Carteol LP 2% Preservative Free 20 mg/ml krople do oczu o przedłużonym uwalnianiu

1 ml roztworu zawiera 20 mg chlorowodorku karteololu. Każda 1 kropla roztworu zawiera 756 μg chlorowodorku karteololu. Preparat zawiera sodu diwodorofosforan dwuwodny, disodu fosforan dwunastowodny. Lek zawiera 19,2 μg fosforanów w każdej kropli co odpowiada 0,509 mg/ml. 

Carteololi hydrochloridum

Niekardioselektywny lek β-adrenolityczny o częściowym działaniu agonistycznym (umiarkowana, wewnętrzna aktywność sympatykomimetyczna - ISA) i nieznacznym działaniu stabilizującym błony. Preparat zmniejsza ciśnienie wewnątrzgałkowe (niezależnie od obecności jaskry), poprzez zmniejszenie wydzielania cieczy wodnistej. Działanie leku jest widoczne zazwyczaj po ok. 30 min od wkroplenia. Maksymalne działanie występuje między 2. a 4. h po podaniu i utrzymuje się po 24 h. Stabilny efekt obniżający ciśnienie wewnątrzgałkowe nie zmienia się z upływem czasu: może utrzymywać się przez rok. Wrażliwość na chlorowodorek karteololu może jednak zmniejszyć się, szczególnie po dłuższym stosowaniu. Lek praktycznie nie zmienia średnicy źrenicy i nie wpływa na akomodację. Preparat zawiera rozpuszczalny w wodzie polimer (kwas alginowy) o właściwościach fizycznych (takich jak bioadhezja i interakcje jonowe), które umożliwiają zmniejszenie częstości podawania do jednokrotnego na dobę. Średnie stężenia w osoczu po 2 mies. wielokrotnego podawania u pacjentów z jaskrą są mniejsze po podaniu leku w postaci kropli o przedłużonym uwalnianiu raz na dobę niż po podaniu zwykłych kropli 2 razy na dobę. Krople do oczu nie zawierają konserwantów.

Leczenie objawowe u dorosłych: nadciśnienia wewnątrzgałkowego; przewlekłej jaskry z otwartym kątem przesączania.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Reaktywne choroby dróg oddechowych, w tym astma oskrzelowa występująca aktualnie lub w przeszłości lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc. Zdiagnozowana niewydolność serca. Wstrząs kardiogenny. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst. niekontrolowany rozrusznikiem. Zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Bradykardia zatokowa. Nieleczony guz chromochłonny (pheochromocytoma). Należy brać pod uwagę przeciwwskazania do stosowania leków β-adrenolitycznych o działaniu ogólnym, ponieważ obserwowano ogólnoustrojowe działania niepożądane leków β-adrenolitycznych podawanych do oka.

Lek nie powinien być stosowany w okresie ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli preparat podaje się do momentu porodu, noworodka należy starannie monitorować w ciągu pierwszych dni życia. Podczas stosowania chlorowodorku karteololu w dawkach terapeutycznych w postaci kropli do oczu nie jest prawdopodobne uzyskanie w mleku stężeń wystarczających do wywołania klinicznych objawów blokady β-adrenergicznej u niemowlęcia.

Podanie do oka. Dorośli: 1 kropla do chorego oka, jeden raz na dobę, rano. Stabilizacja ciśnienia wewnątrzgałkowego z zastosowaniem kropli zawierających karteolol wymaga czasami kilku tygodni. Ocenę leczenia, która musi zawierać pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego i badanie rogówki, należy przeprowadzić na początku leczenia, a następnie w regularnych odstępach czasu po upływie ok. 4 tygodni leczenia. W przypadku długotrwałego leczenia, zaleca się coroczną kontrolę, w związku z możliwą utratą skuteczności leczenia. Lekarz okulista może, jeśli uzna to za konieczne, zalecić stosowanie jednego lub kilku dodatkowych leków przeciwjaskrowych (stosowanych miejscowo lub ogólnie) w skojarzeniu z karteololem w postaci kropli. Inne stosowane jednocześnie krople do oczu muszą być podane co najmniej 15 minut przed zastosowaniem preparatu. Uciśnięcie kanału nosowo-łzowego lub zamknięcie powiek na 2 minuty zmniejsza układowe wchłanianie leku. Może to prowadzić do ograniczenia ogólnoustrojowych działań niepożądanych i zwiększyć działanie miejscowe. Jeśli pacjent używa soczewek kontaktowych, powinien je zdjąć przed zastosowaniem karteolol w postaci kropli do oczu, należy odczekać 15 minut przed ponownym ich założeniem. Zastępowanie innych leków. Jeśli karteolol w postaci kropli do oczu ma zastąpić inny lek przeciwjaskrowy w postaci kropli, stosowanie dotychczas przyjmowanego leku musi zostać przerwane po zakończeniu pełnego dnia leczenia. Stosowanie karteololu w postaci kropli do oczu rozpoczynamy od następnego dnia, podając 1 kroplę do chorego oka raz na dobę. Jeśli zastępujemy kilka leków przeciwjaskrowych karteololem, należy przerywać leczenie dotychczas stosowanymi lekami pojedynczo. Jeśli zastępujemy karteololem w postaci kropli leki zwężające źrenice, wówczas po ustąpieniu efektów działania leków miotycznych konieczne może być badanie refrakcji. Decyzji o zastosowaniu leku musi towarzyszyć pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, szczególnie na początku leczenia. Stosowanie leku u dzieci i młodzieży (<18 lat) nie jest właściwe ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.

Dotyczące oka. Wpływ na ciśnienie wewnątrzgałkowe lub znane działania wynikające z ogólnego blokowania receptorów β-adrenergicznych mogą ulegać nasileniu, gdy chlorowodorek karteololu podaje się pacjentom już przyjmującym ogólnie działające leki blokujące receptory β-adrenergiczne. Należy starannie obserwować odpowiedź tych pacjentów na leczenie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania dwóch leków blokujących receptory β-adrenergiczne podawanych miejscowo. W przypadku stosowania kropli w celu obniżenia ciśnienia wewnątrzgałkowego u pacjentów z ostrą jaskrą z zamkniętym kątem przesączania należy jednocześnie stosować leki zwężające źrenice. U tych pacjentów doraźnym celem leczenia jest powtórne otwarcie kąta przesączania. Wymaga to jednoczesnego stosowania leków miotycznych w celu zwężenia źrenicy, ponieważ karteolol ma niewielki wpływ na źrenicę lub nie wywiera go wcale. Podczas podawania leków zmniejszających wytwarzanie cieczy wodnistej (np. tymololu, acetazolamidu) opisywano przypadki odwarstwienia naczyniówki po zabiegu filtracyjnym. Podczas stosowania leków β-adrenolitycznych ze względu na zmniejszenie wydzielania łez występuje ryzyko nietolerancji soczewek kontaktowych. W trakcie długotrwałego leczenia może zmniejszyć się wrażliwość na karteolol, dlatego w celu zapewnienia skuteczności długotrwałego leczenia, raz w roku należy sprawdzić, czy nie występuje tachyfilaksja. Choroby rogówki. Okulistyczne leki β-adrenolityczne mogą powodować suchość oka; pacjenci z chorobami rogówki powinni być leczeni z zachowaniem ostrożności. Ogólne. Podobnie jak inne preparaty podawane miejscowo do oka, chlorowodorek karteololu wchłania się też ogólnoustrojowo. Ze względu na zawartość chlorowodorku karteololu, substancji czynnej o działaniu β-adrenolitycznym, podczas stosowania preparatu mogą wystąpić te same działania niepożądane ze strony układu sercowo-naczyniowego i płuc, a także inne działania niepożądane, które obserwuje się podczas stosowania preparatów zawierających β-adrenolityki o działaniu ogólnym. Częstość występowania ogólnych działań niepożądanych po podaniu miejscowym do oka jest mniejsza niż po podaniu ogólnoustrojowym. Tego leku zasadniczo nie wolno łączyć z amiodaronem, niektórymi lekami blokującymi kanał wapniowy (beprydylem, werapamilem, diltiazemem) i lekami β- adrenolitycznymi stosowanymi w leczeniu niewydolności serca. Przerwanie leczenia. Nigdy nie należy nagle przerywać leczenia lekami β-adrenolitycznymi stosowanymi ogólnie, szczególnie u pacjentów z dławicą piersiową; nagłe przerwanie leczenia może wywołać poważne zaburzenia rytmu serca, zawał serca i nagły zgon. Dawki należy zmniejszać stopniowo, np. przez okres jednego do dwóch tygodni. Choroby serca. U pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego (np. chorobą niedokrwienną serca, dławicą Prinzmetala i niewydolnością serca) oraz niedociśnieniem, leczenie lekami β-adrenolitycznymi należy poddać szczególnie starannej ocenie oraz rozważyć zastosowanie innych substancji czynnych. Pacjenci z chorobami układu sercowo-naczyniowego powinni być obserwowani pod kątem objawów nasilenia tych chorób i wystąpienia działań niepożądanych. Ze względu na wydłużenie czasu przewodzenia leki β-adrenolityczne należy podawać z zachowaniem ostrożności pacjentom z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist.. Bradykardia. Należy zmniejszyć dawkę, jeśli częstość uderzeń serca w spoczynku zmniejszy się do wartości poniżej 50–55 na minutę, a pacjenci mają objawy związane z bradykardią. Choroby naczyń. Pacjentów z ciężkimi zaburzeniami/chorobami krążenia obwodowego (tj. ciężkimi postaciami choroby Raynauda lub zespołem Raynauda) należy leczyć z zachowaniem ostrożności. Choroby układu oddechowego. Po zastosowaniu niektórych leków β-adrenolitycznych przeznaczonych do podania do oka zgłaszano działania niepożądane ze strony układu oddechowego, w tym zgony spowodowane skurczem oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową. Lek powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów z łagodną/umiarkowaną postacią przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) i wyłącznie wtedy, gdy spodziewana korzyść przewyższa możliwe ryzyko. Hipoglikemia/cukrzyca. Leki β-adrenolityczne powinny być podawane z zachowaniem ostrożności pacjentom z tendencją do występowania samoistnej hipoglikemii lub pacjentom z niestabilną cukrzycą, ponieważ leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe ostrej hipoglikemii. Guz chromochłonny. Stosowanie leków β-adrenolitycznych w leczeniu nadciśnienia spowodowanego leczonym guzem chromochłonnym wymaga ścisłego kontrolowania ciśnienia tętniczego. Pacjenci w wieku podeszłym lub pacjenci z niewydolnością nerek i/lub wątroby. W tej grupie pacjentów stanowiących grupę zwiększonego ryzyka oraz w sytuacji kiedy leki β-adrenolityczne w postaci kropli do oczu są stosowane jednocześnie z lekami β-adrenolitycznymi podawanymi ogólnie, często konieczna jest modyfikacja dawkowania. Łuszczyca. Opisywano zaostrzenie łuszczycy podczas stosowania leków β-adrenolitycznych. Wskazania do stosowania leku u pacjentów z łuszczycą powinny być należycie rozpatrzone. Reakcje alergiczne/anafilaktyczne. Podczas stosowania leków β-adrenolitycznych, u pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono atopię lub ciężką reakcję anafilaktyczną na wiele alergenów, może wystąpić zwiększona reaktywność przy