Ceftriaxon-MIP i.v. 2 g proszek do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftriaksonu w postaci soli sodowej. 1 fiolka (1 g) zawiera 83 mg (3,6 mmol) sodu. 1 fiolka (2 g) zawiera 166 mg (7,2 mmol) sodu.

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji. Gatunki często wrażliwe na ceftriakson - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), gronkowce koagulazo-ujemne (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pyogenes (grupa A), Streptococcus agalactiae (grupa B), Streptococcus pneumoniae, paciorkowce zieleniące; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Borrelia burgdorferi, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoea, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Providencia spp., Treponema pallidum. Gatunki, w przypadku których może wystąpić problem oporności nabytej - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Klebsiella oxytoca, Morganella morganii, Proteus vulgaris, Serratia marcescens; beztlenowe: Bacteroides spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., Clostridium perfringens. Drobnoustroje o oporności naturalnej - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Acinetobacter baumannii, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia; beztlenowe: Clostridium difficile; inne: Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Legionella spp., Ureaplasma urealyticum. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są też oporne na ceftriakson. Szczepy wytwarzające ESBL są zawsze oporne. Po wstrzyknięciu domięśniowym średnie C_max ceftriaksonu we krwi jest w przybliżeniu o połowę mniejsze od stężenia obserwowanego po dożylnym podaniu równoważnej dawki. C_max po jednorazowym domięśniowym podaniu jest osiągane po 2-3 h. AUC po podaniu domięśniowym jest takie samo, jak obserwowane po dożylnym podaniu równoważnej dawki. Po wielokrotnym podaniu obserwuje się zwiększenie C_max o 8-15%; w większości przypadków stan stacjonarny osiągany jest w czasie 48-72 h, w zależności od drogi podania. Stężenia ceftriaksonu większe niż MIC dla większości odpowiednich patogenów wykrywalne są w tkankach, w tym w płucach, sercu, drogach żółciowych lub wątrobie, migdałkach, uchu środkowym i błonie śluzowej nosa, kościach oraz w płynie mózgowo-rdzeniowym, opłucnowym, maziówkowym i w wydzielinie gruczołu krokowego. Ceftriakson przenika przez opony mózgowo-rdzeniowe; stopień przenikania jest największy, gdy opony objęte są stanem zapalnym. C_max ceftriaksonu w płynie mózgowo-rdzeniowym osiągane jest w czasie 4-6 h po wstrzyknięciu dożylnym i wynosi do 25% stężenia osoczowego (u pacjentów z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych). Ceftriakson przenika przez barierę łożyskową i jest wydzielany do mleka matki w małym stężeniu. Wiąże z białkami osocza w ok. 95%; wiązanie się ulega nasyceniu i związany odsetek zmniejsza się wraz ze wzrostem stężenia. Nie jest metabolizowany w organizmie, ale ulega przekształceniu w nieaktywne metabolity przez florę jelitową. 50-60% ceftriaksonu wydalane jest w postaci niezmienionej z moczem, głównie na drodze przesączania kłębuszkowego, natomiast 40-50% wydalane jest w postaci niezmienionej z żółcią. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 8 h u osób dorosłych. T_0,5 ceftriaksonu jest wydłużony u noworodków (w czasie od urodzenia do ukończenia 14. dnia życia stężenie wolnego ceftriaksonu może być dodatkowo zwiększone przez takie czynniki, jak zmniejszone przesączanie kłębuszkowe i zmienione wiązanie się z białkami). W okresie dzieciństwa T_0,5 jest krótszy niż u noworodków i dorosłych. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby farmakokinetyka ceftriaksonu jest tylko nieznacznie zmieniona, z nieznacznym wydłużeniem okresu półtrwania.

