CellCept 500 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 500 mg mykofenolanu mofetylu (w postaci chlorowodorku).

Lek immunosupresyjny. Mykofenolan mofetylu jest 2-morfolinoetylowym estrem kwasu mykofenolowego (MPA). MPA jest silnym, selektywnym, niekompetycyjnym i odwracalnym inhibitorem dehydrogenazy inozynomonofosforanu. Hamuje syntezę de novo nukleotydów guaninowych bez wbudowywania się w strukturę DNA. Proliferacja limfocytów T oraz B jest wybitnie uzależniona od syntezy puryn de novo, podczas gdy komórki innego typu dysponują alternatywnymi drogami syntezy - dlatego MPA wywiera silniejsze działanie cytostatyczne na limfocyty, niż na inne komórki. Po podaniu dożylnym mykofenolan mofetylu jest szybko i całkowicie metabolizowany do aktywnego metabolitu - MPA. W wyniku krążenia jelitowo-wątrobowego, po ok. 6-12 h od momentu podania leku zwykle występuje drugi szczyt stężenia MPA we krwi. MPA wiąże się z albuminami osocza w 97%. MPA jest metabolizowany głównie przy udziale glukuronylotransferazy do nieaktywnego fenolowego glukuronidu MPA (MPAG). Wydalanie zachodzi z moczem (93%) - głównie w postaci MPAG; częściowo z kałem (6%).

Profilaktyka ostrego odrzucania przeszczepów u biorców allogenicznych przeszczepów nerek lub wątroby w skojarzeniu z cyklosporyną i kortykosteroidami.

Nadwrażliwość na mykofenolan mofetylu, kwas mykofenolowy lub którąkolwiek substancję pomocniczą, w tym nadwrażliwość na polisorbat 80. Ciąża, chyba że nie ma odpowiedniej innej metody zapobiegania odrzucaniu przeszczepu. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują metod antykoncepcyjnych o wysokiej skuteczności; leczenia mykofenolanem mofetylu u kobiety w wieku rozrodczym nie można rozpocząć bez uzyskania wyniku testu ciążowego. Okres karmienia piersią.

Istnieją przekonujące dowody kliniczne wykazujące duże ryzyko poronienia i wad wrodzonych w przypadku stosowania mykofenolanu mofetylu w ciąży. Należy dołożyć wszelkich starań, by nie dopuścić do zajścia w ciążę podczas leczenia. Kobiety w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem leczenia mykofenolan mofetylu, w trakcie leczenia i przez 6 tyg. po jego zakończeniu muszą stosować przynajmniej jedną skuteczną metodę antykoncepcji, chyba że wybraną jej formą jest całkowite powstrzymywanie się od współżycia. Zaleca się jednoczesne stosowanie dwóch uzupełniających się metod antykoncepcji, aby ograniczyć ryzyko nieskuteczności ich działania i niezamierzonej ciąży. Mykofenolan mofetylu jest przeciwwskazany w ciąży, chyba, że nie jest dostępna odpowiednia alternatywna metoda zapobiegania odrzucenia przeszczepu. Przed rozpoczęciem leczenia pacjentki w wieku rozrodczym powinny uzyskać ujemny wynik dwóch testów ciążowych o czułości przynajmniej 25 mIU/ml, z surowicy lub moczu, aby wykluczyć niezamierzone narażenie płodu na mykofenolan. Zaleca się wykonanie drugiego testu 8-10 dni po pierwszym. Jeśli przeszczepiany narząd pochodzi od zmarłego dawcy i nie jest możliwe wykonanie dwóch testów w odstępie 8-10 dni przed rozpoczęciem leczenia (ze względu na termin uzależniony od dostępności narządu do transplantacji), test ciążowy musi zostać wykonany bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia, a kolejny test 8-10 dni później. Należy poinformować pacjentkę o potrzebie niezwłocznego zgłoszenia się do lekarza, gdy zauważy objawy ciąży. Nie można całkowicie wykluczyć ryzyka genotoksycznego działania na komórki nasienia. Seksualnie aktywni mężczyźni lub ich partnerki powinni używać prezerwatyw podczas leczenia mężczyzny oraz przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia, kobiety i mężczyźni w wieku rozrodczym muszą zostać poinformowani o ryzyku utraty ciąży i ryzyku wystąpieniu wad wrodzonych oraz muszą uzyskać zalecenia dotyczące zapobiegania i planowania ciąży. Mykofenolan mofetylu jest substancją o silnym działaniu teratogennym; podawany w czasie ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia samoistnych poronień i wad wrodzonych. Najczęściej zgłaszano następujące wady wrodzone: nieprawidłowości ucha (np. nieprawidłowo uformowane lub brak ucha zewnętrznego, zarośnięcie zewnętrznego kanału słuchowego); wady twarzy (np. rozszczep wargi, rozszczep podniebienia, małożuchwie oraz hiperteloryzm oczny); nieprawidłowości oka (np. szczelina; coloboma); wrodzone wady serca (np. ubytki przegrody przedsionka i komory); wady palców (np. polidaktylia, syndaktylia); wady tchawicy i przełyku (np. zarośnięcie przełyku); wady układu nerwowego (np. rozszczep kręgosłupa); nieprawidłowości nerek. Ponadto odnotowano pojedyncze przypadki następujących wad: małoocze; wrodzona torbiel splotu naczyniówki; niewykształcenie przegrody przezroczystej; niewykształcenie nerwu węchowego. Mykofenolan mofetylu jest wydzielany do mleka samic karmiących szczurów. Nie ma danych dotyczących przenikania leku do pokarmu kobiecego. Ze względu na możliwość wystąpienia poważnych działań niepożądanych wywołanych przez lek u dzieci karmionych piersią, stosowanie mykofenolanu mofetylu jest przeciwwskazane u kobiet karmiących piersią.

