Empesin 40 j.m./2 ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera octan argipresyny odpowiadający 20 j.m. argipresyny (co odpowiada 66,5 µg).

Hormon endogenny o działaniu osmoregulacyjnym, obkurczającym naczynia krwionośne, hemostatycznym i wpływającym na OUN. W obwodowym działaniu argipresyny pośredniczą różne receptory wazopresyny, a dokładnie receptory V1a, V1b i V2. Receptory V1 występują w tętniczych naczyniach krwionośnych; ich pobudzenie wywołuje zwężenie naczyń na skutek wzrostu poziomu cytoplazmatycznego wapnia zjonizowanego poprzez kaskadę fosfatydylo-inozytolo- bisfosfonianiu, co jest najbardziej znaczącym działaniem leku. Podczas infuzji wazopresyny można zauważyć liniową odpowiedź ciśnienia krwi u pacjentów ze wstrząsem wazodylatacyjnym (septyczny, wazoplegiczny i SIRS = zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej). Wykazano istotną zależność pomiędzy skorygowanymi wartościami początkowymi MAP (mean arterial pressure) a dawką wazopresyny. Wykazano porównywalną istotną zależność liniową między dawkami wazopresyny a wzrostem oporności obwodowej, a także spadkiem zapotrzebowania na noradrenalinę. Gdy równolegle inicjowano leczenie wazopresyną i ograniczano leczenie katecholaminami, u pacjentów ze wstrząsem septycznym obserwowano zmniejszenie częstości akcji serca. Zmniejszenia częstości akcji serca i wskaźnika sercowego (CI) można się spodziewać tylko w zakresie dawek 0,1j.m./min i wiekszych. Stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym uzyskano po 30 min. infuzji ciągłej dawek pomiędzy 10 a 350 µU/kg/min (tzn. 0,007-0,0245 j.m./min), co odpowiada T0,5 < 10 min. Ekspozycja w osoczu była zbliżona do liniowości dawki w tym zakresie dawek. Metabolizm wazopresyny wykazano w homogenatach ludzkiej wątroby i nerki. Około 5% dawki podskórnej argipresyny jest wydzielane w postaci niezmienionej z moczem 4 h od podania.

Leczenie niedociśnienia opornego na katecholaminę po wstrząsie septycznym u pacjentów >18 lat. Niedociśnienie oporne na katecholaminę występuje, jeśli nie można wyrównać średniego ciśnienia tętniczego krwi do wartości docelowej, mimo odpowiedniej substytucji objętości i podania katecholamin.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie przeprowadzono badań na zwierzętach dotyczących wpływu argipresyny na reprodukcję. W badaniach dotyczących toksycznego wpływu na reprodukcję z podobnymi substancjami obserwowano poronienia i wady wrodzone. Argipresyna może powodować skurcze macicy i zwiększone ciśnienie wewnątrzmaciczne podczas ciąży i może zmniejszać perfuzję macicy. Nie należy stosować leku w czasie ciąży, o ile nie jest to wyraźnie konieczne. Nie wiadomo, czy argipresyna przenika do mleka ludzkiego i wpływa na dziecko. Należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu pacjentkom karmiącym piersią.

Dożylnie. Leczenie argipresyną u pacjentów z niedociśnieniem opornym na katecholaminę najlepiej rozpocząć w ciągu pierwszych 6 h od wystąpienia wstrząsu septycznego albo w ciągu 3 h od wystąpienia u pacjentów otrzymujących wysokie dawki katecholamin. Lek należy podawać w ciągłej infuzji dożylnej w dawce 0,01 j.m. /min. za pomocą pompy perfuzyjnej/motopompy. W zależności od odpowiedzi klinicznej dawkę można zwiększać co 15-20 min. do 0,03 j.m. /min. W przypadku pacjentów oddziału intensywnej terapii zwykle docelowe ciśnienie krwi to 65-75 mmHg. Argipresynę należy stosować wyłącznie dodatkowo do konwencjonalnej terapii wazopresyjnej katecholaminami. Dawki powyżej 0,03 j.m./min. należy stosować wyłącznie jako leczenie ratunkowe, gdyż może to powodować martwicę jelit i skóry oraz zwiększać ryzyko zatrzymania krążenia. Czas trwania leczenia należy dobrać zależnie od indywidualnego obrazu klinicznego, ale najlepiej, aby potrwało co najmniej 48 h. Nie wolno nagle odstawiać leczenia. Należy to robić stopniowo zgodnie ze stanem klinicznym pacjenta. Łączny czas trwania leczenia  zależy od decyzji danego lekarza.  Argipresyna była stosowana do leczenia wstrząsu wazodylatacyjnego u dzieci i niemowląt na oddziale intensywnej terapii i podczas zabiegu chirurgicznego. Jednak nie jest zalecane jej stosowanie u dzieci i niemowląt, ponieważ argipresyna w porównaniu ze standardowym leczeniem nie prowadziła do poprawy przeżycia i wykazano dla niej większe wskaźniki zdarzeń niepożądanych. Sposób podania. Lek należy podawać po rozcieńczeniu roztworem 0,9% chlorku sodu.

Leku nie należy stosować zamiennie z innymi preparatami zawierającymi argipresynę wyrażoną w innych jednostkach (na przykład Pressor Units P.U.). Leku nie należy podawać w bolusie w ramach leczenia wstrząsu opornego na katecholaminę. Argipresynę wolno podawać wyłącznie pod ścisłą i ciągłą obserwacją parametrów hemodynamicznych i parametrów danych narządów. Leczenie preparatem należy rozpocząć wyłącznie, jeśli nie można utrzymać wystarczającego ciśnienia perfuzyjnego pomimo odpowiedniej substytucji objętości i podania wazopresorów katecholaminergicznych. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania argipresyny u pacjentów z chorobami serca lub naczyń. Podawanie dużych dawek leku w innych wskazaniach powoduje niedokrwienie mięśnia sercowego i jelit, zawał mięśnia sercowego i jelit, i ograniczoną perfuzję kończyn. Lek może w rzadkich przypadkach powodować zatrucie wodne. Należy w porę rozpoznać wczesne oznaki w postaci senności, apatii i bólu głowy, aby zapobiec śpiączce terminalnej i drgawkom. Lek należy stosować z zachowaniem ostrożności przy występowaniu padaczki, migreny, astmy, niewydolności serca lub przy innym stanie, przy którym nagłe zwiększenie objętości wody pozakomórkowej może stanowić ryzyko dla już przeciążonego układu. W populacji pediatrycznej nie wykazano pozytywnego stosunku korzyści do ryzyka. Stosowanie leku u dzieci i noworodków nie jest zalecane w tym wskazaniu. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na ml, co oznacza, że jest "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
- zaburzenia rytmu serca,
- ucisk w klatce piersiowej,
- zaburzenia krążenia w mięśniu sercowym, jelitach lub końcach palców,
- obwodowe zwężenie naczyń krwionośnych,
- martwica tkanki,
- skurcze w jamie brzusznej,
- bladość wokół ust,
- martwica tkanki skórnej.

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
- niskie stężenie sodu we krwi,
- drżenie,
- zawroty głowy,
- ból głowy,
- zmniejszony rzut serca,
- zagrażająca życiu zmiana rytmu serca,
- zatrzymanie krążenia,
- trudności oddechowe spowodowane zwężeniem dróg oddechowych,
- nudności,
- wymioty,
- wzdęcia,
- martwica tkanki jelit,
- potliwość,
- wysypka,
- zmiany niektórych wyników badań laboratoryjnych krwi.

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1000 osób):
- ciężka, zagrażająca życiu reakcja alergiczna.

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zatrucie wodne,
- moczówka prosta po odstawieniu.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa; tel.: + 48 22 49 21 301, faks: +
48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi
odpowiedzialnemu.

Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną, chlorpropamidem, klofibratem, karbamidem, fludrokortyzonem lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi może nasilać antydiuretyczne działanie argipresyny. Jednoczesne stosowanie z demeklocykliną, noradrenaliną, związkami litu, heparyną lub alkoholem może osłabiać antydiuretyczne działanie argipresyny. Furosemid zwiększa klirens osmolalny i zmniejsza klirens moczowy wazopresyny. Stężenia wazopresyny w osoczu pozostają bez zmian, dlatego kliniczna istotność tej interakcji jest mała. Leki ganglioplegiczne mogą powodować znaczące zwiększenie wrażliwości na działanie zwiększające ciśnienie tętnicze krwi leku. Tolwaptan i argipresyna mogą zmniejszać odpowiednio swoje indywidualne działanie moczopędne lub antydiuretyczne. Leki zwiększające ciśnienie krwi mogą zwiększać podniesione ciśnienie krwi wywołane przez argipresynę. Leki zmniejszające ciśnienie krwi mogą obniżać podniesione ciśnienie krwi wywołane stosowaniem leku.

Aop Orphan Pharmaceuticals Poland Sp. z o.o.
ul. Olkuska 7
02-604 Warszawa
22-542-81-80