Darzalex 120 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 fiolka 15 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 1800 mg daratumumabu (120 mg daratumumabu w 1 ml). Daratumumab jest ludzkim monoklonalnym przeciwciałem IgG1K przeciw antygenowi CD38, produkowanym w linii komórkowej ssaków (jajnika chomika chińskiego ) z zastosowaniem technologii rekombinacji DNA. Roztwór zawiera sorbitol.

Daratumumab

Lek przeciwnowotworowy. Daratumumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1κ, które łączy się z białkiem CD38, prezentowanym w dużej ilości na powierzchni komórek nowotworowych szpiczaka mnogiego, a także na innych rodzajach komórek i tkanek w różnych poziomach. Białko CD38 ma wiele funkcji, takich jak: receptor pośredniczący w adhezji komórek, przenoszenie sygnałów i aktywność enzymatyczna. Daratumumab wykazał w warunkach in vivo silne hamowanie wzrostu komórek nowotworowych z ekspresją CD38. Na podstawie badań in vitro stwierdzono, że daratumumab może wykorzystywać wiele funkcji efektorowych, powodując śmierć komórek nowotworowych za pośrednictwem układu immunologicznego. Daratumumab może indukować lizę komórek nowotworowych za pomocą cytotoksyczności zależnej od układu dopełniacza, cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał i fagocytozy komórek zależnej od przeciwciał w nowotworach z ekspresją CD38. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim ekspozycja na daratumumab w monoterapii oceniana po podaniu zalecanej dawki 1800 mg leku w postaci podskórnej (co tydzień przez 8 tyg., co 2 tyg. przez 16 tyg., a następnie co miesiąc) w porównaniu do daratumumabu podawanego dożylnie w dawce 16 mg/kg w tym samym schemacie dawkowania, wykazała nie gorsze wyniki dla pierwszorzędowego punktu końcowego w odniesieniu do wartości maksymalnej C_min (przed podaniem dawki w cyklu 3., dniu 1.), ze średnią ± SD, wynoszącą 593 ± 306 μg/ml, w porównaniu do 522 ± 226 μg/ml dla dożylnego daratumumabu, z ilorazem średnich geometrycznych 107,93% (90% CI: 95,74 - 121,67). We wszystkich wskazaniach ekspozycja na daratumumab była podobna jak w monoterapii. Po podaniu zalecanej dawki 1800 mg leku, roztwór do wstrzykiwań podskórnych, C_max zwiększyły się o 4,8 razy, a całkowita ekspozycja (AUC_{0-7 dni}) zwiększyła się o 5,4 razy od pierwszej dawki do ostatniej dawki cotygodniowej (dawka 8.). Największe C_min leku, są zwykle obserwowane na końcu tygodniowych schematów dawkowania zarówno w monoterapii, jak i terapii skojarzonej. Biodostępność wynosi 69%. T_max występuje po ok. 70-72 h.

Szpiczak mnogi. Lek jest wskazany: w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub z bortezomibem, melfalanem i prednizonem, w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych; w skojarzeniu z bortezomibem, lenalidomidem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim; w skojarzeniu z bortezomibem, talidomidem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych; w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub bortezomibem i deksametazonem, w leczeniu dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy otrzymali co najmniej jedną wcześniejszą terapię; w skojarzeniu z pomalidomidem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy otrzymali wcześniej jedną linię leczenia obejmującą inhibitor proteosomu i lenalidomid i wykazali oporność na leczenie lenalidomidem, lub którzy otrzymali co najmniej dwie wcześniejsze terapie zawierające lenalidomid i inhibitor proteasomu i wykazali progresję choroby w trakcie lub po ostatniej terapii; jako monoterapia u dorosłych pacjentów z nawrotowym i opornym na leczenie szpiczakiem mnogim, których wcześniejsze leczenie obejmowało inhibitor proteasomu i lek immunomodulujący i u których nastąpiła progresja choroby w trakcie ostatniego leczenia. Tlący się szpiczak mnogi. Monotertapia w leczeniu dorosłych pacjentów z tlącym się szpiczakiem mnogim, u których występuje wysokie ryzyko rozwoju szpiczaka mnogiego. Amyloidoza łańcuchów lekkich (amyloidoza AL). W skojarzeniu z cyklofosfamidem, bortezomibem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznaną układową amyloidozą łańcuchów lekkich (AL).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie zaleca się stosowania leku w okresie ciąży i u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Brak danych lub istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania daratumumabu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach są niewystarczające w odniesieniu do toksycznego wpływu na reprodukcję. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia oraz przez 3 mies. od zakończenia stosowania daratumumabu. Nie wiadomo, czy daratumumab przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy też przerwać/wstrzymać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Podskórnie. Lek powinien być podawany przez wykwalifikowanego pracownika ochrony zdrowia, a pierwsza dawka powinna zostać podana w warunkach umożliwiających wykonanie resuscytacji. Ważne jest, aby sprawdzić etykiety fiolek, aby upewnić się, że pacjentowi zostanie podana odpowiednia postać (dożylna lub podskórna) i właściwa, zalecana dla danej postaci dawka. W przypadku pacjentów otrzymujących obecnie daratumumab w postaci dożylnej, DARZALEX, roztwór do wstrzykiwań podskórnych, może być stosowany jako alternatywa dożylnej postaci daratumumabu, począwszy od następnej zaplanowanej dawki. Przed i po wstrzyknięciu daratumumabu należy podać leki w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z infuzją (IRR). Szpiczak mnogi. Schemat dawkowania w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub pomalidomidem i deksametazonem (schemat cyklu 4-tygodniowego) i w monoterapii. Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: tygodnie: 1. do 8.: raz w tygodniu (w sumie 8 dawek); tygodnie: 9. do 24. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.): co 2 tyg. (w sumie 8 dawek); od 25. tyg. do progresji choroby (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg): co 4 tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg/tydz. (lub w zmniejszonej dawce 20 mg/tydz. u pacjentów w wieku >75 lat). W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. Schemat dawkowania daratumumabu w skojarzeniu z bortezomibem, melfalanem i prednizonem ([VMP]; schemat z cyklami 6-tygodniowymi). Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: tygodnie 1. do 6.: co tydzień (w sumie 6 dawek); tygodnie 7. do 54. (pierwsza dawka w schemacie co 3 tyg. podawana jest w 7. tyg.): co 3 tyg. (w sumie 16 dawek); od tygodnia 55. do progresji choroby (pierwsza dawka w schemacie co 4 tyg. podawana jest w 55. tyg): co 4 tyg. Bortezomib podaje się 2 razy w tyg. w tygodniach 1., 2., 4. i 5. w pierwszym cyklu 6-tygodniowym, następnie raz w tygodniu w tygodniach 1., 2., 4. i 5. przez 8 kolejnych cykli 6-tygodniowych. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, talidomidem i deksametazonem (schemat z cyklami 4-tygodniowymi), w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych (ASCT). Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: indukcja: tygodnie 1. do 8.: co tydzień (w sumie 8 dawek); tygodnie 9. do 16. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.): co 2 tyg. (w sumie 4 dawki); przerwa na chemioterapię wysokodawkową i ASCT; konsolidacja: tygodnie 1. do 8. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 1. tyg. po wznowieniu leczenia po ASCT): co 2 tyg. (w sumie 4 dawki). Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 8., 9., 15., 16., 22. i 23. w cyklach 1. i 2. oraz w dawce 40 mg w dniach 1.-2. i 20 mg w kolejnych dniach dawkowania (dniach 8., 9., 15., 16.) w cyklach 3.-4. Deksametazon w dawce 20 mg powinien być podawany w dniach 1., 2., 8., 9., 15., 16. w cyklach 5. i 6. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, lenalidomidem i deksametazonem (schemat z cyklami 4-tygodniowymi) w leczeniu nowo zdiagnozowanych pacjentów kwalifikujących się do autologicznego przeszczepu komórek macierzystych (ASCT). Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: indukcja: tygodnie 1. do 8.: co tydzień (w sumie 8 dawek); tygodnie 9. do 16. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.): co 2 tyg. (w sumie 4 dawki); przerwa na chemioterapię wysokodawkową i ASCT; konsolidacja: tygodnie 17. do 24. (tydz. 17. odpowiada ponownemu rozpoczęciu leczenia po zakończeniu ASCT): co 2 tyg. (w sumie 4 dawki); leczenie podtrzymujące: od tygodnia 25. do progresji choroby (daratumumabu można przerwać u pacjentów, którzy osiągnęli ujemny wynik MRD utrzymujący się przez 12 mies. i otrzymywali leczenie podtrzymujące przez co najmniej 24 mies.): co 4 tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg w dniach 1.-4. i w dniach 9.-12. każdego 28-dniowego cyklu podczas indukcji i konsolidacji. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, lenalidomidem i deksametazonem (schemat z cyklami 3-tygodniowymi) w leczeniu nowo zdiagnozowanych pacjentów niekwalifikujących się do ASCT. Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: tygodnie: 1. do 6.: raz w tygodniu (w sumie 6 dawek); tygodnie: 7. do 24. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 3 tyg. podaje się w 7. tyg.): co 3 tyg. (w sumie 6 dawek); od 25. tygodnia do progresji choroby (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 10. tyg.): co 4 tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 20 mg w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11 i 12. każdego 21- dniowego cyklu, w cyklach 1.-8. U pacjentów w wieku >75 lat lub z niedowagą (BMI <18,5) deksametazon można podawać w dawce 20 mg w dniach 1., 4., 8. i 11. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem (schemat z cyklami 3-tygodniowymi). Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: tygodnie: 1. do 9.: raz w tygodniu (w sumie 9 dawek); tygodnie: 10. do 24. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 3 tyg. podaje się w 10. tyg.): co 3 tyg. (w sumie 5 dawek); od 25. tyg. do progresji choroby (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg podaje się w 25. tyg.): co 4 tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 20 mg w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11 i 12. pierwszych 8 cykli leczenia bortezomibem lub w dawce zmniejszonej do 20 mg/tydz. u pacjentów w wieku >75 lat, z niedowagą (BMI <18,5), źle kontrolowaną cukrzycą lub wcześniejszą nietolerancją terapii steroidami. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. Tlący się szpiczak mnogi. Schemat dawkowania w monoterapii (4-tygodniowy cykl dawkowania). Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: tygodnie 1. do 8.: raz w tygodniu (w sumie 8 dawek); tygodnie 9. do 24. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tygodnie podaje się w 9. tyg.): co 2 tyg. (w sumie 8 dawek); od tyg. 25. do progresji choroby lub maksymalnie 3 lata (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg.): co 4 tyg. Amyloidoza AL. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, cyklofosfamidem i deksametazonem (schemat z cyklami 4-tygodniowymi). Zalecana dawka daratumumabu wynosi 1800 mg, podawana przez ok. 3–5 min: tygodnie 1. do 8.: raz w tygodniu (w sumie 8 dawek); tygodnie 9. do 24. (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tygodnie podaje się w 9. tyg.): co 2 tyg. (w sumie 8 dawek); od tyg. 25. do progresji choroby (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg.): co 4 tyg. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. Pominięcie dawki. W razie pominięcia zaplanowanej dawki daratumumabu, należy podać ją tak szybko jak to możliwe, a schemat dawkowania należy odpowiednio dostosować, utrzymując odstępy pomiędzy dawkami. Modyfikacje dawki. Nie zaleca się zmniejszania dawki daratumumabu. W razie toksyczności hematologicznej może być konieczne opóźnienie podania dawki, by umożliwić powrót liczby krwinek do normy. W celu uzyskania informacji na temat leków podawanych z daratumumabem, patrz odpowiednie ChPL. W badaniach klinicznych nie była wymagana modyfikacja szybkości podawania ani dawki daratumumabu, w celu opanowania IRR. Preparaty zalecane do jednoczesnego stosowania. Leki podawane przed wstrzyknięciem. W celu zmniejszenia ryzyka IRR należy wszystkim pacjentom, na 1-3 h przed każdym podaniem daratumumabu, podać leki podawane przed wstrzyknięciem (doustnie lub dożylnie) w następujący sposób: kortykosteroid (długodziałający lub o średnim czasie działania): monoterapia: metyloprednizolon 100 mg lub równoważną dawkę innego kortykosteroidu. Po drugim wstrzyknięciu dawkę kortykosteroidu można zmniejszyć do 60 mg metyloprednizolonu; terapia skojarzona: deksametazon 20 mg (lub odpowiednik), podawany przed każdym wstrzyknięciem daratumumabu. Gdy w schemacie podstawowym znajduje się deksametazon, jego dawka terapeutyczna będzie zastępować premedykację w dniach podania daratumumabu. Nie należy podawać dodatkowych kortykosteroidów, wchodzących w skład schematu podstawowego (np. prednizonu), w dniach podania daratumumabu, gdy pacjent otrzymał deksametazon (lub odpowiednik) w premedykacji; leki przeciwgorączkowe (paracetamol 650 do 1000 mg); leki przeciwhistaminowe (doustnie lub dożylnie difenhydramina 25 do 50 mg lub lek równoważny); u pacjentów z tlącym się szpiczakiem mnogim zaleca się stosowanie inhibitora leukotrienów (montelukast 10 mg doustnie lub odpowiednik) w 1. dniu 1. cyklu. Leki podawane po wstrzyknięciu. W celu zmniejszenia ryzyka późnych IRR należy po wstrzyknięciu podać: monoterapia: przez 2 dni, po każdym wstrzyknięciu (zaczynając od dnia po wstrzyknięciu) należy podawać doustny kortykosteroid (20 mg metyloprednizolonu lub równoważną dawkę kortykosteroidu o średnim czasie działania lub długodziałającego, zgodnie z lokalnymi standardami); terapia skojarzona: należy rozważyć podanie małej dawki doustnej metyloprednizolonu (≤20 mg) lub odpowiednika dzień po wstrzyknięciu daratumumabu. Jednak, jeśli dzień po wstrzyknięciu daratumumabu podawany jest kortykosteroid wchodzący w skład schematu podstawowego (np. deksametazon, prednizon), podawanie dodatkowych leków po wstrzyknięciu może nie być konieczne. Jeśli po pierwszych 3 wstrzyknięciach pacjent nie doświadcza istotnych IRR, można przerwać stosowanie kortykosteroidów podawanych po wstrzyknięciu (z wyłączeniem kortykosteroidów ze schematu podstawowego). Ponadto, u pacjentów z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie, należy rozważyć zastosowanie po wstrzyknięciu krótko- i długodziałających leków rozszerzających oskrzela oraz wziewnych kortykosteroidów. Wg uznania lekarza, po pierwszych 4 wstrzyknięciach, jeśli pacjent nie doświadcza istotnych IRR, można rozważyć odstawienie leków wziewnych. Zapobieganie reaktywacji wirusa półpaśca. Należy rozważyć profilaktykę przeciwwirusową zapobiegającą reaktywacji wirusa półpaśca. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie przeprowadzano badań daratumumabu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Na podstawie populacyjnych analiz farmakokinetyki (PK), nie wymaga się dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Nie przeprowadzano badań daratumumabu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie wymaga się dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci <18 lat; brak danych. Ograniczona liczba pacjentów o mc. >120 kg była badana przy użyciu stałej dawki (1800 mg) daratumumabu i nie ustalono skuteczności u tych pacjentów. Obecnie nie zaleca się dostosowywania dawki w zależności od masy ciała. Sposób podania. Lek nie jest przeznaczony do podawania dożylnego i powinien być podawany wyłącznie we wstrzyknięciu podskórnym, w dawkach właściwych dla tej drogi podawania. Aby uniknąć zatkania się igły, należy umieścić igłę daratumumabu do wstrzykiwań podskórnych do tkanki podskórnej brzucha w odległości ok. 7,5 cm w prawo lub lewo od pępka przez ok. 3-5 min. Nie wstrzykiwać roztworu daratumumabu do wstrzykiwań podskórnych w inne miejsca ciała, ponieważ nie ma dostępnych danych. Miejsca wstrzyknięć należy zamieniać naprzemiennie przy kolejnych wstrzyknięciach. Leku nie należy wstrzykiwać w miejsca, w których skóra jest zaczerwieniona, zasiniona, wrażliwa, stwardniała lub w miejsca, gdzie występują blizny. Należy wstrzymać lub spowolnić szybkość podawania, jeśli pacjent odczuwa ból. W przypadku, gdy ból nie zmniejsza się po spowolnieniu wstrzyknięcia, można wybrać drugie miejsce wstrzyknięcia po przeciwnej stronie brzucha, aby podać resztę dawki. Podczas terapii daratumumabem, nie należy podawać innych leków do stosowania podskórnego w to samo miejsce, co daratumumab.

Reakcje związane z infuzją (IRR). Lek może powodować ciężkie i (lub) poważne IRR, w tym reakcje anafilaktyczne. Większość IRR wystąpiło po pierwszym wstrzyknięciu, w dniu leczenia i były one stopnia 1-2. IRR występujące przy kolejnych wstrzyknięciach lub późniejsze IRR stwierdzano u 1% pacjentów. Należy premedykować pacjentów z zastosowaniem leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i kortykosteroidów a także obserwować i konsultować pod kątem IRR, szczególnie podczas pierwszego i drugiego wstrzyknięcia. U pacjentów z utajonym szpiczakiem mnogim należy rozważyć podanie w premedykacji leków z grupy inhibitorów leukotrienów w dniu 1 cyklu 1. W razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej lub zagrażającej życiu reakcji (4.st.), należy natychmiast wdrożyć odpowiednie działania. Należy natychmiast i trwale przerwać leczenie daratumumabem. By zmniejszyć ryzyko późnych IRR, należy po wstrzyknięciu daratumumabu podawać wszystkim pacjentom doustne kortykosteroidy. Pacjenci z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie mogą po wstrzyknięciu wymagać podania dodatkowych preparatów, aby zapobiec powikłaniom oddechowym. U pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc należy rozważyć zastosowanie po wstrzyknięciu leków (np. krótko i długo działających leków rozszerzających oskrzela i wziewnych kortykosteroidów). W razie wystąpienia objawów ze strony oczu należy przerwać infuzję daratumumabu i niezwłocznie przeprowadzić konsultację okulistyczną przed wznowieniem podawania daratumumabu. Lek może nasilić neutropenię i trombocytopenię indukowaną schematem podstawowym terapii. Należy okresowo w trakcie terapii badać całkowitą liczbę krwinek, zgodnie z ChPL leków stosowanych w schemacie podstawowym. Należy obserwować pacjentów z neutropenią, czy nie występują objawy zakażenia. Może być konieczne opóźnienie daratumumabu, by umożliwić powrót liczby krwinek do normy. U pacjentów z mniejszą masą ciała otrzymujących daratumumab, roztwór do wstrzykiwań podskórnych, obserwowano większy odsetek neutropenii; nie wiązało się to jednak z większym odsetkiem ciężkich infekcji. Nie zaleca się zmniejszania dawki daratumumabu. Można rozważyć leczenie wspomagające z zastosowaniem przetoczeń krwi lub podaniem czynników wzrostu. U pacjentów leczonych daratumumabem stwierdzano reaktywację wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV), w niektórych przypadkach zakończoną zgonem. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia daratumumabem, należy wykonać badanie przesiewowe na obecność HBV. U pacjentów z pozytywnymi wynikami badań serologicznych na obecność HBV należy monitorować kliniczne i laboratoryjne objawy reaktywacji HBV, w trakcie i przez co najmniej 6 mies. po zakończeniu leczenia daratumumabem. Należy postępować zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi a w razie potrzeby klinicznej rozważyć konsultację ze specjalistą z dziedziny chorób wątroby. U pacjentów, u których wystąpiła reaktywacja HBV podczas stosowania daratumumabu, należy wstrzymać leczenie preparatem i wdrożyć odpowiednie leczenie. Wznowienie leczenia daratumumabem u pacjentów, u których reaktywacja HBV jest odpowiednio kontrolowana, należy omówić z lekarzami posiadającymi doświadczenie w leczeniu WZW B. Istnieje możliwość zmniejszenia skuteczności leku u pacjentów o mc. >120 kg. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość sorbitolu, pacjenci z dziedziczną nietolerancją fruktozy (HFI) nie powinni otrzymywać tego leku. 1 dawka leku zawiera również mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, co oznacza, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Reakcje związane z infuzją
Należy niezwłocznie powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce, jeśli wystąpią jakiekolwiek
z następujących objawów w ciągu 3-4 dni od wstrzyknięcia. Mogą być potrzebne dodatkowe leki lub
wstrzyknięcia mogą zostać wstrzymane lub trwale przerwane.

Te reakcje mogą obejmować następujące objawy:
Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- dreszcze
- ból gardła, kaszel
- nudności
- wymioty
- swędzący, zakatarzony lub zatkany nos
- uczucie skrócenia oddechu lub inne problemy oddechowe.

Częste (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
- dyskomfort w klatce piersiowej
- zawroty głowy i zamroczenie (niedociśnienie)
- swędzenie
- świszczący oddech.

Rzadkie (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 osób):
- ciężka reakcja alergiczna, która może obejmować obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, języka lub
  gardła, trudności z przełykaniem lub oddychaniem lub swędzącą wysypkę (pokrzywkę). Patrz
  punkt 2
- ból oczu
- niewyraźne widzenie.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek z powyższych reakcji związanych z infuzją, należy niezwłocznie
powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce.

Reakcje w miejscu wstrzyknięcia
Reakcje skórne w miejscu wstrzyknięcia lub w okolicy, mogą wystąpić po wstrzyknięciu leku
DARZALEX, roztwór do wstrzykiwań podskórnych. Reakcje te są częste (mogą wystąpić u mniej niż
1 na 10 osób). Objawy w miejscu wstrzyknięcia mogą obejmować zaczerwienienie skóry, świąd,
obrzęk, ból, zasinienie, wysypkę, krwawienie.

Inne działania niepożądane

Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- gorączka
- uczucie silnego zmęczenia
- biegunka
- zaparcia
- ból brzucha
- zmniejszony apetyt
- trudności z zasypianiem
- ból głowy
- uszkodzenie nerwów, które może objawiać się: mrowieniem, drętwieniem lub bólem
- wysypka
- skurcze mięśni
- ból stawów
- obrzęk dłoni, kostek lub stóp
- uczucie osłabienia
- ból pleców
- zapalenie płuc
- zapalenie oskrzeli
- zakażenie dróg oddechowych – tj. nosa, zatok lub gardła
- mała liczba czerwonych krwinek przenoszących tlen (niedokrwistość)
- mała liczba białych krwinek zwalczających zakażenia (neutropenia, limfopenia, leukopenia)
- mała liczba płytek krwi odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi (trombocytopenia)
- małe stężenie potasu we krwi (hipokaliemia)
- COVID-19.

Częste (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
- nieregularny rytm serca (migotanie przedsionków)
- gromadzenie się płynu w płucach skutkujące dusznością
- zakażenie dróg moczowych
- ciężkie zakażenie całego organizmu (posocznica - sepsa)
- odwodnienie
- duże stężenie cukru we krwi
- małe stężenie wapnia we krwi
- mała ilość przeciwciał zwanych „immunoglobulinami” we krwi, które pomagają zwalczać
  zakażenia (hipogammaglobulinemia)
- uczucie zawrotów głowy
- omdlenie
- ból mięśni klatki piersiowej
- dreszcze
- świąd
- niezwykłe uczucie na skórze (takie jak mrowienie lub pełzanie)
- zapalenie trzustki
- wysokie ciśnienie tętnicze krwi.

Niezbyt częste (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób):
- zapalenie wątroby
- zakażenie wirusem typu opryszczki (zakażenie cytomegalowirusem).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Jest mało prawdopodobne by dla daratumumabu, będącego przeciwciałem monoklonalnym IgG1κ, wydalanie nerkowe i metabolizm przy udziale enzymów wątrobowych były głównymi drogami eliminacji. W związku z tym nie oczekuje się, by zmiany aktywności enzymów metabolizujących leki mogły wpływać na eliminację daratumumabu. Ponieważ daratumumab ma duże powinowactwo do unikalnego epitopu na CD38, nie należy spodziewać się także, by wpływał on na aktywność enzymów metabolizujących leki. Badania farmakokinetyki klinicznej postaci dożylnych lub podskórnych daratumumabu w skojarzeniu z lenalidomidem, pomalidomidem, talidomidem, bortezomibem, melfalanem, prednizonem, karfilzomibem, cyklofosfamidem i deksametazonem wykazały brak istotnych klinicznie interakcji pomiędzy daratumumabem i tymi małocząsteczkowymi preparatami. Wpływ na wyniki pośredniego testu antyglobulinowego (pośredni test Coombs`a). Daratumumab wiąże się z CD38 na erytrocytach i wpływa na wyniki testów zgodności, w tym testów przesiewowych i krzyżowych przeciwciał. Metody zmniejszające wpływ daratumumabu obejmują: użycie ditiotreitolu (DTT) w badanej próbce, celem rozbicia wiązania daratumumabu lub inne lokalnie uznane metody. Ponieważ układ grupowy Kell jest także wrażliwy na DTT, jednostki krwi Kell-ujemne można przetaczać tylko po wykluczeniu lub zidentyfikowaniu alloprzeciwciał z zastosowaniem RBCs potraktowanych DTT. Alternatywnie, można także rozważyć badanie fenotypu lub genotypu. Wpływ na wyniki elektroforezy białek surowicy oraz immunofiksacji. Daratumumab może być wykrywany za pomocą elektroforezy białek surowicy (SPE) oraz immunofiksacji (IFE), stosowanych w monitorowaniu chorobowych immunoglobulin monoklonalnych (białka M). Może to skutkować fałszywie dodatnimi wynikami badań SPE i IFE u pacjentów z białkiem szpiczakowym IgG kappa, wpływającym na wstępną ocenę całkowitej odpowiedzi, wg kryteriów IMWG. U pacjentów z utrzymującą się bardzo dobrą częściową odpowiedzią, gdy podejrzewa się zakłócający wpływ daratumumabu, należy rozważyć zastosowanie zwalidowanej, swoistej dla daratumumabu metody oznaczania IFE, w celu odróżnienia daratumumabu od innych pozostałych endogennych białek M w surowicy pacjenta, aby umożliwić ocenę całkowitej odpowiedzi.

Janssen-Cilag Polska Sp. z o.o.
ul. Iłżecka 24
02-135 Warszawa
22-237-60-00
[email protected]
www.janssen.com/poland/