powtórnym kontakcie z tymi alergenami. U pacjentów skłonnych do ciężkiej reakcji anafilaktycznej niezależnie od jej przyczyny, zastosowanie leków β-adrenolitycznych może prowadzić do zaostrzenia reakcji anafilaktycznej i oporności na leczenie epinefryną w normalnych dawkach, szczególnie w przypadku stosowania floktafeniny, jodowych środków kontrastowych, środków znieczulających lub leczenia odczulającego. Znieczulenie do zabiegów chirurgicznych. Leki β-adrenolityczne podawane do oczu mogą blokować działanie leków β-adrenergicznych działających ogólnie, np. adrenaliny. Anestezjolog powinien być poinformowany o stosowaniu przez pacjenta chlorowodorku karteololu. Jeśli konieczne jest przerwanie leczenia, 48-godzinna przerwa powinna wystarczyć do odzyskania wrażliwości na katecholaminy. W niektórych sytuacjach leczenie lekami β-adrenolitycznymi nie powinno być przerywane: u pacjentów z niewydolnością wieńcową zaleca się kontynuowanie leczenia do zabiegu chirurgicznego, ponieważ istnieje ryzyko wystąpienia objawów związanych z nagłym odstawieniem leków beta adrenolitycznych; w nagłych przypadkach lub jeśli przerwanie leczenia jest niemożliwe, pacjentów należy zabezpieczyć przed zwiększoną aktywnością nerwu błędnego, podając atropinę w premedykacji i w późniejszym czasie, jeśli zajdzie taka potrzeba; powinno się używać środków znieczulających o jak najmniejszym wpływie depresyjnym na mięsień sercowy i uzupełniać objętość krwi krążącej. Tyreotoksykoza. Leki β-adrenolityczne mogą także maskować objawy nadczynności tarczycy. Leki β-adrenolityczne mogą maskować niektóre objawy tyreotoksykozy, szczególnie objawy sercowo-naczyniowe. Substancje pomocnicze. Lek zawiera 19,2 μg fosforanów w każdej kropli co odpowiada 0,509 mg/ml. Jeśli u pacjenta występuje poważne uszkodzenie przezroczystej warstwy z przodu oka (rogówki), fosforany mogą w bardzo rzadkich przypadkach powodować zmętnienie rogówki na skutek gromadzenia się wapnia podczas leczenia.

Często: zaburzenia smaku, objawy przedmiotowe i podmiotowe podrażnienia oczu (np. pieczenie, swędzenie, nasilone łzawienie), ból oka (np. kłucie), świąd oka, przekrwienie spojówek, zapalenie spojówek, zapalenie rogówki. Niezbyt często: zawroty głowy, bóle mięśni, skurcze mięśni. Rzadko: pozytywny wynik badania na obecność przeciwciał przeciwjądrowych. Częstość nieznana: układowe reakcje alergiczne, w tym obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, miejscowe i uogólnione wysypki, świąd, reakcja anafilaktyczna, hipoglikemia, bezsenność, depresja, koszmary nocne, omdlenia, udar naczyniowy mózgu, niedokrwienie mózgu, nasilenie objawów przedmiotowych i podmiotowych miastenii, parestezje, ból głowy, amnezja, zapalenie powiek, niewyraźne widzenie, odwarstwienie naczyniówki po zabiegu filtracyjnym, niedoczulica oka, suchość oczu, erozja rogówki, opadanie powiek, podwójne widzenie, zaburzenia refrakcji (w niektórych przypadkach z powodu odstawienia leku zwężającego źrenice), bradykardia, ból w klatce piersiowej, kołatanie serca, obrzęk, zaburzenia rytmu serca, zastoinowa niewydolność serca, blok przedsionkowo-komorowy, zatrzymanie akcji serca, niewydolność serca, niedociśnienie, objaw Raynauda, zimne dłonie i stopy, chromanie przestankowe, skurcz oskrzeli (zwłaszcza u pacjentów z występującą uprzednio chorobą spastyczną oskrzeli), duszność, kaszel, nudności, niestrawność, biegunka, suchość w jamie ustnej, bóle brzucha, wymioty, łysienie, łuszczycowe zapalenie skóry, nasilenie łuszczycy, wysypka, toczeń rumieniowaty układowy, zaburzenia seksualne, zaburzenie erekcji, obniżone libido, astenia, zmęczenie. U niektórych pacjentów z poważnym uszkodzeniem rogówki zgłaszano bardzo rzadkie przypadki zwapnienia rogówki związane ze stosowaniem kropli do oczu z zawartością fosforanów.