Dożylnie. Leczenie powinno być rozpoczynane i kontynuowane przez lekarzy doświadczonych w prowadzeniu pacjentów po przeszczepieniu narządów. Lek podawany we wlewie jest alternatywną postacią dla formy doustnej (kapsułki, tabletki oraz proszek do sporządzania zawiesiny doustnej) i może być podawany choremu przez okres do 14 dni. Pierwszą dawkę preparatu należy podać choremu w ciągu 24 h po transplantacji. Przeszczepienie nerki: 1 g 2 razy na dobę (2 g/dobę). Przeszczepienie wątroby: 1 g 2 razy na dobę (2 g/dobę); preparat dożylnie należy podawać w ciągu 4 dni po transplantacji wątroby, doustne podawanie preparatu należy rozpocząć gdy tylko może być tolerowane. Zalecana dawka leku podawanego doustnie u pacjentów po przeszczepieniu wątroby wynosi 1,5 g 2 razy na dobę (3 g/dobę). Szczególne grupy pacjentów. Dzieci: Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku podawanego w infuzji u dzieci nie zostały ustalone; brak jest danych dotyczących farmakokinetyki leku w infuzji u dzieci po przeszczepieniu nerki lub wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Stosować zwykłą dawkę, tzn. 1 g 2 razy na dobę. Pacjenci z niewydolnością nerek. U pacjentów po przeszczepieniu nerek z ciężką przewlekłą niewydolnością nerek (GFR <25 ml/min/1,73 m²), poza okresem bezpośrednio po przeszczepieniu nerki, należy unikać podawania dawki większej niż 1 g 2 razy na dobę; chorych tych należy uważnie obserwować. U pacjentów, u których podjęcie czynności przez przeszczepiony narząd opóźnia się, nie jest wymagana zmiana dawkowania leku. Brak jest danych dotyczących pacjentów po przeszczepieniu wątroby z ciężką przewlekłą niewydolnością nerek. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby. Nie ma potrzeby zmiany dawkowania leku u pacjentów z ciężkim uszkodzeniem miąższu wątroby. Stosowanie podczas epizodu ostrego odrzucania przeszczepu. MPA (kwas mykofenolowy) jest aktywnym metabolitem mykofenolanu mofetylu. Odrzucanie przeszczepionej nerki nie prowadzi do zmian farmakokinetyki MPA; nie jest wymagane zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania leku. Brak jest danych dotyczących farmakokinetyki podczas odrzucania przeszczepionej wątroby. Sposób podania. Przed podaniem proszek należy rozpuścić a następnie rozcieńczyć w 5% roztworze glukozy do infuzji. Po przygotowaniu roztworu o stężeniu 6 mg/ml, podać w powolnym wlewie dożylnym, trwającym 2 h. Roztwór może być podany do żyły obwodowej lub centralnej. Nie wolno podawać w szybkim wstrzyknięciu ani w bolusie. Ze względu na teratogenne działanie mykofenolanu mofetylu, należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry lub błon śluzowych z suchym proszkiem lub przygotowanym roztworem. Jeżeli dojdzie do takiego kontaktu, należy dokładnie umyć skórę wodą z mydłem, oczy należy przemyć zwykłą wodą.

W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia nowotworu skóry u pacjentów stosujących skojarzone leczenie immunosupresyjne, w tym mykofenolanem mofetylu, należy chronić skórę przed działanie promieni słonecznych i UV, stosować odzież ochronną oraz filtry przeciwsłoneczne o wysokim wskaźniku ochrony. Należy poinformować pacjentów o konieczności natychmiastowego zgłaszania jakichkolwiek objawów zakażenia, niespodziewanego wystąpienia siniaków, krwawienia lub innych objawów upośledzenia czynności szpiku. U pacjentów leczonych immunosupresyjnie, u których stwierdzono pogarszającą się czynność nerek lub objawy neurologiczne, w diagnostyce różnicowej należy uwzględnić nefropatię związaną z wirusem BK oraz postępującą leukoencefalopatię wieloogniskową PML związaną z wirusem JC. U pacjentów przyjmujących mykofenolan mofetylu, u których pojawiają się nawracające infekcje, należy mierzyć poziom immunoglobulin, gdyż zgłaszano przypadki hipogammaglobulinemii związane z nawracającymi zakażeniami u pacjentów przyjmujących lek w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi (w kilku z tych przypadków, zmiana mykofenolanu mofetylu na inny alternatywny lek immunosupresyjny skutkowała normalizacją wartości IgG). W przypadkach utrzymujących się klinicznie znaczących hipogammaglobulinemii, należy rozważyć odpowiednie postępowanie kliniczne, mając na uwadze silny wpływ cytostatyczny kwasu mykofenolowego na limfocyty T i B. Z uwagi na ryzyko wystąpienia rozstrzeni oskrzeli lub śródmiąższowej choroby płuc i zwłóknienia płuc, zaleca się przebadanie pacjentów, u których rozwiną się objawy ze strony płuc, takie jak kaszel i duszność (w kilku z tych przypadków, zmiana leku na inny alternatywny lek immunosupresyjny, skutkowała poprawą w zakresie objawów oddechowych). Pacjentów należy monitorować w kierunku neutropenii, która może być związana z podawaniem mykofenolanu mofetylu, leczeniem towarzyszącym, zakażeniami wirusowymi lub wynikać ze współistnienia tych czynników. Należy wykonywać pełne badanie morfologiczne krwi: 1 raz/tydz. w 1. mies. leczenia; 2 razy/mies. w 2. i 3. mies. leczenia; a następnie 1 raz/mies., aż do końca pierwszego roku leczenia. W razie wystąpienia neutropenii (bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych <1,3 x 10³/ml), może być właściwe przerwanie bądź całkowite zaprzestanie podawania mykofenolanu mofetylu. Z uwagi na ryzyko wystąpienia wybiórczej aplazji czerwonokrwinkowej (PRCA) u pacjentów leczonych mykofenolanem mofetylu w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, może być konieczna redukcja dawki lub przerwanie leczenia; zmiany w leczeniu można wprowadzać tylko zachowując właściwą opiekę nad biorcami, aby zminimalizować ryzyko odrzucenia przeszczepu. Pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwości zmniejszonej skuteczności szczepień w trakcie leczenia preparatem. Należy unikać stosowania żywych atenuowanych szczepionek. Szczepienie przeciwko wirusowi grypy może być korzystne; należy wziąć pod uwagę krajowe zalecenia dotyczące szczepień przeciwko wirusowi grypy. Lek stosować ze szczególną ostrożnością u chorych z czynnym, poważnym procesem chorobowym dotyczącym przewodu pokarmowego (zwiększone ryzyko owrzodzeń, krwawień i perforacji). Należy unikać stosowania leku u pacjentów z rzadkim, wrodzonym niedoborem transferazy hipoksantynowo-guaninowo-fosforybozylowej (HGPRT), czyli w zespole Lesch-Nyhana lub Kelley-Seegmillera (mykofenolan mofetylu jest inhibitorem IMPDH - dehydrogenazy inozynomonofosforanu). Należy zachować ostrożność w przypadku zmiany stosowanego leczenia skojarzonego ze schematów zawierających lek immunosupresyjny, który ma wpływ na krążenie jelitowo-wątrobowe MPA np. z cyklosporyny na inne produkty pozbawione tego wpływu np. takrolimus, syrolimus, belatacept, lub odwrotnie, gdyż może to zmieniać ogólnoustrojowe stężenie MPA. Leki, które mają wpływ na krążenie jelitowo-wątrobowe MPA (np. cholestyramina, antybiotyki), należy stosować ostrożnie, gdyż mogą one zmniejszać stężenie MPA w osoczu oraz skuteczność tego leku. Przy zmianie leczenia skojarzonego (np. z cyklosporyny na takrolimus lub odwrotnie) lub dla zapewnienia odpowiedniej immunosupresji u pacjentów z wysokim ryzykiem immunologicznym (np. ryzykiem odrzucania, leczeniem antybiotykami) właściwe może być monitorowanie stężenia terapeutycznego MPA. Nie określono stosunku ryzyka do korzyści dla skojarzonego stosowania mykofenolanu mofetylu z syrolimusem. Zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia pewnych działań niepożądanych (w tym zakażeń, krwotoków z przewodu pokarmowego oraz obrzęku płuc). Pacjenci nie powinni oddawać krwi podczas leczenia oraz przez co najmniej 6 tygodni po zaprzestaniu stosowania mykofenolanu mofetylu. Mężczyźni nie powinni oddawać nasienia w trakcie leczenia ani w ciągu 90 dni po zaprzestaniu stosowania mykofenolanu mofetylu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast skonsultować się z lekarzem lub pielęgniarką jeśli wystąpią następujące
poważne działania niepożądane - mogą wymagać pilnego leczenia:
• objawy zakażenia, takie jak gorączka lub ból gardła
• niewyjaśnione siniaki lub krwawienie
• wysypka, obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła, trudności w oddychaniu – może to
   świadczyć o ciężkiej reakcji alergicznej na lek (takiej jak anafilaksja, obrzęk
   naczynioruchowy).

Typowe zaburzenia
Do najczęściej spotykanych zaburzeń należą: biegunka, zmniejszenie liczby białych lub czerwonych
krwinek we krwi, zakażenia i wymioty. Lekarz będzie regularnie zlecał wykonanie badania krwi, aby
sprawdzać czy nie doszło do zmian w zakresie:
• liczby komórek krwi lub objawów infekcji.

Zwalczanie zakażeń
Lek CellCept osłabia system obronny organizmu. Działanie to hamuje proces odrzucania przeszczepu.
W wyniku tego organizm nie będzie jednak zwalczał zakażeń tak skutecznie, jak zwykle. Oznacza to,
że pacjenci częściej niż zazwyczaj mogą zapadać na choroby zakaźne. Należą do nich zakażenia
mózgu, skóry, jamy ustnej, żołądka i jelit, płuc i układu moczowego.

Nowotwory tkanki limfoidalnej i skóry
U bardzo małej liczby pacjentów leczonych lekiem CellCept rozwinęły się nowotwory tkanki
limfoidalnej i skóry, co może się zdarzyć u pacjentów przyjmujących tego typu lek
(immunosupresyjny).

Ogólnoustrojowe działania niepożądane
Pacjent może odczuwać ogólnoustrojowe działania niepożądane. Należą do nich ciężkie reakcje
nadwrażliwości (takie jak: anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy), gorączka, uczucie przemęczenia,
zaburzenia snu, bóle (takie jak: żołądka, w klatce piersiowej, stawowe lub mięśniowe), bóle głowy,
objawy grypopodobne i obrzęki.

Pozostałe działania niepożądane mogą dotyczyć:
Zaburzeń skórnych, takich jak:
• trądzik, opryszczka, półpasiec, przerost skóry, utrata włosów, wysypka, świąd.

Zaburzeń układu moczowego, takich jak:
• obecność krwi w moczu.

Zaburzeń układu pokarmowego i jamy ustnej, takich jak:
• obrzęk dziąseł i owrzodzenia jamy ustnej,
• zapalenie trzustki, jelita grubego lub żołądka,
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe w tym krwawienie,
• zaburzenia wątroby,
• biegunka, zaparcie, mdłości (nudności), niestrawność, utrata łaknienia, wzdęcia.

Zaburzeń układu nerwowego, takich jak:
• senność lub uczucie drętwienia,
• drżenie, skurcze mięśniowe, drgawki,
• lęk lub depresja, zaburzenia myślenia lub nastroju.

Zaburzeń serca oraz naczyń krwionośnych, takich jak:
• zmiana wartości ciśnienia tętniczego krwi, skrzepy we krwi, przyspieszona czynność
   serca,
• ból, zaczerwienienie i obrzęk naczyń krwionośnych, w które miała miejsce infuzja.

Zaburzeń ze strony płuc, takich jak:
• zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli,
• zadyszka, kaszel, który może być związany z rozstrzeniami oskrzeli (stanem, w którym
   drogi oddechowe są nietypowo rozszerzone) lub zwłóknieniem płuc (zbliznowaceniem
   płuc). Należy zgłosić lekarzowi, jeśli rozwinie się utrzymujący się kaszel lub duszność.
• płyn w płucach lub w klatce piersiowej,
• dolegliwości ze strony zatok.

Innych zaburzeń takich jak:
• zmniejszenie masy ciała, dna moczanowa, duże stężenie cukru we krwi, krwawienia,
  siniaki.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie stosować preparatu z azatiopryną, gdyż nie prowadzono badań dotyczących wpływu takiego skojarzenia leków. Stosowanie z acyklowirem powoduje zwiększenie stężenia acyklowiru we krwi (zmiany farmakokinetyki MPAG - fenolowego glukuronidu kwasu mykofenolowego, są minimalne i nie mają znaczenia klinicznego); ponieważ w przypadku zaburzenia czynności nerek dochodzi do zwiększenia stężenia MPAG, jak i acyklowiru, możliwe jest dla mykofenolanu mofetylu i acyklowiru jak też jego proleku – walacyklowiru, konkurowanie o sekrecję cewkową i w konsekwencji dalsze zwiększenie ich stężenia. Stosowanie z lekami, które mają wpływ na krążenie jelitowo-wątrobowe może potencjalnie zmniejszać skuteczność mykofenolanu mofetylu; zachować ostrożność. Cyklosporyna wpływa na krążenie jelitowo-wątrobowe MPA, co skutkuje zmniejszeniem o 30-50% ekspozycji MPA u biorców przeszczepionej nerki leczonych mykofenolanem oraz cyklosporyną, w porównaniu do pacjentów otrzymujących leki pozbawione tego wpływu, takiej jak syrolimus lub belatacept oraz podobne dawki mykofenolanu. I odwrotnie, należy się spodziewać zmian ekspozycji MPA po zmianie cyklosporyny na inny lek immunosupresyjny, który nie wpływa na krążenie jelitowo-wątrobowe MPA. Cholestyramina powoduje istotne zmniejszenie wartości AUC dla MPA; istnieje potencjalne niebezpieczeństwo zmniejszenia skuteczności mykofenolanu mofetylu; zachować ostrożność. Antybiotyki, które eliminują bakterie produkujące β- glukuronidazę w jelitach (np. antybiotyki z grupy aminoglikozydów, cefalosporyn, fluorochinolonu i penicyliny) mogą zaburzać krążenie jelitowo-wątrobowe MPAG/MPA i prowadzić do zmniejszenia ogólnoustrojowej ekspozycji MPA. U biorców przeszczepionej nerki w okresie bezpośrednio po rozpoczęciu doustego przyjmowania cyprofloksacyny lub amoksycyliny w połączeniu z kwasem klawulanowym zgłaszano zmniejszenie stężenia minimalnego MPA o ok. 50%; ten wpływ zmniejszał się w miarę stosowania antybiotyku i ustępował w ciągu kilku dni po zakończeniu antybiotykoterapii. Zmiany w stężeniu minimalnym nie muszą ściśle odzwierciedlać zmian w całkowitej ekspozycji MPA, nie są konieczne zmiany dawkowania leku, gdy nie stwierdza się klinicznych objawów zaburzenia czynności przeszczepu. Zaleca się ścisłą obserwację kliniczną podczas terapii skojarzonej oraz przez krótki okres po zakończeniu antybiotykoterapii. Nie zaobserwowano interakcji w skojarzonym podaniu leku z norfloksacyną lub metronidazolem. Skojarzenie norfloksacyny z metronidazolem skutkowało zmniejszeniem ekspozycji MPA o około 30% po podaniu pojedynczej dawki leku. Nie obserwowano wpływu trimetoprimu/sulfametoksazolu na biodostępność MPA. Jednoczesne podawanie leków hamujących glukuronidację MPA może zwiększać jego ekspozycję; zaleca się zachowanie ostrożności, gdy leki te podawane są jednocześnie. Podczas jednoczesnego podawania izawukonazolu i MPA zaobserwowano zwiększenie AUC_0-∞ MPA o 35%. Telmisartan zmienia wydalanie MPA poprzez zwiększenie ekspresji PPAR gamma (receptory aktywowane przez proliferatory peroksysomów), co z kolei zwiększa ekspresję i aktywność UGT1A9; jednoczesne stosowanie telmisartanu i mykofenolanu mofetylu skutkuje zmniejszeniem stężeń MPA o ok. 30% (nie zauważono klinicznych skutków farmakokinetyki interakcji). Jednoczesne podanie mykofenolanu mofetylu oraz gancyklowiru (konkurujących ze sobą o wydzielanie cewkowe) powoduje zwiększenie stężenia MPAG, jak również gancyklowiru we krwi, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek; nie należy spodziewać się istotnego zaburzenia farmakokinetyki MPA i dlatego nie jest wymagana zmiana dawkowania mykofenolanu mofetylu, jednak u chorych z niewydolnością nerek otrzymujących preparat i gancyklowir lub jego prolek - walgancyklowir, należy dokładnie przestrzegać zaleceń dotyczących dawkowania gancyklowiru, a pacjenci powinni być uważnie monitorowani. Mykofenolan mofetylu nie wpływa na farmakokinetykę oraz farmakodynamikę doustnych leków antykoncepcyjnych. U pacjentów nieprzyjmujących cyklosporyny, jednoczesne podawanie mykofenolanu mofetylu i ryfampicyny powoduje zmniejszoną o 18-70% ekspozycję na MPA; należy monitorować ekspozycję na MPA i odpowiednio dostosować dawkę mykofenolany mofetylu, w celu utrzymania efektu klinicznego. Stosowanie z sewelamerem powoduje zmniejszenie C_max i AUC MPA odpowiednio o 30% i 25%, nie stwierdzono żadnych następstw klinicznych (np. odrzucanie przeszczepu); pomimo tego, zaleca się podawanie mykofenolanu mofetylu przynajmniej 1 h przed zażyciem lub 3 h po przyjęciu sewelameru w celu zminimalizowania wpływu na wchłanianie MPA. Brak danych dotyczących jednoczesnego podawania preparatu z innymi niż sewelamer lekami wiążącymi fosforany. U pacjentów po przeszczepieniu wątroby, u których rozpoczęto podawanie preparatu i takrolimusu, wartości AUC i C_max MPA nie zostały znacząco zmienione przez jednoczesne podanie takrolimusu, jednakże stwierdzono zwiększenie wartości AUC dla takrolimusu o około 20%, po wielokrotnym podaniu dawek mykofenolanu mofetylu (1,5 g 2 razy na dobę) pacjentom otrzymującym takrolimus. Natomiast u pacjentów po przeszczepieniu nerki preparat wydaje się nie wpływać na stężenie takrolimusu. Nie należy stosować żywych szczepionek u chorych z zaburzoną odpowiedzią immunologiczną. Wytwarzanie przeciwciał w odpowiedzi na inne szczepionki może być zmniejszone. Stosowanie z probenecydem powoduje 3-krotnie zwiększoną wartość AUC dla MPAG. Inne leki, o których wiadomo, że podlegają wydzielaniu cewkowemu mogą zatem konkurować z MPAG o ten mechanizm wydzielania, co może prowadzić do zwiększenia stężenia MPAG we krwi lub stężenia wspomnianego leku wydzielanego drogą sekrecji cewkowej.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl