Pajęczaki charakteryzują się aktywnością od wczesnej wiosny do późnej jesieni, natomiast zimą zapadają w stan diapauzy, czyli okres zahamowania wzrostu i rozwoju organizmu. Stan ten pozwala kleszczom przetrwać negatywne warunki atmosferyczne. Na uwagę zasługuje jednak fakt, że w dobie zmian klimatycznych związanych z ogólnym ociepleniem kleszcze mogą być aktywne przez cały rok. Pierwszy szczyt aktywności tych krwiopijnych stawonogów ma miejsce w maju, a drugi we wrześniu. Kleszcze są wektorami chorobotwórczych bakterii, wirusów, grzybów, pierwotniaków oraz nicieni, dlatego mogą przenosić na człowieka wiele chorób. W ich cyklu rozwojowym wyróżniamy trzy stadia rozwojowe: larwy, nimfy i postać dorosłą. Człowiek jest najczęściej atakowany przez nimfy oraz samice (postać dorosła).
Do chorób przenoszonych przez kleszcze zaliczamy:
• boreliozę z Lyme, która jest chorobą wywoływaną przez krętki Borrelia burgdorferi,
• kleszczowe zapalenie mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych – zaliczane do chorób neuroinfekcyjnych powodowanych przez wirusy z rodziny Flaviviridae,
• babeszjozę wywoływaną przez pierwotniaki z rodzaju Babesia,
• anaplazmozę granulocytarną, której czynnikiem chorobotwórczym są bakterie Gram-ujemne zaliczane do riketsji,
• tularemię („dżuma gryzoni”), bakteryjną chorobę wywoływaną przez pałeczkę Francisella tularensis,
• bartonelozę, inaczej zwaną chorobą kociego pazura powodowaną przez bakterie z rodzaju Bartonella,
• gorączkę Q wywoływaną przez riketsje o nazwie Coxiella burnetii,
• toksoplazmozę, którą wywołuje pierwotniak Toxoplasma gondii.