Crysvita 20 mg roztwór do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 10 mg, 20 mg lub 30 mg burosumabu w 1 ml roztworu. Burosumab to rekombinowane ludzkie przeciwciało monoklonalne klasy IgG1 skierowane przeciwko czynnikowi wzrostu fibroblastów 23 (FGF23). Wytwarza się je metodami inżynierii genetycznej z wykorzystaniem hodowli linii komórkowej wywodzącej się z komórek jajnika chomika chińskiego (CHO). Lek zawiera sorbitol.

Burosumab

Rekombinowane ludzkie przeciwciało monoklonalne (IgG1), które wiąże się z czynnikiem wzrostu fibroblastów 23 (FGF23), hamując jego aktywność. W wyniku hamowania FGF23 burosumab zwiększa kanalikowe wchłanianie zwrotne fosforanów w nerkach oraz stężenie 1,25-dihydroksywitaminy D w surowicy. Wchłanianie burosumabu z miejsc wstrzyknięcia podskórnego do krwiobiegu jest niemal całkowite. Po podaniu podskórnym mediana czasu do osiągnięcia stężenia maksymalnego (T_max) burosumabu w surowicy wynosi ok. 7–13 dni. C_max oraz AUC jest proporcjonalne do dawki w zakresie dawek 0,1–2,0 mg/kg mc. U chorych na XLH obserwowana objętość dystrybucji burosumabu jest bliska objętości osocza, co wskazuje na ograniczoną dystrybucję pozanaczyniową. Jako natywna immunoglobulina burosumab składa się wyłącznie z aminokwasów i węglowodanów, więc jego wydalanie z udziałem mechanizmów metabolizmu wątrobowego jest mało prawdopodobne. Można się spodziewać, że metabolizm i eliminacja tego związku będą następowały w szlakach klirensu immunoglobulin, skutkując degradacją do niewielkich peptydów i pojedynczych aminokwasów. Ze względu na wielkość cząsteczki burosumabu, nie oczekuje się jego wydalania w postaci niezmienionej. Klirens burosumabu zależy od masy ciała i wg szacunków wynosi 0,290 l/dobę i 0,136 l/dobę odpowiednio u typowej osoby dorosłej (70 kg) i dziecka (30 kg) z XLH, natomiast T_0,5 w końcowej fazie eliminacji w surowicy mieści się w zakresie ok. 16–19 dni. Po podaniu dawek wielokrotnych u dzieci i młodzieży C_min obserwowane w surowicy ustabilizowało się po 8 tyg. od rozpoczęcia leczenia.

Leczenie hipofosfatemii sprzężonej z chromosomem X (XLH) u dzieci i młodzieży w wieku od 1 roku do 17 lat z chorobą kości potwierdzoną w badaniach radiograficznych oraz u osób dorosłych. Leczenie hipofosfatemii sprzężonej z czynnikiem FGF23 w onkogenicznej osteomalacji związanej z fosfaturowymi guzami mezenchymalnymi, których nie można poddać leczniczej resekcji albo zlokalizować, u dzieci i młodzieży w wieku od 1 roku do 17 lat oraz u osób dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne podawanie z doustnymi fosforanami i aktywnymi analogami witaminy D. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo powyżej GGN odpowiedniej dla wieku, z powodu ryzyka hiperfosfatemii. Ciężkie zaburzenie czynności nerek lub schyłkowa niewydolność nerek.

Burosumab nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania burosumabu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 14 tyg. po zakończeniu leczenia burosumabem. Nie wiadomo, czy burosumab/metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie burosumabu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na męskie narządy rozrodcze.

Podskórnie. Leczenie powinno zostać rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w leczeniu pacjentów z metabolicznymi chorobami kości. Należy przerwać stosowanie doustnych fosforanów i aktywnych analogów witaminy D (np. kalcytriolu) 1 tydzień przed rozpoczęciem leczenia. Można rozpocząć lub kontynuować zastępowanie lub uzupełnianie witaminy D (w postaci nieaktywnej) zgodnie z lokalnymi wytycznymi, jednocześnie monitorując stężenie wapnia i fosforanów w surowicy. W chwili rozpoczęcia leczenia stężenie fosforanów w surowicy na czczo powinno być poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Hipofosfatemia sprzężona z chromosomem X (XLH). Dawkowanie u dzieci i młodzieży z XLH w wieku od 1 roku do 17 lat: zalecana dawka początkowa wynosi 0,8 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawki należy zaokrąglać do najbliższej wielokrotności 10 mg. Dawka maksymalna wynosi 90 mg. Po rozpoczęciu leczenia z zastosowaniem burosumabu należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez pierwszy miesiąc leczenia, co 2 tyg. przez kolejne 2 mies., a następnie wg potrzeb. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy również oznaczać 4 tyg. po każdym dostosowaniu dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo mieści się w zakresie prawidłowym, odpowiednim dla wieku, nie należy zmieniać stosowanej dawki. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo jest poniżej DGN odpowiedniej dla wieku, można stopniowo zwiększać dawkę o 0,4 mg/kg mc. do uzyskania maksymalnej dawki 2,0 mg/kg mc. (dawka maksymalna: 90 mg). Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Nie należy dostosowywać dawki burosumabu częściej niż co 4 tyg. Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo jest powyżej GGN odpowiedniej dla wieku, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Dla ponownego rozpoczęcia stosowania burosumabu w dawce wynoszącej połowę wcześniej stosowanej dawki, zaokrąglonej w sposób opisany powyżej, niezbędne jest, aby stężenie fosforanów w surowicy na czczo u pacjenta miało wartość poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Zmiana dawki w wieku 18 lat. Dzieci i młodzież w wieku 1-17 lat należy leczyć z zastosowaniem powyższych wytycznych dawkowania. W wieku 18 lat u pacjenta należy zmienić dawkę i schemat dawkowania na stosowane u osób dorosłych, zgodnie z poniższym opisem. Dawkowanie u osób dorosłych z XLH: zalecana dawka początkowa u osób dorosłych to 1,0 mg/kg mc., zaokrąglane do najbliższej wielokrotności 10 mg do maksymalnej dawki 90 mg, podawane co 4 tyg. Po rozpoczęciu leczenia z zastosowaniem burosumabu należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez pierwszy miesiąc leczenia, co 4 tyg. przez kolejne 2 mies., a następnie wg potrzeb. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po poprzedniej dawce burosumabu. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy mieści się w granicach normy, należy kontynuować podawanie tej samej dawki. Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej GGN, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy w ciągu 2 tyg. Przed ponownym włączeniem burosumabu stężenie fosforanów w surowicy pacjenta musi być poniżej DGN. Gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej DGN, leczenie można ponownie włączyć z zastosowaniem połowy pierwotnie stosowanej dawki początkowej do maksymalnej dawki 40 mg, z dawkowaniem co 4 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy należy ponownie oznaczyć 2 tyg. po dowolnej zmianie dawkowania. Osteomalacja onkogeniczna (TIO). Dawkowanie u dzieci i młodzieży z TIO w wieku od 1 roku do 17 lat określono na podstawie farmakokinetycznego modelowania i symulacji. Dawkowanie u dzieci z TIO w wieku od 1 roku do 12 lat: zalecana dawka początkowa wynosi 0,4 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawki należy zaokrąglać do najbliższej wielokrotności 10 mg. Dawka maksymalna wynosi 90 mg. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej DGN odpowiedniej dla wieku, dawkę można stopniowo zwiększać. Dawkę należy początkowo zwiększyć o 0,6 mg/kg, a następnie, zależnie od odpowiedzi pacjenta na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,5 mg/kg (do uzyskania maksymalnej dawki 2,0 mg/kg), zaokrąglając jak powyżej do maksymalnej dawki 90 mg co 2 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Nie należy dostosowywać dawki burosumabu częściej niż co 4 tyg. Dawkowanie u młodzieży z TIO w wieku od 13 do 17 lat: zalecana dawka początkowa wynosi 0,3 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawki należy zaokrąglać do najbliższej wielokrotności 10 mg. Dawka maksymalna wynosi 180 mg. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej DGN odpowiedniej dla wieku, dawkę można stopniowo zwiększać. Dawkę należy początkowo zwiększyć o 0,3 mg/kg, a następnie, zależnie od odpowiedzi fosforanów w surowicy pacjenta na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,2-0,5 mg/kg, zaokrąglając jak powyżej do maksymalnej dawki 2,0 mg/kg (maksymalna dawka 180 mg) co 2 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Nie należy dostosowywać dawki burosumabu częściej niż co tyg.
Dawkowanie u dzieci i młodzieży z TIO w wieku od 1 roku do 17 lat. Po rozpoczęciu leczenia z zastosowaniem burosumabu należy u wszystkich dzieci i młodzieży oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez pierwszy miesiąc leczenia, co 4 tyg. przez kolejne 2 mies., a następnie wg potrzeb. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy również oznaczać 2 tyg. po każdym dostosowaniu dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo mieści się w zakresie prawidłowym, odpowiednim dla wieku, nie należy zmieniać stosowanej dawki. Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej GGN odpowiedniej dla wieku, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Leczenie burosumabem w dawce wynoszącej połowę wcześniej stosowanej dawki, zaokrąglonej w sposób opisany powyżej, można ponownie włączyć, gdy stężenie fosforanów w surowicy na czczo u pacjenta będzie poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć po 2 tyg. od dostosowania dawki. Jeśli stężenie pozostaje poniżej prawidłowego zakresu odpowiedniego dla wieku po ponownym włączeniu leczenia, dawkę można odpowiednio dostosować. Zmiana dawki w wieku 18 lat. W wieku 18 lat u pacjenta należy zmienić dawkę i schemat dawkowania na stosowane u osób dorosłych, zgodnie z poniższym opisem. Dawkowanie u osób dorosłych z TIO: zalecana dawka początkowa u osób dorosłych to 0,3 mg/kg mc., zaokrąglane do najbliższej wielokrotności 10 mg, podawane co 4 tyg. Po rozpoczęciu leczenia burosumabem należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo 2 tyg. po każdej dawce przez pierwsze 3 mies. leczenia, a następnie wg potrzeb. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy mieści się w granicach normy, należy utrzymać tę samą dawkę. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej DGN, dawkę można stopniowo zwiększać. Dawkę należy początkowo zwiększyć o 0,3 mg/kg, a następnie, zależnie od odpowiedzi pacjenta na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,2-0,5 mg/kg do maksymalnej dawki 2,0 mg/kg (maksymalna dawka 180 mg) co 4 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. W przypadku pacjentów, u których stężenie fosforanów w surowicy nadal pozostaje poniżej DGN, pomimo podawania maksymalnej dawki co 4 tyg., poprzednią dawkę można podzielić i podawać co 2 tyg., zwiększając stopniowo wg potrzeb, jak opisano powyżej, aż do maksymalnej dawki 2,0 mg/kg co 2 tyg. (maksymalna dawka 180 mg). Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej GGN, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Przed ponownym włączeniem burosumabu stężenie fosforanów w surowicy pacjenta musi być poniżej DGN. Gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej DGN, leczenie można ponownie włączyć z zastosowaniem połowy wcześniej stosowanej dawki podawanej co 4 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy należy ponownie oznaczyć 2 tyg. po każdej zmianie dawkowania. Jeśli stężenie pozostaje poniżej prawidłowego zakresu po ponownym włączeniu leczenia, dawkę można odpowiednio dostosować. Przerwanie leczenia u dzieci, młodzieży i dorosłych z TIO. Jeśli pacjent jest poddawany leczeniu pierwotnego guza (tj. resekcji lub radioterapii), leczenie burosumabem należy przerwać. Po zakończeniu leczenia guza pierwotnego należy przed ponownym rozpoczęciem leczenia burosumabem ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy pozostaje poniżej DGN, leczenie burosumabem należy wznowić z zastosowaniem pierwotnej dawki początkowej pacjenta. Należy postępować zgodnie z zalecanym schematem dostosowania dawki opisanym powyżej, aby utrzymać stężenie fosforanów w surowicy w prawidłowym zakresie odpowiednim dla wieku. W przypadku wszystkich pacjentów z TIO leczenie należy przerwać, jeśli lekarz prowadzący uzna, że nie obserwuje się znaczącej poprawy biochemicznych lub klinicznych markerów odpowiedzi pomimo podania maksymalnej dawki. Wszyscy pacjenci. Aby zmniejszyć ryzyko mineralizacji ektopowej, zaleca się dążenie do osiągnięcia stężenia fosforanów w surowicy na czczo mieszczącego się w dolnej części zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Pominięcie dawki. Jeśli jest to konieczne ze względów praktycznych, lek może być podany do 3 dni przed datą lub po dacie zaplanowanego leczenia. Jeśli pacjent pominie dawkę, należy jak najszybciej wznowić podawanie burosumabu w przepisanej dawce. Szczególne grupy pacjentów. Dostępne dane na temat pacjentów w wieku >65 lat są ograniczone. Nie prowadzono badań burosumabu u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Burosumabu nie wolno podawać pacjentom z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub schyłkową niewydolnością nerek. Nie określono w badaniach klinicznych bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności burosumabu u dzieci z XLH/TIO w wieku do jednego roku. Sposób podania. Burosumab należy wstrzykiwać w górną część ramienia, brzuch, pośladek lub udo. Maksymalna objętość leku w pojedynczym wstrzyknięciu wynosi 1,5 ml. Jeśli w dniu podania dawki wymagane jest podanie objętości przekraczającej 1,5 ml, całkowita objętość leku musi zostać podzielona i podana co najmniej w dwóch różnych miejscach wstrzyknięcia. Należy zmieniać miejsca wstrzyknięcia i prowadzić szczegółową obserwację miejsca wstrzyknięcia w kierunku wystąpienia objawów możliwych reakcji. W przypadku niektórych pacjentów może być odpowiednie podawanie samodzielne lub przez opiekuna, z użyciem fiolki i (lub) ampułko-strzykawki. Jeśli w najbliższej przyszłości nie są spodziewane zmiany dawki, lek może być podawany przez osobę, która została odpowiednio przeszkolona z technik wstrzykiwania. Pierwsze samodzielne wstrzyknięcie pierwszej dawki po rozpoczęciu leczenia lub zmianie dawki powinno zostać przeprowadzone pod nadzorem pracownika ochrony zdrowia.

Komunikat bezpieczeństwa z dn. 09.10.2025 r. U pacjentów leczonych burosumabem odnotowano wzrost stężenia wapnia w surowicy krwi, w tym ciężką hiperkalcemię, i/lub wzrost stężenia hormonu przytarczyc w surowicy krwi. W szczególności zgłaszano przypadki ciężkiej hiperkalcemii u pacjentów z trzeciorzędową nadczynnością przytarczyc. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką hiperkalcemią (>3,0 mmol/l) nie należy podawać burosumabu do czasu wdrożenia odpowiedniego leczenia i ustąpienia hiperkalcemii. Monitorowanie pacjentów leczonych burosumabem powinno obejmować badanie: stężenia wapnia w surowicy krwi przed rozpoczęciem leczenia, 1-2 tyg. po rozpoczęciu leczenia i dostosowaniu dawki oraz podczas leczenia co 6 mies. (co 3 mies. u dzieci w wieku 1-2 lat); stężenia parathormonu w surowicy krwi co 6 mies. (co 3 mies. u dzieci w wieku 1-2 lat). Czynniki takie jak nadczynność przytarczyc, długotrwałe unieruchomienie, odwodnienie, hiperwitaminoza D lub zaburzenia czynności nerek mogą zwiększać ryzyko wystąpienia hiperkalcemii. Obserwowano przypadki mineralizacji ektopowej, objawiającej się wapnicą nerek, u pacjentów z XLH leczonych doustnie fosforanami i aktywnymi analogami witaminy D. Należy odstawić te preparaty na co najmniej 1 tydz. przed rozpoczęciem leczenia burosumabem. Monitorowanie objawów przedmiotowych i podmiotowych wapnicy nerek, np. za pomocą USG nerek, jest zalecane na początku leczenia i co 6 mies. przez pierwszych 12 mies. terapii, a następnie co rok. Zalecane jest monitorowanie aktywności fosfataz alkalicznych w osoczu, a także stężenia wapnia, parathormonu (PTH) i kreatyniny co 6 mies. (co 3 mies. u dzieci w wieku 1–2 lat) lub zgodnie ze wskazaniami. Proponuje się monitorowanie stężenia wapnia i fosforanów w moczu co 3 mies. Ze względu na ryzyko hiperfosfatemii należy monitorować stężenie fosforanów na czczo w surowicy. Aby zmniejszyć ryzyko mineralizacji ektopowej, zaleca się dążenie do docelowego stężenia fosforanów w surowicy na czczo mieszczącego się w dolnej części zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Konieczne może być przerwanie podawania leku i (lub) obniżenie dawki. Zalecane jest okresowe przeprowadzanie pomiarów poposiłkowego stężenia fosforanów w surowicy. Aby zapobiec hiperfosfatemii, leczenie burosumabem należy przerwać u pacjentów z osteomalacją onkogeniczną leczonych z powodu nowotworu pierwotnego. Leczenie burosumabem należy wznowić tylko wtedy, gdy stężenie fosforanów w surowicy pacjenta pozostaje poniżej DGN. W czasie leczenia burosumabem u niektórych pacjentów z XLH obserwowano także przypadki wzrostu stężenia parathormonu w surowicy. Zalecane są okresowe pomiary stężenia parathormonu w surowicy. U każdego pacjenta doświadczającego ciężkich reakcji w miejscu wstrzyknięcia należy przerwać podawanie burosumabu i rozpocząć odpowiednie leczenie farmakologiczne. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości konieczne jest przerwanie stosowania burosumabu i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia farmakologicznego. Substancje pomocnicze. Każda fiolka zawiera 45,91 mg sorbitolu, co odpowiada 45,91 mg/ml.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane u dzieci i młodzieży z XLH
Bardzo często (mogą występować u więcej niż 1 na 10 dzieci i młodzieży):
- ropień (zakażenie) zęba;
- kaszel;
- ból głowy;
- zawroty głowy;
- wymioty;
- nudności;
- biegunka;
- zaparcie;
- próchnica zębów lub ubytki;
- wysypka;
- ból mięśni (mialgia) oraz ból dłoni i stóp;
- reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym:
  - zaczerwienienie lub wysypka,
  - ból lub swędzenie,
  - obrzęk,
  - krwawienie lub zasinienie.
  Te reakcje w miejscu wstrzyknięcia są zwykle łagodne, występują w ciągu doby od
  wstrzyknięcia, a ich nasilenie zwykle maleje w czasie od 1 do 3 dni.
- gorączka;
- niskie stężenie witaminy D we krwi.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- podwyższone stężenie fosforanów we krwi.

Działania niepożądane u dzieci i młodzieży z TIO
Działania niepożądane u dzieci i młodzieży nie są znane, ponieważ nie przeprowadzono badań
klinicznych.

Działania niepożądane u dorosłych z XLH i TIO
Bardzo często (mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób dorosłych):
- ropień (zakażenie) zęba;
- ból głowy;
- zawroty głowy;
- zespół niespokojnych nóg (nieodparta potrzeba poruszania nogami w celu ukojenia
  dyskomfortu, bólu lub nietypowych odczuć w nogach, zwłaszcza przed snem lub w nocy);
- zaparcie;
- ból pleców;
- kurcze mięśni;
- reakcje w miejscu wstrzyknięcia, które mogą obejmować ból lub obrzęk;
- małe stężenie witaminy D we krwi.

Często (mogą występować u maksymalnie 1 na 10 osób dorosłych):
- wysypka;
- podwyższone stężenie fosforanów we krwi.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio
do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne podawanie burosumabu z doustnymi fosforanami i aktywnymi analogami witaminy D jest przeciwwskazane, gdyż może skutkować zwiększeniem ryzyka wystąpienia hiperfosfatemii i hiperkalcemii. Należy zachować ostrożność, stosując burosumab w skojarzeniu z lekami z grupy kalcymimetyków (tj. lekami, które naśladują działanie wapnia na tkanki, przez aktywację receptora wapniowego). Równoczesne podawanie tych preparatów nie było przedmiotem badań klinicznych i może potencjalnie prowadzić do zaostrzenia hipokalcemii.

Swixx BioPharma Sp. z o.o.
ul. Prosta 51
00-838 Warszawa
22-460-07-20
[email protected]
www.swixxbiopharma.com