Nie prowadzono szczegółowych badań dotyczących interakcji chlorowodorku karteololu z innymi lekami. Sporadycznie opisywano rozszerzenie źrenic w wyniku jednoczesnego stosowania leków β-adrenolitycznych podawanych do oczu i adrenaliny (epinefryny). W przypadku jednoczesnego stosowania kropli do oczu zawierających adrenalinę konieczna jest obserwacja okulistyczna (ryzyko rozszerzenia źrenicy). W przypadku stosowania więcej niż jednego leku okulistycznego do stosowania miejscowego, podawanie leków powinno odbywać się w odstępach co najmniej 15 minut, karteolol w postaci kropli do oczu należy podawać na końcu. Chociaż po podaniu do oka przenikanie leków β-adrenolitycznych do krwiobiegu jest niewielkie, to jednak istnieje ryzyko wystąpienia interakcji, z tego względu należy brać pod uwagę interakcje występujące po podaniu leków β-adrenolitycznych o działaniu ogólnym. Istnieje możliwość wystąpienia działania addytywnego, prowadzącego do niedociśnienia i (lub) znacznej bradykardii, jeśli okulistyczny roztwór β-adrenolityku podawany jest jednocześnie z doustnymi antagonistami kanału wapniowego, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, lekami przeciwarytmicznymi (w tym amiodaronem), glikozydami naparstnicy, parasympatykomimetykami, guanetydyną. Niezalecane terapie skojarzone. Amiodaron - zaburzenia automatyzmu i przewodzenia (hamowanie kompensacyjnych mechanizmów współczulnych); monitorowanie kliniczne i EKG. Antagoniści wapnia (beprydyl, diltiazem i werapamil) - zaburzenia automatyzmu (nadmierna bradykardia, zatrzymanie zatok), zaburzenia przewodzenia zatokowo-przedsionkowego i przedsionkowo-komorowego oraz niewydolność serca (synergia działania);t akie leczenie skojarzone należy przeprowadzić pod ścisłym monitorowaniem klinicznym i EKG, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku lub na początku leczenia. Fingolimod - potencjalnie śmiertelne nasilenie działania obniżającego częstość akcji serca; beta-blokery są szczególnie ryzykowne, ponieważ hamują mechanizmy kompensacji adrenergicznej; ciągłe monitorowanie kliniczne i EKG przez 24 h po podaniu pierwszej dawki. β-adrenolityki stosowane w niewydolności serca - ryzyko nasilenia działań niepożądanych β-adrenolityków, szczególnie w przypadku podwyższonego ryzyka bradykardii. Terapie skojarzone wymagające zachowania szczególnej ostrożności. Lotne środki znieczulające chlorowcowane (desfluran, halotan, izofluran, metoksyfluran, sewofluran) - leki β-adrenolityczne zmniejszają kompensacyjną reakcję sercowo-naczyniową. Blokada β-adrenergiczna powinna być zniesiona w trakcie zbiegów chirurgicznych za pomocą leków β-mimetycznych. Generalna zasada: nie należy przerywać podawania leków β-adrenolitycznych, ale jeśli jest to konieczne, należy unikać nagłego przerwania ich podawania. Anestezjolog powinien być poinformowany o stosowaniu leków β-adrenolitycznych. Antycholinesterazy (donepezil, galantamina, rywastygmina, neostygmina, pirydostygmina, takryna, ambenonium) - ryzyko nadmiernej bradykardii (dodanie efektów bradykardiogennych), regularne monitorowanie kliniczne. Zgłaszano nasilenie ogólnoustrojowego działania β-adrenolityku w postaci roztworu kropli do oczu i zwiększenie stężenia β-adrenolityku w osoczu podczas jednoczesnego podawania roztworu β-adrenolityku w postaci kropli do oczu i chinidyny, prawdopodobnie w wyniku hamowania metabolizmu beta-adrenolityku przez chinidynę (opisano dla tymololu). Lidokaina - przy podawaniu dożylnym zwiększa się stężenie lidokainy w osoczu z możliwością wystąpienia neurologicznych i sercowych działań niepożądanych (zmniejszenie klirensu wątrobowego lidokainy). Monitorowanie kliniczne i EKG oraz ewentualnie kontrola stężeń lidokainy w osoczu podczas leczenia skojarzonego i po odstawieniu β-adrenolityku. W razie potrzeby dostosowanie schematu dawkowania lidokainy. Baklofen - nasilenie działania obniżającego ciśnienie; monitorowanie ciśnienia tętniczego i, jeśli to konieczne, dostosowanie schematu dawkowania leków przeciwnadciśnieniowych. Klonidyna i inne leki obniżające ciśnienie działające ośrodkowo (guanfacyna, metylodopa, moksonidyna, rilmenidyna) - znaczący wzrost ciśnienia krwi w przypadku nagłego przerwania leczenia lekiem obniżającym ciśnienie działającym ośrodkowo; należy unikać nagłego przerwania leczenia obniżającego ciśnienie działającego ośrodkowo; monitorowanie kliniczne. Insulina, sulfonamidy obniżające poziom cukru, glinidy - wszystkie β-adrenolityki mogą maskować niektóre objawy hipoglikemii: kołatanie serca i tachykardię; większość niekardioselektywnych β-adrenolityków zwiększa częstość występowania i nasilenie hipoglikemii; należy ostrzec pacjenta i zalecić zwiększenie częstości samodzielnych pomiarów stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza na początku leczenia. Propafenon - zaburzenia kurczliwości, automatyzmu i przewodzenia (tłumienie kompensacyjnych mechanizmów współczulnych); monitorowanie kliniczne i EKG. Leki wywołujące torsade de pointes - leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid) i leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, dofetylid, ibutylid, sotalol), niektóre neuroleptyki: fenotiazyny (chlorpromazyna, cyamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd, tiapryd, sultopryd), butyrofenony (droperydol, haloperidol), inne neuroleptyki (pimozyd) oraz inne leki takie jak: beprydyl, cyzapryd, difenamil, erytromycyna iv., winkamina iv., mizolastyna, halofantryna, sparfloksacyna, pentamidyna, moksyfloksacyna; zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu komorowego, zwłaszcza torsade de pointes. monitorowanie kliniczne i elektrokardiograficzne podczas leczenia skojarzonego. Terapie skojarzone do rozważenia. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) (ogólnoustrojowe) w tym selektywne inhibitory COX-2 - zmniejszenie działania obniżającego ciśnienie (NLPZ hamują działanie prostaglandyn rozszerzających naczynia oraz zatrzymywanie płynów i soli w przypadku pirazolowych NLPZ). Leki α adrenolityczne stosowane w urologii (alfuzosyna, doksazosyna, prazosyna, silodosyn, tamsulozyna, terazosyna) - nasilenie działania obniżającego ciśnienie, ryzyko zwiększenia niedociśnienia ortostatycznego. Amifostyna - zwiększenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi. Pochodne dihydropirydyny (amlodypina, klewidypina, felodypina, izradypina, lacydypina, lerkanidypina, manidypina, nikardypina, nifedypina, nimodypina, nitrendypina) - niedociśnienie, niewydolność serca u pacjentów z utajoną lub niekontrolowaną niewydolnością serca (ujemne działanie inotropowe dihydropirydyn in vitro, różniące się stopniem, w zależności od preparatów i prawdopodobnie zwiększające negatywne działanie inotropowe β-adrenolityków). Obecność leku β-adrenolitycznego może także zmniejszyć odruchową reakcję współczulną, która pojawia się w przypadku nadmiernej odpowiedzi hemodynamicznej. Dipirydamol - po dożylnym podaniu dipirydamolu występuje zwiększone działanie hipotensyjne. Leki przeciwdepresyjne z rodziny imipramin (trójcykliczne), leki przeciwpsychotyczne - działanie obniżające ciśnienie i zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego (efekt addytywny). Meflochina, pilokarpina - ryzyko nadmiernej bradykardii (dodanie efektów bradykardiogennych).

Bausch & Lomb Polska Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
(22) 223-60-00
[email protected]
www.bausch.com.pl