Corhydron 100 100 mg proszek i rozp. do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 fiolka zawiera 25 mg lub 100 mg hydrokortyzonu w postaci soli sodowej bursztynianu.

Hydrocortisone

Syntetyczny glikokortykosteroid, pochodna hydrokortyzonu rozpuszczalna w wodzie. Wywiera działanie przeciwzapalne, przeciwalergiczne, przeciwreumatyczne, przeciwwstrząsowe, immunosupresyjne, hamując działanie hialuronidazy, hamuje przepuszczalność naczyń włosowatych i zmniejsza obrzęk. Ponadto zwiększa stężenie glukozy we krwi, przyspiesza rozpad i hamuje syntezę białek oraz osłabia odporność organizmu na zakażenia. Powoduje także zatrzymanie sodu i wody w organizmie, zwiększa wydalanie potasu z moczem. Nasila resorpcję wapnia z kości, powoduje rozwój osteoporozy. Zmniejsza wchłanianie jonów wapniowych z przewodu pokarmowego, zwiększa wydalanie wapnia z moczem i hamuje wzrost u dzieci. Blokuje wydzielanie hormonu adrenokortykotropowego przez przysadkę co powoduje niewydolność kory nadnerczy. Zmniejsza liczbę limfocytów, monocytów i granulocytów kwasochłonnych. Po długotrwałym stosowaniu doprowadza do charakterystycznego rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Po podaniu dożylnym maksymalne stężenie we krwi osiąga bezpośrednio po podaniu; po podaniu domięśniowym - w ciągu 60-90 min. Wiąże się ze swoistymi białkami warunkującymi transport hormonów kory nadnerczy. Hydrokortyzon jest metabolizowany głównie w wątrobie do nieaktywnych metabolitów, które są wydalane z moczem. T_0,5 wynosi 2-2,5 h. Hydrokortyzon przenika przez barierę łożyska i do mleka matki.

Leczenie pacjentów w ciężkim stanie, wymagających szybkiego podania glikokortykosteroidu, np.: pierwotna lub wtórna niedomoga kory nadnerczy; stany wstrząsowe (wstrząs pourazowy, pooperacyjny, kardiogenny, anafilaktyczny, poprzetoczeniowy, pooparzeniowy); sepsa i wstrząs septyczny; ciężkie stany spastyczne oskrzeli (stan astmatyczny); ostre stany alergiczne (obrzęk naczynioruchowy Quinckego); ciężka postać rumienia wielopostaciowego (zespół Stevensa-Johnsona); ostre postacie schorzeń z autoagresji; ostra reakcja nadwrażliwości na leki. Zastosowanie profilaktyczne: choroby endokrynologiczne, celem prewencji rozwoju ostrej niewydolności nadnerczy, gdzie wymagana może być dodatkowa podaż glikokortykoidu w związku ze zwiększonym zapotrzebowaniem na kortyzol (np. zabieg operacyjny u pacjenta z niedomogą nadnerczy czy zapaleniem tarczycy; osłabienie czynności nadnerczy wskutek przewlekłej sterydoterapii). Zastosowanie w stanach przewlekłych: może mieć miejsce po rozważeniu wskazań przez lekarza i dotyczyć stanów/chorób takich jak: stany alergiczne; choroby dermatologiczne reagujące na kortykosteroidy; choroby endokrynologiczne; choroby przewodu pokarmowego (w określonych sytuacjach - leczenie zaostrzeń stanów zapalnych); choroby hematologiczne; choroby nowotworowe; choroby układu oddechowego; choroby reumatyczne. Niedoczynność przysadki z wtórną niedoczynnością kory nadnerczy (zespół Sheehana). Zespół Nelsona po adrenalektomii. Zespół nadnerczowo-płciowy.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne kortykosteroidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Grzybice układowe. W ostrych, zagrażających życiu stanach nie ma żadnych przeciwwskazań, zwłaszcza jeżeli przewiduje się stosowanie leku przez krótki czas (24-36 h).

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadku, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Istnieją pewne dowody świadczące, iż farmakologiczne dawki kortykosteroidów mogą zwiększać ryzyko niewydolności łożyskowej, prowadzić do zmniejszenia masy urodzeniowej oraz do narodzin martwych płodów. U kobiet ciężarnych w stanie przedrzucawkowym konieczne jest ścisłe monitorowanie w zakresie gospodarki wodno-elektrolitowej. Noworodki urodzone przez matki, które podczas ciąży otrzymywały znaczne dawki hydrokortyzonu powinny być obserwowane ze względu na ryzyko wystąpienia niedoczynności kory nadnerczy. Hydrokortyzon jest wydzielany z mlekiem u kobiet i może u dziecka karmionego piersią hamować wytwarzanie endogennych glikokortykosteroidów, hamować wzrost i powodować inne działania niepożądane. U matek karmiących piersią podczas stosowania dużych dawek hydrokortyzonu zaleca się zaprzestanie karmienia piersią w okresie przyjmowania leku. Zgodnie ze stanowiskiem Światowej Organizacji Zdrowia, u kobiet karmiących hydrokortyzon może być stosowany w pojedynczej dawce. Brak jest jednak danych dotyczących przedłużonego stosowania.

Dożylnie, infuzja dożylna lub wstrzyknięcie domięśniowe. Dawkę leku ustala się indywidualnie w zależności od wskazań, stanu pacjenta i jego reakcji na lek. Zwykle dawki początkowe są większe, a po uzyskaniu pożądanego działania leczniczego ustala się dawki najmniejsze umożliwiające podtrzymanie działania terapeutycznego. Dorośli i młodzież >14 lat: zwykle dawka jednorazowa wynosi 100-250 mg; w ciągu doby do 1,5 g. W stanach ciężkich 100-500 mg dożylnie w powolnym wstrzyknięciu dożylnym trwającym 1-10 min. W przypadku wskazań, dawka może być powtórzona po 2, 4 lub 6 h. Wstrząs septyczny u pacjentów dorosłych: 200 mg na dobę dożylnie w dawce 50 mg co 6 h lub w postaci infuzji ciągłej. Z danych literaturowych dotyczących leczenia niedoczynności przysadki z wtórną niedoczynnością kory nadnerczy (zespół Sheehana) wynika, że najczęściej stosowana dożylna dawka hydrokortyzonu to 300-600 mg na dobę, podane w 3-4 dawkach podzielonych lub w infuzji ciągłej. Zazwyczaj leczenie dużymi dawkami glikokortykosteroidów stosuje się nie dłużej niż 48-72 h. Jeśli leczenie dużymi dawkami musi być kontynuowane, zaleca się zastąpienie soli sodowej bursztynianu hydrokortyzonu solą sodową bursztynianu metylprednizolonu, która w małym stopniu lub w ogóle nie powoduje retencji sodu w organizmie. Jeżeli jest to możliwe, zaleca się zmniejszenie dawki i ograniczenie czasu stosowania glikokortykosteroidów ze względu na możliwość wystąpienia powikłań. Stosowanie leku u osób w podeszłym wieku nie wymaga specjalnego dawkowania, jednak ustalając dawkę należy uwzględnić większą podatność osób w podeszłym wieku na wystąpienie działań niepożądanych. Dzieci i młodzież do 14 lat: zazwyczaj jednorazowo; dzieci w wieku do 12 mies.: 8-10 mg/kg mc. na dobę; dzieci i młodzież w wieku 2-14 lat: 4-8 mg/kg mc. na dobę. W uzasadnionych przypadkach dawki mogą być większe, nie stosuje się u dzieci dawek mniejszych niż 25 mg na dobę. Jeżeli możliwe, nie należy przedłużać stosowania glikokortykosteroidów u niemowląt i dzieci. Jeżeli kontynuowanie leczenia glikokortysteroidami jest niezbędne, należy rozważyć podawanie leku co drugi dzień. Podczas leczenia należy monitorować wzrost i rozwój dziecka. W przypadku kontynuowania leczenia u dzieci >72 h, należy rozważyć zastąpienie soli sodowej bursztynianu hydrokortyzonu solą sodową bursztynianu metylprednizolonu, która nie powoduje retencji sodu w organizmie. Zaleca się, aby podział dawki dobowej uwzględniał biologiczny rytm wydzielania hormonu: dawka poranna, podawana między godziną 6 a 8 powinna stanowić 50%, południowa - 20% i wieczorna - 30% dawki dobowej. Sposób podania. Lek może być podawany we wstrzyknięciu dożylnym, infuzji dożylnej lub wstrzyknięciu domięśniowym. W razie konieczności powtórnego podania domięśniowego wskazana jest zmiana miejsca podania. Jeśli lek podawany jest dożylnie, wstrzyknięcie powinno być powolne, trwające od 1 do 10 min.

W okresie podawania glikokortykosteroidów nie należy przeprowadzać szczepień, z uwagi na osłabioną odpowiedź immunologiczną i możliwe upośledzone wytwarzanie przeciwciał. Powikłania spowodowane leczeniem glikokortykosteroidami zależą od wielkości dawki i czasu trwania leczenia. W każdym indywidualnym przypadku należy dokonać oceny stosunku korzyści do ryzyka w odniesieniu do dawki i czasu trwania leczenia oraz tego, czy należy podawać lek codziennie, czy okresowo. Działania niepożądane można zminimalizować poprzez stosowanie najmniejszej skutecznej dawki przez możliwie najkrótszy okres. W trakcie długotrwałego stosowania hydrokortyzonu może rozwinąć się niedoczynność korynadnerczy, która utrzymywać się może przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Po długotrwałym leczeniu nie należy nagle przerywać stosowania preparatu, z uwagi na możliwość wystąpienia objawów ostrej niewydolności kory nadnerczy. W trakcie długotrwałej terapii, w przypadku choroby współistniejącej, urazu lub zabiegu chirurgicznego należy zwiększyć dawkę hydrokortyzonu. Hydrokortyzon może maskować objawy zakażeń grzybiczych, wirusowych lub bakteryjnych. Podczas stosowania hydrokortyzonu mogą rozwinąć się nowe zakażenia. Zahamowanie reakcji zapalnych i czynności układu odpornościowego sprzyja powstawaniu nowych zakażeń o nietypowym przebiegu klinicznym. Ospa wietrzna jest poważnym zagrożeniem i może stanowić zagrożenie życia u osób z osłabioną odpornością spowodowaną stosowaniem hydrokortyzonu. W przypadku gdy pacjent, jest leczony hydrokortyzonem ogólnoustrojowo lub gdy stosował kortykosteroidy 3 miesiące wcześniej, ma kontakt z osobą zarażoną ospą wietrzną lub półpaścem musi być poddany biernemu uodpornieniu. W tym celu zaleca się podanie immunoglobuliny ospy wietrznej/półpaśca (VZIG), którą należy zastosować w ciągu 10 dni od momentu kontaktu z osobą chorą na ospę wietrzną lub półpasiec. Pacjent zarażony ospą wietrzną wymaga specjalistycznej opieki i leczenia. Stosowanie glikokortykosteroidów z leczeniem przeciwprątkowym należy ograniczyć do przypadków piorunującej gruźlicy prosówkowej. Jeśli glikokortykosteroidy muszą być stosowane u pacjentów z utajoną gruźlicą lub nadwrażliwością na tuberkulinę, należy ich wnikliwie obserwować pod kątem uaktywnienia choroby. Podczas długotrwałej terapii glikokortykosteroidami pacjenci ci powinni otrzymywać leki przeciwgruźlicze. Jeśli preparat podawany jest dożylnie, wstrzyknięcie powinno być powolne, trwające od 1 do 10 min. Szybkie wstrzyknięcie dożylne może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Niekiedy po parenteralnym zastosowaniu hydrokortyzonu może wystąpić silna reakcja uczuleniowa, szczególnie u pacjentów z nadwrażliwością na leki. Odpowiednie środki zapobiegawcze powinny zostać przedsięwzięte przed podaniem preparatu, szczególnie jeśli u pacjent wystąpiła w przeszłości nadwrażliwość na leki. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów stosujących leki o działaniu nasercowym, takie jak digoksyna, ponieważ hydrokortyzon wywołuje zaburzenia elektrolitowe (utratę potasu). Zaburzenia widzenia mogą wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Należy zachować szczególną ostrożność oraz często kontrolować stan kliniczny pacjentów, u których występują następujące schorzenia: aktywny lub utajony wrzód trawienny, osteoporoza (szczególnie u kobiet w okresie pomenopauzalnym), nadciśnienie tętnicze, zastoinowa niewydolność krążenia, cukrzyca, trwająca lub przebyta ciężka psychoza maniakalno-depresyjna (zwłaszcza przebyta psychoza steroidowa), przebyta gruźlica, jaskra (również w wywiadzie rodzinnym), uszkodzenie lub marskość wątroby, niewydolność nerek, padaczka, owrzodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego, świeża anastomoza jelitowa, predyspozycja do występowania zakrzepowego zapalenia żył, zakażenia ropne, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, uchyłkowatość jelit, miastenia, opryszczka oka zagrażającą perforacją rogówki, niedoczynność tarczycy. U dzieci i młodzieży hydrokortyzon powoduje opóźnienie wzrostu. Leczenie powinno być ograniczone do stosowania minimalnej dawki przez możliwie jak najkrótszy czas. W przypadku konieczności leczenia glikokortykosteroidami, należy rozważyć podawanie preparatu co drugi dzień w celu zmniejszenia działań niepożądanych. Wzrost i rozwój dziecka należy ściśle monitorować. Po podaniu hydrokortyzonu wcześniakom notowano przypadki kardiomiopatii przerostowej, dlatego należy przeprowadzić odpowiednią ocenę diagnostyczną oraz kontrolować czynność serca i obraz mięśnia sercowego. U osób w podeszłym wieku działania niepożądane mogą być nasilone, zwłaszcza w razie równoczesnego występowania osteoporozy, nadciśnienia tętniczego, hipokaliemii, cukrzycy, a także poprzez większą podatność na zakażenia oraz ścieńczenie skóry. Aby uniknąć reakcji zagrażającej życiu wymagany jest ścisły nadzór kliniczny nad osobami w podeszłym wieku. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na pojedynczą fiolkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku długotrwałego stosowania hydrokortyzonu nie należy nagle przerywać leczenia, gdyż
może to spowodować ostrą niewydolność kory nadnerczy.

W związku ze stosowaniem hydrokortyzonu mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: nasilenie lub maskowanie objawów zakażenia, występowanie
zakażeń oportunistycznych, zakażenie (indukcja zakażenia, reaktywacja gruźlicy).

Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): mięsak Kaposiego, przełom
związany z guzem chromochłonnym.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: leukocytoza, trombocytopenia, limfopenia.

Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje anafilaktyczne.

Zaburzenia endokrynologiczne: zaburzenia miesiączkowania, objawy zespołu Cushinga, zahamowanie
wzrostu u dzieci, wtórne zahamowanie czynności osi przysadkowo-nadnerczowej, ujawnienie się
utajonej cukrzycy, wzrost zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe u pacjentów
z cukrzycą, zespół odstawienia steroidów.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: ujemny bilans azotowy spowodowany nasilonym katabolizmem
białek, zatrzymywanie sodu, alkaloza hipokaliemiczna, dyslipidemia, upośledzona tolerancja glukozy,
zwiększenie apetytu.

Zaburzenia psychiczne: zaburzenia psychotyczne (w tym mania, urojenia, omamy i zaostrzenie
schizofrenii), zaburzenia afektywne (w tym depresja, euforia, zmiany nastroju, uzależnienie od
narkotyków, myśli samobójcze), zaburzenia psychiczne, zmiana osobowości, stan splątania, lęk,
zaburzenia zachowania, bezsenność, drażliwość.

Zaburzenia układu nerwowego: zawroty i bóle głowy, napady drgawek, w związku z odstawieniem
glikokortykosteroidu może dojść do zwiększenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego z tarczą zastoinową
(rzekomy guz mózgu), zapalenie nerwów, parestezje, tłuszczakowatość nadtwardówkowa (nadmierne
nagromadzenie tłuszczu w obrębie przestrzeni zewnątrzoponowej kręgosłupa, co powoduje ucisk worka
kręgowego), amnezja, zaburzenia poznawcze.

Zaburzenia oka: centralna chorioretinopatia surowicza (choroba upośledzająca widzenie centralne),
jaskra wtórna, wytrzeszcz, uszkodzenie nerwu wzrokowego, zaćma podtorebkowa tylnej części
soczewki, nieostre widzenie.

Zaburzenia serca: arytmie lub zmiany EKG związane z niedoborem potasu, omdlenia, nasilenie
nadciśnienia tętniczego, pęknięcie serca jako konsekwencja niedawno przebytego zawału serca,
istnieją doniesienia o nagłym zatrzymaniu krążenia, przerost mięśnia sercowego (kardiomiopatia
przerostowa) u wcześniaków, zastoinowa niewydolność serca (u pacjentów podatnych).

Zaburzenia naczyniowe: zakrzepy z zatorami, zatory tłuszczowe, hipercholesterolemia, przyspieszona
miażdżyca naczyń, martwicze zapalenie naczyń, zakrzepowe zapalenie żył, niedociśnienie tętnicze,
nadciśnienie tętnicze.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zator płucny, zespół ostrej
niewydolności oddechowej, czkawka.

Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, utrata łaknienia, która może spowodować zmniejszenie
masy ciała, biegunka lub zaparcia, wzdęcie brzucha, podrażnienie żołądka i zapalenie przełyku
z owrzodzeniami, wrzód żołądka z możliwością perforacji i krwawienia, perforacja jelita cienkiego
i grubego, w szczególności w zapalnych chorobach jelit, krwawienie z żołądka, zapalenie trzustki,
zapalenie przełyku, ból brzucha, niestrawność.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: zaburzone gojenie się ran, ścieńczenie skóry, która staje się
podatna na uszkodzenia i wrażliwa, wybroczyny i wylewy krwawe, rumień na twarzy, rozstępy skórne,
hirsutyzm, wykwity trądzikopodobne, zmniejszenie reaktywności w testach skórnych, reakcje
nadwrażliwości takie jak alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, nadmierna
potliwość, świąd. Leczenie glikokortykosteroidami podawanymi pozajelitowo powoduje hipo- lub
hiperpigmentację, bliznowacenie, stwardnienia w obrębie skóry, zmniejszenie odczuwania bólu, zanik
skóry lub tkanki podskórnej i ropnie jałowe w miejscu podania.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: jałowa martwica głowy kości udowej i ramiennej,
osłabienie mięśni, bóle mięśni, miopatia posteroidowa, utrata masy mięśniowej, osteoporoza, samoistne
złamania łącznie z kompresyjnymi złamaniami kręgosłupa i patologicznymi złamaniami kości długich,
artropatia, zerwanie ścięgna.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: nieregularne miesiączkowanie.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: retencja płynów, zastoinowa niewydolność krążenia,
utrata potasu, hipokalcemia, pieczenie i mrowienie, które mogą wystąpić po dożylnym podaniu
glikokortykosteroidów, zaburzenia gojenia ran, obrzęk obwodowy, zmęczenie, złe samopoczucie.

Badania diagnostyczne: zwiększenie masy ciała, zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe, zwiększone
stężenie wapnia w moczu, zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, zwiększona aktywność
aminotransferazy asparaginianowej, zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej we krwi, zwiększenie
stężenia mocznika we krwi.

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane
nie wymienione w tej ulotce, należy powiadomić lekarza lub farmaceutę.

Zespół z odstawienia
Występuje po szybkim odstawieniu hydrokortyzonu po długotrwałym stosowaniu. Spowodowany jest
ostrą niewydolnością nadnerczy i może powodować zagrożenie życia.
W zespole odstawienia może również wystąpić: gorączka, bóle mięśniowe, bóle stawów, zapalenie
śluzówki nosa, zapalenie spojówek, bolesne guzki skóry i utrata masy ciała.

Dzieci i młodzież
Zakażenia, o ciężkim przebiegu, a nawet śmiertelne, po jednoczesnym przyjmowaniu
glikokortykosteroidów w trakcie ich trwania (np. ospa wietrzna lub odra), występują częściej u dzieci niż
u osób dorosłych. Długotrwałe leczenie glikokortykosteroidami może zahamować wzrost.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181 C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podczas jednoczesnego stosowania z cyklosporyną może dojść do zmniejszenia klirensu glikokortykosteroidów i zwiększenia stężenia cyklosporyny we krwi poprzez wzajemne hamowanie metabolizmu leków; obserwowano napady drgawek u pacjentów otrzymujących jednocześnie duże dawki glikokortykosteroidów i cyklosporynę - należy monitorować stężenie cyklosporyny i w razie konieczności skorygować dawki obu leków. Glikokortykosteroidy antagonizują działanie leków hamujących esterazę acetylocholinową (np. neostygmina) i cholinomimetyków bezpośrednich (np. pirydostygmina), co objawia się ciężką niedomogą u pacjentów z miastenią - należy odstawić leki cholinomimetyczne, jeżeli to możliwe, co najmniej 24 h przed rozpoczęciem leczenia glikokortykosteroidami. Glikokortykosteroidy, nasilając utratę potasu, mogą zwiększać toksyczność digoksyny - podczas jednoczesnego stosowania należy monitorować stężenie potasu. Z estrogenami może dojść do zmniejszenia klirensu glikokortykosteroidów - w razie konieczności należy zmniejszyć dawkę glikokortykosteroidów. Leki indukujące enzymy mikrosomalne wątroby (barbiturany, fenytoina, ryfabutyna, ryfampicyna, aminoglutetimid, piramidon, karbamazepina) poprzez zwiększenie klirensu glikokortykosteroidów zmniejszają efekt ich działania. Inhibitory enzymów mikrosomalnych wątroby (erytromycyna, ketokonazol) poprzez zmniejszenie klirensu glikokortykosteroidów zwiększają efekt ich działania. Glikokortykosteroidy mogą przyspieszać metabolizm wątrobowy lub wydalanie izoniazydu. Glikokortykosteroidy zmieniają działanie leków przeciwzakrzepowych - należy monitorować wskaźnik INR i modyfikować dawkę leku przeciwzakrzepowego. Równocześnie stosowane leki moczopędne powodujące utratę potasu (np. tiazydy, furosemid, kwas etakrynowy) zwiększają ryzyko hipokaliemii - podczas jednoczesnego stosowania należy monitorować stężenie potasu. Glikokortykosteroidy zmniejszają działanie hipoglikemizujące leków przeciwcukrzycowych oraz działanie hipotensyjne leków przeciwnadciśnieniowych. Glikokortykosteroidy osłabiają działanie pankuronium. Z lekami z grupy NLPZ - przyspieszenie klirensu. Glikokortykosteroidy hamują odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększenie toksyczności i zmniejszenie odpowiedzi po zastosowaniu szczepionek i anatoksyn. Spodziewane jest, że jednoczesne podawanie inhibitorow CYP3A, w tym preparatów zawierających kobicystat, zwiększy ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Należy unikać łączenia leków, chyba że korzyść przewyższa ryzyko – w takim przypadku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia ogólnoustrojowych działań glikokortykosteroidów.

Bausch Health Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-627-28-88
[email protected]
www.bauschhealthpoland.pl