Bydureon 2 mg proszek i rozp. do sporz. zaw. do wstrzykiwań o przedł. uwalnianiu

1 fiolka lub 1 wstrzykiwacz (pen) zawiera 2 mg eksenatydu.

Lek przeciwcukrzycowy - agonista receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1). Wykazuje on szereg właściwości przeciwhiperglikemicznych GLP-1. Sekwencja aminokwasów w łańcuchu eksenatydu częściowo pokrywa się z sekwencją ludzkiego GLP-1. Wykazano w warunkach in vitro, że eksenatyd wiąże się z receptorem ludzkiego GLP-1 i aktywuje go. Eksenatyd zwiększa wydzielanie insuliny przez komórki beta trzustki w sposób zależny od stężenia glukozy. Kiedy stężenie glukozy zmniejsza się, wydzielanie insuliny jest hamowane. Eksenatyd hamuje wydzielanie glukagonu, które w cukrzycy typu 2 jest zwiększone w sposób nieprawidłowy. Niższe stężenie glukagonu powoduje zmniejszenie uwalniania glukozy przez wątrobę. Eksenatyd nie zaburza jednak prawidłowej odpowiedzi glukagonu i innych hormonów na hipoglikemię. Eksenatyd hamuje opróżnianie żołądka i w ten sposób wpływa na zmniejszenie szybkości, z jaką glukoza pochodząca z pokarmu przenika do krwiobiegu. Stosowanie eksenatydu powodowało ograniczenie przyjmowania pokarmów w następstwie zmniejszenia apetytu i nasilenia uczucia sytości. Eksenatyd poprawia kontrolę glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 poprzez stałe obniżanie stężenia cukru po jedzeniu i na czczo. Preparat ma profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny dostosowany do podawania raz w tygodniu. Podczas podawania preparatu w dawce 2 mg raz na tydzień, średnie stężenie eksenatydu przekroczyło minimalne efektywne stężenie (ok. 50 pg/ml) po 2 tyg., a średnie stężenie eksenatydu w osoczu zwiększało się stopniowo przez ponad 6-7 tyg. W rezultacie, stężenie eksenatydu ok. 300 pg/ml utrzymywało się, co wskazywało na osiągnięcie stanu stacjonarnego. Stężenie eksenatydu w stanie stacjonarnym utrzymywało się podczas tygodniowej przerwy pomiędzy podaniem dawek, z minimalnym odchyleniem od średniego stężenia terapeutycznego. Eksenatyd wydalany jest głównie w wyniku filtracji kłębkowej, a następnie rozkładu proteolitycznego. Ok. 10 tyg. po zaprzestaniu stosowania preparatu, średnie stężenie eksenatydu w osoczu spada poniżej minimalnego wykrywalnego stężenia.

Lek przeznaczony jest do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku 10 lat i starszych z cukrzycą typu 2 w celu poprawy kontroli glikemii w skojarzeniu z innymi lekami obniżającymi stężenie glukozy, w tym insuliną bazową, kiedy aktualne leczenie wraz z dietą i ćwiczeniami nie zapewnia odpowiedniej kontroli glikemii.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie należy stosować preparatu podczas ciąży, w tym okresie zaleca się stosowanie insuliny. Ze względu na długi okres usuwania leku z organizmu, kobiety w wieku rozrodczym, muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia preparatem; stosowanie preparatu należy przerwać co najmniej 3 mies. przed planowana ciążą. Nie wiadomo, czy eksenatyd przenika do mleka kobiecego - preparatu nie należy stosować podczas karmienia piersią.

Podskórnie. Dorośli, młodzież i dzieci od 10 lat. Zalecana dawka to 2 mg eksenatydu raz na tydzień, tego samego dnia każdego tygodnia. Dzień podania można w razie konieczności zmienić, pod warunkiem, że ostatnia dawka została podana przynajmniej 3 doby wcześniej. Preparat można podawać o każdej porze dnia, niezależnie od posiłków. U pacjentów, którzy stosowali lek o natychmiastowym uwalnianiu (Byetta) po zmianie terapii na Bydureon może wystąpić tymczasowe zwiększenie stężenia glukozy we krwi, które zazwyczaj mija w ciągu pierwszych 2 tyg. po rozpoczęciu terapii. W przypadku dodania eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu do aktualnie stosowanego leczenia metforminą i (lub) tiazolidynodionami, można kontynuować podawanie metforminy i (lub) tiazolidynodionu w dotychczasowych dawkach. W przypadku dodania do aktualnie stosowanego leczenia pochodną sulfonylomocznika, należy rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Leczenie skojarzone z tiazolidynedionem było badane wyłącznie u dorosłych pacjentów. Jeżeli pominięto dawkę, należy ją podać tak szybko jak jest to możliwe, o ile kolejna zaplanowana dawka wypada za 3 dni lub później. Następnie pacjenci mogą wznowić swój zwykły harmonogram przyjmowania leku raz na tydzień. Jeśli pominięto dawkę, a kolejna zaplanowana dawka wypada za 1 lub 2 dni, nie należy przyjmować pominiętej dawki, ale wznowić przyjmowanie eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu w kolejnym zaplanowanym dniu przyjęcia leku. Stosowanie preparatu nie wymaga dodatkowej samokontroli. Samodzielne kontrolowanie sprawdzanie stężenia glukozy we krwi jest konieczne w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika  i insuliny, zwłaszcza gdy rozpoczęto leczenie eksenatydem w postaci o przedłużonym uwalnianiu i zmniejszono dawkę insuliny; zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny. W przypadku rozpoczęcia przyjmowania innych leków przeciwcukrzycowych po przerwaniu stosowania preparatu, należy wziąć pod uwagę przedłużone uwalnianie preparatu. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz ze względu na wiek. U pacjentów w podeszłym wieku należy wziąć pod uwagę wydolność nerek pacjenta. Doświadczenie kliniczne u pacjentów w wieku >75 lat jest bardzo ograniczone. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się stosowania eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min). Nie ma konieczności dostosowania dawki u młodzieży i dzieci w wieku 10 lat i starszych. Brak dostępnych danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 10 lat. Sposób podania. Dawkę należy podać we wstrzyknięciu podskórnym w brzuch, udo lub tylną część ramienia, natychmiast po uzyskaniu zawiesiny proszku w rozpuszczalniku. Lek jest przeznaczony do samodzielnego stosowania przez pacjenta. Każdy zestaw/pen jest przeznaczony do jednorazowego użytku przez jedną osobę. Przed wdrożeniem leczenia preparatem zdecydowanie zaleca się, aby pacjenci oraz osoby sprawujące opiekę nad nimi zostali przeszkoleni przez fachowego pracownika służby zdrowia. W przypadku stosowania z insuliną, eksenatyd o przedłużonym uwalnianiu i insulina muszą być podawane w dwóch osobnych wstrzyknięciach.

Nie należy stosować preparatu u pacjentów z cukrzycą typu 1, ani w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min). Doświadczenie kliniczne u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek jest bardzo ograniczone i nie zaleca się stosowania preparatu. Podczas stosowania eksenatydu odnotowano niezbyt częste przypadki zmian dotyczących czynności nerek, w tym zwiększeniu stężenia kreatyniny w surowicy krwi, zaburzeniach czynności nerek, pogorszeniu przebiegu przewlekłej niewydolności nerek i ostrej niewydolności nerek, czasem wymagających zastosowania hemodializy. Część tych zgłoszeń dotyczyła pacjentów, u których występowały dolegliwości mogące wpływać na stopień nawodnienia, w tym nudności, wymioty i (lub) biegunka, i (lub) pacjentów przyjmujących leki wpływające na czynność nerek lub stopień nawodnienia. Do jednocześnie przyjmowanych leków należały: inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ i leki moczopędne. Po zastosowaniu leczenia wspomagającego i odstawieniu środków, w tym eksenatydu, będących potencjalną przyczyną, obserwowano przywrócenie czynności nerek. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężkimi chorobami układu pokarmowego, w tym z gastroparezą. Ze stosowaniem agonistów receptora GLP-1 związane jest ryzyko wystąpienia ostrego zapalenia trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznym objawie ostrego zapalenia trzustki: utrzymującym się silnym bólu brzucha. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki, należy odstawić preparat; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki nie należy wznawiać leczenia preparatem. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zapaleniem trzustki w wywiadzie. Jednoczesne stosowanie eksenatydu z pochodnymi D-fenyloalaniny (meglitynidami), inhibitorami alfa-glukozydazy, inhibitorami dipeptydylopeptydazy-4 i innymi agonistami receptora GLP-1 nie było badane. Jednoczesne stosowanie eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu i eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu nie było badane i nie jest zalecane. Dzieci i młodzież mogą być bardziej narażone na wystąpienie wysokich mian przeciwciał przeciwlekowych (ADA) niż osoby dorosłe. U pacjentów z wysokim mianem przeciwciał może występować osłabiona odpowiedź ze strony HbA_1c . Brak komercyjnie dostępnych testów na występowanie przeciwciał przeciwlekowych, jeśli jednak docelowa kontrola glikemii nie zostanie osiągnięta pomimo potwierdzenia, że pacjent stosuje się do zaleceń terapii, niezależnie od przyczyny braku skuteczności lekarz powinien rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia przeciwcukrzycowego. Podczas jednoczesnego stosowania warfaryny i eksenatydu odnotowano spontaniczne zgłoszenia przypadków zwiększenia wartości współczynnika INR, niekiedy z towarzyszącym krwawieniem. Ryzyko hipoglikemii było większe, gdy preparat stosowano jednocześnie z pochodną sulfonylomocznika. Ponadto u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek, u których stosowano leczenie skojarzone z pochodną sulfonylomocznika stwierdzono większą częstość występowania hipoglikemii niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. W celu ograniczenia ryzyka hipoglikemii należy rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika. U pacjentów leczonych eksenatydem zgłaszano nagłą utratę masy ciała, w tempie >1,5 kg w ciągu tygodnia. Utrata masy ciała w tym tempie może mieć szkodliwe skutki. Pacjenci, u których następuje szybka utrata masy ciała powinni być pod obserwacją czy nie występują u nich oznaki i objawy kamicy żółciowej. Po przerwaniu leczenia, działanie preparatu może się utrzymywać, ponieważ stężenie eksenatydu w osoczu zmniejsza się przez 10 tyg. Dobierając rodzaj i dawkę innych leków należy brać pod uwagę, że do czasu spadku stężenia eksenatydu, jego działanie i reakcje niepożądane mogą przynajmniej częściowo się utrzymywać. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, tzn. jest zasadniczo bezsodowy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Rzadko zgłaszano ciężkie reakcje alergiczne (anafilaksję) (mogą występować z częstością do 1 na
1 000 osób).

W przypadku wystąpienia następujących objawów należy natychmiast skontaktować się z lekarzem:
- obrzęk twarzy, języka lub gardła (obrzęk naczynioruchowy)
- nadwrażliwość (wysypka, świąd i gwałtowny obrzęk tkanek szyi, twarzy, ust lub gardła)
- trudności w połykaniu
- pokrzywka i trudności z oddychaniem

U pacjentów stosujących ten lek niezbyt często zgłaszano przypadki zapalenia trzustki (może
wystąpić z częstością do 1 na 100 osób). Zapalenie trzustki może być ciężkim, potencjalnie
zagrażającym życiu stanem chorobowym.
- Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta w przeszłości stwierdzono zapalenie trzustki,
  kamienie żółciowe, uzależnienie od alkoholu lub bardzo duże stężenie trójglicerydów we krwi,
  gdyż może to zwiększyć ryzyko wystąpienia lub nawrotu zapalenia trzustki, niezależnie czy
  rozpoczęto stosowanie tego leku.
- ZAPRZESTAĆ przyjmowania tego leku oraz niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, jeżeli
  wystąpi silny i utrzymujący się ból brzucha z wymiotami lub bez wymiotów, ponieważ objawy
  te mogą wskazywać na zapalenie trzustki (pancreatitis).

Bardzo często występujące działania niepożądane (może wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- nudności (nudności występują najczęściej w początkowym okresie stosowania tego leku, ale
  u większości pacjentów ich nasilenie zmniejsza się z upływem czasu)
- biegunka
- hipoglikemia (małe stężenie cukru we krwi) podczas stosowania z lekiem zawierającym
  pochodną sulfonylomocznika

W przypadku stosowania tego leku jednocześnie z lekami zawierającymi pochodne
sulfonylomocznika może wystąpić obniżenie stężenia cukru we krwi (hipoglikemia, zazwyczaj
łagodna lub umiarkowana). Podczas stosowania tego leku może być konieczne zmniejszenie dawki
pochodnej sulfonylomocznika. Objawami hipoglikemii mogą być: ból głowy, senność, osłabienie,
zawroty głowy, stan splątania, drażliwość, uczucie głodu, szybkie bicie serca, pocenie się i uczucie
roztrzęsienia. Lekarz udzieli informacji dotyczących postępowania w przypadku obniżenia stężenia
cukru we krwi.

Często występujące działania niepożądane (może wystąpić z częstością do 1 na 10 osób)
- hipoglikemia (małe stężenie cukru we krwi) podczas jednoczesnego stosowania z insuliną
- zawroty głowy
- ból głowy
- wymioty
- utrata energii i siły
- zmęczenie (znużenie)
- zaparcia
- ból w okolicy żołądka
- wzdęcia
- niestrawność
- wzdęcia (z oddawaniem gazów)
- zgaga
- zmniejszenie apetytu
  Lek ten może spowodować zmniejszenie apetytu, ilości spożywanych pokarmów i masy ciała.
  Należy poinformować lekarza o zbyt szybkim spadku masy ciała (więcej niż 1,5 kg na tydzień), gdyż
  może to powodować choroby, takie jak kamica żółciowa.
- reakcje w miejscu wstrzyknięcia
  Jeśli wystąpią reakcje w miejscu wstrzyknięcia (zaczerwienienie skóry, wysypka lub swędzenie)
  można zapytać lekarza o lek, który pomoże złagodzić te objawy. Po wstrzyknięciu może być
  widoczny lub wyczuwalny mały guzek pod skórą. Guzek powinien zniknąć w ciągu 4 do 8 tygodni.
  Nie należy przerywać leczenia z tego powodu.

Działania niepożądane występujące niezbyt często
- osłabienie czynności nerek
- odwodnienie, czasami z osłabieniem czynności nerek
- niedrożność jelita (blokada w jelicie)
- odbijanie się
- zaburzenia smaku
- zwiększone pocenie się
- wypadanie włosów
- senność
- opóźnienie opróżniania żołądka
- zapalenie pęcherzyka żółciowego
- kamienie żółciowe

Rzadko występujące działania niepożądane
- uczucie roztrzęsienia

Częstość nieznana (częstość nie może zostać oszacowana na podstawie dostępnych danych)
Dodatkowo były zgłaszane inne działania niepożądane
- krwawienie lub powstawanie siniaków łatwiej niż zazwyczaj w związku z niskim poziomem
  płytek krwi.
- podczas jednoczesnego stosowania warfaryny zgłaszano zmiany wskaźnika INR (miara
  rozrzedzenia krwi)
- reakcje w miejscu wstrzyknięcia. W tym: jama ropna (ropień) i obrzęk, zaczerwieniona skóra
  z uczuciem gorąca i tkliwości (zapalenie tkanki łącznej podskórnej).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce z poradni cukrzycowej.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania”
wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić
więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Dostosowanie dawki pochodnej sulfonylomocznika może być konieczne z powodu zwiększonego ryzyka hipoglikemii podczas stosowania leku z tej grupy. Wyniki badania, w którym stosowano paracetamol jako wskaźnik tempa opróżniania żołądka wskazują, że wpływ eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu na spowolnienie opróżniania żołądka jest znikomy. Nie należy spodziewać się by opóźnienie opróżniania żołądka wynikające ze stosowania leku mogło spowodować istotne klinicznie zmiany w tempie i zakresie wchłaniania jednocześnie stosowanych leków doustnych. Dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawki leków wrażliwych na opóźnione opróżnianie żołądka. Poniższe badania interakcji zostały przeprowadzone z zastosowaniem 10 μg eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu, a nie z użyciem eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu. W przypadku podania warfaryny po 35 min od podania eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu obserwowano opóźnienie T_max o ok. 2 h. Nie stwierdzono istotnego klinicznie wpływu na C_max czy AUC. Podczas jednoczesnego stosowania warfaryny oraz eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu odnotowano spontaniczne zgłoszenia przypadków zwiększenia INR. Należy kontrolować INR podczas rozpoczynania leczenia eksenatydem o przedłużonym uwalnianiu u pacjentów przyjmujących warfarynę i (lub) pochodne kumarolu. W przypadku podania eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu jednocześnie z lowastatyną w dawce jednorazowej (40 mg) AUC oraz C_max lowastatyny zmniejszyły się odpowiednio o ok. 40% i 28%, natomiast T_max był krótszy o ok. 4 h w porównaniu z wartościami uzyskanymi po podaniu samej lowastatyny. W trwających 30 tyg. badaniach klinicznych kontrolowanych placebo jednoczesne stosowanie eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu i inhibitorów reduktazy HMG CoA nie powodowało wyraźnej zmiany profilu lipidów. Chociaż nie jest wymagane dostosowywanie ustalonej wcześniej dawki, należy odpowiednio kontrolować profil lipidów. W badaniach interakcji eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu i digoksyny oraz lizynoprylu nie występował istotny klinicznie wpływ na C_max lub AUC. Obserwowano natomiast wydłużenie T_max o ok. 2 h. Przyjęcie złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych (30 μg etynyloestradiolu i 150 μg lewonorgestrelu) 1 h przed podaniem eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu nie powodowało zmian w wartościach AUC, C_max lub C_min etynyloestradiolu oraz lewonorgestrelu. Przyjęcie środków antykoncepcyjnych 35 min po podaniu eksenatydu nie wpływało na AUC, ale powodowało zmniejszenie wartości C_max etynyloestradiolu o 45% i C_max lewonorgestrelu o 27-41%, oraz wydłużenie T_max o 2-4 h w wyniku hamowania opróżniania żołądka. Zmniejszenie C_max ma ograniczone znaczenie kliniczne. Nie jest konieczna zmiana dawkowania środków antykoncepcyjnych.

AstraZeneca Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Postępu 14
02-676 Warszawa
22-245-73-00
www.astrazeneca.pl