Celsentri 150 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 150 mg lub 300 mg marawiroku. Tabletki zawierają lecytynę sojową.

Lek przeciwwirusowy - antagonista CCR5. Marawirok wiąże się wybiórczo z ludzkim receptorem dla chemokin CCR5, przez co uniemożliwia przedostanie się CCR5-tropowych wirusów HIV-1 do wnętrza komórek. Wchłanianie marawiroku jest zmienne i osiąga wiele wartości maksymalnych. Całkowita biodostępność dawki 100 mg wynosi 23%, a przewidywana jej wartość dla dawki 300 mg wynosi 33%. Marawirok jest substratem transportera pompy lekowej, glikoproteiny P. Wiąże się z białkami osocza ludzkiego (ok. 76%) i wykazuje umiarkowane powinowactwo do albumin i kwaśnej α₁-glikoproteiny. Marawirok jest metabolizowany głównie przez układ cytochromu P450, z wytworzeniem metabolitów, które zasadniczo nie działają na HIV-1. CYP3A4 jest najważniejszym enzymem odpowiedzialnym za metabolizm marawiroku. Polimorficzne enzymy CYP2C9, CYP2D6 i CYP2C19 nie biorą znaczącego udziału w metabolizmie. Po podaniu dawki 300 mg ok. 20% wydala się w moczu, a 76% - w kale (w ciągu 168 h). Marawirok był głównym składnikiem wykrywanym w moczu (średnio 8% dawki) i w kale (średnio 25% dawki). Pozostała część dawki była wydalana w postaci metabolitów.

W skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku 2 lat, i starszych, o masie ciała co najmniej 10 kg, zakażonych HIV-1, o ustalonym powinowactwie tylko do koreceptora CCR5, którzy byli wcześniej leczeni lekami tego typu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na orzeszki ziemne albo na soję lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Marawirok może być stosowany w czasie ciąży tylko wtedy, gdy możliwe korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję przy dużych ekspozycjach. Nie wiadomo, czy marawirok przenika do mleka ludzkiego. Dostępne dane toksykologiczne u zwierząt wykazały zwiększone przenikanie marawiroku do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków i (lub) niemowląt. Zaleca się, aby kobiety zakażone HIV nie karmiły piersią, aby uniknąć przeniesienia wirusa HIV. W badaniach na szczurach nie obserwowano niepożądanego wpływu na płodność samic ani samców.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu zakażeń wirusem HIV. Przed zastosowaniem marawiroku należy potwierdzić, że jedynym wykrywalnym wirusem jest HIV-1 CCR5-tropowy (tj. nie są wykrywalne: wirus wykazujący tropizm do CXCR4 ani wirus o tropizmie podwójnym lub mieszanym), wykorzystując odpowiednio zwalidowaną i czułą metodę wykrywania w świeżo pobranej próbce krwi (w badaniach klinicznych leku wykorzystywano test Monogram Trofile). Tropizm wirusów nie może być bezpiecznie określany na podstawie historii dotychczasowego leczenia i oceny przechowywanych próbek. Obecnie brak danych dotyczących ponownego zastosowania marawiroku u pacjentów zakażonych wcześniej jedynie wykrywalnym HIV-1 CCR5-tropowym, u których niepowodzeniem zakończyła się terapia marawirokiem (lub innym antagonistą CCR5) z wykrywalnym wirusem wykazującym tropizm do CXCR4 lub wirusem o tropizmie podwójnym lub mieszanym. Brak danych dotyczących zmiany leku pochodzącego z innej grupy leków przeciwretrowirusowych na marawirok u pacjentów z supresją wirologiczną. Należy rozważyć inne metody leczenia. Dorośli. Zalecana dawka marawiroku wynosi 150 mg (z silnym inhibitorem CYP3A, z lub bez silnego induktora CYP3A), 300 mg (bez silnych inhibitorów lub induktorów CYP3A) lub 600 mg 2 razy na dobę (z silnym induktorem CYP3A, bez silnego inhibitora CYP3A), zależnie od interakcji z jednocześnie stosowanymi lekami przeciwretrowirusowymi oraz innymi lekami. Zalecana dawka marawiroku jest różna w zależności od interakcji z jednocześnie stosowanymi lekami przeciwretrowirusowymi oraz innymi lekami - informacje dotyczące odpowiedniego dawkowania u dorosłych podano w polu "Interakcje". Dzieci w wieku od 2 lat, o mc. co najmniej 10 kg. Zalecana dawka marawiroku powinna być ustalona na podstawie mc. (kg) i nie powinna przekraczać dawki zalecanej dla dorosłych; dawka jest różna w zależności od interakcji z jednocześnie stosowanymi lekami przeciwletrowirusowymi oraz innymi lekami. Marawirok z silnymi inhibitorami CYP3A (z lub bez induktora CYP3A): mc. 10 kg do mniej niż 20 kg - 50 mg 2 razy na dobę; mc. 20 kg do mniej niż 30 kg - 75 mg 2 razy na dobę; mc. 30 kg do mniej niż 40 kg - 100 mg 2 razy na dobę; mc. co najmniej 40 kg - 150 mg 2 razy na dobę. Marawirok z lekami, które nie są silnymi inhibitorami CYP3A ani silnymi induktorami CYP3A: mc. 10 kg do mniej niż 30 kg - brak danych potwierdzających dawkowanie w tych grupach; mc. 30 kg do mniej niż 40 kg - 300 mg 2 razy na dobę; mc. co najmniej 40 kg - 300 mg 2 razy na dobę. Marawirok z silnymi induktorami CYP3A (bez silnego inhibitora CYP3A) - brak danych potwierdzających dawkowanie w tych grupach, dlatego marawirok nie jest zalecany u dzieci jednocześnie przyjmujących leki wchodzące w interakcje, których zastosowanie u dorosłych wymaga podania dawki 600 mg 2 razy na dobę. Jeśli dziecko nie jest w stanie połknąć tabletki, należy przepisać roztwór doustny (20 mg/ml) (należy zapoznać się z ChPL roztworu doustnego). Szczególne grupy pacjentów. Doświadczenie dotyczące stosowania u pacjentów w wieku >65 lat jest ograniczone - lek należy stosować z ostrożnością w tej populacji. U dorosłych pacjentów z CCr <80 ml/min, którzy przyjmują silne inhibitory CYP3A4, częstość podawania marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg raz na dobę. Przykłady leków/schematów leczenia, które powodują silne hamowanie CYP3A4: inhibitory proteazy wzmocnione rytonawirem (z wyjątkiem typranawiru z rytonawirem); kobicystat; itrakonazol, worykonazol, klarytromycyna i telitromycyna; telaprewir i boceprewir. Marawirok należy stosować z ostrożnością u dorosłych pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min), równocześnie przyjmujących silne inhibitory CYP3A4. Brak dostępnych danych, aby sformułować specjalne zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek - lek należy stosować z ostrożnością w tej populacji. Dostępne dane dotyczące stosowania u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone i brak dostępnych danych, aby sformułować specjalne zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży - lek należy stosować z ostrożnością u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 2 lat lub o mc. mniejszej niż 10 kg. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków.

Choroba wątroby. Zgłaszano przypadki hepatotoksyczności oraz niewydolności wątroby z cechami alergii, występującej w związku z przyjmowaniem marawiroku. U pacjentów z uprzednio występującym zaburzeniem czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, częściej mogą występować zaburzenia czynności wątroby podczas stosowania skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy ich monitorować zgodnie ze standardową procedurą. Przerwanie stosowania marawiroku należy poważnie rozważyć u pacjentów z przedmiotowymi i podmiotowymi objawami ostrego zapalenia wątroby, zwłaszcza jeśli podejrzewa się nadwrażliwość związaną z lekiem lub w przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz wątrobowych z jednoczesnym występowaniem wysypki lub innych ogólnoustrojowych objawów potencjalnej nadwrażliwości (np. swędząca wysypka, eozynofilia lub zwiększone stężenie IgE). Dane dotyczące pacjentów z jednocześnie występującym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu B i (lub) C są ograniczone. Należy zachować ostrożność podczas leczenia tych pacjentów. W razie równoczesnego stosowania leków przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B i (lub) C należy zapoznać się z ChPL każdego z tych leków. Ze względu na ograniczone doświadczenie dotyczące stosowania marawiroku u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby, lek ten należy stosować ostrożnie w tej populacji. Ciężkie reakcje skórne i ciężkie reakcje nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia objawów ciężkiej reakcji skórnej lub ciężkiej reakcji nadwrażliwości, należy natychmiast zaprzestać stosowania marawiroku oraz innych leków podejrzanych o wywołanie tych reakcji. Należy monitorować stan kliniczny pacjenta oraz odpowiednie wskaźniki biochemiczne krwi i w razie konieczności rozpocząć stosowne leczenie objawowe. Bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe. Dostępne są nieliczne dane na temat stosowania marawiroku u pacjentów z ciężką chorobą sercowo-naczyniową, dlatego należy zachować szczególną ostrożność stosując marawirok u tych pacjentów. Niedociśnienie ortostatyczne. Ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego należy zachować ostrożność podczas podawania marawiroku pacjentom, którzy przyjmują jednocześnie leki obniżające ciśnienie krwi. Marawirok należy też stosować ostrożnie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka niedociśnienia ortostatycznego lub występowaniem niedociśnienia ortostatycznego w wywiadzie. U pacjentów ze współistniejącymi chorobami układu sercowo-naczyniowego może występować zwiększone ryzyko działań niepożądanych dotyczących serca i naczyń, wywołanych przez niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, leczonych silnymi inhibitorami CYP3A lub wzmocnionymi inhibitorami proteazy (IP) w skojarzeniu z marawirokiem, może wystąpić zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Zespół reaktywacji immunologicznej. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego (CART) może wystąpić reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Na ogół reakcje takie były obserwowane w ciągu pierwszych kilku tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Przykłady takiej reakcji to: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia wywołane przez mykobakterie oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci (poprzednio Pneumocystis carinii). Wszelkie objawy stanu zapalnego należy zdiagnozować i w razie konieczności rozpocząć leczenie. Zaobserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba takich jak choroba Gravesa-Basedowa  i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w przebiegu reaktywacji immunologicznej, jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Tropizm. Marawirok należy stosować tylko wtedy, gdy wykrywalny jest jedynie wirus HIV-1 CCR5-tropowy (tj. nie są wykrywalne: wirus wykazujący tropizm do CXCR4 ani wirus o tropizmie podwójnym lub mieszanym), co potwierdzono za pomocą odpowiednio zwalidowanej i czułej metody diagnostycznej. W badanich klinicznych marawiroku wykorzystywano test Monogram Trofile. Tropizm wirusów nie może być przewidziany na podstawie historii dotychczasowego leczenia lub oceny przechowywanych próbek. U pacjentów zakażonych HIV-1 w miarę upływu czasu zachodzą zmiany tropizmu wirusowego. Dlatego istnieje konieczność rozpoczęcia terapii wkrótce po przeprowadzeniu testu tropizmu. Wykazano, że podstawowa oporność na inne grupy leków przeciwretrowirusowych u wcześniej niewykrytych wirusów z mniejszej populacji wirusowej, wykazujących tropizm do CXCR4, jest podobna do stwierdzonej w przypadku wirusa wykazującego tropizm do CCR5. Na podstawie wyników badań klinicznych przeprowadzonych u pacjentów wcześniej nieleczonych lekami przeciwretrowirusowymi, marawirok nie jest zalecany do stosowania w tej populacji. Dostosowanie dawki. Lekarz powinien upewnić się, że dawka marawiroku została odpowiednio dobrana w przypadku równoczesnego stosowania silnych inhibitorów i (lub) induktorów CYP3A4, ponieważ może to wpływać na stężenie i działanie lecznicze marawiroku. Należy również zapoznać się z odpowiednimi ChPL dla innych leków przeciwretrowirusowych stosowanych w ramach leczenia skojarzonego. Martwica kości. Ze względu na ryzyko wystąpienia martwicy kości należy pouczyć pacjentów o konieczności zgłoszenia się do lekarza w przypadku wystąpienia bólów lub sztywności stawów albo trudności w poruszaniu się. Wpływ na odporność. Antagoniści CCR5 mogą osłabiać odpowiedź immunologiczną na niektóre zakażenia. Należy brać to pod uwagę podczas leczenia takich zakażeń, jak czynna gruźlica i inwazyjne infekcje grzybicze. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera lecytynę sojową - nie powinien być stosowany u pacjentów z nadwrażliwością na orzeszki ziemne lub soję. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
W przypadku zauważenia jakichkolwiek nietypowych zmian stanu zdrowia pacjenta lub leczonego
dziecka należy powiadomić lekarza.

Ciężkie działania niepożądane – należy natychmiast skontaktować się z lekarzem

Ciężkie reakcje alergiczne lub reakcje skórne
U niektórych pacjentów przyjmujących CELSENTRI rozwinęły się ciężkie i zagrażające życiu reakcje
skórne i reakcje alergiczne. Są one rzadkie i mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 pacjentów
przyjmujących lek CELSENTRI.

W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych objawów podczas stosowania leku
CELSENTRI:
- obrzęk twarzy, warg lub języka,
- trudności w oddychaniu,
- rozległa wysypka skórna,
- gorączka (wysoka temperatura),
- pęcherze i złuszczanie naskórka, szczególnie w okolicach jamy ustnej, nosa, oczu i narządów
  płciowych,
Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem w razie wystąpienia tych objawów. Należy
przerwać stosowanie leku CELSENTRI.

Problemy z wątrobą
Są rzadkie i mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 pacjentów przyjmujących lek CELSENTRI.
Objawy obejmują:
- utratę apetytu,
- nudności lub wymioty,
- zażółcenie skóry lub oczu,
- wysypkę lub swędzenie skóry,
- uczucie dużego zmęczenia,
- ból lub tkliwość brzucha,
- ciemne zabarwienie moczu,
- senność i dezorientację,
- gorączkę (wysoką temperaturę).
W razie pojawienia się powyższych objawów, należy natychmiast skontaktować się z
lekarzem. Należy przerwać przyjmowanie leku CELSENTRI.

Inne działania niepożądane

Częste objawy niepożądane
Mogą wystąpić u 1 do 10 na 100 pacjentów:
- biegunka, nudności, ból żołądka, wiatry (wzdęcia),
- utrata apetytu,
- bóle głowy, problemy z zasypianiem, depresja,
- wysypka (patrz także „Ciężkie reakcje alergiczne lub reakcje skórne”, wcześniej w punkcie 4),
- uczucie osłabienia lub braku energii, niedokrwistość (wykrywana w badaniach krwi),
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (wykrywane w badaniach krwi), które może
  być objawem problemów z wątrobą (patrz także „Problemy z wątrobą”, wcześniej w punkcie
  4).

Niezbyt częste objawy niepożądane
Mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów
- zakażenia płuc,
- zakażenia grzybicze przełyku,
- drgawki,
- zawroty głowy, omdlenia lub uczucie oszołomienia podczas wstawania,
- niewydolność nerek, wydalanie białka w moczu,
- zwiększenie aktywności substancji znanej jako CPK (wykrywane w badaniach krwi), które jest
  objawem stanów zapalnych lub uszkodzenia mięśni.

Rzadkie objawy niepożądane
Mogą występować nie częściej niż u 1 na 1 000 pacjentów
- ból w klatce piersiowej (spowodowany zmniejszonym dopływem krwi do serca),
- zmniejszenie wielkości mięśni,
- niektóre rodzaje nowotworów, jak rak przełyku i rak przewodu żółciowego,
- zmniejszenie liczby komórek krwi (wykrywane w badaniach krwi).

Inne możliwe działania niepożądane skojarzonego leczenia zakażenia HIV
U pacjentów stosujących skojarzone leczenie zakażenia HIV mogą wystąpić inne działania
niepożądane.

Objawy zakażenia i stanu zapalnego
Osoby z zaawansowanym zakażeniem HIV (AIDS) mają osłabiony układ odpornościowy i są one
bardziej narażone na rozwój ciężkich zakażeń (zakażeń oportunistycznych). Po rozpoczęciu leczenia
układ odpornościowy staje się silniejszy, więc organizm zaczyna zwalczać zakażenia.

Wystąpienie objawów zakażenia i stanu zapalnego może być spowodowane przez:
- wcześniejsze, utajone zakażenia, które ulegają zaostrzeniu podczas zwalczania ich przez
  organizm,
- układ odpornościowy atakujący zdrowe tkanki organizmu (zaburzenia autoimmunologiczne).

Objawy zaburzeń autoimmunologicznych mogą rozwinąć się wiele miesięcy po rozpoczęciu
przyjmowania leku w leczeniu zakażenia HIV. Objawami mogą być:
- osłabienie mięśni,
- osłabienie rozpoczynające się w rękach i stopach, i postępujące w kierunku tułowia,
- kołatania serca lub drżenie,
- nadpobudliwość (nadmierne pobudzenie psychoruchowe).

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy zakażenia lub w razie zauważenia któregokolwiek z powyższych
objawów:
Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Nie należy przyjmować innych leków
stosowanych w zakażeniach bez zalecenia lekarza.

Bóle stawów, sztywność i schorzenia kości
U niektórych osób poddanych skojarzonemu leczeniu zakażenia HIV rozwija się stan nazywany
martwicą kości. Następuje wówczas obumarcie części tkanki kostnej spowodowane ograniczeniem
dopływu krwi do kości.

Częstość występowania martwicy kości nie jest znana. Prawdopodobieństwo rozwinięcia się takiego
stanu zwiększa się:
- jeśli pacjent długotrwale stosował leczenie skojarzone,
- jeśli pacjent przyjmuje leki przeciwzapalne zwane kortykosteroidami,
- jeśli pacjent pije alkohol,
- jeśli pacjent ma bardzo słaby układ odpornościowy,
- jeśli pacjent ma nadwagę.

Objawy, na które należy zwracać uwagę, obejmują:
- sztywność stawów,
- bóle (zwłaszcza bioder, kolan lub ramion),
- trudności w poruszaniu się.

Jeżeli pacjent zauważy którykolwiek z tych objawów:
- Należy powiadomić lekarza prowadzącego.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V*. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Marawirok jest metabolizowany za pośrednictwem CYP3A4 i CYP3A5 należących do układu cytochromu P450. Równoczesne podawanie marawiroku i leków pobudzających aktywność CYP3A4 może zmniejszać stężenie marawiroku i osłabiać jego działanie lecznicze. Podawanie marawiroku jednocześnie z lekami, które hamują aktywność CYP3A4, może zwiększać stężenie marawiroku w osoczu. Zaleca się dostosowanie dawki marawiroku w przypadku podawania marawiroku razem z silnymi inhibitorami i (lub) induktorami CYP3A4. Dalsze szczegóły przedstawione są poniżej. Marawirok jest substratem glikoproteiny-P i OATP1B1, jednak wpływ tych białek transportujących na ekspozycję na marawirok nie jest znany. Na podstawie danych in vitro i klinicznych, istnieje niewielka możliwość oddziaływania marawiroku na farmakokinetykę jednocześnie podawanych leków. Badania in vitro wykazały, że w klinicznie istotnych stężeniach marawirok nie hamuje aktywności OATP1B1, MRP2 ani żadnego z ważnych enzymów cytochromu P450 (CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 i CYP3A4). Marawirok nie wykazywał klinicznie znaczącego wpływu na farmakokinetykę midazolamu, doustnych środków antykoncepcyjnych, takich jak etynyloestradiol i lewonorgestrel, ani na stosunek 6β-hydroksykortyzolu do kortyzolu w moczu, co świadczy o braku działania hamującego lub pobudzającego na CYP3A4 in vivo. Nie można wykluczyć możliwego zahamowania CYP2D6 w przypadku dużego narażenia na działanie marawiroku. Marawirok w stężeniach istotnych klinicznie nie hamuje żadnego z ważnych białek transportujących wychwytu nerkowego (OAT1, OAT3, OCT2, OCTN1 i OCTN2). Ponadto równoczesne podawanie marawiroku z tenofowirem (substrat metabolizmu nerkowego) i ko-trimoksazolem (zawiera trimetoprym, który jest inhibitorem transportu kationów w nerkach) nie wykazało wpływu na farmakokinetykę marawiroku. Ponadto podawanie marawiroku w skojarzeniu z lamiwudyną i zydowudyną nie wykazało wpływu marawiroku na farmakokinetykę lamiwudyny (usuwanej głównie przez nerki) ani zydowudyny (metabolizowanej bez udziału P450 i usuwanej przez nerki). W warunkach in vitro marawirok hamuje glikoproteinę P. Jednakże, in vivo marawirok nie wpływa w znaczący sposób na farmakokinetykę digoksyny. Nie można wykluczyć, że marawirok może zwiększać ekspozycję na etaksylan dabigatranu, będący substratem dla glikoproteiny P. Leki wzmacniające właściwości farmakokinetyczne. Kobicystat jest silnym inhibitorem CYP3A - dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z kobicystatem. Nukleozydowe/nukleotydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI) - lamiwudyna, tenofowir, zydowudyna - nie stwierdzono ani nie oczekuje się istotnej interakcji; marawirok w dawce 300 mg 2 razy na dobę oraz NRTI mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Inhibitory integrazy. Elwitegrawir jest wskazany do stosowania jedynie z niektórymi inhibitorami proteazy wzmacnianymi rytonawirem; nie oczekuje się, aby elwitegrawir wpływał na narażenie na marawirok w stopniu istotnym klinicznie, a obserwowane działanie jest przypisywane rytonawirowi. W związku z tym dawkę marawiroku należy zmodyfikować zgodnie z zaleceniami dotyczącymi jednoczesnego podawania z odpowiednim skojarzeniem inhibitora proteazy i rytonawiru. Nie stwierdzono klinicznie istotnej interakcji marawiroku z raltegrawirem - marawirok w dawce 300 mg 2 razy na dobę oraz raltegrawir mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI). Dawkę marawiroku należy zwiększyć do 600 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z efawirenzem bez silnego inhibitora CYP3A4. Stosowanie z efawirenzem i z inhibitorami proteazy - patrz poniżej. Etrawiryna jest wskazana tylko do stosowania w skojarzeniu ze wzmacnianymi inhibitorami proteazy. Stosowanie z etrawiryną i z inhibitorami proteazy - patrz poniżej. Porównanie do danych historycznych wskazuje, że marawirok 300 mg 2 razy na dobę i newirapina mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Inhibitory proteazy (PI) - atazanawir, lopinawir, sakwinawir, darunawir - dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z inhibitorami proteazy; z wyjątkiem skojarzenia z typranawirem z rytonawirem , wtedy dawka marawiroku powinna wynosić 300 mg 2 razy na dobę. Nelfinawir - dane dotyczące jednoczesnego stosowania z nelfinawirem są ograniczone, nelfinawir należy do silnie działających inhibitorów CYP3A4 i oczekuje się, że będzie zwiększał stężenie marawiroku. Indynawir - dane dotyczące jednoczesnego stosowania z indynawirem są ograniczone, indynawir należy do silnych inhibitorów CYP3A4, analiza PK w populacji w trakcie badań klinicznych 3 fazy sugeruje, iż zmniejszenie dawki marawiroku w przypadku podawania z indynawirem umożliwia uzyskanie odpowiedniej ekspozycji na marawirok. Fosamprenawir + rytonawir + marawirok - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane, obserwowane znaczne zmniejszenie C_min amprenawiru może skutkować niepowodzeniem wirusologicznym u pacjentów. NNRTI+inhibitory proteazy. Dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z efawirenzem i w skojarzeniu z inhibitorami proteazy (z wyjątkiem skojarzenia typranawiru z rytonawirem, wtedy dawka powinna wynosić 600 mg 2 razy na dobę). Jednoczesne stosowanie marawiroku i fosamprenawiru/rytonawiru nie jest zalecane. Dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z etrawiryną i z inhibitorami proteazy. Etrawiryna i lopinawir z rytonawirem, sakwinawir z rytonawirem lub atazanawir z rytonawirem - nie badano, na podstawie zakresu działania hamującego lopinawiru z rytonawirem, sakwinawiru z rytonawirem lub atazanawiru z rytonawirem bez etrawiryny, spodziewane jest zwiększenie stopnia narażenia. Antybiotyki. Sulfametoksazol+trymetoprym - marawirok 300 mg 2 razy na dobę i sulfametoksazol z trimetoprymem mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Dawkę marawiroku należy zwiększyć do 600 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z ryfampicyną bez silnego inhibitora CYP3A4 (opisane dostosowanie dawki nie zostało poddane badaniom u pacjentów z HIV). Jednoczesne podawanie marawiroku i ryfampicyny z efawirenzem nie jest zalecane. Dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę podczas jednoczesnego podawania z ryfabutyną i z inhibitorem proteazy (oprócz typranawiru z rytonawirem, wtedy dawka powinna wynosić 300 mg 2 razy na dobę). Jednoczesne stosowanie marawiroku i fosamprenawiru/rytonawiru nie jest zalecane. Dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z klarytromycyną i telitromycyną. Leki przeciwdrgawkowe. Karbamazepina, fenobarbital, fenytoina - dawkę marawiroku należy zwiększyć do 600 mg 2 razy na dobę w razie jednoczesnego podawania z karbamazepiną, fenobarbitalem lub fenytoiną bez silnego inhibitora CYP3A4. Leki przeciwgrzybicze. Dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego podawania z ketokonazolem lub z itrakonazolem. Marawirok w dawce 300 mg 2 razy na dobę należy podawać ostrożnie w przypadku jednoczesnego stosowania z flukonazolem. Leki przeciwwirusowe. Leki przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B: pegylowany interferon - marawirok 300 mg 2 razy na dobę i pegylowany interferon można stosować w skojarzeniu bez dostosowania dawki. Leki przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu C: rybawiryna -  marawirok 300 mg 2 razy na dobę i rybawirynę można stosować w skojarzeniu bez dostosowania dawki. Leki przeciwarytmiczne. Marawirok 300 mg 2 razy na dobę i digoksyna mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Wpływ marawiroku w dawce 600 mg 2 razy na dobę na działanie digoksyny nie był badany. Doustne środki antykoncepcyjne. Marawirok 300 mg 2 razy na dobę i etynyloestradiol lub lewonogestrel mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Leki uspokajające. Marawirok 300 mg 2 razy na dobę i midazolam mogą być podawane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawki. Preparaty ziołowe. Jednoczesne podawanie marawiroku z preparatami dziurawca zwyczajnego spowoduje znaczące zmniejszenie stężenia marawiroku i może spowodować nieuzyskanie optymalnego stężenia marawiroku i w konsekwencji doprowadzić do utraty odpowiedzi wirusologicznej i ewentualnego rozwoju oporności na marawirok. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania marawiroku i dziurawca zwyczajnego lub preparatów zawierających ziele dziurawca. Zalecane dawkowanie marawiroku u dzieci i młodzieży w przypadku jednoczesnego przyjmowania z lekami przeciwretrowirusowymi oraz innymi lekami znajduje się w polu "Dawkowanie".

GSK Commercial Sp. z o.o.
ul. Rzymowskiego 53
02-697 Warszawa
22-576-90-00
pl.gsk.com