Brukinsa 80 mg kapsułki twarde

1 kaps. twarda zawiera 80 mg zanubrutynibu.

Zanubrutinib

Zanubrutynib to inhibitor kinazy tyrozynowej Brutona (BTK). Zanubrutynib tworzy wiązanie kowalencyjne z resztą cysteinową w miejscach aktywności BTK, prowadząc do zahamowania aktywności BTK. BTK jest cząsteczką sygnałową receptora antygenowego limfocytów B (BCR) i szlaków receptora cytokinowego. W limfocytach B sygnał BTK wywołuje aktywację szlaków niezbędnych do proliferacji, migracji, chemotaksji i adhezji limfocytów B. C_max oraz pole pod krzywą zależności stężenia leku w osoczu od czasu (AUC) zwiększają się proporcjonalnie w zakresie dawki od 40 mg do 320 mg (od 0,13 do 1-krotności zalecanej całkowitej dawki dobowej). Po podawaniu wielokrotnym przez 1 tydzień zaobserwowano ograniczoną kumulację ogólnoustrojową zanubrutynibu. C_max zanubrutynibu w stanie stacjonarnym wynosi 299 (56%) ng/ml po podaniu dawki 160 mg 2 razy na dobę i 533 (55%) ng/ml po podaniu dawki 320 mg raz na dobę. T_max wynosi 2 h. Zanubrutynib wiąże się z białkami osocza w ok. 94%. Zanubrutynib jest metabolizowany głównie przez cytochrom P450 (CYP) 3A. T_0,5 wynosi ok. 2-4 h po podaniu pojedynczej doustnej dawki zanubrutynibu wynoszącej 160 mg albo 320 mg. Lek eliminowany jest z kałem (87%) i z moczem (8%).

W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z makroglobulinemią Waldenstroma, którzy wcześniej stosowali co najmniej jedną metodę leczenia, albo w leczeniu pierwszego rzutu u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do stosowania chemioimmunoterapii. W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z chłoniakiem strefy brzeżnej (MZL), którzy wcześniej stosowali co najmniej jedną terapię z zastosowaniem przeciwciał anty-CD20. W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (CLL). W skojarzeniu z obinutuzumabem do stosowania w leczeniu dorosłych pacjentów z opornym na leczenie lub nawrotowym chłoniakiem grudkowym (FL), którzy otrzymali wcześniej co najmniej dwie terapie ogólnoustrojowe.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Leku nie należy stosować w okresie ciąży. Brak danych dotyczących stosowania zanubrutinibu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Lek może powodować uszkodzenie płodu w przypadku podania go kobietom ciężarnym (badania na zwierzętach). Kobiety powinny unikać zajścia w ciążę w trakcie przyjmowania zanubrutinibu i przez 1 mies. po zakończeniu leczenia. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować wysoce skuteczne metody antykoncepcji w trakcie przyjmowania leku i przez 1 mies. po zakończeniu leczenia. Obecnie nie wiadomo, czy zanubrutynib może zmniejszać skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych; w związku z tym kobiety stosujące antykoncepcję hormonalną powinny stosować dodatkowo metodę barierową. Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się wykonanie testu ciążowego u kobiet w wieku rozrodczym. Nie wiadomo, czy zanubrutynib lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego i nie przeprowadzono badań nieklinicznych w tym zakresie. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Podczas leczenia zanubrutinibu należy przerwać karmienie piersią. Nie zaobserwowano żadnego wpływu na płodność samców ani samic szczurów, ale zauważono nieprawidłowości morfologiczne w nasieniu i zwiększenie częstości utraty zarodka po zagnieżdżeniu w przypadku podawania dawki wynoszącej 300 mg/kg/dobę.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Zalecana całkowita dawka dobowa zanubrutynibu wynosi 320 mg. Dawkę dobową można przyjmować raz na dobę (4 kapsułki 80 mg) albo podzielić na 2 dawki po 160 g 2 razy na dobę (po 2 kapsułki 80 mg). Leczenie preparatem należy kontynuować do czasu wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Lek w skojarzeniu z obinutuzumabem. Zanubrutynib należy podać doustnie przed infuzją obinutuzumabu. Zalecana dawka to 1000 mg obinutuzumabu dożylnie w 1., 8. i 15. dniu cyklu 1. oraz w 1. dniu każdego 28-dniowego cyklu od cyklu 2. do cyklu 6. Wg uznania lekarza obinutuzumab może być podany w dawce 100 mg w 1. dniu i 900 mg w 2. dniu cyklu 1. zamiast w dawce 1000 mg w 1. dniu cyklu 1. Można zalecić leczenie podtrzymujące obinutuzumabem (jedna infuzja co 2 mies. przez okres do 2 lat). Dodatkowe informacje dotyczące dawkowania, w tym premedykacji przed każdą infuzją, znajdują się w ChPL obinutuzumabu. Modyfikacja dawki w przypadku działań niepożądanych (modyfikacja dawki - dawka początkowa: 320 mg raz na dobę albo 160 mg 2 razy na dobę): toksyczność niehematologiczna stopnia ≥3; gorączka neutropeniczna stopnia 3.; trombocytopenia stopnia 3. z istotnym krwawieniem; neutropenia stopnia 4. (utrzymująca się >10 kolejnych dni); trombocytopenia stopnia 4. (utrzymująca się >10 kolejnych dni): po raz pierwszy: wstrzymać stosowanie zanubrutynibu; po ustąpieniu działań toksycznych do stopnia ≤1. albo poziomu występującego w punkcie początkowym: rozpocząć ponownie przyjmowanie 320 mg raz na dobę albo 160 mg 2 razy na dobę; po raz drugi: wstrzymać stosowanie zanubrutynibu; po ustąpieniu działań toksycznych do stopnia ≤1. albo poziomu występującego w punkcie początkowym: rozpocząć ponownie przyjmowanie 160 mg raz na dobę albo 80 mg 2 razy na dobę; po raz trzeci: wstrzymać stosowanie zanubrutynibu; po ustąpieniu działań toksycznych do stopnia ≤1. albo poziomu występującego w punkcie początkowym: rozpocząć ponownie przyjmowanie 80 mg raz na dobę; po raz czwarty: przerwać stosowanie zanubrutynibu. Bezobjawowej limfocytozy nie należy traktować jako działania niepożądanego, a pacjenci, u których ona wystąpi, powinni kontynuować przyjmowanie zanubrutynibu. Informacje na temat modyfikacji dawki obinutuzumabu w przypadku wystąpienia działań niepożądanych znajdują się w ChPL dla obinutuzumabu. Modyfikacja dawki w przypadku stosowania z inhibitorami lub induktorami CYP3A: inhibicja: silny inhibitor CYP3A (np. pozakonazol, worykonazol, ketokanazol, itrakonazol, klarytromycyna, indynawir, lopinawir, rytonawir, telaprewir) - zalecana dawka wynosi 80 mg raz na dobę; umiarkowany inhibitor CYP3A (np. erytromycyna, cyprofloksacyna, diltiazem, dronedaron, flukonazol, werapamil, aprepitant, imatynib, sok grejpfrutowy, gorzkie pomarańcze) - zalecana dawka wynosi 160 mg raz na dobę lub 80 mg 2 razy na dobę; indukcja: silny induktor CYP3A (np. karbamazepina, fenytoina, ryfampicyna, ziele dziurawca zwyczajnego); umiarkowany induktor CYP3A (np. bozentan, efawirenz, etrawiryna, modafinil, nafcylina) - unikać jednoczesnego stosowania; rozważyć alternatywne leki o słabszym działaniu indukującym CYP3A. Pominięcie przyjęcia dawki. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki. W przypadku pominięcia dawki w zaplanowanym terminie. następną dawkę należy przyjąć zgodnie z normalnym schematem. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne specjalne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie zaleca się modyfikacji dawki u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (CCr ≥30 ml/min, oszacowany wg wzoru Cockcrofta-Gaulta). Dostępne są ograniczone dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i schyłkową niewydolnością nerek (n=12). Pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) albo dializowanych należy monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu od łagodnego (stopień A wg klasyfikacji Childa-Pugha) do umiarkowanego (stopień B wg klasyfikacji Childa-Pugha) nie ma konieczności modyfikacji dawki. Pacjenci z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby byli leczeni w ramach badań klinicznych zanubrutynibu. Zalecana dawka zanubrutynibu dla pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C wg klasyfikacji Childa-Pugha) wynosi 80 mg 2 razy na dobę, doustnie. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjentów tych należy uważnie monitorować pod kątem działań niepożądanych zanubrutynibu. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Kapsułki twarde należy przyjmować w całości (nie należy ich otwierać, przełamywać ani rozgryzać), popijając wodą, z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

U pacjentów stosujących lek występowały ciężkie i prowadzące do zgonu krwawienia. Zgłaszano zdarzenia stopnia ≥3. związane z krwawieniem, w tym krwotok śródczaszkowy, krwotok z przewodu pokarmowego, krwiomocz i krwiak opłucnej. U pacjentów z hematologicznymi nowotworami złośliwymi występowały związane z krwawieniem zdarzenia o różnym stopniu nasilenia, w tym plamica i wybroczyny. Lek może zwiększać ryzyko krwotoku u pacjentów stosujących leki przeciwpłytkowe lub przeciwzakrzepowe (pacjentów należy monitorować pod kątem objawów przedmiotowych krwawienia). Modyfikacja dawki może być konieczna w przypadku wystąpienia działań niepożądanych stopnia ≥3, zgodnie z zaleceniami. Równocześnie z zanubrutynibem nie należy podawać warfaryny ani innych antagonistów witaminy K. Pacjentów należy monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych krwawienia; należy również monitorować morfologię krwi. Należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści związanych ze stosowaniem leków przeciwzakrzepowych lub przeciwpłytkowych podczas jednoczesnego stosowania z zanubrutynibem. Należy uwzględnić stosunek korzyści do ryzyka związany z przerwaniem podawania zanubrutynibu przez 3 do 7 dni przed i po zabiegu chirurgicznym w zależności od rodzaju zabiegu oraz ryzyka krwawienia. U pacjentów stosujących zanubrutynib występowały zakażenia (w tym zakażenia bakteryjne, wirusowe, grzybicze lub posocznica) oraz zakażenia oportunistyczne (np. zakażenia wirusem opryszczki, kryptokokami, Aspergillus i Pneumocystis jiroveci); z przypadkami zgonów. U pacjentów wystąpiły zakażenia stopnia ≥3 (najczęściej notowano zapalenie płuc). Występowały również zakażenia wywołane reaktywacją wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV). Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy sprawdzić status zakażenia HBV u pacjenta. U pacjentów z dodatnim wynikiem badania na obecność HBV lub dodatnim wynikiem badania serologicznego w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B zaleca się konsultację ze specjalistą chorób wątroby przed rozpoczęciem leczenia. Pacjentów należy monitorować i leczyć zgodnie ze standardami medycznymi, aby zapobiec reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby typu B. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem zakażeń należy rozważyć zastosowanie leczenia profilaktycznego zgodnie ze standardem postępowania. Pacjentów należy monitorować pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia i odpowiednio leczyć. Zgłaszano cytopenie stopnia 3. albo 4., w tym neutropenię, trombocytopenię i niedokrwistość na podstawie wyników badań laboratoryjnych; raz w miesiącu w trakcie leczenia należy monitorować morfologię krwi. U pacjentów stosujących lek występowały drugie pierwotne nowotwory złośliwe, w tym nowotwory inne niż nowotwory skóry. Najczęstszym drugim pierwotnym nowotworem złośliwym był rak skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry). Należy zalecić pacjentom stosowanie środków chroniących przed słońcem. Notowano występowanie migotania przedsionków i trzepotania przedsionków, szczególnie u pacjentów z kardiologicznymi czynnikami ryzyka, nadciśnieniem tętniczym, ostrymi zakażeniami oraz w podeszłym wieku (≥65 lat). Należy zapewnić monitorowanie pod kątem objawów podmiotowych i przedmiotowych migotania przedsionków i trzepotania przedsionków oraz wdrożyć stosowne leczenie. Zespół rozpadu guza nowotworowego zgłaszano rzadko podczas leczenia zanubrutynibem w monoterapii, w szczególności u pacjentów leczonych z powodu przewlekłej białaczki limfocytowej (CLL). Należy ocenić istotne zagrożenia (np. duża masa nowotworu lub stężenie kwasu moczowego we krwi) oraz zastosować odpowiednie środki ostrożności. Należy uważnie monitorować pacjentów i w razie konieczności wdrożyć odpowiednie leczenie. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia zanubrutynibem. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać przyjmowanie leku BRUKINSA i natychmiast powiadomić lekarza
w przypadku zaobserwowania któregokolwiek z poniższych działań niepożądanych:
- swędząca, guzkowata wysypka, trudności w oddychaniu, obrzęk twarzy, warg, języka albo
  gardła – może to świadczyć o wystąpieniu reakcji alergicznej na lek.

Należy natychmiast powiadomić lekarza w przypadku zaobserwowania którekolwiek
z poniższych działań niepożądanych:

Bardzo często (mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób):
- gorączka, dreszcze, bóle różnych części ciała, uczucie zmęczenia, objawy przeziębienia albo
  grypy, duszność, częste i bolesne oddawanie moczu – mogą to być objawy zakażenia
  (wirusowego, bakteryjnego albo grzybiczego). Mogą to być: zakażenia nosa, zatok albo gardła
  (zakażenie górnych dróg oddechowych), zapalenie płuc albo dróg moczowych;
- zasinienia albo zwiększona skłonność do powstawania zasinień, stłuczenia;
- krwawienie;
- bóle mięśni i kości;
- wysypka skórna;
- zakażenie płuc (zakażenie dolnych dróg oddechowych);
- biegunka; lekarz może zalecić uzupełnianie płynów i soli albo przyjmowanie innego leku;
- kaszel;
- zmęczenie;
- wysokie ciśnienie krwi;
- zaparcie;
- zawroty głowy;
- krew w moczu;
- badania krwi wykazujące zmniejszoną liczbę komórek krwi Lekarz powinien zlecać
  wykonywanie badania krwi w trakcie leczenia z zastosowaniem leku BRUKINSA w celu
  sprawdzenia liczby komórek krwi u pacjenta.

Często (mogą występować u nie więcej niż 1 na 10 osób):
- obrzęk dłoni, kostek lub stóp;
- krwawienie z nosa;
- swędzenie skóry;
- podskórne plamki wskazujące na krwawienie;
- szybka częstość akcji serca, przerwa w pracy serca, słabe lub nierówne tętno, zawroty głowy,
  duszność, dyskomfort w klatce piersiowej (objawy zaburzeń rytmu serca);
- osłabienie.
- mała liczba białych krwinek z gorączką (gorączka neutropeniczna)

Niezbyt często (mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 osób):
- reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B (może nastąpić nawrót wirusowego
  zapalenia wątroby typu B u osób, które już na nie chorowały);
- krwawienie z jelit (krew w stolcu);
- podczas leczenia choroby nowotworowej, a czasami nawet bez leczenia, występowały
  nietypowe stężenia substancji chemicznych w krwi, spowodowane szybkim rozpadem komórek
  nowotworowych (zespół rozpadu guza).

Częstość nieznana:
- Zaczerwienienie i złuszczanie skóry na dużej powierzchni ciała, które może powodować
  swędzenie lub ból (uogólnione złuszczające zapalenie skóry)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane,w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Zanubrutynib jest metabolizowany głównie przez enzym 3A cytochromu P450 (CYP3A). Jednoczesne stosowanie leku i preparatów będących silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A może zwiększać ekspozycję na zanubrutynib. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek itrakonazolu (silnego inhibitora CYP3A) zdrowym ochotnikom powodowało 2,6-krotne zwiększenie stężenia C_max zanubrutynibu oraz 3,8-krotne zwiększenie AUC. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek worykonazolu i klarytromycyny (silnych inhibitorów cytochromu CYP3A) pacjentom z nowotworami złośliwymi z komórek B powodowało zwiększenie ekspozycji na zanubrutynib odpowiednio 3,30-krotne i 1,92-krotne w przypadku wartości AUC0-24h znormalizowanej dla dawki oraz 3,29-krotne i 2,01-krotne w przypadku wartości C_max znormalizowanej dla dawki. Jeżeli konieczne jest zastosowanie silnego inhibitora CYP3A (np. pozakonazolu, worykonazolu, ketokonazolu, itrakonazolu, klarytromycyny, indynawiru, lopinawiru, rytonawiru, telaprewiru), dawkę zanubrutynibu należy zmniejszyć do 80 mg (1 kaps.) przez cały czas stosowania tego inhibitora. Należy uważnie monitorować pacjenta pod kątem toksyczności i w razie potrzeby postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi modyfikacji dawki. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek flukonazolu i diltiazemu (umiarkowane inhibitory cytochromu CYP3A) pacjentom z nowotworami złośliwymi z komórek B powodowało zwiększenie ekspozycji na zanubrutynib odpowiednio 1,88-krotne i 1,62-krotne w przypadku wartości AUC_0-24h znormalizowanej dla dawki oraz 1,81-krotne i 1,62-krotne w przypadku wartości C_max znormalizowanej dla dawki. Jeżeli konieczne jest zastosowanie umiarkowanego inhibitora CYP3A (np. erytromycyna, cyprofloksacyna, diltiazem, dronedaron, flukonazol, werapamil, aprepitant, imatynib, sok grejpfrutowy, pomarańcze sewilskie), dawkę zanubrutynibu należy zmniejszyć do 160 mg (2 kaps.) przez cały czas stosowania tego inhibitora. Należy uważnie monitorować pacjentów pod kątem toksyczności i w razie potrzeby postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi modyfikacji dawki. Słabe inhibitory CYP3A (np. cyklosporyna i fluwoksamina) mogą powodować mniej niż 1,5-krotne zwiększenie AUC zanubrutynibu. W przypadku podawania w skojarzeniu ze słabymi inhibitorami nie jest konieczna modyfikacja dawki. Należy uważnie monitorować pacjentów pod kątem toksyczności i w razie potrzeby postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi modyfikacji dawki. Należy zachować ostrożność w przypadku spożywania grejpfrutów i pomarańczy sewilskich podczas stosowania zanubrutynibu, ponieważ zawierają one umiarkowane inhibitory CYP3A. Jednoczesne stosowanie zanubrutynibu i silnych albo umiarkowanych induktorów CYP3A może zmniejszać stężenia zanubrutynibu w osoczu. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek ryfampicyny (silnego induktora CYP3A) powodowało zmniejszenie stężenia C_max zanubrutynibu o 92% i AUC o 93% u zdrowych uczestników. Należy unikać jednoczesnego stosowania z silnymi induktorami CYP3A (np. karbamazepiną, fenytoiną, ryfampicyną, zielem dziurawca zwyczajnego) i umiarkowanymi induktorami CYP3A (np. bozentanem, efawirenzem, etrawiryną, modafinilem, nafcyliną). Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek ryfabutyny (umiarkowany induktor CYP3A) powodowało zmniejszenie stężenia C_max zanubrutynibu o 48% i AUC o 44% u zdrowych uczestników. Podczas leczenia zanubrutynibu można stosować słabe induktory CYP3A, zachowując ostrożność. Nie zaobserwowano wpływu na zanubrutynib w przypadku jednoczesnego stosowania leków zmniejszających wydzielanie kwasu żołądkowego (inhibitorów pompy protonowej, antagonistów receptora H2). Zanubrutynib jest słabym induktorem CYP3A i CYP2C19; jednoczesne stosowanie zanubrutynibu może zmniejszać stężenie w osoczu tych leków, które są substratami. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek zanubrutynibu powodowało zmniejszenie stężenia C_max midazolamu (substratu CYP3A) o 30% i AUC o 47%. Leki o wąskim indeksie terapeutycznym metabolizowane przez CYP3A (np. alfentanyl, cyklosporyna, dihydroergotamina, ergotamina, fentanyl, pimozyd, chinidyna, syrolimus i takrolimus) należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ zanubrutynib może zmniejszać ekspozycję na te preparaty w osoczu. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek zanubrutynibu powodowało zmniejszenie stężenia C_max omeprazolu (substratu CYP2C19) o 20% i AUC o 36%. Leki o wąskim indeksie terapeutycznym metabolizowane przez CYP2C19 (np. S-mefenytoina) należy stosować z zachowaniem ostrożności (ryzyko zmniejszenia ekspozycji na te leki w osoczu). Nie zaobserwowano klinicznie istotnych różnic w farmakokinetyce S-warfaryny (substratu CYP2C9) podczas jednoczesnego stosowania zanubrutynibu. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek zanubrutynibu powodowało zwiększenie stężenia C_max digoksyny (substratu glikoproteiny P) o 34% i AUC o 11%. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych różnic w farmakokinetyce rozuwastatyny (substratu BCRP) podczas jednoczesnego stosowania zanubrutynibu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania doustnych substratów P-gp o wąskim indeksie terapeutycznym (np. digoksyny), ponieważ zanubrutynib może powodować zwiększenie ich stężenia.

BeiGene Poland sp. z o. o.