Leczenie następujących zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym noworodków urodzonych o czasie (od urodzenia): bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, szpitalne i pozaszpitalne zapalenie płuc, ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenie w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), zakażenia kości i stawów, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, rzeżączka, kiła, bakteryjne zapalenie wsierdzia. Preparat można również stosować w leczeniu zaostrzeń przewlekłej obturacyjnej choroby płuc u dorosłych, w leczeniu rozsianej postaci boreliozy (wczesnej (stadium II) i późnej (stadium III)) u dorosłych i dzieci, w tym noworodków od 15. dnia życia, w przedoperacyjnym zapobieganiu zakażeniom miejsc operowanych, w leczeniu pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym, w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która przebiega w powiązaniu z zakażeniami wymienionymi wyżej, lub podejrzewa się, że przebiega w powiązaniu z tymi zakażeniami. Preparat należy podawać w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy spektrum jego działania nie obejmuje wszystkich bakterii, które mogą wywoływać dane zakażenie. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na ceftriakson, na jakąkolwiek inną cefalosporynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka reakcja nadwrażliwości (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (penicyliny, monobaktamy lub karbapenemy) w wywiadzie. Wcześniaki w wieku do 41 tyg., licząc od ostatniej miesiączki (wiek ciążowy + wiek chronologiczny)¹. Noworodki urodzone o czasie (w wieku do 28 dni): z hiperbilirubinemią, żółtaczką lub z hipoalbuminemią lub kwasicą, ponieważ są to stany, w których wiązanie bilirubiny jest najprawdopodobniej zaburzone¹; u których jest konieczne (lub oczekuje się, że będzie konieczne) dożylne leczenie preparatami wapnia lub infuzjami zawierającymi wapń, ze względu na ryzyko wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu. ¹Badania in vitro wykazały, że ceftriakson może wypierać bilirubinę z jej miejsc wiązania z albuminami surowicy, stwarzając w ten sposób ryzyko encefalopatii bilirubinowej u takich pacjentów. Przed domięśniowym wstrzyknięciem ceftriaksonu rozpuszczonego w roztworze lidokainy należy upewnić się, że pacjenta nie dotyczą przeciwwskazania do stosowania lidokainy (należy zapoznać się z informacjami podanymi w ChPL dla lidokainy, zwłaszcza dotyczącymi przeciwwskazań). Roztworów ceftriaksonu zawierających lidokainę nie wolno nigdy podawać dożylnie.

Preparat może być podawany podczas ciąży, a zwłaszcza w I trymestrze, tylko wtedy, gdy korzyści przeważają nad ryzykiem. Ceftriakson przenika przez barierę łożyska. Ceftriakson jest wydzielany do mleka ludzkiego w małym stężeniu, jednak podczas stosowania dawek leczniczych nie przewiduje się żadnego wpływu na karmionego piersią noworodka lub niemowlę. Nie można jednak wykluczyć ryzyka biegunki i zakażenia grzybiczego błon śluzowych. Należy wziąć pod uwagę możliwość uczulenia. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu stosowania ceftriaksonu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania wpływu na rozrodczość nie wykazały niekorzystnego wpływu na płodność kobiet i mężczyzn.

Dożylnie lub domięśniowo. Dorośli i dzieci w wieku >12 lat (mc. ≥50 kg). Pozaszpitalne zapalenie płuc; zaostrzenia POChP; zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): 1-2 g raz na dobę. Szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów: 2 g raz na dobę. Gorączka neutropeniczna prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym; bakteryjne zapalenie wsierdzia; bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2-4 g raz na dobę. W potwierdzonej bakteriemii oraz w szczególnie ciężkich przypadkach należy rozważyć zastosowanie dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. Podawanie 2 razy na dobę (co 12 h) można rozważyć, jeśli stosuje się dawki dobowe >2 g. Ostre zapalenia ucha środkowego: 1-2 g w pojedynczej dawce domięśniowej; w przypadku, gdy pacjent jest ciężko chory lub poprzednie leczenie nie przynosi poprawy, lek może być skuteczny podczas podawania domięśniowego w dawce 1-2 g na dobę przez 3 dni. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 2 g w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Rzeżączka: 500 mg w pojedynczej dawce domięśniowej. Kiła: 500 mg do 1 g raz na dobę, kiła układu nerwowego 2 g raz na dobę przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). Rozsiana postać boreliozy - wczesna (stadium II) i późna (stadium III): 2 g raz na dobę przez 14-21 dni. Zaleca się różny czas trwania leczenia; należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne. Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku od 15. dnia życia do 12 lat (mc. <50 kg). Zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc: 50-80 mg/kg mc. raz na dobę. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów; gorączka neutropeniczna prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym: 50-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g). Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 80-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g). Bakteryjne zapalenie wsierdzia: 100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g). W potwierdzonej bakteriemii należy rozważyć zastosowanie dawek z górnej granicy zalecanego zakresu. Podawanie 2 razy na dobę (co 12 h) można rozważyć, jeśli stosuje się dawki dobowe >2 g. U dzieci o masie ciała ≥50 kg należy stosować zwykłą dawkę dla dorosłych. Ostre zapalenia ucha środkowego: 50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce domięśniowej; w przypadku, gdy dziecko jest ciężko chore lub początkowe leczenie nie przynosi poprawy, lek może być skuteczny podczas podawania domięśniowego w dawce 50 mg/kg mc. na dobę przez 3 dni. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 50-80 mg/kg mc. w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Kiła: 75-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g) przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). Rozsiana postać boreliozy - wczesna (stadium II) i późna (stadium III): 50-80 mg/kg mc. raz na dobę przez 14-21 dni. Zaleca się różny czas trwania leczenia; należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne. Noworodki 0-14 dni. Zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc; zakażenia kości i stawów; gorączka neutropeniczna prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym: 20-50 mg/kg mc. raz na dobę. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; bakteryjne zapalenie wsierdzia: 50 mg/kg mc. raz na dobę. W potwierdzonej bakteriemii należy rozważyć zastosowanie dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki wynoszącej 50 mg/kg mc./dobę. Ostre zapalenia ucha środkowego: 50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce domięśniowej. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 20-50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Kiła: 50 mg/kg mc. raz na dobę przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). Nie stosować u wcześniaków w wieku do 41 tyg., licząc od daty ostatniej miesiączki (wiek ciążowy + wiek chronologiczny). Czas trwania leczenia. W zależności od przebiegu choroby. Podawanie ceftriaksonu należy kontynuować przez 48 do 72 godzin po ustąpieniu gorączki u pacjenta lub potwierdzeniu eradykacji bakterii. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest konieczna modyfikacja zalecanej dawki, pod warunkiem zadowalającej czynności wątroby i nerek. Dostępne dane nie wskazują na konieczność dostosowania dawki w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby pod warunkiem, że czynność nerek nie jest zaburzona; brak danych dotyczących pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki pod warunkiem, że czynność wątroby nie jest zaburzona. W schyłkowej niewydolności nerek (CCr <10 ml/min) dawka ceftriaksonu nie powinna być większa niż 2 g na dobę. U pacjentów dializowanych nie ma konieczności stosowania dawek uzupełniających po dializie, ponieważ ceftriakson nie jest usuwany podczas hemodializy ani dializy otrzewnowej. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub wątroby, zaleca się ścisłą obserwację kliniczną w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności. Sposób podania. Lek można podawać w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 30 min (zalecany sposób podania) lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym trwającym 5 min lub w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym. Dożylne wstrzyknięcie w sposób przerywany w czasie dłuższym niż 5 min należy wykonać najlepiej w duże żyły. Dawki >2 g należy podawać dożylnie. U niemowląt i dzieci w wieku <12 lat dawki dożylne wynoszące ≥50 mg/kg mc. należy podawać w postaci infuzji. U noworodków dawki dożylne należy podawać w czasie dłuższym niż 60 min, aby zmniejszyć ryzyko encefalopatii bilirubinowej. Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać w obrębie względnie dużego mięśnia; nie podawać w jedno miejsce więcej niż 1 g. Podawanie domięśniowe należy rozważyć wtedy, gdy podanie dożylne nie jest możliwe lub jest mniej odpowiednie dla danego pacjenta. Nigdy nie podawać dożylnie roztworów, w których zastosowano jako rozpuszczalnik roztwór lidokainy. Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu, nie wolno używać rozcieńczalników zawierających wapń (np. roztworu Ringera lub roztworu Hartmanna) do rozpuszczenia ceftriaksonu w fiolkach ani do dalszego rozcieńczania przygotowanego roztworu do podania dożylnego. Sól wapniowa ceftriaksonu może się także wytrącić w razie zmieszania ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego - leku nie wolno mieszać ani podawać jednocześnie z roztworami zawierającymi wapń.

Reakcje nadwrażliwości. Podobnie jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, obserwowano ciężkie i niekiedy prowadzące do zgonu reakcje nadwrażliwości. Reakcje nadwrażliwości mogą również prowadzić do rozwoju zespołu Kounisa - ciężkiej reakcji alergicznej, której skutkiem może być zawał mięśnia sercowego. Jeśli wystąpi ciężka reakcja nadwrażliwości, należy natychmiast przerwać leczenie ceftriaksonem i zastosować odpowiednie leczenie ratunkowe. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy pacjent nie przebył w przeszłości ciężkiej reakcji nadwrażliwości na ceftriakson, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania ceftriaksonu u pacjentów z nieciężką reakcją nadwrażliwości na inne antybiotyki β-laktamowe w wywiadzie. W związku z leczeniem ceftriaksonem obserwowano ciężkie działania niepożądane w obrębie skóry (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, reakcje polekowe z eozynofilią i objawami ogólnymi - zespół DRESS), mogące zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Reakcja Jarischa-Herxheimera. U niektórych pacjentów z zakażeniem wywołanym krętkami, krótko po rozpoczęciu leczenia ceftriaksonem może wystąpić reakcja Jarischa-Herxheimera. Reakcja ta zwykle ma przebieg samoograniczający się lub można ją leczyć objawowo. W razie wystąpienia takiej reakcji nie należy odstawiać antybiotykoterapii. Interakcja z wapniem. Opisano przypadki zgonów w wyniku wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i nerkach u wcześniaków i urodzonych o czasie noworodków w 1 mż. Co najmniej jedno z dzieci otrzymywało ceftriakson i wapń w różnym czasie i przez różne zestawy do podawania dożylnego. W badaniach in vitro wykazano, że u noworodków występuje zwiększone, w porównaniu do innych grup wiekowych, ryzyko wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu. U pacjentów, niezależnie od wieku, nie wolno mieszać ani podawać ceftriaksonu jednocześnie z roztworami do podawania dożylnego zawierającymi wapń, nawet jeśli stosuje się różne linie infuzyjne lub podaje się w różne miejsca. Jednak w celu uniknięcia wytrącenia osadu, u pacjentów w wieku >28 dni ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne są wkłute w różne miejsca lub są wymienione, lub pomiędzy infuzjami zostaną starannie przepłukane fizjologicznym roztworem soli. Jeśli u pacjentów konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji zawierających wapń roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego (TPN), należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia przeciwbakteryjnego, które nie wiążą się z ryzykiem wytrącania się osadu. Jeżeli zastosowanie ceftriaksonu u pacjentów, u których konieczne jest ciągłe żywienie pozajelitowe, zostanie uznane za niezbędne, ceftriakson i roztwory do TPN można podawać jednocześnie, ale przez różne linie infuzyjne wkłute w różne miejsca. Inna możliwość to przerwanie podawania TPN na czas infuzji ceftriaksonu i przepłukanie linii infuzyjnej pomiędzy podaniem roztworów. Autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna. Ze względu na ryzyko wystąpienia autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej (obserwowano ciężkie przypadki zakończone zgonem), u każdego pacjenta, u którego wystąpi niedokrwistość podczas leczenia ceftriaksonem, należy wziąć pod uwagę możliwość niedokrwistości związanej z cefalosporyną i przerwać leczenie ceftriaksonem do czasu określenia etiologii niedokrwistości. Długotrwałe leczenie. W trakcie długotrwałego leczenia ceftriaksonem należy regularnie oznaczać morfologię krwi. Zapalenie jelita grubego, nadmierny wzrost drobnoustrojów niewrażliwych. Obserwowano występowanie zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Może ono mieć przebieg od postaci lekkiej do zagrażającej życiu. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka związana z zastosowaniem antybiotyku (podczas leczenia oraz po jego zakończeniu), należy rozważyć takie rozpoznanie. Należy zastanowić się nad przerwaniem leczenia ceftriaksonem i podaniem leków działających swoiście na Clostridioides difficile; nie należy podawać leków hamujących perystaltykę. Podobnie jak podczas stosowania innych leków przeciwbakteryjnych, może dojść do nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami. Ciężka niewydolność nerek i wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i wątroby zaleca się ścisłą obserwację kliniczną w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności. Encefalopatia. W związku ze stosowaniem ceftriaksonu notowano przypadki encefalopatii, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku z ciężką niewydolnością nerek lub z zaburzeniami OUN. Jeśli podejrzewa się, że występujące objawy encefalopatii (np. obniżenie poziomu świadomości, zmiany w stanie psychicznym, mioklonie, drgawki) są związane ze stosowaniem ceftriaksonu, należy rozważyć odstawienie ceftriaksonu. Zakres działania przeciwbakteryjnego. Ceftriakson ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego i może nie nadawać się do stosowania w monoterapii niektórych rodzajów zakażeń, chyba że zidentyfikowany został drobnoustrój odpowiedzialny za zakażenie. W zakażeniu kilkoma drobnoustrojami, gdy wśród podejrzewanych drobnoustrojów są oporne na ceftriakson, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego antybiotyku. Stosowanie lidokainy. Jeżeli jako rozpuszczalnik stosowany jest roztwór lidokainy, otrzymany roztwór ceftriaksonu może być użyty tylko do wstrzyknięć domięśniowych. Przed użyciem należy wziąć pod uwagę przeciwwskazania do stosowania lidokainy, ostrzeżenia i inne istotne informacje wymienione w Charakterystyce Produktu Leczniczego lidokainy. Roztworów zawierających lidokainę nie wolno nigdy podawać dożylnie. Kamica żółciowa. W razie zaobserwowania cieni w badaniu USG pęcherzyka żółciowego, należy wziąć pod uwagę możliwość wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu. W badaniach USG pęcherzyka żółciowego uwidoczniono cienie omyłkowo wzięte za kamienie żółciowe, które były obserwowane częściej podczas stosowania ceftriaksonu w dawkach ≥1 g na dobę. Szczególną ostrożność zachować u dzieci i młodzieży. Takie strąty zanikają po zakończeniu leczenia ceftriaksonem. Rzadko strąty soli wapniowej ceftriaksonu powodują objawy. Jeśli wystąpią objawy, zaleca się leczenie zachowawcze, niechirurgiczne; należy rozważyć przerwanie leczenia ceftriaksonem na podstawie oceny stosunku korzyści do ryzyka u konkretnego pacjenta. Zastój żółci. Obserwowano przypadki zapalenia trzustki, spowodowanego prawdopodobnie niedrożnością dróg żółciowych. U większości pacjentów występowały czynniki ryzyka zastoju żółci i powstawania szlamu żółciowego, np. przebyte poważne leczenie, ciężka choroba i całkowite żywienie pozajelitowe. Nie można wykluczyć, że ceftriakson jest czynnikiem wyzwalającym lub sprzyjającym powstawaniu osadów żółciowych. Kamica nerkowa. Obserwowano przypadki kamicy nerkowej, która ustępowała po przerwaniu leczenia ceftriaksonem. Jeśli wystąpią objawy, należy przeprowadzić badanie USG. Stosowanie ceftriaksonu u pacjentów z kamicą nerkową w wywiadzie lub z hiperkalciurią powinno być rozważone na podstawie oceny stosunku korzyści do ryzyka. Substancje pomocnicze. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. (1 g) zawiera 83 mg (3,6 mmol) sodu na 1 g co odpowiada 4,15% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Proszek do sporz. roztw. do inf. (2 g) zawiera 166 mg (7,2 mmol) sodu na 2 g co odpowiada 8,3% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Lek podaje się wyłącznie po rekonstytucji. Przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu preparatu należy brać pod uwagę ilość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Podczas stosowania tego leku mogą wystąpić następujące działania niepożądane.

Ciężkie reakcje alergiczne (częstość nieznana - nie może być określona na podstawie dostępnych
danych)
W razie wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej należy niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
Objawami mogą być:
- nagły obrzęk twarzy, gardła, warg lub jamy ustnej. Może to utrudniać oddychanie lub przełykanie;
- nagły obrzęk dłoni, stóp i kostek (stawów skokowych).
- ból w klatce piersiowej związany z reakcją alergiczną, mogący być objawem zawału serca
  wywołanego alergią (zespół Kounisa).

Ciężkie reakcje skórne (częstość nieznana – częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych)
W razie wystąpienia ciężkiej reakcji skórnej należy niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
Objawami takiej reakcji mogą być:
- szybko rozwijająca się ciężka wysypka, z pęcherzami lub łuszczeniem się skóry i możliwymi
  pęcherzami w jamie ustnej (zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka [zespół
  Lyella], znane również jako SJS i TEN);
- którekolwiek z następujących objawów: rozprzestrzeniająca się wysypka, wysoka temperatura ciała,
  zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, nieprawidłowości w wynikach badań krwi
  (eozynofilia), powiększone węzły chłonne i zajęcie innych narządów (reakcja polekowa z
  eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, znana również jako zespół DRESS lub zespół
  nadwrażliwości na leki);
- reakcja Jarischa-Herxheimera powodująca gorączkę, dreszcze, ból głowy, ból mięśni i wysypkę
  skórną, zwykle samoograniczającą się; reakcja ta występuje krótko po rozpoczęciu leczenia lekiem
  Ceftriaxon-MIP zakażeń wywołanych przez krętki, na przykład boreliozy.

Inne możliwe działania niepożądane

Często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- nieprawidłowości dotyczące białych krwinek (takie jak zmniejszenie liczby leukocytów i
  zwiększenie liczby eozynofili) i płytek krwi (zmniejszenie liczby płytek),
- luźne stolce lub biegunka,
- zmiany w wynikach badań krwi oceniających czynność wątroby,
- wysypka.

Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
- zakażenia grzybicze (na przykład pleśniawki),
- zmniejszenie liczby białych krwinek (granulocytopenia),
- zmniejszenie liczby czerwonych krwinek (niedokrwistość),
- problemy z krzepnięciem krwi; objawy takiego działania mogą obejmować łatwe powstawanie
  siniaków oraz ból i obrzęk stawów,
- ból głowy,
- zawroty głowy,
- nudności i (lub) wymioty,
- świąd (swędzenie),
- ból lub pieczenie wzdłuż żyły, do której podano Ceftriaxon-MIP; ból w miejscu wstrzyknięcia leku,
- wysoka temperatura ciała (gorączka),
- nieprawidłowy wynik badania czynności nerek (zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi).

Rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów)
- zapalenie jelita grubego (okrężnicy); objawy obejmują biegunkę, zwykle z zawartością krwi i śluzu,
  ból brzucha i gorączkę,
- leczenie ceftriaksonem — zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku z poważnymi zaburzeniami
  czynności nerek lub układu nerwowego — może rzadko powodować obniżenie poziomu
  świadomości, nieprawidłowe ruchy, pobudzenie i drgawki,
- trudności w oddychaniu (skurcz oskrzeli),
- wypukła wysypka (pokrzywka), która może obejmować dużą część ciała, swędzenie i obrzęk,
- krew lub cukier w moczu,
- obrzęk (zatrzymanie wody w organizmie),
- dreszcze.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zakażenie wtórne, które nie daje się leczyć poprzednio przepisanymi antybiotykami,
- pewien rodzaj niedokrwistości, w którym dochodzi do niszczenia czerwonych krwinek
  (niedokrwistość hemolityczna),
- znaczne zmniejszenie liczby białych krwinek (agranulocytoza),
- drgawki,
- silne zawroty głowy (uczucie wirowania),
- zapalenie trzustki; objawy obejmują silny ból brzucha, który promieniuje do pleców,
- zapalenie błony śluzowej wyścielającej jamę ustną,
- zapalenie języka; objawy obejmują obrzęk, zaczerwienienie i bolesność języka,
- dolegliwości związane z pęcherzykiem żółciowym i (lub) wątrobą, mogące powodować ból,
  nudności, wymioty, zażółcenie skóry, swędzenie, niezwykle ciemne zabarwienie moczu i stolce o
  barwie gliny,
- stan neurologiczny, który może wystąpić u noworodków z ciężką żółtaczką (żółtaczka jąder
  podkorowych mózgu),
- problemy z nerkami spowodowane odkładaniem się soli wapniowej ceftriaksonu; mogą objawiać się
  bólem przy oddawaniu moczu lub wytwarzaniem małej ilości moczu,
- fałszywie dodatni wynik testu Coombsa (testu wykrywającego pewne zaburzenia krwi),
- fałszywie dodatni wynik testu na galaktozemię (nieprawidłowego nagromadzenia się w organizmie
  cukru zwanego galaktozą),
- Ceftriaxon-MIP może wpływać na wyniki niektórych testów oznaczających glukozę we krwi -
  należy to sprawdzić z lekarzem prowadzącym.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu nie wolno używać rozcieńczalników zawierających wapń, takich jak roztwór Ringera lub roztwór Hartmanna do rekonstytucji preparatu ani do dalszego rozcieńczania przygotowanego roztworu do podania dożylnego. Wytrącanie się soli wapniowej ceftriaksonu może wystąpić także w razie zmieszania ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego. Ceftriaksonu nie wolno podawać jednocześnie przez trójnik z zawierającymi wapń roztworami dożylnymi, w tym zawierającymi wapń infuzjami dożylnymi, np. do żywienia pozajelitowego. Jednak u pacjentów innych niż noworodki, ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne zostaną starannie przepłukane pomiędzy infuzjami odpowiednim, zgodnym farmaceutycznie roztworem. Noworodki są narażone na zwiększone ryzyko wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu. Nie ma doniesień na temat interakcji pomiędzy ceftriaksonem a doustnymi lekami zawierającymi wapń ani pomiędzy ceftriaksonem podawanym domięśniowo a lekami zawierającymi wapń (dożylnymi lub doustnymi). Jednoczesne stosowanie doustnych leków przeciwzakrzepowych może nasilać antagonistyczne działanie wobec witaminy K i zwiększać ryzyko krwawienia - należy często monitorować współczynnik INR oraz odpowiednio dostosowywać dawkę antagonisty witaminy K do jego wartości, zarówno podczas leczenia ceftriaksonem, jak i po jego zakończeniu. Istnieją sprzeczne dowody na temat ryzyka nasilenia toksycznego działania antybiotyków aminoglikozydowych na nerki podczas podawania w skojarzeniu z cefalosporynami. W takich przypadkach należy monitorować stężenie aminoglikozydu (i czynność nerek). In vitro zaobserwowano antagonistyczne działanie podczas stosowania skojarzenia chloramfenikolu z ceftriaksonem - znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane. Nie zaobserwowano zaburzenia czynności nerek po jednoczesnym podawaniu dużych dawek ceftriaksonu i silnych leków moczopędnych (np. furosemidu). Jednoczesne podawanie probenecydu nie spowalnia eliminacji ceftriaksonu.

MIP Pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Orzechowa 5
80-175 Gdańsk
58-558-81-96
[email protected]
www.mip-pharma.pl