Beto 50 ZK 47,5 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu

1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 23,75 mg, 47,5 mg, 95 mg, 142,5 mg lub 190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 25 mg, 50 mg, 100 mg, 150 mg lub 200 mg winianu metoprololu). Tabletki zawierają sacharozę, glukozę i laktozę.

Selektywny lek ß₁-adrenolityczny. Wykazuje nieznaczne działanie stabilizujące błony komórkowe i nie ma właściwości agonistycznych. Metoprolol zmniejsza lub hamuje pobudzające działanie katecholamin na serce. Zmniejsza wywoływaną przez nagły wyrzut katecholamin tachykardię, zwiększoną pojemność minutową i kurczliwość serca oraz obniża ciśnienie tętnicze krwi. Stężenie we krwi i skuteczność bursztynianu metoprololu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu są bardziej wyrównane w ciągu całej doby niż w przypadku tradycyjnych tabletek. W razie konieczności pacjentom z objawami obturacyjnej choroby płuc metoprolol można podawać w połączeniu z lekami ß₂-adrenomimetycznymi. Po podaniu doustnym metoprolol wchłania się całkowicie. Z uwagi na znaczny efekt pierwszego przejścia przez wątrobę biodostępność pojedynczej dawki doustnej wynosi około 50%. Wiąże się z białkami osocza w 5-10%. Metoprolol jest metabolizowany przez utlenianie w wątrobie (głównie przez enzym CYP2D6). Ponad 95% dawki jest wydalane w moczu, ok. 5% dawki jest w postaci niezmienionej. T_0,5 wynosi średnio 3,5 h.

Nadciśnienie tętnicze. Dławica piersiowa. Zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza częstoskurcz nadkomorowy. Zapobieganie zgonowi z przyczyn sercowych i ponownemu zawałowi mięśnia sercowego po przebytej ostrej fazie zawału serca. Kołatanie serca spowodowane czynnościowymi zaburzeniami serca. Zapobieganie migrenie. Stabilna objawowa niewydolność serca (klasa II-IV wg NYHA, frakcja wyrzutowa lewej komory <40 %), w skojarzeniu z innymi metodami leczenia niewydolności serca. Dzieci 6-18 lat: nadciśnienie tętnicze.

Nadwrażliwość na metoprolol, jego pochodne, inne leki ß-adrenolityczne lub pozostałe składniki preparatu. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst.. Nieleczona niewydolność serca (obrzęk płuc, zastój krwi lub niedociśnienie) i stałe lub okresowe stosowanie leków zwiększających kurczliwość mięśnia sercowego (agoniści receptorów ß-adrenergicznych). Objawowa i klinicznie istotna bradykardia zatokowa (czynność serca <50 uderzeń/min w spoczynku przed leczeniem). Zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem  pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca. Wstrząs kardiogenny. Bloki zatokowo-przedsionkowe wysokiego stopnia. Ciężkie zaburzenia obwodowego krążenia tętniczego. Niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe <90 mmHg). Kwasica metaboliczna. Ciężka astma oskrzelowa lub przewlekła obturacyjna choroba płuc. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO (innych niż inhibitory MAO-B). Bursztynian metoprololu jest przeciwwskazany u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z: niestabilną, niewyrównaną niewydolnością serca (obrzęk płuc, hipoperfuzja lub niedociśnienie); ciągłym lub przerywanym leczeniem β-sympatykomimetykami o działaniu inotropowo dodatnim; czynnością serca <68 uderzeń/min w spoczynku przed leczeniem; powtarzającym się obniżonym ciśnieniem tętniczym <100 mmHg (wymagane powtórne badania przed rozpoczęciem leczenia). Jednoczesne podawanie dożylne antagonistów wapnia typu werapamilu i diltiazemu lub innych leków o działaniu przeciwarytmicznym (jak dyzopiramid); z wyjątkiem oddziału intensywnej opieki medycznej.

