Benalapril 5 5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 5 mg, 10 mg lub 20 mg maleinianu enalaprylu. Preparat zawiera laktozę.

Inhibitor konwertazy angiotensyny. Po wchłonięciu maleinian enalaprylu ulega hydrolizie do enalaprylatu, który hamuje ACE. Hamowanie ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w surowicy krwi, co prowadzi do zwiększenia aktywności reninowej osocza (ze względu na brak ujemnego sprzężenia zwrotnego w zakresie uwalniania reniny) oraz zmniejszenia wydzielania aldosteronu. ACE jest identyczna z kininazą II. Enalapryl może więc również blokować rozkład bradykininy - peptydu silnie rozszerzającego naczynia krwionośne. Mimo że mechanizm obniżania ciśnienia krwi przez lek polega w głównej mierze na zahamowaniu układu renina-angiotensyna-aldosteron, enalapryl wykazuje działanie przeciwnadciśnieniowe nawet u pacjentów z nadciśnieniem z małą aktywnością reniny. Podawanie leku pacjentom z nadciśnieniem powoduje obniżenie ciśnienia krwi, zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej, bez istotnego przyspieszenia czynności serca. Podany doustnie enalapryl jest szybko wchłaniany, a C_max w surowicy występuje w ciągu 1 h. W oparciu o ilość wydalaną z moczem ocenia się, że wchłanianie enalaprylu podanego w formie tabletki wynosi ok. 60 %. Pokarm nie ma wpływu na wchłanianie. Po wchłonięciu enalapryl ulega szybkiej i ekstensywnej hydrolizie do enalaprylatu - silnego inhibitora ACE. C_max enalaprylatu w surowicy krwi występuje po ok. 4 h od doustnego podania enalaprylu w formie tabletki. Efektywny T_0,5 w fazie kumulacji enalaprylatu, po wielokrotnym doustnym podaniu enalaprylu, wynosi 11 h. U osób z prawidłową czynnością nerek stężenie enalaprylatu w surowicy w stanie równowagi dynamicznej występuje po 4 dniach leczenia. W zakresie istotnych terapeutycznie stężeń, stopień związania enalaprylu z białkami osocza ludzkiego nie jest większy niż 60%. Poza przekształceniem w enalaprylat nie stwierdzono innego znaczącego metabolizmu enalaprylu. Enalaprylat wydalany jest głównie przez nerki. Główne składniki wydalane z moczem to: enalaprylat (ok. 40% dawki) oraz enalapryl w stanie niezmienionym (ok. 20%).

Leczenie nadciśnienia tętniczego. Leczenie objawowej niewydolności serca. Zapobieganie objawowej niewydolności serca u pacjentów z bezobjawową dysfunkcją lewej komory (frakcja wyrzutowa lewej komory [LVEF] ≤35%).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą albo na inne inhibitory ACE. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z uprzednim podawaniem inhibitora ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Jednoczesne stosowanie z lekami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży. Jednoczesne stosowanie z sakubitrylem z walsartanem; nie rozpoczynać leczenia enalaprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem.

Nie zaleca się stosowania inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży. Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Opisywano małowodzie, będące przypuszczalnie wynikiem zaburzenia czynności nerek płodu. Może ono prowadzić do powstania przykurczy kończyn, deformacji twarzoczaszki oraz hipoplazji płuc. Jeśli narażenie na inhibitory ACE wystąpiło od II trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Ograniczone dane farmakokinetyczne wskazują na bardzo małe stężenie w mleku matki. Mimo że stężenie to nie jest klinicznie istotne, nie zaleca się stosowania leku podczas karmienia piersią wcześniaków i noworodków przez kilka pierwszych tygodni po porodzie, z powodu potencjalnego ryzyka oddziaływania na układ sercowo-naczyniowy i nerki oraz z powodu braku wystarczającego doświadczenia klinicznego. W przypadku starszych niemowląt można rozważyć stosowanie leku przez kobiety karmiące piersią, jeśli leczenie jest konieczne dla matki, a dziecko obserwowane jest ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych. Badania toksycznego wpływu na rozród wskazują, że enalapryl nie wpływa na płodność i zdolność rozrodu u szczurów.

Doustnie. Dawkę należy ustalić indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta i wartości ciśnienia tętniczego. Nadciśnienie tętnicze. Dorośli. Dawka początkowa wynosi od 5 mg do maksymalnie 20 mg, w zależności od stopnia nadciśnienia i stanu ogólnego pacjenta. Lek podaje się raz na dobę. W łagodnym nadciśnieniu tętniczym zalecana dawka początkowa wynosi 5 do 10 mg. U pacjentów z dużą aktywnością układu RAA (np.: nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, niedobór soli i (lub) zmniejszona objętość wewnątrznaczyniowa krwi, niewyrównana niewydolność serca lub ciężkie nadciśnienie) po przyjęciu dawki początkowej może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia krwi. W przypadku takich pacjentów zaleca się dawkę początkową 5 mg lub mniejszą, a rozpoczęcie leczenia powinno odbywać się pod kontrolą lekarza. Rozpoczęcie leczenia enalaprylem po uprzedniej terapii dużymi dawkami leków moczopędnych może powodować zmniejszoną objętość wewnątrznaczyniową i ryzyko niedociśnienia. U takich pacjentów zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg lub mniej. Jeśli to możliwe, należy odstawić leki moczopędne na 2 do 3 dni przed rozpoczęciem podawania enalaprylu. Konieczne jest monitorowanie czynności nerek i stężenia potasu w surowicy krwi. Zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg na dobę. Maksymalna dobowa dawka podtrzymująca wynosi 40 mg. Dzieci i młodzież. U tych dzieci, które są w stanie połknąć tabletkę, dawkę należy ustalić indywidualnie w zależności od stanu pacjenta i tętniczego ciśnienia krwi. Zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg dla pacjentów o mc. od 20 do <50 kg oraz 5 mg dla pacjentów o mc. ≥50 kg. Lek podaje się raz na dobę. Dawkę należy dostosować odpowiednio do potrzeb pacjenta, maksymalnie do 20 mg na dobę u pacjentów o mc. od 20 do <50 kg oraz 40 mg u pacjentów o mc. ≥50 kg. Nie zaleca się stosowania enalaprylu u noworodków, dzieci i młodzieży z GFR <30 ml/min/1,73 m², ze względu na brak dostatecznych danych. Doświadczenie pochodzące z badań klinicznych nad stosowaniem leku u dzieci i młodzieży z nadciśnieniem tętniczym jest niewielkie. Istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci z nadciśnieniem w wieku >6 lat, brak natomiast danych na temat innych wskazań. Dostępne są ograniczone dane farmakokinetyczne odnośnie dzieci w wieku powyżej 2 mies. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci w przypadku innych wskazań niż nadciśnienie. Niewydolność serca/bezobjawowa dysfunkcja lewej komory. W leczeniu objawowej niewydolności serca enalapryl stosuje się w skojarzeniu z lekami moczopędnymi oraz, w razie potrzeby - z glikozydami naparstnicy lub β-adrenolitykami. Dawka początkowa enalaprylu dla pacjentów z objawową niewydolnością serca lub bezobjawową dysfunkcją lewej komory wynosi 2,5 mg i należy podawać ją pod ścisłą kontrolą lekarza w celu ustalenia wpływu rozpoczęcia leczenia na ciśnienie tętnicze krwi. W przypadku niewystąpienia objawowego niedociśnienia po rozpoczęciu podawania leku w niewydolności serca, bądź po wyrównaniu objawowego niedociśnienia, dawkę należy stopniowo zwiększać, aż do uzyskania zazwyczaj stosowanej dawki podtrzymującej 20 mg, podawanej w pojedynczej dawce dobowej lub 2 dawkach podzielonych, zależnie od tolerancji leku przez pacjenta. Zaleca się zwiększanie dawki w ciągu 2 do 4 tyg. Maksymalna dawka dobowa wynosi 40 mg, podawana w 2 dawkach podzielonych. Proponowane zwiększanie dawki enalaprylu u pacjentów z niewydolnością serca/ bezobjawową dysfunkcją lewej komory. Dzień 1-3: 2,5 mg/dobę w dawce pojedynczej (szczególną ostrożność zachować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub przyjmujących leki moczopędne); dzień 4-7: 5 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych. Tydzień 2: 10 mg/dobę w dawce pojedynczej lub 2 dawkach podzielonych. Tydzień 3 i 4: 20 mg/dobę w dawce pojedynczej lub 2 dawkach podzielonych. Należy uważnie kontrolować ciśnienie tętnicze krwi i czynność nerek, zarówno przed, jak i po rozpoczęciu leczenia enalaprylem, ponieważ obserwowano niedociśnienie tętnicze i (rzadziej) niewydolność nerek. Jeśli jest to możliwe, u pacjentów otrzymujących leki moczopędne, dawkę tych leków należy zmniejszyć przed rozpoczęciem podawania enalaprylu. Wystąpienie niedociśnienia tętniczego po podaniu dawki początkowej nie oznacza, że niedociśnienie wystąpi ponownie w trakcie dalszego leczenia enalaprylem i nie wyklucza możliwości jego długotrwałego stosowania. Należy również monitorować stężenie potasu w surowicy krwi i czynność nerek. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek należy wydłużyć odstęp między podaniem kolejnych dawek leku i (lub) zmniejszyć dawkę: CCr 30-<80 ml/min - dawka początkowa 5-10 mg/dobę; CCr 10-≤30 ml/min - dawka początkowa 2,5 mg/dobę; CCr ≤10 ml/min - dawka początkowa 2,5 mg/dobę w dniach dializy. Enalaprylat podlega dializie. Dawkowanie w dniach bez dializ należy dostosować w zależności od uzyskanej zmiany ciśnienia tętniczego krwi. U pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy dostosować odpowiednio do czynności nerek. Sposób podania. Tabletkę należy połknąć w całości (nie rozgryzać ani nie żuć), popijając odpowiednią ilością płynu (np. szklanką wody). Lek może być przyjmowany podczas posiłku lub niezależnie od posiłków. Dawkę dobową zazwyczaj przyjmuje się rano lub, w razie konieczności, można podzielić ją na pół i przyjmować rano i wieczorem. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

Objawowe niedociśnienie. Wystąpienie niedociśnienia objawowego, u pacjentów z nadciśnieniem otrzymujących enalapryl, jest bardziej prawdopodobne w przypadku zmniejszonej objętości wewnątrznaczyniowej, np.: wskutek podawania leków moczopędnych, stosowania diety z ograniczeniem soli, dializy, biegunki lub wymiotów. Obserwowano niedociśnienie objawowe u pacjentów z niewydolnością serca z towarzyszącą niewydolnością nerek lub bez. Jego wystąpienie jest najbardziej prawdopodobne u osób z bardziej nasiloną niewydolnością serca, która wymaga stosowania dużych dawek diuretyków pętlowych, i której towarzyszy hiponatremia lub zaburzenie czynności nerek. U takich pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod kontrolą lekarza, konieczna jest też ścisła obserwacja podczas zmiany dawki enalaprylu i (lub) leku moczopędnego. Podobne zalecenia dotyczą pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub z chorobą naczyniową mózgu, u których nadmierne obniżenie ciśnienia krwi może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. W przypadku wystąpienia niedociśnienia pacjenta należy położyć na plecach oraz, jeśli potrzeba, podać dożylnie fizjologiczny roztwór soli. Przejściowe niedociśnienie nie jest przeciwwskazaniem do dalszego stosowania leku, kolejne dawki można zwykle podawać bez problemów po zwiększeniu się ciśnienia tętniczego w wyniku uzupełnienia objętości wewnątrznaczyniowej. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, podanie leku może spowodować dodatkowe obniżenie ciśnienia krwi. Jest to działanie spodziewane i nie stanowi zazwyczaj powodu do przerwania leczenia. Jeśli niedociśnienie staje się objawowe, konieczne może być zmniejszenie dawki i (lub) odstawienie leku moczopędnego i (lub) enalaprylu. Zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej/kardiomiopatia przerostowa. Inhibitory ACE należy ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki lub drogi odpływu z lewej komory oraz unikać ich stosowania w przypadkach wstrząsu kardiogennego i zwężenia istotnego hemodynamicznie. Zaburzenia czynności nerek. W przypadku zaburzeń czynności nerek (CCr <80 ml/min) dawkę początkową enalaprylu należy dostosować do wartości CCr u danego pacjenta, a następnie korygować w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Należy rutynowo kontrolować stężenie potasu i kreatyniny w osoczu. Zgłaszano przypadki niewydolności nerek w związku ze stosowaniem enalaprylu, zwłaszcza u pacjentów z ciężką niewydolnością serca bądź ze współistniejącą chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnic nerkowych. Niewydolność nerek związana z podawaniem enalaprylu maleinianu jest zazwyczaj odwracalna, pod warunkiem szybkiego rozpoznania i zastosowania odpowiedniego leczenia. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem, u których nie stwierdzono wcześniej choroby nerek, wystąpiło zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy krwi podczas jednoczesnego podawania enalaprylu i leku moczopędnego. Może być konieczne zmniejszenie dawki enalaprylu maleinianu i (lub) odstawienie leku moczopędnego. Takie objawy mogą wskazywać na istniejące zwężenie tętnicy nerkowej. Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe. W przypadku stosowania inhibitorów ACE u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki zwiększa się ryzyko wystąpienia niedociśnienia i niewydolności nerek. Pogorszenie czynności nerek może występować nawet w przypadku niewielkich zmian stężenia kreatyniny w surowicy krwi. U takich pacjentów leczenie należy rozpoczynać od małych dawek i pod ścisłą kontrolą lekarza, należy też ostrożnie zwiększać dawkę i monitorować czynność nerek. Stan po przeszczepieniu nerki. Brak jest doświadczeń w zakresie stosowania leku u pacjentów po niedawnym przeszczepieniu nerki - w takich przypadkach nie zaleca się podawania leku. Niewydolność wątroby. Ze względu na ryzyko piorunującej martwicy wątroby, jeśli u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE wystąpi żółtaczka lub zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych w surowicy, należy odstawić inhibitor ACE i wprowadzić odpowiednie postępowanie lecznicze. Neutropenia/agranulocytoza. Enalapryl należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów z kolagenozami naczyń, przyjmujących leki immunosupresyjne, allopurynol, prokainamid lub w przypadku jednoczesnego występowania tych czynników, zwłaszcza w przypadku wcześniejszych zaburzeń czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwijały się poważne infekcje, które w kilku przypadkach nie odpowiadały na intensywne leczenie antybiotykami. Jeśli enalapryl jest stosowany u takich pacjentów, należy okresowo kontrolować ilość białych krwinek, a także należy pouczyć pacjentów o konieczności zgłaszania jakichkolwiek objawów infekcji. Nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy. W przypadku wystąpenia obrzęku naczynioruchowego należy niezwłocznie odstawić lek i wdrożyć odpowiednie monitorowanie pacjenta, aż do całkowitego ustąpienia objawów. Nawet w przypadkach, w których występuje jedynie obrzęk języka bez zaburzeń oddychania, pacjenci mogą wymagać przedłużonej obserwacji, gdyż leczenie lekami przeciwhistaminowymi i kortykosteroidami może być niewystarczające. Bardzo rzadko obserwowano przypadki zgonów spowodowanych obrzękiem naczynioruchowym krtani lub języka. U pacjentów z obrzękiem języka, głośni lub krtani może wystąpić zwężenie dróg oddechowych, szczególnie u osób po zabiegu chirurgicznym na drogach oddechowych. W przypadku obrzęku języka, głośni lub krtani, co może powodować niedrożność dróg oddechowych, należy natychmiast zastosować odpowiednie leczenie, które może obejmować podskórne podanie roztworu epinefryny 1:1000 (0,3 ml do 0,5 ml) i (lub) utrzymanie drożności dróg oddechowych. W porównaniu z innymi rasami, u pacjentów rasy czarnej przyjmujących inhibitory ACE stwierdza się częstsze występowanie obrzęku naczynioruchowego. Zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania inhibitora ACE może występować u pacjentów, u których w przeszłości występował obrzęk naczynioruchowy bez związku z leczeniem inhibitorami ACE. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie rozpoczynać leczenia sakubitrylem z walsartanem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki enalaprylu. Nie rozpoczynać leczenia enalaprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) oraz wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Jeśli pacjent przyjmuje już jakikolwiek inhibitor ACE, należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną. Odnotowano zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego podczas jednoczesnego przyjmowania inhibitorów ACE z alteplazą (w leczeniu trombolitycznym). Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas odczulania jadem owadów błonkoskrzydłych. W rzadkich przypadkach, u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas odczulania jadem owadów błonkoskrzydłych występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcjom tym można zapobiec przez czasowe przerwanie leczenia inhibitorem ACE przed każdym odczulaniem. Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL. W rzadkich przypadkach, u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL) z użyciem siarczanu dekstranu, występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilatyczne. Jeśli wskazana jest afereza LDL, zaleca się czasowe zastąpienie inhibitora ACE innym lekiem przeciwnadciśnieniowym lub przeciw niewydolności serca. Pacjenci hemodializowani. Reakcje rzekomoanafilaktyczne obserwowano u pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon wysokoprzepuszczalnych (np. AN 69^®) otrzymujących jednocześnie inhibitor ACE. W przypadku takich pacjentów należy rozważyć zastosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. Pacjenci z cukrzycą. Pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, którzy rozpoczynają leczenie inhibitorem ACE, należy poinformować o konieczności częstej kontroli stężenia glukozy z powodu możliwości wystąpienia hipoglikemii, szczególnie w pierwszym miesiącu leczenia skojarzonego. Kaszel. Kaszel indukowany przez inhibitor ACE należy wziąć pod uwagę podczas rozpoznania różnicowego kaszlu. Zabieg chirurgiczny/znieczulenie. U pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub w trakcie znieczulenia środkami powodującymi obniżenie ciśnienia krwi, enalapryl blokuje wytwarzanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. W razie wystąpienia niedociśnienia przypuszczalnie spowodowanego przez ten mechanizm, można je skorygować poprzez zwiększenie objętości wewnątrznaczyniowej. Stężenie potasu w surowicy. Inhibitory ACE mogą powodować hiperkaliemię, ponieważ hamują uwalnianie aldosteronu. Działanie to jest zazwyczaj nieistotne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Jednak u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) u pacjentów przyjmujących suplementy potasu (w tym substytuty soli), leki moczopędne oszczędzające potas, trimetoprym lub ko-trimoksazol (znany także jako trimetoprim z sulfametoksazolem), heparynę, cyklosporynę, a zwłaszcza leczonych antagonistami aldosteronu lub antagonistami receptora angiotensyny, może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas, trimetoprym, ko-trimoksazol i suplementy potasu należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE. Należy kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. Dodatkowe czynniki ryzyka rozwoju hiperkaliemii obejmują: wiek powyżej 70 lat; cukrzycę; hipoaldosteronizm; współistniejące zaburzenia, w szczególności odwodnienie, ostrą niewydolność serca, kwasicę metaboliczną. Hiperkaliemia może powodować ciężkie, w niektórych przypadkach zakończone zgonem zaburzenia rytmu serca. Lit. Z reguły nie zaleca się jednoczesnego leczenia litem i enalaprylem. Podwójna blokada układu RAA. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Różnice etniczne. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów ACE, enalapryl obniża ciśnienie tętnicze mniej skutecznie u osób rasy czarnej niż u osób innych ras, prawdopodobnie ze względu na częstsze występowanie stanów niskoreninowych w populacji osób rasy czarnej z nadciśnieniem. Dzieci i młodzież. Istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci z nadciśnieniem w wieku >6 lat, brak natomiast danych na temat innych wskazań. Dostępne są ograniczone dane farmakokinetyczne odnośnie dzieci w wieku powyżej 2 mies. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci w przypadku innych wskazań niż nadciśnienie. Nie zaleca się stosowania enalaprylu u noworodków, dzieci i młodzieży z GFR <30 ml/min/1,73 m², ze względu na brak dostatecznych danych. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Mogą wystąpić następujące działania niepożądane po zastosowaniu tego leku:
Należy przerwać stosowanie leku Benalapril 5 i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem jeśli
pacjent zauważy którykolwiek z poniższych objawów:
- obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła, który utrudnia oddychanie lub połykanie
- obrzęk rąk, stóp lub okolicy kostek
- uniesiona, czerwona wysypka skórna (pokrzywka).

Należy być świadomym, że pacjenci rasy czarnej są bardziej narażeni na tego typu reakcje. W
przypadku wystąpienia któregokolwiek z powyższych objawów należy przerwać stosowanie leku
Benalapril 5 i niezwłocznie zgłosić się do lekarza.

Na początku leczenia mogą wystąpić omdlenia lub zawroty głowy. W takim przypadku pomocne jest
położenie się. Objawy te są spowodowane obniżeniem ciśnienia krwi i powinny ustąpić w miarę
kontynuowania leczenia. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy omówić to z lekarzem.

Inne działania niepożądane to:
Bardzo często (mogą dotyczyć co najmniej 1 na 10 pacjentów)
- zawroty głowy, uczucie osłabienia lub nudności
- niewyraźne widzenie
- kaszel

Często (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 10 pacjentów)
- niskie ciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca, przyspieszenie czynności serca, dławica
  piersiowa lub ból w klatce piersiowej
- ból głowy, omdlenie
- zaburzenia smaku, duszność
- biegunka lub ból brzucha, wysypka
- zmęczenie (męczliwość), depresja
- reakcje alergiczne z obrzękiem kończyn, twarzy, warg, języka lub gardła z trudnościami w
  połykaniu lub oddychaniu
- zwiększenie stężenia potasu we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi (stwierdzane w
  badaniu krwi)

Niezbyt często (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 100 pacjentów)
- gwałtowne obniżenie ciśnienia tętniczego w trakcie zmiany pozycji z leżącej na stojącą
  (niedociśnienie ortostatyczne)
- szybka lub nierówna czynność serca (kołatanie serca)
- zawał serca (prawdopodobnie na skutek nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego w przypadku
  niektórych pacjentów z grupy dużego ryzyka, w tym pacjentów z zaburzeniami przepływu krwi w
  sercu lub mózgu)
- niedokrwistość (w tym aplastyczna lub hemolityczna)
- udar (prawdopodobnie na skutek nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego u pacjentów z
  grupy dużego ryzyka)
- splątanie, bezsenność lub nadmierna senność, nerwowość
- uczucie kłucia lub drętwienia skóry
- zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
- dzwonienie w uszach (szum uszny)
- katar, ból gardła lub chrypka
- spastyczne zwężenie oskrzeli (skurcz oskrzeli)/ astma
- wolna perystaltyka jelit (w tym niedrożność jelit), zapalenie trzustki
- wymioty, niestrawność, zaparcie, brak apetytu (jadłowstręt), podrażnienie żołądka, suchość błony
  śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie żołądka (wrzód trawienny)
- wzmożona potliwość
- zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek
- świąd lub pokrzywka
- wypadanie włosów
- kurcze mięśni, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), ogólne złe samopoczucie, wysoka
  temperatura (gorączka), impotencja
- zwiększone stężenie białka w moczu (stwierdzane w badaniu)
- zmniejszone stężenie glukozy i sodu we krwi, zwiększone stężenie mocznika we krwi
  (stwierdzane w badaniu krwi)

Rzadko (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 1000 pacjentów)
- objaw Raynauda, w którym dłonie i stopy mogą stać się bardzo zimne i blade w związku ze
  zmniejszonym przepływem krwi
- zmiany w morfologii krwi, takie jak zmniejszenie liczby krwinek białych i krwinek czerwonych,
  zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, zmniejszenie liczby
  płytek krwi
- zahamowanie czynności szpiku kostnego, obrzęk węzłów chłonnych
- choroby autoimmunologiczne
- dziwne sny lub zaburzenia snu
- nieprawidłowości dotyczące tkanki płucnej (nacieki płucne)
- zapalenie błony śluzowej nosa
- zapalenie płuc powodujące trudności z oddychaniem (alergiczne zapalenie pęcherzyków
  płucnych/ eozynofilowe zapalenie płuc)
- zapalenie policzków, dziąseł, języka, warg, gardła
- zmniejszona ilość oddawanego moczu
- wysypka przypominająca wyglądem tarcze (rumień wielopostaciowy)
- zespół Stevensa/Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, ciężka choroba skóry
  z zaczerwienieniem i łuszczeniem skóry, powstawaniem pęcherzy lub bolesnych owrzodzeń, lub
  oddzieleniem wierzchniej warstwy skóry od głębszych warstw, złuszczające zapalenie skóry/
  erytrodermia (ciężka wysypka skórna z łuszczeniem lub odpadaniem płatków skóry), pęcherzyca
  (małe wypełnione płynem guzki na skórze)
- zaburzenia wątroby, takie jak pogorszenie czynności wątroby, niewydolność wątroby, zapalenie
  wątroby, żółtaczka (zażółcenie skóry lub oczu), podwyższony poziom enzymów wątrobowych
  lub stężenia bilirubiny (stwierdzane w badaniu krwi)
- powiększenie piersi u mężczyzn

Bardzo rzadko (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 pacjentów)
- obrzęk jelit (obrzęk naczynioruchowy jelit)

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zespół nieadekwatnego wydzielania wazopresyny (SIADH), którego skutkiem jest małe stężenie
  sodu w krwi (objawy takie jak zmęczenie, ból głowy, nudności, wymioty).
- obserwowano zespół objawów, któremu może towarzyszyć kilka lub wszystkie z następujących
  działań niepożądanych: gorączka, zapalenie błony surowiczej, zapalenie naczyń krwionośnych,
  ból mięśni i stawów/zapalenie mięśni i stawów oraz zmiany wyników niektórych badań
  laboratoryjnych (dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych - ANA, przyspieszone OB,
  eozynofilia i leukocytoza). Może też występować wysypka skórna, nadwrażliwość na światło lub
  inne reakcje skórne.
- nadmierne zakwaszenie krwi kwasem mlekowym (kwasica mleczanowa) podczas jednoczesnego
  stosowania z metforminą. Objawy kwasicy mleczanowej to wymioty, ból brzucha (ból w jamie
  brzusznej) z kurczami mięśni, złe ogólne samopoczucie, któremu towarzyszy silne zmęczenie i
  trudności w oddychaniu. Inne objawy to zmniejszenie temperatury ciała i spowolnienie akcji
  serca (patrz także punkt 2. „Informacje ważne przed zastosowaniem leku Benalapril 5”).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie rozpoczynać leczenia sakubitrylem z walsartanem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki enalaprylu. Nie rozpoczynać leczenia enalaprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) oraz wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Jeśli pacjent przyjmuje już jakikolwiek inhibitor ACE, należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną. U pacjentów przyjmujących jednocześnie alteplazę i inhibitory ACE, w tym enalapryl, odnotowano zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego. Mimo że stężenie potasu w surowicy zazwyczaj utrzymuje się w granicach normy, u niektórych pacjentów leczonych enalaprylem może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren czy amiloryd), suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas mogą być przyczyną znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Należy również zachować ostrożność podając enalaryl jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprym i ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem), ponieważ wiadomo, że trimetoprym działa jak lek moczopędny oszczędzający potas, taki jak amiloryd. Z tego względu, nie jest zalecane leczenie skojarzone enalaprylem i wymienionymi wyżej lekami. Jeżeli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane, leki te należy stosować ostrożnie i regularnie monitorować stężenie potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i heparyny może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami preparatów (tiazydy lub diuretyki pętlowe) moczopędnych może powodować zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej i ryzyko niedociśnienia podczas rozpoczynania leczenia enalaprylem. Działanie hipotensyjne można zmniejszyć odstawiając lek moczopędny, zwiększając podaż płynów lub soli bądź rozpoczynając leczenie od małych dawek enalaprylu. Jednoczesne stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych może nasilać działanie hipotensyjne enalaprylu. Równoczesne stosowanie z nitrogliceryną i innymi azotanami, bądź innymi środkami rozszerzającymi naczynia, może dodatkowo obniżać ciśnienie tętnicze krwi. Podczas równoczesnego podawania inhibitorów ACE i litu obserwowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy krwi oraz objawy toksyczności. Jednoczesne stosowanie diuretyków tiazydowych może dodatkowo zwiększać stężenie litu w surowicy i dodatkowo zwiększać ryzyko toksyczności litu, już występujące podczas stosowania litu i inhibitorów ACE. Nie zaleca się stosowania enalaprylu z litem, ale, jeśli takie leczenie okaże się konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy krwi. Stosowanie niektórych środków znieczulających, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych oraz leków przeciwpsychotycznych jednocześnie z inhibitorami ACE może powodować dodatkowe obniżenie ciśnienia krwi. Przewlekłe podawanie NLPZ może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitora ACE. NLPZ (w tym inhibitory COX-2) i inhibitory ACE wywierają addytywny wpływ na zwiększenie stężenia potasu w surowicy i mogą powodować pogorszenie czynności nerek. Takie działanie jest zwykle odwracalne. W rzadkich przypadkach może rozwinąć się ostra niewydolność nerek, zwłaszcza u pacjentów z pogorszeniem czynności nerek (np. u osób w podeszłym wieku lub odwodnionych, w tym stosujących leki moczopędne). Pacjentów należy odpowiednio nawadniać oraz kontrolować czynność nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz systematycznie podczas jej trwania. Reakcje przypominające objawy jak po podaniu azotanów (w tym zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie) zostały rzadko odnotowane po jednoczesnym podaniu leków zawierających sole złota (aurotiojabłczan sodu) we wstrzyknięciach oraz inhibitorów ACE, w tym enalaprylu. Sympatykomimetyki mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Jednoczesne podawanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insuliny, doustne leki przeciwcukrzycowe) może nasilać działanie obniżające stężenie glukozy we krwi powodując ryzyko hipoglikemii. Jest to bardziej prawdopodobne w ciągu pierwszych tygodni leczenia skojarzonego oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z metforminą może zwiększać ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej (prawdopodobnie z powodu zaburzeń czynności nerek). Dlatego u pacjentów z grupy ryzyka metforminę należy stosować ostrożnie i konieczne jest ścisłe kontrolowanie czynności nerek. Alkohol zwiększa hipotensyjne działanie inhibitorów ACE. Enalapryl można bezpiecznie stosować jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych) i β-adrenolitykami.

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl