Carbaglu 200 mg tabletki do sporz. zaw. doustnej

1 tabl. do sporz. zaw. doustnej zawiera 200 mg kwasu kargluminowego.

Aktywator syntetazy karbamoilofosforanowej. Kwas kargluminowy jest zbliżony pod względem budowy do N-acetyloglutaminianu i aktywuję pierwszy enzym cyklu mocznikowego - syntetazę karbamoilofosforanową. Po podaniu pojedynczej dawki doustnej wynoszącej 100 mg/kg mc., wchłonięciu ulega szacunkowo 30% kwasu kargluminowego, C_max wynosi 2,6 μg/ml po 3 h. Nie występuje wnikanie leku do erytrocytów na drodze dyfuzji; lek nie wiąże się z białkami osocza. Część kwasu kargluminowego podlega przemianie materii - zależnie od aktywności flora bakteryjna zasiedlająca jelita może inicjować proces rozkładu, doprowadzając do wytworzenia różnych produktów przemiany materii leku. Jednym z metabolitów występujący w kale jest kwas glutaminowy, a końcowym produktem przemiany materii kwasu kargluminowego jest dwutlenek węgla usuwany przez płuca. Lek wydalany jest w większości z kałem, mniejsza ilość z moczem.

Hiperamonemia spowodowana pierwotnym niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej. Hiperamonemia spowodowana kwasicą izowalerianową. Hiperamonemia spowodowana kwasicą metylomalonową. Hiperamonemia spowodowana kwasicą propionową.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Karmienie piersią.

Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży. Chociaż nie wiadomo czy kwas kargluminowy przenika do mleka matki, wykazano jego obecność w mleku samic szczura w okresie laktacji. Z tego względu w czasie zażywania kwasu kargluminowego przeciwwskazane jest karmienie noworodka piersią.

Doustnie. Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu chorób metabolicznych. Niedobór syntazy N-acetyloglutaminianowej: leczenie można rozpocząć od 1. dnia życia. Początkowa dawka dobowa powinna wynosić 100 mg/kg mc., w razie potrzeby do 250 mg/kg mc. Następnie wielkość dawki powinna być dostosowana indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. Przy przewlekłym stosowaniu leku może nie być konieczne zwiększenie dawki w celu dostosowania jej do masy ciała, tak długo jak zapewniona jest dostateczna kontrola stężenia amoniaku. Dawki dobowe wynoszą 10 mg/kg mc. - 100 mg/kg mc. Próba wrażliwości na leczenie kwasem kargluminowym: przed rozpoczęciem przewlekłego leczenia zalecane jest wykonanie próby indywidualnej wrażliwości pacjenta na działanie kwasu kargluminowego, na przykład: u dzieci w stanie śpiączki należy rozpocząć od podawania dawki 100 - 250 mg/kg mc./dobę i oznaczać stężenie amoniaku co najmniej przed każdym podaniem leku; stężenie amoniaku powinno ulec normalizacji w ciągu kilku godzin od rozpoczęcia podawania leku; u pacjentów z hiperamonemią średnio nasiloną należy podać dawkę próbną 100 - 200 mg/kg mc./dobę przez 3 dni, stosując dietę o stałej zawartości białek, i wykonywać regularne oznaczenia stężenia amoniaku w osoczu (przed jedzeniem i 1 h po jedzeniu); dostosować odpowiednio dawkę leku w celu utrzymania normalnego stężenia amoniaku w osoczu. Kwasica izowalerianowa, metylomalonowa i propionowa: leczenie należy rozpocząć w momencie stwierdzenia hiperamonemii u pacjentów z kwasicą organiczną. Początkowa dawka dobowa powinna wynosić 100 mg/kg, w razie potrzeby do 250 mg/kg. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie tak, aby utrzymać prawidłowe stężenie amoniaku w osoczu. Szczególne grupy pacjentów. Zaleca się ostrożność przy podawaniu leku pacjentom z zaburzeniami czynności nerek; wymagane jest dostosowanie dawkowania do wskaźnika filtracji kłębuszkowej (GFR). Pacjenci z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (GFR 30–59 ml/min): zalecana dawka początkowa wynosi od 50 mg/kg/dobę do 125 mg/kg/dobę u pacjentów z hiperamonemią spowodowaną niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej (NAGS) lub kwasicą organiczną. Przy stosowaniu długoterminowym dawka dobowa będzie wynosić od 5 mg/kg/dobę do 50 mg/kg/dobę i należy dostosować ją indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR ≤ 29 ml/min): zalecana dawka początkowa wynosi od 15 mg/kg/dobę do 40 mg/kg/dobę u pacjentów z hiperamonemią spowodowaną niedoborem NAGS lub kwasicą organiczną. Przy stosowaniu długoterminowym dawka dobowa będzie wynosić od 2 mg/kg/dobę do 20 mg/kg/dobę i należy dostosować ją indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. Określono bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku w leczeniu dzieci i młodzieży (od urodzenia do 17 roku życia) z ostrą lub przewlekłą hiperamonemią spowodowaną niedoborem NAGS i ostrą hiperamonemią spowodowaną kwasicą izowalerianową, kwasicą propionową lub kwasicą metylomalonową; na podstawie tych danych dostosowanie dawkowania u noworodków nie jest uznawane za konieczne. Sposób podania: do stosowania wyłącznie doustnego, jednak jeśli to konieczne można połknąć lub podać przez zgłębnik nosowo-żołądkowy z użyciem strzykawki. Zaleca się dzielenie całkowitej dobowej dawki leku na 2 - 4, podawanych przed posiłkami lub karmieniem dziecka. Dzielenie tabl. na pół umożliwia w większości przypadków uzyskanie wymaganego dawkowania; niekiedy użycie ćwiartki tabl. może pomóc w uzyskaniu dawkowania zalecanego przez lekarza. Do tabl. należy dodać co najmniej 5-10 ml wody, do powstania zawiesiny i połknąć natychmiast lub podać szybko strzykawką przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Zawiesina ma lekko kwaśny smak. Tabletkę można podzielić równe dawki.

Monitorowanie leczenia. Stężenia amoniaku i aminokwasów w osoczu powinny być utrzymywane w granicach normy. Z uwagi na niewielką liczbę danych dotyczących bezpieczeństwa kwasu kargluminowego, zalecana jest systematyczna kontrola czynności wątroby, nerek i serca oraz badanie parametrów hematologicznych. Zalecenia dietetyczne. W przypadku złej tolerancji białka może być wskazane ograniczenie jego podaży oraz suplementacja argininy. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Dawkę leku należy zmniejszyć u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podane niżej działania niepożądane zgłaszano: bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na
10 osób), często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 osób), niezbyt często (mogą występować
nie częściej niż u 1 na 100 osób), rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 1000 osób), bardzo
rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 000 osób) i z nieznaną częstością (częstość nie
może być określona na podstawie dostępnych danych).

Często: zwiększenie potliwości
Niezbyt często: bradykardia (zmniejszenie częstości bicia serca), biegunka, gorączka,
zwiększenie aktywności aminotransferaz, wymioty
Nieznana częstość: wysypka

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie..

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących interakcji.

Recordati Rare Diseases
Immeuble “Le Wilson"
70 avenue du Général de Gaulle
F-92800 Puteaux - France
33-147-73-64-58
[email protected]
www.recordatirarediseases.com