Lek można podawać w ciąży jedynie w razie bezwzględnej konieczności. Brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania w I i II trymestrze ciąży u ludzi. Podczas stosowania metoprololu w III trymestrze ciąży u ok. 100 par matka-dziecko nie zaobserwowano dotychczas szkodliwego wpływu na noworodka. Leki ß-adrenolityczne zmniejszają perfuzję łożyska i mogą powodować śmierć płodu oraz przedwczesny poród. Obserwowano opóźnienie rozwoju wewnątrzmacicznego płodu po długotrwałym stosowaniu metoprololu u kobiet w ciąży z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Leki ß-adrenolityczne mogą przedłużać poród oraz wywoływać bradykardię u płodu, noworodka i niemowlęcia karmionego piersią. Istnieją także doniesienia o występowaniu hipoglikemii, niedociśnienia, zwiększonej bilirubinemii oraz zmniejszonej odpowiedzi na niedotlenienie tkanek u noworodka. Jeśli metoprolol stosowany jest w czasie ciąży, należy podawać możliwie najmniejszą dawkę i rozważyć przerwanie leczenia na 48-72 h przed spodziewanym terminem porodu. Jeśli nie jest to możliwe, noworodka należy obserwować przez 48-72 h po urodzeniu, czy nie występują u niego objawy podmiotowe i przedmiotowe zablokowania receptorów ß-adrenergicznych (np. powikłań sercowych i płucnych). Badania na zwierzętach wykazały toksyczność reprodukcyjną. Metoprolol przenika przez łożysko a jego stężenie w mleku jest ok. 3-krotnie większe niż w osoczu. W momencie porodu stężenie metoprololu w surowicy matki i dziecka jest porównywalne. Metoprolol osiąga około 3-krotnie wyższe stężenie w mleku w porównaniu do stężenia w surowicy matki. Przy dobowej dawce równej 200 mg metoprololu około 225 µg metoprololu jest uwalnianych na litr mleka. W badaniach klinicznych ta ilość metoprololu nie wywoływała objawów blokady receptorów β-adrenergicznych. Wprawdzie po podaniu leku w dawkach terapeutycznych ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia karmionego piersią jest niewielkie (z wyjątkiem osób o powolnym metabolizmie), niemowlę karmione piersią należy uważnie obserwować, czy nie występują u niego objawy zablokowania receptorów β-adrenergicznych. Bursztynianu metoprololu nie należy stosować w okresie karmienia piersią, chyba że jest to absolutnie konieczne. W badaniach płodności zwierząt wykazano, że winian metoprololu podawany w dawkach leczniczych wpływa na spermatogenezę u samców szczurów, zaś w znacznie większych dawkach nie ma wpływu na odsetek zapłodnień.

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze: u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem - 47,5 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 50 mg winianu metoprololu) raz na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększyć do 95-190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 100-200 mg winianu metoprololu) na dobę lub dołączyć inny lek hipotensyjny do schematu leczenia. Dławica piersiowa: 95-190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 100-200 mg winianu metoprololu) raz na dobę; w razie konieczności do schematu leczenia można dołączyć inne leki stosowane w leczeniu choroby wieńcowej. Zaburzenia rytmu serca: 95-190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 100-200 mg winianu metoprololu) raz na dobę. Leczenie profilaktyczne po zawale mięśnia sercowego: 190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 200 mg winianu metoprololu) raz na dobę. Kołatanie serca spowodowane czynnościowymi zaburzeniami serca: 95 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 100 mg winianu metoprololu) raz na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększyć do 190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 200 mg winianu metoprololu. Zapobieganie migrenie: 95-190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 100-200 mg winianu metoprololu) raz na dobę. Stabilna objawowa niewydolność serca: u pacjentów ze stabilną objawową niewydolnością serca leczoną innymi lekami, dawkę bursztynianu metoprololu ustala się indywidualnie. Zalecana dawka początkowa u pacjentów z niewydolnością serca w klasie III-IV wg NYHA wynosi 11,88 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 12,5 mg winianu metoprololu) raz na dobę w pierwszym tygodniu leczenia. Dawkę można zwiększyć do 23,75 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 25 mg winianu metoprololu) raz na dobę w 2. tygodniu. Zalecana dawka początkowa u pacjentów z niewydolnością serca klasy II wg NYHA wynosi 23,75 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 25 mg winianu metoprololu) raz na dobę w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia. Po tym okresie zaleca się podwojenie dawki. Dawkę zwiększa się co drugi tydzień do 190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 200 mg winianu metoprololu) raz na dobę lub do największej dawki tolerowanej przez pacjenta. W długotrwałej terapii dawkę docelową należy ustalić na poziomie 190 mg bursztynianu metoprololu (co odpowiada 200 mg winianu metoprololu) raz na dobę lub na poziomie maksymalnej dawki tolerowanej przez pacjenta. Zaleca się, aby lekarz prowadzący posiadał doświadczenie w leczeniu stabilnej objawowej niewydolności serca. Po każdorazowym zwiększeniu dawki należy starannie ocenić stan pacjenta. W przypadku obniżenia ciśnienia tętniczego może być konieczne zmniejszenie dawki innego leku stosowanego jednocześnie. Obniżenie ciśnienia tętniczego nie musi być przeszkodą w długotrwałym stosowaniu metoprololu, należy jednak zmniejszyć dawkę do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta. Zmiana dawki lub przerwanie leczenia. Przerwanie leczenia lub zmiana dawki muszą zostać zlecone przez lekarza prowadzącego. Czas trwania leczenia powinien ustalić lekarz prowadzący. Jeśli leczenie preparatem ma być przerwane lub zakończone po dłuższym okresie stosowania (zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością serca, chorobą niedokrwienną serca lub zawałem mięśnia sercowego), lek należy odstawiać stopniowo, przez co najmniej 2 tyg., zmniejszając kolejno dawkę o połowę, aż do osiągnięcia najmniejszej dawki, tj. połowy tabletki o przedłużonym uwalnianiu produktu Beto 25 ZK. Ostatnią dawkę należy stosować przez co najmniej 4 dni przed całkowitym odstawieniem leku. W przypadku skarg pacjenta procedurę należy spowolnić. Nagłe odstawienie leczenia może spowodować zaostrzenie niewydolności serca ze zwiększonym ryzykiem nagłej śmierci sercowej lub niedokrwienia mięśnia sercowego z zaostrzeniem dławicy piersiowej albo zawałem mięśnia sercowego lub nawrót nadciśnienia tętniczego. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów >80 lat dawkę leku należy zwiększać ze szczególną ostrożnością. Brak badań dotyczących pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i zaburzeniami czynności nerek; dawkę u takich pacjentów należy zwiększać ze szczególną ostrożnością. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby wydalanie bursztynianu metoprololu jest zmniejszone, co w pewnych okolicznościach wymaga zmniejszenia dawki. Brak badań dotyczących pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i zaburzeniami czynności wątroby; dawkę u takich pacjentów należy zwiększać ze szczególną ostrożnością. Młodzież i dzieci ≥6 lat. Zalecana początkowa dawka u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wynosi 0,48 mg/kg mc. raz na dobę. Docelowa dawka wyrażona w miligramach powinna odpowiadać w przybliżeniu najbliższej dawce obliczonej w mg/kg mc. U pacjentów, u których nie uzyskuje się odpowiedzi na 0,48 mg/kg mc., dawkę można zwiększyć do 0,95 mg/kg mc., ale nie więcej niż 47,5 mg bursztynianu metoprololu. U pacjentów, u których nie uzyskuje się odpowiedzi na 0,95 mg/kg mc., dawkę można zwiększyć do maksymalnej dawki dobowej bursztynianu metoprololu, wynoszącej 1,9 mg/kg mc. U dzieci i młodzieży nie oceniano stosowania dawek większych bursztynianu metoprololu niż 190 mg raz na dobę. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować raz na dobę, najlepiej podczas śniadania. Tabletek nie należy żuć lub kruszyć, popijać wodą (co najmniej połową szklanki). Tabletki można podzielić na równe dawki.

Szczególnie dokładna kontrola medyczna jest wymagana w przypadku: bloku przedsionkowo-komorowego I stopnia (ponieważ może wystąpić zaostrzenie, które może prowadzić do całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego); chorych na cukrzycę z wahaniami stężenia glukozy we krwi i na ścisłym poście; pacjentów z guzami rdzenia nadnerczy wydzielającymi hormony (guz chromochłonny, wymagana wcześniejsza i jednoczesna terapia α-adrenolitykami); pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego obserwowano zwiększone ryzyko wstrząsu kardiogennego. Ponieważ szczególnie dotyczy to pacjentów niestabilnych hemodynamicznie, metoprolol można podawać dopiero po ustabilizowaniu hemodynamicznie pacjentów. Pacjenci z łuszczycą lub z łuszczycą w wywiadzie indywidualnym albo rodzinnym, powinni otrzymywać leki β-adrenolityczne wyłącznie po dokładnej analizie stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów z astmą należy wprowadzić jednoczesne leczenie β-2-sympatykomimetykami (w postaci tabletek i (lub) inhalacji). Na początku leczenia bursztynianem metoprololu w określonych okolicznościach  należy dostosować (zwiększyć dawkę β-2-sympatykomimetyków). Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, o tym że pacjent jest leczony metoprololem. Pacjenci poddawani zabiegom niekardiochirurgicznym nie powinni otrzymywać jako początkowego leczenia stanów ostrych dużych dawek metoprololu, ponieważ są one związane z bradykardią, niedociśnieniem i udarem mózgu (w tym zakończonym zgonem) u pacjentów z czynnikami ryzyka chorób układu krążenia. U pacjentów przyjmujących β-adrenolityki występuje cięższy przebieg choroby we wstrząsie anafilaktycznym. Doświadczenie w leczeniu bursztynianem metoprololu pacjentów z niewydolnością serca i następującymi chorobami współistniejącymi jest obecnie niewystarczające:  niestabilna niewydolność serca klasy IV wg skali NYHA (pacjenci z hipoperfuzją, niedociśnieniem i (lub) obrzękiem płuc); ostry zawał mięśnia sercowego i niestabilna dławica piersiowa w ciągu ostatnich 28 dni; zaburzenia czynności nerek; zaburzenia czynności wątroby; pacjenci w wieku >80. rż.; pacjenci w wieku <40. rż.; istotne hemodynamicznie choroby zastawek serca; przerostowa kardiomiopatia zaporowa; w trakcie lub po operacji kardiochirurgicznej w ciągu ostatnich 4 miesięcy przed leczeniem metoprololem. Stosowanie metoprololu może powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych. β-adrenolityki mogą zwiększyć liczbę i wydłużyć czas trwania napadów dławicowych u pacjentów z dławicą Prinzmetala (odmiana dławicy piersiowej). Podczas stosowania metoprololu nie obserwowano pełnego zespołu oczno-śluzówkowo-skórnego. Występowały jednak niektóre objawy tego zespołu (suchość oczu albo sama, albo sporadycznie z wysypką skórną), ustępujące w większości przypadków po przerwaniu leczenia metoprololem. Pacjentów należy uważnie obserwować, czy nie występują u nich objawy oczne, a w razie ich wystąpienia należy rozważyć stopniowe odstawienie metoprololu. Metoprolol należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami obwodowego krążenia tętniczego (np. z chorobą lub zespołem Raynauda, chromaniem przestankowym), gdyż leczenie β-adrenolitykami może zaostrzyć ich przebieg. β-adrenolityki maskują niektóre objawy kliniczne nadczynności tarczycy; w przypadku podawania metoprololu pacjentom, u których stwierdzono nadczynność tarczycy lub podejrzewa się jej rozwój, należy ściśle kontrolować czynność tarczycy i serca. Ze względu na zawartość sacharozy, glukozy i laktozy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nietolerancją fruktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób):
- uczucie zmęczenia

Często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- zawroty głowy, ból głowy
- wolne tętno (bradykardia),
- kołatanie serca
- znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego, zwłaszcza podczas zmiany pozycji ciała z leżącej na
  stojącą, bardzo rzadko z utratą przytomności
- ziębnięcie dłoni i stóp
- trudności w oddychaniu podczas wysiłku u predysponowanych pacjentów (np. pacjentów z astmą)
- nudności, bóle brzucha, biegunka, zaparcie

Niezbyt często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób):- zwiększenie masy ciała
- depresja, senność, zaburzenia snu, koszmary senne, zaburzenia koncentracji
- nieprawidłowe uczucie mrowienia, kłucia lub drętwienia skóry (parestezje)
- przejściowe nasilenie objawów osłabienia mięśnia sercowego (z obrzękiem kostek i stóp),
  zaburzenia I stopnia przewodzenia bodźców z przedsionków do komór serca (blok przedsionkowo-
  komorowy I stopnia), ból w okolicy serca (ból w klatce piersiowej), słaba czynność serca jako
  pompy (wstrząs kardiogenny) u pacjentów z zawałem serca (ostry zawał serca).
- skurcz dróg oddechowych (skurcz oskrzeli)
- wysypka skórna (pokrzywka łuszczycopodobna i dystroficzne zmiany skórne), nasilone pocenie
- kurcze mięśni

Rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
- pogorszenie cukrzycy bez charakterystycznych objawów (cukrzyca utajona)
- nerwowość- osłabienie widzenia, suchość lub podrażnienie oczu (zauważalne podczas stosowania
  soczewek), zapalenie spojówek
- zaburzenia rytmu serca (arytmia), zaburzenia przewodzenia bodźców
- niedrożność nosa
- suchość w jamie ustnej
- nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby
- wypadanie włosów
- impotencja i zaburzenia libido, choroba Peyroniego (stwardnienie plastyczne prącia)

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
- zmniejszona liczba płytek krwi (małopłytkowość), zmniejszona liczba krwinek białych
  (leukopenia)
- zapominanie lub zaburzenia pamięci, splątanie, omamy, zmiany osobowości (np. wahania nastroju)
- dzwonienie w uszach (szumy uszne), osłabienie słuchu
- obumarcie tkanek (martwica) u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego przed
  leczeniem
- zaburzenia smaku
- zapalenie wątroby
- nadwrażliwość na światło z występowaniem wysypek skórnych po narażeniu na światło, nasilenie
  objawów łuszczycy, rozwój łuszczycy
- ból stawów, osłabienie mięśni

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- nieprawidłowe stężenie we krwi określonego rodzaju tłuszczów, takich jak cholesterol lub
  triglicerydy
- nasilenie objawów u pacjentów z chromaniem przestankowym lub ze skurczami naczyń
  krwionośnych palców nóg i rąk (objaw Raynauda).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metoprolol jest substratem izoenzymu CYP2D6 cytochromu P450. Lek zawierający substancje, które są induktorami lub inhibitorami izoenzymów, może wpływać na stężenie metoprololu w osoczu. Jeśli metoprolol jest stosowany jednocześnie z innymi substancjami, które są metabolizowane przez izoenzym CYP2D6, stężenie metoprololu w osoczu może wzrosnąć. Należą do nich leki przeciwarytmiczne, leki przeciwhistaminowe, antagoniści receptora H₂, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, inhibitory COX-2, leki przeciwretrowirusowe, takie jak rytonawir, leki przeciwmalaryczne, takie jak hydroksychlorochina lub chinidyna oraz leki przeciwgrzybicze, takie jak terbinafina. Ryfampicyna zmniejsza stężenie metoprololu w osoczu, a alkohol i hydralazyna może je zwiększać. Działanie metoprololu oraz innych leków przeciwnadciśnieniowych na ciśnienie tętnicze jest zazwyczaj addytywne. Należy uważnie monitorować stan pacjentów otrzymujących jednocześnie leki zmniejszające stężenie amin katecholowych, inne ß-adrenolityki (w tym również tymolol w kroplach do oczu) lub inhibitory monoaminooksydazy (IMAO). Ponadto w czasie do 14 dni od odstawienia jednocześnie stosowanego nieodwracalnego inhibitora MAO istnieje teoretyczna możliwość wystąpienia znaczącego nadciśnienia tętniczego. Antagoniści wapnia (podanie dożylne) typu werapamilu lub diltiazemu mogą nasilać hamujące działanie β-adrenolityków na ciśnienie tętnicze, częstość akcji serca, kurczliwość serca i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Pacjentom otrzymującym metoprolol nie należy podawać dożylnie antagonisty wapnia typu werapamilu (fenyloalkiloamin) ze względu na ryzyko zatrzymania akcji serca. Leki ß-adrenolityczne mogą nasilać ujemne działanie inotropowe leków przeciwarytmicznych i ich wpływ na czas przewodzenia przedsionkowego. W szczególności u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowo-przedsionkowego jednoczesne stosowanie amiodaronu może addytywnie wpływać na czynność elektryczną serca, wywołując między innymi bradykardię, zahamowanie zatokowe i blok przedsionkowo-komorowy. Leki przeciwarytmiczne, takie jak chinidyna, tokainid, prokainamid, ajmalina, amiodaron, flekainid, propafenon i dyzopiramid, mogą nasilać działanie metoprololu na częstość akcji serca i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Może to spowodować ciężkie hemodynamiczne działania niepożądane u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory. Takiego leczenia skojarzonego należy również unikać w zespole chorej zatoki i nieprawidłowym przewodzeniu przedsionkowo-komorowym. Nitrogliceryna może nasilić hipotensyjne działanie metoprololu. Jednoczesne podawanie β-adrenolityków z innymi lekami, o których wiadomo, że zmniejszają częstość akcji serca, takimi jak modulatory receptora fosforanu sfingozyny 1 (np. fingolimod), może wywołać addytywne działanie zmniejszające częstość akcji serca. Jednoczesne podawanie β-adrenolityków z innymi lekami, o których wiadomo, że obniżają ciśnienie tętnicze, takimi jak aldesleukina, może wywołać nasilone działanie hipotensyjne. Niektóre wziewne leki stosowane do znieczulenia ogólnego mogą nasilać kardiodepresyjne działanie ß-adrenolityków. Jednocześnie stosowana hydralazyna może hamować metabolizm pierwszego przejścia metoprololu, co prowadzi do zwiększenia jego stężenia. Ostre niedociśnienie ortostatyczne, które może wystąpić po podaniu pierwszej dawki prazosyny lub doksazosyny, może być silniejsze u pacjentów przyjmujących lek β-adrenolityczny. Jednoczesne stosowanie glikozydów naparstnicy może spowodować nadmierną bradykardię i (lub) wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego; zaleca się kontrolowanie częstości akcji serca i odstępu PR. Adrenalina lub inne leki sympatykomimetyczne (np. zawarte w lekach przeciwkaszlowych lub kroplach do nosa i oczu) stosowane jednocześnie z ß-adrenolitykami mogą powodować zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Jest to mniej prawdopodobne podczas stosowania leczniczych dawek wybiórczych leków ß₁-adrenolitycznych niż niewybiórczych ß-adrenolityków. Jednoczesne stosowanie NLPZ (w tym inhibitorów COX-2) i ß-adrenolityków może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie metoprololu. Leki indukujące aktywność enzymów wątrobowych mogą wpływać na stężenie metoprololu w osoczu, np. ryfampicyna zmniejsza stężenie metoprololu w osoczu. Leki ß-adrenolityczne mogą zwiększać przeciwnadciśnieniowe działanie leków α-adrenolitycznych (takich jak guanetydyna, betanidyna, rezerpina, α-metylodopa lub klonidyna). Również przeciwnie, leki ß-adrenolityczne mogą nasilać nadciśnienie tętnicze jako odpowiedź na odstawienie klonidyny u pacjentów otrzymujących jednocześnie klonidynę i ß-adrenolityk. Jeśli konieczne jest przerwanie leczenia klonidyną stosowaną jednocześnie z metoprololem, metoprolol należy odstawić na kilka dni wcześniej przed odstawieniem klonidyny. Metoprolol może nasilać działanie hipoglikemizujące insuliny i doustnych leków hipoglikemizujących. Pacjentów z cukrzycą otrzymujących metoprolol należy monitorować, aby upewnić się, że utrzymana jest u nich kontrola glikemii. Metoprolol może zmniejszyć wydalanie lidokainy, powodując nasilenie jej działania oraz nasilić zwężające naczynia krwionośne działanie alkaloidów sporyszu. W przypadku jednoczesnego stosowania antagonistów wapnia typu nifedypiny, może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego. W przypadku jednoczesnego stosowania antagonistów wapnia typu werapamilu lub diltiazemu albo leków przeciwarytmicznych konieczne jest bardzo dokładne kontrolowanie pacjenta ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia, ujemnego działania inotropowego, bradykardii lub innych zaburzeń rytmu serca. Dlatego podczas leczenia bursztynianem metoprololu należy unikać dożylnego podawania antagonistów wapnia lub leków przeciwarytmicznych. Kardiodepresyjne działanie metoprololu i leków przeciwarytmicznych może być addytywne. Stosowanie leku ß-adrenolitycznego należy zasadniczo wstrzymać przed wykonaniem testu z dipirydamolem, a po jego podaniu uważnie monitorować częstość akcji serca. Jednoczesne spożywanie alkoholu i przyjmowanie metoprololu może powodować, że stężenie alkoholu we krwi osiąga większą wartość i może wolniej się zmniejszać.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa