Stosując kabergolinę (podobnie jak w przypadku innych pochodnych sporyszu) należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami sercowo-naczyniowymi, zespołem Raynauda, chorobą wrzodową lub krwawieniem z przewodu pokarmowego, a także u chorych z wywiadem w kierunku poważnych zaburzeń psychicznych, w szczególności psychoz. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, w przypadku przewlekłego stosowania kabergoliny należy rozważyć stosowanie mniejszych dawek. W porównaniu ze zdrowymi ochotnikami i osobami z mniej zaawansowaną niewydolnością wątroby, u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (klasa C w skali Child-Pugh), którzy otrzymali jednorazowo 1 mg preparatu, obserwowano wzrost wartości AUC. Po podaniu kabergoliny może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Należy zachować szczególną ostrożność, stosując kabergolinę razem z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze krwi. W wyniku długotrwałego stosowania pochodnych sporyszu z aktywnością agonisty receptora serotoninowego 5HT2B (takich jak karbegolina) mogą wystąpić zapalenia włókniste i surowicze, takie jak zapalenie opłucnej, wysięk opłucnowy, zwłóknienie opłucnej, zwłóknienie płuc, zapalenie osierdzia, płyn w osierdziu, wady zastawek serca obejmujące jedną lub więcej zastawek (aortalną, mitralną, trójdzielną) lub zwłóknienie osierdzia. W niektórych przypadkach, po odstawieniu kabergoliny objawy wady zastawkowej serca uległy zmniejszeniu. W przypadku wysięku lub włóknienia opłucnej opad krwi (OB) jest nieprawidłowo zwiększony. W przypadku niewyjaśnionego patologicznego wzrostu wartości OB zaleca się wykonanie rtg klatki piersiowej. Wady zastawek mają związek z kumulowaniem się dawek, dlatego też pacjenci powinni być leczeni najmniejszą skuteczną dawką. Podczas każdej wizyty należy dokonać ponownej oceny stosunku korzyści do ryzyka w celu stwierdzenia słuszności kontynuacji leczenia kabergoliną. Przed rozpoczęciem długotrwałego leczenia wszyscy pacjenci muszą zostać poddani ocenie układu sercowo-naczyniowego obejmującej wykonanie echokardiogramu w celu wykrycia potencjalnej bezobjawowej patologii zastawek. Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się także wykonanie podstawowych badań: opadu krwi (OB) lub innych markerów zapalenia, czynności płuc, rtg klatki piersiowej oraz czynności nerek. Obecnie nie wiadomo, czy u pacjentów z przeciekiem zastawkowym (cofaniem) leczenie kabergoliną może spowodować pogorszenie przebiegu choroby podstawowej. W przypadku stwierdzenia zwłóknienia zastawek nie należy stosować kabergoliny. Włóknienie może mieć utajony początek, dlatego w trakcie długotrwałego leczenia pacjenci powinni być regularnie monitorowani w kierunku możliwych objawów postępującego włóknienia. Z tego względu podczas leczenia należy zwracać szczególną uwagę na objawy: chorób opłucnej i(lub) płuc (takich jak duszność, trudności w nabraniu powietrza, utrzymujący się kaszel lub ból w klatce piersiowej); niewydolności nerek lub niedrożności naczyń moczowodów i (lub) naczyń brzusznych (które mogą objawiać się bólem w lędźwiach i (lub) boku oraz obrzękiem kończyny dolnej, jak również możliwym patologicznym uciskiem brzucha lub tkliwością brzucha co może wskazywać na włóknienie zaotrzewnowe) niewydolności serca (przypadki włóknienia zastawek i osierdzia często manifestują się jako niewydolność serca). Dlatego w przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca należy wykluczyć włóknienie zastawek (oraz zaciskające zapalenie osierdzia). Po rozpoczęciu leczenia pierwszy echokardiogram należy wykonać w ciągu 3–6 mies. Następnie częstość wykonywania echokardiografii należy ustalić na podstawie indywidualnej oceny klinicznej co najmniej co 6–12 mies. Jeśli badanie echokardiograficzne ujawnia nowe lub pogarszające się cofanie, zwężenie ujścia lub pogrubienie płatka zastawki należy odstawić kabergolinę. Konieczność wykonania innych badań (np. badania przedmiotowego obejmującego osłuchanie serca, wykonania rtg czy tomografii komputerowej) należy określać indywidualnie. Odpowiednie badania dodatkowe, takie jak OB czy pomiar stężenia kreatyniny w surowicy, należy wykonać, jeśli konieczne jest uzupełnienie diagnostyki włóknienia. Stosowanie kabergoliny wiązało się z występowaniem senności. U pacjentów z chorobą Parkinsona może wiązać się z występowaniem napadów nagłego zasypiania. W takim przypadku można rozważyć zmniejszenie dawki leku lub zakończenie leczenia. Kabergolina nie powinna być stosowana u kobiet z nadciśnieniem indukowanym ciążą, stanem przedrzucawkowym czy z nadciśnieniem poporodowym, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Aby uniknąć niedociśnienia ortostatycznego nie należy przekraczać pojedynczej dawki 0,25mg kabergoliny w celu zahamowania trwającej laktacji u kobiet karmiących. U kobiet po porodzie stosujących kabergolinę w celu zahamowania laktacji, notowano ciężkie zdarzenia niepożądane, w tym nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, drgawki, udar mózgu i zaburzenia psychiczne. U niektórych pacjentek wystąpienie drgawek lub udaru mózgu poprzedzone było silnym bólem głowy i(lub) przemijającymi zaburzeniami widzenia. W trakcie leczenia należy uważnie monitorować ciśnienie krwi. Jeśli u pacjentki wystąpi nadciśnienie tętnicze, ból w klatce piersiowej, silny, postępujący lub nieustępujący ból głowy (z zaburzeniami widzenia lub bez nich) bądź objawy toksyczności ze strony OUN, należy przerwać stosowanie kabergoliny i niezwłocznie ocenić stan pacjentki. Przed rozpoczęciem leczenia zaburzeń związanych z hiperprolaktynemią wskazana jest szczegółowa ocena czynności przysadki. Kabergolina przywraca owulację i płodność u kobiet z hipogonadyzmem związanym z hiperprolaktynemią. Należy regularnie monitorować pacjentów pod kątem rozwoju zaburzeń kontroli impulsów i poinformować pacjentów i ich opiekunów, że u osób leczonych agonistami dopaminy mogą wystąpić behawioralne objawy zaburzeń kontroli impulsów, w tym: uzależnienie od hazardu, zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, oraz kompulsywne lub napadowe objadanie się. W takich przypadkach zaleca się rozważenie zmniejszenia dawki lub stopniowe odstawienie leku. Preparat zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi, dziedzicznymi postaciami nietolerancji galaktozy, niedoboru laktazy typu Lapp czy zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.