Cuprenil 250 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 250 mg penicylaminy. Tabl. zawierają laktozę i lak azorubiny.

Lek silnie wiążący cząsteczki metali, głównie miedzi, rtęci, ołowiu, żelaza i innych; powstające kompleksy są rozpuszczalne w wodzie i wydalane z moczem przez nerki. Penicylamina zmniejsza stężenie czynnika reumatoidalnego (IgM) i kompleksów immunoglobulin w surowicy i w płynie stawowym z nieznacznym zmniejszeniem całkowitego stężenia immunoglobulin w surowicy. In vitro penicylamina hamuje aktywność limfocytów T bez wpływu na aktywność limfocytów B. Mechanizm działania penicylaminy w reumatoidalnym zapaleniu stawów nie jest znany. U pacjentów z cystynurią penicylamina tworzy kompleksy z cystyną dając dwusiarczek penicylamino-cysteinowy, który jest lepiej rozpuszczalny niż cystyna i z łatwością wydalany przez nerki. W wyniku tego stężenie cystyny w moczu jest znacznie zmniejszone, co ma duże znaczenie w profilaktyce kamieni cystynowych. W chorobie Wilsona działanie leku polega na zmniejszaniu wchłaniania miedzi z pożywienia oraz usuwaniu jej z tkanek. Poza tym lek jest skuteczny w ciężkiej postaci ołowicy, a także w zatruciach innymi metalami ciężkimi. Łatwo wchłania się z przewodu pokarmowego, maksymalne działanie osiąga po 2 h. T_0,5 jest dwufazowy: I faza wynosi 1 h, II faza wynosi 5 h. Przenika prawie do wszystkich tkanek, w około 80% wydala się z kałem i moczem w ciągu 48 h.

Reumatoidalne zapalenie stawów o ciężkim przebiegu. Choroba Wilsona (zwyrodnienie soczewkowo-wątrobowe). Cystynuria. Zatrucie ołowiem. Przewlekłe aktywne zapalenie wątroby.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Toczeń rumieniowaty. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiła niedokrwistość aplastyczna lub agranulocytoza podczas stosowania penicylaminy. Ze względu na możliwość szkodliwego działania na nerki nie należy stosować penicylaminy u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów z jednoczesnymi zaburzeniami czynności nerek obecnie lub w przeszłości. Nie należy podawać produktu leczniczego pacjentom z przewlekłym zatruciem ołowiem, u których stwierdzono badaniem RTG w przewodzie pokarmowym obecność substancji zawierających ołów. Podawanie leku można zacząć po usunięciu w/w substancji z przewodu pokarmowego. Z badań na zwierzętach wynika, że penicylamina może być nieskuteczna i niebezpieczna, jeśli ma miejsce nadmierne spożywanie ołowiu podczas jej podawania. Nie należy podawać produktu leczniczego pacjentom stosującym preparaty złota, leki przeciwmalaryczne, cytostatyki, oksyfenylobutazon i fenylobutazon, ponieważ leki te podobnie jak penicylamina wywołują działania niepożądane ze strony układu krwiotwórczego i nerek.

Nie zaleca się stosowania leku u kobiet w ciąży z reumatoidalnym zapaleniem stawów lub cystynurią, ze względu na doniesienia o występowaniu wad wrodzonych u dzieci urodzonych przez kobiety leczone penicylaminą z powodu reumatoidalnego zapalenia stawów lub cystynurii w czasie ciąży. W chorobie Wilsona zaleca się zmniejszenie dawek dobowych do 1000 mg. Jeżeli planowane jest wykonanie cesarskiego cięcia zaleca się zmniejszenie dawki dobowej do 250 mg w czasie ostatnich 6 tygodni ciąży oraz do czasu zagojenia się ran pooperacyjnych. Brak kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały, że po podaniu szczurom dawek sześciokrotnie większych od maksymalnych dawek zalecanych u ludzi penicylamina powoduje u płodu wady wrodzone w układzie kostnym i rozszczep podniebienia. Brak danych dotyczących przenikania leku do mleka karmiących matek, dlatego nie zaleca się podawania penicylaminy kobietom karmiącym piersią.

Doustnie. Reumatoidalne zapalenie stawów, łącznie z młodzieńczym reumatoidalnym zapaleniem stawów. Dorośli: 125 do 250 mg/ dobę w pierwszym miesiącu stosowania; następnie dawkę należy zwiększać co 4 do 12 tygodni o 125 do 250 mg, aż do uzyskania remisji choroby. Potem należy stosować minimalną skuteczną dawkę, która pozwala na zahamowanie objawów choroby. Należy odstawić lek, jeżeli nie osiągnie się skuteczności po 12 miesiącach stosowania preparatu. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 500 do 750 mg/dobę. Nie należy stosować dawki większej niż 1500 mg/dobę. Po uzyskaniu remisji choroby trwającej 6 miesięcy zaleca się stopniowe redukowanie dawki leku o 125-250 mg co 12 tygodni. Pacjenci w podeszłym wieku: Nie należy stosować dawki początkowej większej niż 125 mg/dobę w pierwszym miesiącu stosowania preparatu. Następnie dawkę można zwiększać co 4 do 12 tygodni o 125 mg, aż do osiągnięcia remisji choroby. Nie należy stosować dawki większej niż 1000 mg/dobę. Dzieci: Zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi od 15 do 20 mg/kg mc./dobę. Dawka początkowa powinna być mniejsza (2,5 do 5,0 mg/kg mc./dobę), można ją zwiększać stopniowo co 4 tyg. przez okres 3 do 6 miesięcy. Lek należy stosować co najmniej 30 minut przed posiłkiem. Choroba Wilsona. Dorośli: 1500-2000 mg/dobę w dawkach podzielonych. Po uzyskaniu remisji choroby dawka leku może być zmniejszona do dawki 750 mg lub 1000 mg/dobę. U pacjentów z ujemnym bilansem miedzi należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną penicylaminy. Dawki 2000 mg/dobę nie należy stosować dłużej niż 1 rok. Pacjenci w podeszłym wieku: 20 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych. Należy tak dobrać dawkę, aby uzyskać remisję objawów choroby i utrzymać ujemny bilans miedzi. Lek należy stosować co najmniej 30 minut przed posiłkiem. Dzieci: Zwykle 20 mg/kg mc./dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych, podawane na 1h przed posiłkiem. U dzieci >12 lat zwykle stosowana dawka wynosi od 750 mg do 1000 mg/dobę. Cystynuria. Najlepiej ustalić najmniejszą dawkę skuteczną po oznaczeniu ilościowym stężenia aminokwasów w moczu za pomocą chromatografii. Rozpuszczanie kamieni cystynowych. Dorośli: 1000 do 3000 mg/dobę w dawkach podzielonych. Należy utrzymywać stężenie cystyny w moczu mniejsze niż 200 mg/l. Zapobieganie kamicy cystynowej Dorośli: 500 do 1000 mg/dobę do czasu osiągnięcia stężenia cystyny w moczu mniejszego niż 300 mg/l. Pacjenci w podeszłym wieku: stosować minimalną dawkę do osiągnięcia stężenia cystyny w moczu <200 mg/l. Lek należy stosować co najmniej 30 minut przed posiłkiem. Dzieci: 20 do 30 mg/kg mc./dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych, podawane na 1 h przed posiłkiem, tak aby uzyskać stężenie cystyny w moczu <200 mg/l. W czasie leczenia zaleca się picie dużej ilości płynów w ilości nie mniejszej niż 3 l/dobę. Pacjent powinien pić 500 ml wody przed snem i następnie 500 ml w nocy, kiedy mocz jest bardziej skoncentrowany i bardziej kwaśny niż w ciągu dnia. Zazwyczaj im więcej pacjent wypija płynów, tym mniejsze jest jego zapotrzebowanie na penicylaminę. Zaleca się również dietę ubogą w metioninę, aby produkcja cystyny była jak najmniejsza. Takiej diety nie zaleca się u dzieci w okresie wzrostu lub kobietom w okresie ciąży ze względu na małą zawartość białka. Zatrucie ołowiem. Dorośli: 1000 do 1500 mg/dobę w dawkach podzielonych do czasu osiągnięcia wydalania ołowiu w moczu w granicach 0,5 mg/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku: 20 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych do czasu osiągnięcia wydalania ołowiu w moczu w granicach 0,5 mg na dobę. Dzieci: całkowita dawka powinna wynosić 15 do 20 mg/kg mc./dobę w 2-3 dawkach podzielonych. Lek należy stosować tylko w przypadkach, gdy stężenie ołowiu we krwi jest <45 µg/dL. Lek należy stosować co najmniej 30 minut przed posiłkiem. Przewlekłe aktywne zapalenie wątroby. Dorośli: Dawka początkowa wynosi 500 mg/dobę w dawkach podzielonych. Następnie dawkę można stopniowo zwiększać co 3 miesiące, aż do osiągnięcia dawki 1250 mg/dobę. W czasie stosowania leku nie należy podawać kortykosteroidów. Należy okresowo wykonywać próby czynnościowe wątroby w celu oceny wydolności wątroby. Lek należy stosować co najmniej 30 minut przed posiłkiem. Dzieci: bezpieczeństwo i skuteczność penicylaminy u dzieci poniżej 18 lat z tym rozpoznaniem nie zostało ustalone.
Ze względu na dostępność tabl. tylko w dawce 250 mg, lek nie jest odpowiedni do stosowania u dzieci <12 lat.

Ze względu na możliwość występowania zaburzeń takich jak: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, trombocytopenia, zespół Goodpasture`a oraz miastenia rzekomoporaźna, należy co 2 tygodnie w okresie pierwszych 6 miesięcy stosowania leku, a następnie co miesiąc, wykonywać: badanie ogólne moczu, morfologię krwi z rozmazem oraz oznaczać liczbę płytek krwi. W przypadku wystąpienia objawów granulocytopenii i (lub) trombocytopenii takich jak: gorączka, ból gardła, dreszcze, krwawe wybroczyny, krwawienia, należy te badania powtórzyć. W czasie terapii może wystąpić proteinuria i (lub) hematuria, co może być objawem rozpoczynającego się kłębuszkowego zapalenia nerek mogącego doprowadzić do zespołu nerczycowego. Należy obserwować takich pacjentów. Objawy proteinurii mogą się wycofać w czasie stosowania leku, jeśli one utrzymują się należy przerwać leczenie penicylaminą. Przy wystąpieniu proteinurii i hematurii należy upewnić się, czy objawy uszkodzenia kłębuszków są związane z leczeniem. U pacjentów z chorobą Wilsona lub cystynurią leczonych penicylaminą, u których wystąpiły zmiany w moczu należy ocenić ryzyko dalszego stosowania leku w stosunku do korzyści terapeutycznych. U pacjentów z cystynurią zaleca się wykonywać raz do roku badanie RTG układu moczowego w celu jak najszybszego wykrycia kamieni nerkowych. Kamienie cystynowe tworzą się bardzo szybko, czasami w ciągu 6 miesięcy. Zaleca się co 6 miesięcy w czasie stosowania preparatu wykonywanie prób czynnościowych wątroby (ryzyko cholestazy i toksycznego zapalenia wątroby). W przypadku wystąpienia duszności powysiłkowej, niewyjaśnionego kaszlu, świszczącego oddechu należy rozważyć wykonanie badań czynnościowych płuc. W przypadku wystąpienia pęcherzycy należy natychmiast przerwać leczenie penicylaminą i zastosować odpowiednie leczenie. Przed planowanym zabiegiem chirurgicznym, ze względu na wpływ penicylaminy na kolagen i elastynę należy zmniejszyć dawkę dobową leku do 250 mg. Leczenie większą dawką można wznowić dopiero po całkowitym zagojeniu się ran pooperacyjnych. Pacjenci, którzy przerwali terapię złotem ze względu na wystąpienie poważnych działań niepożądanych mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych w czasie leczenia penicylaminą - ponowne leczenie należy rozpocząć od małych dawek, stopniowo je zwiększając aż do osiągnięcia skutecznej dawki terapeutycznej. Ze względu na zawartość laktozy lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ze względu na obecność laku azorubiny preparat może powodować reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Skala częstości występowania działań niepożądanych:
- bardzo często – częściej niż u 1 na 10 pacjentów
- często – częściej niż u 1 na 100 pacjentów, ale rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów
- niezbyt często – częściej niż u 1 na 1000 pacjentów, ale rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów
- rzadko – częściej niż u 1 na 10000 pacjentów, ale rzadziej niż u 1 na 1000 pacjentów
- bardzo rzadko – rzadziej niż u 1 na 10000 pacjentów, nieznana (częstość nie może być określona na
  podstawie dostępnych danych)

Często:
Reakcje nadwrażliwości (alergiczne), trombocytopenia (niedobór płytek krwi), powiększenie węzłów
chłonnych, gorączka, bóle stawów, uszkodzenie kłębuszków nerkowych, infekcja dróg moczowych,
pokrzywka, rumień, świąd, zapalenie jamy ustnej.
Niezbyt często:
Agranulocytoza (niedobór jednego z rodzajów białych krwinek – granulocytów obojętnochłonnych),
niedokrwistość aplastyczna (stan niewydolności szpiku kostnego), niedokrwistość hemolityczna
(obniżona ilość krwinek czerwonych i hemoglobiny), leukopenia (niedobór białych krwinek).
Rzadko:
Miastenia rzekomoporaźna (choroba charakteryzująca się nużliwością mięśni szkieletowych), zespół
toczniopodobny (rumień skóry, pokrzywka, świąd), zespół Goodpasture’a (zaburzenia oddychania,
krwioplucie, osłabienie i zmęczenie), złuszczające zapalenie skóry (gorączka, czerwona, pogrubiała
i złuszczająca się skóra, obrzęk, bolesność węzłów chłonnych, niespecyficzne wybroczyny), toksyczne
martwicze oddzielanie się naskórka tzw. zespół Lyella (zaczerwieniona, napięta, swędząca, paląca
i złuszczająca się skóra, ból gardła, gorączka i/lub dreszcze, zaczerwienienie i podrażnienie gałek
ocznych), pęcherzyca (tworzenie się pęcherzy na skórze), żółtaczka cholestatyczna wywołana
zastojem żółci (czarny mocz, świąd, jasne stolce, zażółcenie skóry i (lub oczu)), zapalenie nerwu
wzrokowego, szumy uszne, przewlekłe zapalenie oskrzeli, zapalenie trzustki, nawrót choroby
wrzodowej żołądka.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C 02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Lek tworzy związki kompleksowe z metalami ciężkimi, dlatego w przypadku stosowania preparatów żelaza należy zachować dwugodzinną przerwę pomiędzy przyjmowaniem tych preparatów a penicylaminą. Preparatu nie należy stosować jednocześnie z lekami hamującymi czynność szpiku kostnego takimi jak preparaty złota, leki przeciwmalaryczne, cytostatyki, oksyfenylobutazon czy fenylobutazon. Lek zwiększa zapotrzebowanie organizmu na witaminę B₆. Penicylamina jest antagonistą pirydoksyny, a także zwiększa wydalanie pirydoksyny w moczu, co może przyczynić się do powstania niedokrwistości czy obwodowego zapalenia nerwów.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl