Rebif 44 µg/0,5 ml roztwór do wstrzykiwań

0,5 ml roztworu zawiera 44 µg (12 mln j.m.) interferonu beta-1a. Roztwór zawiera alkohol benzylowy. Ponadto roztwór zawiera 2,5 mg alkoholu benzylowego na dawkę 0,5 ml. Wkład: Każdy napełniony wkład (1,5 ml) zawiera 132 µg (36 mln j.m.) interferonu beta-1a. Ampułko-strzykawka: każda ampułko-strzykawka (0,5 ml) zawiera 44 µg (12 mln j.m.) interferonu beta-1a. Wstrzykiwacz: Każdy wstrzykiwacz półautomatyczny napełniony (0,5 ml) zawiera 44 µg (12 mln j.m.) interferonu beta-1a.

Interferony są grupą endogennych glikoprotein, o właściwościach immunomodulujących, przeciwwirusowych i przeciwproliferacyjnych. Interferon beta-1a ma taką samą sekwencję aminokwasów jak endogenny ludzki interferon beta. Jest wytwarzany w komórkach ssaków (jajnik chomika chińskiego) i dlatego jest glikozylowany jak białko naturalne. Dokładny mechanizm działania preparatu w stwardnieniu rozsianym w dalszym ciągu jest badany. U zdrowych ochotników, po podaniu dożylnym stężenie interferonu beta-1a wykazuje ostre, wielowykładnicze zmniejszenie, a stężenia w surowicy są proporcjonalne do jego dawki. Po podaniu podskórnym i domięśniowym ekspozycja na interferon beta jest równoważna. Po wielokrotnych wstrzyknięciach podskórnych preparatu w dawkach 22 i 44 µg, C_max obserwowano zazwyczaj po 8 h, ale było to bardzo zmienne. Pozorny T_0,5 wynosi 50-60 h, co jest zgodne z akumulacją obserwowaną po wielokrotnym dawkowaniu. Interferon beta-1a jest głównie metabolizowany i wydalany przez wątrobę i nerki.

Leczenie pacjentów z pojedynczym epizodem demielinizacji z czynnym procesem zapalnym, jeśli wykluczono inne rozpoznania i jeśli u pacjentów występuje duże ryzyko rozwoju pewnego klinicznie stwardnienia rozsianego. Leczenie pacjentów z postacią stwardnienia rozsianego przebiegającą z rzutami. W badaniach klinicznych oznacza to wystąpienie przynajmniej 2 lub większej liczby rzutów w ciągu ostatnich 2 lat. Nie udowodniono skuteczności leku u pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego przebiegającą bez rzutów.

Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta lub substancje pomocnicze. Aktualne ciężkie zaburzenia depresyjne i (lub) myśli samobójcze.

Jeśli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć stosowanie interferonu beta w okresie ciąży. Dane pochodzące z dużej liczby rejestrów (>1000 kobiet w ciąży) i doświadczenia po wprowadzeniu leku do obrotu wykazują brak zwiększonego ryzyka wystąpienia poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem lub w I trymestrze ciąży. Czas trwania ekspozycji w I trymestrze ciąży jest jednak niepewny, ponieważ dane zbierano, gdy stosowanie interferonu beta było w ciąży przeciwwskazane i leczenie prawdopodobnie przerwano, gdy wykryto i (lub) potwierdzono ciążę. Doświadczenie z ekspozycją w II i III trymestrze jest bardzo ograniczone. Dane z badań na zwierzętach wskazują na możliwość zwiększonego ryzyka samoistnego poronienia. Na podstawie obecnie dostępnych danych nie można odpowiednio ocenić ryzyka samoistnych poronień u kobiet w ciąży po ekspozycji na interferon beta, ale dane te nie sugerują jak dotąd zwiększonego zagrożenia. Preparat można stosować w okresie karmienia piersią. Ograniczone informacje dotyczące przenikania interferonu beta-1a do mleka ludzkiego, w połączeniu z właściwościami chemicznymi/fizjologicznymi interferonu beta sugerują, że ilości interferonu beta-1a przenikającego do mleka ludzkiego są znikome. Nie należy się spodziewać szkodliwych skutków działania na organizm noworodka/dziecka karmionego piersią.

Podskórnie. Leczenie preparatem należy rozpocząć pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu stwardnienia rozsianego. Dorośli. W celu umożliwienia rozwoju tachyfilaksji i zmniejszenia w ten sposób działań niepożądanych, zaleca się dawkowanie zgodnie z poniższym schematem: 1-2 tydzień: 8,8 µg 3 razy na tydzień; 3-4 tydzień: 22 µg 3 razy na tydzień; od 5 tygodnia: 44 µg 3 razy na tydzień. Pierwszy epizod demielinizacyjny: 44 µg 3 razy na tydzień we wstrzyknięciu podskórnym. Nawracająca postać stwardnienia rozsianego: 44 µg 3 razy na tydzień we wstrzyknięciu podskórnym; dawka 22 µg jest zalecana pacjentom, którzy nie tolerują większych dawek. W celu zmniejszenia objawów grypopodobnych związanych ze stosowaniem preparatu zaleca się podanie przeciwgorączkowego leku przeciwbólowego przed wykonaniem wstrzyknięcia i dodatkowo 24 h po każdym wstrzyknięciu. Dzieci i młodzież. Nie prowadzono żadnych badań klinicznych ani farmakokinetycznych u dzieci i młodzieży, jednak opublikowane dane wskazują, że bezpieczeństwo stosowania interferonu beta-1a w dawce 22 µg lub 44 µg 3 razy w tyg. we wstrzyknięciu podskórnym u dzieci od 2 do 17 lat podobne jak u osób dorosłych. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku do 2 lat; leku nie należy stosować w tej grupie wiekowej. Okres leczenia. Dotychczas nie wykazano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu w leczeniu trwającym ponad 4 lata. Zaleca się, aby pacjenci byli poddawani ocenie co najmniej raz na 2 lata w okresie 4 lat po rozpoczęciu leczenia preparatem. Decyzja o dłuższym czasie leczenia powinna być podjęta w każdym przypadku indywidualnie przez lekarza prowadzącego.

Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) (w tym przypadki śmiertelne), występującej pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP) lub hemolitycznego zespołu mocznicowego (HUS). Zdarzenia zgłaszano zarówno w trakcie leczenia jak i po jego zakończeniu. W razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH w surowicy, rozmazu krwi i czynności nerek. W razie rozpoznania TMA należy bezzwłocznie wdrożyć leczenie (z rozważeniem wymiany osocza) i natychmiast odstawić lek. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów: z zaburzeniami depresyjnymi występującymi w przeszłości lub obecnie, szczególnie z myślami samobójczymi w wywiadzie (pacjentów tych należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć; należy rozważyć przerwanie leczenia interferonem beta; pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowego zgłoszenia lekarzowi objawów depresji i (lub) myśli samobójczych); z napadami drgawkowymi w wywiadzie, u pacjentów z padaczką, u których w wywiadzie napady padaczkowe były niewystarczająco kontrolowane przez leczenie; z ciężką niewydolnością nerek; z ciężką niewydolnością wątroby; z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku; z chorobami serca, np. dławicą piersiową, zastoinową niewydolnością serca, arytmią (objawy grypopodobne związane z leczeniem interferonem beta mogą pogorszyć stan zdrowia pacjentów z chorobami serca). Należy rozważyć ścisłe monitorowanie pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i wątroby oraz pacjentów z ciężkim zahamowaniem szpiku. Ze względu na ryzyko martwicy w miejscu wstrzyknięcia należy okresowo sprawdzać, w jaki sposób pacjent podaje sobie lek, zwłaszcza gdy występowały reakcje w miejscu wstrzyknięcia. W razie wystąpienia rozległych uszkodzeń skóry, należy przerwać leczenie aż do momentu wygojenia skóry. Pacjenci z pojedynczymi zmianami mogą kontynuować leczenie pod warunkiem, że martwica nie jest zbyt rozległa. Aktywność AlAT w surowicy należy oznaczyć przed rozpoczęciem terapii, po 1, 3 i 6 miesiącach leczenia, a następnie, jeżeli nie występują żadne objawy kliniczne, badania powinny być okresowo powtarzane. Jeżeli aktywność AlAT zwiększy się ponad 5-ciokrotnie w stosunku do GGN należy zmniejszyć dawkę leku, a następnie po unormowaniu aktywności AlAT, stopniowo zwiększać dawkę. U pacjentów z poważnymi chorobami wątroby w wywiadzie, z klinicznymi objawami czynnej choroby wątroby, uzależnionych od alkoholu lub ze zwiększoną aktywnością AlAT (>2,5 x GGN), należy zachować szczególną ostrożność na początku leczenia. Leczenie preparatem należy przerwać, jeżeli pojawi się żółtaczka lub inne kliniczne objawy zaburzenia czynności wątroby. W trakcie leczenia, oprócz rutynowych badań wymaganych do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, zaleca się dodatkowo wykonywanie testów czynnościowych wątroby, określanie liczby leukocytów wraz z rozmazem i oznaczanie liczby płytek krwi po 1, 3 i 6 miesiącach leczenia, a następnie, jeżeli nie występują żadne objawy kliniczne, okresowe powtarzanie badań. Powinny być one przeprowadzane częściej, gdy rozpoczyna się leczenie preparatem w dawce 44 µg/0,5 ml. Zaleca się wykonanie podstawowych testów czynnościowych tarczycy w początkowej fazie leczenia i, jeśli badania te wykażą nieprawidłowość, powtarzanie ich co 6-12 miesięcy. Jeżeli badanie początkowe nie wskazuje na nieprawidłowości czynności tarczycy, dalsze rutynowe badania nie są konieczne. Należy je jednak wykonać w przypadku wystąpienia objawów sugerujących dysfunkcję tego narządu. Preparat nie był badany u pacjentów z pierwotnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego i nie należy go stosować w tej grupie chorych. Roztwór zawiera 2,5 mg alkoholu benzylowego na dawkę – nie podawać wcześniakom i noworodkom; lek może powodować zatrucia i reakcje anafilaktoidalne u niemowląt i dzieci do 3 rż. W przypadku rozpoznania mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) konieczne jest bezzwłoczne rozpoczęcie leczenia (w tym rozważenie wymiany osocza) i zalecane jest natychmiastowe przerwanie stosowania interferonu beta. Objawy kliniczne TMA obejmują: trombocytopenię, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączkę, objawy z OUN (np. splątanie i niedowład) oraz zaburzenie czynności nerek. W razie stwierdzenia objawów klinicznych TMA, należy wykonać badanie liczby płytek krwi, stężenia dehydrogenazy mleczanowej we krwi oraz badanie czynności nerek; należy także wykonać rozmaz krwi pod kątem obecności fragmentów erytrocytów. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu nerczycowego zaleca się okresowe monitorowanie pod kątem wczesnych objawów podmiotowych lub przedmiotowych, takich jak obrzęk, białkomocz czy zaburzona czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia choroby nerek. Konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego. Rozważyć należy przerwanie podawania interferonu beta-1a. Podczas leczenia mogą zostać wytworzone przeciwciała neutralizujące interferon beta-1a, których obecność może być związana ze zmniejszeniem skuteczności leku. Jeśli pacjent słabo reaguje na leczenie preparatem i ma przeciwciała neutralizujące, należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka w przypadku kontynuowania leczenia preparatem. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci do 2 lat. Preparatu nie należy stosować w tej grupie wiekowej. Preparat zawiera alkohol benzylowy, który może powodować reakcje alergiczne. Pacjenci w wieku <3 lat powinni być monitorowani pod kątem objawów ze strony układu oddechowego. Należy poinformować kobiety w ciąży lub karmiące piersią o możliwym ryzyku związanym z obecnością alkoholu benzylowego, który z czasem może się kumulować i powodować kwasicę metaboliczną. Preparat należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby ze względu na możliwe ryzyko związane z alkoholem benzylowym, który z czasem może się kumulować i powodować kwasicę metaboliczną. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast zawiadomić lekarza i zaprzestać stosowania leku Rebif w razie wystąpienia
któregokolwiek z następujących poważnych działań niepożądanych:
• Poważne reakcje alergiczne (nadwrażliwości). Jeśli bezpośrednio po podaniu leku Rebif
  wystąpią nagłe trudności w oddychaniu, którym może towarzyszyć obrzęk twarzy, warg, języka
  lub gardła, pokrzywka, swędzenie całego ciała oraz uczucie osłabienia lub omdlenia, należy
  natychmiast skontaktować się z lekarzem lub poszukać szybkiej pomocy medycznej. Te reakcje
  są rzadkie (mogą występować u mniej niż 1 na 1 000 osób).
• Należy natychmiast zawiadomić lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z objawów mogących
  świadczyć o zaburzeniach czynności wątroby: żółtaczka (zażółcenie skóry oraz białek oczu),
  swędzenie całego ciała, utrata apetytu połączona z nudnościami i wymiotami oraz skłonność do
  siniaków. Poważne problemy z wątrobą mogą występować w połączeniu z dodatkowymi
  objawami, np. trudnościami z koncentracją, sennością i dezorientacją.
• Depresja występuje często (może występować u mniej niż 1 na 10 osób) u leczonych pacjentów
  ze stwardnieniem rozsianym. w razie depresji lub występowania myśli samobójczych, należy
  natychmiast poinformować o tym lekarza.

Należy zwrócić się do lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących działań
niepożądanych:
• Objawy grypopodobne, takie jak ból głowy, gorączka, dreszcze, bóle mięśni i stawów,
  zmęczenie i nudności są bardzo częste (mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób).
  Objawy te są zwykle łagodne, występują częściej na początku leczenia i słabną w miarę jego
  kontynuacji.
  W celu zmniejszenia tych objawów lekarz może zalecić stosowanie leku przeciwbólowego
  obniżającego gorączkę przed podaniem dawki leku Rebif, a następnie 24 godziny po każdym
  wstrzyknięciu.
• Reakcje w miejscu wstrzyknięcia obejmujące zaczerwienienie, obrzęk, odbarwienie skóry,
  stan zapalny ból i pęknięcie skóry są bardzo częste.
  Po pewnym czasie trwania leczenia reakcje w miejscu wstrzyknięcia zazwyczaj zdarzają się
  rzadziej.
  Zniszczenie (martwica) tkanki, ropień oraz masa tkankowa w miejscu wstrzyknięcia są niezbyt
  częste (mogą występować u mniej niż 1 na 100 osób).
  W celu minimalizacji ryzyka reakcji w miejscu wstrzyknięcia patrz zalecenia w punkcie
  „Ostrzeżenia i środki ostrożności”.
  W miejscu wstrzyknięcia może wystąpić zakażenie (niezbyt często); skóra może stać się tkliwa,
  twarda i obrzęknięta, a cała okolica bolesna. Jeśli wystąpią takie objawy, należy poradzić się
  lekarza.
• Wyniki niektórych badań laboratoryjnych mogą się zmienić. Zmiany te są zwykle
  niezauważane przez pacjenta (brak objawów), są na ogół łagodne, odwracalne i najczęściej nie
  wymagają szczególnego leczenia.
  Liczba krwinek czerwonych, krwinek białych lub płytek krwi może się zmniejszyć, co dotyczy
  jednego rodzaju krwinek (bardzo często) lub ich wszystkich (rzadko). Do możliwych objawów
  wynikających z powyższych zmian mogą należeć: zmęczenie, zmniejszona odporność na
  zakażenia, wybroczyny lub nieoczekiwane krwawienia.
  Wyniki badań czynnościowych wątroby mogą być zmienione (bardzo często). Opisano także
  zapalenie wątroby (niezbyt często). w razie wystąpienia objawów mogących świadczyć
  o zaburzeniach czynności wątroby, takich jak utrata apetytu z towarzyszącymi nudnościami,
  wymiotami, żółtaczką, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem (patrz powyżej
  „Natychmiast zawiadomić lekarza …”).
• Zaburzenia czynności tarczycy występują niezbyt często. Może występować nadczynność lub
  niedoczynność tarczycy. Pacjent prawie nigdy nie odczuwa objawów zmiany aktywności
  tarczycy, jednak w stosownych przypadkach lekarz może zlecić odpowiednie badania.
• Rzekomy nawrót SM (częstość nieznana). Istnieje możliwość, że na początku leczenia lekiem
  Rebif mogą wystąpić objawy przypominające nawrót stwardnienia rozsianego, na przykład
  wzmożone napięcie lub osłabienie mięśni uniemożliwiające poruszanie się. Objawom tym
  towarzyszy niekiedy gorączka lub opisane powyżej objawy grypopodobne. w razie stwierdzenia
  któregokolwiek z tych działań niepożądanych, należy poinformować o tym lekarza.

Do innych możliwych działań niepożądanych należą:
Bardzo często (mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób):
- Ból głowy

Często (mogą występować u mniej niż 1 na 10 osób):
- Bezsenność (trudności ze snem)
- Biegunka, nudności, wymioty
- Świąd, wysypka (wykwity skórne)
- Bóle mięśni i stawów
- Zmęczenie, gorączka, dreszcze
- Wypadanie włosów

Niezbyt często (mogą występować u mniej niż 1 na 100 osób):
- Pokrzywka
- Napady padaczkowe
- Zapalenie wątroby
- Trudności z oddychaniem
- Zakrzepy, takie jak w zakrzepicy żył głębokich
- Zaburzenia siatkówki oka, takie jak zapalenie lub zakrzepica naczyń z następczymi
  zaburzeniami widzenia (zaburzenia wzroku, utrata wzroku)
- Zwiększona potliwość

Rzadko (mogą występować u mniej niż 1 na 1 000 osób):
- Próby samobójcze
- Ciężkie reakcje skórne – niektóre ze zmianami błony śluzowej
- Zakrzepy w małych naczyniach krwionośnych, które mogą wpływać na czynność nerek
  pacjenta (zakrzepowa plamica małopłytkowa lub zespół hemolityczno-mocznicowy). Do
  objawów należą: zwiększone powstawanie siniaków, krwawienie, gorączka, bardzo silne
  zmęczenie, ból głowy, zawroty głowy lub zaburzenia świadomości. Lekarz może stwierdzić
  zmiany w wynikach badań krwi i czynności nerek.
- Toczeń rumieniowaty wywołany lekami: działanie niepożądane długotrwałego stosowania leku
  Rebif. Objawy mogą obejmować bóle mięśni, bóle i obrzęk stawów oraz wysypkę. Mogą
  również wystąpić inne oznaki, takie jak gorączka, zmniejszenie masy ciała i zmęczenie.
  Zazwyczaj objawy ustępują w ciągu jednego lub dwóch tygodni po przerwaniu leczenia.
- Problemy z nerkami, w tym bliznowacenie, mogące powodować upośledzenie czynności nerek.
  W razie wystąpienia któregokolwiek lub wszystkich z następujących objawów:
  · pienisty mocz
  · zmęczenie
  · obrzęk, zwłaszcza kostek i powiek, i zwiększenie masy ciała.
Należy powiedzieć o tym lekarzowi, ponieważ mogą to być objawy problemów z nerkami.

Po stosowaniu interferonu beta opisano następujące działania niepożądane (częstość występowania
nieznana)
- Zawroty głowy
- Nerwowość
- Utrata apetytu
- Rozszerzenie naczyń krwionośnych i kołatanie serca
- Nieregularne miesiączki i(lub) zmiany w krwawieniach miesiączkowych
- Tętnicze nadciśnienie płucne — poważne zwężenie naczyń krwionośnych w płucach skutkujące
  wysokim ciśnieniem krwi w naczyniach krwionośnych przenoszących krew z serca do płuc.
  Tętnicze nadciśnienie płucne może wystąpić w różnych punktach czasowych w czasie trwania
  leczenia, zazwyczaj kilka miesięcy po rozpoczęciu leczenia produktem Rebif.
  Nie należy przerywać ani zmieniać leczenia bez zalecenia lekarza.

Dzieci i młodzież
Objawy niepożądane u dzieci i młodzieży są podobne do obserwowanych u dorosłych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interferony zmniejszają aktywność enzymów zależnych od wątrobowego cytochromu P450 - należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu w skojarzeniu z lekami, które mają mały indeks terapeutyczny i których klirens jest przede wszystkim zależny od aktywności układu cytochromu P450 w wątrobie, np. leki przeciwpadaczkowe i niektóre grupy leków przeciwdepresyjnych. Nie prowadzono badań dotyczących interakcji preparatu z kortykosteroidami lub ACTH; badania kliniczne wskazują, że pacjenci ze stwardnieniem rozsianym mogą otrzymywać interferon beta-1a i kortykosteroidy lub ACTH podczas rzutów choroby.

Merck Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 142 B
02-305 Warszawa
22-535-97-00
[email protected]
www.merckgroup.com/pl-pl