Carvedilol-ratiopharm 12,5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu. Preparat zawiera laktozę.

Karwedylol, racemiczna mieszanina dwóch enancjomerów (R- i S-karwedylolu), jest antagonistą receptorów α- i β-adrenergicznych w terapeutycznym zakresie dawek. Enancjomer S kompetycyjnie i nieselektywnie blokuje receptory β-adrenergiczne, podczas gdy oba enancjomery mają te same specyficzne właściwości blokowania receptorów α₁-adrenergicznych. Dlatego wykazuje ujemne działanie chronotropowe, dromotropowe, batmotropowe i inotropowe na serce. W wyższych stężeniach karwedylol wykazuje również słabą do umiarkowanej aktywność blokującą kanały wapniowe. Nie ma wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i (podobnie jak propranolol) ma właściwości stabilizujące błonę komórkową. Karwedylol zmniejsza obwodowy opór naczyniowy poprzez selektywne blokowanie receptorów α₁-adrenergicznych. Ponadto jego działanie blokujące kanał wapniowy może zwiększać przepływ krwi w określonych łożyskach naczyniowych, takich jak krążenie skórne. Poprzez swoje działanie blokujące receptory β, karwedylol hamuje układ RAA, zmniejszając w ten sposób uwalnianie reniny i zmniejszając zatrzymywanie płynów w organizmie. Karwedylol ma działanie ochronne na narządy, ma silne właściwości przeciwutleniające związane z obydwoma enancjomerami i wychwytuje wolne rodniki tlenowe. W badaniach klinicznych wykazano zmniejszenie stresu oksydacyjnego poprzez pomiar różnych markerów podczas długotrwałego leczenia pacjentów karwedylolem. Ponadto ma działanie antyproliferacyjne na komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych człowieka. Podczas leczenia karwedylolem utrzymuje się prawidłwoy stosunek lipoprotein o dużej gęstości do lipoprotein o małej gęstości (HDL/LDL). U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dyslipidemią wykazano pozytywny wpływ na profil lipidowy. Karwedylol obniża ciśnienie krwi u pacjentów z nadciśnieniem poprzez połączenie blokady β-adrenergicznej i rozszerzenia naczyń za pośrednictwem receptorów α₁. Działaniu przeciwnadciśnieniowemu nie towarzyszy wzrost całkowitego oporu obwodowego, a obwodowy przepływ krwi zostaje zachowany. Tętno jest umiarkowanie obniżone. Perfuzja nerek i czynność nerek zwykle pozostają niezmienione. Karwedylol utrzymuje objętość wyrzutową i zmniejsza całkowity opór obwodowy. Powoduje zwiększenie stężenia noradrenaliny w osoczu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca karwedylol działa przeciwniedokrwiennie i przeciwdławicowo, także podczas leczenia długotrwałego. Badania nad ostrym efektem hemodynamicznym wykazały zmniejszenie obciążenia wstępnego komory (ciśnienie w tętnicy płucnej i ciśnienie w kapilarach płucnych) i obciążenia następczego (opór obwodowy). U pacjentów z niedokrwienną lub nie-niedokrwienną przewlekłą niewydolnością serca karwedylol znacząco zmniejszał śmiertelność i częstość hospitalizacji oraz poprawiał objawy i czynność lewej komory. Po podaniu doustnym kapsułki o mocy 25 mg zdrowym osobom, karwedylol jest szybko wchłaniany i osiąga C_max w osoczu po upływie ok. 1,5 h. Karwedylol podlega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia, co powoduje, że jego bezwzględna dostępność biologiczna u mężczyzn wynosi ok. 25%. Karwedylol jest mieszaniną racemiczną, a enancjomer S, którego bezwzględna biodostępność po podaniu doustnym wynosi 15%, wydaje się być metabolizowany szybciej niż enancjomer R, którego bezwzględna biodostępność po podaniu doustnym wynosi 31%. C_max R-enancjomeru karwedylolu w osoczu jest w przybliżeniu 2 razy większe niż S-enancjomeru karwedylolu. Karwedylol jest substratem jelitowego transportera - glikoproteiny P. Karwedylol jest związkiem o dużej lipofilności, wiążącym się z białkami osocza w ok. 95%. Jest prawie całkowicie metabolizowany poprzez utlenianie i sprzęganie w wątrobie do różnych metabolitów, które są wydalane głównie z żółcią. W badaniach na zwierzętach stwierdzono krążenie wątrobowo-jelitowe. W wyniku demetylacji i hydroksylacji pierścienia fenolowego powstają 3 metabolity wykazujące zdolność blokowania receptorów β-adrenergicznych; działanie to jest ok. 13-krotnie silniejsze w przypadku metabolitu 4`-hydroksyfenolowego niż w przypadku karwedylolu. W porównaniu z karwedylolem, 3 aktywne metabolity mają jedynie niewielkie działanie rozszerzające naczynia krwionośne. Stężenia trzech aktywnych metabolitów u ludzi są ok. 10-krotnie mniejsze niż substancja macierzysta. Dwa z hydroksykarbazolowych metabolitów karwedylolu są bardzo silnymi przeciwutleniaczami i wykazują działanie 30-80 razy silniejsze niż karwedylol. U osób wolno metabolizujących lek może nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne. Metabolizm oksydacyjny karwedylolu jest stereoselektywny. W procesach utleniania i hydroksylacji mogą uczestniczyć różne izoenzymy cytochromu P450 włącznie z CYP2D6, CYP3A4, CYP2E1, CYP2C9, jak również CYP1A2. R-enancjomer jest metabolizowany głównie przez CYP2D6, a S-enancjomer przez CYP2D6 i CYP2C9. U osób z wolnym metabolizmem CYP2D6 stężenia R-enancjomeru i S-enancjomeru ulegają zwiększeniu. Dostępne są niejednoznaczne wyniki badań, dotyczących klinicznego znaczenia tego zjawiska. Po podaniu doustnym pojedynczej dawki 50 mg, karwedylol w postaci metabolitów jest w ok. 60% wydalany z żółcią w kale w ciągu 11 dni. 16% karwedylolu lub jego metabolitów jest wydalane z moczem. Mniej niż 2% karwedylolu jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej.  T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 6,5 h.

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancją pomocniczą. Niestabilna i (lub) niewyrównana niewydolność serca. Objawiające się klinicznie zaburzenia czynności wątroby. Kwasica metaboliczna. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst. (u pacjentów bez wszczepionego stymulatora serca). Ciężka bradykardia (poniżej 50 skurczów serca na minutę). Zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie tętnicze poniżej 85 mm Hg). Wstrząs kardiogenny. Astma oskrzelowa lub inne choroby układu oddechowego z komponentą bronchospastyczną (np. przewlekła obturacyjna choroba płuc). Ostra zatorowość płucna. Dławica Printzmetala. Serce płucne. Nieleczony guz chromochłonny. Jednoczesne leczenie inhibitorami MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B). Jednoczesne leczenie dożylnym werapamilem, diltiazemem lub innymi lekami przeciwarytmicznymi. Karmienie piersią.

Karwedylolu nie należy stosować w ciąży, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Badania na zwierzętach wykazały działanie toksyczne na rozrodczość. β-adrenolityki zmniejszają przepływ łożyskowy, co może być przyczyną wewnątrzmacicznej śmierci płodu, porodów niewczesnych i przedwczesnych. Ponadto u płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (szczególnie hipoglikemia i bradykardia). U noworodka istnieje także zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań krążeniowo-oddechowych w okresie poporodowym. Leczenie β-adrenolitykami należy przerwać na 72-48 h przed spodziewanym porodem. Jeśli nie jest to możliwe, noworodka należy monitorować przez pierwsze 48-72 h życia. Karwedylol jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Dlatego w przypadku leczenia karwedylolem należy przerwać karmienie piersią. Badania na zwierzętach wykazały zaburzenia płodności samic po leczeniu karwedylolem

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Karwedylol może być stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zaleca się dawkowanie raz na dobę, jednak zalecana maksymalna dawka pojedyncza wynosi 25 mg, a zalecana maksymalna dawka dobowa 50 mg. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach 2-tyg. lub rzadziej. Pacjenci w podeszłym wieku. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę, dawka ta może być także wystarczająca w dalszym leczeniu. Jeżeli jednak podczas stosowania takiej dawki nie wystąpiła oczekiwana reakcja kliniczna, dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach 2-tyg. lub rzadziej. Przewlekła stabilna dławica piersiowa. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg 2 razy na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach 2-tyg. lub rzadziej. Zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg w dawkach podzielonych (2 razy na dobę). Pacjenci w podeszłym wieku. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg 2 razy na dobę, co odpowiada maksymalnej zalecanej dawce dobowej. Niewydolność serca. Leczenie umiarkowanej do ciężkiej niewydolności serca jako uzupełnienie standardowego leczenia podstawowego, na które składa się stosowanie leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i (lub) leków rozszerzających naczynia krwionośne. Stan kliniczny pacjenta powinien być stabilny (bez zmian klasy NYHA lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a leczenie podstawowe nie może być zmieniane przez co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem podawania karwedylolu. Dodatkowo, pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory, częstość akcji serca większą niż 50 uderzeń na minutę i skurczowe ciśnienie tętnicze większe niż 85 mm Hg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg. Jeżeli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, można ją zwiększać w odstępach 2-tyg. lub rzadziej, najpierw do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę i ostatecznie do 25 mg 2 razy na dobę. Zaleca się zwiększanie dawki do największej dawki tolerowanej przez pacjenta. Zalecana dawka maksymalna wynosi 25 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. mniejszej niż 85 kg oraz 50 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. większej niż 85 kg, z wyłączeniem pacjentów z ciężką niewydolnością serca. Zwiększenie dawki do 50 mg 2 razy na dobę należy przeprowadzać ostrożnie pod ścisłym nadzorem lekarza. Przemijające nasilenie objawów niewydolności serca może występować na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki, zwłaszcza u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych. Nie wymaga to zwykle przerwania leczenia, nie należy jednak zwiększać dawki. Pacjenci powinni pozostawać pod obserwacją lekarza i (lub) lekarza kardiologa po rozpoczęciu leczenia lub podczas zwiększania dawki. Przed każdym zwiększeniem dawki należy zbadać pacjenta, aby wykluczyć ewentualne objawy nasilenia niewydolności serca lub nadmiernego rozszerzenia naczyń krwionośnych (należy ocenić m.in. czynność nerek, masę ciała, ciśnienie tętnicze, częstość i miarowość akcji serca). W przypadku nasilenia niewydolności serca lub zatrzymania płynów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego, natomiast do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta nie należy zwiększać dawki karwedylolu. Jeżeli wystąpi bradykardia lub w przypadku wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy najpierw oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Jednak nawet w tych przypadkach często można później z powodzeniem kontynuować zwiększanie dawki karwedylolu. Jeżeli upłynęły ponad 2 tyg. od odstawienia karwedylolu, leczenie należy ponownie rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę i zwiększać ją stopniowo zgodnie z zaleceniami przedstawionymi powyżej. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w zaburzeniami czynności nerek dawkę należy określić indywidualnie dla każdego pacjenta, ale na podstawie parametrów farmakokinetycznych nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania. Karwedylol jest przeciwwskazany u pacjentów z klinicznie jawnymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby konieczne może być dostosowanie dawkowania. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności karwedylolu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat - nie zaleca się stosowania. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie karwedylolu i powinni być szczególnie starannie monitorowani. Sposób podania. Lek nie musi być przyjmowany podczas posiłku. Zaleca się jednak, aby pacjenci z niewydolnością serca przyjmowali karwedylol podczas posiłku, żeby spowolnić wchłanianie i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Karwedylol należy odstawiać stopniowo (w ciągu 2 tyg.), zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

Przewlekła zastoinowa niewydolność serca. Ogólną zasadą jest, że karwedylol należy zawsze podawać jako dodatek do istniejącego standardowego leczenia niewydolności serca, tj. leków moczopędnych, glikozydów naparstnicy, inhibitorów ACE i (lub) innych leków rozszerzających naczynia. Leczenie karwedylolem może rozpocząć lekarz z doświadczeniem w kardiologii tylko wtedy, gdy stan pacjenta podczas konwencjonalnego podstawowego leczenia niewydolności serca jest stabilny, tj. dawka istniejącego standardowego leczenia musi być stała przez co najmniej cztery tygodnie przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem. W szczególności u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (NYHA ≥III) lub niedoborem soli i (lub) płynów (np. podczas stosowania dużych dawek leków moczopędnych) oraz u pacjentów w podeszłym wieku (≥70 lat) lub pacjentów z niskim wyjściowym ciśnieniem tętniczym (np. skurczowym <100 mmHg) może wystąpić znaczny spadek ciśnienia tętniczego już po przyjęciu pierwszej dawki karwedylolu lub po jej zwiększeniu. W związku z tym pacjenci ci wymagają nadzoru lekarskiego przez 2 h po podaniu pierwszej dawki karwedylolu i podczas zwiększania dawki, aby uniknąć niekontrolowanych reakcji hipotensyjnych. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie objawów niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. W przypadku wystąpienia takich objawów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego, a dawka karwedylolu nie powinna być zwiększana do czasu przywrócenia stabilnego stanu klinicznego pacjenta. Sporadycznie, konieczne może okazać się zmniejszenie dawki karwedylolu lub, w rzadkich przypadkach, czasowe odstawienie leku. Epizody takie nie wykluczają możliwości pomyślnego zwiększania dawki karwedylolu w przyszłości. Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy ponieważ oba leki wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Czynność nerek w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca. U pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca i niskim ciśnieniem krwi (skurczowe ciśnienie tętnicze <100 mm Hg), chorobą niedokrwienną serca, rozsianymi zmianami naczyniowymi i (lub) współistniejącą niewydolnością nerek, leczonych karwedylolem obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek. W związku z tym u pacjentów z tymi czynnikami ryzyka należy często monitorować czynność nerek podczas dostosowywania dawki karwedylolu. W przypadku pogorszenia się czynności nerek należy zmniejszyć dawkę karwedylolu lub przerwać podawanie leku. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem, konieczna jest stabilizacja stanu klinicznego pacjenta oraz podawanie inhibitora ACE przez co najmniej 48 h wcześniej, przy czym dawka inhibitora musi zostać ustalona na co najmniej 24 h przed podaniem karwedylolu. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z niestabilną dławicą piersiową, ponieważ dostępne jest jedynie ograniczone doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania karwedylolu w tej chorobie. Nadciśnienie tętnicze. W nadciśnieniu pierwotnym karwedylol można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza tiazydowymi lekami moczopędnymi. Jeżeli (wstępne) leczenie lekiem moczopędnym jest już w toku, zaleca się, aby w miarę możliwości na krótko je zawiesić przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem, aby zapobiec nadmiernemu spadkowi ciśnienia krwi. Ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne, karwedylolu nie należy podawać pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym, stanami całkowitego bloku odnogi pęczka Hisa, tendencją do spadków ciśnienia krwi przy zmianie pozycji (ortostaza), ostrą zapalną chorobą serca, zmianami w zastawkach serca lub drogach odpływu serca z objawami hemodynamicznymi, schyłkowymi zaburzeniami perfuzji tętnic obwodowych lub jednoczesnym leczeniem z zastosowaniem antagonistów receptora α₁ lub α₂. Jeżeli w uzasadnionych i wyjątkowych przypadkach jednocześnie stosuje się karwedilol i klonidynę, odstawienie klonidyny należy wprowadzać stopniowo, jeśli leczenie karwedylolem zakończono kilka dni wcześniej. Blok serca Ist.. Ze względu na ujemny efekt dromotropowy, należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z blokiem serca Ist.. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). U pacjentów ze skłonnością do skurczu oskrzeli może wystąpić zespół zaburzeń oddechowych w wyniku potencjalnego zwiększenia oporu dróg oddechowych. Dlatego też pacjentów z chorobami układu oddechowego z komponentą bronchospastyczną nie wolno leczyć karwedylolem. Cukrzyca. Zaleca się ostrożność podczas stosowania karwedylolu u chorych na cukrzycę, ponieważ karwedylol może maskować lub zmniejszać wczesne objawy przedmiotowe i podmiotowe ostrej hipoglikemii. U tych pacjentów należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi na początku leczenia oraz po zmianie dawki karwedylolu. Konieczne może być również odpowiednie dostosowanie terapii przeciwcukrzycowej. Zwłaszcza w przypadku ścisłego postu konieczne jest dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi przez lekarza. Antagoniści receptorów β mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Jednak liczne badania wykazały, że β-adrenolityki rozszerzające naczynia krwionośne, takie jak karwedylol, korzystniej wpływają na profil glukozy i lipidów. Choroby naczyń obwodowych. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych, ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wywoływać lub nasilać objawy niewydolności tętniczej. Zespół Raynauda. Zaleca się ostrożność podczas podawania karwedylolu pacjentom z zaburzeniami krążenia obwodowego (np. zespołem Raynauda), ponieważ może on spowodować zaostrzenie objawów. Nadczynność tarczycy. Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy. Znieczulenie i duże zabiegi chirurgiczne. Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym, ze względu na synergistyczny, ujemny efekt inotropowy karwedylolu i leków znieczulających. Bradykardia. Karwedylol może wywoływać bradykardię. Jeśli tętno pacjenta zmniejszy się poniżej 55 uderzeń na minutę, należy zmniejszyć dawkowanie karwedylolu. Nadwrażliwość. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania karwedylolu u pacjentów z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz u pacjentów w trakcie leczenia odczulającego, ponieważ β-adrenolityki mogą zarówno zwiększać wrażliwość na alergeny jak i ciężkość reakcji anafilaktycznych. Ciężkie reakcje skórne. Należy trwale przerwać stosowanie karwedylolu u pacjentów, u których wystąpią ciężkie reakcje skórne, które można prawdopodobnie przypisać karwedylolowi. Łuszczyca. U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie leki β-adrenolityczne można stosować wyłącznie po rozważeniu stosunku ryzyka i spodziewanych korzyści. Stosowanie w skojarzeniu z antagonistami kanałów wapniowych. W przypadku pacjentów leczonych jednocześnie karwedylolem i antagonistami kanałów wapniowych typu dilitiazemu i werapamilu oraz innymi lekami przeciwarytmicznymi (ze szczególnym uwzględnieniem amiodaronu), konieczne jest ścisłe monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego. Guz chromochłonny nadnerczy. U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy, przed rozpoczęciem leczenia jakimkolwiek β-adrenolitykiem musi być wdrożone podawanie leku α-adrenolitycznego. Chociaż karwedylol wykazuje zarówno β-adrenolityczne jak i α-adrenolityczne właściwości farmakologiczne, brak doświadczenia w podawaniu karwedylolu pacjentom z tym schorzeniem. W związku z tym należy zachować ostrożność podając karwedylol pacjentom, u których podejrzewa się występowanie guza chromochłonnego nadnerczy. Dławica Prinzmetala. Nieselektywne leki β-adrenolityczne mogą wywoływać bóle w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala. Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u tych pacjentów, choć możliwe jest, że działanie α-adrenolityczne karwedylolu zapobiegnie występowaniu takich objawów. Karwedylol jest przeciwwskazany u pacjentów z potwierdzoną dławicą Prinzmetala. Zaleca się ostrożność podczas podawania karwedylolu pacjentom, u których zachodzi podejrzenie występowania dławicy piersiowej Prinzmetala. Soczewki kontaktowe. Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy uprzedzić o możliwości zmniejszonego wydzielania łez. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na karwedylol i należy ich uważniej monitorować. Podobnie jak w przypadku innych β-adrenolityków, karwedylol należy odstawiać stopniowo, zwłaszcza u pacjentów z chorobą wieńcową. Substancje pomocnicze. Lek zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub brakiem laktazy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Większość działań niepożądanych jest zależna od dawki leku i ustępuje po jej zmniejszeniu lub po
przerwaniu leczenia. Niektóre działania niepożądane występują na początku leczenia i ustępują
samoistnie podczas kontynuacji leczenia.

Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia któregokolwiek z
następujących działań niepożądanych:
- Ból w klatce piersiowej z jednoczesną dusznością, poceniem się i nudnościami (może
  wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób).
- Ciężkie reakcje skórne, takie jak wysypka, zaczerwienienie, pęcherze na ustach, wokół oczu
  lub w jamie ustnej (objawy rumienia wielopostaciowego), owrzodzenia w jamie ustnej, na
  ustach lub skórze (objawy zespołu Stevensa-Johnsona), złuszczanie wierzchniej warstwy
  skóry z niższych warstw skóry całego ciała (objawy toksycznego martwiczego oddzielania się
  naskórka) (bardzo rzadka częstość występowania).

Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- Zawroty głowy
- Ból głowy
- Niewydolność serca
- Niskie ciśnienie tętnicze
- Osłabienie

Częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób):
- Zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych
- Zakażenie dróg moczowych
- Zmniejszenie liczby krwinek czerwonych
- Zwiększenie masy ciała
- Zwiększenie stężenia cholesterolu
- Pogorszenie kontroli stężenia cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą
- Depresja, obniżenie nastroju
- Zaburzenia widzenia
- Zmniejszone wydzielanie łez, podrażnienie oczu
- Zwolnienie czynności serca
- Obrzęki (obrzęk całego lub części ciała), zatrzymanie płynów, zwiększenie objętości krwi w
  organizmie
- Zawroty głowy podczas nagłego wstawania
- Omdlenie
- Zaburzenia krążenia (których objawem może być ziębnięcie rąk i stóp), stwardnienie tętnic
  (miażdżyca), nasilenie objawów u pacjentów z chorobą Raynauda (początkowo zasinienie palców
  rąk lub stóp, następnie zblednięcie, a potem zaczerwienienie z towarzyszącym bólem) lub
  chromaniem przestankowym (ból nóg nasilający się podczas chodzenia)
- Astma i zaburzenia oddychania
- Nagromadzenie płynu w płucach
- Biegunka
- Złe samopoczucie, nudności, wymioty, ból brzucha, niestrawność
- Ból (np. rąk i nóg)
- Ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z miażdżycą tętnic i (lub)
  zaburzeniem czynności nerek
- Trudności w oddawaniu moczu

Niezbyt częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób):
- Zaburzenia snu
- Splątanie, omamy
- Koszmary senne
- Zaburzenia czucia
- Zaburzenia przewodzenia impulsów w sercu, dławica piersiowa (połączona z bólem w klatce
  piersiowej),
- Określone reakcje skórne (np. alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, świąd i stany zapalne skóry,
  nasilone pocenie się, zmiany skórne o charakterze łuszczycowym lub liszaja płaskiego)
- Zaparcie
- Impotencja

Rzadkie (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób):
- Zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość)
- Niedrożność nosa
- Suchość błony śluzowej jamy ustnej

Bardzo rzadkie (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób, w tym pojedyncze przypadki):
- Mała liczba krwinek białych
- Psychoza
- Reakcje alergiczne
- Zmiany w wynikach badań czynności wątroby
- Niekontrolowane oddawanie moczu u kobiet (nietrzymanie moczu)

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- Wypadanie włosów

Leki z klasy beta-adrenolityków mogą wywołać utajoną cukrzycę.

Zatrzymanie zatokowo-przedsionkowe (brak impulsu z węzła zatokowego, „rozrusznika” serca, który
kontroluje skurcze serca i reguluje rytm serca) u pacjentów predysponowanych (np. pacjentów w
podeszłym wieku lub pacjentów z istniejącą wcześniej bradykardią, zaburzeniami czsynności węzła
zatokowo-przedsionkowego lub blokiem przedsionkowo-komorowym).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C,
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje farmakokinetyczne. Karwedylol jest substratem a także inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może być zwiększona podczas jednoczesnego podawania karwedylolu. Ponadto, biodostępność karwedylolu może być modyfikowana przez induktory lub inhibitory glikoproteiny P. Inhibitory oraz induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą modyfikować stereoselektywnie układowy i (lub) ogólnoustrojowy metabolizm karwedylolu, co prowadzi do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia R- i S-karwedylolu. Należy ściśle monitorować pacjentów stosujących leki indukujące (np. ryfampicyna, karbamazepina i barbiturany) lub hamujące (np. paroksetyna, fluoksetyna, chinidyna, cynakalcet, bupropion, amiodaron lub flukonazol) enzymy cytochromu (CYP) podczas jednoczesnego przyjmowania karwedylolu, ponieważ leki indukujące enzymy mogą zmniejszać, a leki hamujące enzymy zwiększać stężenia karwedylolu w surowicy. Niektóre przykłady obserwowane u pacjentów lub u osób zdrowych są wymienione poniżej, ale lista nie jest wyczerpująca. U pacjentów z nadciśnieniem otrzymujących leczenie skojarzone karwedylolem i digoksyną lub digitoksyną opisywano zwiększenie stężenia digoksyny do 20%, a digitoksyny o ok. 13%. Zarówno digoksyna, jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas rozpoczynania, przerywania leczenia lub dostosowywania dawki karwedylolu zaleca się zwiększoną kontrolę stężenia digoksyny w osoczu. W badaniu z udziałem 12 zdrowych ochotników, podanie ryfampicyny powodowało zmniejszenie stężenia karwedylolu w osoczu o ok. 60%, najprawdopodobniej w wyniku indukcji glikoproteiny P, co prowadziło do zmniejszenia wchłaniania jelitowego karwedylolu. Dwa badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu nerki i serca, przyjmujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem. U ok. 30% pacjentów, dawka cyklosporyny musiała być zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie stężeń terapeutycznych, podczas gdy u pozostałych pacjentów nie było konieczne dostosowanie dawki cyklosporyny. Dawka cyklosporyny była u tych pacjentów zmniejszona średnio o ok. 20%. Z powodu znacznych różnic osobniczych odnośnie konieczności dostosowania dawki, zaleca się dokładną kontrolę stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem i ewentualne dostosowanie dawki cyklosporyny. W przypadku cyklosporyny podawanej dożylnie nie należy spodziewać się interakcji z karwedylolem. Ponadto istnieją przesłanki wskazujące, że CYP3A4 bierze udział w metabolizmie karwedylolu. Ponieważ takrolimus jest substratem glikoproteiny P i CYP3A4, karwedylol może również wpływać na jego farmakokinetykę ze względu na te mechanizmy interakcji. U pacjentów z niewydolnością serca, amiodaron zmniejsza klirens S-karwedylolu, prawdopodobnie przez hamowanie CYP2C9. Średnie stężenie R-karwedylolu w osoczu nie uległo zmianie. W związku z tym istnieje potencjalne ryzyko nasilenia β-blokady, spowodowane przez zwiększenie stężenia S-karwedylolu w osoczu. W randomizowanym krzyżowym badaniu z udziałem 10 pacjentów z niewydolnością serca, jednoczesne stosowanie fluoksetyny, silnego inhibitora CYP2D6, powodowało stereoselektywne zahamowanie metabolizmu karwedylolu, z 77% zwiększeniem średniego AUC enancjomeru R (+). Jednakże, nie odnotowano różnic odnośnie działań niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub częstości pracy serca pomiędzy badanymi grupami. Jednoczesne spożycie alkoholu może wpływać na przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu i powodować różne działania niepożądane. Spożycie alkoholu powoduje ostre działanie hipotensyjne, które może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu. Ponieważ karwedylol jest słabo rozpuszczalny w wodzie, ale łatwo rozpuszcza się w etanolu, obecność alkoholu może wpływać na szybkość i (lub) stopień wchłaniania karwedylolu w jelitach poprzez zwiększenie jego rozpuszczalności. Wykazano również, że karwedylol jest częściowo metabolizowany przez CYP2E1 - enzym, o którym wiadomo, jest zarówno indukowany, jak i hamowany przez alkohol. Spożycie pojedynczej dawki 300 ml soku grejpfrutowego doprowadziło do 1,2-krotnego zwiększenia AUC karwedylolu w porównaniu z wodą. Chociaż znaczenie kliniczne tej obserwacji jest niejasne, zaleca się, aby pacjenci unikali jednoczesnego spożywania soku grejpfrutowego przynajmniej do czasu uzyskania stabilnej zależności dawka-skutek. Interakcje farmakodynamiczne. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie zmniejszające stężenie cukru insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Objawy hipoglikemii mogą być maskowane lub osłabiane (zwłaszcza tachykardia). Dlatego u pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi. Pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o właściwościach blokujących receptory β-adrenergiczne i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpina, guanetydyna, metylodopa, guanfacyna i inhibitory MAO) należy obserwowć, czy nie wystąpi u nich niedociśnienie i (lub) ciężka bradykardia. Jednoczesne podawanie β-adrenolityków i digoksyny może dodatkowo wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Antagoniści kanałów wapniowych typu werapamilu lub diltiazemu, amiodaron lub inne leki przeciwarytmiczne - jednoczesne podawanie z karwedylolem może zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas leczenia skojarzonego karwedylolem i zarówno lekami przeciwarytmicznymi klasy I, jak i amiodaronem (podawanym doustnie), należy ściśle monitorować pacjenta. U pacjentów leczonych amiodaronem opisywano występowanie bradykardii, zatrzymania czynności serca i migotania komór krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykami. Podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwarytmicznych klasy Ia i Ic podawanych dożylnie, istnieje ryzyko niewydolności serca. Jeśli karwedylol musi być stosowany w skojarzeniu z antagonistami wapnia typu werapamilu lub diltiazemu, amiodaronem lub innymi lekami przeciwarytmicznymi, podobnie jak inne leki o właściwościach β-adrenolitycznych, zaleca się kontrolę ciśnienia krwi, częstości akcji serca i rytmu serca (EKG). Jednoczesne podawanie klonidyny z lekami o właściwościach blokujących receptory β-adrenergiczne, może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i zwalniające czynność serca. Jeżeli planuje się zakończenie leczenia β-adrenolitykami i klonidyną, jako pierwszy należy odstawić β-adrenolityk, a następnie w ciągu kilku dni klonidynę, stopniowo zmniejszając jej dawkę. Azotany - nasilenie działania hipotensyjnego. Karwedylol może nasilać działanie innych, jednocześnie stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptora α₁-adrenergicznego) lub leków powodujących niedociśnienie tętnicze zgodnie z profilem działań niepożądanych, takich jak: barbiturany, fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia krwionośne i alkohol. Podczas znieczulenia ogólnego należy monitorować parametry życiowe z powodu możliwego synergicznego działania inotropowego ujemnego i hipotensyjnego karwedylolu i leków znieczulających. NLPZ, estrogeny i kortykosteroidy - działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu jest osłabione z powodu zatrzymania wody i sodu.
Sympatykomimetyki o działaniu α- i β-adrenomimetycznym - ryzyko nadciśnienia i nasilonej bradykardii. Niewybiórcze β-adrenolityki osłabiają działanie rozszerzające oskrzela leków β-adrenomimetycznych rozszerzających oskrzela. Zaleca się monitorowanie pacjentów. Ergotamina - nasilone działania naczyniozwężające. Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe - nasilenie bloku nerwowo-mięśniowego.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl