Dilizolen 2 mg/ml roztwór do infuzji

1 ml zawiera 2 mg linezolidu. Preparat zawiera 1,67 mmol (czyli 115 mg) sodu/dawkę.

Linezolid

Antybiotyk z grupy oksazolidynonów. W wyniku wiązania się z rybosomem bakteryjnym wybiórczo hamuje syntezę białka, uniemożliwiając powstanie czynnego kompleksu inicjującego, który odgrywa istotną rolę w procesie translacji. Działa na bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus, gronkowce koagulazo-ujemne, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, paciorkowce grupy C i G oraz bakterie beztlenowe Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp. (w tym Peptostreptococcus anaerobius). Drobnoustroje oporne: Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria spp., Enterobacteriaceae, Pseudomonas spp. In vitro działa na Legionella, Chlamydia pneumoniae i Mycoplasma pneumoniae, jednak nie ma wystarczających dowodów potwierdzających skuteczność kliniczną. Dzięki innemu mechanizmowi działania, linezolid nie wykazuje oporności krzyżowej z pozostałymi antybiotykami. Wiąże się z białkami osocza w 31%. Jest wydalany głównie z moczem w postaci niezmienionej (30%) oraz w postaci metabolitów (50%); niewielkie ilości metabolitów są wydalane z kałem. T_0,5 we krwi wynosi 5-7 h.

Szpitalne zapalenie płuc. Pozaszpitalne zapalenie płuc. Preparat jest wskazany u pacjentów dorosłych w leczeniu pozaszpitalnego i szpitalnego zapalenia płuc, w którym znanym lub podejrzewanym czynnikiem chorobotwórczym są wrażliwe bakterie Gram-dodatnie. Przed podjęciem decyzji, o rozpoczęciu terapii preparatem, należy wziąć pod uwagę wyniki badań mikrobiologicznych lub informacje o liczbie przypadków występowania oporności na inne antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń spowodowanych przez bakterie Gram-dodatnie. Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. W razie stwierdzenia lub podejrzenia zakażenia wywołanego przez bakterie Gram-ujemne należy jednocześnie rozpocząć odpowiednie leczenie przeciwko tym bakteriom. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Preparat jest wskazany u pacjentów dorosłych w leczeniu powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, tylko wtedy, gdy wyniki badań mikrobiologicznych wykazały, że zakażenie zostało wywołane przez wrażliwe bakterie Gram-dodatnie. Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. Linezolid można stosować u pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanek miękkich ze stwierdzonym lub podejrzewanym współistniejącym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, tylko wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takich przypadkach koniecznie należy rozpocząć jednoczesne leczenie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Leczenie linezolidem należy rozpoczynać tylko w warunkach szpitalnych, po konsultacji z odpowiednim specjalistą, takim jak mikrobiolog lub specjalista chorób zakaźnych. Należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Linezolidu nie należy stosować u pacjentów przyjmujących lek hamujący MAO A lub B (np. fenelzyna, izokarboksazyd, selegilina, moklobemid) ani w ciągu 2 tyg. od zakończenia przyjmowania takiego leku. Linezolidu nie należy podawać pacjentom z następującymi chorobami podstawowymi lub przyjmującym jednocześnie następujące rodzaje leków, chyba że zostanie zapewniona możliwość ścisłej obserwacji pacjenta i monitorowania ciśnienia tętniczego krwi: pacjenci z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym, guzem chromochłonnym nadnerczy, rakowiakiem, nadczynnością tarczycy, depresją w przebiegu choroby dwubiegunowej, zaburzeniami schizoafektywnymi, ostrymi stanami dezorientacji; pacjenci przyjmujący jakikolwiek z następujących leków: inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, agoniści receptorów serotoninowych 5-HT₁ (tryptany), leki o bezpośrednim lub pośrednim działaniu sympatykomimetycznym (w tym adrenergiczne leki rozszerzające oskrzela, pseudoefedryna i fenylopropanolamina), aminy presyjne (np. adrenalina/epinefryna i noradrenalina/norepinefryna), leki działające dopaminergicznie (np. dopamina, dobutamina), petydyna lub buspiron. Należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem oraz na cały okres podawania leku.

Linezolidu nie stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne, np. jeśli możliwe korzyści przewyższają ryzyko. Badania prowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ linezolidu na rozrodczość. Występuje ryzyko podczas stosowania leku u ludzi. Linezolid i jego metabolity mogą przenikać do mleka matki i dlatego należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem i oraz na cały okres leczenia linezolidem. Stosowanie linezolidu prowadziło do przemijającego zmniejszenia płodności i zaburzenia morfologii plemników u dorosłych samców szczurów narażonych na działanie linezolidu w stopniu porównywalnym do występującego u ludzi. Nie ma danych dotyczących wpływu linezolidu na męski układ rozrodczy u ludzi.

Dożylnie. Dorośli. Szpitalne zapalenie płuc, pozaszpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 600 mg 2 razy na dobę przez 10-14 kolejnych dni. Leczenie można rozpocząć linezolidem w postaci roztworu do infuzji, tabletek powlekanych lub zawiesiny doustnej. U pacjentów, u których leczenie rozpoczęto preparatem podawanym pozajelitowo, można dokonać zamiany na doustną postać leku, jeśli jest to klinicznie wskazane. Nie ma wówczas konieczności modyfikacji dawki, ponieważ dostępność biologiczna linezolidu po podaniu doustnym wynosi około 100%. Przedstawione zalecenia dotyczące czasu trwania leczenia są zgodne z tymi, które stosowano podczas badań klinicznych. W niektórych rodzajach zakażeń może wystarczać stosowanie leku przez krótszy czas, jednak brak danych z badań klinicznych na ten temat. Maksymalny okres leczenia wynosi 28 dni. W zakażeniach ze współistniejącą bakteriemią nie ma konieczności zwiększania dawki ani wydłużania czasu leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania linezolidu u dzieci i młodzieży (w wieku <18 lat) nie zostały ustalone. U pacjentów z niewydolnością nerek i u pacjentów w podeszłym wieku, nie ma konieczności modyfikacji dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) nie ma konieczności modyfikacji dawki; w związku z nieustalonym znaczeniem klinicznym zwiększonego narażenia (do 10-krotnego) na działanie dwóch głównych metabolitów linezolidu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, linezolid należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie u tych pacjentów, u których przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Ok. 30% dawki linezolidu zostaje usunięte z organizmu w ciągu 3 h hemodializy, dlatego linezolid należy podawać po dializach. Hemodializa prowadzi do częściowego usunięcia z organizmu podstawowych metabolitów linezolidu, jednak ich stężenia są nadal znacznie większe po dializach niż obserwowane u pacjentów z prawidłową czynnością lub z lekką lub umiarkowaną niewydolnością nerek. Dlatego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek poddawanych dializie, linezolid należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Nie ma danych o stosowaniu linezolidu u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD) lub innym niż hemodializa metodom leczenia niewydolności nerek. U pacjentów z niewydolnością wątroby nie ma konieczności modyfikacji dawki. Jednak ze względu na ograniczoną liczbę danych klinicznych zaleca się, aby linezolid stosować u tych pacjentów tylko wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Sposób podania. Roztwór należy podawać w infuzji trwającej 30-120 min.

Środki ostrożności Zahamowanie czynności szpiku. U pacjentów leczonych linezolidem obserwowano zahamowanie czynności szpiku (w tym niedokrwistość, leukopenię, pancytopenię i trombocytopenię). W przypadkach, w których znane są wyniki leczenia, po zakończeniu stosowania linezolidu zmienione wyniki badań krwi powracały do wartości sprzed leczenia. Wydaje się, że ryzyko wystąpienia tych działań ma związek z czasem trwania leczenia. U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko zaburzeń składu krwi podczas leczenia linezolidem jest większe. Trombocytopenia może częściej występować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, niezależnie od tego, czy są oni poddawani dializie oraz u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością wątroby. Dlatego parametry morfologii krwi należy ściśle kontrolować: u pacjentów z występującą wcześniej niedokrwistością, granulocytopenią lub trombocytopenią; u pacjentów, którzy przyjmują równocześnie leki mogące zmniejszać stężenie hemoglobiny, liczbę krwinek lub wpływać na liczbę lub czynność płytek krwi, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością wątroby oraz u pacjentów, którzy przyjmują linezolid dłużej niż przez 10-14 dni. Linezolid można podawać tym pacjentom tylko wtedy, gdy możliwa jest ścisła kontrola stężenia hemoglobiny, liczby krwinek i płytek krwi. Jeśli podczas leczenia linezolidem wystąpi znaczne zahamowanie czynności szpiku, lek należy odstawić, chyba że jego podawanie jest absolutnie konieczne. Należy wówczas szczególnie uważnie kontrolować parametry morfologii krwi i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Ponadto u pacjentów otrzymujących linezolid zaleca się co tydzień kontrolować obraz pełnej morfologii krwi (z oznaczeniem stężenia hemoglobiny, liczby płytek krwi i liczby leukocytów z rozmazem), bez względu na początkowy obraz morfologii krwi. Przypadki ciężkiej niedokrwistości zgłaszano częściej u pacjentów otrzymujących linezolid dłużej niż przez maksymalny zalecany okres 28 dni. U pacjentów tych częściej konieczne było przetaczanie krwi. Zgłaszano niedokrwistość syderoblastyczną. Pierwsze objawy obserwowano, gdy większość pacjentów otrzymywała linezolid dłużej niż 28 dni. Po zakończeniu stosowania linezolidu u większości pacjentów niedokrwistość leczona lub nieleczona ustępowała całkowicie lub częściowo. Zmienna umieralność w badaniu klinicznym u pacjentów z wywołanymi przez bakterie Gram-dodatnie zakażeniami krwi, związanymi ze stosowaniem cewników dożylnych. U przyjmujących linezolid ciężko chorych pacjentów z zakażeniami związanymi ze stosowaniem cewników dożylnych, obserwowano większą umieralność niż wśród pacjentów leczonych wankomycyną, dikloksacyliną lub oksacyliną. Głównym czynnikiem wpływającym na umieralność było występowanie zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi na początku leczenia. Współczynniki umieralności były podobne u pacjentów z zakażeniem wywołanym wyłącznie przez bakterie Gram-dodatnie, ale były istotnie większe w grupie stosujących linezolid pacjentów z dowolnym innym patogenem lub bez patogenu na początku leczenia. Największa rozbieżność występowała w trakcie leczenia i wciągu 7 dni po jego zakończeniu. Podczas badania u większej liczby pacjentów w grupie stosującej linezolid rozwinęło się zakażenie drobnoustrojami Gram-ujemnymi i większa ich liczba zmarła na skutek zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne oraz zakażeń mieszanych. Dlatego w powikłanych zakażeniach skóry i tkanek miękkich linezolid należy stosować u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym jednoczesnym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, wyłącznie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takich przypadkach koniecznie należy rozpocząć jednoczesne leczenie przeciw bakteriom Gram-ujemnym. Biegunka związana z antybiotykami oraz zapalenie okrężnicy. Podczas stosowania linezolidu zgłaszano występowanie biegunki i zapalenia okrężnicy związanych ze stosowaniem antybiotyku, w tym rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy i biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile, których nasilenie może być od lekkiej biegunki do zapalenia okrężnicy zakończonego zgonem. Dlatego ważne jest, aby rozważyć taką diagnozę u pacjentów, u których po zastosowaniu linezolidu wystąpiła ciężka biegunka. Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi, że biegunka lub zapalenie okrężnicy związane jest ze stosowaniem antybiotyku, należy przerwać stosowanie leków przeciwbakteryjnych oraz niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie. W takiej sytuacji przeciwwskazane jest stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit. Kwasica mleczanowa. U pacjentów, u których podczas przyjmowania linezolidu pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe kwasicy metabolicznej, w tym nawracające nudności lub wymioty, ból brzucha, małe stężenie wodorowęglanów lub hiperwentylacja, konieczna jest natychmiastowa pomoc lekarska. Jeśli wystąpi kwasica mleczanowa, przed kontynuacją leczenia należy ocenić stosunek korzyści z dalszego stosowania linezolidu do ryzyka. Zaburzenia czynności mitochondriów. Linezolid hamuje syntezę białek mitochondrialnych, w wyniku czego mogą wystąpić takie działania niepożądane jak kwasica metaboliczna, niedokrwistość i neuropatia (nerwu wzrokowego lub obwodowa); działania takie występują częściej, jeśli lek stosuje się dłużej niż 28 dni. Zespół serotoninowy. Zgłaszano przypadki zespołu serotoninowego po jednoczesnym podaniu linezolidu i preparatów o działaniu serotoninergicznym, w tym leków przeciwdepresyjnych, takich jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) i opioidy. Jednoczesne podawanie linezolidu z lekami serotoninergicznymi jest przeciwwskazane, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to konieczne. Należy wówczas dokładnie monitorować pacjentów, czy nie występują objawy zespołu serotoninowego, takie jak zaburzenia czynności poznawczych, bardzo wysoka gorączka, hiperrefleksja i brak koordynacji. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe, lekarz powinien rozważyć przerwanie leczenia jednym lub obydwoma lekami. Po przerwaniu podawania preparatu serotoninergicznego mogą wystąpić objawy odstawienia. Rabdomioliza. Zgłaszano przypadki rabdomiolizy związane ze stosowaniem linezolidu. Należy zachować ostrożność stosując linezolid u pacjentów z czynnikami predysponującymi do rabdomiolizy. W przypadku zaobserwowania objawów rabdomiolizy, należy przerwać podawanie linezolidu i wdrożyć odpowiednie leczenie. Hiponatremia i zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). U niektórych pacjentów leczonych linezolidem obserwowano przypadki hiponatremii i (lub) zespołu SIADH. U pacjentów, u których występuje ryzyko hiponatremii, na przykład u pacjentów w podeszłym wieku lub przyjmujących leki, które mogą zmniejszać stężenie sodu we krwi (np. tiazydowe leki moczopędne, takie jak hydrochlorotiazyd), zaleca się regularne kontrolowanie stężenia sodu w surowicy. Neuropatia obwodowa i neuropatia nerwu wzrokowego. U pacjentów leczonych linezolidem zgłaszano neuropatię obwodową, jak również neuropatię nerwu wzrokowego i zapalenie nerwu wzrokowego, czasami prowadzącego do utraty wzroku; zgłoszenia te dotyczyły przede wszystkim pacjentów, którzy przyjmowali linezolid dłużej niż maksymalnie zalecane 28 dni. Należy poinformować każdego pacjenta, aby zgłaszał objawy pogorszenia widzenia, takie jak zmiana ostrości widzenia, zmiana widzenia kolorów, niewyraźne widzenie lub ubytki w polu widzenia. Jeśli zaburzenia wystąpią, zaleca się bezzwłoczne skierowanie pacjenta na badanie okulistyczne. Jeśli pacjent stosuje linezolid dłużej niż maksymalnie zalecane 28 dni, należy regularnie kontrolować u niego czynność narządu wzroku. Jeśli wystąpi neuropatia obwodowa lub neuropatia nerwu wzrokowego, leczenie linezolidem należy kontynuować po ocenie możliwego ryzyka. Zwiększone ryzyko neuropatii może występować podczas podawania linezolidu pacjentom stosującym obecnie lub niedawno leki przeciwgruźlicze. Drgawki. U pacjentów leczonych linezolidem zgłaszano występowanie drgawek. W większości tych przypadków stwierdzano występowanie napadów drgawek w przeszłości lub czynniki ryzyka. Należy zalecić pacjentom, że powinni poinformować lekarza jeśli w przeszłości występowały u nich drgawki. Inhibitory monoaminooksydazy. Linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem monoaminooksydazy (IMAO). Jednak w dawkach stosowanych w leczeniu przeciwbakteryjnym nie działa przeciwdepresyjnie. Dostępne są bardzo ograniczone dane, pochodzące z badań nad interakcjami leków i bezpieczeństwem stosowania linezolidu u pacjentów z innymi chorobami podstawowymi i (lub) przyjmujących jednocześnie leki, które mogą hamować MAO. Nie zaleca się stosować linezolidu w Pokarmy bogate w tyraminę. Należy poinformować pacjenta, że konieczne jest ograniczenie spożywania pokarmów bogatych w tyraminę. Nadkażenie. Stosowanie antybiotyków może niekiedy powodować nadmierne namnożenie drobnoustrojów niewrażliwych, np. u ok. 3% pacjentów przyjmujących zalecone dawki linezolidu obserwowano kandydozę polekową. Jeśli w trakcie stosowania linezolidu wystąpi nadkażenie, należy zastosować odpowiednie leczenie. Niewydolność nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek linezolid należy stosować ze szczególną ostrożnością i tylko wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa ryzyko. Niewydolność wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby linezolid należy stosować tylko wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa. Badania kliniczne. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności linezolidu podawanego dłużej niż 28 dni. Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych z udziałem pacjentów ze stopą cukrzycową, odleżynami lub zmianami spowodowanymi niedokrwieniem, ciężkimi oparzeniami lub zgorzelą. Dlatego doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania linezolidu w takich chorobach jest ograniczone. Substancje pomocnicze. 1 ml roztworu zawiera 45,7 mg glukozy (tzn. 13,7 g w 300 ml roztworu), co należy uwzględnić u pacjentów z cukrzycą lub z innymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją glukozy. 1 ml roztworu zawiera również 0,38 mg sodu (tzn. 114 mg w 300 ml roztworu), co należy uwzględnić u pacjentów kontrolujących jego zawartość w diecie.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast poinformować lekarza, pielęgniarkę lub farmaceutę, jeśli podczas leczenia lekiem
Dilizolen wystąpi którykolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych:
Ciężkie działania niepożądane, które mogą wystąpić po leku Dilizolen (częstość występowania w nawiasie),
to:
- ciężkie reakcje skórne (niezbyt często), obrzęk szczególnie w okolicy twarzy i szyi (niezbyt często),
  świszczący oddech i (lub) duszności (rzadko). Mogą to być objawy reakcji alergicznej i może być
  konieczne przerwanie stosowania leku Dilizolen. Reakcje skórne, takie jak wypukła, fioletowa wysypka
  spowodowana zapaleniem naczyń krwionośnych (rzadko), zaczerwienienie, złuszczanie się skóry
  (zapalenie skóry) (niezbyt często), wysypka (często), świąd (często).
- zaburzenia widzenia (niezbyt często), takie jak niewyraźne widzenie (niezbyt często), zmiany w
  postrzeganiu kolorów (częstość nieznana), trudności z widzeniem szczegółów (częstość nieznana) lub
  zawężenie pola widzenia (rzadko).
- ciężka biegunka z krwią i (lub) śluzem w kale (zapalenie okrężnicy związane ze stosowaniem
  antybiotyku, w tym rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy), rzadko mogą pojawić się zagrażające życiu
  powikłania (niezbyt często).
- nawracające nudności lub wymioty, ból brzucha lub zwiększona częstość oddechów (rzadko).
- napady padaczkowe lub drgawki (niezbyt często) zgłaszano podczas stosowania leku Dilizolen.
- zespół serotoninowy (częstość nieznana): należy poinformować lekarza, jeśli wystąpią takie objawy jak
  pobudzenie, dezorientacja, majaczenie, sztywność, drżenie, zaburzenia koordynacji oraz napady
  drgawkowe, szybkie bicie serca, ciężkie trudności w oddychaniu i biegunka podczas jednoczesnego
  przyjmowania leków przeciwdepresyjnych z grupy SSRI (inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny)
  lub opioidów (patrz punkt 2).
- krwawienia lub tworzenie się siniaków o niewyjaśnionej przyczynie, które mogą być spowodowane
  zmianami liczby niektórych komórek krwi, co może mieć wpływ na krzepliwość krwi lub może
  prowadzić do wystąpienia niedokrwistości (anemii) (często).
- zmiana liczby niektórych komórek krwi, co może mieć wpływ na zdolność zwalczania zakażeń (niezbyt
  często), niektóre objawy zakażenia to gorączka (często), ból gardła (niezbyt często), owrzodzenia w jamie
  ustnej (niezbyt często) i zmęczenie (niezbyt często).
- rabdomioliza (rzadko): objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmują niewyjaśniony ból mięśni, tkliwość
  lub osłabienie mięśni i (lub) ciemne zabarwienie moczu. Mogą to być oznaki ciężkiego stanu zwanego
  rabdomiolizą (rozpad mięśni), który może prowadzić do uszkodzenia nerek. 
- zapalenie trzustki (niezbyt często).
- drgawki (niezbyt często).
- przemijające napady niedokrwienne (przemijające zaburzenia dopływu krwi do mózgu, powodujące
  krótkotrwałe objawy, takie jak utrata widzenia, osłabienie czynności kończyn, niewyraźne mówienie i
  utrata przytomności) (niezbyt często).
- „dzwonienie” w uszach (szumy uszne) (niezbyt często).

U pacjentów przyjmujących Dilizolen dłużej niż 28 dni zgłaszano drętwienie, mrowienie lub nieostre
widzenie. Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Inne działania niepożądane to:

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
- zakażenia grzybicze, szczególnie kandydoza pochwy lub pleśniawki w jamie ustnej
- ból głowy
- metaliczny posmak w ustach
- biegunka, nudności lub wymioty
- zmiany w wynikach niektórych badań krwi, w tym mierzących białka, sole lub enzymy, służących do oceny
  parametrów czynności nerek lub wątroby, lub stężenia cukru we krwi
- zaburzenia snu
- zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi
- niedokrwistość (mała liczba krwinek czerwonych)
- zawroty głowy
- miejscowe lub uogólnione bóle brzucha
- zaparcia
- zaburzenia trawienia (niestrawność)
- miejscowy ból
- zmniejszenie liczby płytek krwi

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób):
- stan zapalny pochwy lub okolicy zewnętrznych narządów płciowych u kobiet
- uczucie drętwienia lub mrowienia
- obrzęk, bolesność lub przebarwienie języka
- suchość błony śluzowej jamy ustnej
- ból w miejscu lub okolicy podania infuzji (kroplówki)
- stan zapalny żyły (w tym w okolicy podania infuzji (kroplówki))
- częste oddawanie moczu
- dreszcze
- uczucie pragnienia
- zwiększona potliwość
- hiponatremia (niskie stężenie sodu we krwi)
- zaburzenie czynności nerek
- wzdęcia
- ból w miejscu wkłucia
- zwiększenie stężenia kreatyniny
- ból brzucha
- zmiany częstości skurczów serca (np. zwiększenie częstości)
- zmniejszenie liczby komórek krwi
- osłabienia i (lub) zaburzenia czucia

Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 osób):
- powierzchniowe przebarwienie zębów, ustępujące po stomatologicznym zabiegu czyszczenia (ręczne
  usuwanie kamienia)

Zgłaszano również następujące działania niepożądane (częstość nieznana: częstość nie może być
określona na podstawie dostępnych danych):
- łysienie (wypadanie włosów)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa; tel.: + 48 22 49 21 301; faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO. Nie zaleca się stosowania linezolidu z lekami, które mogą hamować monoaminooksydazę, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja i kontrolowanie pacjenta. Linezolid nasila wzrost ciśnienia tętniczego krwi spowodowany przez pseudoefedrynę i chlorowodorek fenylopropanolaminy - zaleca się stopniowe dostosowywanie dawki leków działających wazopresyjnie, w tym leków działających na receptory dopaminergiczne, podczas ich jednoczesnego stosowania z linezolidem. Po jednoczesnym podaniu linezolidu i dekstrometorfanu zanotowano jeden przypadek wystąpienia objawów podobnych do zespołu serotoninowego, objawy te ustąpiły po odstawieniu obu leków. Podczas badań klinicznych zgłaszano przypadki zespołu serotoninowego w trakcie jednoczesnego stosowania linezolidu z lekami serotoninergicznymi, w tym lekami przeciwdepresyjnymi, takimi jak SSRI i opioidami. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie linezolidu z lekami serotoninergicznymi, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to konieczne. Należy wówczas dokładnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy zespołu serotoninowego. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe, należy rozważyć przerwanie leczenia jednym lub obydwoma lekami; po przerwaniu podawania leków serotoninergicznych mogą wystąpić objawy odstawienia. Nie zaobserwowano istotnego zwiększenia ciśnienia u pacjentów otrzymujących razem linezolid i dawkę tyraminy mniejszą niż 100 mg. Należy jednak unikać spożywania nadmiernych ilości pokarmów i napojów o dużej zawartości tyraminy (np. dojrzałych serów, wyciągów z drożdży, niedestylowanych napojów alkoholowych i produktów uzyskiwanych z fermentacji nasion soi, takich jak sos sojowy). Ryfampicyna zmniejsza C_max oraz AUC linezolidu średnio o 21% i 32% - mechanizm tej interakcji oraz jej znaczenie kliniczne są nieznane. Jeśli w czasie leczenia linezolidem, po osiągnięciu stężenia stacjonarnego dołączy się warfarynę, następuje 10% zmniejszenie średnich maksymalnych wartości INR oraz 5% zmniejszenie AUC dla INR - nie ma wystarczających danych, aby ustalić znaczenie kliniczne jednoczesnego stosowaniu linezolidu i warfaryny. Linezolid nie jest w wykrywalnym stopniu metabolizowany przez układ enzymatyczny cytochromu P450 (CYP450) i nie hamuje aktywności żadnego z ludzkich izoenzymów CYP o znaczeniu klinicznym (1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1, 3A4). Można się spodziewać, że podczas stosowania linezolidu nie wystąpią interakcje z innymi lekami, związane z CYP450.

Glenmark Pharmaceuticals Sp. z o.o.
ul. Dziekońskiego 3
00-728 Warszawa
22-351-25-00