Atram 12,5 12,5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedilolu.

Nieselektywny lek ß-adrenolityczny o działaniu rozszerzającym naczynia i przeciwutleniającym. Działanie rozszerzające naczynia jest wynikiem selektywnego blokowania receptorów α₁-adrenergicznych. Karwedilol zmniejsza obwodowy opór naczyniowy poprzez rozszerzenie naczyń i hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron na skutek działania ß-adrenolitycznego. Karwedilol nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i wywiera działanie stabilizujące błony. Karwedilol jest racemiczną mieszaniną 2 stereoizomerów: oba enancjomery wykazują działanie blokujące receptory a, lewoskrętny enancjomer jest odpowiedzialny za blokowanie receptorów ß-adrenergicznych. Karwedilol jest przeciwutleniaczem. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżenie ciśnienia tętniczego nie wiąże się z jednoczesnym zwiększeniem całkowitego oporu obwodowego, co można zaobserwować w przypadku leków o działaniu wyłącznie ß-adrenolitycznym; czynność serca ulega nieznacznemu zwolnieniu; przepływ krwi przez nerki i czynność nerek oraz obwodowy przepływ krwi nie zmieniają się. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, karwedilol podczas długotrwałego stosowania przeciwdziała niedokrwieniu i objawom dławicowym; zmniejsza obciążenie wstępne i następcze serca. U pacjentów z zaburzoną czynnością lewej komory lub przewlekłą niewydolnością serca karwedilol wpływa korzystnie na parametry hemodynamiczne i poprawia frakcję wyrzutową. Karwedilol nie wpływa na profil lipidowy osocza; nie zaburza równowagi elektrolitowej. Całkowita biodostępność karwedilolu wynosi około 25%. Maksymalne stężenie we krwi występuje w ciągu około 1 h po podaniu. Wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany w wątrobie, częściowo do aktywnych metabolitów. Średni T_0,5 wynosi 6-10 h. Wydalany jest głównie z żółcią, w mniejszym stopniu z moczem.

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej, stabilnej, przewlekłej niewydolności serca.

Nadwrażliwość na karwedilol lub pozostałe składniki preparatu. Niewyrównana niewydolność serca (IV stopnia wg NYHA), wymagająca stosowania dożylnych leków inotropowych. Jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby. Stany skurczowe oskrzeli lub astma oskrzelowa. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym na stałe stymulatorem serca). Ciężka bradykardia (poniżej 50/min). Wstrząs kardiogenny. Zespół chorego węzła zatokowego i blok zatokowo-przedsionkowy. Ciężka hipotonia (ciśnienie skurczowe <85 mmHg).

Brak doświadczeń klinicznych ze stosowaniem leku u kobiet w ciąży. Nie należy stosować w ciąży, chyba że spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Leki ß-adrenolityczne zmniejszają perfuzję łożyska, co może doprowadzić do wewnątrzmacicznego obumarcia płodu oraz porodów niewczesnych i przedwczesnych. Ponadto u płodu lub noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia i bradykardia). Istnieje zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych u noworodka w okresie poporodowym. Nie zaleca się karmienia piersią w trakcie przyjmowania karwedilolu.

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze samoistne: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. W razie potrzeby dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach co najmniej 2-tygodniowych do maksymalnej zalecanej dawki dobowej 50 mg w 1-2 dawkach. Preparat może być stosowany w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę, dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach co najmniej 2-tygodniowych do maksymalnej zalecanej dawki dobowej - 50 mg. Przewlekła stabilna dławica piersiowa: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni leczenia. Następnie jest zalecane stosowanie dawki 25 mg 2 razy na dobę. W razie potrzeby dawkę można zwiększać w odstępach co najmniej 2-tygodniowych do maksymalnej zalecanej dawki dobowej 100 mg w 2 dawkach. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni; leczenie należy kontynuować stosując maksymalną zalecaną dawkę 25 mg 2 razy na dobę. Przewlekła niewydolność serca: dawkowanie musi być ustalane indywidualnie i ściśle kontrolowane przez lekarza w okresie stopniowego zwiększania dawki. Karwedilol może być stosowany jako leczenie dodatkowe do standardowej terapii, ale może być również stosowany u pacjentów, którzy nie tolerują inhibitorów konwertazy angiotensyny, bądź u nie leczonych preparatami naparstnicy, hydralazyną lub azotanami. U pacjentów przyjmujących digoksynę, leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny przed rozpoczęciem leczenia karwedilolem należy ustalić dawki wymienionych leków. Zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg. Jeśli pacjent toleruje tę dawkę, można ją stopniowo zwiększać do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, zachowując co najmniej 2-tygodniowe odstępy, a następnie do dawki 12,5 mg 2 razy na dobę i 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej dawki tolerowanej przez pacjenta. Maksymalna zalecana dawka u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca wynosi 25 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. mniejszej niż 85 kg oraz 50 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. większej niż 85 kg. Podczas stopniowego zwiększania dawki należy regularnie kontrolować czynność nerek, liczbę płytek krwi i stężenie glukozy (w przypadku cukrzycy). W przypadku, gdy przerwa w leczeniu karwedilolem jest dłuższa niż 2 tyg., leczenie należy rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę, a następnie stopniowo zwiększać dawkę zgodnie z ww. zaleceniami.
U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby może być konieczne dostosowanie dawkowania. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować podczas posiłku, popijając odpowiednią ilością płynu.

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedilolu może dochodzić do nasilenia objawów niewydolności serca lub retencji płynów - w przypadku wystąpienia tych objawów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego i nie zwiększać dawki karwedilolu, aż do uzyskania stabilizacji stanu klinicznego pacjenta; w rzadkich przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki karwedilolu lub czasowe przerwanie jego podawania; sytuacje te nie wykluczają możliwości ponownego skutecznego zwiększenia dawki leku. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe <100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca, rozsianymi zmianami naczyniowymi i (lub) współistniejącą niewydolnością nerek podczas terapii karwedilolem obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego przed rozpoczęciem terapii karwedilolem pacjent musi być klinicznie stabilny i musi otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h, w dawce niezmienianej przez co najmniej 24 h. Karwedilol należy stosować ostrożnie u pacjentów: leczonych glikozydami naparstnicy (ponieważ zarówno karwedilol, jak i glikozydy nasercowe wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) z komponentą bronchospastyczną, którzy nie otrzymują leków doustnych ani wziewnych (karwedilol podawać jedynie po ocenie stosunku korzyści do ryzyka, ponieważ istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń oddychania jako skutek zwiększenia oporu w drogach oddechowych; podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki karwedilolu należy dokładnie monitorować stan pacjentów; w przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów skurczu oskrzeli należy zmniejszyć dawkę karwedilolu); z cukrzycą (lek może powodować pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi bądź maskować lub osłabiać wczesne objawy ostrej hipoglikemii); z nadczynnością tarczycy (lek może maskować objawy nadczynności tarczycy); z chorobami naczyń obwodowych, np. z objawem Raynauda (β-adrenolityki mogą powodować wystąpienie lub nasilenie objawów niewydolności tętnic); z łuszczycą (ryzyko nasilenia reakcji skórnych, podawać jedynie po ocenie stosunku korzyści do ryzyka); z podejrzeniem guza chromochłonnego (wdrożyć jednoczesne leczenie α-adrenolityczne); z dusznicą bolesną typu Prinzmetala (nieselektywne β-adrenolityki mogą powodować bóle w klatce piersiowej u pacjentów z dusznicą bolesną typu Prinzmetala, jednak działanie α-adrenolityczne karwedilolu może zapobiegać występowaniu tych objawów); z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie lub będących w trakcie odczulania (ryzyko zwiększenia wrażliwości na alergeny, jak również ciężkości reakcji anafilaktycznych). Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy uprzedzić o możliwości zmniejszonego wydzielania łez. W przypadku wystąpienia bradykardii <55 uderzeń/min należy zmniejszyć dawkę karwedilolu. Należy na stałe zaprzestać stosowania karwedilolu u pacjentów, u których wystąpiły ciężkie niepożądane reakcje skórne, które można wiązać ze stosowaniem tego leku. Karwedilol należy odstawiać stopniowo, w ciągu 2 tyg., szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Ze względu na zawartość laktozy i sacharozy, nie należy stosować preparatu u pacjentów z nietolerancją galaktozy, nietolerancją fruktozy, niedoborem laktazy typu Lapp, niedoborem sacharazy-izomaltazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas stosowania karwedylolu (substancji czynnej leku Atram) zgłaszano następujące działania
niepożądane

Bardzo często (mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 osób):
- zaburzenia czynności serca, które mogą powodować duszność lub obrzęk okolicy kostek
  (niewydolność serca);
- uczucie osłabienia lub znużenia;
- zawroty głowy;
- ból głowy;
- niskie ciśnienie tętnicze.

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- mała liczba czerwonych krwinek;
- spowolnienie czynności serca;
- przeciążenie płynami, zwiększona objętość krwi w organizmie;
- zaburzenia widzenia;
- zmniejszenie wydzielania łez (zespół suchego oka);
- podrażnienie oczu;
- nudności;
- biegunka;
- wymioty;
- niestrawność;
- ból brzucha;
- obrzęk ciała lub niektórych części ciała;
- zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie dróg oddechowych;
- zakażenia układu moczowego
- zwiększenie masy ciała;
- zwiększenie stężenia cholesterolu;
- pogorszenie kontroli stężenia cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą;
- ból (np. ramion i nóg);
- depresja, obniżenie nastroju;
- ostra niewydolność nerek oraz pogorszenie czynności nerek u pacjentów ze stwardnieniem tętnic
  i (lub) zaburzeniami czynności nerek;
- trudności w oddawaniu moczu;
- duszność;
- nagromadzenie płynu w płucach;
- zaburzenia oddychania u pacjentów z astmą lub przewlekłą chorobą płuc;
- obniżenie ciśnienia tętniczego podczas wstawania, powodujące zawroty głowy, uczucie „pustki”
  w głowie lub omdlenie;
- zaburzenia krążenia obwodowego (zimne ręce i stopy, choroba niedokrwienna kończyn dolnych,
  nasilenie objawów u pacjentów z chorobą Raynauda (początkowo zasinienie palców rąk lub stóp,
  potem zblednięcie i następnie zaczerwienienie z bólem) lub z chromaniem przestankowym (ból nóg,
  który ulega nasileniu podczas chodzenia)).

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób):
- zaburzenia przewodzenia w sercu, dławica piersiowa (w tym ból w klatce piersiowej);
- uczucie omdlewania, omdlenie;
- mrowienie lub drętwienie rąk lub stóp;
- trudności w zasypianiu;
- impotencja seksualna;
- alergiczne reakcje skórne (wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, wysypka o typie
  łuszczycy, wysypka przypominająca liszaj płaski);
- zaburzenia sprawności seksualnej;
- łysienie (wypadanie włosów).

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
- zmniejszenie liczby płytek krwi, co zwiększa ryzyko krwawień lub siniaków;
- niedrożność nosa.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
- mała liczba krwinek białych;
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych;
- mimowolny wyciek moczu u kobiet (nietrzymanie moczu);
- reakcje alergiczne;
- ciężkie reakcje skórne (np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze
  oddzielanie się naskórka).

Zawroty głowy, omdlenie, ból głowy i znużenie mają zazwyczaj łagodne nasilenie i ich występienie jest
bardziej prawdopodobne na początku leczenia.

Atram może również pogarszać objawy cukrzycy lub spowodować wystąpienie objawów cukrzycy
u pacjentów, u których występuje bardzo łagodna postać cukrzycy, nazywana „cukrzycą utajoną“.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02 - 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Karwedilol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P - może zwiększać biodostępność leków przez nią transportowanych. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedilolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedilolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedilolu R i S. Podczas jednoczesnego podania karwedilolu i digoksyny, może wystąpić zwiększenie o ok. 15% stężenia digoksyny w osoczu - zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedilolu. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących ryfampicynę (ryzyko zmniejszenia stężeń karwedilolu w surowicy). Karwedilol zwiększa wchłanianie cyklosporyny podanej doustnie. Próbując utrzymać terapeutyczne stężenia cyklosporyny konieczne było zmniejszenie dawki cyklosporyny przeciętnie o 20%. Z powodu istnienia dużej zmienności indywidualnej w reakcji pacjenta, zaleca się kontrolę stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedilolem i ewentualne dostosowanie dawki cyklosporyny. U pacjentów z niewydolnością serca amiodaron zmniejszał klirens karwedilolu S, prawdopodobnie poprzez hamowanie CYP2C9 (średnie stężenie karwedilolu R w osoczu nie ulegało zmianie) - istnieje potencjalne ryzyko nasilenia blokady receptorów β-adrenergicznych przez zwiększone stężenie karwedilolu S w osoczu. U pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne podawanie fluoksetyny (silnego inhibitora CYP2D6), powodowało stereoselektywne hamowanie metabolizmu karwedilolu, ze zwiększeniem AUC enancjomeru R(+) o 77%. Nie zaobserwowano jednak żadnych różnic między grupami w zakresie występowania zdarzeń niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub czynności serca. Cymetydyna może zwiększać stężenie karwedilolu w surowicy. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi. Pacjentów przyjmujących jednocześnie leki β-adrenolityczne i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory MAO) należy starannie obserwować pod kątem hipotonii i (lub) ciężkiej bradykardii. Jednoczesne stosowanie karwedilolu i digoksyny może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Werapamil, diltiazem lub inne leki antyarytmiczne w połączeniu z karwedilolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego - konieczna jest staranna kontrola EKG i ciśnienia tętniczego. Nie należy podawać tych leków dożylnie. Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków β-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami β-adrenolitycznymi i klonidyną, najpierw należy odstawić lek β-adrenolityczny. Leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Karwedilol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków działających przeciwnadciśnieniowo (np. antagonistów receptorów α₁-adrenergicznych) lub wywołujących hipotonię jako działanie niepożądane. W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo-ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedilolu i leków znieczulających. Jednoczesne stosowanie NLPZ i leków β-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia. Niekardioselektywne leki β-adrenolityczne osłabiają działanie rozszerzające oskrzela leków β -adrenomimetycznych. Zaleca się monitorowanie stanu pacjenta. Stosowanie dihydropirydyn i karwedilolu należy prowadzić pod ścisłą kontrolą lekarską, ze względu na zgłoszenia dotyczące występowania niewydolności serca i ciężkiego niedociśnienia tętniczego. Estrogeny lub kortykosteroidy mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe karwedilolu w wyniku zatrzymania sodu i wody w organizmie. Równoczesne podawanie z ergotaminą powoduje nasilone działanie zwężające naczynia. Karwedilol nasila działanie leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl