Cimzia 200 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ampułkostrzykawka zawiera 200 mg certolizumabu pegol w 1 ml.

Lek immunosupresyjny, inhibitor czynnika martwicy nowotworów alfa (TNFα). Wybiórczo neutralizuje działanie TNFα (cytokiny prozapalnej), zarówno formę błonową, jak i rozpuszczalną. Certolizumab pegol nie zawiera fragmentu krystalizującego (Fc), który normalnie występuje w kompletnych przeciwciałach, dlatego in vitro nie wiąże dopełniacza i nie powoduje cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał. Nie indukuje apoptozy in vitro w ludzkich monocytach lub limfocytach pochodzących z krwi obwodowej, nie powoduje również degranulacji neutrofili. Po podaniu podskórnym C_max w osoczu uzyskiwano pomiędzy 54 a 171 h od wstrzyknięcia. Biodostępność po podaniu podskórnym w porównaniu z podaniem dożylnym wynosi ok. 80% (zakres 76-88%). Certolizumab pegol jest fragmentem przeciwciała Fab` sprzężonym z PEG (polietylenoglikolem) w celu wydłużenia okresu półtrwania końcowej fazy eliminacji Fab` do wartości porównywalnych z okresem półtrwania kompletnej cząsteczki przeciwciała. T_0,5 końcowej fazy eliminacji wynosi ok. 14 dni dla wszystkich badanych dawek. Fragment Fab` w procesie proteolizy ulega rozkładowi do peptydów i aminokwasów. Odłączona cząsteczka PEG jest szybko usuwana z osocza i w nieznanym stopniu wydalana przez nerki.

Reumatoidalne zapalenie stawów. Lek w skojarzeniu z metotreksatem (MTX) jest wskazany: u dorosłych pacjentów w leczeniu czynnego reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, jeśli odpowiedź na leki przeciwreumatyczne modyfikujące przebieg choroby -  LMPCh (DMARDs), w tym na MTX, jest niewystarczająca, lek można stosować w monoterapii w przypadku, gdy MTX jest źle tolerowany lub gdy dalsze leczenie metotreksatem jest niewskazane; leczenie ciężkiego, czynnego i progresywnego reumatoidalnego zapalenia stawów u dorosłych, którzy nie byli wcześniej leczeni MTX lub innymi LMPCh. Wykazano, że preparat podawany w skojarzeniu z MTX zmniejsza szybkość postępu uszkodzenia stawów ocenianego radiograficznie oraz powoduje poprawę stanu czynnościowego. Osiowa spondyloartropatia. Lek jest wskazany u dorosłych pacjentów w leczeniu czynnej osiowej spondyloartropatii o ciężkim nasileniu, która obejmuje: zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK, znane również jako radiograficzna osiowa spondyloartropatia) - dorośli z czynnym zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa o ciężkim nasileniu, którzy wykazali niewystarczającą odpowiedź na NLPZ lub ich nie tolerują; osiową spondyloartropatię bez zmian radiograficznych charakterystycznych dla ZZSK (znaną również jako nieradiograficzna osiowa spondyloartropatia) - dorośli z ciężką postacią osiowej spondyloartropatii bez zmian radiograficznych charakterystycznych dla ZZSK, ale z obiektywnymi objawami przedmiotowymi zapalenia objawiającymi się zwiększonym stężeniem białka C-reaktywnego (CRP) lub wykazanymi badaniem metodą rezonansu magnetycznego, którzy wykazali niewystarczającą odpowiedź na NLPZ lub ich nie tolerują. Łuszczycowe zapalenie stawów. Preparat w skojarzeniu z MTX jest wskazany u dorosłych pacjentów w leczeniu czynnego łuszczycowego zapalenia stawów, jeśli odpowiedź na poprzednie leczenie LMPCh jest niewystarczająca. Lek można stosować w monoterapii w przypadku, gdy metotreksat jest źle tolerowany lub gdy dalsze leczenie metotreksatem jest niewskazane. Łuszczyca plackowata. Lek jest wskazany w leczeniu łuszczycy plackowatej o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego u osób dorosłych wymagających terapii systemowej.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynna gruźlica lub inne ciężkie zakażenia, takie jak posocznica lub zakażenia oportunistyczne. Umiarkowana lub ciężka niewydolność serca (klasa III/IV wg NYHA).

Lek powinien być stosowany w okresie ciąży, wyłącznie w sytuacji, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Dane dotyczące ponad 1300 ciąż, które były eksponowane na certolizumab pegol, w tym ponad 1000 ciąż z ekspozycją podczas I trymestru, nie wskazują, że lek wywołuje wady wrodzone. Zbierane są dodatkowe dane, ponieważ dostępne doświadczenie kliniczne jest nadal zbyt ograniczone, aby wysnuć wniosek, że podawanie leku w okresie ciąży nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem. Z uwagi na hamujący wpływ na TNFα, podawanie leku w czasie ciąży może zaburzać prawidłową odpowiedź immunologiczną u noworodka. W przypadku kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji. W przypadku kobiet planujących zajście w ciążę, można rozważyć stosowanie antykoncepcji przez 5 mies. po przyjęciu ostatniej dawki certolizumabu pegol w związku z szybkością jego eliminacji, jednak należy również rozważyć potrzebę leczenia kobiety. Badania przedkliniczne wskazują na mały lub znikomy poziom transportu łożyskowego homologu fragmentu Fab certolizumabu pegol (brak fragmentu Fc). W badaniu klinicznym 16 kobiet w ciąży było leczonych certolizumabem pegol (200 mg co 2 tyg. lub 400 mg co 4 tyg.). Stężenie certolizumabu pegol w osoczu u 14 noworodków w momencie narodzin było poniżej granicy oznaczalności (BLQ) w 13 próbkach, a w jednej wynosiło 0,042 µg/ml przy stosunku stężenia w osoczu w organizmie dziecka/matki w momencie narodzin wynoszącym 0,09%. W tygodniu 4. i tygodniu 8. stężenia w osoczu u wszystkich noworodków były poniżej granicy oznaczalności. Nie jest znane kliniczne znaczenie małych stężeń certolizumabu pegol dla niemowląt. Przed upływem minimum 5 mies. od ostatniego podania leku matce podczas ciąży nie zaleca się podawania żywych lub żywych-atenuowanych szczepionek (np. szczepionka BCG) niemowlętom, które w okresie życia płodowego były narażone na kontakt z certolizumabem pegol, o ile korzyść z zaszczepienia wyraźnie nie przewyższa teoretycznego ryzyka dla niemowlęcia w związku z podaniem żywych lub żywych-atenuowanych szczepionek. Lek można stosować podczas karmienia piersią. U gryzoni obserwowano wpływ na parametry oceny ruchliwości plemników oraz tendencję do zmniejszenia liczby plemników bez widocznego wpływu na płodność. W badaniu klinicznym oceniającym wpływ certolizumabu pegol na jakość nasienia, 20 zdrowych mężczyzn zrandomizowano do grupy, której podskórnie podano jedną dawkę 400 mg certolizumabu pegol lub do grupy placebo. W 14-tygodniowym okresie obserwacji nie zaobserwowano wpływu certolizumabu pegol na parametry jakości nasienia względem placebo.

Leczenie powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarzy specjalistów posiadających doświadczenie w zakresie rozpoznawania i leczenia chorób, w których lek jest wskazany. Pacjenci powinni otrzymać Kartę Przypominającą dla Pacjenta. Dawka nasycająca. Zalecana dawka początkowa u dorosłych pacjentów wynosi 400 mg (podana jako 2 podskórne wstrzyknięcia po 200 mg każde) w tygodniach 0., 2. i 4. Podczas stosowania leku w reumatoidalnym zapaleniu stawów i w łuszczycowym zapaleniu stawów, jeżeli właściwe, należy kontynuować podawanie metotreksatu. Dawka podtrzymująca. Reumatoidalne zapalenie stawów. Po dawce początkowej, zalecana dawka podtrzymująca u dorosłych pacjentów wynosi 200 mg co 2 tyg. Po potwierdzeniu uzyskania odpowiedzi klinicznej można rozważyć stosowanie alternatywnej dawki podtrzymującej wynoszącej 400 mg co 4 tyg. W trakcie leczenia, jeżeli właściwe, należy kontynuować podawanie metotreksatu. Osiowa spondyloartropatia. Po dawce początkowej, zalecana dawka podtrzymująca u dorosłych pacjentów wynosi 200 mg co 2 tyg. lub 400 mg co 4 tyg. Po co najmniej roku leczenia certolizumabem u pacjentów z utrzymującą się remisją można rozważyć obniżenie dawki podtrzymującej do 200 mg co 4 tyg. Łuszczycowe zapalenie stawów. Po dawce początkowej, zalecana dawka podtrzymująca u dorosłych pacjentów wynosi 200 mg co 2 tyg. Po potwierdzeniu uzyskania odpowiedzi klinicznej można rozważyć stosowanie alternatywnej dawki podtrzymującej wynoszącej 400 mg co 4 tyg. Podczas stosowania leku należy kontynuować podawanie metotreksatu, jeśli wskazane. W powyższych wskazaniach, dostępne dane wskazują, że odpowiedź kliniczna następuje zwykle w ciągu 12 tyg. leczenia. Należy starannie rozważyć kontynuowanie leczenia u pacjentów, u których w ciągu pierwszych 12 tyg. leczenia nie uzyskano korzyści terapeutycznej. Łuszczyca plackowata. Po dawce początkowej, dawka podtrzymująca u osób dorosłych wynosi 200 mg co 2 tyg. Można rozważyć podanie dawki 400 mg co 2 tyg. u pacjentów niewykazujących wystarczającej odpowiedzi. Dostępne dane dotyczące dorosłych z łuszczycą plackowatą wskazują, że odpowiedź kliniczna występuje zwykle w ciągu 16 tyg. leczenia. Należy starannie rozważyć kontynuowanie leczenia u pacjentów, u których w ciągu pierwszych 16 tyg. leczenia nie uzyskano korzyści terapeutycznej. Niektórzy pacjenci uzyskujący wstępnie częściową odpowiedź na leczenie mogą uzyskać dalszą poprawę w wyniku kontynuacji terapii przez okres powyżej 16 tyg. Pominięcie dawki. Pacjenci, którzy pominęli dawkę leku powinni przyjąć następną dawkę tak szybko jak tylko sobie o niej przypomną i następnie kontynuować stosowanie leku, zgodnie z zaleconym schematem dawkowania. Szczególne grupy pacjentów. Dotychczas nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. U pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby w wymienionych grupach pacjentów, dlatego nie można podać zaleceń dotyczących dawkowania. Sposób podania. Lek należy podawać tylko we wstrzyknięciu podskórnym, wstrzykując całą zawartość ampułkostrzykawki (1 ml). Miejsca odpowiednie do wykonania wstrzyknięcia to udo lub brzuch. Po odpowiednim przeszkoleniu zapoznającym z techniką wstrzykiwania z wykorzystaniem ampułkostrzykawki, pacjenci mogą samodzielnie wstrzykiwać sobie lek, jeśli lekarz uzna to za wskazane i w razie potrzeby zleci wizytę kontrolną. Ampułkostrzykawka z osłoną igły powinna być używana wyłącznie przez pracowników służby zdrowia.

Pacjentów należy starannie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażeń, w tym również gruźlicy, przed, podczas i po leczeniu certolizumabem pegol. Ponieważ wydalanie certolizumabu pegol z organizmu może trwać do 5 mies., kontrolę stanu pacjenta należy prowadzić przez cały ten okres. Nie wolno rozpoczynać leczenia u pacjentów z istotnym klinicznie, czynnym zakażeniem, w tym z zakażeniami przewlekłymi lub miejscowymi, do czasu opanowania zakażenia. Należy starannie obserwować pacjentów, u których podczas leczenia certolizumabem pegol wystąpi nowe zakażenie. Jeśli u pacjenta wystąpi nowe ciężkie zakażenie, podawanie leku należy przerwać do czasu opanowania zakażenia. Lekarze powinni zachować ostrożność rozważając zastosowanie leku u pacjentów z nawracającymi lub oportunistycznymi zakażeniami w wywiadzie lub w przypadkach, które mogą predysponować do zakażeń, w tym podczas jednoczesnego podawania leków immunosupresyjnych. U pacjentów z RZS typowe objawy zakażenia, w tym gorączka, mogą być słabiej wyrażone z przyczyn związanych z chorobą podstawową lub przyjmowanymi lekami. Dlatego wczesne wykrywanie każdego zakażenia, w szczególności nietypowych obrazów klinicznych ciężkiego zakażenia, ma kluczowe znaczenie w celu zmniejszenia opóźnień w diagnozowaniu i wdrażaniu odpowiedniego leczenia. U pacjentów otrzymujących lek, opisywano występowanie ciężkich zakażeń, w tym posocznicy i gruźlicy (w tym postaci prosówkowej, rozsianej i pozapłucnej) oraz zakażeń oportunistycznych (np. histoplazmozy, nokardiozy, kandydoz). Niektóre z tych zdarzeń kończyły się zgonem. Przed rozpoczęciem leczenia certolizumabem pegol, u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić badania w celu wykrycia zarówno czynnego, jak i utajonego zakażenia prątkiem gruźlicy. Badania powinny uwzględniać szczegółowy wywiad lekarski u pacjentów, którzy w przeszłości chorowali na gruźlicę lub mogli być narażeni na kontakt z osobami chorymi na czynną gruźlicę oraz pacjentów leczonych lekami immunosupresyjnymi w przeszłości i (lub) obecnie. U wszystkich pacjentów należy wykonać odpowiednie badania przesiewowe, np. skórny odczyn tuberkulinowy i badanie radiograficzne klatki piersiowej (można postępować zgodnie z lokalnymi zaleceniami). Wskazane jest odnotowanie tych badań w Karcie Przypominającej dla Pacjenta. Lekarze powinni pamiętać o ryzyku fałszywie ujemnych skórnych odczynów tuberkulinowych, szczególnie u ciężko chorych pacjentów lub pacjentów z obniżoną odpornością. W przypadku rozpoznania czynnej gruźlicy, przed rozpoczęciem leczenia lub w jego trakcie, nie wolno rozpoczynać leczenia certolizumabem pegol lub należy je przerwać. W przypadku podejrzenia gruźlicy utajonej ("latentnej"), należy zalecić konsultacje u lekarza specjalizującego się w leczeniu gruźlicy. We wszystkich poniżej opisanych przypadkach, należy starannie rozważyć korzyści i zagrożenia wynikające z leczenia certolizumabem pegol. W przypadku rozpoznania gruźlicy utajonej, przed rozpoczęciem stosowania leku należy zastosować leczenie przeciwgruźlicze zgodnie z lokalnymi zaleceniami. Przed rozpoczęciem stosowania certolizumabu pegol należy rozważyć zastosowanie leczenia przeciwgruźliczego również w przypadku pacjentów, którzy mieli w przeszłości czynną lub utajoną gruźlicę i u których nie jest możliwe potwierdzenie przebycia odpowiedniego leczenia oraz u pacjentów, u których występuje wysokie ryzyko gruźlicy pomimo ujemnego wyniku badania w kierunku utajonej gruźlicy. Jeśli istnieje jakiekolwiek podejrzenie występowania gruźlicy utajonej, niezależnie od wykonanych szczepień BCG, przed rozpoczęciem leczenia certolizumabem pegol należy rozważyć przeprowadzenie biologicznych badań przesiewowych w kierunku gruźlicy. Pomimo wcześniejszego lub trwającego profilaktycznego leczenia przeciwgruźliczego, wśród pacjentów leczonych antagonistami TNF, w tym certolizumabem pegol, wystąpiły przypadki aktywnej gruźlicy. W czasie stosowania leku gruźlica rozwinęła się ponownie u niektórych pacjentów wcześniej z powodzeniem leczonych z powodu czynnej gruźlicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności zgłoszenia się po pomoc medyczną w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i (lub) podmiotowych (np. uporczywego kaszlu, wyniszczenia/utraty masy ciała, stanu podgorączkowego lub apatii) wskazujących na możliwość zakażenia gruźlicą w trakcie lub po zakończeniu leczenia certolizumabem pegol. Reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B (HBV) występowała u pacjentów, którzy są przewlekłymi nosicielami wirusa HBV (np. obecność antygenu HBS) i którzy otrzymywali lek z grupy antagonistów TNF, w tym certolizumab pegol. Niektóre przypadki zakończyły się zgonem. Przed rozpoczęciem leczenia certolizumabem pegol, pacjentów należy zbadać czy występuje u nich zakażenie wirusem HBV. W przypadku pacjentów, u których wynik testu jest pozytywny, zalecana jest konsultacja z lekarzem doświadczonym w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Nosiciele HBV powinni być starannie monitorowani pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów czynnego zakażenia HBV przez cały okres leczenia i przez kilka miesięcy po jego zakończeniu. U pacjentów, u których doszło do reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby typu B, należy przerwać leczenie certolizumabem pegol i rozpocząć stosowanie skutecznego leczenia przeciwwirusowego oraz właściwego leczenia wspomagającego. Potencjalny wpływ leczenia antagonistami TNF na rozwój złośliwych procesów nowotworowych nie jest znany. Należy zachować ostrożność decydując o leczeniu antagonistami TNF pacjentów z nowotworem złośliwym w wywiadzie lub kontynuowaniu leczenia pacjentów, u których rozwinął się proces nowotworowy. Przy obecnym stanie wiedzy nie można wykluczyć możliwego ryzyka wystąpienia chłoniaków, białaczki lub innych nowotworów złośliwych u pacjentów leczonych antagonistą TNF. Wyjściowe ryzyko wystąpienia chłoniaka i białaczki jest większe u pacjentów z RZS z długotrwałym, wysoce aktywnym procesem zapalnym, co utrudnia ocenę ryzyka. Nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących stosowania leku u pacjentów z nowotworem złośliwym w wywiadzie lub u pacjentów, u których kontynuowano leczenie po wystąpieniu nowotworu złośliwego. Ze względu na ryzyko wystąpienia czerniaka oraz raka z komórek Merkla, zalecane jest przeprowadzanie okresowych badań skóry, szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia raka skóry. U dzieci, młodzieży i młodych dorosłych (w wieku do 22 lat), otrzymujących leki z grupy antagonistów TNF (rozpoczęcie leczenia w wieku ≤18 lat), zgłaszano występowanie nowotworów złośliwych, w niektórych przypadkach śmiertelnych. Około połowę zgłoszonych przypadków nowotworów stanowiły chłoniaki. Pozostałe zgłoszenia dotyczyły różnych innych nowotworów, w tym rzadkich nowotworów złośliwych zazwyczaj związanych z immunosupresją. Nie można wykluczyć wystąpienia nowotworów złośliwych u dzieci i młodzieży leczonych za pomocą antagonistów TNF. Podczas obserwacji po wprowadzeniu do obrotu u pacjentów leczonych antagonistami TNF zgłaszano przypadki chłoniaka T-komórkowego wątrobowo-śledzionowego (HSTCL). Ten rzadki chłoniak z komórek T ma bardzo agresywny przebieg i zazwyczaj prowadzi do zgonu. Większość przypadków zgłaszanych w związku ze stosowaniem antagonistów TNF miało miejsce u nastolatków i młodych mężczyzn z chorobą Crohna lub wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. Prawie wszyscy z tych pacjentów jednocześnie z antagonistą TNF przyjmowali także leki immunosupresyjne, azatioprynę i (lub) 6-merkaptopurynę, w czasie rozpoznania lub wcześniej. U pacjentów leczonych certolizumabem pegol nie można wykluczyć ryzyka rozwoju chłoniaka T-komórkowego wątrobowo-śledzionowego. Ze względu na zwiększone ryzyko nowotworów złośliwych (głównie płuc lub głowy i szyi), należy zachować ostrożność podczas stosowania jakiegokolwiek antagonisty TNF u pacjentów z POChP oraz u pacjentów, u których ryzyko wystąpienia nowotworu złośliwego jest zwiększone z powodu nałogowego palenia tytoniu. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z łagodną niewydolnością serca (klasa I/II wg NYHA). Leczenie certolizumabem pegol należy przerwać u pacjentów, u których występują nowe objawy zastoinowej niewydolności serca lub nasilenie istniejących objawów. Wszystkim pacjentom stosującym lek należy zalecić natychmiastową konsultację lekarską w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na skazy krwotoczne lub zakażenie (np. utrzymująca się gorączka, wylewy podskórne, krwawienie, bladość). U pacjentów z potwierdzonymi, istotnymi nieprawidłowościami hematologicznymi należy rozważyć przerwanie stosowania certolizumabu pegol. Stosowanie antagonistów TNF wiązało się w rzadkich przypadkach z wystąpieniem lub zaostrzeniem objawów klinicznych i (lub) zmian radiograficznych w przebiegu chorób demielinizacyjnych, w tym stwardnienia rozsianego. Przed rozpoczęciem podawania certolizumabu pegol u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi o charakterze demielinizacyjnym, które występowały wcześniej lub niedawno się ujawniły, należy dokładnie rozważyć oczekiwane korzyści i możliwe zagrożenia związane z leczeniem antagonistą TNF. U pacjentów leczonych certolizumabem pegol donoszono o rzadkich przypadkach zaburzeń neurologicznych, w tym o napadach padaczkowych, zapaleniu nerwów lub neuropatii obwodowej. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości należy natychmiast zaprzestać podawania leku i wdrożyć odpowiednie leczenie. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie reakcje nadwrażliwości na inny lek z grupy antagonistów TNF należy zachować ostrożność. Lek może działać immunosupresyjnie i wpływać na zdolność obrony organizmu przed zakażeniami i złośliwymi procesami nowotworowymi. Leczenie certolizumabem pegol może powodować wytwarzanie przeciwciał przeciwjądrowych (ANA) i w rzadkich przypadkach rozwój zespołu toczniopodobnego. Wpływ długotrwałego stosowania leku na rozwój chorób autoimmunologicznych nie jest znany. Jeśli w wyniku stosowania leku u pacjenta wystąpią objawy wskazujące na zespół toczniopodobny, leczenie musi zostać przerwane. Nie przeprowadzono badań leku w populacji chorych na toczeń. Pacjenci stosujący certolizumab pegol mogą stosować szczepionki, za wyjątkiem szczepionek żywych. U chorych na RZS stwierdzono podobną odpowiedź w wytwarzaniu przeciwciał między grupą otrzymującą certolizumab pegol a grupą otrzymującą placebo, gdy szczepionkę polisacharydową przeciwko pneumokokom i szczepionkę przeciwko grypie podawano jednocześnie z certolizumabem pegol. U pacjentów otrzymujących certolizumab pegol jednocześnie metotreksat wystąpiła słabsza odpowiedź humoralna w porównaniu z pacjentami otrzymującymi tylko certolizumab pegol. Nie wiadomo, jakie jest znaczenie kliniczne tej obserwacji. Ze względu na ryzko wystąpienia ciężkich zakażeń oraz neutropenii nie zaleca się stosowania certolizumabu pegol w skojarzeniu z anakinrą lub abataceptem. Doświadczenie dotyczące bezpieczeństwa zabiegów chirurgicznych u pacjentów leczonych certolizumabem pegol jest ograniczone. W przypadku planowania zabiegu chirurgicznego należy uwzględnić 14-dniowy T_0,5 certolizumabu pegol. Pacjenta, który wymaga zabiegu chirurgicznego w okresie leczenia certolizumabem pegol należy poddać dokładnej obserwacji w celu wykluczenia obecności zakażenia oraz podjąć odpowiednie postępowanie. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) i zwrócić szczególną uwagę na możliwość występowania zakażeń. Osłona igły wewnątrz zdejmowanej nasadki ampułkostrzykawki zawiera pochodną naturalnego lateksu. Kontakt z naturalnym lateksem może wywołać ciężkie reakcje alergiczne u osób wrażliwych na lateks. Jak dotąd, w zdejmowanej nasadce ampułkostrzykawki nie stwierdzono antygenowego białka lateksu. Mimo to nie można całkowicie wykluczyć potencjalnego ryzyka reakcji nadwrażliwości u osób wrażliwych na lateks.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych objawów, należy NATYCHMIAST
powiadomić lekarza:
- znacznie nasilona wysypka, pokrzywka lub inne oznaki reakcji alergicznej
- obrzęk twarzy, dłoni, stóp (obrzęk naczynioruchowy)
- trudności w oddychaniu lub połykaniu (przyczyny tych objawów mogą być różnorodne)
- brak tchu podczas wysiłku lub w pozycji leżącej, bądź obrzęk stóp (niewydolność serca)
- objawy świadczące o zaburzeniach krwi, takie jak: uporczywa gorączka, wylewy podskórne,
  krwawienia, bladość skóry (niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość, zmniejszenie liczby
  płytek krwi, zmniejszenie liczby białych krwinek)
- ciężkie wysypki skórne. Mogą one występować na tułowiu jako czerwonawe plamki lub okrągłe
  plamy wyglądające jak tarcza strzelnicza, często z towarzyszącym pęcherzem na środku,
  łuszczącą się skórą, wrzodami w jamie ustnej, gardle, nosie, na narządach płciowych oraz
  oczach; mogą one być poprzedzone występowaniem gorączki i objawów grypopodobnych
  (zespół Stevensa-Johnsona).

W przypadku zaobserwowania któregokolwiek z poniższych objawów, należy JAK NAJSZYBCIEJ
powiadomić lekarza:
- objawy zakażenia, takie jak: gorączka, złe samopoczucie, rany, choroby zębów, pieczenie
  podczas oddawania moczu
- uczucie osłabienia lub zmęczenia
- kaszel
- mrowienie
- drętwienie
- podwójne widzenie
- osłabienie siły mięśni w rękach i nogach
- guzek lub otwarte owrzodzenie, które się nie goi

Opisane powyżej objawy mogą być oznakami wymienionych poniżej działań niepożądanych, które
obserwowano podczas stosowania leku Cimzia:

Częste działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- zakażenia bakteryjne o dowolnej lokalizacji (nagromadzenie ropy)
- zakażenia wirusowe (w tym opryszczka, półpasiec i grypa)
- gorączka
- podwyższone ciśnienie tętnicze krwi
- wysypka lub swędzenie
- bóle głowy (w tym migrena)
- zaburzenia czucia, takie jak: drętwienie, mrowienie, uczucie pieczenia
- uczucie osłabienia i złe samopoczucie ogólne
- ból
- zaburzenia krwi
- zaburzenia wątroby
- reakcje w miejscu wstrzyknięcia
- nudności

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
- uczulenia, w tym alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa i alergiczne reakcje na lek (w tym
  wstrząs anafilaktyczny)
- przeciwciała skierowane przeciwko tkankom własnego organizmu
- nowotwory krwi i układu chłonnego takie jak białaczka i chłoniak
- nowotwory narządów miąższowych (w tym piersi, płuc, jajnika)
- nowotwory skóry, przedrakowe zmiany skórne
- guzy łagodne (niezłośliwe) i torbiele (w tym również skóry)
- zaburzenia serca, w tym osłabienie mięśnia sercowego, niewydolność serca, zawał serca,
  uczucie dyskomfortu lub ucisku na klatkę piersiową, nieprawidłowy rytm serca, w tym
  nieregularne uderzenia serca
- obrzęki (twarzy lub nóg)
- objawy tocznia (choroba immunologiczna/tkanki łącznej) (bóle stawów, wysypki skórne,
  nadwrażliwość na światło i gorączka)
- zapalenie naczyń
- posocznica (poważne zakażenie, które może prowadzić do niewydolności narządowej, wstrząsu
  lub zgonu)
- gruźlica
- zakażenia grzybicze (występują w przypadku osłabienia zdolności organizmu do zwalczania
  zakażeń)
- schorzenia i stany zapalne układu oddechowego (w tym astma, brak tchu, kaszel, niedrożność
  zatok, zapalenie opłucnej lub trudności w oddychaniu)
- zaburzenia żołądkowe, w tym nagromadzenie płynu w jamie brzusznej, owrzodzenia (w tym
  owrzodzenia jamy ustnej), perforacja, rozdęcie, zapalenie, zgaga, rozstrój, suchość w ustach
- zaburzenia dróg żółciowych
- zaburzenia mięśni, w tym zwiększona aktywność enzymów pochodzenia mięśniowego
- zmiany stężenia różnych soli we krwi
- zmiany stężenia cholesterolu lub tłuszczów we krwi
- skrzepy krwi w żyłach lub w płucach
- krwawienie lub wylewy podskórne (siniaki)
- zmiana liczby krwinek, w tym zmniejszona liczba krwinek czerwonych (niedokrwistość),
  zmniejszona lub zwiększona liczba płytek krwi
- powiększone węzły chłonne
- objawy grypopodobne, dreszcze, zmiana odczuwania temperatury otoczenia, poty nocne, nagłe
  zaczerwienienie twarzy z uczuciem gorąca
- lęk i zaburzenia nastroju, takie jak depresja, zaburzenia łaknienia, zmiany masy ciała
- dzwonienie w uszach
- zawroty głowy (uczucie wirowania)
- uczucie omdlewania, włącznie z utratą przytomności
- zaburzenia dotyczące nerwów kończyn, w tym objawy drętwienia, mrowienia, pieczenia,
  zawroty głowy, drżenie mięśni
- zaburzenia skóry, takie jak: wystąpienie łuszczycy lub nasilenie objawów łuszczycy, stany
  zapalne skóry (takie jak egzema), zaburzenia gruczołów potowych, owrzodzenia,
  nadwrażliwość na światło, trądzik, wypadanie włosów, przebarwienia skóry, rozdzielanie
  paznokci, suchość skóry i uszkodzenia skóry
- upośledzenie procesów gojenia
- zaburzenia nerek i dróg moczowych, w tym upośledzenie wydolności nerek, obecność krwi w
  moczu oraz zaburzenia w oddawaniu moczu
- zaburzenia cyklu miesiączkowego (okresu), w tym brak krwawienia bądź krwawienie obfite lub
  nieregularne
- zaburzenia piersi
- zapalenie gałki ocznej i powieki, zaburzenia widzenia, zaburzenia łzawienia
- zwiększenie niektórych parametrów krwi (zwiększenie stężenia fosfatazy zasadowej we krwi)
- wydłużony czas krzepnięcia w testach laboratoryjnych

Rzadkie działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów):
- nowotwory żołądka i jelit, czerniak
- stany zapalne płuc (śródmiąższowe zapalenie płuc, zapalenie płuc)
- udar, zatory naczyń krwionośnych (stwardnienie tętnic), nieprawidłowości naczyń
  krwionośnych, słabe krążenie krwi, które powoduje drętwienie i bladość palców rąk i nóg
  (zespół Raynaud’a), przebarwienie skóry w postaci fioletowawych marmurkowatych plam,
  małe żyły blisko powierzchni skóry mogą stać się widoczne
- zapalenie osierdzia
- zaburzenia rytmu serca
- powiększona śledziona
- zwiększenie liczby czerwonych krwinek
- nieprawidłowa morfologia krwinek białych
- tworzenie się kamieni w pęcherzyku żółciowym
- zaburzenia nerek (w tym zapalenie nerek)
- zaburzenia immunologiczne, takie jak sarkoidoza (wysypka, bóle stawów, gorączka), choroba
  posurowicza, zapalenie tkanki tłuszczowej, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk warg, twarzy,
  gardła)
- zaburzenia tarczycy (powiększenie tarczycy, zmęczenie, utrata masy ciała)
- zwiększenie stężenia żelaza
- zwiększenie stężenia kwasu moczowego
- próba samobójcza, osłabienie sprawności intelektualnej, majaczenie
- zapalenie nerwu słuchowego, wzrokowego lub twarzowego, zaburzenia koordynacji lub
  równowagi
- zwiększenie motoryki żołądka i jelit
- przetoka (połączenie jednego narządu z innym)(o różnej lokalizacji)
- zaburzenia jamy ustnej, w tym ból podczas połykania
- złuszczanie skóry, tworzenie się pęcherzy, zaburzenia struktury włosów
- zaburzenia seksualne
- drgawki
- nasilenie się dolegliwości zwanej zapaleniem skórno-mięśniowym (objawiające się wysypką
  skórną z towarzyszącym osłabieniem mięśni)
- zespół Stevensa-Johnsona (ciężka choroba skóry, której wczesnymi objawami są między innymi
  złe samopoczucie, gorączka, ból głowy oraz wysypka)
- zapalna wysypka skórna (rumień wielopostaciowy)
- reakcje liszajowate (swędząca, czerwonawo-fioletowa wysypka i (lub) nitkowate biało-szare
  linie na błonach śluzowych)

Nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- stwardnienie rozsiane*
- zespół Guillain-Barré*
- rak z komórek Merkela (rodzaj raka skóry)*
*Zdarzenia te są powiązane z tą grupą leków, ale częstość zachorowań u osób stosujących produkt
Cimzia nie jest znana.

Inne działania niepożądane
Podczas stosowania leku Cimzia w innych chorobach następujące działania niepożądane występowały
niezbyt często:
- zwężenie odcinka przewodu pokarmowego
- niedrożność przewodu pokarmowego
- pogorszenie ogólnego stanu zdrowia fizycznego
- poronienie samoistne
- azoospermia (brak wytwarzania nasienia)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w
załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji
na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych nie wykazała wpływu jednoczesnego leczenia metotreksatem, kortykosteroidami, NLPZ i lekami przeciwbólowymi na farmakokinetykę certolizumabu pegol. W badaniach klinicznych, w których stosowano jednocześnie anakinrę (antagonista interleukiny-1) lub abatacept (modulator CD28) w skojarzeniu z innym antagonistą TNF - etanerceptem, donoszono o występowaniu ciężkich zakażeń oraz neutropenii, bez dodatkowych korzyści terapeutycznych w porównaniu z zastosowaniem antagonisty TNF w monoterapii. Podobne działania toksyczne mogą występować w przypadku połączenia anakinry lub abataceptu z innymi antagonistami TNF. Z tego względu nie zaleca się stosowania certolizumabu pegol w skojarzeniu z anakinrą lub abataceptem. Jednoczesne stosowanie certolizumabu pegol i metotreksatu nie miało istotnego wpływu na farmakokinetykę metotreksatu.

UCB Pharma Sp. z o.o.
ul. Kruczkowskiego 8
00-380 Warszawa
22-696-99-20
[email protected]
www.ucb.pl