Dexamethasone Krka 40 mg tabletki

1 tabl. zawiera 20 mg lub 40 mg deksametazonu; tabletki zawierają laktozę.

Dexamethasone

Bardzo silny glikokortykosteroid o długim czasie działania. Działanie przeciwzapalne deksametazonu jest 7 razy silniejsze niż predizolonu, ponadto podobnie jak inne glikokortykosteroidy deksametazon wykazuje działanie antyalergiczne, przeciwgorączkowe i immunosupresyjne. Nie zatrzymuje sodu w organizmie, w związku z czym jest szczególnie użyteczny u pacjentów z niewydolnością serca i nadciśnieniem. Deksametazon charakteryzuje się biologicznym okresem półtrwania wynoszącym 36-54 h i dlatego nadaje się do stosowania w leczeniu chorób, w przypadku których wymagane jest długotrwałe działanie glikokortykosteroidu. Deksametazon dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max w czasie 1-2 h. W ok. 77% wiąże się z białkami osocza, głównie albuminami. Jest szybko rozprowadzany do wszystkich tkanek ciała; przedostaje się przez łożysko i w niewielkich ilościach jest wydzielany do mleka matki. Jest metabolizowany głównie w wątrobie, częściowo w nerkach. Wydalanie zachodzi z moczem. Średni T_0,5 we krwi wynosi 3,6+/-0,9 h.

Choroby dermatologiczne: pęcherzyca zwykła. Zaburzenia autoimmunologiczne i choroby reumatyczne: zapalenie mięśni. Choroby hematologiczne: idiopatyczna plamica małopłytkowa u dorosłych. Choroby onkologiczne: przerzutowy ucisk rdzenia kręgowego; profilaktyka i leczenie wymiotów wywołanych przez cytostatyki, chemioterapię emetogenną (wraz z innymi środkami przeciwwymiotnymi); leczenie objawowego szpiczaka mnogiego, ostrej białaczki limfoblastycznej, choroby Hodgkina i chłoniaka nieziarniczego (w połączeniu z innymi lekami).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zakażenie układowe, chyba że zostanie zastosowana specyficzna terapia przeciwinfekcyjna. Owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy. Wykonywanie szczepień z użyciem szczepionek żywych jest przeciwwskazane w trakcie leczenia dużymi terapeutycznymi dawkami deksametazonu (i innych kortykosteroidów), ze względu na możliwość wystąpienia infekcji wirusowej.

Deksametazon przenika przez łożysko. W ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, stosować tylko w przypadku, gdy korzyści przewyższają ryzyko (długotrwała lub wielokrotna terapia kortykosteroidami zwiększa ryzyko zahamowania wzrostu wewnątrzmacicznego; u noworodków poddawanych działaniu kortykosteroidów w okresie prenatalnym istnieje zwiększone ryzyko niedoczynności kory nadnerczy, która zwykle samoistnie ustępuje po porodzie i rzadko ma znaczenie kliniczne). Glikokortykosteroidy przenikają do mleka matki; nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków lub niemowląt. Dzieci matek przyjmujących duże dawki kortykosteroidów przez dłuższy czas mogą wykazywać pewien stopień upośledzenia kory nadnerczy. Decyzja dotycząca kontynuacji bądź zaprzestania karmienia piersią lub kontynuacji bądź zaprzestania stosowania deksametazonu powinna zostać podjęta po rozważeniu korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści stosowania deksametazonu u matki. Deksametazon osłabia biosyntezę testosteronu i wydzielanie endogennego ACTH, co ma wpływ na spermatogenezę oraz cykl jajnikowy.

Doustnie. Dawkę zawsze ustala się indywidualnie, w zależności od reakcji pacjenta i nasilenia choroby. Deksametazon jest zwykle podawany w dawkach 0,5-10 mg/dobę; w cięższych stanach chorobowych >10 mg/dobę. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Wymienione poniżej zalecenia dotyczące dawkowania mają wyłącznie charakter informacyjny. Pęcherzyca: dawka początkowa 300 mg przez 3 dni, po czym powinno nastąpić ograniczanie dawki zgodnie z potrzebami klinicznymi. Zapalenie mięśni: 40 mg przez 4 dni w cyklu. Idiopatyczna plamica małopłytkowa: 40 mg przez 4 dni w cyklach. Przerzutowy ucisk rdzenia kręgowego: dawka początkowa i czas trwania leczenia w zależności od przyczyn i nasilenia choroby. W opiece paliatywnej mogą być stosowane bardzo duże dawki, maksymalnie do 96 mg. Profilaktyka i leczenie wymiotów: wymioty wywołane przez cytostatyki, chemioterapię emetogenną (wraz z innymi lekami przeciwwymiotnymi) - 8-20 mg przed chemioterapią, a następnie 4-16 mg/dobę w 2. i 3. dniu terapii. Leczenie objawowego szpiczaka mnogiego, ostrej białaczki limfoblastycznej, choroby Hodgkina i chłoniaka nieziarniczego (w połączeniu z innymi lekami): 40 mg lub 20 mg raz na dobę. Dawka i częstość podawania różnią się w zależności od protokołu terapii i innych przyjmowanych leków. Podawanie deksametazonu powinno odbywać się zgodnie z wytycznymi dotyczącymi dawkowania deksametazonu opisanymi w ChPL innego przyjmowanego leku, jeżeli zostały tam umieszczone. Jeżeli nie, należy postępować zgodnie z krajowymi lub międzynarodowymi protokołami i wytycznymi dawkowania. Należy dokładnie ocenić właściwą dawkę w każdym przypadku, biorąc pod uwagę stan pacjenta i status jego choroby. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci poddawani regularnym hemodializom mogą mieć większy klirens leku w procesie dializy i wobec tego wymagają odpowiedniego dostosowania dawki steroidu. U pacjentów z poważną niewydolnością/chorobą wątroby działanie deksametazonu może być spotęgowane przez wolniejszy metabolizm (wydłużony T_0,5 we krwi) oraz hipoalbuminemię (zwiększone stężenie niezwiązanego leku we krwi); konieczne może być odpowiednie dostosowanie dawki. U pacjentów w podeszłym wieku stężenie deksametazonu we krwi może być większe, a jego wydalanie wolniejsze; należy odpowiednio obniżyć dawkę; ponadto istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, jak: osteoporoza, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, osłabienie odporności, zaburzenia psychiczne. U dzieci i młodzieży wydalanie deksametazonu jest równoważne jak u dorosłych, jeżeli dawka jest dostosowana do powierzchni ich ciała; dawkę należy planować, mając na uwadze potencjalny wpływ na wzrost i rozwój dziecka oraz zwracając uwagę na oznaki zahamowania czynności kory nadnerczy. Leczenie długotrwałe: w przypadku długotrwałego leczenia kilku chorób, po terapii początkowej należy dokonać zmiany glikokortykosteroidu z deksametazonu na prednizon lub prednizolon, w celu ograniczenia hamującego wpływu na korę nadnerczy. Odstawienie deksametazonu: leczenia (zwłaszcza długotrwałej terapii z użyciem dużych dawek glikokortykosteroidów) nie należy przerywać nagle; dawkę glikokortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać, aby uniknąć ostrej niedoczynności kory nadnerczy. Sposób podania. Lek należy przyjmować z posiłkiem lub po posiłku, aby zminimalizować ryzyko podrażnienia przewodu pokarmowego. Unikać spożywania napojów zawierających alkohol lub kofeinę. Tabletki można podzielić na 2 równe dawki. Dla optymalnego dawkowania i ograniczenia liczby tabletek można łączyć tabletki o mniejszej dawce (4 mg i 8 mg) z tabletkami o większej dawce (20 mg lub 40 mg). W schemacie leczenia co drugi dzień, całą dawkę dobową zazwyczaj można podać rano jako dawkę pojedynczą; jednakże niektórzy pacjenci wymagają podzielenia dobowej dawki.

Długotrwałą terapię deksametazonem u dzieci można stosować tylko w przypadku bardzo poważnych wskazań (istnieje ryzyko zahamowania wzrostu, zależnie od dawki; wpływ ten może być nieodwracalny); należy regularnie oceniać tempo wzrostu dzieci. Dostępne dane wskazują na występowanie długotrwałych zdarzeń niepożądanych wpływających na rozwój neurologiczny wcześniaków z przewlekłą chorobą płuc po rozpoczęciu wczesnego leczenia (<96 h) w dawce początkowej 0,25 mg/kg mc. 2 razy na dobę. Lek stosować szczególnie ostrożnie (wyłącznie w przypadku najpoważniejszych wskazań i - jeżeli to konieczne - z dodatkowymi przeciwinfekcyjnymi/specyficznymi sposobami leczenia) u pacjentów: z ostrą infekcją wirusową (Herpes zoster, Herpes simplex, Varicella, opryszczkowe zapalenie rogówki); z przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby z obecnością antygenu HbsAG; z układową mykozą i parazytozą (np. zakażeniem mątwikiem); z chorobą Heinego-Medina (polio); z zapaleniem węzłów chłonnych po szczepieniu BCG; z ostrymi i przewlekłymi zakażeniami bakteryjnymi; z przebytą gruźlicą (ryzyko reaktywacji) - stosować tylko w połączeniu z terapią przeciwgruźliczą; ze zdiagnozowaną lub podejrzewaną węgorczycą, tj. zakażeniem nicieniami (leczenie glikokortykosteroidami może prowadzić do masywnej infestacji węgorkiem, jego rozprzestrzenienia się w organizmie i rozległej migracji larw); w okresie od 8 tyg. przed do 2 tyg. po szczepieniu z użyciem żywej szczepionki; u pacjentów u których podejrzewa się lub stwierdzono występowanie guza chromochłonnego (ryzyko przełomu w przebiegu guza chromochłonnego, niekiedy zakończonego zgonem); z chorobą wrzodową żołądka lub jelit; z ciężkim wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, zapaleniem uchyłków, zespoleniem jelitowo-jelitowym (bezpośrednio po zabiegu) - ryzyko perforacji jelita; z nieuregulowanym nadciśnieniem tętniczym; z ciężką niewydolnością serca; po niedawno przebytym zawale serca (istnieją doniesienia o przypadkach pęknięcia serca); z nieuregulowaną cukrzycą (należy wziąć pod uwagę większe zapotrzebowanie na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe); z zaburzeniami psychicznymi (w tym w wywiadzie); z jaskrą zamkniętego kąta i jaskrą otwartego kąta; z owrzodzeniem rogówki i urazami rogówki; z ciężką osteoporozą. Ostrożnie stosować u pacjentów z migreną (ryzyko zatrzymania płynów); z miastenią (ryzyko zaostrzenia objawów); leczonych jednocześnie glikokortykosteroidami i fluorochinolonami (ryzyko wystąpienia zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna); w podeszłym wieku, zwłaszcza z osteoporozą, nadciśnieniem tętniczym, hipokaliemią, cukrzycą, podatnych na infekcje oraz atrofię skóry (zwiększone ryzyko wystąpienia reakcji zagrażających życiu); z opryszczką oka (możliwość perforacji rogówki). W przypadku wystąpienia objawów takich jak: nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie pacjenta do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Układowe leczenie glikokortykosteroidami może spowodować chorioretinopatię, która może prowadzić do pogorszenia wzroku lub nawet jego utraty. Długotrwałe stosowanie kortykosterydów może wywołać zaćmę podtorebkową tylną, jaskrę z możliwością uszkodzenia nerwu wzrokowego i może zwiększyć ryzyko wtórnych zakażeń oka spowodowanych przez grzyby lub wirusy. Podczas długotrwałej terapii deksametazonem zalecane są regularne kontrolne wizyty lekarskie (obejmujące badania wzroku raz na 3 mies.). Podczas leczenia deksametazonem należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi oraz gospodarkę wodno-elektrolitową (stężenie wapnia, sodu, potasu). Może być konieczne wprowadzenie profilaktyki osteoporozy, zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi czynnikami ryzyka, takimi jak predyspozycje genetyczne, podeszły wiek, okres po menopauzie, niedobór białek i wapnia w diecie, nałogowe palenie papierosów, nadmierne spożycie alkoholu, a także zbyt mała aktywność fizyczna (profilaktyka obejmuje spożywanie właściwej ilości wapnia i witaminy D oraz aktywność fizyczną; należy rozważyć zastosowanie dodatkowego leczenia w przypadku zdiagnozowanej wcześniej osteoporozy). Pacjentów leczonych deksametazonem należy obserwować pod kątem występowania niepokojących objawów psychicznych, szczególnie euforii, jak również obniżenia nastroju lub myśli samobójczych. Glikokortykosteroidy mogą maskować objawy zakażenia lub zapalenia oraz upośledzać mechanizmy obronne organizmu i zwiększać podatność na zakażenia oraz ich nasilenie; zakażenia mogą mieć cięższy przebieg. Unikać narażenia powinni szczególnie pacjenci z osłabionym układem odpornościowym, którzy nie przebyli wcześniej chorób takich jak ospa wietrzna lub odra oraz dzieci. Szczepienia szczepionkami nieaktywnymi można wykonywać w każdym momencie leczenia deksametazonem, jednakże reakcja odpornościowa i skuteczność szczepionki może być osłabiona w przypadku stosowania większych dawek kortykoidów. Niedoczynność kory nadnerczy, która jest spowodowana leczeniem glikokortykosteroidem, może utrzymywać się przez wiele miesięcy, a w niektórych przypadkach nawet ponad rok od zakończenia leczenia. U pacjentów leczonych kortykosteroidami, w sytuacji zwiększonego stresu fizycznego (uraz, zabieg, poród itp.) może być konieczne tymczasowe zwiększenie dawki. W warunkach związanych ze stresem, należy oznaczyć stężenie kortyzolu we krwi u pacjentów poddawanych długotrwałej terapii. Kortykosteroidów nie należy stosować w przypadku urazów głowy, gdyż nie będą raczej w takich przypadkach skuteczne, a mogą być nawet szkodliwe. U pacjentów z nowotworami układu krwiotwórczego, leczonych deksametazonem w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami, zgłaszano przypadki zespołu rozpadu guza, zaleca się zachowanie ostrożnosci. Nagłe zaprzestanie leczenia może spowodować wystąpienie niewydolności kory nadnerczy, dlatego dawkę deksametazonu należy zmniejszać stopniowo. Przerwanie leczenia po długotrwałym stosowaniu może wywołać objawy zespołu odstawienia glikokortykosteroidów. U pacjentów leczonych dużymi dawkami deksametazonu może wystąpić bradykardia, mogą nie wystąpić oznaki podrażnienia otrzewnej po perforacji żołądkowo-jelitowej. Przy stosowaniu deksametazonu może dojść do poważnych reakcji anafilaktycznych. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować objawy niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast poinformować lekarza o wystąpieniu poważnych problemów psychicznych. Mogą
one wystąpić u około 5 na 100 osób przyjmujących takie leki jak deksametazon. Problemy te
obejmują:
- poczucie przygnębienia, z myślami samobójczymi włącznie,
- poczucie euforii (mania) lub zmienność nastrojów,
- poczucie niepewności, bezsenność, kłopoty z racjonalnym myśleniem lub poczucie zagubienia
  i zaniki pamięci,
- odczuwanie, postrzeganie lub słyszenie nieistniejących rzeczy; nietypowe lub przerażające
  myśli mające wpływ na zachowanie lub poczucie samotności.

Należy natychmiast poformować lekarza o występowaniu:
- silnego bólu brzucha, nudności, wymiotów, biegunki, znacznego osłabienia mięśni oraz
  przemęczenia, ekstremalnie niskiego ciśnienia krwi, utraty masy ciała i gorączki, jako że mogą
  one wskazywać na niedoczynność kory nadnerczy;
- nagłego bólu brzucha, tkliwości, mdłości, wymiotów, gorączki oraz krwi w stolcu, jako że
  mogą być to objawy pęknięcia ściany jelita, zwłaszcza w przypadku istniejącej choroby jelita.

Ten lek może zaostrzyć istniejące choroby serca. W przypadku skrócenia oddechu lub obrzęku kostek
należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Do innych objawów niepożądanych należą (częstość nieznana):
- Zwiększona podatność na zakażenia w tym zakażenia wirusowe i grzybicze np. pleśniawka,
  nawrót gruźlicy lub inne zakażenia np. zdiagnozowane wcześniej zakażenia oka.
- Zmniejszona lub zwiększona liczba białych komórek krwi, zaburzenia krzepliwości.
- Reakcje alergiczne na lek, w tym poważne, zagrażające życiu reakcje alergiczne (które mogą
  objawiać się wysypką, obrzękiem gardła lub języka, a w ciężkich przypadkach trudnościami w
  oddychaniu lub zawrotami głowy).
- Zaburzenia regulacji hormonalnej organizmu, obrzęk i przyrost masy ciała, księżycowata twarz
  (stan cushingoidalny), zmiana skutecznego wydzielania wewnętrznego w następstwie stresu i
  traumy, zabiegów chirurgicznych, porodu lub choroby, organizm może nie być w stanie w
  sposób prawidłowy zareagować w sytuacjach ciężkiego stresu, takich jak wypadki, zabiegi
  chirurgiczne, poród lub choroby, zahamowanie wzrostu u dzieci i młodzieży, nieregularny cykl
  menstruacyjny lub zanik cyklu menstruacyjnego (miesiączki), rozwój nadmiernego owłosienia
  (szczególnie u kobiet).
- Przyrost masy ciała, ujemny bilans białkowo wapniowy, zwiększony apetyt, zaburzenia
  równowagi soli, zatrzymywanie wody w organizmie, utrata potasu, która może powodować
  zaburzenia rytmu serca, zwiększone zapotrzebowanie na leki przeciwcukrzycowe, wystąpienie
  objawów utajonej cukrzycy, wysokie stężenie cholesterolu i trójglicerydów we krwi
  (hipercholesterolemia i hipertriglycerydemia).
- Bardzo duże wahania nastroju, schizofrenia (zaburzenie psychiczne) może ulec zaostrzeniu,
  depresja, bezsenność.
- Silne niestandardowe bóle głowy z zaburzeniami wzroku w związku z odstawieniem leku,
  napady i zaostrzenie padaczki, zawroty głowy.
- Zwiększone ciśnienie w oku, obrzęk oka, ścieńczenie nabłonka powłok oka, zaostrzenie
  istniejących zakażeń wirusowych, grzybiczych i bakteryjnych oka, wytrzeszcz oczu, zaćma,
  zaburzenia widzenia, utrata wzroku, nieostre widzenie.
- Zastoinowa niewydolność serca u podatnych pacjentów, pęknięcie serca po niedawnym zawale,
  niewydolność serca.
- Nadciśnienie tętnicze, skrzepy krwi, tworzenie się zakrzepów, które mogą zatkać naczynia
  krwionośne na przykład w nogach lub płucach (powikłania zakrzepowo-zatorowe).
- Czkawka.
- Mdłości, wymioty, dyskomfort w żołądku i wzdęcie brzucha, stan zapalny i wrzody w przełyku,
  wrzody żołądka, które mogą pękać i krwawić, zapalenie trzustki (które może objawiać się
  bólem pleców i brzucha), gazy jelitowe, drożdżyca przełyku.
- Cienka, delikatna skóra, nietypowe znamiona na skórze, siniaki, zaczerwienienie i zapalenie
  skóry, rozstępy, widoczny obrzęk naczyń włosowatych, trądzik, nadmierne pocenie, wysypka,
  opuchlizna, wypadanie włosów, nienaturalne złogi tłuszczu, nadmierne owłosienie ciała,
 zatrzymywania wody w organizmie, zaburzenia barwnikowe, osłabienie naczyń włosowatych
  widoczne jako krwawienie podskórne (zwiększona kruchości naczyń), podrażnienie skóry
  wokół ust (okołoustne zapalenie skóry).
- Zmniejszenie gęstości kości z większym zagrożeniem wystąpienia złamań (osteoporoza),
  choroby kości, zapalenia ścięgien, zerwania ścięgien, zanik mięśni, miopatia, osłabienie mięśni,
  wczesne zatrzymanie wzrostu kości (przedwczesne zamknięcie nasady kości).
- Zmiany ilości i ruchomości plemników, impotencja.
- Upośledzona reakcja na szczepienie i testy skórne, wolne gojenie się ran, dyskomfort, złe
  samopoczucie.
- Może także wystąpić zespół odstawienia kortykosteroidów obejmujący gorączkę, ból mięśni i
  stawów, zapalenie śluzówki nosa (nieżyt nosa), utratę masy ciała, bolesne i swędzące guzki na
  skórze, stan zapalny oka (zapalenie spojówek).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
Tel.: + 48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku

Deksametazon jest metabolizowany przez CYP3A4. Induktory CYP3A4, takie jak: efedryna, barbiturany, ryfabutyna, ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina mogą przyspieszać metabolizm deksametazonu, zmniejszając jego stężenie we krwi - może być konieczne zwiększenie dawki steroidu. Aminoglutetymid może przyspieszyć eliminację deksametazonu oraz osłabić jego skuteczność - w razie potrzeby należy dostosować dawkę deksametazonu. Żywice wiążące kwasy żółciowe, takie jak cholestyramina, mogą ograniczać absorpcję deksametazonu. Stosowane objawowo leki gastrologiczne, zobojętniające kwas żołądkowy, węgiel aktywny zmniejszają resorpcję glikokortykosteroidów - glikokortykosteroidy należy podawać z zachowaniem co najmniej 2 h przerwy. Inhibitory CYP3A4, takie jak: azole przeciwgrzybicze (np. ketokonazol, itrakonazol), inhibitory proteazy HIV (np. rytonawir), a także antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna) mogą zmniejszać klirensu deksametazonu, zwiększając jego stężenie we krwi - może być konieczne zmniejszenie dawki steroidu. Ketokonazol może dodatkowo hamować syntezę kortykosteroidów w nadnerczach i spowodować niedoczynność kory nadnerczy w momencie zakończenia terapii kortykosteroidami. Estrogeny, w tym doustne środki antykoncepcyjne, mogą hamować metabolizm niektórych kortykosteroidów i nasilać ich działanie. Deksametazon jest umiarkowanym induktorem CYP3A4, może zwiększać klirens substratów CYP3A4, zmniejszając ich stężenie we krwi. Może zmniejszać stężenie izoniazydu we krwi - pacjentów należy monitorować. Stosowanie deksametazonu z cyklosporyną może prowadzić do nasilenia działania obydwu substancji (ryzyko napadów mózgowych). Obniżone stężenie prazykwantelu we krwi powoduje ryzyko niepowodzenia leczenia spowodowanego zwiększonym metabolizmem deksametazonu w wątrobie. Kortykosteroidy mogą nasilać lub osłabiać działanie doustnych antykoagulantów - w przypadku dużych dawek lub terapii trwającej ponad 10 dni istnieje ryzyko krwawienia charakterystycznego dla kortykoterapii (z błony śluzowej żołądka, kruchość naczyń); pacjentów należy dokładnie monitorować (badanie kontrolne w 8. dniu terapii, a następnie co dwa 2 tyg. w trakcie i po zakończeniu terapii). Stosowane z atropiną lub innymi lekami antycholinergicznymi mogą powodować dodatkowe zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. Wydłużają zwiotczenie mięśni wywołane przez niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie prążkowane. Osłabiają działanie somatotropiny. Po stosowaniu kortykosteroidów z protyreliną, zwiększenie stężenia TSH po podaniu protyreliny może być obniżone. Kortykosteroidy stosowane z NLPZ zwiększają ryzyko owrzodzenia żołądka i jelit oraz krwawień. Może wystąpić interakcja z salicylanami u pacjentów z hipoprotrombinemią. Zwiększają klirens nerkowy salicylanów, dlatego odstawienie steroidów może powodować zatrucie salicylanami - dawkę salicylanów należy zmniejszyć po zakończeniu podawania steroidów. Osłabiają działanie leków przeciwcukrzycowych, takich jak insulina, sulfonylomocznik i metformina; sporadycznie może wystąpić hiperglikemia i ketoacydoza cukrzycowa - u pacjentów z cukrzycą na początku leczenia należy częściej wykonywać badania krwi i moczu. Stosowane z talidomidem zwiększają ryzyko wystąpienia toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka. Zwiększają działanie hipokalemiczne acetazolamidu, diuretyków pętlowych i tiazydowych, amfoterycyny i.v., mineralokortykosteroidów, tetrakozaktydu, leków przeczyszczających, karbenoksolonu. Hipokaliemia zwiększa prawdopodobieństwo zaburzeń rytmu serca (zwłaszcza torsade de pointes) oraz nasila toksyczność glikozydów nasercowych. Przed rozpoczęciem leczenia kortykosteroidami należy wyrównać niedobór potasu. Istnieją doniesienia, wg których równoczesne stosowanie amfoterycyny B i hydrokortyzonu prowadziło do powiększenia i niewydolności serca. Kortykosteroidy stosowane z chlorokiną, hydroksychlorokiną i meflokiną zwiększają ryzyko miopatii i kardiomiopatii. Mogą osłabiać działanie leków hipotensyjnych; może być konieczne dostosowanie dawkowania leków przeciwnadciśnieniowych. Inhibitory ACE stosowane z kortykosteroidami zwiększają ryzyko zmian morfologii krwi. Równoczesne stosowanie inhibitorów cholinoesterazy i kortykosteroidów może powodować poważne osłabienie mięśni u pacjentów z miastenią - jeżeli to możliwe, inhibitory cholinoesterazy należy odstawić co najmniej 24 h przed rozpoczęciem terapii kortykosteroidami. Fluorochinolony stosowane z kortykosteroidami zwiększają ryzyko zaburzeń ze strony ścięgien. Jednoczesne podawanie inhibitorów CYP3A, w tym leków zawierających kobicystat, zwiększa ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych; należy unikać łączenia tych leków. Podczas leczenia deksametazonem może dojść do osłabienia działania szczepionek. Ze względu na możliwość wystąpienia infekcji wirusowej stosowanie żywych szczepionek jest przeciwwskazane w trakcie leczenia dużymi terapeutycznymi dawkami kortykosteroidów - szczepienie można wykonać nie wcześniej niż 3 mies. po zakończeniu kortykoterapii. Stosowanie innych typów immunizacji podczas leczenia dużymi terapeutycznymi dawkami kortykosteroidów może być niebezpieczne, ze względu na ryzyko powikłań neurologicznych i ograniczonego lub nieobecnego wzrostu liczby przeciwciał (nieskuteczność szczepień). Można szczepić pacjentów, którzy stosują kortykosteroidy miejscowo lub przez krótki czas (<2 tyg.) i w mniejszych dawkach.

Krka Polska Sp. z o.o.
ul. Równoległa 5
02-235 Warszawa
22-573-75-00
[email protected]
www.krka-polska.pl