Soliris 300 mg konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka (30 ml) zawiera 300 mg ekulizumabu. Preparat zawiera sód (5 mmol w fiolce), polisorbat 80 (6,6 mg w fiolce).

Eculizumab

Lek immunosupresyjny. Humanizowane, monoklonalne przeciwciało IgG_2/4K, wytwarzane w linii komórek NS0 techniką rekombinacji DNA. Ekulizumab jest inhibitorem końcowej fazy aktywacji dopełniacza, który w sposób swoisty i z wysokim powinowactwem wiąże się z białkiem C5 dopełniacza, hamując w ten sposób jego rozkład na C5a i C5b i zapobiegając wytwarzaniu końcowego kompleksu dopełniacza C5b-9. Ekulizumab nie wpływa na wcześniejsze etapy aktywacji dopełniacza, które mają zasadnicze znaczenie dla opsonizacji drobnoustrojów i usuwania kompleksów immunologicznych. U wszystkich pacjentów podawanie produktu zgodnie z zaleceniami, powodowało szybkie i trwałe zmniejszenie aktywacji końcowej fazy dopełniacza. Przeciwciała ludzkie ulegają endocytozie i rozkładowi w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego. Ekulizumab zawiera jedynie naturalnie występujące aminokwasy i nie ma znanych czynnych metabolitów. Przeciwciała ludzkie są katabolizowane głównie przez enzymy lizosomalne do niewielkich peptydów i aminokwasów. Nie przeprowadzono specjalnych badań mających na celu ocenę wątrobowej, nerkowej, oddechowej lub pokarmowej drogi wydalania (eliminacji) produktu. W prawidłowych nerkach przeciwciała nie są wydalane i nie podlegają przesączaniu ze względu na swój rozmiar. U 40 pacjentów z PNH użyto jednokompartmentowego modelu w celu oszacowania parametrów farmakokinetycznych po podaniu dawek wielokrotnych. Średni klirens wynosił 0,31 ± 0,12 ml/h/kg, średnia objętość dystrybucji wynosiła 110,3 ± 17,9 ml/kg, a okres półtrwania w fazie eliminacji wynosił 11,3 ± 3,4 dni. Na podstawie tych danych można przewidywać, że stan stacjonarny wystąpi po około 49-56 dniach. U pacjentów z PNH aktywność farmakodynamiczna bezpośrednio koreluje ze stężeniem ekulizumabu w surowicy, a minimalne stężenia występujące pomiędzy dawkami ≥35 mikrogramów/ml zazwyczaj wystarczają do całkowitego zahamowania aktywności hemolitycznej u większości pacjentów z PNH. Klirens produktu u typowego pacjenta z aHUS o m.c. 70 kg, wynosił 0,0139 l/h, a objętość dystrybucji 5,6 l. Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosił 297 h (około 12,4 dni). U pacjentów z aHUS aktywność farmakodynamiczna bezpośrednio koreluje ze stężeniem ekulizumabu w surowicy, a minimalne stężenia występujące pomiędzy dawkami ok. 50-100 mikrogramów/ml zazwyczaj wystarczają do całkowitego zahamowania aktywności hemolitycznej u wszystkich pacjentów z aHUS. Parametry farmakokinetyczne obserwowane w populacji pacjentów z oporną na leczenie gMG są spójne z obserwowanymi w populacjach pacjentów z PNH i aHUS.

Leczenie dorosłych i dzieci z: napadową nocną hemoglobinurią (PNH), dowody klinicznych korzyści wykazano u pacjentów z hemolizą z jednym lub kilkoma objawami klinicznymi wskazującymi na dużą aktywność choroby, niezależnie od wcześniejszych przetoczeń lub bez przetoczeń; atypowym zespołem hemolityczno-mocznicowym (aHUS); oporną na leczenie uogólnioną miasteną rzekomoporaźną (gMG) u pacjentów w wieku 6 lat i starszych, z dodatnim wynikiem badania na obecność przeciwciał przeciwko receptorowi acetylocholinowemu (AChR). Leczenie dorosłych: z chorobą ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMOSD) u pacjentów z dodatnim wynikiem badania na obecność przeciwciał przeciw akwaporynie 4 (AQP4) w przypadku rzutowego przebiegu choroby.

Nadwrażliwość na ekulizumab, białka mysie lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem u pacjentów: z niewyleczonym zakażeniem Neisseria meningitidis, którzy nie mają aktualnego szczepienia przeciwko Neisseria meningitidis (o ile nie otrzymują zapobiegawczo odpowiednich antybiotyków przez 2 tyg. po zaszczepieniu).

Leku nie należy stosować w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne dla kobiety ciężarnej. Ludzkie IgG przenikają przez barierę łożyska, dlatego ekulizumab może potencjalnie doprowadzić do zahamowania końcowej fazy aktywacji dopełniacza w krążeniu płodowym. Przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia ekulizumabem u kobiet w okresie ciąży zaleca się przeprowadzanie indywidualnej analizy stosunku korzyści do ryzyka. Jeśli stosowanie takiego leczenia w okresie ciąży zostanie uznane za konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie matki i płodu zgodnie z lokalnymi wytycznymi. W celu zapobiegania ciąży u kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji przez co najmniej 5 miesięcy po podaniu ostatniej dawki ekulizumabu. Nie należy się spodziewać wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią, ponieważ dostępne ograniczone dane wskazują, że ekulizumab nie przenika do mleka ludzkiego. Jednak ze względu na ograniczenia dostępnych danych należy rozważyć korzyści dla rozwoju i zdrowia dziecka wynikające z karmienia piersią w stosunku do klinicznej potrzeby podawania ekulizumabu matce oraz wszelkich potencjalnych działań niepożądanych u karmionego dziecka wynikających ze stosowania ekulizumabu lub choroby podstawowej matki.

Dożylnie. Dorośli. Napadowa nocna hemoglobinuria (PNH) u osób dorosłych. Schemat dawkowania u dorosłych (w wieku ≥18 lat) przy PNH obejmuje 4-tygodniową fazę leczenia początkowego, a następnie fazę leczenia podtrzymującego: Faza leczenia początkowego: dawka 600 mg ekulizumabu, podawane w infuzji dożylnej trwającej 25 - 45 min., co tydzień przez pierwsze 4 tygodnie. Faza leczenia podtrzymującego: 900 mg w piątym tygodniu, a potem 900 mg co 14 ± 2 dni. Atypowy zespół hemolityczno–mocznicowy (aHUS), oporna na leczenie uogólniona miastenia rzekomoporaźna (gMG) oraz choroba ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMOSD) u osób dorosłych. Schemat dawkowania w aHUS, opornej na leczenie gMG i NMOSD u dorosłych pacjentów (w wieku ≥18 lat) obejmuje 4-tygodniową fazę leczenia początkowego, a następnie fazę leczenia podtrzymującego: Faza leczenia początkowego: dawka 900 mg ekulizumabu, podawana w infuzji dożylnej trwającej 25–45 minut, co tydzień przez pierwsze 4 tygodnie. Faza leczenia podtrzymującego: dawka 1200 mg ekulizumabu, podawana w infuzji dożylnej trwającej 25–45 minut w piątym tygodniu, a następnie dawka 1200 mg podawana w infuzji dożylnej trwającej 25–45 minut co 14 dni ± 2 dni. Oporna na leczenie gMG. Dostępne dane sugerują, że odpowiedź kliniczną uzyskuje się zwykle przed upływem 12 tygodni leczenia z zastosowaniem. Należy rozważyć przerwanie leczenia u pacjenta, u którego brak jest dowodów na występowanie korzyści terapeutycznej po upływie 12 tygodni. Dzieci i młodzież z PNH, aHUS lub oporną na leczenie gMG. Dzieci i młodzież z PNH, aHUS lub oporną na leczenie gMG o masie ciała ≥40 kg są leczone zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania jak w przypadku pacjentów dorosłych. U dzieci i młodzieży z PNH, aHUS lub oporną na leczenie gMG o masie ciała poniżej 40 kg schemat dawkowania leku jest następujący: m.c. 30 do ≤40 kg, faza leczenia początkowego: 600 mg co tydzień przez pierwsze 2 tygodnie, faza leczenia podtrzymującego: 900 mg w 3. tygodniu; następnie 900 mg co 2 tygodnie; m.c. 20 do ≤30 kg faza leczenia początkowego: 600 mg co tydzień przez pierwsze 2 tygodnie, faza leczenia podtrzymującego: 600 mg w 3. tygodniu; następnie 600 mg co 2 tygodnie; m.c. 10 do ≤20 kg faza leczenia początkowego: 600 mg pojedyncza dawka w 1. tygodniu, faza leczenia podtrzymującego: 300 mg w 2. tygodniu; następnie 300 mg co 2 tygodnie; m.c. 5 do ≤10 kg faza leczenia początkowego: 300 mg pojedyncza dawka w 1. tygodniu, faza leczenia podtrzymującego: 300 mg w 2. tygodniu; następnie 300 mg co 3 tygodnie. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania leku u pacjentów z PNH lub oporną na leczenie gMG o masie ciała poniżej 40 kg. Dawkowanie leku u pacjentów pediatrycznych z PNH lub oporną na leczenie gMG o masie ciała poniżej 40 kg jest identyczne jak dawkowanie oparte na masie ciała zalecane w przypadku dzieci i młodzieży z aHUS. Na podstawie dostępnych danych farmakokinetycznych (PK) i farmakodynamicznych (PD) dotyczących pacjentów z aHUS i PNH, leczonych preparatem oczekuje się, że oparty na masie ciała schemat dawkowania u dzieci i młodzieży będzie miał podobny profil skuteczności i bezpieczeństwa co u pacjentów dorosłych. Oczekuje się, że oparty na masie ciała schemat dawkowania u pacjentów z oporną na leczenie gMG o masie ciała poniżej 40 kg, również będzie miał podobny profil skuteczności i bezpieczeństwa co u pacjentów dorosłych. Uzupełniające podanie leku jest konieczne podczas równoczesnego leczenia z zastosowaniem osocza (plazmafereza, wymiana osocza lub infuzja świeżego, mrożonego osocza), zgodnie z poniższym opisem: w ciągu 60 min. po każdej plazmaferezie lub po przetoczeniu krwi należy uzupełnić dawkę preparatu: jeżeli ostatnia dawka wynosiła 300 mg ekulizumabu należy zastosować dawkę uzupełniającą 300 mg na każdą sesję plazmaferezy lub wymiany osocza; po dawce ≥600 mg należy zastosować 600 mg na każdą sesję plazmaferezy lub wymiany osocza; 60 min. przed infuzją świeżego, mrożonego osocza należy uzupełnić dawkę ekulizumabu: jeżeli ostatnia dawka wynosiła ≥300 mg, należy zastosować 300 mg na każdą infuzję świeżego, mrożonego osocza. Uzupełniająca dawka leku jest wymagana w przypadku jednoczesnego leczenia dożylnym preparatem immunoglobulin (IVIg), zgodnie z poniższym opisem: ostatnia dawka leku: ≥900 mg, uzupełniająca dawka leku: 600 mg na cykl IVIg (dożylny preparat immunoglobulin), czas podania uzupełniajacej dawki: jak najszybciej po cyklu IVI g (dożylny preparat immunoglobulin); ≤600 mg uzupełniająca dawka leku: 300 mg na cykl IVIg (dożylny preparat immunoglobulin), czas podania uzupełniajacej dawki: jak najszybciej po cyklu IVIg (dożylny preparat immunoglobulin). Monitorowanie leczenia. Należy obserwować, czy u pacjentów z aHUS nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe mikroangiopatii zakrzepowej (patrz punkt 4.4 Badania laboratoryjne u pacjentów z aHUS). Zaleca się stosowanie leku przez cały okres życia pacjenta, chyba że przerwanie leczenia jest wskazane ze względów klinicznych. Szczególne grupy pacjentów. Lek można podawać pacjentom w wieku 65 lat i starszym. Dostępne dane nie wskazują na to, aby w leczeniu osób w podeszłym wieku konieczne były szczególne środki ostrożności, choć doświadczenie ze stosowaniem leku w tej populacji pacjentów jest wciąż ograniczone. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Nie badano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u pacjentów z niewydolnością wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 6 lat z oporną na leczenie gMG. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z NMOSD. Sposób podania. Nie należy podawać leku we wstrzyknięciu dożylnym ani w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus). Lek należy podawać jedynie w infuzji dożylnej, zgodnie z poniższym opisem. Rozcieńczony roztwór leku należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 25– 45 minut w przypadku dorosłych pacjentów oraz 1–4 h w przypadku dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, we wlewie grawitacyjnym, za pomocą pompy strzykawkowej lub pompy infuzyjnej. Nie ma konieczności zabezpieczania rozcieńczonego roztworu lek przed światłem podczas podawania go pacjentowi. Pacjenta należy obserwować przez godzinę po zakończeniu infuzji dożylnej. W razie wystąpienia działania niepożądanego podczas podawania leku, infuzję dożylną można spowolnić lub przerwać, w zależności od decyzji lekarza. W przypadku spowolnienia infuzji dożylnej całkowity czas podawania leku nie może przekraczać 2 h u dorosłych oraz 4 h u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania infuzji w warunkach domowych są ograniczone. Dlatego zaleca się zastosowanie dodatkowych środków ostrożności, takich jak dostępność do możliwości doraźnego leczenia reakcji na wlew lub reakcji anafilaktycznej. Instrukcja dotycząca rozcieńczania leku przed podaniem, patrz punkt 6.6 ChPL (Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania). Sposób podania. Nie należy podawać leku w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus). Preparat należy podawać jedynie w infuzji dożylnej trwającej 25-45 min. w przypadku dorosłych pacjentów oraz 1-4 h w przypadku dzieci i młodzieży, we wlewie grawitacyjnym, za pomocą pompy strzykawkowej lub pompy infuzyjnej. Preparat należy rozcieńczyć do końcowego stężenia 5 mg/ml, dodając do worka infuzyjnego roztwór chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) do wstrzykiwań, roztwór chlorku sodu 4,5 mg/ml (0,45%) do wstrzykiwań lub 5% roztwór wodny dekstrozy, jako rozcieńczalnik. Pacjenta należy obserwować przez godzinę po zakończeniu infuzji dożylnej. W razie wystąpienia zdarzenia niepożądanego, infuzję można spowolnić lub przerwać. W przypadku spowolnienia infuzji dożylnej całkowity czas podawania leku nie może przekraczać 2 h u dorosłych i młodzieży (w wieku od 12 do poniżej 18 lat) oraz 4 h u dzieci w wieku poniżej 12 lat.

Identyfikowalność. W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu. Nie przypuszcza się, aby lek miał wpływ na aplastyczną składową niedokrwistości u pacjentów z PNH. Zakażenia meningokokowe. Ze względu na mechanizm działania, stosowanie leku zwiększa podatność pacjentów na zakażenie dwoinkami zapalenia opon mózgowych (Neisseria meningitidis). Może wystąpić zakażenie meningokokami jakiejkolwiek grupy serologicznej. W celu zmniejszenia ryzyka zakażenia, każdego pacjenta należy zaszczepić przeciwko zakażeniu meningokokami na co najmniej 2 tygodnie przed podaniem leku, chyba że ryzyko wynikające z opóźnienia leczenia preparatem przeważa nad ryzykiem rozwinięcia się zakażenia meningokokowego. Pacjentom, u których rozpoczęto leczenie preparatem wcześniej niż po 2 tygodniach od momentu podania tetrawalentnej szczepionki przeciwko meningokokom, należy podawać zapobiegawczo odpowiedni antybiotyk przez 2 tygodnie od momentu zaszczepienia. W zapobieganiu zakażeniom często występującymi chorobotwórczymi grupami serologicznymi meningokoków zaleca się szczepionki przeciwko wszystkim dostępnym grupom serologicznym, w tym A, C, Y, W 135 i B. Pacjenci muszą być zaszczepieni i powtórnie zaszczepieni zgodnie z aktualnymi krajowymi wytycznymi w zakresie stosowania szczepionek. Szczepienie może powodować dalszą aktywację dopełniacza, co z kolei może, u pacjentów z chorobami związanymi z zaburzeniami układu dopełniacza, w tym z PNH, aHUS, oporną na leczenie gMG i NMOSD, prowadzić do nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej, takich jak hemoliza (PNH), mikroangiopatia zakrzepowa (aHUS), zaostrzenie MG (oporna na leczenie gMG) lub rzut choroby (NMOSD). W związku z tym, po wykonaniu zalecanego szczepienia pacjentów należy uważnie monitorować pod kątem objawów chorobowych. Szczepienie może nie być wystarczające do uniknięcia zakażenia meningokokowego. Należy zwrócić uwagę na oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. U pacjentów leczonych preparatem notowano przypadki ciężkiego lub śmiertelnego zakażenia meningokokowego. Posocznica jest częstą postacią zakażeń meningokokowych u pacjentów leczonych preparatem. Każdego pacjenta należy obserwować w celu wykrycia wczesnych objawów zakażenia meningokokami; jeśli podejrzewa się zakażenie, należy niezwłocznie wykonać badania i w razie konieczności zastosować leczenie odpowiednimi antybiotykami. Pacjenta należy poinformować o tych objawach przedmiotowych i podmiotowych, a także o działaniach, jakie należy podjąć w celu niezwłocznego otrzymania pomocy lekarskiej. Lekarz musi przedyskutować z pacjentem korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania leku i dostarczyć mu Przewodnik dla pacjenta oraz Kartę dla pacjenta (ich opis można znaleźć w Ulotce dołączonej do opakowania). Inne zakażenia układowe. Ze względu na mechanizm działania leku, należy zachować ostrożność podczas podawania leku pacjentom z czynnymi zakażeniami układowymi. U pacjentów może występować zwiększona podatność na zakażenia, zwłaszcza na infekcje spowodowane przez bakterie z rodzaju Neisseria i bakterie otoczkowe. Zgłaszano ciężkie zakażenia gatunkami z rodzaju Neisseria (innymi niż Neisseria meningitidis), w tym rozsiane zakażenia gonokokowe. Pacjentom należy udostępnić informacje znajdujące się w Ulotce dołączonej do opakowania w celu zwiększenia ich wiedzy o możliwych ciężkich zakażeniach oraz ich objawach podmiotowych i przedmiotowych. Lekarz powinien poinformować pacjentów o sposobach zapobiegania rzeżączce. Reakcje na infuzję dożylną. Podanie leku może wywołać reakcje na infuzję lub odczyny immunologiczne, które mogą powodować alergię lub reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne). W badaniach klinicznych u 1 (0,9%) pacjenta z oporną na leczenie gMG wystąpiła reakcja na infuzję dożylną, która spowodowała konieczność przerwania podawania leku. U żadnego pacjenta pediatrycznego z PNH, aHUS, oporną na leczenie gMG lub NMOSD nie wystąpiły reakcje na infuzję dożylną, które powodowałyby konieczność przerwania podawania leku. W przypadku wystąpienia u pacjenta ciężkich reakcji na infuzję dożylną, należy przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie. Immunogenność. We wszystkich badaniach klinicznych u pacjentów leczonych preparatem niezbyt często obserwowano odpowiedź w postaci przeciwciał. W kontrolowanych placebo badaniach dotyczących PNH stwierdzano pojawienie się niewielkiej ilości przeciwciał, z częstością (3,4%) zbliżoną do obserwowanej w przypadku placebo (4,8%). U 3 na 100 (3%) pacjentów z aHUS leczonych preparatem wykryto przeciwciała specyficzne względem leku, wykorzystując oznaczenia metodą mostkowania ECL. U 1 na 100 (1%) pacjentów z aHUS stwierdzono słabo dodatni wynik badań na obecność przeciwciał neutralizujących. W kontrolowanym placebo badaniu dotyczącym opornej na leczenie gMG u żadnego (0/62) z pacjentów otrzymujących lek nie stwierdzono odpowiedzi w postaci wytwarzania przeciwciał przeciwlekowych w ciągu 26 tygodni aktywnego leczenia, natomiast w badaniu przedłużonym dotyczącym opornej na leczenie gMG ogółem u 3 na 117 (2,6%) pacjentów stwierdzono dodatni wynik na obecność przeciwciał przeciwlekowych ADA (ADA) w czasie dowolnej wizyty po ocenie początkowej. Dodatnie wyniki oznaczeń ADA wydawały się mieć charakter przemijający, gdyż nie obserwowano dodatnich mian w czasie kolejnych wizyt, a u pacjentów tych nie stwierdzono wyników klinicznych sugerujących wpływ dodatnich mian ADA. W kontrolowanym placebo badaniu dotyczącym NMOSD u 2 na 95 (2,1%) pacjentów leczonych preparatem stwierdzono odpowiedź w postaci wytwarzania przeciwciał przeciwlekowych po rozpoczęciu badania. U obu pacjentów wynik badania na obecność przeciwciał neutralizujących był ujemny. Próbki z dodatnim wynikiem na obecność ADA charakteryzowały się niskim mianem, a wynik dodatni miał charakter przemijający. Nie zaobserwowano korelacji pomiędzy powstawaniem przeciwciał a odpowiedzią kliniczną lub zdarzeniami niepożądanymi. Szczepienia. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem zaleca się rozpoczęcie immunizacji pacjentów z PNH, aHUS, oporną na leczenie gMG i NMOSD, zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi immunizacji. Ponadto każdego pacjenta należy zaszczepić przeciwko zakażeniom meningokokami na co najmniej 2 tygodnie przed podaniem leku, chyba że ryzyko wynikające z opóźnienia leczenia preparatem przeważa nad ryzykiem rozwinięcia się zakażenia meningokokowego. Pacjentom, u których rozpoczęto leczenie preparatem wcześniej niż po 2 tygodniach od momentu podania tetrawalentnej szczepionki przeciwko meningokokom, należy podawać zapobiegawczo odpowiedni antybiotyk przez 2 tygodnie od momentu zaszczepienia. W zapobieganiu zakażeniom często występującymi chorobotwórczymi grupami serologicznymi meningokoków zaleca się szczepionki przeciwko wszystkim dostępnym grupom serologicznym, w tym A, C, Y, W 135 i B. Pacjenci muszą być zaszczepieni i powtórnie zaszczepieni zgodnie z aktualnymi krajowymi wytycznymi w zakresie stosowania szczepionek (patrz: Zakażenia meningokokowe). Pacjentów w wieku poniżej 18 lat należy zaszczepić przeciwko Haemophilus influenzae i przeciwko zakażeniom pneumokokami, przy czym w każdej grupie wiekowej należy ściśle stosować się do krajowych zaleceń dotyczących szczepień. Szczepienie może powodować dalszą aktywację dopełniacza, co z kolei może, u pacjentów z chorobami związanymi z zaburzeniami układu dopełniacza, w tym z PNH, aHUS, oporną na leczenie gMG i NMOSD, prowadzić do nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej, takich jak hemoliza (PNH), mikroangiopatia zakrzepowa (aHUS), zaostrzenie MG (oporna na leczenie gMG) lub rzut choroby (NMOSD). W związku z tym po wykonaniu zalecanego szczepienia pacjentów należy uważnie monitorować pod kątem objawów chorobowych. Stosowanie leków przeciwzakrzepowych. Leczenie preparatem nie powinno mieć wpływu na stosowanie leków przeciwzakrzepowych. Terapie z zastosowaniem leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej. Oporna na leczenie gMG. W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów pod kątem objawów zaostrzenia choroby. Choroby ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego. W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia leków immunosupresyjnych należy ściśle monitorować pacjentów pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych możliwego rzutu NMOSD. Badania laboratoryjne u pacjentów z PNH. Pacjentów z PNH należy monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych hemolizy wewnątrznaczyniowej, w tym aktywności dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy. Podobnie, pacjentów z PNH leczonych produktem Soliris należy monitorować pod kątem hemolizy wewnątrznaczyniowej mierząc aktywność LDH. Może być konieczne skorygowanie dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania co 14 dni ± 2 dni w fazie leczenia podtrzymującego (minimalny odstęp między dawkami = 12 dni). Badania laboratoryjne u pacjentów z aHUS. Pacjentów z aHUS leczonych preparatem należy monitorować pod kątem zakrzepowej mikroangiopatii mierząc liczbę płytek krwi, aktywność LDH i stężenie kreatyniny w surowicy. Może być konieczne skorygowanie dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania co 14 dni ± 2 dni w fazie leczenia podtrzymującego (minimalny odstęp między dawkami = 12 dni). Przerwanie leczenia u pacjentów z PNH. Należy uważnie obserwować, czy u pacjentów z PNH, którzy przerwą leczenie preparatem, nie występują przedmiotowe i podmiotowe objawy ciężkiej hemolizy wewnątrznaczyniowej. Ciężką  hemolizę rozpoznaje się, gdy aktywność LDH w surowicy jest większa niż przed leczeniem i występuje jedno z poniższych zjawisk: bezwzględne zmniejszenie wielkości klonu PNH przekraczające 25% (przy braku rozcieńczenia związanego z przetoczeniem) w ciągu jednego tygodnia lub w czasie krótszym, stężenie hemoglobiny <5 g/dl lub zmniejszenie o >4 g/dl w ciągu tygodnia lub w czasie krótszym, dławica piersiowa, zmiana stanu psychicznego, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o 50% lub zakrzepica. W celu wykrycia ciężkiej hemolizy i innych reakcji, każdego pacjenta odstawiającego lek należy obserwować przez co najmniej 8 tygodni. Jeżeli po odstawieniu leku wystąpi ciężka hemoliza, należy rozważyć następujące sposoby postępowania (leczenia): przetoczenie krwi (masy erytrocytarnej) lub transfuzja wymienna, jeżeli odsetek komórek PNH oznaczany metodą cytometrii przepływowej wynosi >50% wszystkich krwinek czerwonych, podawanie leków przeciwzakrzepowych, stosowanie kortykosteroidów lub ponowne zastosowanie leku. W badaniach klinicznych dotyczących PNH 16 pacjentów przerwało leczenie preparatem, nie zaobserwowano ciężkiej hemolizy. Przerwanie leczenia u pacjentów z aHUS. Po przerwaniu leczenia preparatem u niektórych pacjentów już po 4 tygodniach i do 127 tygodni obserwowano powikłania w postaci mikroangiopatii zakrzepowej (TMA). Przerwanie leczenia należy rozważać tylko w przypadkach medycznie uzasadnionych. Podczas badań klinicznych dotyczących aHUS 61 pacjentów (w tym 21 pacjentów pediatrycznych) przerwało leczenie preparatem z medianą okresu obserwacji wynoszącą 24 tygodnie. Po przerwaniu leczenia zaobserwowano 15 powikłań w postaci ciężkiej mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) u 12 pacjentów, a 2 powikłania w postaci ciężkiej TMA wystąpiły u dodatkowych 2 pacjentów, u których stosowano zmniejszone dawkowanie leku, wykraczające poza zarejestrowany schemat dawkowania (patrz Dawkowanie). Powikłania w postaci ciężkiej TMA występowały u pacjentów niezależnie od tego, czy stwierdzono u nich mutację genetyczną, polimorfizm wysokiego ryzyka lub autoprzeciwciała. U tych pacjentów wystąpiły dodatkowe ciężkie powikłania, w tym ciężkie pogorszenie czynności nerek, hospitalizacja związana z chorobą i progresja do schyłkowej niewydolności nerek, wymagającej dializowania. U jednego pacjenta nastąpiła progresja do schyłkowej niewydolności nerek pomimo wznowienia leczenia preparatem po jego odstawieniu. Należy uważnie obserwować, czy u pacjentów z aHUS, którzy przerwą leczenie preparatem nie występują przedmiotowe i podmiotowe objawy ciężkiej zakrzepowej mikroangiopatii. Monitorowanie może okazać się niewystarczające dla prognozowania ciężkich mikroangiopatii zakrzepowych lub im zapobiegania u pacjentów z aHUS po przerwaniu leczenia preparatem. Wystąpienie powikłań w postaci ciężkiej mikroangiopatii zakrzepowej po przerwaniu leczenia można stwierdzić na podstawie (i) zmiany jakichkolwiek dwóch lub powtarzającej się zmiany któregokolwiek z następujących parametrów: zmniejszenie liczby płytek krwi o co najmniej 25% w porównaniu do stanu początkowego lub maksymalnej liczby płytek krwi podczas leczenia preparatem, lub zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o co najmniej 25% w porównaniu do stanu początkowego lub minimum obserwowanego podczas leczenia preparatem; lub zwiększenie aktywności LDH o co najmniej 25% w porównaniu do stanu początkowego lub minimum obserwowanego podczas leczenia preparatem; lub (ii) któregokolwiek z następujących: zmiana stanu psychicznego lub drgawki; dławica piersiowa lub duszności; lub zakrzepica. Jeżeli po przerwaniu leczenia preparatem wystąpi powikłanie w postaci ciężkiej zakrzepowej mikroangiopatii, należy rozważyć: ponowne zastosowanie leczenia preparatem, podtrzymujące leczenie z zastosowaniem osocza lub odpowiednie dla danego narządu metody podtrzymujące, w tym podtrzymywanie czynności nerek za pomocą dializ, czynności oddechowych za pomocą mechanicznej wentylacji lub podawania leków przeciwzakrzepowych. Przerwanie leczenia u pacjentów z oporną na leczenie gMG. Stosowanie preparatu w opornej na leczenie gMG badano tylko w warunkach długotrwałego podawania. Pacjentów, którzy przerwą leczenie preparatem, należy uważnie monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych zaostrzenia choroby. Przerwanie leczenia u pacjentów z NMOSD. Stosowanie preparatu w NMOSD badano tylko w warunkach długotrwałego podawania, a skutki przerwania leczenia preparatem nie zostały opisane. Pacjentów, którzy przerwą leczenie preparatem, należy uważnie monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych możliwego rzutu NMOSD. Materiały edukacyjne. Każdy lekarz, który zamierza przepisać preparat, musi upewnić się, że zna wytyczne dla fachowego personelu medycznego dotyczące przepisywania. Lekarz musi przedyskutować z pacjentem korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania leku i przekazać Przewodnik dla pacjenta oraz Kartę dla pacjenta. Należy pouczyć pacjenta, że w razie wystąpienia gorączki, bólu głowy przebiegającego z gorączką i (lub) sztywnością karku lub wrażliwością na światło, należy natychmiast zwrócić się do lekarza, ponieważ objawy te mogą wskazywać na zakażenie meningokokami. Substancje pomocnicze. Po rozcieńczeniu roztworem chlorku sodu (0,9%) do wstrzykiwań zawiera 0,88 g sodu w 240 ml roztworu przy dawce maksymalnej, co odpowiada 44,0% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Po rozcieńczeniu roztworem chlorku sodu (0,45%) do wstrzykiwań  zawiera 0,67 g sodu w 240 ml roztworu przy dawce maksymalnej, co odpowiada 33,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek zawiera 6,6 mg polisorbatu 80 w każdej fiolce (fiolka 30 ml), co odpowiada ilości 0,66 mg/kg mc. lub mniejszej przy maksymalnej dawce w przypadku pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży o masie ciała powyżej 10 kg oraz odpowiada ilości 1,32 mg/kg mc. lub mniejszej przy maksymalnej dawce w przypadku dzieci i młodzieży o masie ciała od 5 do <10 kg. Polisorbaty mogą powodować reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Przed
rozpoczęciem leczenia lekarz omówi z pacjentem możliwe działania niepożądane oraz wyjaśni zagrożenia i korzyści
związane ze stosowaniem leku Soliris.
Najpoważniejszym działaniem niepożądanym była posocznica meningokokowa.
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy zakażenia meningokokowego (patrz punkt 2 Ostrzeżenie dotyczące
zakażeń meningokokowych i innych zakażeń wywoływanych przez bakterie z rodzaju Neisseria), należy natychmiast
zwrócić się do lekarza.

W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących wymienionych poniżej działań niepożądanych należy zwrócić się do
lekarza o wyjaśnienie.

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):
• ból głowy

Często (mogą wystąpić nie częściej niż 1 na 10 osób):
• zakażenie płuc (zapalenie płuc), przeziębienie (zapalenie nosa i gardła), zakażenie układu moczowego
 (dróg moczowych);
• mała liczba białych krwinek (leukopenia), zmniejszenie liczby czerwonych krwinek powodujące
 bladość skóry, osłabienie lub zadyszkę;
• bezsenność;
• zawroty głowy, wysokie ciśnienie krwi;
• zakażenia górnych dróg oddechowych, kaszel, ból gardła (ból gardła i krtani), zapalenie
 oskrzeli, opryszczka (zakażenia wirusem opryszczki);
• biegunka, wymioty, nudności, bóle brzucha, wysypka, utrata włosów (łysienie), swędzenie
 skóry (świąd);
• bóle stawów (rąk i nóg), bóle kończyn (rąk i nóg);
• gorączka, uczucie zmęczenia, dolegliwości grypopodobne;
• reakcje związane z infuzją.

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
• ciężkie zakażenia (zakażenia meningokokowe), posocznica, wstrząs septyczny, zakażenia
 wirusowe, zakażenie dolnych dróg oddechowych, grypa żołądkowa (zakażenie w obrębie
 żołądka i jelit), zapalenie pęcherza;
• zakażenie, zakażenie grzybicze, zbieranie się ropy (ropień), zapalenie tkanki łącznej, grypa,
 zapalenie zatok, zakażenie zęba (ropień), zakażenie dziąseł;
• stosunkowo mała liczba płytek krwi (małopłytkowość), mała liczba limfocytów – szczególnego
 rodzaju białych krwinek (limfopenia), uczucie kołatania serca;
• ciężkie reakcje alergiczne powodujące trudności w oddychaniu i zawroty głowy (reakcja
 anafilaktyczna), nadwrażliwość;
• utrata apetytu;
• depresja, lęk, wahania nastroju, zaburzenia snu;
• uczucie mrowienia w różnych częściach ciała (parestezje), drżenie, zaburzenia smaku,
 omdlenia;
• niewyraźne widzenie;
• dzwonienie w uszach, zawroty głowy;
• nagłe i szybkie pojawienie się bardzo wysokiego ciśnienia krwi, niskie ciśnienie krwi, uderzenia
 gorąca, zaburzenia żylne;
• duszność (trudności z oddychaniem), krwawienie z nosa, zatkany nos (przekrwienie błony
 śluzowej nosa), podrażnienie gardła, katar (wodnisty katar);
• zapalenie otrzewnej (tkanki, która pokrywa większość narządów w jamie brzusznej), zaparcia,
 dolegliwości żołądkowe po posiłkach (niestrawność), wzdęcia brzucha;
• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych;
• pokrzywka, zaczerwienienie skóry, sucha skóra, czerwone lub fioletowe plamy pod skórą,
 nadmierna potliwość, zapalenie skóry;
• kurcze mięśni, bóle mięśni, bóle pleców i szyi, bóle kości;
• zaburzenia czynności nerek, trudności z oddawaniem moczu lub ból w czasie oddawania moczu
 (dyzuria), krew w moczu;
• samoistna erekcja prącia;
• obrzęk, dolegliwości w obrębie klatki piersiowej, uczucie osłabienia (astenia), ból w klatce
 piersiowej, ból w miejscu infuzji, dreszcze;
• zmniejszenie proporcji objętości krwi zajmowanej przez czerwone krwinki, zmniejszenie w
 czerwonych krwinkach zawartości białka, które przenosi tlen.

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 osób):
• zakażenie grzybicze (zakażenie wywołane przez Aspergillus), zakażenia stawów (bakteryjne
 zapalenie stawów), zakażenie wywołane przez Haemophilus, liszajec, choroba bakteryjna
 przenoszona drogą płciową (rzeżączka);
• nowotwór skóry (czerniak), zaburzenie czynności szpiku kostnego;
• rozpad krwinek czerwonych (hemoliza), zlepianie się komórek, nieprawidłowy czynnik
 krzepnięcia, zaburzenia krzepnięcia;
• choroba z nadczynnością tarczycy (choroba Gravesa);
• niezwykłe sny;
• podrażnienie oczu;
• siniaki;
• nieprawidłowy przepływ treści pokarmowej z żołądka z powrotem do przełyku, ból dziąseł;
• zażółcenie skóry i (lub) oczu (żółtaczka);
• przebarwienia skóry;
• kurcze mięśni ust, obrzęk stawów;
• zaburzenia miesiączkowania;
• nieprawidłowy wyciek podawanego leku poza żyłę, nieprawidłowe czucie w miejscu infuzji,
 uczucie gorąca.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• uszkodzenie wątroby.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Ze względu na potencjalny hamujący wpływ ekulizumabu na zależną od układu dopełniacza cytotoksyczność rytuksymabu, ekulizumab może zmniejszać spodziewane efekty farmakodynamiczne rytuksymabu. Wykazano, że wymiana osocza, plazmafereza, infuzja świeżego, mrożonego osocza i leczenie dożylnym preparatem immunoglobulin (IVIg) obniżają stężenie ekulizumabu w surowicy. W takich przypadkach
wymagane jest podanie uzupełniającej dawki ekulizumabu. Wytyczne dotyczące jednoczesnego stosowania wymiany osocza, plazmaferezy, infuzji świeżego, mrożonego osocza i IVIg. Jednoczesne stosowanie ekulizumabu z dożylnym preparatem immunoglobulin (IVIg) może obniżać skuteczność ekulizumabu. Należy ściśle monitorować pacjenta pod kątem obniżonej skuteczności ekulizumabu. Jednoczesne stosowanie ekulizumabu z blokerami noworodkowego receptora Fc (FcRn, ang. neonatal Fc receptor) może obniżać ogólnoustrojową ekspozycję i zmniejszać skuteczność ekulizumabu. Należy ściśle monitorować pacjenta pod kątem zmniejszonej skuteczności ekulizumabu.

AstraZeneca Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Postępu 14
02-676 Warszawa
22-245-73-00
www.astrazeneca.pl