Biotaksym 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g cefotaksymu w postaci soli sodowej. 1 g preparatu zawiera 48 mg sodu.

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji o szerokim zakresie działania bakteriobójczego, do stosowania pozajelitowego. Cefotaksym jest w organizmie rozkładany przez nieswoiste esterazy do aktywnego produktu - deacetylocefotaksymu. Właściwość ta znacznie przedłuża bakteriobójcze działanie i zwiększa aktywność przeciwbakteryjną leku. Drobnoustroje wrażliwe: tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus wrażliwe na metycylinę, Staphylococcus epidermidis wrażliwe na metycylinę, Staphylococcus haemolyticus wrażliwe na metycylinę, Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę koagulazo-ujemne, Streptococcus spp. grupa A (w tym S. pyogenes), Streptococcus spp. grupa B, S. pneumoniae, S. viridans; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter spp. (bez E. cloacae), Escherichia coli, Haemophilus influenzae, H. parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Neisseria meningitidis, Klebsiella spp., Morganella morganii, Proteus mirabilis, Serratia spp., Yersinia enterocolitica; bakterie beztlenowe: Clostridium spp. (bez C. difficile), Peptostreptococcus spp., Propionibacterium spp.; inne: Borrelia spp. Drobnoustroje, wśród których może wystąpić problemem oporności nabytej: Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus oporne na metycylinę, Staphylococcus spp. oporne na metycylinę koagulazo-ujemne, Acinetobacter spp., Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia, Bacteroides fragilis, Clostridium difficile. Drobnoustroje oporne: Enterococcus spp., Chlamydia spp., Legionella pneumophila, Listeria spp., Mycoplasma spp. Po podaniu domięśniowym C_max występuje w czasie 30 min. Cefotaksym w 25-40% wiąże się z białkami surowicy. W stanie zapalnym opon mózgowych osiąga w płynie mózgowo-rdzeniowym stężenie powyżej wartości MIC dla powszechnie wrażliwych patogenów. Stężenia hamujące rozwój większości bakterii Gram-ujemnych są osiągane w ropnej plwocinie, wydzielinie oskrzelowej i płynie opłucnej po podaniu 1 lub 2 g. Stężenie, które może być skuteczne wobec najbardziej wrażliwych drobnoustrojów, jest podobnie osiągane w obrębie żeńskich narządów płciowych, w wysięku z ucha środkowego w stanie zapalnym, w gruczole krokowym, płynie śródmiąższowym, tkankach nerki, otrzewnej i w ścianie pęcherzyka żółciowego, po podaniu zwykle stosowanych dawek terapeutycznych. Duże stężenia cefotaksymu i deacetylocefotaksymu są osiągane w żółci. Cefotaksym przenika także przez barierę łożyska i do mleka matki; osiąga duże stężenie w tkankach płodu. Cefotaksym w dużym stopniu ulega przemianom metabolicznym. Ok. 15-25% dawki podanej pozajelitowo zostaje wydalone w postaci O-deacetylocefotaksymu (wykazuje działanie przeciwbakteryjne). Powstałe dwa inne nieczynne laktony są prawdopodobnie wydalane z moczem. Wydalanie cefotaksymu i deacetylocefotaksymu następuje głównie przez nerki. Ok. 40-60% podanej dawki cefotaksymu jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej w ciągu 24 h, a ok. 20% w postaci deacetylocefotaksymu. T_0,5 cefotaksymu wynosi 50-80 min, a jego aktywnego metabolitu - 125 min. U pacjentów w podeszłym wieku (>80 rż.) T_0,5 cefotaksymu wynosi 120-150 min, a aktywnego metabolitu - 5 h. W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny 3-10 ml/min) T_0,5 cefotaksymu może wynosić 2,5-10 h.

Leczenie ciężkich zakażeń wywołanych przez wrażliwe bakterie. Zakażenia dolnych dróg oddechowych, w tym zapalenie płuc wywołane przez Streptococcus pneumoniae (o obniżonej wrażliwości na penicylinę), Escherichia coli, Klebsiella spp., Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę), Proteus mirabilis, Serratia marcescens i Enterobacter spp. Zakażenia układu moczowego wywołane przez Citrobacter spp., Enterobacter spp., E. coli, Klebsiella spp., Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Morganella morganii, Providencia rettgeri i Serratia marcescens; również niepowikłane przypadki rzeżączki, w tym wywołane przez szczepy Neisseria gonorrhoeae wytwarzające penicylinazy. Zakażenia w obrębie miednicy mniejszej, w tym wywołane przez E. coli, Proteus mirabilis, beztlenowe ziarenkowce - Peptostreptococcus spp., Peptococcus spp. oraz niektóre szczepy Bacteroides spp. włączając B. fragilis, Clostridium spp. Posocznica wywołana przez szczepy E. coli, Klebsiella spp., Serratia marcescens. Zakażenia skóry i tkanek miękkich wywołane przez E. coli, Enterobacter spp., Klebsiella spp., Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Morganella morganii, Providencia rettgeri, Pseudomonas spp., Serratia marcescens, Bacteroides spp. i beztlenowe ziarenkowce - Peptostreptococcus spp., Peptococcus spp. Zakażenia wewnątrz jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej wywołane przez E. coli, Klebsiella spp., Bacteroides spp., Peptostreptococcus spp. i Peptococcus spp. Zakażenia kości i stawów w tym wywołane przez Haemophilus influenzae, Streptococcus spp., Proteus mirabilis. Zakażenia OUN, w tym zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez Neisseria meningitidis, Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae, Klebsiella pneumoniae, E. coli. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym. Cefotaksym z antybiotykami aminoglikozydowymi wykazuje in vitro synergizm działania wobec bakterii Gram-ujemnych m.in. niektórych szczepów Pseudomonas aeruginosa. Należy uwzględnić oficjalne, krajowe wytyczne dotyczące oporności bakterii oraz prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na cefotaksym lub inne cefalosporyny. U osób uczulonych na penicyliny może wystąpić reakcja alergiczna na cefalosporyny (nadwrażliwość krzyżowa). Cefotaksymu rozpuszczonego w roztworze lidokainy nigdy nie należy podawać w następujących przypadkach: nadwrażliwość na lidokainę lub inne amidowe środki do znieczulenia miejscowego; blok serca (bez rozrusznika); ciężka niewydolność mięśnia sercowego; dożylna droga podania; niemowlęta w wieku poniżej 30 miesięcy.

Cefotaksym przenika przez barierę łożyska. Leku nie należy stosować podczas ciąży, chyba że przewidywane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Cefotaksym przenika do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć wpływu na fizjologiczną florę jelitową u noworodków karmionych piersią, co prowadzi do biegunki i kolonizacji grzybami drożdżakopodobnymi. U noworodka może też wystąpić reakcja uczuleniowa. Należy podjąć decyzję, czy zaprzestać karmienia piersią czy przerwać leczenie, biorąc pod uwagę korzyść z karmienia piersią dla dziecka i korzyść wynikającą z leczenia dla matki.

Domięśniowo lub dożylnie. Dawkowanie i sposób podawania ustala się w zależności od ciężkości i rodzaju zakażenia, wieku, masy ciała oraz wydolności nerek pacjenta. Dorośli i dzieci >12 lat. W zakażeniach lekkich i umiarkowanych stosuje się 1 g co 12 h. W ciężkich zakażeniach dawkę dobową można zwiększyć do 12 g w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Dawki dobowe do 6 g należy podzielić na co najmniej 2 dawki, podawane co 12 h. Większe dawki dobowe należy podzielić na co najmniej 3 do 4 dawek podawanych co 8 lub 6 h. Wytyczne dotyczące dawkowania: typowe zakażenie, gdy potwierdzono lub podejrzewa się wrażliwość drobnoustroju: 1 g co 12 h; zakażenia, w których potwierdzono lub podejrzewa się kilka drobnoustrojów o dużej lub średniej wrażliwości: 2 g co 12 h; niewyjaśnione zakażenia bakteryjne, w których nie udało się zlokalizować miejsca zakażenia i w których stan pacjenta jest krytyczny: 2-3 g co 8 h lub co 6 h. Niemowlęta i dzieci w wieku do 12 lat. W zależności od ciężkości zakażenia stosuje się 50-150 mg/kg mc./dobę w 2 lub 4 dawkach podzielonych. W bardzo ciężkich zakażeniach, zwłaszcza zagrażających życiu, może być konieczne zwiększenie dawki dobowej do 200 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych. Wcześniaki i noworodki urodzone w terminie. Nie należy przekraczać dawki 50 mg/kg mc./dobę w 2 do 4 dawkach podzielonych. W ciężkich zakażeniach zagrażających życiu może być konieczne zwiększenie dawki dobowej podawanie 150-200 mg/kg mc./dobę, w dawkach podzielonych. W takich sytuacjach zaleca się następujące dawkowanie: noworodki od 0 do 7. doby życia - 50 mg/kg mc. co 12 h dożylnie; noworodki od 8. doby życia do 1 miesiąca życia -  50 mg/kg mc. co 8 h dożylnie. Rzeżączka. Niepowikłana rzeżączka: pojedyncze wstrzyknięcie domięśniowe 1 g cefotaksymu. Przed rozpoczęciem leczenia cefotaksymem należy wykonać odpowiednie badania w celu upewnienia się, czy nie występuje jednoczesne zakażenie kiłą. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym. Należy podać pojedynczą dawkę 1 g na 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. W zależności od ryzyka zakażenia można kontynuować podawanie leku po zabiegu. Szczególne grupy pacjentów. Zmniejszenie dawki leku jest konieczne tylko u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr < 5 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy 751 µmol/l). Po podaniu początkowej, nasycającej dawki 1 g, dawkę dobową należy zmniejszyć o połowę bez zmiany częstości podawania leku, np. dawkę 1 g co 12 h zmniejszyć do 500 mg co 12 h, dawkę 1 g co 8 h zmniejszyć do 500 mg co 8 h, itd. U niektórych pacjentów może być konieczna dalsza modyfikacja dawki w zależności od przebiegu zakażenia i ogólnego stanu pacjenta. Sposób podania. Lek, po odpowiednim rozcieńczeniu, podaje się dożylnie w 3-5 min wstrzyknięciu lub domięśniowo - głęboko w górny, zewnętrzny kwadrant mięśnia pośladkowego większego lub boczną część uda. Lek można podawać w infuzji dożylnej, trwającej 20-60 min. W okresie po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano potencjalnie zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca u bardzo niewielu pacjentów, którzy otrzymali cefotaksym w szybkim wstrzyknięciu przez cewnik do żyły centralnej. Nie podawać dożylnie roztworów cefotaksymu z lidokainą. Cefotaksymu nie należy podawać razem z aminoglikozydami w jednej strzykawce ani w płynie do infuzji.

Środki ostrożności Reakcje anafilaktyczne. Przed rozpoczęciem leczenia cefotaksymem należy ustalić, czy pacjent jest uczulony na cefotaksym, cefalosporyny lub penicyliny (i inne antybiotyki β-laktamowe). Nadwrażliwość krzyżowa występuje u 5-10% pacjentów. U pacjentów otrzymujących cefotaksym obserwowano ciężkie, w tym zakończone zgonem, reakcje nadwrażliwości. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna należy bezwzględnie przerwać stosowanie cefotaksymu i w razie konieczności zastosować odpowiednie leczenie. Szczególną ostrożność zachować podczas stosowania cefotaksymu u pacjentów ze skazą alergiczną lub astmą. Stosowanie cefotaksymu jest bezwzględnie przeciwwskazane u pacjentów, u których wcześniej wystąpiła natychmiastowa reakcja nadwrażliwości na cefalosporyny. Pacjenci uczuleni na penicyliny mogą być uczuleni również na cefalosporyny. Istnieje wówczas niebezpieczeństwo wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania cefotaksymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości (szczególnie jeśli wystąpiła reakcja anafilaktyczna) na penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe. Wzrost niewrażliwych drobnoustrojów. Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, podczas stosowania cefotaksymu przez dłuższy czas, pierwotnie wrażliwe szczepy mogą stać się oporne oraz może wystąpić wzrost bakterii z rodziny Enterococcus spp. Niezbędne jest przeprowadzenie oceny stanu pacjenta, zaleca się wykonać antybiogram. Ciężkie reakcje skórne. Po wprowadzeniu leku do obrotu w związku ze stosowaniem cefotaksymu zgłaszano występowanie poważnych niepożądanych reakcji skórnych (SCAR), tym ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP), zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS), mogących zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W momencie przepisania leku należy poinformować pacjentów o objawach dotyczących reakcji skórnych. Jeśli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe świadczące o wystąpieniu tych reakcji, należy natychmiast odstawić cefotaksym. Jeśli podczas stosowania cefotaksymu u pacjenta wystąpi AGEP, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka lub zespół DRESS, nie należy rozpoczynać ponownie leczenia cefotaksymem i należy je trwale przerwać. U dzieci pojawienie się wysypki może być mylone z zakażeniem podstawowym lub alternatywnym procesem zakaźnym, a lekarze powinni rozważyć możliwość wystąpienia reakcji na cefotaksym u dzieci, u których podczas leczenia cefotaksymem występują objawy wysypki i gorączki. Powikłania związane z Clostridioides difficile. W trakcie lub po zakończeniu leczenia może wystąpić rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego na skutek nadmiernego wzrostu niewrażliwych na produkt bakterii Clostridioides difficile. W razie wystąpienia biegunki, należy brać pod uwagę możliwość tego powikłania. W lżejszych przypadkach wystarczy odstawić lek, w cięższych, po odstawieniu prepratu, należy właściwie nawodnić pacjenta, uzupełnić elektrolity i wykonać badanie w celu wykrycia bakterii. Jeśli wykryje się C. difficile, należy zastosować doustnie metronidazol lub wankomycynę. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefotaksymu u pacjentów, u których w przeszłości występowało zapalenie jelit, zwłaszcza zapalenie okrężnicy. Niewydolność nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek powinni otrzymać dawkę odpowiednio zmniejszoną w zależności od klirensu kreatyniny. Należy zachować ostrożność podczas podawania cefotaksymu razem z aminoglikozydami, probenecydem lub innymi lekami nefrotoksycznymi. U pacjentów tych, a także u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów, u których wcześniej występowało zaburzenie czynności nerek, należy kontrolować czynność nerek. Neurotoksyczność. Duże dawki antybiotyków beta-laktamowych, w tym cefotaksymu, zwłaszcza stosowane u pacjentów z niewydolnością nerek, mogą powodować encefalopatię, tj. zaburzenia świadomości, nieprawidłowe ruchy i drgawki. Należy poinstruować pacjenta, że w razie wystąpienia takich reakcji nie należy kontynuować leczenia bez wcześniejszego omówienia tego z lekarzem. Reakcje hematologiczne. Podczas terapii cefotaksymem, szczególnie jeśli jest on podawany jest przez długi okres, może rozwinąć się leukopenia, neutropenia i, rzadziej, agranulocytoza. Jeśli cykl leczenia trwa dłużej niż 7-10 dni, należy kontrolować liczbę białych krwinek i wstrzymać podawanie leku w przypadku pojawienia się neutropenii. Zgłoszono kilka przypadków eozynofilii i trombocytopenii, szybko ustępujących po zaprzestaniu leczenia. Zgłaszano również przypadki niedokrwistości hemolitycznej. Kontrolowanie czynności wątroby. Jeśli produkt stosowany jest długotrwale, należy kontrolować czynność wątroby. Szybkość podawania. Cefotaksym podawany zbyt szybko dożylnie (<1 min) może powodować zaburzeniarytmu serca. Substancje pomocnicze. Lek zawiera 48 mg sodu/g co odpowiada 2,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Lek podaje się wyłącznie po rekonstytucji. Przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu leku, należy brać pod uwagę ilość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Poniżej przedstawiono działania niepożądane i częstości ich występowania.

Należy niezwłocznie przerwać stosowanie cefotaksymu i poinformować lekarza, jeśli pacjent
zauważy wystąpienie któregokolwiek z poniższych objawów:
- czerwonawe, nieuniesione, w kształcie tarczy celowniczej lub okrągłe plamy na tułowiu, często
  z centralnie położonymi pęcherzami, łuszczeniem się skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła,
  nosa, narządów płciowych i oczu. Te ciężkie wysypki skórne mogą być poprzedzone gorączką
  i objawami grypopodobnymi (zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się
  naskórka).
- Rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała i powiększone węzły chłonne (zespół DRESS lub
  zespół nadwrażliwości na lek).
- Czerwona łuskowata rozległa wysypka ze zgrubieniami pod skórą i pęcherzami, z towarzyszącą
  gorączką. Objawy pojawiają się zazwyczaj na początku leczenia (ostra uogólniona osutka
  krostkowa).

Bardzo często (występujące częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- ból w miejscu podania po podaniu domięśniowym.

Niezbyt często (występujące u 1 do 10 na 1 000 pacjentów):
- zmniejszenie liczby białych krwinek, zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj białych krwinek),
  zmniejszenie liczby płytek krwi, reakcja Herxheimera (objawy pojawiające się w ciągu kilku
  tygodni od rozpoczęcia leczenia boreliozy jak wysypka na skórze, świąd, gorączka, leukopenia,
  trudności w oddychaniu, dolegliwości stawowe),
- drgawki,
- biegunka,
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, LDH, GGTP, fosfatazy
  alkalicznej) i (lub) stężenia bilirubiny,
- wysypka, świąd skóry, pokrzywka,
- pogorszenie czynności nerek i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny (podczas stosowania z
  aminoglikozydami),
- gorączka, reakcje zapalne w miejscu podania w tym zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- nadkażenia, zmniejszenie liczby neutrofilów (rodzaj białych krwinek), w tym zagrażające życiu
  (neutropenia), niedokrwistość hemolityczna,
- reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny,
- bóle i zawroty głowy, encefalopatia (np. zaburzenia świadomości, nieprawidłowe ruchy),
- arytmia spowodowana szybką infuzją przez cewnik do żyły centralnej,
- nudności, wymioty, bóle brzucha,
- rzekomobłoniaste zapalenia jelita grubego, zapalenie wątroby (czasami z żółtaczką),
  śródmiąższowe zapalenie nerek, reakcje ogólnoustrojowe na lidokainę po podaniu domięśniowym
  (jeśli roztwór zawiera lidokainę).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie należy stosować cefotaksymu w skojarzeniu z substancjami o działaniu bakteriostatycznym (np. tetracyklina, erytromycyna, chloramfenikol, sulfonamidy), ponieważ in vitro zaobserwowano ich antagonistyczne działanie przeciwbakteryjne. Działanie synergiczne może występować podczas leczenia skojarzonego cefotaksymem i aminoglikozydami. Stosowanie cefotaksymu jednocześnie z silnymi diuretykami (np. fursemidem) lub lekami nefrotoksycznymi (np. aminoglikozydami) zwiększa ryzyko zaburzenia czynności nerek - kontrolować czynność nerek. Probenecyd zakłóca wydzielanie cefotaksymu w kanalikach nerkowych, zwiększając tym samym ogólny wpływ cefotaksymu na organizm ok. 2-krotnie i hamując klirens nerkowy o około połowę, po podaniu w dawkach terapeutycznych - ze względu na szeroki przedział terapeutyczny cefotaksymu, nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z prawidłową czynnością nerek; u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może być konieczna modyfikacja dawki.

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl