Depo-Medrol z lidokainą (40 mg+10 mg)/ml zawiesina do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 40 mg octanu metyloprednizolonu oraz 10 mg chlorowodorku lidokainy jednowodnego. Lek zawiera alkohol benzylowy (8,7 mg/ml).

Preparat zawiera syntetyczny glikokortykosteroid o silnym działaniu przeciwzapalnym oraz lek miejscowo znieczulający. Metyloprednizolon jest glukokortykosteroidem o silnym, przedłużonym działaniu przeciwzapalnym. Hamuje on miejscowy stan zapalny spowodowany czynnikami mechanicznymi, chemicznymi lub immunologicznymi. Lidokaina jest silnym lekiem typu amidowego znieczulającym miejscowo. Metyloprednizolon jest szeroko dystrybuowany do tkanek, przenika przez barierę krew-mózg i jest wydzielany do mleka matki. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi ok. 77%. Stopień wiązania lidokainy z białkami osocza zależy od jej stężenia; stopień wiązania zmniejsza się wraz ze wzrostem stężenia (przy stężeniach 1-5 μg/ml wynosi 60-80%). Stopień wiązania zależy również od stężenia alfa 1-kwaśnej glikoproteiny w osoczu. Metyloprednizolon jest metabolizowany w wątrobie do nieaktywnych metabolitów (głównie z udziałem CYP3A4). Lidokaina jest metabolizowana głównie w wątrobie (przy udziale CYP1A2, CYP3A4, CYP2A6 i CYP2E1). Średni T_0,5 w fazie eliminacji całkowitego metyloprednizolonu wynosi 1,8-5,2 h. T_0,5 w fazie eliminacji lidokainy po dożylnym wstrzyknięciu bolusa wynosi zazwyczaj 1,5-2 h. Tylko 3% lidokainy jest wydalane przez nerki w postaci niezmienionej. Ok. 73% lidokainy trafia do moczu w postaci metabolitu.

Glikokortykosteroidy powinny być stosowane jedynie jako terapia objawowa. Preparat jest wskazany do krótkotrwałego podawania, jako terapia uzupełniająca w okresie ostrego epizodu lub zaostrzenia w następujących chorobach: zapalenie błony maziowej w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów; reumatoidalne zapalenie stawów; pourazowa choroba zwyrodnieniowa stawów; ostre i podostre zapalenie kaletki maziowej; zapalenie nadkłykcia; ostre nieswoiste zapalenie pochewki ścięgna; ostre dnawe zapalenie stawów. Preparat może mieć również zastosowanie w leczeniu guzów torbielowatych, zapaleń rozścięgien lub zapaleń ścięgien (ganglionów).

Nadwrażliwość na metyloprednizolon, na lidokainę lub inne leki miejscowo znieczulające typu amidowego, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Układowe zakażenia grzybicze. Podanie dooponowe (dokanałowe). Podanie donaczyniowe (dożylne). Podanie domięśniowe. Podanie nadtwardówkowe. Podanie do nosa i gałki ocznej, a także do innych miejsc (skóra pokrywająca czaszkę, jama ustno-gardłowa, zwój klinowo-podniebienny). Wcześniaki i noworodki.

Dopóki nie zostaną przeprowadzone odpowiednie badania dotyczące wpływu octanu metyloprednizolonu z lidokainą na procesy rozrodcze u ludzi, preparat ten nie powinien być podawany kobietom ciężarnym, chyba że po dokonaniu dokładnej oceny stosunku korzyści do ryzyka dla matki i płodu. Kortykosteroidy przenikają przez barierę łożyskową. W jednym retrospektywnym badaniu stwierdzono większą częstość przypadków niskich mas urodzeniowych niemowląt urodzonych przez matki przyjmujące kortykosteroidy. U ludzi, ryzyko wystąpienia niskiej masy urodzeniowej wykazuje zależność od podawanej dawki. Ryzyko to może być zmniejszone poprzez podawanie niższych dawek kortykosteroidów. Nie stwierdzono wpływu kortykosteroidów na przebieg porodu. U niemowląt urodzonych przez matki długotrwale stosujące kortykosteroidy w okresie ciąży obserwowano rozwój zaćmy. Noworodki urodzone przez matki, które otrzymywały znaczne dawki glikokortykosteroidów w trakcie ciąży, należy starannie obserwować i badać pod kątem objawów niewydolności kory nadnerczy, mimo, że u niemowląt, które były narażone na kortykosteroidy in utero, rzadko występuje noworodkowa niewydolność kory nadnerczy. Lidokaina łatwo przenika przez barierę łożyskową. Stosowanie miejscowe anestetyków, takich jak lidokaina podczas ciąży i porodu, może wiązać się z występowaniem działań niepożądanych u matki i płodu. Lek może być stosowany przez kobiety karmiące piersią, tylko po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka u matki i niemowlęcia. Kortykosteroidy i lidokaina przenikają do mleka matki. U dzieci karmionych piersią kortykosteroidy, które przeniknęły do mleka matki mogą hamować wzrost i zakłócać wytwarzanie endogennych glikokortykosteroidów. Zawarty w preparacie alkohol benzylowy może przenikać przez łożysko; duże objętości alkoholu benzylowego podawać ze szczególną ostrożnością i tylko w razie konieczności u kobiet w ciąży lub karmiących piersią z powodu ryzyka kumulacji i toksycznego działania (kwasicy metabolicznej). W badaniach na zwierzętach wykazano, że kortykosteroidy mają działanie upośledzające płodność.

Okołostawowo lub dostawowo. Leczenie octanem metyloprednizolonu z lidokainą nie eliminuje potrzeby zastosowania innych leków. Chociaż ta metoda leczenia prowadzi do złagodzenia objawów, nie zapewnia pod żadnym względem wyleczenia, a hormon nie wpływa na przyczynę zapalenia. Reumatoidalne zapalenie stawów i choroba zwyrodnieniowa stawów. Wielkość dawki metyloprednizolonu do podania dostawowego zależy od wielkości stawu i ciężkości leczonego stanu u danego pacjenta. W przypadkach schorzeń przewlekłych wstrzyknięcia można powtarzać w odstępach od 1 do 5 lub więcej tygodni, zależnie od stopnia zmniejszenia objawów uzyskanego dzięki podaniu pierwszego wstrzyknięcia. Orientacyjne dawki metyloprednizolonu: staw duży (kolanowy, skokowy, barkowy) - 20-80 mg; staw średni (łokciowy, nadgarstki) - 10-40 mg; staw mały (śródręczno-paliczkowy, międzypaliczkowy, mostkowo-obojczykowy, barkowo-obojczykowy) - 4-10 mg. Sposób podania. Zaleca się, aby przed wykonaniem wstrzyknięcia dostawowego dokładnie zapoznać się z anatomią danego stawu. Aby uzyskać optymalne działanie przeciwzapalne, wstrzyknięcie należy wykonać do przestrzeni maziówkowej. Z zastosowaniem jałowej techniki typowej dla wykonywania nakłucia lędźwiowego, należy szybko wprowadzić do przestrzeni maziówkowej jałową igłę rozmiaru od 20 do 24 (założoną na suchą strzykawkę). W celu sprawdzenia, czy igła została wprowadzona do przestrzeni stawowej, należy wykonać aspirację tylko kilku kropel płynu stawowego. Wstrzyknięcie do każdego stawu wykonuje się w miejscu, w którym jama maziówkowa znajduje się najbardziej powierzchniowo i jest w największej mierze wolna od dużych naczyń i nerwów. Po wprowadzeniu igły w miejsce wstrzyknięcia wyjmuje się strzykawkę, do której wykonano aspirację, i zastępuje ją drugą strzykawką zawierającą pożądaną ilość metyloprednizolonu octanu z lidokainą. Następnie wykonuje się aspirację niewielkiej ilości płynu stawowego, aby upewnić się, czy igła nadal znajduje się w przestrzeni maziówkowej. Po wykonaniu wstrzyknięcia należy kilka razy łagodnie poruszyć stawem, co pomaga w wymieszaniu zawiesiny z płynem stawowym. Miejsce wstrzyknięcia przykrywa się następnie niewielkim, jałowym opatrunkiem. Właściwymi miejscami wykonywania wstrzyknięć dostawowych są stawy kolanowe, skokowe, nadgarstkowe, łokciowe, barkowe, międzypaliczkowe i biodrowe. Wprowadzenie igły do stawu biodrowego jest często trudne; należy uważać, aby nie przebić dużych naczyń krwionośnych, które przebiegają w tej okolicy. Stawy niedostępne anatomicznie, takie jak stawy kręgosłupa i stawy krzyżowo-biodrowe, w których brak jest przestrzeni maziówkowej nie są odpowiednim miejscem do wykonania wstrzyknięcia. Niepowodzenia leczenia najczęściej wynikają z tego, że nie udało się podać leku do przestrzeni stawowej, chociaż w niektórych przypadkach leczenie może nie powieść się również pomimo prawidłowego wykonania wstrzyknięcia do jamy stawowej potwierdzonego aspiracją płynu. Leczenie miejscowe nie wpływa na podstawowy proces chorobowy, w związku z czym zawsze, gdy jest to możliwe, należy je uzupełnić fizykoterapią i korekcją ortopedyczną. Zapalenie kaletki maziowej. Sposób podania. Należy starannie oczyścić obszar wokół miejsca wstrzyknięcia i w razie potrzeby zastosować znieczulenie miejscowe. Do kaletki stawowej wprowadza się jałową igłę o rozmiarze od 20 do 24 założoną na suchą strzykawkę, po czym aspiruje się płyn. Igłę należy pozostawić w miejscu a strzykawkę wymienić na kolejną, zawierającą pożądaną dawkę produktu. Po wykonaniu wstrzyknięcia należy wyjąć igłę i nałożyć niewielki opatrunek. Pozostałe stany: ganglion, zapalenie ścięgna, zapalenie nadkłykcia. Zależnie od ciężkości leczonego stanu, podawane dawki mogą wynosić od 4 do 30 mg. W leczeniu stanów nawracających lub przewlekłych konieczne może być powtórne wykonanie wstrzyknięcia. Sposób podania. W leczeniu, takich stanów jak zapalenie ścięgna lub zapalenie pochewki ścięgna, po zastosowaniu odpowiedniego środka antyseptycznego, należy uważać, aby wprowadzić zawiesinę do pochewki ścięgna, a nie do samej jego tkanki. Ścięgno łatwiej jest wyczuć dotykiem w pozycji rozciągniętej. W przypadku leczenia zapalenia nadkłykcia należy ostrożnie wyznaczyć granice obszaru największej bolesności i wstrzyknąć zawiesinę do tej okolicy. W przypadku ganglionów pochewek ścięgna zawiesinę należy wstrzyknąć bezpośrednio do torbieli. W wielu przypadkach, pojedyncze wstrzyknięcie leku znacznie zmniejsza wielkość torbieli stawowej, a nawet może spowodować jej zniknięcie.  Sposób podania. Okołostawowo lub dostawowo. Każde wstrzyknięcie należy wykonywać w warunkach jałowych. Leku nie należy rozcieńczać ani mieszać z innymi roztworami ze względu na możliwe niezgodności fizyczne. Po dostawowym podaniu kortykosteroidów należy uważać, aby uniknąć przeciążania stawów, w obrębie których uzyskano złagodzenie objawów. Zaniedbania pod tym względem mogą nasilać niszczenie stawu, które zdecydowanie przeważy nad korzyściami z podania steroidu. Nie należy wykonywać wstrzyknięć do stawów niestabilnych. W niektórych przypadkach powtarzane wstrzyknięcia dostawowe mogą spowodować niestabilność stawu. W wybranych przypadkach sugeruje się wykonanie kontrolnego badania RTG w celu wykrycia ewentualnego pogorszenia stanu stawu. Należy unikać miejscowego podawania steroidów do stawu objętego w przeszłości zakażeniem.

Konieczna jest obserwacja kliniczna i zastosowanie jak najkrótszego okresu leczenia u pacjentów należących do następujących grup zwiększonego ryzyka: pacjenci z cukrzycą - ujawnienie się cukrzycy utajonej lub zwiększenie zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe; pacjenci z nadciśnieniem - nasilenie nadciśnienia tętniczego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania. Kortykosteroidy, w tym metyloprednizolon, mogą zwiększać stężenie glukozy we krwi, prowadzić do pogłębienia istniejącej uprzednio cukrzycy oraz zwiększać ryzyko wystąpienia cukrzycy u osób długotrwale przyjmujących kortykosteroidy. Zaburzenia psychiczne. U pacjentów z chorobami psychicznymi w wywiadzie stosowanie glikokortykosteroidów może doprowadzić do pogorszenia istniejącej niestabilności emocjonalnej lub skłonności psychotycznych. W trakcie stosowania systemowych steroidów mogą wystąpić potencjalnie ciężkie psychiatryczne reakcje niepożądane. Objawy pojawiają się zwykle w ciągu kilku dni lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Większość reakcji ustępuje po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku, ale może być konieczne podjęcie właściwego leczenia. Po odstawieniu kortykosteroidów zgłaszano zaburzenia psychotyczne, ale częstość przypadków nie jest znana. Pacjentów i (lub) opiekunów należy zachęcać, aby kontaktowali się z lekarzem w przypadku wystąpienia u pacjenta objawów psychotycznych, zwłaszcza w przypadku podejrzenia nastroju depresyjnego lub myśli samobójczych. Pacjenci i (lub) opiekunowie powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia ewentualnych zaburzeń psychicznych w trakcie lub bezpośrednio po zakończeniu zmniejszania dawki/odstawiania kortykosteroidów systemowych. Wpływ na układ nerwowy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z zaburzeniami przebiegającymi z drgawkami oraz u pacjentów z miastenią. Odnotowano przypadki tłuszczakowatości nadtwardówkowej u pacjentów przyjmujących kortykosteroidy, zwykle w przypadku długotrwałego stosowania dużych dawek. Wpływ na narząd wzroku. Zaburzenia widzenia mogą wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Centralna chorioretinopatia surowicza może prowadzić do odwarstwienia siatkówki. Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do rozwoju zaćmy tylnej podtorebkowej i zaćmy jądrowej (w szczególności u dzieci), wytrzeszczu oczu lub zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, co może prowadzić do jaskry z możliwym uszkodzeniem nerwów wzrokowych, a także sprzyjać rozwojowi wtórnych zakażeń oczu wywoływanych przez grzyby lub wirusy. Należy uważnie stosować kortykosteroidy u pacjentów z opryszczką oczną lub półpaścem ocznym ze względu na ryzyko perforacji rogówki. Wpływ na serce. Ze względu na niekorzystny wpływ glikokortykosteroidów na układ sercowo-naczyniowy, co obejmuje dyslipidemię i nadciśnienie tętnicze, pacjenci z istniejącymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego mogą być narażeni na dodatkowy wpływ na układ sercowo-naczyniowy w przypadku stosowania wysokich dawek i długotrwałego leczenia. W związku z tym, takim pacjentom kortykosteroidy należy podawać z zachowaniem ostrożności i należy uwzględnić modyfikację ryzyka oraz, jeśli to konieczne, dodatkowe monitorowanie układu sercowo-naczyniowego. W przypadkach zastoinowej niewydolności serca należy zachować ostrożność przy stosowaniu układowych kortykosteroidów i podawać je wyłącznie, jeśli jest to absolutnie niezbędne. Wpływ na układ naczyniowy. Podczas stosowania kortykosteroidów zgłaszano występowanie zakrzepicy, w tym żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. W związku z tym kortykosteroidy powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów, u których występują zaburzenia zakrzepowo-zatorowe lub, którzy mogą być predysponowani do ich wystąpienia. Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Zaburzenia endokrynologiczne. Jeżeli u pacjentów poddawanych leczeniu kortykosteroidami wystąpi silny stres, wskazane jest zwiększenie dawkowania szybko działających kortykosteroidów przed, w okresie trwania i po zakończeniu sytuacji stresowej. Długotrwałe podawanie dawek terapeutycznych kortykosteroidów może prowadzić do zahamowania osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej (PPN) (wtórna niedoczynność kory nadnerczy). Stopień i czas trwania wywołanej niedoczynności nadnerczy są zmienne u poszczególnych pacjentów i zależą od dawki, częstości dawkowania, czasu podawania i czasu trwania leczenia glikokortykosteroidami. Po nagłym przerwaniu leczenia glikokortykosteroidami może także wystąpić "zespół odstawienia" steroidów, pozornie niezwiązany z niewydolnością kory nadnerczy. Zespół ten obejmuje takie objawy, jak: brak łaknienia, nudności, wymioty, letarg, ból głowy, gorączka, ból stawów, łuszczenie się skóry, ból mięśni, zmniejszenie masy ciała i (lub) niedociśnienie tętnicze. Uważa się, że te działania wynikają raczej z nagłej zmiany stężenia glikokortykosteroidów niż z małego stężenia kortykosteroidów. Należy unikać podawania glikokortykosteroidów pacjentom z chorobą Cushinga. Kortykosteroidy mają nasilone działanie u pacjentów z niedoczynnością tarczycy. Działania immunosupresyjne/zwiększona podatność na infekcje. Kortykosteroidy mogą zwiększać podatność na infekcje oraz mogą maskować niektóre objawy zakażenia. Ponadto podczas ich stosowania mogą się pojawiać nowe zakażenia. W trakcie stosowania kortykosteroidów może wystąpić zmniejszenie odporności organizmu i niezdolność do ograniczenia miejscowego zakażeń. Ze stosowaniem kortykosteroidów w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi wywierającymi wpływ na odporność komórkową, humoralną lub czynność granulocytów obojętnochłonnych mogą wiązać się zakażenia dowolnym mikroorganizmem chorobotwórczym, w tym zakażenia wirusowe, bakteryjne, grzybicze, pierwotniakowe lub choroby pasożytnicze, w dowolnej okolicy organizmu. Zakażenia te mogą być łagodne, a także ciężkie, czasami śmiertelne. Częstość występowania powikłań zakaźnych wzrasta w miarę zwiększania dawek kortykosteroidów. U osób z zakażeniem należy unikać wykonywania dostawowych, dokaletkowych lub dościęgnistych wstrzyknięć tych hormonów. Pacjenci przyjmujący leki immunosupresyjne są bardziej narażeni na infekcje niż osoby zdrowe np. ospa wietrzna i odra mogą mieć cięższy przebieg, a nawet przebiegać ze skutkiem śmiertelnym u nieszczepionych dzieci lub osób dorosłych przyjmujących kortykosteroidy. U pacjentów przyjmujących immunosupresyjne dawki kortykosteroidów przeciwwskazane jest stosowanie szczepionek na bazie żywych, osłabionych wirusów. Pacjentom tym można podać szczepionki inaktywowane lub wytworzone przy użyciu technologii biogenetycznych. Jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona lub mogą się one okazać nieskuteczne. Można wykonywać wskazane zabiegi immunizacji u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy w dawkach, które nie powodują immunosupresji. Stosowanie metyloprednizolonu octanu z lidokaną u osób z czynną gruźlicą należy ograniczyć do przypadków o przebiegu piorunującym lub rozsianym. Kortykosteroidy stosuje się wtedy w leczeniu choroby w skojarzeniu z odpowiednimi lekami przeciwgruźliczymi. Gdy podanie kortykosteroidów jest wskazane u pacjentów z gruźlicą utajoną lub z dodatnim wynikiem próby tuberkulinowej, konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów, gdyż może dojść do reaktywacji choroby. U tych pacjentów w trakcie długotrwałej kortykosteroidoterapii należy stosować chemioprofilaktykę. U pacjentów przyjmujących kortykosteroidy zgłaszano przypadki wystąpienia mięsaka Kaposiego. Przerwanie stosowania kortykosteroidów może prowadzić do remisji klinicznej. Rola glikokortykosteroidów w leczeniu wstrząsu septycznego jest kontrowersyjna, przy czym we wczesnych badaniach opisywano zarówno ich korzystne, jak i szkodliwe działania. Niedawno zasugerowano, że uzupełniające podawanie kortykosteroidów jest korzystne u pacjentów z rozwiniętym wstrząsem septycznym, u których występowały objawy niewydolności kory nadnerczy. Nie zaleca się jednak ich rutynowego stosowania w leczeniu wstrząsu septycznego. W przeglądzie systematycznym przedstawiono wniosek, że krótkoterminowe stosowanie dużych dawek kortykosteroidów nie jest uzasadnione. Jednak metaanaliza i badania przeglądowe wskazują, że dłuższe stosowanie (przez 5-11 dni) małych dawek kortykosteroidów może zmniejszyć umieralność, zwłaszcza wśród pacjentów ze wstrząsem septycznym, u których niezbędne jest stosowanie leków presyjnych w celu utrzymania odpowiedniego ciśnienia krwi. Wpływ na układ immunologiczny. Mogą wystąpić reakcje alergiczne. U pacjentów leczonych kortykosteroidami w rzadkich przypadkach dochodziło do wystąpienia reakcji skórnych i anafilaktycznych i (lub) anafilaktoidalnych, dlatego przed podaniem leku należy podjąć odpowiednie środki ostrożności, szczególnie jeśli w przeszłości u pacjentów występowały reakcje alergiczne na jakikolwiek lek. Wpływ na układ pokarmowy. Duże dawki kortykosteroidów mogą wywoływać ostre zapalenie trzustki. Nie ma wspólnego stanowiska na temat tego, czy kortykosteroidy są odpowiedzialne za powstawanie wrzodów trawiennych stwierdzanych w trakcie leczenia; niemniej jednak leczenie glikokortykosteroidami może maskować objawy wrzodów trawiennych, w związku z czym może wystąpić perforacja lub krwotok bez towarzyszącego znacznego bólu. Leczenie glikokortykosteroidami może maskować zapalenie otrzewnej lub inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe związane z wystąpieniem zaburzeń żołądka i jelit, takie jak: perforacja, zaparcie lub zapalenie trzustki. W połączeniu z NLPZ wzrasta ryzyko rozwoju choroby wrzodowej żołądka i jelit. Glikokortykosteroidy należy stosować ostrożnie w leczeniu nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, jeżeli istnieje zagrożenie perforacją, bądź też wystąpieniem ropnia lub innej postaci zakażenia ropnego. Należy również zachować ostrożność w przypadku zapalenia uchyłków, świeżych zespoleń jelitowych, czynnej lub utajonej choroby wrzodowej, gdy steroidy są stosowane jako leczenie podstawowe lub uzupełniające. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych mogą być odwracalne po zakończeniu leczenia. W związku z tym wymagana jest właściwa kontrola. Wpływ na układ mięśniowo-szkieletowy. W trakcie stosowania dużych dawek kortykosteroidów zgłaszano przypadki ostrej miopatii, najczęściej u pacjentów z zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego (np. miastenia), lub u pacjentów leczonych równocześnie lekami przeciwcholinergicznymi, takimi jak leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. pankuronium). Taka ostra postać miopatii jest uogólniona, może obejmować mięśnie oczne i oddechowe oraz prowadzić do niedowładu czterokończynowego. Może wystąpić wzrost aktywności kinazy kreatynowej. Poprawa stanu klinicznego lub powrót do zdrowia po przerwaniu stosowania kortykosteroidów mogą pojawić się po kilku tygodniach lub nawet latach. Osteoporoza jest częstym, ale rzadko rozpoznawanym działaniem niepożądanym związanym z przewlekłym przyjmowaniem dużych dawek glikokortykosteroidów. Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z twardziną układową, ponieważ zwiększona częstość występowania twardzinowej kryzy nerkowej była obserwowana z kortykosteroidami, w tym metyloprednizolonem. Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z niewydolnością nerek. Badania diagnostyczne. Umiarkowane i duże dawki hydrokortyzonu lub kortyzonu mogą powodować wzrost ciśnienia krwi, zatrzymanie wody i soli oraz zwiększone wydalanie potasu. Takie działania niepożądane występują rzadziej w przypadku stosowania syntetycznych pochodnych, jeżeli nie będą podawane w wysokich dawkach. Konieczne może okazać się ograniczenie podaży soli w diecie oraz suplementacja potasem. Wszystkie kortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach. Stosowanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym nie jest zalecane do leczenia urazowego uszkodzenia mózgu, i dlatego nie należy ich stosować w leczeniu urazowego uszkodzenia mózgu. Wyniki badania wieloośrodkowego wykazały zwiększenie śmiertelności po 2 tyg. lub 6 mies. od wystąpienia urazu u pacjentów leczonych solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu, w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo. Związek przyczynowy związany z leczeniem solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu nie został ustalony. Inne. Powikłania związane z leczeniem glikokortykosteroidami zależą od dawki i od czasu leczenia. Decyzje dotyczące wielkości dawki, czasu trwania leczenia, stosowania leku codziennie lub z przerwami należy podjąć indywidualnie w każdym przypadku, zależnie od oceny stosunku korzyści do ryzyka. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania kwasu acetylosalicylowego i NLPZ w połączeniu z kortykosteroidami. W celu ograniczenia częstości przypadków zaniku skóry i tkanki podskórnej nie należy przekraczać zalecanej dawki. Kiedy tylko jest to możliwe, należy wykonywać wielokrotnie wstrzyknięcia małych dawek na danym obszarze ze zmianami. W technice wstrzyknięć dostawowych należy zastosować środki ostrożności mające na celu zapobieżenie wyciekowi lub wstrzyknięciu leku w skórę właściwą. Brak danych wskazujących na to, aby kortykosteroidy wywierały działanie kancerogenne, mutagenne lub wywierały niekorzystny wpływ na płodność. Należy wziąć pod uwagę leczenie kortykosteroidami podczas interpretowania wyników badań biologicznych (np. testów skórnych, oznaczeń stężenia hormonów tarczycy). Po podaniu kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym zgłaszano przełom w przebiegu guza chromochłonnego, niekiedy zakończony zgonem. Kortykosteroidy należy stosować tylko po odpowiedniej ocenie stosunku korzyści do ryzyka w przypadku pacjentów, u których podejrzewa się lub stwierdzono występowanie guza chromochłonnego. Dzieci. U dzieci poddawanych długotrwałemu leczeniu glikokortykosteroidami w dobowych dawkach podzielonych może dochodzić do zahamowania wzrostu. Stosowanie tego typu schematu dawkowania powinno być ograniczone do najcięższych wskazań. Niemowlęta i dzieci poddawane długotrwałemu leczeniu kortykosteroidami są szczególnie narażone na wystąpienie zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego. Wysokie dawki kortykosteroidów mogą wywoływać u dzieci zapalenie trzustki. Po dostawowym podaniu kortykosteroidów należy uważać, aby uniknąć przeciążania stawów, w obrębie których uzyskano złagodzenie objawów. Zaniedbania pod tym względem mogą nasilać niszczenie stawu, które zdecydowanie przeważy nad korzyściami z podania steroidu. Nie należy wykonywać wstrzyknięć do stawów niestabilnych. W niektórych przypadkach powtarzane wstrzyknięcia dostawowe mogą spowodować niestabilność stawu. W wybranych przypadkach sugeruje się wykonanie kontrolnego badania RTG w celu wykrycia ewentualnego pogorszenia stanu stawu. W celu wykluczenia ewentualnego zakażenia konieczne jest odpowiednie przebadanie płynu stawowego. Znaczny wzrost natężenia bólu z towarzyszącym miejscowym obrzękiem, ograniczeniem ruchów w stawie, gorączką i pogorszeniem samopoczucia są potencjalnymi objawami ostrego ropnego zapalenia stawów. W przypadku wystąpienia tego powikłania i potwierdzenia rozpoznania posocznicy należy zaprzestać wykonywania miejscowych wstrzyknięć glikokortykosteroidów i wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwdrobnoustrojowe. Należy unikać miejscowego podawania steroidów do stawu objętego w przeszłości zakażeniem. Specjalne środki ostrożności dotyczące stosowania lidokainy do znieczulenia miejscowego. Podawanie leków miejscowo znieczulających, takich jak lidokaina, powinno odbywać się w warunkach, w których możliwe jest natychmiastowe przystąpienie do resuscytacji. Niektóre procedury znieczulenia miejscowego mogą wiązać się z wystąpieniem ciężkich działań niepożądanych niezależnie od zastosowanego leku do znieczulenia miejscowego i są zazwyczaj wynikiem zwiększonego stężenia leku w osoczu spowodowanego przypadkowym wstrzyknięciem donaczyniowym, podaniem zbyt dużej dawki lub szybkim wchłanianiem z silnie unaczynionych okolic ciała. Mogą one również wystąpić w wyniku nadwrażliwości, idiosynkrazji lub zmniejszonej tolerancji ze strony pacjenta. Ogólnoustrojowe działania toksyczne dotyczą głównie OUN i (lub) układu krążenia. Lidokainę należy stosować ostrożnie u pacjentów z padaczką, nużliwością mięśni, zaburzeniami przewodzenia serca, zastoinową niewydolnością serca, hipowolemią i bradykardią. Dzieci i młodzież, pacjenci w podeszłym wieku i pacjenci z osłabionym układem odpornościowym wymagają stosowania mniejszych dawek odpowiednio do wieku i stanu fizycznego. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera alkohol benzylowy (8,7 mg/ml). Po wstrzyknięciu do tkanki nerwowej lub w jej pobliżu alkohol benzylowy może wykazywać toksyczne działanie na tę tkankę. Alkohol benzylowy może powodować reakcje nadwrażliwości. Dożylne podawanie alkoholu benzylowego pacjentom pediatrycznym, w tym noworodkom wiąże się z ryzykiem występowania ciężkich działań niepożądanych i śmierci (zespołem niewydolności oddechowej, tzw. gasping syndrome). Chociaż standardowe dawki terapeutyczne tego leku zwykle zawierają ilości alkoholu benzylowego znacznie mniejsze niż zgłaszane w związku ze wspomnianym zespołem niewydolności oddechowej, minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności, jest nieznana. Postaci leków zawierające alkohol benzylowy należy stosować u noworodków wyłącznie wtedy, gdy jest to konieczne i nie ma dostępnych alternatywnych metod leczenia. U wcześniaków i noworodków o niskiej masie urodzeniowej istnieje większe prawdopodobieństwo toksycznego działania. Postaci leków zawierających alkohol benzylowy nie należy podawać małym dzieciom w wieku poniżej 3 lat dłużej niż przez 1 tydz., chyba że jest to konieczne. Należy wziąć pod uwagę całkowitą ilość alkoholu benzylowego przyjmowanego ze wszystkich źródeł, a duże objętości alkoholu benzylowego podawać ze szczególną ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, jak również u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, z powodu ryzyka kumulacji i toksycznego działania (kwasicy metabolicznej). Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na każdą fiolkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Zgłaszano następujące działania niepożądane, związane ze stosowaniem leku Depo-Medrol
z lidokainą, następującymi przeciwwskazanymi drogami podania: dooponowo lub nadtwardówkowo:
zapalenie pajęczynówki, zaburzenia czynności żołądka i jelit lub pęcherza moczowego, ból głowy,
zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, niedowład poprzeczny (porażenie poprzeczne), napady
drgawkowe, zaburzenia czucia.

Podobnie jak w przypadku innych środków miejscowo znieczulających, działania niepożądane
lidokainy występują rzadko i zazwyczaj wiążą się ze zwiększonym stężeniem w osoczu
spowodowanym przypadkowym wstrzyknięciem donaczyniowym, podaniem zbyt dużej dawki lub
szybkim wchłanianiem z silnie unaczynionych okolic ciała. Działania te mogą występować również
w wyniku nadwrażliwości, idiosynkrazji lub zmniejszonej tolerancji ze strony pacjenta.
Ogólnoustrojowe działania toksyczne dotyczą głównie ośrodkowego układu nerwowego i (lub) układu
krążenia. Do objawów neurologicznych ogólnoustrojowego działania toksycznego należą: zawroty
głowy lub uczucie oszołomienia, nerwowość, drżenie, parestezje okołoustne, drętwienie języka,
senność, drgawki, śpiączka. Reakcje ze strony układu krążenia mają charakter hamujący i mogą
objawiać się: niedociśnieniem tętniczym, bradykardią, zahamowaniem czynności mięśnia sercowego,
zaburzeniami rytmu serca i w niektórych przypadkach zatrzymaniem akcji serca lub zasłabnięciem
na tle krążeniowym. Objawami toksycznego działania lidokainy mogą być: niewyraźne widzenie,
podwójne widzenie i ślepota przejściowa.

Do możliwych działań niepożądanych występujących po podaniu leku Depo-Medrol z lidokainą
należą:

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zakażenia oportunistyczne^e, zakażenia^e, zapalenie otrzewnej^{c, e}
- leukocytoza (zwiększona liczba krwinek białych we krwi)^e
- nadwrażliwość na lek, reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna
- rozwinięcie się zespołu Cushinga (zespół objawów klinicznych, które są konsekwencją nadmiaru
  hormonów glikokortykosteroidowych w organizmie)^e, zmniejszone wydzielanie hormonów przez
  przysadkę mózgową (gruczoł umiejscowiony u podstawy mózgu)^e, zespół odstawienia steroidów^e
- kwasica metaboliczna^e, zatrzymanie sodu (gromadzenie sodu w organizmie)^e, zatrzymanie
  płynówe, alkaloza hipokaliemiczna (zasadowica z niskim stężeniem jonów potasu we krwi)^e,
  dyslipidemia (nieprawidłowe stężenie w surowicy na czczo jednej lub więcej frakcji lipoprotein
  lub ich składu)^e, zaburzenia tolerancji glukozy^e, zwiększone zapotrzebowanie na insulinę
  (lub doustne leki przeciwcukrzycowe, u osób chorych na cukrzycę)^{a, e}, lipomatoza (nadmierne
  gromadzenie się tkanki tłuszczowej)^e, zwiększenie apetytu (mogące prowadzić do wzrostu masy
  ciała)^e
- zaburzenia afektywne^e (w tym nastrój depresyjnye, nastrój euforyczny, afektywna chwiejność
  emocjonalna^e, uzależnienie od leku^e, myśli samobójcze^e), zaburzenia psychotyczne^e (w tym stan
  pobudzenia maniakalnego^e, urojenia^e, omamy^e i schizofrenia^e), zaburzenia umysłowe^e, zmiany
  osobowości^e, stan splątania, niepokój, wahania nastroju^e, dysfunkcjonalne zachowania^e,
  bezsenność^e, drażliwość^e, nerwowość^d
- tłuszczakowatość nadtwardówkowa^e, zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego (z obecnością
  tarczy zastoinowej [łagodne nadciśnienie śródczaszkowe])^e, utrata przytomności^d, napady
  drgawkowe, amnezja^e, zaburzenia poznawcze^e, drżenied, senność^d, hipoestezja^d, zawroty głowy,
  ból głowy^e
- chorioretinopatia^e, zaćma^e, jaskra^e, wytrzeszcz^e, podwójne widzenie^d, zaburzenia widzenia^d,
  rzadko – nieostre widzenie
- zawroty głowy (pochodzenia błędnikowego)^e, szumy uszne^d
- zatrzymanie akcji serca^d, zaburzenia rytmu serca^d, zastoinowa niewydolność serca (u podatnych
  pacjentów)^e, bradykardia^d
- zapaść krążeniowa^d, zakrzepica^e, nadciśnienie tętnicze^e, niedociśnienie tętnicze
- zatrzymanie oddechu^d, depresja oddechowa^d, zator tętnicy płucnej^e, czkawka^e, skurcz oskrzeli^d,
  duszność^d
- wrzody trawienne^{b, e}, perforacja jelit^e, krwawienie z żołądka^e, zapalenie trzustki^e, wrzodziejące
  zapalenie przełyku^e, zapalenie przełyku^e, rozdęcie brzucha^e, ból brzucha^e, biegunka^e,
  niestrawność^e, nudności, wymioty^d
- obrzęk naczynioruchowy, obrzęk twarzy^d, nadmierne owłosienie^e, wybroczyny^e, wylew krwawy
  podskórny lub dotkankowy^e, zanik skóry^e, rumień^e, nadmierne pocenie się^e, rozstępy skórne^e,
  wysypka, świąd^e, pokrzywka, trądzik^e, przebarwienia skóry^e, utrata koloru skóry^e, zmiany skórne^d
- osłabienie mięśniowe^e, ból mięśniowy^e, miopatia^e, zanik lub utrata tkanki mięśniowej^e,
  osteoporoza^e, martwica kości^e, złamania patologiczne^e, neuropatia stawowa^e, ból stawów^e,
  zahamowanie wzrostu^e, drżenie mięśni^d
- nieregularne miesiączkowanie^e
- jałowy ropień^e, utrudnione gojenie się ran^e, obrzęk^d, obrzęk obwodowy^e, zmęczenie^e, złe
  samopoczucie^e, reakcje w miejscu wstrzyknięcia^e, uczucie zimna^d, uczucie gorąca^d
- zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego^e, zmniejszenie tolerancji węglowodanów^e,
  zmniejszenie stężenia potasu we krwi^e, zwiększenie stężenia wapnia w moczu^e, zwiększenie
  aktywności aminotransferazy alaninowej^e, zwiększenie aktywności aminotransferazy
  asparaginianowej^e, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi^e, zwiększenie stężenia
  mocznika we krwi^e, zahamowanie reakcji w testach skórnych^{a, e}
- kompresyjne złamania kręgów^e, zerwanie ścięgna^e
- uczucie ciepła i zaczerwienienie skóry (uderzenia gorąca)^e
- zaostrzenie bólu po wstrzyknięciu (przemijające nasilenie bólu w miejscu podania leku)<sup>e

a</sup> Termin nie jest terminem preferowanym wg MedDRA
^b Perforacja wrzodu trawiennego i krwotok z wrzodu trawiennego
^c Zapalenie otrzewnej, może być pierwszym objawem przedmiotowym lub podmiotowym zaburzeń
  żołądka i jelit, takich jak perforacja, zaparcie lub zapalenie trzustki
^d Zgłoszone tylko dla lidokainy
^e Zgłoszone tylko dla metyloprednizolonu octanu

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio
do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metyloprednizolon. Metyloprednizolon jest substratem enzymów cytochromu P450 (CYP) i jest metabolizowany głównie przez CYP3A. Inhibitory CYP3A4 zmniejszają klirens wątrobowy i zwiększają stężenie w osoczu metyloprednizolonu; może wystąpić konieczność dostosowania dawki metyloprednizolonu w celu uniknięcia toksycznego działania steroidów. Inhibitory CYP3A4: izoniazyd, aprepitant, fosaprepitant, ketokonazol, itrakonazol, inhibitory proteazy HIV, diltiazem, etynyloestradiol/noretyndron, cyklosporyna, klarytromycyna, erytromycyna, troleandomycyna. Induktory CYP3A4 zwykle zwiększają klirens wątrobowy, co powoduje zmniejszenie stężenia w osoczu leków będących substratami CYP3A4; jednoczesne stosowanie tych związków może wymagać zwiększenia dawki metyloprednizolonu w celu osiągnięcia pożądanych rezultatów. Induktory CYP3A4: rifampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina. Obecność substratu CYP3A4 może mieć wpływ na klirens wątrobowy metyloprednizolonu, co może wymagać odpowiedniego dostosowania dawki; w przypadku jednoczesnego podawania istnieje możliwość zwiększenia prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem któregokolwiek z leków oddzielnie. Substraty CYP3A4: karbamazepina, aprepitant, fosaprepitant, ketokonazol, itrakonazol, inhibitory proteazy HIV, diltiazem, etynyloestradiol/noretyndron, cyklosporyna, cyklofosfamid, takrolimus, klarytromycyna, erytromycyna. Wpływ metyloprednizolonu na doustne leki przeciwzakrzepowe jest zmienny. Donoszono o zwiększonym i zmniejszonym działaniu leków przeciwzakrzepowych podawanych jednocześnie z kortykosteroidami. W związku z tym, aby zapewnić odpowiednie działanie przeciwzakrzepowe należy kontrolować wskaźniki krzepnięcia krwi. Kortykosteroidy mogą wpływać na działanie leków przeciwcholinergicznych. Zgłaszano przypadki ostrej miopatii w przypadku jednoczesnego stosowania wysokich dawek kortykosteroidów i leków przeciwcholinergicznych, takich jak leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowego. U pacjentów przyjmujących kortykosteroidy zaobserwowano antagonistyczne działania na mechanizm blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego pankuronium i wekuronium. Takiej interakcji można oczekiwać w przypadku wszystkich kompetencyjnych blokerów przewodnictwa nerwowo-mięśniowego. Steroidy mogą zmniejszać wpływ antycholinesteraz u pacjentów z miastenią. Inhibitory proteazy, takie jak indinawir i rytonawir, mogą zwiększać stężenie kortykosteroidów w osoczu. Kortykosteroidy mogą indukować metabolizm inhibitorów proteazy HIV, co może spowodować zmniejszenie stężenia w osoczu. Supresja czynności nadnerczy wywołana aminoglutetymidem może zaostrzyć zmiany hormonalne wywoływane przez długotrwałe leczenie glikokortykosteroidami. W przypadku jednoczesnego stosowaniu cyklosporyny i metyloprednizolonu występuje wzajemne hamowanie metabolizmu, mogące prowadzić do zwiększenia stężenia jednego lub obu leków w osoczu. W związku z tym, w przypadku jednoczesnego stosowania istnieje możliwość zwiększenia prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem któregokolwiek z leków oddzielnie. W czasie jednoczesnego stosowania metyloprednizolonu i cyklosporyny donoszono o występowaniu drgawek. Jednoczesne stosowanie NLPZ z kortykosteroidami może zwiększać częstość występowania przypadków krwawienia i owrzodzenia przewodu pokarmowego. Metyloprednizolon może zwiększać klirens aspiryny podawanej w wysokich dawkach, co może prowadzić do spadku stężenia salicylanów w surowicy. Przerwanie leczenia metyloprednizolonem może prowadzić do wzrostu stężenia salicylanów w surowicy, co może prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia toksyczności ze strony salicylanów. W przypadku jednoczesnego podawania kortykosteroidów z lekami zmniejszającymi stężenie potasu (np. diuretykami), należy dokładnie obserwować pacjentów pod kątem rozwoju hipokaliemii. Zwiększone ryzyko hipokaliemii występuje również w przypadku jednoczesnego stosowania kortykosteroidów z amfoterycyną B, ksantenami czy agonistami receptora β₂. Lidokaina. Leki hamujące metabolizm lidokainy (np. cymetydyna) mogą powodować wzrost jej stężenia w osoczu do potencjalnie toksycznego stężenia, w przypadku wielokrotnego podawania dużych jej dawek przez długi czas. Interakcje te nie mają jednak znaczenia klinicznego podczas krótkotrwałego leczenia lidokainą w zalecanych dawkach. U pacjentów otrzymujących inne leki miejscowo znieczulające lub leki przeciwarytmiczne klasy IB, lidokainę należy stosować z zachowaniem ostrożności ze względu na kumulację działań toksycznych.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl