Eligard 22,5 mg proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań

1 amp.-strzyk. z proszkiem do sporządzania roztworu do wstrzykiwań zawiera 7,5 mg, 22,5 mg lub 45 mg octanu leuproreliny.

Leuprorelina jest syntetycznym nonapeptydem, agonistą naturalnie występującego hormonu uwalniającego gonadotropinę (GnRH). Podawana ciągle hamuje wydzielanie gonadotropiny przez przysadkę i hamuje steroidogenezę w jądrach u mężczyzn. Działa silniej niż naturalnie występujący hormon, a czas potrzebny do uzyskania wyjściowego stężenia testosteronu może się różnić u poszczególnych pacjentów. Podanie leku powoduje zmniejszenie testosteronu poniżej progu kastracyjnego (≤50 ng/dl). To zmniejszenie stężenia obserwuje się w ciągu 3-5 tyg. po rozpoczęciu leczenia. Stężenie testosteronu po 6 mies. leczenia wynosi średnio 6,1 (± 0,4) ng/dl i jest porównywalne do stężenia po obustronnej orchidektomii. C_max po pierwszym podaniu występuje po 4-8 h od wstrzyknięcia. Po początkowym zwiększeniu stężenia leuproreliny po każdym ze wstrzyknięć (faza plateau jest osiągana po upływie 2 - 28 dni od wstrzyknięcia), stężenia we krwi pozostają względnie niezmienione. Lek w 43-49% wiąże się z białkami osocza. Końcowy okres połowicznej eliminacji wynosi ok. 3 h.

Leczenie hormonozależnego, zaawansowanego raka gruczołu krokowego. W połączeniu z radioterapią - leczenie hormonozależnego raka wysokiego ryzyka ograniczonego do gruczołu krokowego i hormonozależnego raka gruczołu krokowego miejscowo zaawansowanego.

Nadwrażliwość na octan leuproreliny lub na innych agonistów GnRH lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci poddani uprzednio orchidektomii (podobnie jak w przypadku innych agonistów GnRH, lek nie powoduje dalszego zmniejszenia stężenia testosteronu we krwi u pacjentów poddanych kastracji chirurgicznej). Monoterapia u pacjentów z rakiem gruczołu krokowego, u których stwierdza się ucisk na rdzeń kręgowy lub przerzuty do kręgosłupa. Kobiety. Młodzież i dzieci.

Nie dotyczy - lek jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet.

Podskórnie. Lek powinien być stosowany pod nadzorem personelu służby zdrowia o odpowiednim doświadczeniu w monitorowaniu odpowiedzi na leczenie. Dorośli mężczyźni: 7,5 mg co miesiąc lub 22,5 mg co 3 miesiące lub 45 mg co 6 miesięcy. Po wstrzyknięciu roztworu tworzy się stały rezerwuar leku, co zapewnia ciągłe uwalnianie octanu leuproreliny przez odpowiednio miesiąc (dla dawki 7,5 mg), 3 miesiące (dla dawki 22,5 mg) lub 6 miesięcy (dla dawki 45 mg). Z reguły terapia zaawansowanej postaci raka gruczołu krokowego preparatem jest długotrwała i nie należy jej przerywać z chwilą uzyskania remisji lub poprawy. Lek może być stosowany w leczeniu neoadjuwantowym lub adjuwantowym w połączeniu z radioterapią w przypadku raka wysokiego ryzyka ograniczonego do gruczołu krokowego oraz miejscowo zaawansowanego raka gruczołu krokowego. Odpowiedź na leczenie należy monitorować za pomocą oceny stanu klinicznego i pomiaru stężenia antygenu gruczołu krokowego (PSA) w surowicy krwi. U większości pacjentów niepoddanych wcześniej orchidektomii stężenie testosteronu zwiększało się podczas pierwszych 3 dni leczenia, by następnie zmniejszyć się w ciągu 3 do 4 tyg. do wartości mniejszych niż po kastracji chirurgicznej. Po osiągnięciu wartości kastracyjnych, utrzymywały się one tak długo, jak długo stosowano leczenie (częstość występowania przełomów testosteronowych była mniejsza niż 1%). Jeżeli odpowiedź pacjenta na leczenie jest mniejsza niż oczekiwana, zaleca się potwierdzenie, czy stężenia testosteronu w surowicy zmniejszyły się do poziomu wartości kastracyjnych lub czy utrzymują się na tym poziomie. W wyniku nieprawidłowego przygotowania, zmieszania lub podania może wystąpić brak skuteczności leku. W przypadku podejrzewania lub stwierdzenia błędu w przygotowaniu lub podaniu leku należy ocenić stężenie testosteronu. U pacjentów z rakiem gruczołu krokowego z przerzutami opornym na kastrację, niepoddanych wcześniej kastracji chirurgicznej i leczonych agonistami GnRH, takimi jak leuprorelina, którzy kwalifikują się do leczenia inhibitorami biosyntezy androgenów lub inhibitorami receptora androgenowego, można kontynuować leczenie agonistą GnRH. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży do 18 lat. Nie prowadzono badań klinicznych u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Sposób podania. Preparat powinien być przygotowywany, rekonstytuowany i podawany wyłącznie przez fachowy personel medyczny, który zna te procedury. Zawartość dwóch jałowych ampułko-strzykawek należy zmieszać bezpośrednio przed podskórnym wstrzyknięciem leku. Należy bezwzględnie unikać wstrzyknięcia dotętniczego lub dożylnego. Należy okresowo zmieniać miejsca wstrzyknięć.

Właściwa rekonstytucja. Zgłaszano przypadki błędów w przygotowaniu leku do stosowania, które mogą wystąpić na każdym etapie procesu przygotowywania i które mogą potencjalnie prowadzić do braku skuteczności. Należy ściśle przestrzegać instrukcji dotyczących rekonstytucji i podawania. W przypadku podejrzewania lub stwierdzenia błędu w przygotowaniu leku do stosowania należy odpowiednio monitorować pacjentów. Leczenie deprywacją androgenów może wydłużać odstęp QT. U pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono czynniki ryzyka wydłużenia odstępu QT oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki, które mogą wydłużać odstęp QT, przed rozpoczęciem stosowania leku należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka, uwzględniając możliwość wystąpienia częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes. Choroby układu krążenia. Ze względu na ryzyko wystąpienia zawału mięśnia sercowego, nagłego zgonu sercowego i udaru pacjentów leczonych agonistami GnRH należy monitorować w kierunku podmiotowych i przedmiotowych objawów wskazujących na rozwój chorób układu sercowo-naczyniowego i postępować zgodnie z obecną praktyką kliniczną. Octan leuproreliny, podobnie jak inni agoniści GnRH, podczas pierwszego tygodnia stosowania powoduje przemijające zwiększenie stężenia testosteronu, dihydrotestosteronu i aktywności fosfatazy kwaśnej w surowicy. U pacjentów może dojść do nasilenia istniejących lub pojawienia się nowych objawów, w tym bólu kości, neuropatii, krwiomoczu, zwężenia moczowodu lub utrudnionego odpływu moczu z pęcherza moczowego. Objawy te zwykle ustępują podczas dalszego leczenia. Należy rozważyć dodatkowe zastosowanie leczenia odpowiednim przeciwandrogenem, począwszy od 3. dnia przed włączeniem leczenia i dalej przez pierwsze 2 do 3 tyg. podawania leku. Istnieją doniesienia, że takie postępowanie łagodzi następstwa początkowego zwiększenia stężenia testosteronu w surowicy. U mężczyzn poddanych uprzednio kastracji chirurgicznej lek nie powoduje dalszego zmniejszenia stężenia testosteronu w surowicy. W piśmiennictwie opisywano przypadki zmniejszenia gęstości kości u mężczyzn poddanych uprzednio orchidektomii lub leczonych agonistami GnRH. Leczenie przeciwandrogenami znacząco zwiększa ryzyko złamań kości z powodu osteoporozy. Ryzyko złamań w wyniku rozwoju osteoporozy jest zasadniczo większe niż ryzyko złamań patologicznych. Poza długotrwałym niedoborem testosteronu na rozwój osteoporozy mogą także wpływać: wiek pacjenta, palenie papierosów i spożywanie napojów alkoholowych, otyłość i niewystarczający wysiłek fizyczny. W badaniach prowadzonych po wprowadzeniu leku do obrotu donoszono o rzadkich przypadkach krwotoku do przysadki (objaw wtórny do zawału przysadki mózgowej) po podaniu agonistów GnRH. W większości przypadków objaw ten pojawiał się w ciągu 2 tyg. od podania pierwszej dawki, a w niektórych w ciągu 1. godziny. Objawami krwotoku do przysadki w powyższych przypadkach był nagły ból głowy, wymioty, zaburzenia wzroku, porażenie mięśni oka, zmiana stanu psychicznego, czasem zapaść krążeniowa. Natychmiastowa pomoc lekarza jest konieczna. Zmiany metaboliczne. Ze względu na ryzyko wystąpienia hiperglikemii i rozwoju cukrzycy należy okresowo sprawdzać stężenie glukozy we krwi i (lub) glikozylowanej hemoglobiny (HbA1c) u pacjentów otrzymujących agonistów GnRH i stosować leczenie hiperglikemii lub cukrzycy zgodnie z aktualną praktyką. Zmiany metaboliczne związane ze stosowaniem agonisty GnRH mogą również obejmować stłuszczenie wątroby. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów leczonych octanem leuproreliny, niezależnie od historii występowania lub nie występowania u nich czynników predysponujących. W przypadku drgawek należy postępować zgodnie z obecną praktyką kliniczną. Pacjentów należy ostrzec, aby zwracali uwagę na przedmiotowe i podmiotowe objawy idiopatycznego nadciśnienia wewnątrzczaszkowego, w tym ciężki lub nawracający ból głowy, zaburzenia widzenia i szumy uszne. Jeśli u pacjenta wystąpi idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe, należy rozważyć przerwanie leczenia leuproreliną. W związku ze stosowaniem leuproreliny zgłaszano ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczną martwicę rozpływną naskórka (TEN), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W momencie przepisania leku należy poinformować pacjentów o przedmiotowych i podmiotowych objawach oraz prowadzić ścisłą obserwację pod kątem ciężkich reakcji skórnych. W przypadku wystąpienia objawów wskazujących na te reakcje, leuprorelinę należy natychmiast odstawić i rozważyć zastosowanie leczenia alternatywnego (w stosownych przypadkach). Jeśli wystąpi kompresja rdzenia kręgowego lub zaburzenia czynności nerek należy wszcząć standardowe leczenie tych powikłań. Pacjentów z przerzutami do kręgosłupa lub do mózgu, jak również pacjentów z niedrożnością dróg moczowych należy bardzo dokładnie monitorować podczas kilku pierwszych tygodni leczenia.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, Eligard może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią.

Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania Eligard wynikają przede wszystkim ze
specyficznego działania octanu leuproreliny, który zwiększa lub zmniejsza stężenia
poszczególnych hormonów. Najczęściej obserwowane działania niepożądane to uderzenia gorąca
(u około 58% pacjentów), nudności, złe samopoczucie i zmęczenie oraz przemijające
podrażnienia w miejscu wstrzyknięcia.

Działania niepożądane w pierwszym okresie leczenia
Podczas pierwszych tygodni leczenia lekiem Eligard może dojść do zaostrzenia objawów choroby,
w związku z początkowym, krótkotrwałym zwiększeniem stężenia męskiego hormonu płciowego –
testosteronu we krwi. Dlatego też lekarz może zalecić przyjmowanie odpowiedniego
przeciwandrogenu (substancja, która zmniejsza działanie testosteronu) w początkowej fazie
leczenia, w celu zmniejszenia powyższego działania leku (patrz również punkt 2. Informacje ważne
przed zastosowaniem leku Eligard; Powikłania występujące w pierwszym okresie stosowania leku
Eligard).

Miejscowe działania niepożądane
Miejscowe działania niepożądane opisane po wstrzyknięciu leku Eligard są takie, jak działania
często występujące po wstrzyknięciu podskórnym (wstrzyknięcie w tkankę pod skórą)
podobnych leków. Łagodne uczucie pieczenia tuż po wstrzyknięciu występuje bardzo często.
Uczucie kłucia i bólu po wstrzyknięciu, jak również zasinienie w miejscu podania występują
często. Zaczerwienienie w miejscu podania zgłaszano często. Stwardnienie tkanek i
owrzodzenia w miejscu podania występują niezbyt często.
Wyżej wymienione miejscowe działania niepożądane występujące po podaniu podskórnym są
łagodne i opisywane jako krótkotrwałe. Nie pojawiają się ponownie pomiędzy kolejnymi
wstrzyknięciami.

Działania niepożądane występujące bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż u 1 na 10
osób)
- Uderzenia gorąca
- Samoistne krwawienia ze skóry i błon śluzowych, zaczerwienienie skóry
- Zmęczenie, działania niepożądane w miejscu wstrzyknięcia (patrz powyżej:
  Miejscowe działania niepożądane)

Działania niepożądane występujące często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób)
- Zapalenie jamy nosowo-gardłowej (objawy przeziębienia)
- Nudności, złe samopoczucie, biegunka, zapalenie żołądka i jelit (żołądka i jelit/okrężnicy)
- Swędzenie, nocne poty
- Ból stawów
- Nieregularne wizyty w toalecie w celu oddania moczu (również w nocy), trudności
  w oddawaniu moczu, bolesne oddawanie moczu, zmniejszenie ilości oddawanego
  moczu
- Nadwrażliwość piersi, obrzęk piersi, zanik jąder, ból jąder, bezpłodność, zaburzenia
  wzwodu, zmniejszenie wielkości prącia
- Dreszcze (epizody wzmożonego drżenia z wysoką gorączką), osłabienie
- Wydłużenie czasu krwawienia, zmiany w wartościach parametrów krwi, zmniejszenie
  liczby krwinek czerwonych/mała liczba krwinek czerwonych

Działania niepożądane występujące niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100
osób)
- Zakażenia dróg moczowych, miejscowe zakażenia skóry
- Nasilenie objawów cukrzycy
- Niezwykłe sny, depresja, zmniejszenie popędu płciowego
- Zawroty głowy, ból głowy, zaburzenia czucia skórnego, bezsenność, zaburzenia
  smaku, zaburzenia czucia zapachu
- Nadciśnienie (podwyższone ciśnienie krwi), niedociśnienie (obniżone ciśnienie krwi)
- Skrócenie oddechu
- Zaparcia, suchość w ustach, niestrawność (zaburzone trawienie z uczuciem pełności
  żołądka, ból żołądka, odbijanie się, nudności, wymioty, uczucie pieczenia w żołądku),
  wymioty
- Zwiększenie wilgotności skóry, nadmierne pocenie się
- Ból pleców, skurcz mięśni
- Hematuria (obecność krwi w moczu)
- Skurcz pęcherza, częstsze niż zwykle wizyty w toalecie w celu oddania moczu,
  niemożność oddawania moczu
- Powiększenie piersi u mężczyzn, impotencja
- Letarg (senność), ból, gorączka
- Zwiększenie masy ciała
- Utrata równowagi, uczucie pustki w głowie
- Zanik mięśni/utrata tkanki mięśniowej po długotrwałym stosowaniu

Działania niepożądane występujące rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób)
- Ruchy mimowolne
- Nagła utrata świadomości, omdlenie
- Wzdęcie z oddawaniem wiatrów, odbijanie się
- Wypadanie włosów, wykwity skórne (krosty na skórze)
- Ból piersi
- Owrzodzenie w miejscu wstrzyknięcia

Działania niepożądane występujące bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000
osób)
- Martwica w miejscu podania

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- Zmiany w elektrokardiogramie (wydłużenie odstępu QT)
- Zapalenie płuc, choroba płuc
- Idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe
  wokół mózgu, charakteryzujące się bólem głowy, podwójnym widzeniem i innymi
  objawami dotyczącymi widzenia oraz dzwonieniem lub brzęczeniem w jednym uchu lub
  obu uszach)
- Czerwonawe, niewyniesione, tarczowate lub okrągłe plamy na tułowiu, często z
  pęcherzami pośrodku, łuszczenie się skóry, owrzodzenia jamy ustnej, gardła, nosa,
  narządów płciowych i oczu. Te ciężkie wysypki skórne mogą być poprzedzone gorączką i
  objawami grypopodobnymi (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica rozpływna
  naskórka)
- Zaczerwienienie skóry i swędząca wysypka (toksyczne wykwity skórne)
- Reakcja skórna powodująca wystąpienie czerwonych punktów lub plam na skórze, które
  mogą wyglądać jak tarcza strzelnicza z ciemnoczerwonym środkiem otoczonym
  jaśniejszymi czerwonymi pierścieniami (rumień wielopostaciowy)

Pozostałe działania niepożądane
Inne działania niepożądane opisane w literaturze jako związane z leczeniem leuproreliną - substancją
czynną zawartą w leku Eligard to: obrzęk obwodowy (gromadzenie się płynu w tkankach,
objawiające się jako opuchnięcie dłoni i stóp), zatorowość płucna (objawiająca się brakiem tchu,
trudnością w oddychaniu i bólem w klatce piersiowej), kołatanie serca (odczuwalne bicie serca),
zmniejszenie siły mięśni, dreszcze, wysypka, zaburzenia pamięci i zaburzenia widzenia. W
przypadku długotrwałego leczenia lekiem Eligard można oczekiwać zwiększonej częstości
występowania objawów zmniejszenia gęstości kości (osteoporozy). W związku z osteoporozą
zwiększa się ryzyko złamań.

Po stosowaniu produktów należących do tej samej grupy co Eligard rzadko zgłaszano ciężkie
reakcje alergiczne, powodujące trudności w oddychaniu lub zawroty głowy.

Po stosowaniu produktów należących do tej samej grupy co Eligard zgłaszano wystąpienie
drgawek.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie ma dostępnych doniesień o interakcjach octanu leuproreliny z innymi lekami. Ponieważ leczenie deprywacją androgenów może wydłużać odstęp QT, należy dokładnie ocenić jednoczesne stosowanie octanu leuprorelin z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT lub z lekami, które mogą wywołać częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes, należącymi do klasy IA (np. chinidyna, dizopiramid) lub klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid) leków przeciwarytmicznych, metadonem, moksyfloksacyną, lekami przeciwpsychotycznymi, itd.

Recordati Polska Sp. z o.o.
al. Armii Ludowej 26
00-609 Warszawa
22-206-84-50
www.recordati.pl