Entyvio 300 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 300 mg wedolizumabu. Po rozpuszczeniu 1 ml roztworu zawiera 60 mg wedolizumabu.

Biologiczny preparat immunosupresyjny, działający selektywnie w obrębie jelit. Wedolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym wiążącym się swoiście z integryną α₄β₇, która ulega preferencyjnej ekspresji na wychwytywanych w jelitach pomocniczych limfocytach T. Wedolizumab, wiążąc się z α₄β₇ na odpowiednich limfocytach, hamuje ich przyleganie do cząsteczki adhezyjnej MAdCAM-1, ale nie do cząsteczki adhezyjnej VCAM-1. MAdCAM-1 ulega ekspresji głównie na komórkach śródbłonka naczyń jelita i odgrywa zasadniczą rolę w zatrzymywaniu limfocytów T w obrębie błony śluzowej przewodu pokarmowego. Wedolizumab nie wiąże się, ani nie hamuje działania integryny α₄β_{1 i} α_Eβ₇. Wedolizumab po podaniu dożylnym nie przekracza bariery krew-mózg. T_0,5 wynosi 25 dni.

Leczenie dorosłych pacjentów z czynnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim lub z chorobą Leśniowskiego-Crohna o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim, którzy nie reagują wystarczająco, przestali reagować na leczenie lub nie tolerują leczenia konwencjonalnego lub antagonistami czynnika martwicy nowotworów-alfa (TNFα). Ponadto lek w postaci fiolki 300 mg jest wskazany do stosowania w leczeniu dorosłych pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim czynnym przewlekłym zapaleniem błony śluzowej zbiornika jelitowego, u których z powodu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego wykonano proktokolektomię z zespoleniem krętniczo-odbytowym, a odpowiedź na antybiotykoterapię u tych pacjentów była niewystarczająca lub przestali oni reagować na antybiotykoterapię.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynne ciężkie zakażenia, takie jak gruźlica, posocznica, cytomegalia, listerioza oraz zakażenia oportunistyczne, takie jak postępująca leukoencefalopatia wieloogniskowa (PML).

Preparat należy stosować w ciąży tylko wtedy, gdy korzyści wyraźnie przeważają nad potencjalnym zagrożeniem, zarówno dla matki jak i dla płodu. Zaleca się stanowczo, aby kobiety w wieku rozrodczym stosowały odpowiednią metodę antykoncepcji, aby zapobiec ciąży i kontynuowały jej stosowanie przez co najmniej 18 tyg. po otrzymaniu ostatniej dawki preparatu. Nie wiadomo, czy wedolizumab przenika do mleka ludzkiego lub czy jest wchłaniany po podaniu doustnym. Na podstawie dostępnych danych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie wedolizumabu do mleka. Ponieważ przeciwciała (IgG) matki przenikają do mleka, zaleca się podjęcie decyzji, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać/wstrzymać leczenie preparatem, biorąc pod uwagę korzyści wynikające z karmienia piersią dla dziecka i korzyści wynikające z leczenia dla matki.

Dożylnie. Leczenie preparatem powinno być rozpoczęte i nadzorowane przez lekarza z doświadczeniem w rozpoznawaniu i leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego lub choroby Leśniowskiego-Crohna. Pacjentowi należy przekazać ulotkę informacyjną dotyczącą leku oraz Kartę Ostrzeżeń dla Pacjenta. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego: 300 mg we wlewie dożylnym w tyg. 0, tyg. 2 i tyg. 6, a następnie co 8 tyg. W razie braku widocznej korzyści terapeutycznej w ciągu 10 tyg. należy dokładnie rozważyć kontynuację leczenia. U pacjentów, u których doszło do zmniejszenia odpowiedzi na leczenie, korzystne może być zwiększenie częstości dawkowania do 300 mg co 4 tyg. U pacjentów, którzy zareagowali na leczenie wedolizumabem można zmniejszyć dawkę i (lub) odstawić kortykosteroidy. Choroba Leśniowskiego-Crohna: 300 mg we wlewie dożylnym w tyg. 0, tyg. 2 i tyg. 6, a następnie co 8 tyg. W przypadku pacjentów bez widocznej odpowiedzi na leczenie, korzystne może być podanie preparatu w tyg. 10. U pacjentów reagujących na leczenie należy kontynuować podawanie preparatu co 8 tyg., od tyg. 14. W razie braku widocznej korzyści terapeutycznej u pacjenta z chorobą Leśniowskiego-Crohna w ciągu 14 tyg. nie należy kontynuować leczenia. U części pacjentów, u których doszło do zmniejszenia odpowiedzi na leczenie, korzystne może być zwiększenie częstości podawania do 300 mg co 4 tyg. U pacjentów, którzy zareagowali na leczenie można zmniejszyć dawkę i (lub) odstawić kortykosteroidy. Wznowienie leczenia (w obu wskazaniach) - w razie przerwania leczenia i konieczności wznowienia leczenia wedolizumabem można rozważyć podawanie preparatu co 4 tyg.; okres przerwy w leczeniu w badaniach klinicznych wynosił do jednego roku; podczas wznowienia leczenia ponownie uzyskano skuteczność wedolizumabu, bez dowodów zwiększonej częstości i nasilenia zdarzeń niepożądanych lub reakcji związanych z wlewem. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności wedolizumabu u dzieci i młodzieży (0-17 lat). Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie badano stosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Sposób podania. Podawać we wlewie dożylnym trwającym 30 min.

W celu zapewnienia właściwej opieki w przypadku wystąpienia ostrych reakcji nadwrażliwości, włączając wstrząs anafilaktyczny, wedolizumab należy podawać w placówkach ochrony zdrowia. W trakcie podawania preparatu należy zapewnić bezpośrednią możliwość odpowiedniego monitorowania pacjenta i postępowania medycznego. Podczas wlewu wszyscy pacjenci powinni być objęci ciągłą obserwacją. W przypadku pierwszych dwóch wlewów pacjentów należy także obserwować przez ok. 2 h po zakończeniu wlewu pod kątem objawów ostrej reakcji nadwrażliwości. Przy kolejnych wlewach pacjentów należy obserwować przez ok. 1 h po zakończeniu wlewu. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji związanej z wlewem (IRR), reakcji anafilaktycznej lub innej ciężkiej reakcji należy natychmiast przerwać podawanie preparatu i wdrożyć odpowiednie leczenie. W razie wystąpienia łagodnej lub umiarkowanej IRR można zmniejszyć szybkość podawania lub wstrzymać wlew i wdrożyć odpowiednie leczenie. Po ustąpieniu łagodnej lub umiarkowanej IRR można kontynuować wlew. U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną IRR na wedolizumab w wywiadzie, w celu zminimalizowania zagrożenia, można rozważyć zastosowanie premedykacji (np. lekiem przeciwhistaminowym, hydrokortyzonem i (lub) paracetamolem) przed kolejnym wlewem. Wedolizumab jest działającym selektywnie w obrębie jelit antagonistą integryny bez ogólnoustrojowego działania immunosupresyjnego. Może istnieć zwiększone ryzyko zakażeń oportunistycznych lub zakażeń, dla których jelito stanowi barierę obronną. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem u pacjentów z czynnym, ciężkim zakażeniem do czasu opanowania zakażenia; należy rozważyć wstrzymanie leczenia u pacjentów, u których dojdzie do ciężkiego zakażenia podczas długotrwałego leczenia preparatem. Należy zachować ostrożność przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu wedolizumabu u pacjentów z opanowanym, przewlekłym ciężkim zakażeniem lub nawracającymi ciężkimi zakażeniami w wywiadzie. Przed, podczas i po zakończeniu leczenia pacjentów należy dokładnie obserwować czy występują u nich zakażenia. Przed rozpoczęciem leczenia wedolizumabem pacjenci muszą przejść badanie przesiewowe wykluczające gruźlicę. W razie rozpoznania utajonej gruźlicy przed rozpoczęciem leczenia wedolizumabem należy wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwgruźlicze. W przypadku pacjentów, u których rozpoznano gruźlicę podczas leczenia wedolizumabem należy przerwać leczenie wedolizumabem do czasu ustąpienia zakażenia gruźliczego. Niektórzy antagoniści integryny i niektóre ogólnoustrojowe środki immunosupresyjne związane są z występowaniem PML, rzadkiego i często prowadzącego do zgonu zakażenia oportunistycznego wywoływanego przez wirusa Johna Cunninghama. Nie zaobserwowano ogólnoustrojowego działania immunosupresyjnego u zdrowych ochotników, jednak działanie preparatu na ogólnoustrojową czynność układu odpornościowego u pacjentów z chorobą zapalną jelit jest nieznane. Personel medyczny powinien obserwować pacjentów pod kątem pojawienia się nowych lub nasilenia przedmiotowych i podmiotowych objawów neurologicznych określonych w materiałach informacyjnych i rozważyć konsultację neurologiczną w razie ich wystąpienia. Pacjent ma otrzymać Kartę Ostrzeżeń dla Pacjenta. W razie podejrzenia PML należy wstrzymać leczenie wedolizumabem, a w razie jego potwierdzenia należy zaprzestać leczenia. Preparaty o działaniu immunomodulującym mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia nowotworu złośliwego. Nie ma danych z badań klinicznych obejmujących stosowanie wedolizumabu u pacjentów leczonych wcześniej natalizumabem lub rituksymabem - należy zachować ostrożność przy rozważaniu stosowania preparatu u takich pacjentów. Pacjenci z wcześniejszą ekspozycją na natalizumab powinni odczekać co najmniej 12 tyg. przed rozpoczęciem leczenia wedolizumabem, chyba że stan kliniczny pacjenta wymaga innego postępowania. Nie ma danych z badań klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania wedolizumabu z biologicznymi preparatami immunosupresyjnymi, w związku z tym nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie pacjentów. W badaniu kontrolowanym placebo z udziałem zdrowych ochotników pojedyncza dawka 750 mg wedolizumabu nie obniżyła wskaźników ochrony odpornościowej u osób, które otrzymały domięśniowo trzy dawki rekombinowanego antygenu powierzchniowego zapalenia wątroby typu B. Pacjenci po ekspozycji na wedolizumab mieli mniejsze wskaźniki serokonwersji po otrzymaniu doustnej zabitej szczepionki przeciwko cholerze. Wpływ na inne szczepionki doustne i donosowe jest nieznany. Zaleca się, aby przed rozpoczęciem leczenia wedolizumabem wszyscy pacjenci uzupełnili pominięte szczepienia. Pacjenci leczeni wedolizumabem mogą w dalszym ciągu otrzymywać szczepionki inne niż żywe. Nie ma danych na temat wtórnego przeniesienia zakażenia przez żywe szczepionki u pacjentów otrzymujących wedolizumab. Podanie szczepionki przeciwko grypie powinno być wykonane zgodnie z rutynową praktyką kliniczną. Inne żywe szczepionki mogą być podawane jednocześnie z wedolizumabem tylko wtedy, gdy korzyści będą zdecydowanie przeważać nad zagrożeniem. U niektórych pacjentów indukcja remisji choroby Leśniowskiego-Crohna może trwać do 14 tyg. Należy wziąć to pod uwagę, zwłaszcza u pacjentów ze zdiagnozowaną wcześniej ciężką, czynną postacią choroby Leśniowskiego-Crohna nieleczonych wcześniej antagonistami TNFα. Analizy z badań klinicznych pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna sugerują, że wedolizumab podawany pacjentom nieotrzymującym jednocześnie kortykosteroidów może być mniej skuteczny w indukcji remisji choroby Leśniowskiego-Crohna w porównaniu z pacjentami otrzymującymi już wcześniej kortykosteroidy (niezależnie od jednoczesnego stosowania immunomodulatorów).  

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy natychmiast powiedzieć o tym
lekarzowi:
• reakcje uczuleniowe (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 leczonych osób)- do objawów
   mogą należeć: świszczący oddech lub trudności w oddychaniu, pokrzywka, świąd skóry,
   obrzęk, nudności, ból w miejscu podania infuzji, zaczerwienienie skóry,
• zakażenia (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 leczonych osób)- do objawów mogą
   należeć: dreszcze lub drżenie, wysoką gorączka lub wysypka.

Inne działania niepożądane
Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy możliwie jak najszybciej
powiedzieć o tym lekarzowi:

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów)
• przeziębienie;
• bóle stawów;
• ból głowy.

Często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów)
• zapalenie płuc;
• zakażenie jelita grubego bakterią Clostridium difficile;
• gorączka;
• zakażenie w obrębie klatki piersiowej;
• zmęczenie;
• kaszel;
• grypa;
• ból pleców;
• ból gardła;
• zakażenie zatok;
• swędzenie;
• wysypka i zaczerwienienie;
• ból w kończynie;
• kurcze mięśni;
• osłabienie mięśniowe;
• zakażenie gardła;
• grypa żołądkowa;
• zakażenie odbytu;
• ból odbytu;
• twarde stolce;
• wzdęcia;
• oddawanie wiatrów;
• wysokie ciśnienie krwi;
• kłucie lub swędzenie;
• zgaga;
• hemoroidy;
• przekrwienie błony śluzowej nosa;
• wyprysk (egzema);
• pocenie się w nocy;
• trądzik (krosty);
• krwawienie z odbytu;
• uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej;
• półpasiec.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów)
• zaczerwienienie i tkliwość cebulek włosowych;
• zakażenie drożdżakowe gardła i jamy ustnej;
• zakażenie pochwy;
• niewyraźne widzenie (utrata ostrości widzenia).

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000
pacjentów)
• nagła, ciężka reakcja alergiczna, która może powodować: trudności w oddychaniu, obrzęk,
   szybkie bicie serca, pocenie się, spadek ciśnienia krwi, zawroty głowy, utratę przytomności i
   zapaść (reakcja anafilaktyczna i wstrząs anafilaktyczny).

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• choroba płuc powodująca duszność (śródmiąższowa choroba płuc).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne podawanie kortykosteroidów, środków immunomodulujących (azatiopryny, 6-merkaptopuryny i metotreksatu) oraz pochodnych kwasu aminosalicylowego nie miało znaczącego klinicznie wpływu na farmakokinetykę wedolizumabu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania preparatu i żywych szczepionek, a zwłaszcza żywych szczepionek doustnych.

Takeda Pharma Sp. z o.o.
ul. Prosta 68
00-838 Warszawa
22-608-13-00
[email protected]
www.takeda.com/pl-pl