłocznie zastosować leczenie. Przed rozpoczęciem leczenia mogamulizumabem u pacjentów należy przeprowadzić badania w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B. U pacjentów z dodatnim wynikiem trwającego/przebytego wirusowego zapalenia wątroby typu B zaleca się przeprowadzenie konsultacji z lekarzem specjalizującym się w leczeniu tej choroby w celu uzyskania porady dotyczącej zastosowania odpowiednich środków zapobiegających reaktywacji wirusa zapalenia wątroby typu B. Powikłania przeszczepu allogenicznego hematopoetycznych komórek macierzystych (HSCT) po leczeniu mogamulizumabem. U pacjentów z chłoniakami z komórek T innymi niż MF czy SS, u których wykonano HSCT po leczeniu mogamulizumabem zgłaszano występowanie powikłań, w tym ciężkich przypadków choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GVHD). Zgłaszano większe ryzyko występowania powikłań przeszczepu, gdy mogamulizumab był podawany na krótko (ok. 50 dni) przed HSCT. Należy prowadzić dokładne kontrole pacjentów w celu wykrycia wczesnych objawów powikłań związanych z przeszczepem. Nie badano bezpieczeństwa stosowania leczenia mogamulizumabem po autologicznym lub allogenicznym HSCT. Obserwowano występowanie zespołu rozpadu guza (TLS), najczęściej w ciągu pierwszego miesiąca leczenia. Ryzyko TLS występuje u pacjentów z szybko proliferującym guzem i dużą masą guza. U pacjentów należy dokładnie monitorować stężenie elektrolitów, nawodnienie i czynność nerek za pomocą odpowiednich badań laboratoryjnych i klinicznych, szczególnie w pierwszym miesiącu leczenia, a zasady postępowania powinny być zgodne z najlepszą praktyką medyczną. Leczenie TLS może obejmować intensywne nawodnienie, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych, terapię przeciw hiperurykemii i leczenie wspomagające. Zaburzenia serca. Obserwowano jeden przypadek ostrego zawału mięśnia sercowego u pacjenta z MF/SS otrzymującego mogamulizumab w badaniu klinicznym. U pacjentów z innymi chłoniakami z komórek T biorących udział w badaniu klinicznym zgłaszano przypadki kardiomiopatii indukowanej stresem (1 przypadek) i ostrego zawału mięśnia sercowego (1 przypadek). Pacjenci mieli obciążony wywiad chorobowy, w tym istniały u nich różne czynniki ryzyka. Pacjentów, u których występują czynniki ryzyka związane z chorobą serca należy monitorować i należy zastosować odpowiednie środki ostrożności. Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące leczenia pacjentów z transformacją do chłoniaka z dużych komórek (LCT). Mogamulizumabu nie należy podawać podskórnie ani domięśniowo, poprzez szybkie wstrzyknięcie dożylne, ani w postaci pojedynczego wstrzyknięcia dożylnego (bolus). Substancje pomocnicze. 1 dawka leku zawiera mniej niż 1 mmol sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Ten lek zawiera 1 mg polisorbatu 80 w każdej fiolce, co odpowiada 0,2 mg/mL. Polisorbaty mogą powodować reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
Należy powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce lub natychmiast zasięgnąć pomocy medycznej,
jeśli po rozpoczęciu stosowania leku POTELIGEO wystąpią u pacjenta którekolwiek z
następujących objawów przedmiotowych i podmiotowych:

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- dreszcze, nudności lub wymioty, ból głowy, świszczący oddech, swędzenie, nagłe uczucie
  gorąca, wysypka, zawroty głowy lub uczucie omdlenia, trudności w oddychaniu i gorączka,
  które mogą być objawami reakcji na infuzję. Jeśli wystąpią takie objawy, może być konieczne
  przerwanie infuzji i pacjent może wymagać dodatkowego leczenia. Po ustąpieniu objawów, lek
  POTELIGEO może zazwyczaj być ponownie podawany, jednak z mniejszą szybkością. Lekarz
  może przerwać leczenie lekiem POTELIGEO jeśli reakcja jest ciężka.
- objawy zakażenia, które mogą obejmować gorączkę, pocenie się lub dreszcze, objawy
  grypopodobne, ból gardła lub trudności w przełykaniu, kaszel, duszność, ból brzucha, nudności
  lub wymioty, biegunka i bardzo złe samopoczucie.
- wysypka skórna (która może się nasilać) lub ból w jamie ustnej. U niektórych osób
  otrzymujących lek POTELIGEO w leczeniu innych rodzajów raka występowały ból
  skóry/uczucie pieczenia, swędzenie, pęcherze na skórze/złuszczanie się skóry, owrzodzenie
  jamy ustnej, warg lub narządów płciowych, które są możliwymi objawami ciężkiej reakcji
  skórnej, takiej jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka
  (występowały u maksymalnie 1 na 100 osób).

Często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- wodnista biegunka, częstsze niż zwykle oddawanie stolca, silne bóle brzucha lub nadmierna
  wrażliwość na dotyk, będące możliwymi objawami zapalenia jelita grubego (colitis).

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie
1 na 100 osób):
- gorączka, dreszcze, nudności, wymioty, splątanie, duszność, drgawki, niemiarowe bicie serca,
  ciemny lub mętny mocz, nietypowe zmęczenie i (lub) ból mięśni lub stawów. Niszczenie
  komórek nowotworowych i reakcja organizmu na niszczenie tych komórek może w bardzo
  rzadkich przypadkach prowadzić do problemu zwanego zespołem rozpadu guza.
- ból w klatce piersiowej, duszność, szybkie lub wolne bicie serca, pocenie się, zawroty głowy,
  nudności lub wymioty, osłabienie, uczucie omdlenia i złe samopoczucie. Mogą to być objawy
  choroby serca, mimo iż jest mało prawdopodobne, aby choroba ta została wywołana przez ten
  lek.

Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych:
- jeśli pacjent w przyszłości będzie miał przeszczep komórek macierzystych, możliwe jest, że
  pojawią się u niego wtedy powikłania (choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi), które są
  trudne do leczenia. Objawy mogą obejmować wysypki skórne lub tworzenie się pęcherzy,
  nudności lub biegunkę, która nie ustępuje, ból brzucha lub wymioty, ból lub sztywność stawów,
  suche lub podrażnione oczy lub nieostre widzenie, owrzodzenie, podrażnienie lub ból jamy
  ustnej, kaszel, który nie ustępuje lub trudności w oddychaniu, bolesność narządów płciowych,
  żółtaczka (żółte zabarwienie skóry), ciemna barwa moczu i różnego rodzaju opuchnięcia.

Inne działania niepożądane
Jeśli wystąpią jakiekolwiek inne objawy niepożądane, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Mogą one
obejmować:

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10
pacjentów):
- brak energii (zmęczenie)
- zaparcie
- opuchnięte nogi lub kostki
- ból głowy

Często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów):
- anemia (zmniejszona liczba czerwonych krwinek)
- zmniejszona liczba płytek krwi (małopłytkowość)
- zmniejszona liczba białych krwinek (neutropenia lub leukopenia) lub zmniejszona liczba
  limfocytów
- wyniki krwi wskazujące na zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych
- niedoczynność tarczycy

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100
pacjentów):
- stan zapalny wątroby (zapalenie wątroby)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.