Caelyx pegylated liposomal 2 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml preparatu zawiera 2 mg chlorowodorku doksorubicyny w pegylowanych liposomach. Preparat zawiera sacharozę oraz całkowicie uwodornioną fosfatydylocholinę sojową (z nasion soi).

Cytotoksyczny antybiotyk antracyklinowy otrzymywany z hodowli Streptomyces peucetius var. caesius. Lek wbudowuje się między sąsiednie pary zasad w podwójnej helisie DNA, co uniemożliwia jej rozwinięcie konieczne do replikacji. Prowadzi to do zahamowania syntezy DNA, RNA i białek. Pegylowana liposomalna postać chlorowodorku doksorubicyny pozwala na wydłużenie czasu przebywania leku w układzie krążenia. Farmakokinetyka preparatu znacznie odbiega od standardowych postaci doksorubicyny. Po podaniu mniejszych dawek (10 mg/m² pc. – 20 mg/m² pc.) preparat wykazuje farmakokinetykę liniową; w zakresie dawek 10 mg/m² pc. – 60 mg/m² pc. farmakokinetyka jest nieliniowa. Preparat, w przeciwieństwie do standardowych postaci, które w znacznym stopniu ulegają dystrybucji do tkanek, pozostaje głównie w objętości płynu naczyniowego, a klirens doksorubicyny z krwi jest zależny od nośnika liposomalnego. Doksorubicyna staje się dostępna po opuszczeniu przez liposomy naczynia i przejściu do kompartmentu tkankowego. Po podaniu równoważnych dawek preparatu i postaci standardowych, wartości stężenia we krwi i AUC pegylowanej liposomalnej postaci są większe niż wartości uzyskiwane po standardowych postaciach chlorowodorku doksorubicyny. T_0,5 wynosi 24-231 h, ze średnią 73,9 h.

Monoterapia raka piersi z przerzutami u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem powikłań ze strony mięśnia sercowego. Leczenie zaawansowanego raka jajnika u pacjentek, u których chemioterapia I rzutu związkami platyny zakończyła się niepowodzeniem. Leczenie pacjentów z progresją szpiczaka mnogiego w terapii skojarzonej z bortezomibem, którzy wcześniej otrzymali co najmniej jeden rzut leczenia i którzy już zostali poddani transplantacji szpiku lub się do niej nie kwalifikują. Leczenie mięsaka Kaposiego (KS) w przebiegu AIDS u pacjentów z małą liczbą limfocytów CD₄ (poniżej 200/mm³) ze znacznym zajęciem błon śluzowych, skóry lub narządów wewnętrznych. Preparat może być stosowany u pacjentów z AIDS-KS w chemioterapii pierwszego lub drugiego rzutu, gdy pomimo wcześniej stosowanej terapii skojarzonej złożonej z co najmniej dwóch spośród następujących leków: alkaloidów barwinka, bleomycyny i standardowej postaci farmaceutycznej doksorubicyny (lub innej antracykliny) obserwowano postęp choroby lub brak tolerancji.

Nadwrażliwość na substancję czynną, orzeszki ziemne lub soję. Nie należy stosować preparatu u pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS, u których skuteczne może być leczenie miejscowe systemowe alfa-interferonem.

Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne (istnieje ryzyko wywołania ciężkich wad wrodzonych u płodu). Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę w czasie, gdy są leczone preparatem oraz przez 8 mies. po zaprzestaniu leczenia. Mężczyznom zaleca się stosowanie skutecznej metody antykoncepcji i powstrzymanie się od poczęcia dziecka w trakcie przyjmowania leku oraz przez 6 mies. po zakończeniu leczenia. Karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Kobiety zakażone wirusem HIV w żadnym przypadku nie powinny karmić niemowląt piersią, aby uniknąć przeniesienia wirusa z matki na dziecko.

Dożylnie, we wlewie. Podawać tylko pod nadzorem specjalisty onkologa, mającego doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Preparatu nie można stosować zamiennie z innymi postaciami farmaceutycznymi chlorowodorku doksorubicyny. Rak piersi lub rak jajnika: 50 mg/m² pc., co 4 tyg., o ile choroba nie postępuje i tak długo jak pacjent toleruje leczenie. Szpiczak mnogi: 30 mg/m² w 4. dniu 3-tygodniowego cyklu leczenia bortezomibem w postaci 1-godzinnego wlewu podanego niezwłocznie po wlewie bortezomibu. Schemat leczenia bortezomibem obejmuje podanie dawki 1,3 mg/m² w 1., 4., 8. oraz 11. dniu w 3-tygodniowych cyklach leczenia. Leczenie powinno być kontynuowane dopóki utrzymuje się odpowiedź na leczenie, tak długo jak pacjent toleruje leczenie. Dzień leczenia skojarzonego (4. dzień cyklu) może być odroczony do 48 h, jeżeli wystąpią wskazania medyczne, jednak przerwa pomiędzy kolejnymi dawkami bortezomibu nie może być krótsza niż 72 h. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: 20 mg/m² pc. co 2-3 tyg. Należy unikać przerw krótszych niż 10 dni, gdyż nie można wykluczyć kumulacji leku i nasilenia toksyczności. Zaleca się prowadzenie leczenia przez 2-3 mies. Leczenie kontynuować w miarę potrzeb tak, aby utrzymać odpowiedź na terapeutyczną. U pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS leczonych preparatem, toksyczność hematologiczna może powodować konieczność zmniejszenia dawki, przerwania leczenia lub opóźnienia podania kolejnej dawki. Należy okresowo przerwać podawanie leku, gdy liczba granulocytów obojętnochłonnych (ANC) jest <1000/mm³ i (lub) liczba płytek jest <50 000/mm³. Równocześnie, w celu zwiększenia liczby krwinek, gdy ANC jest <1000/mm³, w kolejnych cyklach można podawać G-CSF (lub GM-CSF). Modyfikacja dawkowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. W celu opanowania działań niepożądanych (takich jak: rumień dłoni i podeszew stóp - PPE, zapalenie jamy ustnej lub toksyczność hematologiczna), dawka może być zmniejszona lub podana później. Erytrodyzestezja dłoniowo -podeszwowa (PPE). 1st. toksyczności (łagodny rumień, obrzęk lub łuszczenie się nieograniczające codziennej aktywności) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - należy podać 100% dawki, jeśli u pacjenta nie wystąpiła poprzednio toksyczność skórna 3 lub 4st., natomiast jeśli wystąpiła - odczekać dodatkowy tydz. 1st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - należy podać 100% dawki, jeśli u pacjenta nie wystąpiła poprzednio toksyczność skórna 3 lub 4st., natomiast jeśli wystąpiła - odczekać dodatkowy tydz. 1st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tygodniowej przerwy. 2st. toksyczności (rumień, łuszczenie się lub obrzęk utrudniający, lecz nie uniemożliwiający normalnej aktywności fizycznej; małe pęcherze lub owrzodzenia o średnicy <2 cm) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 2st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 2st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tygodniowej przerwy. 3st. toksyczności (tworzenie się pęcherzy, owrzodzeń lub obrzęków utrudniających chodzenie lub normalną codzienną aktywność; niemożliwe noszenie normalnej odzieży) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 3st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 3st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zaprzestać podawania leku. 4st. toksyczności (rozległe lub miejscowe procesy powodujące powikłania związane z zakażeniami lub wymagające pozostania w łóżku bądź hospitalizacji) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 4st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 4st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zaprzestać podawania leku. Powyższy schemat modyfikacji dawki może być także zastosowany w przypadku pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS oraz pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących terapię skojarzoną z bortezomibem. Zapalenie jamy ustnej. 1st. toksyczności (bezbolesne owrzodzenie, rumień lub niewielka bolesność) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - należy podać 100% dawki, jeśli u pacjenta nie wystąpiło poprzednio zapalenie jamy ustnej 3 lub 4st., natomiast jeśli wystąpiło - odczekać dodatkowy tydz. 1st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - należy podać 100% dawki, jeśli u pacjenta nie wystąpiło poprzednio zapalenie jamy ustnej 3 lub 4st., natomiast jeśli wystąpiło - odczekać dodatkowy tydz. 1st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tygodniowej przerwy lub na podstawie oceny lekarza zaprzestać podawania leku. 2st. toksyczności (bolesny rumień, obrzęk lub owrzodzenie, ale z możliwością jedzenia) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 2st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 2st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tygodniowej przerwy lub na podstawie oceny lekarza zaprzestać podawania leku. 3st. toksyczności (bolesny rumień, obrzęk lub owrzodzenie bez możliwości jedzenia) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 3st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 3st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zaprzestać podawania leku. 4st. toksyczności (wymagane żywienie parenteralne lub dojelitowe) w 4. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 4st. toksyczności w 5. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - odczekać dodatkowy tydz. 4st. toksyczności w 6. tyg. po poprzedniej dawce preparatu - zaprzestać podawania leku. Powyższy schemat modyfikacji dawki może być także zastosowany w przypadku pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS oraz pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących terapię skojarzoną z bortezomibem. Toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy (rak piersi lub jajnika) - 1st.: ANC (bezwzględna liczna neutrofilii) 1500-1900/mm³, płytki 75 000-150 000/mm³ - wznowić leczenie bez zmniejszenia dawki; 2st.: ANC 1000 - <1500/mm³, płytki 50 000 - <75 000/mm³- należy odczekać do osiągnięcia ANC ≥1500/mm³ i płytek ≥75 000/mm³, podać ponownie bez zmniejszenia dawki; 3st.: ANC 500 - <1000/mm³, płytki 25 000 - <50 000/mm³ - należy odczekać do osiągnięcia ANC ≥1500/mm³ i płytek ≥75 000/mm³, podać ponownie bez zmniejszenia dawki; 4st.: ANC <500/mm³, płytki <25 000/mm³ - należy odczekać do osiągnięcia ANC ≥1500/mm³ i płytek ≥75 000/mm³, zmniejszyć dawkę o 25% lub kontynuować leczenie pełną dawką podając czynnik wzrostu. Toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy (pacjenci z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS) - należy okresowo przerwać leczenie preparatem, gdy ANC jest <1000/mm³ i (lub) liczba płytek jest <50 000/mm³, równocześnie, w celu zwiększenia liczby krwinek, gdy ANC jest <1000/mm³, w kolejnych cyklach można podawać G-CSF (lub GM-CSF). Modyfikacja dawki preparatu w przypadku pacjentów ze szpiczakiem mnogim w trakcie leczenia skojarzonego z bortezomibem. Gorączka ≥38st.C oraz ANC <1 000/mm³ - nie podawać należnej dawki doksorubicyny, jeśli objawy wystąpiły przed 4. dniem cyklu leczenia; jeśli po 4. dniu, kolejną dawkę należy zmniejszyć o 25%; zmniejszyć kolejną dawkę bortezomibu o 25%. W którymkolwiek dniu podania preparatu po 1. dniu każdego cyklu: liczba płytek <25 000/mm3, hemoglobina <8 g/dl, ANC < 500/mm³ - nie podawać należnej dawki doksorubicyny, jeśli objawy wystąpiły przed 4. dniem cyklu leczenia; jeśli objawy wystąpiły po 4. dniu, należy zmniejszyć dawkę o 25% w kolejnych cyklach w przypadku, gdy dawka bortezomibu jest zmniejszona z powodu toksycznego wpływu na układ krwiotwórczy; nie podawać należnej dawki bortezomibu. Jeśli w cyklu leczenia doszło do odstąpienia od podania 2 lub więcej dawek bortezomibu w kolejnych cyklach zmniejszyć jego dawkę o 25%. Wystąpienie 3. lub 4. stopnia toksyczności pozahematologicznej - nie podawać dawki doksorubicyny tak długo, aż nastąpi poprawa stanu do stopnia <2 i zmniejszyć dawkowanie o 25% dla wszystkich kolejnych dawek; nie podawać dawki bortezomibu tak długo, aż nastąpi poprawa stanu do stopnia <2 i zmniejszyć dawkowanie o 25% dla wszystkich kolejnych dawek. Ból neuropatyczny lub neuropatia obwodowa - bez modyfikacji dawki doksorubicyny; w przypadku bortezomibu należy się zapoznać z ChPL tego leku. Dzieci i młodzież. Doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci jest ograniczone. Z tego powodu nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby. Początek leczenia - jeśli stężenie bilirubiny mieści się w granicach 1,2 - 3,0 mg/dl, pierwszą dawkę leku należy zmniejszyć o 25%. Jeśli stężenie bilirubiny jest >3,0 mg/dl, pierwszą dawkę leku należy zmniejszyć o 50%. Jeśli pacjent toleruje pierwszą dawkę leku bez zwiększenia stężenia bilirubiny lub aktywności enzymów wątrobowych, dawka w drugim cyklu może być zwiększona do następnego poziomu dawkowania, tj. jeśli zmniejszono pierwszą dawkę o 25%, to w drugim cyklu należy zwiększyć dawkę do pełnej wartości; jeśli zmniejszono pierwszą dawkę o 50% to w drugim cyklu należy zwiększyć dawkę do 75% pełnej wartości. Dawka może być zwiększona do pełnej wartości w następnych cyklach. U chorych z przerzutami do wątroby z towarzyszącym zwiększeniem stężenia bilirubiny i aktywności enzymów wątrobowych lek można stosować do 4-krotnego przekroczenia górnej granicy wartości prawidłowych. U pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek modyfikacja dawkowania nie jest konieczna; brak jest danych farmakokinetycznych dotyczących pacjentów z CCr <30 ml/min. Ze względu na brak doświadczenia nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów po splenektomii. Sposób podania. Nie wolno podawać drogą domięśniową lub podskórną. Nie podawać w postaci bolusu lub nierozcieńczonej dyspersji. Zaleca się, aby zestaw do wlewu był połączony przez rozgałęzienie boczne cewnika z dożylnym wlewem 5% (50 mg/ml) roztworu glukozy, w celu uzyskania dalszego rozcieńczenia i zminimalizowania ryzyka powstania zakrzepu i wynaczynienia. Wlew może być podawany do żyły obwodowej. Nie używać wbudowanych filtrów infuzyjnych. Dawki <90 mg: preparat rozcieńczyć w 250 ml 5% (50 mg/ml) roztworu glukozy do wlewów. Dawki ≥90 mg: preparat rozcieńczyć w 500 ml 5% (50 mg/ml) roztworu glukozy do wlewów. W przypadku raka piersi/raka jajnika/szpiczaka mnogiego, w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia reakcji na wlew, pierwszą dawkę należy podawać z szybkością nie większą niż 1 mg/minutę. Jeśli nie wystąpi reakcja na wlew, kolejne wlewy preparatu mogą być podawane w ciągu 60 min. U pacjentów, u których wystąpi reakcja na wlew, należy następująco zmodyfikować sposób jego podawania: w ciągu pierwszych 15 min należy podać 5% dawki całkowitej w powolnym wlewie. Jeśli wlew jest tolerowany bez reakcji, w ciągu kolejnych 15 min można zwiększyć dwukrotnie szybkość podawania. Jeśli wlew jest nadal tolerowany, można go zakończyć w ciągu kolejnej godziny, tak aby całkowity czas wlewu wynosił 90 min. W przypadku mięsaka Kaposiego w przebiegu AIDS, dawkę preparatu rozcieńcza się w 250 ml 5% (50 mg/ml) roztworu glukozy do wlewów i podaje we wlewie dożylnym w ciągu 30 min.

Ze względu na różnice w profilach farmakokinetycznych i schematach dawkowania nie należy stosować preparatu zamiennie z innymi lekami zawierającymi chlorowodorek doksorubicyny. Kardiotoksyczność. Podczas przyjmowania leku zaleca się częste, rutynowe badania EKG. W przypadku wystąpienia obniżenia amplitudy zespołu QRS, należy rozważyć wykonanie biopsji mięśnia sercowego. Rutynowo przed rozpoczęciem leczenia preparatem oraz okresowe powtarzanie podczas leczenia zaleca się wykonanie echokardiograficznego pomiaru frakcji wyrzutowej lewej komory serca lub angiografii metodą wielobramkową (MUGA). Ocena czynności lewej komory jest uznawana za obowiązkową przed każdym dodatkowym podaniem leku, które przekracza skumulowaną dawkę 450 mg antracyklin/m² pc. w ciągu życia. Podczas leczenia antracykliną ww. badania i metody oceny pracy serca należy stosować w następującej kolejności: zapis EKG, pomiar frakcji wyrzutowej lewej komory serca, biopsja endomiokardialna. Ze względu na kardiotoksyczne działanie leku, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z chorobami serca, w tym z niewydolnością serca oraz u pacjentów otrzymujących inne antracykliny. Całkowita dawka chlorowodorku doksorubicyny musi uwzględniać każde wcześniejsze (lub równoległe) leczenie związkami kardiotoksycznymi (w tym: innymi antracyklinami, antrachinonami lub np. 5-fluorouracylem); dodatkową grupę ryzyka stanowią pacjenci poddani wcześniej napromienianiu śródpiersia lub otrzymujący równocześnie cyklofosfamid, u których kardiotoksyczność może wystąpić także po podaniu skumulowanej dawki antracyklin mniejszej niż 450 mg/m² pc. Profil bezpieczeństwa w odniesieniu do serca dla schematu dawkowania zalecanego w leczeniu raka piersi i raka jajnika (50 mg/m² pc.) jest podobny do profilu dla dawkowania 20 mg/m² pc. u pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS. Mielosupresja. Ze względu na możliwość zaburzenia czynności szpiku, w czasie leczenia (przed podaniem  każdej dawki leku) należy często oznaczać liczbę krwinek. Przetrwałe ciężkie zaburzenie czynności szpiku może prowadzić do nadkażeń i krwotoków. Wtórne nowotwory złośliwe. U pacjentów poddanych leczeniu skojarzonemu z doksorubicyną obserwowano wtórne, ostre białaczki szpikowe i mielodysplazje; każdy pacjent otrzymujący doksorubicynę musi pozostawać pod kontrolą hematologiczną. Ze względu na przypadki wtórnego raka jamy ustnej zarówno podczas terapii oraz do 6 lat od podania ostatniej dawki, należy regularnie badać pacjentów czy nie występują u nich owrzodzenia jamy ustnej ani jakikolwiek dyskomfort w jamie ustnej. Reakcje związane z wlewem. Ze względu na możliwość wystąpienia poważnych i czasem zagrażających życiu reakcji rzekomoalergicznych i rzekomoanafilaktycznych tuż po rozpoczęciu wlewu (z objawami takimi jak: astma, nagłe zaczerwienienie, pokrzywka, ból w klatce piersiowej, gorączka, nadciśnienie, tachykardia, świąd, potliwość, skrócony oddech, obrzęk twarzy, dreszcze, ból pleców, ucisk w klatce piersiowej i gardle i (lub) niedociśnienie, drgawki), pierwszą dawkę należy podawać z szybkością nie większą niż 1 mg/min. Zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej (PPE). W trakcie leczenia istnieje ryzyko wystąpienia PPE. U pacjentów, u których występuje to zdarzenie, jest zazwyczaj widoczne po 2 lub 3 cyklach leczenia. Poprawa następuje zazwyczaj w ciągu 1 - 2 tyg., a w niektórych przypadkach całkowite wyleczenie może zająć nawet do ≥4 tyg. Pirydoksyna w dawce 50 - 150 mg na dobę oraz kortykosteroidy były stosowane w profilaktyce i leczeniu PPE, jednak nie były one przedmiotem badań III fazy. Inne strategie zapobiegania i leczenia PPE obejmują chłodzenie rąk i stóp poprzez wystawianie ich na działanie zimnej wody (moczenie, kąpiele lub pływanie), unikanie nadmiernego ciepła/gorącej wody oraz utrzymywanie ich bez ubioru (brak skarpet, rękawic lub butów, które są ściśle dopasowane). Zespół PPE wydaje się być przede wszystkim związany z harmonogramem dawkowania i można zmniejszyć jego nasilenie przez wydłużenie okresu między dawkami o 1-2 tyg. Jednak u niektórych pacjentów reakcja ta może być ciężka i wyczerpująca i może powodować konieczność przerwania leczenia. Wynaczynienie. Uważa się, że preparat jest czynnikiem drażniącym w przypadku rzadko występującej miejscowej martwicy po wynaczynieniu. Badania na zwierzętach wskazują, że podawanie chlorowodorku doksorubicyny w postaci liposomalnej zmniejsza ryzyko uszkodzeń spowodowanych wynaczynieniem. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów wynaczynienia (np. pieczenie, rumień) należy natychmiast przerwać wlew i rozpocząć go od nowa w innej żyle. Nakładanie lodu na miejsce wynaczynienia przez ok. 30 min może być pomocne w złagodzeniu reakcji miejscowej; lek nie może być podawany drogą domięśniową lub podskórną. Śródmiąższowa choroba płuc. U pacjentów otrzymujących doksorubicynę w pegylowanych liposomach obserwowano śródmiąższową chorobę płuc, która może mieć ostry początek; w tym notowano przypadki śmiertelne. Jeżeli pacjenci doświadczają pogorszenia objawów ze strony układu oddechowego, takich jak duszność, suchy kaszel i gorączka, należy przerwać podawanie leku, a pacjenta należy niezwłocznie zbadać. W przypadku potwierdzenia śródmiąższowej choroby płuc należy odstawić i odpowiednio leczyć pacjenta. Pacjenci z cukrzycą. Każda fiolka preparatu zawiera sacharozę, a lek jest podawany w 5 % roztworze glukozy, co należy uwzględnić u chorych na cukrzycę. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w dawce i jest zasadniczo „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas wlewu leku Caelyx wystąpić mogą następujące objawy niepożądane: nagłe zaczerwienienie
twarzy, krótki oddech, ból głowy, dreszcze, ból pleców, ucisk w piersiach i(lub) w gardle, ból gardła,
niskie lub podwyższone ciśnienie tętnicze krwi, szybkie bicie serca, obrzęk twarzy, gorączka, zawroty
głowy, nudności, niestrawność, świąd, wysypka i potliwość. W bardzo rzadkich przypadkach
występowały napady padaczkowe (drgawki). W miejscu podania może wystąpić pieczenie i opuchlizna.
Jeśli podczas podawania leku Caelyx wystąpi pieczenie i ból, należy o tym natychmiast poinformować
lekarza.

Natychmiast należy skontaktować się z lekarzem jeśli:
- wystąpi bolesne zaczerwienienie skóry na dłoniach i stopach
- wystąpi bolesne zaczerwienienie skóry i (lub) pęcherze na skórze ciała lub w ustach
- wystąpią dolegliwości ze strony serca
- wystąpią owrzodzenia jamy ustnej
- pojawi się gorączka lub jakiekolwiek inne objawy zakażenia
- wystąpi nagłe skrócenie oddechu lub ostry ból w klatce piersiowej, które mogą pogarszać się
   przy głębokim oddechu lub kaszlu
- wystąpi obrzęk, podwyższona temperatura i tkliwość tkanek miękkich nóg, niekiedy z bólem,
   który zwiększa się w czasie stania lub chodzenia.

Inne działania niepożądane
Między wlewami mogą wystąpić:

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- zaczerwienienie, obrzęk i owrzodzenia dłoni i podeszw. Reakcja taka jest obserwowana często i
   czasami jest ciężka. W ciężkich przypadkach, objawy te mogą wpływać na codzienną
   aktywność. Mogą utrzymywać się przez 4 lub więcej tygodni zanim całkowicie zanikną.
   Lekarz prowadzący może zdecydować o opóźnieniu podania kolejnego cyklu leczenia lub (i) o
   zmniejszeniu dawki (patrz: „Postępowanie zapobiegające wystąpieniu i leczenie zespołu
   objawów dotyczących dłoni i podeszw ’’poniżej)
- bóle i owrzodzenie ust lub gardła, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, utrata apetytu,
   zmniejszenie masy ciała
- zmniejszenie liczby białych krwinek, co zwiększa ryzyko zakażeń.
   Niedokrwistość (zmniejszenie liczby czerwonych krwinek) może wywoływać zmęczenie.
   Zmniejszenie liczby płytek krwi może zwiększać ryzyko krwawień. W rzadkich przypadkach
   mała liczba białych krwinek może prowadzić do ciężkich zakażeń. Ze względu na możliwe
   zmiany w komórkach krwi konieczne jest regularne wykonywanie badań krwi. Z badań
   klinicznych u pacjentów z mięsakiem Kaposiego związanym z AIDS, w których porównywano
   leczenie lekiem Caelyx z innymi sposobami leczenia (bleomycyna/winkrystyna), wynika, że
   podczas leczenia lekiem Caelyx istnieje większe ryzyko wystąpienia zakażeń. Jednakże,
   w przeciwieństwie do doświadczeń u chorych z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS, gdy
   lek Caelyx porównano ze standardowym leczeniem raka jajnika (topotekan), ryzyko zakażeń
   było znacznie mniejsze u leczonych lekiem Caelyx. Ryzyko zmniejszenia liczby krwinek
   i zakażeń było podobnie małe w badaniach dotyczących raka piersi. Niektóre z tych działań
   mogą być związane z samą chorobą, a nie z leczeniem lekiem Caelyx
- ogólne uczucie znużenia, osłabienie, uczucie mrowienia i kłucia lub ból dłoni i stóp
- utrata włosów.

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób)
- bóle brzucha
- pleśniawki (grzybicze zakażenie ust), owrzodzenia w nosie, krwawienia z nosa, opryszczka i
   zapalenie języka
- wartości wyników badań laboratoryjnych czynności wątroby mogą ulec zarówno zwiększeniu
   jak i zmniejszeniu podczas stosowania leku Caelyx
- senność, zawroty głowy, omdlenia, bóle kości, ból piersi, nieprawidłowe napięcie mięśni, bóle
   mięśni, kurcze lub obrzmienie nóg, uogólnione obrzęki, zapalenie siatkówki (struktury oka
   reagującej na światło), zwiększone wytwarzanie łez, niewyraźne widzenie, uczucie mrowienia
   lub ból dłoni i stóp
- zapalenie mieszków włosowych, łuskowata skóra, zapalenie skóry lub wysypka, zaburzenia
   pigmentacji (koloru) skóry i choroby paznokci
- dolegliwości ze strony serca, np. nieregularna praca serca, rozszerzenie naczyń krwionośnych
- gorączka, podwyższona temperatura lub jakiekolwiek inne objawy zakażenia, które mogą być
   związane z chorobą
- zaburzenia oddychania, tj. trudności w oddychaniu lub kaszel, które mogą być spowodowane
   zakażeniami związanymi z chorobą
- odwodnienie, znaczna utrata masy ciała i zanik mięśni, małe stężenie wapnia, magnezu, potasu
  lub sodu we krwi, duże stężenie potasu we krwi
- zapalenie przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, trudności w przełykaniu, suchość
  w ustach, oddawanie gazów, zapalenie dziąseł, zmiana odczuwania smaku
- zapalenie pochwy
- ból podczas oddawania moczu
- jeśli wcześniej występowały objawy skórne, np. ból, zaczerwienienie i suchość skóry podczas
   radioterapii, mogą one również pojawić się podczas leczenia lekiem Caelyx
- bóle stawów, osłabione lub nieprawidłowe odczuwanie bodźców, zapalenie rogówki,
   zaczerwienienie oczu, zaczerwienienie moszny - mogą wystąpić podczas jednoczesnego
   stosowania leku Caelyx i bortezomibu.
W przypadku, gdy Caelyx jest stosowany jako jedyny lek, niektóre z wymienionych działań
niepożądanych mogą występować znacznie rzadziej, a niektóre wcale nie występują.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób)
- stan splątania
- zapalenie żył i zakrzepy w żyłach, które mogą prowadzić do zatamowania przepływu krwi do
  płuc powodując trudności z oddychaniem, ból w klatce piersiowej i kołatanie serca.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 osób)
- ciężkie reakcje skórne takie jak uogólnione złuszczanie się skóry, pęcherze oraz nadżerki błon
   śluzowych (zespół Stevensa-Johnsona /toksyczno-rozpływna martwica naskórka)
- rak jamy ustnej, który może wystąpić podczas długotrwałego stosowania leku Caelyx (ponad
  1 rok).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania”
wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić
więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Postępowania zapobiegające wystąpieniu i leczenie zespołu dłoniowo - podeszwowego obejmują:
- moczenie dłoni i (lub) stóp w zimnej wodzie kiedy tylko jest to możliwe (np. podczas oglądania
   telewizji, czytania lub słuchania radia)
- nie okrywanie dłoni i stóp (nie wkładanie rękawiczek, skarpet itp.)
- przebywanie w chłodnych miejscach
- branie zimnych kąpieli w czasie gorącej pogody
- unikanie intensywnych ćwiczeń, które mogą powodować uszkodzenia stóp (np. biegania)
- unikanie ekspozycji skóry na bardzo gorącą wodę (np. jacuzzi, sauna)
- unikanie dopasowanego obuwia lub butów na wysokich obcasach.

Pirydoksyna (witamina B₆):
- witamina B₆ jest wydawana bez recepty
- po wystąpieniu pierwszych objawów zaczerwienienia lub mrowienia przyjmować od 50 mg
  do 150 mg na dobę.

Należy zachować ostrożność w czasie równoczesnego stosowania leków wchodzących w interakcje ze standardowym chlorowodorkiem doksorubicyny. Preparat może nasilać toksyczność innych sposobów leczenia przeciwnowotworowego. W trakcie badań klinicznych u pacjentów z guzami litymi (włącznie z rakiem piersi i rakiem jajnika), leczonych równocześnie cyklofosfamidem lub taksanami, nie stwierdzono dodatkowej toksyczności. Donoszono, że u pacjentów z AIDS standardowy chlorowodorek doksorubicyny nasilał krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego wywołane cyklofosfamidem oraz nasilał hepatotoksyczność 6-merkaptopuryny. Należy zachować ostrożność stosując w tym samym czasie jakikolwiek inny lek cytotoksyczny, szczególnie uszkadzający czynność szpiku.

Baxter Polska Sp. z o.o.
ul. Kruczkowskiego 8
00-380 Warszawa
22-488-37-77
www.baxter.com.pl