Citabax 10 10 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg lub 40 mg cytalopramu. Preparat zawiera laktozę i glikol propylenowy.

Citalopram

Silny inhibitor wychwytu 5-hydroksytryptaminy (5-HT, serotoniny). Cytalopram jest bardzo wybiórczym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) z minimalnym wpływem lub zupełnie pozbawiony wpływu na wychwyt noradrenaliny (NA), dopaminy (DA) i kwasu γ-aminomasłowego (GABA). Długotrwałe leczenie cytalopramem nie wywołuje tolerancji na hamowanie wychwytu 5-HT. Cytalopram nie ma powinowactwa lub ma bardzo niewielkie powinowactwo do wielu receptorów, w tym receptorów 5-HT_1A, 5-HT₂, DA-D₁ i D₂, adrenergicznych α₁, α₂ i β, histaminowych H₁, benzodiazepinowych, opioidowych i muskarynowych cholinergicznych. Aktywne metabolity cytalopramu, wszystkie będące SSRI, ale o mniejszej selektywności i skuteczności, nie mają wpływu na ogólne działanie przeciwdepresyjne. W czasie długotrwałego leczenia nie dochodzi do rozwoju zjawiska tolerancji na lek. Cytalopram nie zaburza sprawności poznawczej (funkcji intelektualnej), psychoruchowej ani nie ma działania uspokajającego lub wywiera je w minimalnym stopniu, również w skojarzeniu z alkoholem. Niemal całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego, niezależnie od przyjmowanych pokarmów; biodostępność wynosi 80%. Stężenie stacjonarne o osoczu jest osiągane po ok. 1-2 tyg. W 80% wiąże się z białkami osocza. Metabolizm zachodzi w wątrobie (wszystkie aktywne metabolity są również selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, choć słabszymi od leku macierzystego), a wydalanie z żółcią (85%) i moczem (15%). Ok. 12-35% dawki dobowej wydzielane jest z moczem w postaci niezmienionej. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 36 h. U pacjentów w podeszłym wieku T_0,5 jest wydłużony. Cytalopram jest wolniej eliminowany u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby (T_0,5 jest ok. 2 razy dłuższy, a stężenie w stanie stacjonarnym po danej dawce ok. 2 razy większe niż u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby).

Leczenie depresji i profilaktyka nawracających zaburzeń depresyjnych. Leczenie zespołu lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Leczenie skojarzone z inhibitorami monoaminooksydazy (MAO) (w tym z selegiliną w dawce powyżej 10 mg na dobę) lub w ciągu 14 dni po zaprzestaniu podawania nieodwracalnych inhibitorów MAO, jak również nie wcześniej niż jeden dzień po zakończeniu stosowania moklobemidu lub selegiliny. Po odstawieniu odwracalnych inhibitorów MAO (RIMA), w informacji o danym leku należy obserwować przedział czasowy określony dla RIMA. U pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI w skojarzeniu z inhibitorami MAO (w tym moklobemidem, linezolidem lub selegiliną) występowały ciężkie, a niekiedy prowadzące do zgonu reakcje. Należy zachować przynajmniej 7-dniową przerwę między zakończeniem podawania cytalopramu a rozpoczęciem leczenia inhibitorami MAO. Leczenie skojarzone z linezolidem, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja kliniczna i monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi. Stwierdzone wydłużenie odstępu QT lub wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT. Jednoczesne stosowanie leków powodujących wydłużenie odstępu QT.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania cytalopramu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Cytalopram nie powinien być stosowany w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne oraz po dokładnym rozważeniu stosunku ryzyka do korzyści. Opisywano przypadki wystąpienia objawów odstawiennych u noworodków po zastosowaniu leków z grupy SSRI pod koniec ciąży. Noworodki należy obserwować, jeśli matka kontynuuje stosowanie cytalopramu w późniejszych stadiach ciąży, zwłaszcza w ostatnim trymestrze. Podczas ciąży należy unikać nagłego odstawienia cytalopramu. U noworodków, których matki w późniejszych stadiach ciąży przyjmowały leki z grupy SSRI/SNRI, występowały następujące działania niepożądane: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, napady drgawkowe, wahania ciepłoty ciała, trudności w pobieraniu pokarmu, wymioty, hipoglikemia, wzmożone napięcie mięśniowe, zmniejszone napięcie mięśniowe, hiperrefleksja, drżenie, drżączka, drażliwość, ospałość, ciągły płacz, senność i trudności w zasypianiu. Objawy te mogą być zarówno wynikiem działania na układ serotoninergiczny, jak i objawami odstawienia. W większości przypadków powikłania pojawiają się natychmiast lub wkrótce (<24 h) po porodzie. Dane epidemiologiczne wskazują, że stosowanie leków z grupy SSRI w ciąży, zwłaszcza pod koniec, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodków (PPHN). Ryzyko obserwowano w około 5 przypadkach na 1000 ciąż. W populacji ogólnej występuje 1 do 2 przypadków PPHN na 1000 ciąż. Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem. Cytalopram przenika w niewielkich ilościach do mleka ludzkiego. Należy starannie rozważyć, czy korzyści z karmienia piersią przewyższają możliwe działania niepożądane u dziecka. Zaleca się zachować ostrożność. Badania na zwierzętach wykazały, że cytalopram może wpływać na jakość nasienia (wykazano, że wpływ ten jest przemijający).  Nie zaobserwowano do tej pory wpływu na płodność człowieka.

Doustnie. Dorośli. Depresja. Lek podaje się w pojedynczej dawce dobowej wynoszącej 20 mg. W zależności od reakcji pacjenta na leczenie, dawkę można zwiększać do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 40 mg. Czas trwania leczenia. Działanie przeciwdepresyjne zazwyczaj uzyskuje się po 2 do 4 tyg. leczenia. Leczenie ustala się na podstawie objawów i dlatego musi być ono prowadzone przez odpowiedni okres czasu, zwykle przez ≥6 mies., aby zapobiec możliwemu nawrotowi. Zespół lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii. Przez pierwszy tydzień leczenia zaleca się podawanie pojedynczej dawki doustnej 10 mg na dobę, a następnie zwiększenie dawki dobowej do 20 mg. Dawkę można zwiększyć maksymalnie do 40 mg na dobę, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta. Czas trwania leczenia.
Maksymalną skuteczność cytalopramu w leczeniu zespołu lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii osiąga się po ok. 3 mies. leczenia. Objawy odstawienia obserwowane po przerwaniu leczenia selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Należy unikać nagłego odstawienia leku. Po podjęciu decyzji o przerwaniu leczenia cytalopramem, dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres co najmniej 1-2 tyg., aby zmniejszyć ryzyko reakcji odstawienia. Jeżeli wystąpią objawy nietolerancji, będące następstwem zmniejszania dawki lub odstawienia, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w bardziej stopniowy sposób. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy zmniejszyć do połowy dawki zalecanej, np. 10-20 mg na dobę; zalecana dawka maksymalna to 20 mg na dobę. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się podawania cytalopramu pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min), brak doświadczenia w tym zakresie. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby w pierwszych 2 tyg. leczenia zaleca się stosowanie dawki początkowej 10 mg na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg na dobę. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności, również podczas dostosowywania dawki. Dla pacjentów, o których wiadomo, że wolno metabolizują leki z udziałem izoenzymu CYP2C19, zaleca się dawkę początkową 10 mg na dobę, przez pierwsze 2 tyg. leczenia; w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg na dobę. Cytalopramu nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować w pojedynczej dawce raz na dobę, o każdej porze dnia, z posiłkiem lub niezależnie od posiłków, z dużą ilością płynów (np. 1 szklanką wody).

Cytalopramu nie należy stosować jednocześnie z lekami o działaniu serotoninergicznym, takimi jak tryptany (w tym sumatryptan i oksytryptan), opioidy (w tym tramadol) i tryptofan (prekursory serotoniny), ze względu na ryzyko nasilenia działania serotoniny (zespół serotoninowy). W rzadkich przypadkach informowano o wystąpieniu zespołu serotoninowego u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI. Na wystąpienie tego zespołu może wskazywać pojawienie się takich objawów jak: hipertermia, sztywność mięśni, drżenia mięśniowe, drgawki kloniczne mięśni, niestabilność wegetatywna z możliwością szybkich zmian parametrów życiowych, jak również zmiany psychiczne, w tym splątanie, drażliwość, skrajne pobudzenie, aż do majaczenia i śpiączki. Ponieważ zespół serotoninowy może prowadzić do stanów zagrożenia życia, w razie wystąpienia takiego zespołu objawów, cytalopram należy natychmiast odstawić oraz rozpocząć leczenie objawowe. Wykazano, że cytalopram powoduje zależne od dawki wydłużenie odstępu QT. Przypadki wydłużenia odstępu QT i niemiarowości komorowej, w tym typu torsade de pointes, obserwowano po wprowadzeniu leku do obrotu, głównie u kobiet, u pacjentów z hipokaliemią lub z wcześniej występującym wydłużeniem odstępu QT, lub z innymi chorobami serca. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z nasiloną bradykardią lub u pacjentów z niedawno przebytym ostrym zawałem mięśnia sercowego, lub z niewyrównaną niewydolnością serca. Zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia i hipomagnezemia, zwiększają ryzyko ciężkich niemiarowości i powinny zostać wyrównane przed rozpoczęciem leczenia cytalopramem. Przed rozpoczęciem leczenia, u pacjentów ze stabilną chorobą serca, należy rozważyć wykonanie badania EKG. Jeżeli w trakcie leczenia cytalopramem wystąpią objawy niemiarowości serca, leczenie należy odstawić i wykonać badanie EKG. Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) i wrogość (przeważnie agresja, zachowania buntownicze i złość) były częściej obserwowane w badaniach klinicznych przeprowadzonych wśród dzieci i młodzieży, u których stosowano leki przeciwdepresyjne w porównaniu do tych, którym podawano placebo. Jeśli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych związane jest z ryzykiem napadów drgawkowych. Stosowanie cytalopramu należy przerwać u każdego pacjenta, u którego wystąpią drgawki. U pacjentów z nieustabilizowaną padaczką należy unikać stosowania leku. Pacjentów z opanowaną farmakologicznie padaczką należy ściśle kontrolować. Cytalopram należy odstawić w razie zwiększenia częstości napadów drgawkowych. U pacjentów z cukrzycą terapia lekami z grupy SSRI może wpływać na kontrolowane uprzednio stężenie glukozy we krwi. W niektórych przypadkach, wymagać to może zmiany dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych. Hiponatremia, prawdopodobnie spowodowana niewłaściwym wydzielaniem hormonu antydiuretycznego (SIADH), była rzadko zgłaszana w trakcie leczenia cytalopramem i na ogół ustępowała po zakończeniu leczenia. Większość zgłoszeń dotyczyła pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne lub pacjentów z niedoborem płynów spowodowanym innymi czynnikami. Ryzyko hiponatremii wydaje się być większe u pacjentek w podeszłym wieku. U pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym dojść może do wystąpienia fazy maniakalnej. W razie wystąpienia u pacjenta fazy maniakalnej należy zaprzestać podawania leku. Niektórzy pacjenci z zespołem lęku napadowego mogą odczuwać nasilone objawy lękowe w początkowym okresie przyjmowania leków przeciwdepresyjnych. Objawy te zazwyczaj ustępują samoistnie po 14 dniach leczenia. Aby zmniejszyć te paradoksalne objawy lękowe, zaleca się małą dawkę początkową 10 mg w 1. tyg. leczenia. Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczania oraz samobójstw (zachowania samobójcze). To zwiększone ryzyko utrzymuje się do momentu osiągnięcia znaczącego złagodzenia objawów. Ponieważ nie musi to wystąpić w pierwszych tygodniach leczenia, pacjentów należy ściśle monitorować do czasu wystąpienia oznak poprawy. Zgodnie z wcześniejszymi doświadczeniami klinicznymi, ryzyko samobójstwa może zwiększać się po rozpoczęciu leczenia. Inne zaburzenia psychiczne, w których stosuje się cytalopram, również mogą się wiązać ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Zaburzenia te mogą przebiegać z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi (epizody dużej depresji). Lecząc pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi, należy zachować te same środki ostrożności, co podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub wykazujący nasilone myśli samobójcze przed rozpoczęciem leczenia należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i dlatego powinni być dokładnie monitorowani podczas terapii. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych leków przeciwdepresyjnych, stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku <25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności monitorowania każdego objawu klinicznego nasilenia choroby, pojawienia się zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Stosowanie leków z grupy SSRI/SNRI wiąże się z rozwojem akatyzji (nieprzyjemnie odczuwalnym stanem niepokoju i potrzebą poruszania się, którym często towarzyszy niemożność siedzenia lub stania bez ruchu). Jest to najbardziej prawdopodobne w pierwszych tygodniach leczenia. Zwiększenie dawki może być szkodliwe u pacjentów, u których wystąpią te objawy. W związku ze stosowaniem leków z grupy SSRI (np. cytalopramu) zgłaszano przypadki wydłużonego czasu krwawienia i (lub) nieprawidłowych krwawień, takich jak wybroczyny, krwotoki z narządów rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego lub inne krwawienia w obrębie skóry lub błon śluzowych. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów ze stwierdzonymi nieprawidłowościami krwawienia oraz podczas jednoczesnego stosowania produktów leczniczych wpływających na czynność płytek krwi oraz leków, które mogą zwiększać ryzyko krwotoku. Objawy odstawienia po przerwaniu leczenia są częste, zwłaszcza jeśli odstawienie leku jest nagłe. Ryzyko objawów odstawienia może zależeć m.in. od czasu trwania leczenia i dawki oraz szybkości zmniejszania dawki. Najczęściej zgłaszanymi reakcjami są zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i wyraziste sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość oraz zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te są łagodne i umiarkowane, choć u niektórych pacjentów mogą być nasilone. Zazwyczaj występują w ciągu kilku pierwszych dni po odstawieniu leku, choć istnieją bardzo rzadkie zgłoszenia takich objawów u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę. Na ogół objawy te ustępują samoistnie, zwykle w ciągu 2 tyg., choć u niektórych osób mogą utrzymywać się dłużej (≥2-3 mies.). Podczas odstawiania zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez kilka tygodni lub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta. Leki z grupy SSRI oraz SNRI mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych. Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI. Leczenie cytalopramem u pacjentów z psychozą z epizodami depresji może nasilić objawy psychotyczne. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas równoczesnego stosowaniu leków z grupy SSRI i leczenia elektrowstrząsami (ograniczone doświadczenie). Stosowanie w skojarzeniu cytalopramu i preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) może doprowadzić do zwiększenia częstości działań niepożądanych; nie należy stosować tych preparatów równocześnie. Cytalopram może wpływać na wielkość źrenicy oka, powodując jej rozszerzenie. To działanie rozszerzające źrenicę może zwężać kąt oka i prowadzić do zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego oraz jaskry z zamkniętym kątem przesączania, szczególnie u predysponowanych pacjentów; cytalopram powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów z jaskrą z zamkniętym kątem przesączania lub z jaskrą w wywiadzie. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. 1 tabl. powl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane zazwyczaj przemijają po paru tygodniach leczenia. Należy pamiętać, że
niektóre z tych działań mogą być również objawami choroby i ustąpią wraz z poprawą samopoczucia.

Ciężkie działania niepożądane
W razie wystąpienia któregokolwiek z niżej wymienionych objawów należy natychmiast
zaprzestać stosowania leku Citabax i powiadomić lekarza:
- myśli dotyczące samookaleczenia i myśli samobójcze1.
- wysoka gorączka, pobudzenie, splątanie, drżenia lub nagłe skurcze mięśni. Objawy te mogą być
  oznaką rzadkiego stanu zwanego zespołem serotoninowym, zgłaszanego podczas skojarzonego
  stosowania leków przeciwdepresyjnych.
- obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła powodujący trudności w połykaniu lub w oddychaniu
  (reakcja alergiczna).
- nietypowe krwawienia, w tym krwawienia z przewodu pokarmowego.
- szybkie, nieregularne bicie serca, omdlenia, które mogą być objawami zaburzeń rytmu serca
  zagrażającym życiu (znanym jako torsade de pointes).
- złe samopoczucie z osłabieniem mięśni i dezorientacją lub utrudnionym oddawaniem moczu są
  objawami hiponatremii (zmniejszonego stężenia sodu we krwi), która może rzadko występować
  podczas leczenia lekami z grupy SSRI (grupa leków przeciwdepresyjnych, do której należy
  Citabax), szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne
  lub pacjentów z niedoborem płynów spowodowanym innymi czynnikami.
- drgawki (patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
- żółtawe zabarwienie skóry i białkówek oczu są oznaką zaburzeń czynności wątroby/zapalenia
  wątroby.

Inne możliwe działania niepożądane (ciężkie działania niepożądane wymieniono powyżej):
Bardzo częste działania niepożądane (występujące u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- senność;
- trudności w zasypianiu;
- drżenie;
- nudności, zaparcia;
- nasilone pocenie się, suchość w jamie ustnej, osłabienie;
- bóle głowy.

Częste działania niepożądane (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 10 pacjentów):
- nerwowość, lęk, pobudzenie, niezwykłe sny, apatia, zmniejszenie łaknienia, zmniejszenie masy
  ciała, zaburzenia koncentracji
- zawroty głowy, zaburzenia uwagi, uczucie mrowienia lub drętwienia dłoni lub stóp (parestezje),
  zaburzenia sekwencji ruchowych i napięcia mięśni (objawy pozapiramidowe);
- biegunka, wymioty, bóle brzucha, niestrawność, wzdęcia;
- zaburzenia funkcji seksualnych, takie jak zaburzenia ejakulacji, brak ejakulacji, impotencja,
  zmniejszony popęd płciowy, u kobiet – zahamowanie orgazmu;
- zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, dzwonienie w uszach (szumy uszne);
- wysypka skórna, swędzenie;
- bóle mięśni i stawów;
- gorączka;
- zaburzenia oddawania moczu;
- niskie ciśnienie krwi przy nagłej zmianie pozycji z leżącej na stojącą, odczucie nierównego bicia
  serca (kołatanie), szybkie bicie serca;
- zwiększone wydzielanie śliny, ziewanie; ogólne złe samopoczucie, uczucie zmęczenia;

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 100 pacjentów):
- reakcja alergiczna, pokrzywka,
- zwiększenie łaknienia, zwiększenie masy ciała;
- euforia, agresja, depersonalizacja (utrata poczucia własnej osobowości), omamy, mania;
- drgawki;
- kaszel, duszności;
- nadwrażliwość na światło słoneczne;
- nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby;
- wolne bicie serca;
- omdlenia;
- wypadanie włosów;
- rozszerzenie źrenic;
- obfite krwawienie miesiączkowe;
- zaczerwienienie skóry lub plamy na skórze (plamica);
- obrzęk rąk lub nóg.

Rzadkie działania niepożądane (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 1000 pacjentów):
- zmniejszenie stężenia sodu we krwi (z objawami, takimi jak zmęczenie, osłabienie mięśni i
  dezorientacja lub trudności z oddawaniem moczu);
- zwiększone oddawanie moczu (nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego)
- zespół serotoninowy (możliwe objawy to wysoka gorączka, pobudzenie, dezorientacja, drżenie i
  nagłe drżenie mięśni)
- napady drgawkowe typu grand mal;
- zapalenie wątroby;
- pobudzenie psychoruchowe/akatyzja (niezdolność do siedzenia w miejscu) (patrz punkt
  „Ostrzeżenia i środki ostrożności”);
- mimowolne ruchy (dyskineza);
- krwotoki, krwawienia na skórze lub błonach śluzowych (wybroczyny).

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- wydłużenie odstępu QT w EKG2 (zmiana w zapisie przewodzenia pobudzenia w sercu)
- szybki, nieprawidłowy rytm serca, omdlenia. Mogą to być objawy zagrażającej życiu arytmii serca
  zwanej Torsade de Pointes.
- zwiększenie stężenia prolaktyny;
- zwiększenie częstości występowania krwawień i siniaków, spowodowanych zmniejszeniem liczby
  płytek krwi;
- zmniejszone stężenie potasu we krwi (mogącym powodować osłabienie mięśni, drżenie i arytmię);
- zapalenie trzustki;
- napady lęku panicznego;
- zgrzytanie zębami;
- uczucie niepokoju;
- wydzielanie mleka u mężczyzn oraz u kobiet, które nie karmią piersią;
- zaburzenia widzenia;
- nieregularne miesiączki u kobiet, ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie
  (krwotok poporodowy), patrz dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża, karmienie piersią i
  wpływ na płodność” w punkcie 2.
- bolesny wzwód prącia u mężczyzn;
- nagle występujący obrzęk skóry lub błon śluzowych;
- krwawienie z nosa;
- krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym krwawienie z odbytu);
- reakcja anafilaktyczna;
- zaburzenia ruchowe.
¹ Zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia lekiem Citabax lub wkrótce
   po jego odstawieniu (patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
² Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT, głównie u pacjentów
  z istniejącą wcześniej chorobą serca.

U pacjentów leczonych tą grupą leków zaobserwowano zwiększone ryzyko złamań kości.

Reakcje odstawienia po zakończeniu leczenia lekiem Citabax:
Reakcje odstawienia często występują po przerwaniu leczenia. Najczęściej zgłaszanymi reakcjami są
zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne
sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, dezorientacja, pocenie się, ból głowy,
biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Na ogół objawy
te mają nasilenie od łagodnego do umiarkowanego i ustępują samoistnie, jednak u niektórych
pacjentów mogą być ciężkie i utrzymywać się przez dłuższy czas. Dlatego zaleca się stopniowe
zmniejszanie dawki, gdy leczenie nie jest już konieczne (patrz punkt 2 „Informacje ważne przed
zastosowaniem leku Citabax” i punkt 3. „Jak stosować Citabax”).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Informowano o występowaniu na poziomie farmakodynamicznym przypadków zespołu serotoninowego podczas podawania cytalopramu z moklobemidem i buspironem. Skojarzenia przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie cytalopramu i inhibitorów MAO (tranylcyprominy), podobnie jak odwracalnych selektywnych inhibitorów MAO-A (moklobemid) i MAO-B (selegilina), może powodować ciężkie działania niepożądane, włącznie z zespołem serotoninowym; cytalopramu nie wolno podawać w skojarzeniu z inhibitorami MAO (IMAO), w tym z selegiliną w dawce dobowej przekraczającej 10 mg lub przez 2 tyg. po przerwaniu leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO i nie wcześniej niż jeden dzień po przerwaniu leczenia moklobemidem lub selegiliną. Po odstawieniu odwracalnego inhibitora MAO (RIMA), w informacji o danym leku należy obserwować przedział czasowy określony dla RIMA. Leczenie inhibitorami MAO można rozpocząć najwcześniej tydzień po zaprzestaniu stosowania cytalopramu. Zgłaszano przypadki ciężkich działań niepożądanych, czasami zakończonych zgonem podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i inhibitorów MAO (w tym moklobemidu, linezolidu i selegiliny). Dotyczy to również pacjentów, którzy w niedługim czasie po odstawieniu leków z grupy SSRI rozpoczęli stosowanie inhibitorów MAO. Nie przeprowadzono badań dotyczących jednoczesnego stosowania cytalopramu z innymi preparatami wydłużającymi odstęp QT. Nie można wykluczyć efektu addytywnego cytalopramu i tych leków. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie cytalopramu z lekami wydłużającymi odstęp QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne z klasy IA i III, leki przeciwpsychotyczne (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre środki przeciwbakteryjne (np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, w szczególności halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna), itd. Równoczesne podawanie pimozydu i cytalopramu powodowało średnie wydłużenie odstępu QTc o ok. 10 ms; w związku z interakcjami odnotowanymi po zastosowaniu małych dawek pimozydu, jednoczesne podawanie tych leków jest przeciwwskazane. Skojarzenia wymagające zachowania ostrożności. Należy unikać jednoczesnego podawania cytalopramu z produktami roślinnymi zawierającymi dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (brak badań). Badanie interakcji, w którym cytalopram (20 mg na dobę) podawano w skojarzeniu z selegiliną (10 mg na dobę) nie wykazało klinicznie istotnych interakcji. Jednoczesne podawanie cytalopramu i selegiliny (w dawkach większych niż 10 mg/dobę) jest przeciwwskazane. Cytalopramu nie należy stosować u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki serotoninergiczne, np. opioidy (w tym tramadol) oraz agonistów receptora 5-HT, takich jak tryptany (w tym sumatryptan i oksytryptan) lub tryptofan (prekursory serotoniny), ponieważ może to prowadzić do nasilenia działania serotoninergicznego (zespół serotoninowy). Nie stwierdzono interakcji farmakodynamicznych cytalopramu i litu w badaniach klinicznych. Nie można jednak całkowicie wykluczyć interakcji farmakodynamicznej, ponieważ lit również nasila neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne; leczenie skojarzone tymi dwiema substancjami powinno być uważnie monitorowane. Należy kontynuować dotychczasową, standardową kontrolę stężenia litu we krwi. W badaniach klinicznych, w których cytalopram był podawany z kilkoma innymi substancjami (benzodiazepiny, neuroleptyki, leki przeciwbólowe, przeciwhistaminowe, przeciwnadciśnieniowe, β-adrenolityki i inne leki sercowo-naczyniowe), nie obserwowano interakcji farmakodynamicznych. Zaleca się ostrożność u pacjentów w przypadku równoczesnego stosowania leków mogących wywołać hipokaliemię i hipomagnezemię, ponieważ w takich przypadkach zwiększa się ryzyko złośliwych arytmii. Zaleca się ostrożność u pacjentów w przypadku równoczesnego stosowania leków, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia, w szczególności leków przeciwzakrzepowych i leków wpływających na czynność płytek krwi (NLPZ, kwas acetylosalicylowy, dipyrydamol, atypowe leki przeciwpsychotyczne i tyklopidyna). Doświadczenie kliniczne dotyczące jednoczesnego stosowania cytalopramu i terapii elektrowstrząsami jest ograniczone. Nie wykazano interakcji cytalopramu z alkoholem; jednakże należy unikać picia alkoholu w czasie stosowania leków z grupy SSRI. Leki z grupy SSRI mogą obniżać próg drgawkowy. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania w skojarzeniu z innymi lekami, które mogą obniżać próg drgawkowy (np. lekami przeciwdepresyjnymi (z grupy SSRI), lekami neuroleptycznymi (pochodnymi tioksantenu i pochodnymi butyrofenonu), meflochiną, bupropionem i tramadolem). Obserwowano interakcje pomiędzy cytalopramem i klozapiną, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z klozapiną. Wykazano, że cytalopram jest metabolizowany przez CYP2C19 (ok. 60%), CYP3A4 (ok. 30%) i CYP2D6 (ok. 10%). Ponieważ cytalopram jest metabolizowany przez więcej niż jeden izoenzym układu cytochromu P450, hamowanie aktywności jednego izoenzymu cytochromu P450 przez inne substancje czynne nie może znacząco zmniejszyć klirensu cytalopramu z powodu kompensacji przez inny izoenzym. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania cytalopramu i cymetydyny. Podawanie escytalopramu (aktywny enancjomer cytalopramu) i 30 mg omeprazolu (inhibitor CYP2C19) raz na dobę spowodowało umiarkowane (o ok. 50%) zwiększenie stężenia escytalopramu w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania w skojarzeniu z inhibitorami CYP2C19 (np. omeprazol, ezomeprazol, flukonazol, fluwoksamina, lanzoprazol, tyklopidyna) lub cymetydyną. Może być konieczne zmniejszenie dawki cytalopramu na podstawie monitorowania działań niepożądanych podczas jednoczesnego leczenia. Podawanie z ketokonazolem (silnym inhibitorem CYP3A4) nie spowodowało zmiany właściwości farmakokinetycznych cytalopramu. Pokarm nie wpływa na wchłanianie ani na inne właściwości farmakokinetyczne cytalopramu. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas podawania cytalopramu w skojarzeniu z lekami, które są metabolizowane głównie z udziałem CYP2D6 i mają mały wskaźnik terapeutyczny, np. flekainid, propafenon i metoprolol (stosowane w niewydolności serca) lub niektórymi lekami działającymi na OUN, metabolizowanymi głównie z udziałem CYP2D6, takimi jak dezypramina, klomipramina i nortryptylina lub lekami przeciwpsychotycznymi, takimi jak rysperydon, tiorydazyna i haloperydol. W badaniu interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych z udziałem zdrowych ochotników, stężenie metoprololu pomiędzy cytalopramem (w stanie stacjonarnym) a metoprololem (podanie pojedynczej dawki) uległo podwojeniu bez statystycznie istotnego zwiększenia wpływu pojedynczej dawki metoprololu na ciśnienie krwi lub rytm serca. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania metoprololu i cytalopramu. Może być konieczne dostosowanie dawki. W badaniach in vitro, cytalopram i demetylocytalopram nie odgrywały właściwie roli jako inhibitory izoenzymów CYP2C9, CYP2E1 i CYP3A4 oraz były zaledwie słabymi inhibitorami CYP1A2, CYP2C19 i CYP2D6. Nie obserwowano zmian lub tylko o niewielkim znaczeniu klinicznym, gdy cytalopram podawano w skojarzeniu z substratami CYP1A2 (klozapiną i teofiliną), CYP2C9 (warfaryną), CYP2C19 (imipraminą i mefenytoiną), CYP2D6 (sparteiną, imipraminą, amitryptyliną, rysperydonem) oraz CYP3A4 (warfaryną, karbamazepiną (oraz jej metabolitem epoksydem karbamazepiny) i triazolamem). W badaniu interakcji cytalopramu z karbamazepiną (dawka wielokrotna) nie wykazano wpływu cytalopramu na farmakokinetykę karbamazepiny i jej metabolitu epoksydu karbamazepiny. W badaniu interakcji farmakokinetycznych, cytalopram nie powodował żadnych zmian farmakokinetyki teofiliny, która jest metabolizowana przez CYP1A2 w mniejszym stopniu niż przez CYP2E1 i CYP3A. Nie stwierdzono żadnych interakcji farmakokinetycznych cytalopramu z lewomepromazyną lub digoksyną (oznacza to, że cytalopram nie indukuje ani nie hamuje glikoproteiny P). Badanie interakcji warfaryny z cytalopramem wykazało, że cytalopram prawdopodobnie nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny. W badaniach farmakokinetycznych nie wykazano wpływu ani na stężenie cytalopramu ani imipraminy, chociaż zwiększyło się stężenie dezypraminy, głównego metabolitu imipraminy. W przypadku kiedy dezypramina podawana była jednocześnie z cytalopramem, obserwowano zwiększenie stężenia dezypraminy w osoczu. Konieczne może być zmniejszenie dawki dezypraminy.

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o. A SUN PHARMA company
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa
22-642-07-75
[email protected]
www.sunpharma.com/poland