Dexilant 30 mg kapsułki o zmodyfikowanym uwalnianiu, twarde

1 kaps. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 30 mg lub 60 mg dekslanzoprazolu. Preparat zawiera sacharozę.

Inhibitor pompy protonowej w żołądku. Dekslanzoprazol jest R-enancjomerem lanzoprazolu. Hamuje ostatnią fazę wytwarzania kwasu solnego poprzez zahamowanie aktywności ATP-azy H+/K+ w komórkach okładzinowych żołądka. Proces jest odwracalny i zależny od dawki, dotyczy podstawowego, jak i stymulowanego wydzielania kwasu żołądkowego. Dekslanzoprazol gromadzi się w komórkach okładzinowych, staje się aktywny w ich kwaśnym środowisku, reaguje z grupą sulfhydrylową ATP-azy H+/K+, powodując zahamowanie aktywności enzymu. Postać farmaceutyczna preparatu oparta jest na technologii podwójnego opóźnionego uwalniania, zapewniającej profil stężenia dekslanzoprazolu w osoczu z dwoma wyraźnymi szczytami: pierwszy występuje 1-2 h po podaniu, a drugi w ciągu 4-5 h. C_max w osoczu występuje w ciągu 4-6 h. Stopień wiązania dekslanzoprazolu z białkami osocza wynosi ok.97%. Metabolizowany jest przez głównie izoenzymy CYP2C19 i CYP3A4 oraz wydalany w postaci metabolitów z moczem i kałem.T_0,5 wynosi 1-2 h.

Lek wskazany jest do stosowania u dorosłych i młodzieży od 12 do 17 lat. Leczenie nadżerkowego refluksowego zapalenia przełyku. Leczenie podtrzymujące nadżerkowego refluksowego zapalenia przełyku i zgagi. Krótkotrwałe leczenie zgagi i zarzucania kwasu żołądkowego związanego z nienadżerkową objawową postacią choroby refluksowej przełyku (GERD).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania dekslanzoprazolu u kobiet w okresie ciąży. W celu zachowania ostrożności należy unikać stosowania preparatu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy dekslanzoprazol przenika do mleka ludzkiego; przenika do mleka zwierząt. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/niemowląt. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią lub przerwać podawanie preparatu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach na zwierzętach nie wykazano zaburzeń płodności po podaniu lanzoprazolu. Można oczekiwać podobnych wyników dla dekslanzoprazolu.

Doustnie. Leczenie nadżerkowego refluksowego zapalenia przełyku. Dorośli i młodzież w wieku od 12 do 17 lat: zalecana dawka wynosi 60 mg raz na dobę przez 4 tyg. W przypadku pacjentów, u których w okresie tym nie dojdzie do pełnego wyleczenia, leczenie może być kontynuowane w tej samej dawce przez kolejne 4 tyg. Leczenie podtrzymujące nadżerkowego refluksowego zapalenia przełyku i zgagi. Dorośli: u pacjentów, u których konieczne jest długotrwałe zahamowanie wydzielania kwasu solnego w żołądku zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez okres do 6 miesięcy. Młodzież w wieku od 12 do 17 lat: zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę. Nie można określić okresu leczenia na podstawie aktualnie dostępnych danych. Decyzja należy do lekarza po indywidualnym rozpatrzeniu każdego przypadku. Nienadżerkowa objawowa postać choroby refluksowej przełyku (GERD). Dorośli i młodzież w wieku od 12 do 17 lat: zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez okres do 4 tyg. Szczególne grupy pacjentów. Z uwagi na zmniejszony klirens dekslanzoprazolu u pacjentów w podeszłym wieku konieczne może być dostosowanie dawki w zależności od indywidualnych potrzeb; nie należy stosować dawki dobowej większej niż 60 mg, jeśli nie istnieją istotne wskazania kliniczne. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy objąć regularną obserwacją; należy rozważyć zastosowanie maksymalnej dawki dobowej 30 mg. Nie zaleca się stosowania dekslanzoprazolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (nie przeprowadzono badań). Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 12 lat (brak dostępnych danych). Należy unikać leczenia małych dzieci w wieku <1 rż., ponieważ dostępne dane nie wykazały korzystnego wpływu na leczenie choroby refluksowej przełyku. Sposób podania. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem, niezależnie od posiłku. Kapsułki można otworzyć i wymieszać granulki z łyżką przecieru jabłkowego. Lek należy podać natychmiast po zmieszaniu. Nie należy ssać ani rozgryzać granulek.

Przed zastosowaniem preparatu należy wykluczyć obecność złośliwego nowotworu żołądka, ponieważ dekslanzoprazol może maskować jego objawy i opóźnić rozpoznanie. Nie zaleca się jednoczesnego podawania dekslanzoprazolu z inhibitorami proteazy wirusa HIV, których wchłanianie zależy od kwaśnego pH w żołądku, takimi jak atazanawir lub nelfinawir gdyż może to znacząco zmniejszyć ich biodostępność. Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się stosowania dekslanzoprazolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego z jakiegokolwiek powodu, w tym również z powodu stosowania inhibitorów pompy protonowej (PPI), takich jak dekslanzoprazol, prowadzi do zwiększenia w żołądku liczby bakterii normalnie występujących w przewodzie pokarmowym. Leczenie PPI może nieznacznie zwiększyć ryzyko zakażenia przewodu pokarmowego takimi drobnoustrojami, jak: Salmonella, Campylobacter i Clostridium difficile. Z powodu ograniczonej liczby danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u pacjentów leczonych dłużej niż rok, należy przeprowadzać regularne analizy skuteczności leczenia i dokładną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów leczonych PPI przez co najmniej 3 miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. Hipomagnezemia może prowadzić do hipokalcemii i (lub) hipokaliemii. U pacjentów z największym nasileniem hipomagnezemii (i hipomagnezemii związanej z hipokalcemią i (lub) hipokaliemią) ustępowała ona po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących PPI łącznie z digoksyną lub innymi lekami, które mogą wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć oznaczenie stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia. Dekslanzoprazol, tak jak i inne leki hamujące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B₁₂ (cyjanokobalaminy) - jest to spowodowane niedoborem kwasu solnego w soku żołądkowym lub bezkwaśnością soku żołądkowego. Należy to uwzględnić w trakcie długotrwałego leczenia pacjentów z niedoborem witaminy B₁₂ oraz obciążonych czynnikami ryzyka zaburzonego jej wchłaniania lub jeśli wystąpią objawy kliniczne. U pacjentów przyjmujących lanzoprazol zaobserwowano bardzo rzadkie przypadki zapalenia okrężnicy. Można oczekiwać wystąpienia podobnych efektów podczas stosowania dekslanzoprazolu. W związku z tym, w przypadku wystąpienia ciężkiej i (lub) utrzymującej się biegunki, należy rozważyć przerwanie leczenia. Stosowanie PPI, zwłaszcza przyjmowanych w dużych dawkach oraz w długoterminowej terapii (> rok) może nieznacznie zwiększyć ryzyko złamań kości biodrowej, kości nadgarstka lub kręgosłupa, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub u osób z innymi czynnikami ryzyka; PPI mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań o 10-40%. Wzrost ryzyka może być spowodowany również innymi czynnikami. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni być leczeni zgodnie z obowiązującymi wytycznymi klinicznymi w celu zapewnienia przyjmowania odpowiedniej dawki witaminy D i wapnia. U niektórych pacjentów zaobserwowano, że równoczesne stosowanie metotreksatu z PPI prowadziło do zwiększenia stężenia metotreksatu, dlatego też u pacjentów przyjmujących duże dawki metotreksatu należy rozważyć czasowe przerwanie stosowania dekslanzoprazolu. W związku ze stosowaniem IPP były zgłaszane ciężkie skórne działania niepożądane obejmujące zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), reakcję polekową z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS) oraz rumień welopostaciowy. Należy przerwać stosowanie dekslanzoprazolu przy pierwszych objawach przedmiotowych i podmiotowych ciężkich skórnych działań niepożądanych lub innych oznakach nadwrażliwości i rozważyć dalszą ocenę. Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem podostrej postaci skórnej tocznia rumieniowatego (SCLE). Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania preparatu. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej. U pacjentów przyjmujących dekslanzoprazol obserwowano ostre cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek (CŚZN), które może wystąpić w dowolnym momencie leczenia dekslanzoprazolem. Ostre cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek może prowadzić do niewydolności nerek. Jeśli u pacjenta podejrzewa się ostre CŚZN, należy odstawić dekslanzoprazol i niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie. Preparat zawiera sacharozę - pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni go przyjmować.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W badaniach klinicznych działania niepożądane występujące po zastosowaniu leku Dexilant były
w większości łagodne lub umiarkowane.

Należy przerwać przyjmowanie leku i natychmiast skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się
do najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego (SOR), jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek
z poniższych działań niepożądanych:
- reakcja nadwrażliwości lub poważna reakcja alergiczna (częstość nieznana), z następującymi
  objawami: wysypka, obrzęk twarzy, ściskanie w gardle i trudności z oddychaniem;
- wstrząs anafilaktyczny lub poważna, ciężka i nagła reakcja alergiczna (częstość nieznana)
  obejmująca takie objawy jak: duszność, splątanie, bladość skóry, znaczne wykwity na skórze,
  ucisk w gardle, osłabienie, łapanie powietrza z trudem i utrata świadomości.

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane (często – mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na
10 pacjentów) były następujące:
- biegunka, ból brzucha, ból głowy, mdłości (nudności), dyskomfort w jamie brzusznej, wzdęcia
  (gazy), zaparcia, łagodne polipy żołądka.

U niektórych pacjentów stosujących lek Dexilant wystąpiły inne, następujące działania niepożądane:

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
- trudności z zasypianiem,
- depresja,
- zawroty głowy,
- zmiana smaku,
- wysokie ciśnienie krwi,
- uderzenia gorąca,
- kaszel,
- wymioty,
- suchość w jamie ustnej,
- nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych,
- pokrzywka,
- swędzenie,
- wysypka,
- uczucie osłabienia,
- zmiany apetytu,
- złamanie kości biodrowej, kości nadgarstka lub kręgosłupa.

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów):
- omamy obejmujące słyszenie głosów lub dźwięków,
- drgawki,
- mrowienie lub drętwienie,
- zaburzenia widzenia,
- uczucie zawrotów głowy lub wirowania,
- zakażenia drożdżakowe.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zmniejszenie liczby krwinek czerwonych. Może to spowodować bladość, osłabienie,
  nietolerancję wysiłku fizycznego, zawroty głowy, zmęczenie i splątanie.
- powstawanie siniaków lub krwawienie z powodu za małej liczby płytek krwi z nieznanej
  przyczyny,
- ciężkie reakcje skórne. Może również wystąpić ból stawów lub objawy grypopodobne,
  gorączka, obrzęk gruczołów (np. pod pachami), a wyniki badań krwi mogą wykazywać zmiany
  w zakresie niektórych białych krwinek lub enzymów wątrobowych [zespół Stevensa-Johnsona,
  martwica toksyczna rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, podostra postać skórna
  tocznia rumieniowatego, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (zespół
  DRESS)]
- nieostre widzenie,
- głuchota,
- zapalenie wątroby spowodowane przez leki (z takimi objawami, jak utrata apetytu, ból głowy,
  nudności, zmęczenie, gorączka, żółtaczka, stolce jasne lub w kolorze gliny, ciemny kolor
  moczu),
- wysypka mogąca przebiegać z bólem stawów,
- Jeżeli przyjmowano Dexilant dłużej niż trzy miesiące, istnieje możliwość zmniejszenia stężenia
  magnezu we krwi. Małe stężenie magnezu może objawiać się zmęczeniem, mimowolnymi
  skurczami mięśni, dezorientacją, drgawkami, zawrotami głowy, przyspieszoną akcją serca.
  W razie zaobserwowania któregokolwiek z powyższych objawów należy o tym niezwłocznie
  poinformować lekarza. Małe stężenie magnezu może prowadzić do zmniejszenia stężenia
  potasu lub wapnia we krwi. Lekarz może zalecić regularne przeprowadzanie badań krwi w celu
  kontrolowania stężenia magnezu.
- Małe stężenie sodu we krwi. Typowe objawy to nudności i wymioty, ból głowy, senność i
  zmęczenie, splątanie, osłabienie lub skurcze mięśni, drażliwość, drgawki, śpiączka.
- Choroby nerek.
- Omamy wzrokowe.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49
21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać
również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie
zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Wykazano, że w metabolizmie dekslanzoprazolu biorą udział cytochromy CYP2C19 i CYP3A4. Inhibitory CYP2C19 (takie jak fluwoksamina) mogą zwiększyć ogólnoustrojową ekspozycję na dekslanzoprazol. Induktory CYP2C19 i CYP3A4, takie jak ryfampicyna i preparaty zawierające ziele dziurawca (Hypericum perforatum) mogą zmniejszyć stężenie dekslanzoprazolu w osoczu. Sukralfat/leki zobojętniające kwas solny w żołądku mogą zmniejszać dostępność biologiczną dekslanzoprazolu - dekslanzoprazol należy przyjmować co najmniej 1 h po przyjęciu tych leków. Dekslanzoprazol może zaburzać wchłanianie leków, których dostępność biologiczna zależy od pH soku żołądkowego. Nie zaleca się jednoczesnego podawania dekslanzoprazolu z inhibitorami proteazy wirusa HIV, których wchłanianie zależy od kwaśnego pH w żołądku, takimi jak atazanawir lub nelfinawir gdyż może to znacząco zmniejszyć ich biodostępność. Wchłanianie ketokonazolu, itrakonazolu i erlotynibu z przewodu pokarmowego zwiększa się w obecności kwasu solnego w żołądku. Ponieważ stosowanie dekslanzoprazolu może prowadzić do zmniejszenia stężenia ketokonazolu, itrakonazolu i erlotynibu do stężenia subterapeutycznego, należy unikać skojarzonego stosowania tych leków. Jednoczesne podawanie dekslanzoprazolu i digoksyny może powodować zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu – podczas jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie digoksyny w osoczu, a na początku i pod koniec leczenia dekslanzoprazolem w razie konieczności dostosować dawkę digoksyny. W badaniach in vitro wykazano, że dekslanzoprazol najprawdopodobniej nie ma działania hamującego izoenzymy CYP: 1A1, 1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2D6, 2E1 i 3A4. W związku z tym nie oczekuje się występowania klinicznie istotnych interakcji z lekami metabolizowanymi przez te izoenzymy CYP. W badaniach in vivo wykazano, że dekslanzoprazol nie ma wpływu na farmakokinetykę podawanej jednocześnie fenytoiny (substrat CYP2C9) ani teofiliny (substrat CYP1A2). Badania in vitro wykazały, że dekslanzoprazol może teoretycznie hamować CYP2C19, jednak badanie in vivo obejmujące głównie pacjentów z intensywnym i średnim metabolizmem przez CYP2C19 wykazało, że dekslanzoprazol nie ma wpływu na farmakokinetykę diazepamu (substrat CYP2C19). Jednoczesne podawanie z dekslanzoprazolem może zwiększyć stężenie takrolimusu (substratu izoenzymu CYP3A i glikoproteiny P) w osoczu, zwłaszcza u biorców przeszczepu ze średnim i wolnym metabolizmem przez CYP2C19. Zaleca się kontrolowanie stężenia takrolimusu w osoczu w momencie rozpoczęcia i zakończenia jednoczesnego leczenia dekslanzoprazolem. Obserwowano zwiększenie wartości INR i wydłużenia czasu protrombinowego u pacjentów stosujących jednocześnie PPI i warfarynę; konieczne może być monitorowanie pacjentów leczonych podczas jednoczesnego stosowania pod kątem zwiększenia wartości INR i czasu protrombinowego, zwłaszcza w przypadku rozpoczęcia lub zakończenia podawania jednego z tych leków. Nie ma konieczności modyfikacji dawki klopidogrelu przy jednoczesnym podawaniu z dekslanzoprazolem w zarejestrowanej dawce. Jednoczesne podawanie PPI oraz metotreksatu (przede wszystkim w dużych dawkach) mogą spowodować długotrwałe zwiększenie stężenia metotreksatu i (lub) jego metabolitu hydroksymetotreksatu w surowicy, co może prowadzić do toksyczności metotreksatu, dlatego u pacjentów, u których stosowane są duże dawki metotreksatu należy rozważyć tymczasowe przerwanie leczenia dekslanzoprazolem. W warunkach in vitro obserwowano zahamowanie przez lanzoprazol aktywności białka transportowego, glikoproteiny P (P-gp). Można oczekiwać wystąpienia podobnych efektów przy stosowaniu dekslanzoprazolu. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane. Nie wykazano klinicznie znaczących interakcji pomiędzy dekslanzoprazolem a niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.

Takeda Pharma Sp. z o.o.
ul. Prosta 68
00-838 Warszawa