Bisoratio ASA 10 mg + 75 mg kapsułki twarde

1 kaps. zawiera 5 mg lub 10 mg fumaranu bisoprololu i 75 mg kwasu acetylosalicylowego (ASA); lek zawiera lecytynę sojową.

Lek złożony zawierający β-adrenolityk (bisoprolol) oraz kwas acetylosalicylowy. Bisoprolol jest silnym, wysoko selektywnym lekiem blokującym receptory β₁-adrenergiczne, znacząco obniża aktywność reninową osocza. U pacjentów z dławicą piersiową zmniejsza częstość skurczów serca i tym samym zapotrzebowanie na tlen, dlatego jest skuteczny w eliminowaniu lub zmniejszaniu objawów. Kwas acetylosalicylowy hamuje agregację płytek: blokuje cyklooksygenazę w płytkach krwi, przez co hamuje syntezę tromboksanu A₂, odgrywającego rolę w powikłaniach miażdżycowych. Biodostępność bisoprololu po podaniu doustnym wynosi 90%. W ok. 30% wiąże się z białkami osocza. W 50% jest metabolizowany w wątrobie do nieczynnego metabolitu, który następnie wydalany jest przez nerki; pozostałe 50% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej przez nerki. T_0,5 wynosi 10-12 h. Kwas acetylosalicylowy osiąga C_max ok. 30 min po podaniu doustnym. Jest szybko metabolizowany, drogą hydrolizy, do kwasu salicylowego, który jest następnie sprzęgany z glicyną i kwasem glukuronowym; śladowe ilości są metabolizowane do kwasu gentyzynowego. Kwas salicylowy wiąże się z białkami osocza w ponad 90%. Jest wydalany przez nerki.

Lek jest wskazany u pacjentów, u których nadciśnienie tętnicze lub dławica piersiowa są kontrolowane taką samą dawką bisoprololu i u pacjentów stosujących kwasu acetylosalicylowy w leczeniu niestabilnej dławicy piersiowej, we wtórnej prewencji zawału mięśnia sercowego, w zapobieganiu niedrożności przeszczepu po pomostowaniu tętnic wieńcowych CABG lub po angioplastyce wieńcowej, do wtórnego zapobiegania przemijających napadów niedokrwiennych i niedokrwiennych zdarzeń mózgowo-naczyniowych.

Nadwrażliwość na bisoprolol. Nadwrażliwość na związki kwasu acetylosalicylowego lub inhibitory syntezy prostaglandyn (u niektórych pacjentów z astmą może wystąpić napad albo omdlenie, u innych pacjentów skurcz oskrzeli, nieżyt nosa lub pokrzywka). Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą. Alergia na orzeszki ziemne i soję. Ostra niewydolność serca lub okres dekompensacji niewydolności serca wymagający dożylnego stosowania leków inotropowych. Wstrząs kardiogenny. Blok zatokowo-przedsionkowy. Zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (u pacjentów bez stymulatora serca). Objawowa bradykardia. Objawowe niedociśnienie tętnicze. Ciężka astma oskrzelowa, ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc. Ciężka postać miażdżycy zarostowej tętnic obwodowych, ciężka postać zespołu Raynauda. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Objawy ze strony przewodu pokarmowego lub ból żołądka występujący po uprzednim stosowaniu tego leku. Czynna lub występująca w wywiadzie choroba wrzodowa i (lub) krwawienie z żołądka lub jelit, lub inne rodzaje krwawienia np. z naczyń mózgowych. Skaza krwotoczna lub zaburzenia krzepnięcia (takie jak hemofilia i hipoprotrombinemia). Jednoczesne leczenie antykoagulacyjne. Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. Ciężka niewydolność wątroby lub nerek. Dna moczanowa. Leczenie metotreksatem w dawkach >15 mg/tydzień. Okres karmienia piersią. III trymestr ciąży - w przypadku stosowania ASA w dawkach >100 mg na dobę.

Nie zaleca się stosowania leku złożonego w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co wiąże się z zahamowaniem wzrostu płodu, śmiercią wewnątrzmaciczną, poronieniem lub przedwczesnym porodem. W przypadku, gdy leczenie β-adrenolitykiem jest konieczne, należy stosować selektywny β₁-adrenolityk i monitorować przepływ krwi przez macicę i łożysko oraz wzrost płodu. W przypadku szkodliwego działania na ciążę lub płód należy rozważyć leczenie alternatywne. Należy uważnie obserwować noworodka, pod kątem objawów hipoglikemii i bradykardii (zazwyczaj występują w ciągu pierwszych 3 dni). Stosowanie inhibitorów syntezy prostaglandyn we wczesnym okresie ciąży zwiększa ryzyko poronienia, występowania wad wrodzonych serca i wytrzewień wrodzonych; całkowite ryzyko wystąpienia wrodzonych wad sercowo-naczyniowych zwiększa się <1% do około 1,5%; ryzyko zwiększa się wraz z dawką i długością terapii). Nie należy stosować ASA w I i II trymestrze ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. W przypadku stosowania ASA przez kobiety usiłujące zajść w ciążę lub w I i II trymestrze ciąży, należy stosować jak najmniejszą dawkę leku przez jak najkrótszy czas. Stosowanie ASA w III trymestrze ciąży może powodować: u płodu - działanie toksyczne na układ krążenia i oddechowy (włącznie z przedwczesnym zamknięciem przewodu tętniczego i nadciśnieniem płucnym), zaburzenia czynności nerek mogące prowadzić do niewydolności nerek i małowodzia; u matki i płodu/noworodka - wydłużenie czasu krwawienia oraz działanie antyagregacyjne; u matki - zahamowanie czynności skurczowej macicy prowadzące do opóźnienia porodu lub przedłużenia akcji porodowej. W konsekwencji ASA w dawce ≥100 mg/dobę jest przeciwwskazany w III trymestrze ciąży. Nie wiadomo, czy bisoprolol jest wydzielany z mlekiem ludzkim. Salicylany i ich metabolity przenikają w niewielkich ilościach do mleka ludzkiego. Nie zaleca się karmienia piersią w czasie stosowania leku.

Doustnie. Dorośli: 1 kaps. raz na dobę. Zazwyczaj leczenie bisoprololem jest długotrwałe. Jeśli rozważane jest zakończenie leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki, ponieważ nagłe odstawienie bisoprololu może prowadzić do ostrego pogorszenia stanu pacjenta; zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawki. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku zazwyczaj nie jest wymagane dostosowanie dawkowania, ale u niektórych pacjentów dawka 5 mg bisoprololu na dobę może być wystarczająca. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby lub nerek; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wątroby. Nie stosować u dzieci i młodzieży.

Ze względu na bisoprolol, ostrożnie stosować u pacjentów: z astmą oskrzelową lub innymi przewlekłymi obturacyjnymi chorobami płuc (zaleca się jednoczesne stosowanie leków rozszerzających oskrzela, może być konieczne zwiększenie dawki β₂-adrenomimetyków u pacjentów z astmą); z cukrzycą ze znacznymi wahaniami stężenia glukozy we krwi (mogą być maskowane objawy hipoglikemii); stosujących ścisłą dietę; z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist.; z dławicą Prinzmetala; z zarostowymi chorobami tętnic obwodowych (może dojść do nasilenia objawów, zwłaszcza na początku leczenia); z nadciśnieniem tętniczym krwi lub dławicą piersiową i towarzyszącą niewydolnością serca; podczas leczenia odczulającego (bisoprolol może zwiększać wrażliwości na alergeny i nasilać ciężkość reakcji anafilaktycznych, a leczenie adrenaliną może nie zawsze przynosić oczekiwany skutek terapeutyczny). U pacjentów chorych na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie, β-adrenolityki można stosować jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy bisoprolol można stosować tylko po uprzednim zablokowaniu receptorów α. Leczenie bisoprololem może maskować objawy tyreotoksykozy. Zgodnie z obecnymi zaleceniami, zaleca się utrzymywanie blokady receptorów β w okresie okołooperacyjnym (taka blokada zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu serca i niedokrwienia mięśnia sercowego w trakcie indukcji znieczulenia, intubacji oraz w okresie pooperacyjnym); należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu bisoprololu. Jeżeli uzna się za stosowne przerwanie leczenia przed zabiegiem operacyjnym, należy stopniowo zmniejszać dawkę i całkowicie odstawić bisoprolol na 48 h przed planowanym znieczuleniem. Mimo, że β-adrenolityki o działaniu kardioselektywnym (β1) mogą wpływać w mniejszym stopniu na czynność płuc niż nieselektywne β-adrenolityki, tak jak w przypadku wszystkich β-adrenolityków, należy unikać ich podawania u pacjentów z obturacyjną chorobą dróg oddechowych, chyba że istnieją istotne kliniczne powody ich zastosowania. Jeśli istnieją takie powody, lek powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności. U pacjentów z obturacyjną chorobą dróg oddechowych leczenie bisoprololem należy rozpocząć od najmniejszej możliwej dawki. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem nowych objawów (np. duszności, nietolerancji wysiłkowej, kaszlu). Nie zaleca się stosowania bisoprololu z antagonistami kanału wapniowego (typu werapamilu lub diltiazemu) lub z ośrodkowo działającymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Ze względu na kwas acetylosalicylowy, ostrożnie stosować u pacjentów: z czynną lub przebytą astmą oskrzelową, innymi chorobami alergicznymi, u pacjentów, u których występuje katar sienny, polipy nosa lub przewlekłe obturacyjne zaburzenia oddechowe oraz w przypadku nadwrażliwości na inne substancje (zwiększone ryzyko reakcji alergicznych oraz skurczu oskrzeli); z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby (regularnie przeprowadzać badania czynności wątroby); z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek; ze zmniejszonym wydalaniem kwasu moczowego lub leczonych preparatami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego (ryzyko napadu dny moczanowej); z chorobą wrzodową i (lub) krwawieniami z przewodu pokarmowego w wywiadzie (unikać stosowania ASA); u pacjentów, którzy stosują jednocześnie leki, które zwiększają ryzyko owrzodzenia, takie jak: doustne kortykosteroidy, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny - SSRI i deferazyrok; u pacjentów, którzy stosują jednocześnie leki przeciwzakrzepowe - pochodne kumaryny, heparyny lub leki zmieniające hemostazę, np. leki przeciwpłytkowe, przeciwzapalne i SSRI (unikać stosowania ASA; jeśli nie można uniknąć leczenia skojarzonego wskazane jest częste monitorowanie współczynnika INR); u osób w podeszłym wieku (zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w szczególności krwawień z przewodu pokarmowego; jeśli jest wymagane długotrwałe leczenie pacjenci powinni być systematycznie badani); u kobiet z bardzo obfitym krwawieniem miesiączkowym. Zalecane jest przerwanie stosowania ASA przed zabiegami chirurgicznymi (w tym ekstrakcją zęba), z powodu ryzyka przedłużającego się krwawienia lub nasilonego krwawienia; długość przerwy w leczeniu powinna zostać określona indywidualnie, zwykle jest to jeden tydzień. Należy przerwać stosowanie ASA w razie wystąpienia krwotoku z przewodu pokarmowego czy owrzodzenia, a także po wystąpieniu pierwszych objawów nadwrażliwości, takich jak: wysypka skórna, zmiany na błonach śluzowych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Wszystkie leki mogą powodować reakcje alergiczne, chociaż ciężkie reakcje alergiczne
występują rzadko.
Jeżeli pacjent zauważy którekolwiek z następujących poważnych działań niepożądanych, należy
przerwać stosowanie leku Bisoratio ASA i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem:
- nasilenie niewydolności serca prowadzące do zwiększonej duszności i (lub) zatrzymania
  płynów
- nietypowe krwawienia, takie jak: kaszel z odkrztuszaniem krwi, krwawe wymioty lub
  krew w moczu, lub smoliste stolce
- nagłe świsty, trudności podczas oddychania, obrzęk powiek, twarzy lub ust, obrzęk
  kończyn
- wysypka lub świąd (w szczególności dotyczący całego ciała).

Następujące określenia zastosowano do opisania, jak często obserwowano działania niepożądane:

Często (dotyczy 1 do 10 na 100 pacjentów):
- uczucie chłodu lub drętwienia rąk lub stóp
- nudności (mdłości) lub wymioty
- biegunka lub zaparcie
- zwiększone ryzyko krwawienia
- zapalenie błony śluzowej żołądka
- uczucie zmęczenia
- zawroty głowy
- bóle głowy
- niestrawność
- łagodne do umiarkowanego krwawienie do przewodu pokarmowego; przy długotrwałym lub
  częstym stosowaniu leku, krwawienie to może doprowadzić do anemii.

Niezbyt często (dotyczy 1 do 10 na 1000 pacjentów):
- niskie ciśnienie tętnicze krwi
- wolne bicie serca
- uczucie osłabienia
- nieregularne bicie serca
- trudności w oddychaniu u pacjentów z astmą lub przewlekłą chorobą płuc
- zaburzenia snu
- depresja
- osłabienie mięśni, kurcze mięśni
- pokrzywka
- alergiczny nieżyt nosa.

Rzadko (dotyczy 1 do 10 na 10 000 pacjentów):
- ciężkie reakcje skórne, w tym wysypka znana jako rumień wielopostaciowy i jej zagrażające
  życiu postaci: zespół Stevensa-Johnsona i zespół Lyella
- silne krwawienia w żołądku lub jelitach, krwotok mózgowy (krwawienie w mózgu, które może
  powodować nagły, ciężki ból głowy, napad padaczkowy lub wylew), zmiany w liczbie komórek
  krwi
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych
- zapalenie wątroby, które może powodować ból brzucha, utratę apetytu i czasami żółtaczkę
  z zażółceniem skóry lub białkówek oczu oraz ciemną barwą moczu
- zmiany w wynikach badań krwi (np. zwiększenie stężenia tłuszczów we krwi (triglicerydy),
  zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych)
- koszmary senne, omamy
- zaburzenia słuchu
- zmniejszone wydzielanie łez (ważne, jeśli pacjent stosuje soczewki kontaktowe)
- zmniejszenie popędu płciowego
- omdlenie
- krwawienie z nosa, krwawienie z dziąseł, krwawe wymioty, krew w stolcu, nasilenie
  krwawienia miesiączkowego
- zwężenie dróg oddechowych powodujące trudności w oddychaniu lub napady astmy
- zapalenie naczyń krwionośnych
- sińce i wybroczyny (krwawienie podskórne)
- bolesne czerwone guzki lub guzki na podudziach (rumień guzowaty).

Bardzo rzadko (dotyczy mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
- wystąpienie lub nasilenie łuszczycy lub wysypki łuszczycopodobnej
- podrażnienie lub zaczerwienienie oczu (zapalenie spojówek)
- wypadanie włosów
- niskie stężenie cukru we krwi
- choroby wątroby
- nasilenie objawów alergii pokarmowej.

Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania
- dzwonienie w uszach (szum uszny)
- wysokie stężenie kwasu moczowego we krwi
- owrzodzenie żołądka lub jelita cienkiego i perforacja
- wydłużony czas krwawienia, objawy mogą się utrzymywać przez 4-8 dni od zaprzestania
  stosowania kwasu acetylosalicylowego; istnieje zwiększone ryzyko krwawienia podczas
  zabiegów chirurgicznych
- zatrzymanie soli i wody w organizmie
- choroby nerek.

Należy jak najszybciej poinformować lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Bisoprolol. Nie zaleca się stosowania z następującymi lekami: antagoniści kanału wapniowego typu werapamil i w mniejszym stopniu typu diltiazem (niekorzystny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu u pacjentów leczonych β-adrenolitykiem może prowadzić do głębokiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego); ośrodkowo działające leki przeciwnadciśnieniowe, np. klonidyna, metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna (możliwe zmniejszenie ośrodkowej impulsacji współczulnej, zmniejszenie częstości tętna i frakcji wyrzutowej, rozszerzenie naczyń; nagłe przerwanie leczenia, zwłaszcza przed zakończeniem blokady receptorów β, może zwiększać ryzyko powstania nadciśnienia z odbicia). Ostrożnie stosować z następującymi lekami: leki przeciwarytmiczne klasy I, np. chinidyna, dyzopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon (nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i nasilenie ujemnego działania inotropowego); antagoniści wapnia z grupy dihydropirydyny, np. felodypina i amlodypina (zwiększenie ryzyka niedociśnienia i dalszego pogorszenia wydolności komór u chorych z niewydolnością serca); leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron (możliwe nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); leki parasympatykomimetyczne (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększenie ryzyka bradykardii); β-adrenolityki stosowane miejscowo, np. krople do oczu stosowane w jaskrze (możliwe nasilenie ogólnoustrojowego działania bisoprololu); insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe (zwiększone działanie hipoglikemizujące, β-blokery mogą maskować objawy hipoglikemii); środki stosowane w znieczuleniu (osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia); glikozydy nasercowe (wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwolnienie częstości pracy serca); NLPZ (osłabienie hipotensyjnego działania bisoprololu); β-sympatykomimetyki, np. izoprenalina, dobutamina (wzajemne osłabienie działania); leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory α i β, np. noradrenalina, adrenalina (zwężenie naczyń, co wywołuje zwiększenie ciśnienia i nasilenie objawów chromania przestankowego); leki przeciwnadciśnieniowe i inne leki nasilające działanie przeciwnadciśnieniowe, np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny (ryzyko hipotensji). Połączenia leków do rozważenia: meflochina (nasilenie ryzyka bradykardii); inhibitory MAO, z wyjątkiem inhibitorów MAO-B (nasilenie działania hipotensyjnego i jednocześnie zwiększenie ryzyka przełomu nadciśnieniowego); ryfampicyna (niewielkie zmniejszenie okresu półtrwania bisoprololu, zwykle bez potrzeby dostosowania dawkowania); pochodne ergotaminy (nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego). Kwas acetylosalicylowy. Przeciwwskazane jest stosowanie z metotreksatem stosowanym w dawkach >15 mg na tydzień (zwiększenie toksyczności hematologicznej metotreksatu). Nie zaleca się stosowania z lekami urykozurycznymi, tj.: benzbromaron, probenecyd i sulfinpyrazon (osłabienie działania leków przeciwdnawych na skutek konkurencji w procesie wydalania kwasu moczowego przez kanaliki nerkowe). Ostrożnie stosować z następującymi lekami: leki hipotensyjne i moczopędne (zmniejszenie skuteczność diuretyków i innych leków hipotensyjnych); inhibitory ACE (ryzyko pogorszenia czynności nerek; taka terapia skojarzona powinna być prowadzona bardzo ostrożnie, pacjentów należy odpowiednio nawodnić, ponadto należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po włączeniu leczenia skojarzonego, a następnie okresowo); kortykosteroidy (ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego i choroby wrzodowej); metotreksat stosowany w dawkach <15 mg na tydzień (zwiększenie toksyczności hematologicznej metotreksatu; w czasie pierwszych tygodni stosowania leczenia skojarzonego należy cotygodniowo kontrolować morfologię krwi; dokładne monitorowanie należy prowadzić w przypadku nawet łagodnych zaburzeń czynności nerek, jak również w przypadku pacjentów w podeszłym wieku); heparyny stosowane w dawce leczniczej lub u pacjentów w podeszłym wieku (ryzyko krwawienia; zalecane jest ścisłe monitorowanie wskaźników INR, APTT i (lub) czasu krwawienia); glikozydy nasercowe (zwiększenie stężenia glikozydów we krwi oraz ryzyko nasilenia niewydolności serca; należy monitorować stężenie digoksyny we krwi na początku i na końcu leczenia skojarzonego ); lit (zwiększenie stężenia litu krwi; należy monitorować stężenie litu we krwi na początku i na końcu leczenia skojarzonego, może być konieczne dostosowanie dawki); cyklosporyna, takrolimus - ryzyko nefrotoksyczności (monitorować czynność nerek); inhibitory anhydrazy węglanowej, np. acetazolamid (ryzyko ciężkiej kwasicy i zwiększone toksyczne działanie na obwodowy układ nerwowy); walproinian (nasilona toksyczność walproinianu na skutek wypierania go z połączeń z białkami osocza); fenytoina (wypieranie fenytoiny z połączeń z białkami osocza; może to prowadzić do zmniejszonego całkowitego stężenia fenytoiny w osoczu i zwiększenia wolnej frakcji fenytoiny; stężenie frakcji niezwiązanej, a tym samym działanie terapeutyczne, nie wydaje się być znacząco zmienione); ibuprofen (ryzyko osłabienia działania kardioprotekcyjnego ASA przez ibuprofen; kliniczne następstwa interakcji w przypadku doraźnego podawania ibuprofenu są mało prawdopodobne); spironolakton (antagonistyczne działania ASA wobec spironolaktonu); metamizol (ryzyko osłabienia działania hamującego kwasu acetylosalicylowego na agregację płytek krwi). Połączenia leków do rozważenia: inne leki przeciwzakrzepowe, np. pochodne kumaryny, heparyny w dawkach profilaktycznych lub inne trombolityki, lub inne leki przeciwpłytkowe, tj. tyklopidyna, klopidogrel, tyrofiban, eptyfibatyd oraz SSRI, tj. sertralina lub paroksetyna (zwiększone ryzyko krwawienia; należy monitorować wskaźniki hemostazy); NLPZ (zwiększone ryzyko krwawienia i uszkodzenia błony śluzowej przewodu pokarmowego oraz dalsze wydłużenie czasu krwawienia); lek przeciwcukrzycowe, np. pochodne sulfonylomocznika (nasilenie działanie leków przeciwcukrzycowych); leki zobojętniające (możliwe zwiększenie wydalania ASA poprzez alkalizację moczu; zasadnicze niezgodności dotyczą soli żelaza, węglanów i wodorotlenków alkalizujących); metoklopramid (nasilenie działania ASA). Alkohol spożywany w czasie leczenia ASA zwiększa ryzyko krwawień z przewodu pokarmowego.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl