Betaferon 0,25 mg/ml proszek i rozp. do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 300 µg (9,6 mln j.m.) rekombinowanego interferonu beta-1b. 1 ml przygotowanego roztworu zawiera 250 µg (8 mln j.m.) rekombinowanego interferonu beta-1b.

Cytokina, naturalnie występujące białko o działaniu przeciwwirusowym i immunomodulującym. Mechanizm działania interferonu beta-1b w stwardnieniu rozsianym nie został całkowicie wyjaśniony. Wiadomo jednak, że zdolność interferonu beta-1b do modyfikowania odpowiedzi biologicznej jest związana z jego oddziaływaniem ze specyficznymi receptorami znajdującymi się na powierzchni komórek. Wiązanie się interferonu beta-1b z tymi receptorami indukuje ekspresję produktów wielu genów, które jak się uważa, są mediatorami działań biologicznych interferonu beta-1b. Interferon beta-1b zmniejsza powinowactwo receptorów do wiązania się z interferonem gamma oraz przyspiesza internalizację i degradację receptorów interferonu gamma. Interferon beta-1b nasila także hamujące działanie obwodowych komórek jednojądrowych krwi. W ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego preparat zmniejsza częstość i nasilenie rzutów choroby, zmniejsza liczbę hospitalizacji oraz wydłuża okres remisji. U pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego opóźnia postęp niesprawności (wpływ ten jest bardziej widoczny u pacjentów, u których przed rozpoczęciem leczenia choroba była w czynnym stadium) oraz zmniejsza częstość rzutów choroby. Opóźnia progresję od pierwszego epizodu klinicznego do klinicznie jawnej postaci stwardnienia rozsianego. Preparat zmniejsza także aktywność choroby (ostry stan zapalny OUN i trwałe zmiany w tkankach) zarówno w ustępująco-nawracającej postaci, wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego jak i w pojedynczym epizodzie klinicznym sugerującym stwardnienie rozsiane. Po podaniu podskórnym maksymalne stężenie leku we krwi występuje po 1-8 h. Całkowita biodostępność leku po podaniu podskórnym wynosi około 50%. Średni T_0,5 wynosi 5 h.

Leczenie pacjentów z pojedynczym ogniskiem demielinizacji z czynnym procesem zapalnym, który jest wystarczająco zaostrzony i uzasadnia leczenie poprzez dożylne podanie kortykosteroidów, jeśli wykluczono alternatywne rozpoznania i jeśli u pacjentów występuje duże ryzyko rozwoju jawnego klinicznie stwardnienia rozsianego. Leczenie pacjentów z ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, u których w ciągu ostatnich 2 lat wystąpiły przynajmniej 2 rzuty choroby. Leczenie pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego w czynnym stadium choroby potwierdzonym rzutami.

Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta, ludzką albuminę lub substancje pomocnicze preparatu. Ciężka depresja i (lub) myśli samobójcze. Niewyrównana choroba wątroby.

Dane z badań rejestracyjnych oraz zgłoszenia po wprowadzeniu do obrotu obejmujące dużą liczbę (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań leku wskazują na brak zwiększonego ryzyka poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem oraz w I trymestrze ciąży. Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące ekspozycji w II i III trymestrze ciąży. Wyniki badań na zwierzętach wskazują na możliwe zwiększone ryzyko samoistnego poronienia. Na podstawie aktualnie dostępnych danych nie można właściwie ocenić ryzyka wystąpienia samoistnego poronienia u kobiet w ciąży narażonych na działanie interferonu beta, ale zebrane dotychczas dane nie wykazują zwiększonego zagrożenia. W razie potrzeby klinicznej, można rozważyć stosowanie preparatu podczas ciąży. Ograniczone dane dotyczące przenikania interferonu beta-1b do mleka ludzkiego oraz właściwości chemiczno/fizjologiczne interferonu beta wskazują, że ilości interferonu beta-1b wydzielanego do mleka ludzkiego są znikome. Nie przewiduje się szkodliwego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią - lek może być stosowany w okresie karmienia piersią.

Leczenie preparatem należy rozpocząć pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu stwardnienia rozsianego. Podskórnie. Dorośli: zalecaną dawką jest 250 µg (8 mln j.m.), tj. 1 ml przygotowanego roztworu, którą podaje się podskórnie co drugi dzień. Dawkowanie należy rozpocząć od dawki 62,5 µg (0,25 ml) podawanej co drugi dzień, powoli zwiększając dawkę do 250 µg co drugi dzień: 1, 3 i 5 dzień 62,5 µg (0,25 ml); 7, 9 i 11 dzień 125 µg (0,5 ml); 13, 15 i 17 dzień 187,5 µg (0,75 ml); od 19 dnia 250 µg (1 ml). Okres zwiększania dawki można odpowiednio dostosować w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek istotnego działania niepożądanego. Częstość występowania objawów grypopodobnych można zmniejszyć przez podanie NLPZ. Nie ustalono w pełni optymalnej dawki preparatu i czasu trwania leczenia. Dostępne są dane z badań badaniach klinicznych obejmujących maksymalnie 5 lat leczenia u pacjentów z ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego oraz o 3 lat leczenia u pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego. W przypadku postaci ustępująco-nawracającej wykazano skuteczność leczenia przez okres pierwszych 2 lat. Dane dla pozostałych 3 lat są zgodne z ustaloną skutecznością leczenia preparatem dla całego okresu. W grupie pacjentów z pojedynczym epizodem klinicznym sugerującym stwardnienie rozsiane progresja do jawnego klinicznie stwardnienia rozsianego była znamiennie opóźniona w okresie 5 lat. Gdy pacjent nie reaguje na leczenie, np. w ciągu 6 miesięcy zwiększy się stopień niesprawności oceniany w Rozszerzonej Skali Niewydolności Ruchowej (EDSS) lub, mimo stosowania preparatu, pacjent będzie wymagał co najmniej 3 cykli leczenia ACTH lub kortykosteroidami w ciągu 1 roku, należy przerwać leczenie preparatem. Ograniczone dane z literatury sugerują, że profil bezpieczeństwa u młodzieży (12-16 lat) dla dawki 8 mln j.m. podskórnie co drugi dzień jest podobny do obserwowanego u dorosłych.

Podawanie cytokin pacjentom z istniejącą wcześniej gammapatią monoklonalną związane było z rozwojem zespołu przeciekania włośniczkowego z objawami wstrząsopodobnymi i zgonem. Ostrożnie stosować u pacjentów, u których występowały lub występują obecnie zaburzenia depresyjne, szczególnie u tych, u których występowały wcześniej myśli samobójcze (pacjentów tych należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć; należy rozważyć przerwanie leczenia interferonem beta; pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowego zgłoszenia lekarzowi objawów depresji i (lub) myśli samobójczych); u pacjentów, u których występowały drgawki oraz u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi, a w szczególności u pacjentów z niedostateczną kontrolą napadów mimo leczenia przeciwdrgawkowego; z ciężką niewydolnością nerek (należy rozważyć ścisłe monitorowanie pacjentów); u pacjentów, u których wystąpiły wcześniej zaburzenia serca. Pacjenci z istniejącą wcześniej poważną chorobą serca, taką jak zastoinowa niewydolność serca, choroba wieńcowa lub zaburzenia rytmu serca powinni być monitorowani pod kątem pogorszenia się choroby serca, zwłaszcza na początku leczenia preparatem. Chociaż bezpośrednie działania toksyczne preparatu na serce nie są znane, dla pacjentów z poważną chorobą serca niekorzystne mogą okazać się objawy grypopodobne związane z podaniem interferonów beta. Jeżeli między wystąpieniem kardiomiopatii a stosowaniem preparatu zostanie ustalony związek przyczynowy, należy przerwać leczenie. Lek zawiera albuminę ludzką, co stwarza potencjalne ryzyko przeniesienia chorób wirusowych; nie można wykluczyć ryzyka przeniesienia choroby Creutzfeldta-Jakoba. Zaleca się przeprowadzać regularne testy czynności tarczycy u pacjentów z przebytymi zaburzeniami czynności tarczycy lub z aktualnych wskazań klinicznych. Oprócz badań laboratoryjnych wymaganych standardowo do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, przed rozpoczęciem leczenia preparatem i regularnie w czasie trwania leczenia, a następnie okresowo po ustąpieniu objawów klinicznych, zaleca się wykonanie badania morfologii krwi z rozmazem krwinek białych i liczbą płytek oraz badań chemicznych krwi, obejmujących testy czynnościowe wątroby (AspAT, AlAT i GGT). Pacjenci z niedokrwistością, trombocytopenią lub leukopenią (izolowaną lub w różnych skojarzeniach) mogą wymagać bardziej intensywnego monitorowania morfologii krwi z rozmazem i liczbą płytek. Pacjenci z neutropenią powinni być dokładnie obserwowani w związku z możliwością wystąpienia gorączki i rozwoju zakażenia. Tak jak w przypadku innych beta interferonów, donoszono o przypadkach ciężkiego uszkodzenia wątroby, włączając w to niewydolność wątroby. Najcięższe zdarzenia często występowały u pacjentów narażonych na działanie innych leków hepatotoksycznych lub w obecności współistniejących chorób (np. nowotwory złośliwe z przerzutami, ciężkie zakażenie i posocznica, nadużywanie alkoholu). Należy monitorować pacjentów pod względem objawów uszkodzenia wątroby. W przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz w surowicy, leczenie należy ściśle kontrolować. Należy rozważyć odstawienie preparatu w razie znaczącego zwiększenia aktywności aminotransferaz lub, gdy zwiększona aktywność aminotransferaz jest związana z klinicznymi objawami takimi jak żółtaczka. Gdy brak klinicznych objawów uszkodzenia wątroby i po normalizacji aktywności enzymów wątrobowych, można rozpatrzyć ponowne rozpoczęcie leczenia, przy stałej obserwacji czynności wątroby. Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) ( w tym przypadki śmiertelne) występujące pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP) lub hemolitycznego zespołu mocznicowego (HUS). Wczesne objawy kliniczne obejmują trombocytopenię, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączkę, objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (np. splątanie i niedowład) i zaburzenie czynności nerek. Do wyników badań laboratoryjnych wskazujących na TMA należą: zmniejszona liczba płytek, podwyższone stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy wskutek hemolizy oraz obecność schistocytów (fragmentów erytrocytów) w rozmazie krwi. W razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH w surowicy, rozmazu krwi i czynności nerek. Ponadto, podczas stosowania leków zawierających interferon beta zgłaszano przypadki niedokrwistości hemolitycznej (HA) niezwiązanej z mikroangiopatią zakrzepową, w tym immunologiczną HA. Przypadki TMA i (lub) HA notowano w różnych punktach czasowych podczas leczenia i mogą one wystąpić od kilku tygodni do kilku lat po rozpoczęciu leczenia interferonem beta. W razie rozpoznania TMA i (lub) HA i kiedy podejrzewa się związek z preparatem, konieczne jest bezzwłoczne wdrożenie leczenia (w przypadku TMA rozważenie wymiany osocza) i natychmiastowe odstawienie leku. Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki zespołu nerczycowego wywołanego przez różne rodzaje nefropatii, w tym ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych z zapadnięciem pętli włośniczkowych (FSGS), zmianę minimalną (MCD), błoniasto-rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek (MPGN) i mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek (MGN). W przypadku ostrych reakcji nadwrażliwości (ciężkie reakcje, takie jak skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny i pokrzywka) należy przerwać stosowanie leku i podjąć odpowiednie leczenie. W przypadku przerwania ciągłości skóry, które może być związane z obrzękiem lub drenażem płynu z miejsca wstrzyknięcia leku, należy pouczyć pacjenta, aby skontaktował się ze swoim lekarzem przed kontynuowaniem wstrzykiwania preparatu. Jeżeli powstaną zmiany wieloogniskowe, preparat należy odstawić do momentu całkowitego wyleczenia zmian skórnych. Pacjenci z pojedynczymi zmianami mogą kontynuować leczenie, jeżeli martwica nie jest rozległa. Częstość reakcji w miejscu wstrzyknięcia można zmniejszyć przez zastosowanie automatycznego wstrzykiwacza. Należy okresowo kontrolować prawidłowość wykonywania samodzielnych wstrzyknięć przez pacjenta, zwłaszcza jeśli występują reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Podczas leczenia mogą zostać wytworzone przeciwciała neutralizujące interferon beta, których obecność wiąże się ze zmniejszeniem skuteczności leku w odniesieniu do aktywności rzutowej choroby. Decyzję o kontynuacji lub o przerwaniu leczenia należy podejmować raczej w oparciu o kliniczny obraz choroby niż o stan aktywności neutralizacyjnej. Nie zaleca się leczenia pacjentów z ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, u których w ciągu ostatnich 2 lat wystąpiły mniej niż 2 rzuty choroby lub pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego, u których w ciągu ostatnich 2 lat nie wystąpiło czynne stadium choroby. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania preparatu u dzieci poniżej 12 lat - nie należy stosować. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w 1 ml, czyli zasadniczo nie zawiera sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Lek Betaferon może powodować poważne działania niepożądane. Jeśli nasili się którykolwiek z
objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce,
należy powiadomić lekarza, farmaceutę lub pielęgniarkę.

► Należy natychmiast powiadomić lekarza i przerwać stosowanie leku Betaferon:

- jeśli u pacjenta wystąpią objawy, takie jak swędzenie całego ciała, obrzęk twarzy i (lub)
  języka lub nagła duszność.
- jeśli pacjent czuje się wyraźnie bardziej smutny i ma większe poczucie beznadziejności niż
  przed rozpoczęciem leczenia lekiem Betaferon lub pojawią się u niego myśli samobójcze.
- jeśli pacjent zauważy jakiekolwiek nietypowe siniaczenie się, nadmierne krwawienie po
  urazie lub częste zakażenia.
- jeśli pacjent utraci apetyt, odczuwa zmęczenie, ma nudności, nawracające wymioty, a
  zwłaszcza gdy zauważy swędzenie znacznego obszaru skóry, zażółcenie skóry lub
  białkówki oczu lub łatwe powstawanie siniaków.
- jeśli u pacjenta wystąpią objawy, takie jak nieregularne bicie serca, obrzęki, na przykład
  kostek lub podudzi, albo duszność.
- jeśli u pacjenta wystąpi ból brzucha promieniujący do pleców i (lub) nudności lub gorączka.

► Należy natychmiast powiadomić lekarza:

− jeśli u pacjenta wystąpią niektóre lub wszystkie wymienione objawy: spieniony mocz,
   zmęczenie, obrzęk, zwłaszcza kostek i powiek i przyrost masy ciała, ponieważ to mogą być
   objawy problemów z nerkami.

Na początku leczenia działania niepożądane są częste, ale zazwyczaj w trakcie leczenia stają się
rzadsze.

Do najczęstszych działań niepożądanych należą:
► Objawy grypopodobne, takie jak gorączka, dreszcze, bóle stawów, złe samopoczucie,
    pocenie się, ból głowy lub bóle mięśniowe. Objawy te można złagodzić, stosując
    paracetamol lub niesteroidowe leki przeciwzapalne, jak ibuprofen.

► Reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Do objawów mogą należeć zaczerwienienie, obrzęk,
    przebarwienie, stan zapalny, zakażenie, ból, nadwrażliwość, uszkodzenie tkanek
    (martwica). Patrz „Ostrzeżenia i środki ostrożności” w punkcie 2, aby uzyskać więcej
    informacji oraz wskazówki dotyczące postępowania, jeśli wystąpią reakcje w miejscu
    wstrzyknięcia. Można je ograniczyć stosując automatyczny wstrzykiwacz i zmieniając
    miejsce wstrzyknięcia. Aby uzyskać więcej informacji, należy zapytać lekarza
    prowadzącego, farmaceutę lub pielęgniarkę.

Aby zmniejszyć działania niepożądane na początku leczenia lekarz powinien rozpocząć leczenie od
małej dawki leku Betaferon i stopniowo ją zwiększać (patrz punkt3. „Jak stosować lek Betaferon”).

Poniżej wymieniono działania niepożądane zgłoszone w raportach z badań klinicznych z
zastosowaniem leku Betaferon i badań po wprowadzeniu leku do obrotu.

► Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 użytkowników):
- zmniejszenie liczby krwinek białych
- ból głowy
- zaburzenia snu (bezsenność)
- ból brzucha
- może dojść do zwiększenia stężenia specyficznego enzymu wątrobowego (aminotransferazy
alaninowej czyli AlAT) (będzie to widoczne w badaniach krwi)
- wysypka
- zaburzenia skóry
- bóle mięśni (mialgia)
- sztywność mięśni (hipertonia)
- bóle stawów (artralgia)
- parcie na pęcherz
- reakcja w miejscu wstrzyknięcia (w tym zaczerwienienie, obrzęk, przebarwienie, zapalenie,
  ból, zakażenie, reakcje alergiczne) (nadwrażliwość)
- objawy grypopodobne, ból, gorączka, dreszcze, nagromadzenie płynu w ramieniu, lub nodze
  (obrzęk obwodowy), brak/utrata sił (astenia)

► Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 użytkowników):
- obrzęk gruczołów chłonnych (limfadenopatia)
- zmniejszenie liczby krwinek czerwonych we krwi (niedokrwistość)
- nieprawidłowe działanie tarczycy (wytwarzana jest zbyt mała ilość hormonu) (niedoczynność
  tarczycy)
- zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała
- splątanie
- nieprawidłowo szybkie bicie serca (tachykardia)
- wzrost ciśnienia krwi (nadciśnienie)
- możliwe zwiększenie stężenia specyficznego enzymu wątrobowego (aminotransferazy
  asparaginianowej czyli AspAT) (będzie to widoczne w badaniach krwi)
- skrócenie oddechu (duszność)
- zwiększenie czerwonawożółtego barwnika (bilirubiny), produkowanego przez wątrobę (wykażą
  to badania krwi)
- obrzęknięte i zwykle swędzące wykwity na skórze lub błonach śluzowych (pokrzywka)
- świąd
- wypadanie włosów (łysienie)
- zaburzenia miesiączkowania (krwotoki miesiączkowe)
- obfite krwawienie z macicy (krwotok z macicy), zwłaszcza pomiędzy miesiączkami
- impotencja
- pęknięcie skóry i uszkodzenie tkanek (martwica) w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 2
  "Ostrzeżenia i środki ostrożności")
- ból w klatce piersiowej
- złe samopoczucie

► Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 użytkowników):
- zmniejszenie liczby płytek krwi (które ułatwiają krzepnięcie krwi) (małopłytkowość)
- zwiększenie stężenia niektórych tłuszczów we krwi (triglicerydów) (wykazane
  w badaniach krwi), patrz punkt 2 "Ostrzeżenia i środki ostrożności"
- próby samobójcze
- zmiany nastroju
- drgawki
- zwiększenie aktywności swoistego enzymu (gamma GT), produkowanego przez wątrobę
  (wykazane w badaniach krwi)
- zapalenie wątroby
- zmiana zabarwienia skóry
- problemy z nerkami, w tym bliznowacenie (stwardnienie kłębuszków nerkowych), które
  może ograniczyć czynność nerek

► Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1 000 użytkowników):
- zakrzepy w małych naczyniach krwionośnych, które mogą wpływać na czynność nerek
  pacjenta (zakrzepowa plamica małopłytkowa lub zespół hemolityczno-mocznicowy). Do
  objawów należą: zwiększona skłonność do powstawania siniaków, krwawienie, gorączka,
  bardzo znaczne zmęczenie, zawroty głowy lub zaburzenia świadomości. Lekarz może
  stwierdzić zmiany w wynikach badań krwi i czynności nerek.
- ciężkie reakcje alergiczne (anafilaktyczne)
- nieprawidłowe działanie tarczycy (zaburzenia tarczycy), wytwarzana jest zbyt duża ilość
  hormonu (nadczynność tarczycy)
- znaczne osłabienie apetytu prowadzące do utraty masy ciała (anoreksja)
- choroba mięśnia sercowego (kardiomiopatia)
- nagła duszność (skurcz oskrzeli)
- zapalenie trzustki, patrz punkt 2 "Ostrzeżenia i środki ostrożności"
- nieprawidłowa praca wątroby (uszkodzenie wątroby, w tym zapalenie wątroby,
  niewydolność wątroby)

► Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- rozpad czerwonych krwinek (anemia hemolityczna)
- problemy dotyczące małych naczyń krwionośnych zdarzające się podczas stosowania
  leków, takich jak Betaferon (zespół układowego przecieku kapilarnego)
- depresja, lęk
- zawroty głowy
- nieregularne, szybkie bicie lub kołatanie serca
- zaczerwienienie i (lub) rumieniec twarzy z powodu rozszerzenia naczyń krwionośnych
  (rozszerzenie naczyń)
- ciężkie zwężenie naczyń krwionośnych w płucach, powodujące wysokie ciśnienie krwi w
  naczyniach krwionośnych, które przenoszą krew z serca do płuc (tętnicze nadciśnienie
  płucne). Tętnicze nadciśnienie płucne obserwowano w różnych punktach czasowych
  podczas leczenia, w tym kilka lat po rozpoczęciu leczenia lekiem Betaferon.
- nudności
- wymioty
- biegunka
- wysypka, zaczerwienienie skóry twarzy, ból stawów, gorączka, osłabienie i inne wywołane
  przez lek (toczeń rumieniowaty indukowany lekiem)
- zaburzenia miesiączkowania
- potliwość.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ze względu na brak doświadczenia klinicznego nie zaleca się stosowania preparatu jednocześnie z lekami immunomodulującymi, z wyjątkiem kortykosteroidów lub ACTH. Interferony zmniejszają aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P-450 - należy zachować ostrożność w czasie jednoczesnego stosowania preparatu z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym oraz z lekami metabolizowanymi głównie przez układ cytochromu P-450, np. lekami przeciwpadaczkowymi. Ostrożność należy zachować również w przypadku jednoczesnego stosowania leków mających wpływ na układ krwiotwórczy. Nie prowadzono badań dotyczących oddziaływania preparatu z lekami przeciwpadaczkowymi.

Bayer Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 158
02-326 Warszawa
22-572-35-00
[email protected]
www.bayer.com/pl/pl/poland-home