Alprazolam Aurovitas 0,25 mg tabletki

1 tabl. zawiera 0,25 mg, 0,5 mg lub 1 mg alprazolamu. Preparat zawiera laktozę. Tabl. 0,5 mg zawierają żółcień pomarańczową FCF (E110).

Lek przeciwlękowy, pochodna benzodiazepiny. Poza właściwościami przeciwlękowymi alprazolam wykazuje właściwości uspokajające, nasenne oraz miorelaksacyjne i przeciwdrgawkowe. Ma wysokie powinowactwo do miejsca wiązania benzodiazepin w mózgu. Ułatwia to działanie hamujące neuroprzekaźnikiem kwasu gamma-aminomasłowego (GABA), który pośredniczy zarówno w pre- jak i postsynaptycznym hamowaniu w OUN. Alprazolam jest szybko wchłaniany. C_max w osoczu osiągane jest po 1-2 h od podania doustnego. Po pojedynczym podaniu stężenie w osoczu jest wprost proporcjonalne do podanej dawki.  In vitro alprazolam wiąże się (80%) z białkami surowicy ludzkiej. Najważniejszymi metabolitami alprazolamu obecnymi w moczu są alfa-hydroksy-alprazolam i pochodna benzofenonu. Metabolity mają jedynie ograniczony wkład w aktywność biologiczną alprazolamu. Średni T_0,5 wynosi 12-15 h i średnio 16 h u pacjentów w podeszłym wieku. Wielokrotne podanie dawki może prowadzić do kumulacji i należy wziąć to pod uwagę u pacjentów w podeszłym wieku i osób z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Alprazolam i jego metabolity wydalane są głównie z moczem.

Krótkotrwałe leczenie objawowe lęku u dorosłych. Lek jest wskazany tylko w sytuacjach, w których objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są bardzo uciążliwe dla pacjenta.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Miastenia. Ciężka niewydolność oddechowa. Zespół bezdechu sennego. Ciężka niewydolność wątroby.

Stosowanie alprazolamu w czasie ciąży można rozważyć jedynie wtedy, jeśli zalecenia terapeutyczne i sposób stosowania leku są ściśle przestrzegane. Jeśli alprazolam stosowany jest w czasie ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie stosowania alprazolamu, należy poinformować ją o ryzyku dla płodu. Jeśli leczenie alprazolamem jest konieczne w ostatniej fazie ciąży, należy unikać stosowania dużych dawek oraz monitorować objawy odstawienne i (lub) objawy zespołu wiotkiego dziecka występujące u noworodka. Przepisując lek kobietom w wieku rozrodczym, należy je poinformować, aby skontaktowały się z lekarzem w sprawie przerwania stosowania leku, jeśli planują ciążę lub podejrzewają, że są w ciąży. Dane dotyczące teratogenności oraz wpływu na rozwój pourodzeniowy i zachowanie po leczeniu benzodiazepinami są niespójne. Duża ilość danych uzyskana z badań kohortowych wykazuje, że ekspozycja na benzodiazepiny w czasie I trymestru ciąży nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania poważnych wad rozwojowych. Jednakże, w kilku wcześniejszych przypadkach kontrolowanych badań epidemiologicznych stwierdzono dwukrotnie zwiększone ryzyko wystąpienia rozszczepu w obrębie jamy ustnej. Dane wskazują, że ryzyko wystąpienia rozszczepu w obrębie jamy ustnej u noworodka po ekspozycji na benzodiazepiny matki jest mniejsza niż 2/1000 w porównaniu z oczekiwannym wskaźnikiem dla takich wad wynoszącym około 1/1000 w ogólnej populacji. Benzodiazepiny przenikają przez barierę łożysko-płód. Leczenie benzodiazepinami w dużych dawkach, w trakcie II i (lub) III trymestru ciąży powoduje zmniejszenie aktywnych ruchów płodu oraz zmienność rytmu serca płodu. Jeżeli z ważnych powodów medycznych leczenie musi być stosowane w ostatniej fazie ciąży, nawet w przypadku stosowania małych dawek, u noworodka mogą wystąpić objawy zespołu wiotkiego dziecka, takie jak: hipotonia osiowa, zaburzenia ssania prowadzące do słabego przybierania na wadze. Objawy te są odwracalne, ale mogą występować przez okres 1-3 tyg., w zależności od czasu półtrwania leku w organizmie. W przypadku stosowania dużych dawek, u noworodka może wystąpić depresja oddechowa lub bezdech oraz hipotermia. Ponadto, u noworodków objawy odstawienia z nadpobudliwością, niepokojem i drżeniem można zaobserwować kilka dni po urodzeniu, nawet jeśli nie wystąpi zespół wiotkiego dziecka. Wystąpienie objawów odstawiennych po porodzie zależy od okresu półtrwania substancji. Alprazolam przenika do mleka ludzkiego w niewielkich ilościach - nie jest zalecany w trakcie karmienia piersią.

Doustnie. Dorośli. Lęk: 0,25 mg do 0,5 mg 3 razy na dobę, zwiększając w razie potrzeby do całkowitej dawki 4 mg na dobę podzielonej na kilka dawek. Leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki. Jeśli wystąpią działania niepożądane, dawka powinna być zmniejszona. Wskazane jest, aby regularnie dokonywać oceny leczenia i zaprzestać stosowania najszybciej jak to możliwe. Jeśli leczenie w dłuższej perspektywie czasu okazuje się konieczne, należy rozważyć leczenie przerywane w celu zminimalizowania ryzyka uzależnienia. Optymalne dawkowanie leku powinno być ustalane indywidualnie na podstawie nasilenia objawów i indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Najniższa dawka pozwalająca kontrolować objawy powinna być zastosowana. Zazwyczaj stosowane dawki zostały podane powyżej; w przypadku nielicznych pacjentów, którzy wymagają podania większych dawek, dawkowanie należy zwiększać ostrożnie w celu uniknięcia działań niepożądanych. Gdy wymagana jest większa dawka, to w pierwszej kolejności powinna zostać zwiększona dawka wieczorna, przed dawką dzienną. Ogólnie, pacjenci, którzy wcześniej nie przyjmowali leków psychotropowych, będą wymagali podawania mniejszych dawek niż pacjenci uprzednio leczeni lekami uspokajającymi, przeciwdepresyjnymi lub nasennymi czy osoby przewlekle uzależnione od alkoholu. Czas trwania leczenia. Lek należy stosować w możliwie najniższej skutecznej dawce, przez możliwie najkrótszy czas i maksymalnie przez 2-4 tyg. Należy często oceniać potrzebę kontynuacji leczenia, zwłaszcza jeśli u pacjenta nie występują objawy. Nie zaleca się długotrwałego leczenia. W niektórych przypadkach konieczne może być wydłużenie leczenia poza maksymalny zalecany okres; nie należy tego jednak robić bez wcześniejszej kontrolnej oceny stanu pacjenta i oceny specjalistycznej. Lekarze powinni być świadomi, że długotrwałe stosowanie może prowadzić do uzależnienia u niektórych pacjentów. Zakończenie leczenia. Leczenie powinno być zawsze kończone stopniowo. Podczas kończenia leczenia alprazolamem, dawka powinna być redukowana powoli, zgodnie z dobrą praktyką medyczną. Zaleca się, aby dobowa dawka alprazolamu była zmniejszana o nie więcej niż 0,5 mg co 3 dni. Niektórzy pacjenci mogą wymagać jeszcze wolniejszej redukcji dawki. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku lub osłabieni: 0,25 mg 2 lub 3 razy na dobę, w razie konieczności można stopniowo zwiększać zależnie od tolerancji na lek. U pacjentów w podeszłym wieku klirens leku jest zmniejszony i podobnie jak w przypadku innych benzodiazepin, zwiększa się wrażliwość na lek; zaleca się u nich stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, w celu zapobiegania wystąpienia ataksji lub nadmiernego uspokojenia. Bezpieczeństwo i skuteczność alprazolamu nie zostało ustalone u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat; dlatego stosowanie alprazolamu nie jest zalecane. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby. Mniejsza dawka jest zalecana również u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową ze względu na możliwość depresji oddechowej. Sposób podania. Tabletki należy zażywać popijając szklanką wody lub innego płynu.

Podczas stosowania przez kilka tygodni działanie nasenne benzodiazepin może ulec osłabieniu (tolerancja). Przewlekłe stosowanie benzodiazepin może powodować fizyczne i psychiczne uzależnienie od leku. Ryzyko uzależnienia wzrasta wraz ze zwiększeniem dawki oraz wydłużaniem czasu leczenia. Zwiększone ryzyko uzależnienia występuje również u pacjentów, którzy w przeszłości nadużywali alkohol lub narkotyki. Występuje ryzyko, że alprazolam zostanie przekazany osobie, której nie został przepisany. Uzależnienie lekowe może wystąpić podczas stosowania dawek terapeutycznych i (lub) u pacjentów, u których nie występują indywidualne czynniki ryzyka. Istnieje zwiększone ryzyko uzależnienia lekowego w przypadku jednoczesnego stosowania kilku benzodiazepin bez względu na wskazanie anksjolityczne czy hipnotyczne. Zgłaszano również przypadki nadużywania. Po rozwinięciu się fizycznego uzależnienia, gwałtowne przerwanie leczenia wywołuje objawy odstawienia leku. Objawy te obejmują bóle głowy, bóle mięśni, wzmożony lęk, napięcie, niepokój ruchowy, splątanie, drażliwość i bezsenność. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy: derealizacja, depersonalizacja, nadwrażliwość słuchowa, wymioty, pocenie się, drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, a także omamy i napady padaczkowe. Benzodiazepiny i leki pokrewne należy stosować ostrożnie u osób w podeszłym wieku, ze względu na ryzyko wystąpienia sedacji i (lub) osłabienia mięśniowo-szkieletowego, które mogą sprzyjać upadkom, często z poważnymi konsekwencjami u tej części populacji. U pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, w celu zapobiegania wystąpieniu ataksji lub nadmiernej sedacji. Po przerwaniu leczenia farmakologicznego, objawy, które spowodowały konieczność leczenia benzodiazepiną, mogą przejściowo powrócić w nasilonej postaci (zjawisko "z odbicia"). Mogą temu towarzyszyć inne objawy, w tym zmiany nastroju, lęk lub zaburzenia snu i niepokój ruchowy. Ponieważ ryzyko wystąpienia objawów odstawienia lub objawów nawrotu jest większe po nagłym przerwaniu leczenia, zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawki o nie więcej niż 0,5 mg co 3 dni. U niektórych pacjentów może okazać się konieczne jeszcze wolniejsze zmniejszanie dawki. Ważne jest, aby pacjent był świadomy możliwości wystąpienia zjawiska "z odbicia", aby zmniejszyć niepokój związany z pojawieniem się takich objawów podczas stopniowego zmniejszania dawki. Czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy i nie dłuższy niż 2-4 tyg. Czas trwania leczenia można przedłużyć wyłącznie po ponownej ocenie stanu pacjenta. Dla lekarza istotne może być poinformowanie pacjenta już w momencie rozpoczynania leczenia, że będzie ono miało ograniczony czas trwania oraz dokładne wytłumaczenie, w jaki sposób odbywać się będzie stopniowe zmniejszanie dawkowania. Ważne jest, aby przygotować pacjentów na wystąpienie objawów odstawiennych, tak aby wystąpienie takich objawów podczas odstawiania leku powodowało możliwie najmniejsze obawy u pacjenta. Doświadczenia ze stosowania benzodiazepin o krótkim okresie półtrwania wskazują, że mogą one wywoływać objawy odstawienne nawet w trakcie zmiany dawek, zwłaszcza, gdy stosowane dawki są duże. W przypadku stosowania benzodiazepin o długim okresie półtrwania nie należy zamieniać ich na benzodiazepiny o krótkim okresie półtrwania, ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawiennych. Benzodiazepiny mogą powodować niepamięć następczą. Objawy amnezji występują najczęściej kilka godzin po zażyciu leku, dlatego w celu zmniejszenia ryzyka należy zapewnić pacjentowi możliwość nieprzerwanego snu przez 7-8 h. Objawy takie, jak niepokój ruchowy, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, wybuchy gniewu, koszmary senne, omamy, psychozy, niewłaściwe zachowanie oraz inne zaburzenia zachowania mogą pojawiać się podczas stosowania benzodiazepin. W takim przypadku stosowanie leku należy przerwać. Reakcje paradoksalne występują częściej u dzieci i u pacjentów w podeszłym wieku. Dotychczas nie potwierdzono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat - nie należy stosować alprazolamu w tej grupie wiekowej. U pacjentów w podeszłym wieku i (lub) osłabionych zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, w celu zapobiegania wystąpienia ataksji lub nadmiernego uspokojenia. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby). Benzodiazepiny są przeciwwskazane w leczeniu pacjentów z ciężkimi chorobami wątroby, ponieważ mogą przyczynić się do rozwoju encefalopatii. U pacjentów z ciężką depresją lub lękiem związanym z depresją, benzodiazepiny i leki podobne do benzodiazepin nie powinny być stosowane w monoterapii w leczeniu depresji, ponieważ mogą one przyspieszać lub zwiększyć ryzyko samobójstwa. W związku z tym, alprazolam należy stosować ostrożnie, a ilość przepisywanego na receptę leku powinna być ograniczona u pacjentów z oznakami i objawami zaburzenia depresyjnego lub tendencjami samobójczymi. Mniejsza dawka jest zalecana również u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową ze względu na możliwość depresji oddechowej. Benzodiazepiny nie są zalecane do leczenia podstawowego psychoz. Opisano kilka przypadków epizodów hipomanii i manii w związku ze stosowaniem alprazolamu u pacjentów z utajoną depresją. Ze względu na możliwe przeciwcholinergiczne działania niepożądane, benzodizepiny należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów z ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączenia lub u pacjentów, którzy mogą być do tego predysponowani. Benzodiazepiny należy przepisywać szczególnie ostrożnie pacjentom ze stwierdzonym w wywiadzie nadużywaniem alkoholu lub leków. Jednoczesne stosowanie alprazolamu i opioidów może powodować sedację, depresję oddechową, śpiączkę i zgon. Z powodu tego ryzyka, jednoczesne przepisywanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leków o podobnym działaniu jak alprazolam z opioidami, powinno być zarezerwowane dla pacjentów, u których alternatywne opcje leczenia nie są możliwe. Aby zmniejszyć to ryzyko, należy zastosować najmniejszą odpowiednią ilość, a pacjentów należy poinformować o właściwym przechowywaniu i usuwaniu niewykorzystanego leku. W przypadku podjęcia decyzji o przepisaniu leku jednocześnie z opioidami należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę, a czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. Pacjentów należy ściśle obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych depresji oddechowej i sedacji. W związku z tym zdecydowanie zaleca się poinformowanie pacjentów i ich opiekunów (w stosownych przypadkach) o tych objawach. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabl. 0,5 mg zawierają barwnik azowy żółcień pomarańczową, który może powodować reakcje alergiczne. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Najczęściej występującym działaniem niepożądanym jest zmęczenie, które może być powiązane z
ataksją (brakiem koordynacji ruchów), zaburzoną koordynacją mięśni i splątaniem. Zmęczenie może
występować szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Największe nasilenie objawów zmęczenia
występuje na początku leczenia. Będą one ulegały złagodzeniu lub ustąpią po zmniejszeniu dawki lub
w trakcie dalszego leczenia.

Działania niepożądane związane z leczeniem alprazolamem u pacjentów uczestniczących
w kontrolowanych badaniach klinicznych i doświadczeniach po wprowadzeniu do obrotu były
następujące:

Bardzo często (występują u więcej niż 1 pacjenta na 10):
• uspokojenie, senność,
• depresja,
• trudności w kontrolowaniu ruchów (ataksja),
• zaburzenie pamięci,
• niewyraźna mowa,
• zawroty głowy,
• ból głowy,
• zaparcia,
• suchość w jamie ustnej,
• zmęczenie,
• drażliwość.

Często (występują u mniej niż 1 pacjenta na 10):
• zmniejszenie apetytu
• splątanie, utrata orientacji, niepokój ruchowy (akatyzja),
• zmiany w popędzie seksualnym (obniżone libido, podwyższone libido),
• bezsenność (niezdolność do snu lub zaburzenia snu),
• nerwowość lub uczucie niepokoju lub pobudzenia,
• zaburzenia równowagi, zaburzenia koordynacji,
• zaburzenia uwagi,
• nietypowy, nadmierny sen (hipersomnia),
• wyraźny stan osłabienia (ospałość),
• drżenie lub roztrzęsienie,
• trudności z koncentracją,
• nieostre widzenie,
• tachykardia (szybkie bicie serca), kołatanie serca,
• niedrożność nosa,
• nudności,
• wysypka alergiczna,
• stany zapalne skóry (zapalenie skóry),
• zaburzenia funkcji seksualnych,
• osłabienie (astenia),
• utrata masy ciała, przyrost masy ciała.

Niezbyt często (występują u mniej niż 1 pacjenta na 100):
• utrata apetytu (anoreksja),
• mania (nadmierna aktywność i nieprawidłowy stan podniecenia),
• omamy, wybuchy gniewu, wzburzenie,
• uzależnienie od leku,
• pobudzenie,
• amnezja (utrata pamięci),
• podwójne widzenie,
• wymioty,
• świąd,
• osłabienie mięśni,
• nietrzymanie moczu, zaburzenia miesiączkowania,
• zespół odstawienia leku.

Rzadko (występują u mniej niż 1 pacjenta na 1 000):
• niskie ciśnienie tętnicze,
• agranulocytoza (brak niektórych białych krwinek we krwi),
• reakcje skórne,
• pobudzenie apetytu,
• uczucie odrętwienia, zmniejszona czujność,
• cholestaza (zmniejszony przepływ żółci),
• sporadyczne zaburzenia owulacji i powiększenie piersi.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostepnych danych):
• stan zapalny wątroby (zapalenie wątroby),
• hiperprolaktynemia (nieprawidłowo wysoki poziom prolaktyny we krwi),
• hipomania,
• obrzęki obwodowe (obrzęk kostek, stóp lub palców),
• agresywne lub wrogie zachowanie,
• nieprawidłowe myślenie,
• stymulacja psychomotoryczna,
• narkomania,
• brak równowagi autonomicznego układu nerwowego,
• zaburzenia napięcia mięśniowego (dystonia),
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe (zwiększone wydzielanie śliny, trudności w połykaniu, biegunka),
• żółtaczka, zaburzenia czynności wątroby,
• obrzęk pod powierzchnią skóry (obrzęk naczynioruchowy),
• przesadna reakcja na światło (światłoczułość),
• zatrzymanie moczu w pęcherzu,
• wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Alprazolam może powodować uzależnienie fizyczne i psychiczne. Patrz punkt "Ostrzeżenia i środki
ostrożności”.

Nagłe przerwanie podawania leku Alprazolam Aurovitas może powodować objawy odstawienne,
takie jak lęk, bezsenność i drgawki (zobacz także „Przerwanie stosowania leku Alprazolam
Aurovitas”).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje farmakodynamiczne. Należy zachować ostrożność w przypadku gdy pacjent stosuje jednocześnie inne leki psychotropowe. Podczas jednoczesnego stosowania z lekami psychotropowymi, takimi jak leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki), nasenne, uspokajające, niektóre środki przeciwdepresyjne, opioidy, leki przeciwpadaczkowe, środki znieczulające i uspokajające leki H₁-przeciwhistaminowe, może wystąpić wzmożona depresja czynności OUN. Szczególną ostrożność należy zachować podczas stosowania z lekami zaburzającymi funkcje układu oddechowego, takimi jak opioidy (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe, leczenie zastępcze), zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Podczas jednoczesnego stosowania z opioidowymi lekami przeciwbólowymi może wystąpić euforia, co może zwiększać uzależnienie psychiczne. Jednoczesne stosowanie z alkoholem wzmaga działanie uspokajające alprazolamu. Działanie to może zaburzać zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia alprazolamem nie należy pić alkoholu. W przypadku jednoczesnego stosowania z klozapiną istnieje zwiększone ryzyko zatrzymania oddechu i (lub) zatrzymania akcji serca. Pacjent powinien być przygotowany na wzmożone działanie zwiotczające mięśnie (ryzyko upadków) w przypadku stosowania alprazolamu podczas terapii lekami zwiotczającymi mięśnie, zwłaszcza na początku leczenia alprazolamem. Interakcje farmakokinetyczne. Interakcje farmakokinetyczne mogą wystąpić, gdy alprazolam podaje się razem z lekami, które hamują CYP3A4 poprzez zwiększenie stężenia alprazolamu w osoczu. Jednoczesne stosowanie itrakonazolu, ketokonazolu, pozakonazolu, worykonazolu i innych leków przeciwgrzybiczych z grupy azoli (silne inhibitory CYP3A4) nie jest zalecane. W szczególności, należy zachować odpowiednią ostrożność i rozważyć znaczne zmniejszenie dawki w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów CYP3A4, takich jak fluoksetyna, dekstropropoksyfen, doustne środki antykoncepcyjne, sertralina, diltiazem lub antybiotyki makrolidowe, takie jak erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna i troleandomycyna. Itrakonazol (silny inhibitor CYP3A4) zwiększa AUC i wydłuża T_0,5 alprazolamu w fazie eliminacji. W badaniu, podczas którego zdrowym ochotnikom podawano itrakonazol w dawce 200 mg/dobę oraz 0,8 mg alprazolamu, AUC zwiększyło się 2-3-krotnie, a T_0,5 w fazie eliminacji wydłużył się do ok. 40 h. Obserwowano także zmiany czynności psychomotorycznych, na które wpływał alprazolam. Itrakonazol może wpływać na działanie przeciwdepresyjne alprazolamu na OUN, a odstawienie itrakonazolu może osłabiać terapeutyczną skuteczność alprazolamu. W przypadku jednoczesnego stosowania nefazodonu, fluwoksaminy i cymetydyny (inhibitory CYP3A4) i alprazolamu należy zachować ostrożność. W razie potrzeby należy odpowiednio zmniejszyć dawkę alprazolamu. Nefazodon hamuje CYP3A4, co powoduje 2-krotne zwiększenie stężenia alprazolamu w osoczu i ryzyko reakcji ze strony OUN. Dlatego w leczeniu skojarzonym zaleca się zmniejszenie dawki alprazolamu o połowę. Leczenie fluwoksaminą przedłuża T_0,5 alprazolamu z 20 h do 34 h i podwaja stężenie alprazolamu w osoczu. W leczeniu skojarzonym, zaleca się stosowanie połowy dawki alprazolamu. Cymetydyna zmniejsza klirens alprazolamu, co może wzmóc jego działanie. Znaczenie kliniczne interakcji nie zostało jeszcze ustalone. Słabsze działanie alprazolamu może wystąpić u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki indukujące CYP3A4, takie jak: ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina i dziurawiec zwyczajny. Stężenie alprazolamu w osoczu w fazie eliminacji zależy od niektórych enzymów wątrobowych (w szczególności CYP3A4) wpływających na metabolizm i jest osłabiane przez leki indukujące działanie tych enzymów. W przypadku nagłego zaprzestania leczenia dziurawcem lub innym lekiem indukującym CYP3A4 mogą wystąpić objawy przedawkowania alprazolamu. Interakcje obejmujące inhibitory proteazy HIV (np. rytonawir) i alprazolam są złożone i zależne od czasu. Krótkotrwale podawane małe dawki rytonawiru powodowały znaczne zaburzenie klirensu alprazolamu, wydłużenie jego T_0,5 w fazie eliminacji i nasilenie efektów klinicznych. Jednak po przedłużonej ekspozycji na rytonawir indukcja CYP3A zrównoważyła to hamowanie. Ta interakcja będzie wymagać dostosowania dawki lub odstawienia alprazolamu. Zgłaszano zwiększenie stężenia digoksyny podczas jednoczesnego stosowania 1 mg alprazolamu na dobę, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat). Dlatego pacjentów przyjmujących jednocześnie alprazolam i digoksynę należy szczególnie kontrolować w celu wykrycia objawów toksyczności digoksyny. Jednoczesne podawanie alprazolamu (w dawkach do 4 mg/dobę) z imipraminą i dezypraminą powodowało w stanie stacjonarnym średnie zwiększenie stężenia tych substancji w osoczu odpowiednio o 31% i 20%. Nie ustalono jeszcze znaczenia klinicznego tych zmian. Nie stwierdzono wpływu alprazolamu na czas protrombinowy czy stężenie warfaryny w osoczu. Nie wykazano interakcji z propranololem i disulfiramem. Jednoczesne stosowanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leków o podobnym działaniu, takie jak alprazolam z opioidami, zwiększa ryzyko sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu ze względu na dodatkowy efekt depresyjny OUN. Dawkowanie i czas równoczesnego stosowania powinny być ograniczone.

Aurovitas Pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Sokratesa 13 D/27
01-909 Warszawa
www.aurovitas.pl