Amikacin Kabi 5 mg/ml roztwór do infuzji

1 ml roztworu do infuzji zawiera 5 mg amikacyny w postaci siarczanu; lek zwiera sód: 0,154 mmol (3,54 mg) sodu/ml.

Antybiotyk aminoglikozydowy. Gatunki zwykle wrażliwe na amikacynę - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Acinetobacter pittii, Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Pseudomonas aeruginosa, Salmonella enterica, Serratia liquefaciens, Seratia marcescens, Shigella spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Staphylococcus epidermidis, Acinetobacter baumannii. Drobnoustroje o oporności naturalnej: Enterococcus spp., Streptococcus spp. Burkholderia cepacia, Stenotrophomonas maltophila, Bacteroides spp., Prevotella spp., Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Ureaplasma urealyticum. Aminoglikozydy są odpowiednie do stosowania w skojarzeniu z innymi antybiotykami działającymi na ziarenkowce Gram-dodatnie. Amikacyna praktycznie nie wchłania się po podaniu doustnym. C_max w surowicy występuje po 1-2 h po infuzji. W 4-10% wiąże się z białkami osocza. Po podaniu zalecanej dawki, terapeutyczne stężenie amikacyny stwierdza się w kościach, sercu, pęcherzyku żółciowym, tkance płucnej, moczu, żółci, wydzielinie oskrzelowej, plwocinie, płynie śródmiąższowym, płynie opłucnowym oraz płynie maziowym. Przenikanie do płynu mózgowo-rdzeniowego jest wystarczające w stanie zapalnym opon mózgowych. Amikacyna gromadzi się w korze nerek i płynie ucha wewnętrznego, a jej eliminacja z tych głębokich przedziałów przebiega powoli. Amikacyna nie jest metabolizowana. W 60-82% wydala się w postaci niezmienionej w moczu, w ciągu pierwszych 6 h. Tylko bardzo małe ilości wydalane są z żółcią. T_0,5 wynosi 2,2-2,4 h; jest dłuższy u pacjentów z niewydolnością nerek oraz u wcześniaków i noworodków.

Leczenie następujących ciężkich zakażeń u pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży (w tym noworodków), gdy inne leki przeciwbakteryjne nie są właściwe: zakażenia szpitalne dolnych dróg oddechowych, w tym szpitalne zapalenie płuc (HAP) i zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną (VAP); powikłane i nawracające zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej; ostre bakteryjne zakażenia skóry i struktur skóry, w tym zakażenia ran po oparzeniach; bakteryjne zapalenie wsierdzia (tylko w skojarzeniu z innymi antybiotykami). Leczenie pacjentów z bakteriemią występującą w związku z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej lub jeśli podejrzewa się jej związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na inne aminoglikozydy.

Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to konieczne ze względu na stan kliniczny kobiety. Aminoglikozydy mogą powodować uszkodzenie płodu. Przenikają przez łożysko; donoszono o całkowitej, nieodwracalnej, obustronnej wrodzonej głuchocie u dzieci, których matki otrzymywały streptomycynę w okresie ciąży. Jeśli pacjentka stosuje amikacynę w okresie ciąży lub zaszła w ciążę podczas stosowania tego leku, należy ją poinformować o potencjalnym ryzyku dla płodu. Jeśli uzna się, że leczenie jest konieczne, może ono być prowadzone tylko pod nadzorem medycznym. Nie wiadomo, czy amikacyna lub jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Biorąc pod uwagę korzyści wynikające z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki, konieczne jest podjęcie decyzji, czy należy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie i (lub) wstrzymać się od podawania leku. Amikacynę można podawać kobietom w okresie ciąży i noworodkom tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie koniecznie, pod nadzorem medycznym. W badaniach rozrodczości u myszy i szczurów nie notowano żadnego wpływu na płodność.

Dożylnie. Lek jest stosowany zwykle w połączeniu z innymi odpowiednimi antybiotykami, obejmującymi swoim spektrum bakterie wywołujące dane zakażenie. Dorośli i młodzież ≥12 lat (o mc. >33 kg): 15 mg/kg mc./dobę w pojedynczej dawce dobowej lub 7,5 mg/kg mc. co 12 h. Całkowita dobowa dawka nie powinna przekraczać 1,5 g. W leczeniu zapalenia wsierdzia oraz u gorączkujących pacjentów z neutropenią lek należy dawkować 2 razy na dobę. Niemowlęta, małe dzieci i dzieci (w wieku od 4 tyg. do 11 lat): 15-20 mg/kg mc./dobę w powolnej infuzji dożylnej w pojedynczej dawce dobowej lub 7,5 mg/kg mc. co 12 h. W leczeniu zapalenia wsierdzia oraz u gorączkujących pacjentów z neutropenią lek należy podawać 2 razy na dobę. Noworodki (w wieku od 0 do 27. dni): początkowa dawka nasycająca wynosi 10 mg/kg mc., a następnie podaje się 7,5 mg/kg mc. co 12 h. Wcześniaki: 7,5 mg/kg mc. co 12 h. Dokładność dawkowania jest większa, jeśli lek jest podawany za pomocą pompy infuzyjnej. Maksymalna dawka dobowa: dawka dobowa amikacyny zależy od masy ciała, w związku z czym maksymalną dawkę należy wyliczyć na podstawie masy ciała, chyba że uzasadniono inaczej. W przypadku zakażeń zagrażających życiu i (lub) zakażeń Pseudomonas, Acinetobacter lub Enterobacteriales dawka dobowa może być zwiększona do 1,5 g na dobę, podawana jedynie pod ciągłym nadzorem i nie dłużej niż przez 10 dni. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki dla dorosłych wynoszącej 15 g, należy wliczyć w to uprzednio stosowane leczenie innymi aminoglikozydami. Ze względu na wymogi dotyczące dostosowania dawki, podawanie amikacyny raz na dobę u pacjentów z gorączką neutropeniczną i (lub) niewydolnością nerek nie jest zalecane. Czas leczenia. Całkowity czas trwania leczenia należy ograniczyć do 7-10 dni, w zależności od ciężkości zakażenia. W ciężkich i powikłanych zakażeniach, gdy okres leczenia amikacyną przekracza 10 dni, należy ponownie ocenić przydatność amikacyny; jeśli bowiem leczenie będzie kontynuowane, konieczne będzie kontrolowanie stężenia amikacyny w surowicy oraz czynności nerek, słuchu i narządu równowagi. Pacjenci z zakażeniami wywołanymi przez wrażliwe bakterie, leczeni zgodnie z zalecanym schematem, reagują zwykle na leczenie w ciągu 24-48 h. Jeżeli w ciągu 3-5 dni nie obserwuje się odpowiedzi klinicznej, należy rozważyć zmianę leczenia. Zalecenia dotyczące monitorowania. Stan czynności nerek należy ocenić na początku leczenia oraz sprawdzać go w regularnych odstępach czasu podczas leczenia. Należy monitorować stężenia amikacyny w osoczu u wszystkich pacjentów, w szczególności u pacjentów w podeszłym wieku, noworodków, pacjentów otyłych oraz pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i mukowiscydozą. Stężenie amikacyny w surowicy krwi należy monitorować w 2. lub 3. dniu po rozpoczęciu leczenia, a następnie 2 razy w tyg. oraz po każdej zmianie dawki. Próbki krwi należy pobierać bezpośrednio przed podaniem kolejnej dawki (C_min) oraz 30-90 min po zakończeniu infuzji (C_max). W przypadku schematu dawek wielokrotnych na dobę, C_max nie powinno przekroczyć 30-35 μg/ml. C_min powinno wynosić <10 μg/ml. W przypadku schematów dawkowania raz na dobę, należy wziąć pod uwagę lokalne wytyczne dotyczące monitorowania stężenia w surowicy. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek (CCr <50 ml/min). Ocena stanu czynności nerek powinna być prowadzona u wszystkich pacjentów i jest obowiązkowa u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek podawanie amikacyny raz na dobę nie jest zalecane. W przypadku zaburzeń czynności nerek z wartością przesączania kłębuszkowego <70 ml/min, zaleca się zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami, ze względu na akumulację amikacyny. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dawka nasycająca amikacyny wynosi 7,5 mg/kg mc. Odstęp między dawkami u poszczególnych pacjentów oblicza się jako 9-krotność poziomu kreatyniny w surowicy, np. jeśli stężenie kreatyniny wynosi 2 mg/100 ml, wówczas zalecaną dawkę jednorazową (7,5 mg/kg mc.) należy podawać co 2 x 9 = 18 h. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek oraz znaną wartością klirensu kreatyniny, dawka podtrzymująca, podawana co 12 h, powinna być obliczana wg wzoru: (CCr pacjenta w ml/min ÷ wartość prawidłowa CCr w ml/min) x dawka amikacyny 7,5 mg/kg mc. Wartości podane w poniższej tabeli można traktować jako wytyczne: CCr 70-80 ml/min – 7,6-8,0 mg amikacyny/kg mc./dobę; CCr 60-69 ml/min – 6,4-7,6 mg amikacyny/kg mc./dobę; CCr 50-59 ml/min – 5,4-6,4 mg amikacyny/kg mc./dobę; CCr 40-49 ml/min – 4,2-5,4 mg/kg mc./dobę; CCr 30-39 ml/min – 3,2-4,2 mg/kg mc./dobę; CCr 20-29 ml/min – 2,1-3,1 mg/kg mc./dobę; CCr 15-19 ml/min – 1,6-2,0 mg/kg mc./dobę. Pacjenci poddawani hemodializie lub dializie otrzewnowej: połowa normalnej dawki pod koniec dializy. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek może być zaburzona. Ze względu na to, że amikacyna jest wydalana przez nerki, należy jak najczęściej oceniać czynność nerek i odpowiednio dostosować dawkę w razie potrzeby. Pacjenci otyli. Amikacyna słabo rozpuszcza się w tkance tłuszczowej. Właściwą dawkę wylicza się na podstawie szacunkowej idealnej masy ciała powiększonej o 40% nadmiaru, która jest podstawą do określenia dawki mg/kg mc. Dawkę należy dostosować na podstawie wyników monitorowania stężenia w osoczu. Nie można przekraczać maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 1,5 g. Czas trwania leczenia nie powinien przekraczać 7-10 dni. Pacjenci z wodobrzuszem. Konieczne jest podawanie większych dawek w celu uzyskania odpowiednich stężeń w surowicy, ze względu na stosunkowo większą dystrybucję amikacyny w płynie zewnątrzkomórkowym. Sposób podania: Lek należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej. Preferowany czas podawania jednej infuzji wynosi 30 min, ale można go wydłużyć do 60 min. U dzieci i młodzieży, objętość użytego rozcieńczalnika zależy od ilości amikacyny, jaka jest tolerowana przez pacjenta; roztwór należy podawać w infuzji trwającej 30-60 min. Niemowlęta powinny otrzymywać infuzję trwającą 1-2 h. W przypadku, gdy u dzieci i młodzieży zalecane jest rozcieńczanie, roztwór do infuzji przygotowuje się poprzez dodanie pożądanej dawki do identycznej ilości (rozcieńczenie 1 + 1)

Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, z uszkodzeniem narządu słuchu lub równowagi, z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi oraz u pacjentów, którzy bezpośrednio przed amikacyną otrzymywali inny antybiotyk aminoglikozydowy. Neurotoksyczność i (lub) ototoksyczność. U pacjentów leczonych antybiotykami aminoglikozydowymi może dojść do toksycznego działania na układ nerwowy, objawiającego się działaniem na nerw przedsionkowy i (lub) obustronnym działaniem na nerw słuchowy. Ryzyko ototoksyczności związanej z działaniem aminoglikozydów jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów leczonych dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych. Jako pierwszy występuje niedosłuch wysokich częstotliwości, który można wykryć tylko w badaniu audiometrycznym. Mogą wystąpić zawroty głowy (pochodzenia błędnikowego) i utrata równowagi, które mogą wskazywać na uszkodzenie nerwu przedsionkowego. Inne objawy toksycznego działania na układ nerwowy mogą obejmować uczucie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni i drgawki. U pacjentów z rozwijającym się uszkodzeniem nerwu przedsionkowo-ślimakowego podczas leczenia mogą nie wystąpić objawy ostrzegające o toksycznym działaniu na VIII nerw czaszkowy, natomiast po zakończeniu leczenia może wystąpić całkowita lub częściowa obustronna głuchota lub zawroty głowy powodujące niepełnosprawność. Ototoksyczne działanie aminoglikozydów jest zwykle nieodwracalne. Należy zachować ostrożność u pacjentów nadwrażliwości na aminoglikozydy w wywiadzie oraz u pacjentów z bezobjawowym uszkodzeniem nerek lub VIII nerwu czaszkowego wywołanym uprzednim podawaniem substancji nefro i (lub) ototoksycznych, gdyż działanie toksyczne może być addytywne. U tych pacjentów, amikacynę można podawać jedynie, jeśli korzyści wynikające z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko. Zwiększone ryzyko ototoksyczności występuje u pacjentów z mutacjami mitochondrialnymi DNA (zwłaszcza z zastąpieniem nukleotydu od 1555 A do G w genie rRNA 12S), nawet jeśli stężenie aminoglikozydów w surowicy podczas leczenia mieści się w zalecanym zakresie. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia. U pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono istotne mutacje lub głuchotę wywołaną przez aminoglikozydy, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia lub badań genetycznych przed podaniem. Toksyczne działanie na nerki. Aminoglikozydy mogą działać nefrotoksycznie. Toksyczne działanie na nerki jest niezależne od C_max osiągniętego w osoczu. Toksyczne działanie aminoglikozydów, w tym amikacyny, występuje częściej u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w przypadku zastosowania dawek większych niż zalecane oraz u pacjentów otrzymujących lek przez czas dłuższy niż zalecany. Bezpieczeństwo stosowania przez okres dłuższy niż 14 dni nie zostało ustalone. Inne czynniki zwiększające ryzyko toksyczności spowodowanej przez aminoglikozydy obejmują zaawansowany wiek oraz odwodnienie. Dawkę dobową należy zmniejszyć i (lub) wydłużyć przerwy między dawkami, jeśli wystąpią przedmiotowe objawy zaburzenia czynności nerek, takie jak: wałeczkomocz, występowanie leukocytów lub krwinek czerwonych w moczu, albuminuria, zmniejszenie klirensu kreatyniny, zmniejszenie ciężaru właściwego moczu, hiperazotemia, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi oraz skąpomocz. Jeśli narasta azotemia lub stopniowo zmniejsza się objętość oddawanego moczu, leczenie należy przerwać. Pacjenci w podeszłym wieku mogą mieć zaburzoną czynność nerek, co może nie być widoczne w rutynowych testach przesiewowych, takich jak oznaczenie wartości stężenia azotu mocznikowego we krwi (BUN) lub stężenia kreatyniny w surowicy. Bardziej użytecznym wskaźnikiem może być klirens kreatyniny. Kontrolowanie czynności nerek podczas leczenia aminoglikozydami jest szczególnie istotne u pacjentów w podeszłym wieku. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenta podczas leczenia należy koniecznie dobrze nawodnić. Czynność nerek należy również monitorować podczas trwania leczenia. Zaleca się wykonanie serii badań audiometrycznych, zwłaszcza u pacjentów wysokiego ryzyka. W miarę możliwości należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, 2 razy w tyg., w celu uniknięcia dużych stężeń, które mogą być toksyczne. Jeśli wystąpią objawy ototoksyczności (zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego lub błędnikowego, szumy uszne lub ostre dźwięki w uszach, utrata słuchu) lub nefrotoksyczności, konieczne jest przerwanie leczenia lub modyfikacja dawkowania. Toksyczne działanie na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Zgłaszano przypadki blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni oddechowych po podawaniu aminoglikozydów we wstrzyknięciu pozajelitowym, podaniu miejscowym (w ortopedii, irygacji jamy brzusznej i miejscowym leczeniu ropniaka) lub po podaniu doustnym. Podczas leczenia aminoglikozydami, niezależnie od drogi podania, należy wziąć pod uwagę możliwość porażenia mięśni oddechowych, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki znieczulające lub leki blokujące przewodnictwa nerwowo-mięśniowe. W razie wystąpienia blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, podanie soli wapnia może usunąć porażenie mięśni oddechowych, ale konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania aminoglikozydów pacjentom z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, takimi jak miastenia lub parkinsonizm, ze względu na możliwe kuraropodobne działanie aminoglikozydów na złącze nerwowo-mięśniowe, mogące dodatkowo osłabiać mięśnie. Aminoglikozydy podawane miejscowo podczas zabiegu chirurgicznego wchłaniają się szybko i niemal całkowicie (z wyjątkiem podania do pęcherza moczowego). Zgłaszano przypadki występowania nieodwracalnej głuchoty, niewydolności nerek oraz zgonu spowodowanego blokadą nerwowo-mięśniową po przepłukiwaniu preparatami aminoglikozydów pola operacyjnego(niezależnie od jego rozległości). Dzieci i młodzież. U wcześniaków i noworodków aminoglikozydy należy stosować ostrożnie, ze względu na niedojrzałość nerek oraz wynikające z niej wydłużenie T_0,5 tych substancji w surowicy. Substancje pomocnicze. Lek zawiera sód: 177 mg sodu/50 ml, 354 mg sodu/100 ml i 708 mg sodu/200 ml, co odpowiada 8,85%, 17,7% i 35,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u dorosłych.  

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

U pacjentów leczonych amikacyną obserwowano toksyczne działanie na nerw słuchowy i nerki. Tym
działaniom niepożądanym można zapobiec poprzez ścisłe przestrzeganie przeciwwskazań i ostrożne
ustalanie dawkowania przez lekarza, zgodnie z zaleceniami. Lekarz będzie kontrolował oznaki
wystąpienia działań niepożądanych.

W przypadku zauważenia któregokolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych, należy
natychmiast skontaktować się z lekarzem:
Bardzo rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
– obrzęk twarzy, warg lub języka, wysypka skórna, trudności w oddychaniu, mogą to być objawy
  reakcji alergicznej;
– dzwonienie w uszach lub utrata słuchu (głuchota);
– porażenie mięśni oddechowych;
– zaburzenia czynności nerek, w tym zmniejszenie ilości wydalanego moczu (ostra niewydolność
  nerek).

Inne działania niepożądane:

Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów):
– zawroty głowy, zaburzenia równowagi;
– mimowolne ruchy gałek ocznych (oczopląs);
– dodatkowe zakażenie lub kolonizacja (drożdżakami - opornymi komórkami grzybów, zwanymi
  Candida);
– szum w uszach, uczucie ciśnienia w uszach, zaburzenia słuchu;
– nudności;
– uszkodzenie określonych części nerek, zaburzenia czynności nerek.

Rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 1 000 pacjentów):
– nieprawidłowo niska liczba białych lub czerwonych krwinek lub płytek krwi, zwiększona liczba
  niektórych białych krwinek (eozynofili);
– reakcje alergiczne, wysypka skórna, świąd, pokrzywka;
– małe stężenie magnezu we krwi;
– ból głowy, migreny, drętwienie, drżenia;
– ślepota lub inne zaburzenia widzenia;
– niskie ciśnienie tętnicze krwi;
– zahamowanie oddechu;
– wymioty;
– ból stawów;
– gorączka polekowa;
– zwiększona aktywność niektórych enzymów wątrobowych we krwi.

Bardzo rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
– blokada mięśniowa;
– ostra niewydolność nerek.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
– reakcje alergiczne na antybiotyki podobne do amikacyny (aminoglikozydy).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy
niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub
pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Synergiczne działanie przeciwbakteryjne wynika z połączenia z antybiotykami beta-laktamowymi. Ze względu na możliwość sumowania się działań niepożądanych, należy unikać zarówno podawania ogólnoustrojowego, jak i miejscowego innych substancji neurotoksycznych, ototoksycznych lub nefrotoksycznych jednocześnie z amikacyną lub wkrótce po jej podaniu. Toksyczność amikacyny może się zwiększać pod wpływem następujących substancji neuro-, oto-i (lub) nefrotoksycznych: inne aminoglikozydy; inne chemioterapeutyki zakaźne, np. bacytracyna, amfoterycyna B, cefalosporyny, wankomycyna, kanamycyna, paromomycyna, polimyksyna B, kolistyna; cytostatyki zawierające związki platyny: karboplatyna (w dużych dawkach), cisplatyna, oksaliplatyna (szczególnie jeśli wcześniej występowała niewydolność nerek)- zwiększone ryzyko wystąpienia nefro- oraz prawdopodobnie ototoksyczności; leki immunosupresyjne: cyklosporyna, takrolimus; leki moczopędne o szybkim działaniu, np.: furosemid lub kwas etakrynowy (czynnościowa niewydolność nerek w wyniku odwodnienia, potencjalne działanie ototoksyczne samych leków), może skutkować nieodwracalną głuchotą. Podczas stosowania amikacyny razem z substancjami o potencjalnym działaniu nefro- lub ototoksycznym, konieczne jest bardzo uważne kontrolowanie stanu słuchu i czynności nerek. Podczas stosowania z szybko działającym lekiem moczopędnym należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta. Aminoglikozydy mogą nasilać działanie uszkadzające nerki metoksyfluranu; podczas jednoczesnego stosowania, możliwe jest wystąpienie wyjątkowo ciężkich neuropatii. Podczas stosowania amikacyny razem ze środkami zwiotczającymi mięśnie (np. d-tubokuraryną), kurarynami, toksyną botulinową, polimyksynami, prokainamidem, podczas przetaczania dużych ilości krwi konserwowanej cytrynianem lub podczas znieczulenia wziewnego (np. halotanem) należy spodziewać się nasilenia blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez te substancje. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent otrzymuje amikacynę. Wstrzyknięcie soli wapnia może odwrócić blokadę nerwowo-mięśniową spowodowaną aminoglikozydami. In vivo może dojść do zmniejszenia aktywności amikacyny w surowicy, jeśli jednocześnie podawany jest antybiotyk aminoglikozydowy lub antybiotyk z grupy penicylin, nawet różnymi drogami podania. Podawanie aminoglikozydów jednocześnie z bisfosfonianami wiąże się ze zwiększonym ryzykiem hipokalcemii. Podczas jednoczesnego podawania tiaminy (witaminy B₁) z siarczanem amikacyny, tiamina może ulec rozkładowi przez wodorosiarczynu sodu. Indometacyna może zwiększać stężenie amikacyny w osoczu u noworodków. Niezgodności farmaceutyczne. W żadnym wypadku nie można mieszać aminoglikozydów w roztworze do infuzji z antybiotykami beta-laktamowymi (np. penicylinami, cefalosporynami), ponieważ może to spowodować fizykochemiczną inaktywację drugiego leku. Znane są niezgodności chemiczne z amfoterycyną, chlorotiazydami, erytromycyną, heparyną, nitrofurantoiną, nowobiocyną, fenytoiną, sulfadiazyną, tiopentonem, chlortetracykliną, witaminą B i witaminą C - nie wolno mieszać amikacyny z tymi lekami.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/