Evista 60 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 60 mg chlorowodorku raloksyfenu. Preparat zawiera laktozę.

Selektywny modulator receptora estrogenowego (SERM). Wykazuje selektywne działanie agonistyczne lub antagonistyczne w stosunku do tkanek wrażliwych na estrogeny. Jako agonista działa na kości i częściowo na metabolizm cholesterolu (zmniejszenie stężenia cholesterolu całkowitego i frakcji LDL cholesterolu). Natomiast nie wykazuje działania agonistycznego na podwzgórze, macicę ani tkanki sutka. Biologiczna aktywność raloksyfenu, podobnie jak estrogenów, jest zależna od wiązania, z dużym powinowactwem, z receptorami estrogenowymi i regulacji ekspresji genu. Wiązanie to wywołuje zróżnicowaną ekspresję regulowanych wielorako przez estrogeny genów w różnych tkankach. Raloksyfen jest szybko wchłaniany po podaniu doustnym. Wchłonięciu ulega ok. 60% podanej dawki. W znacznym stopniu ulega efektowi pierwszego przejścia na skutek nasilonego sprzęgania z kwasem glukuronowym. Bezwzględna dostępność biologiczna wynosi 2%. Raloksyfen jest w dużym stopniu wiązany z białkami osocza (98-99%). W znacznym stopniu ulega sprzęganiu z kwasem glukuronowym w procesie pierwszego przejścia, tworząc 4`-glukuronian, 6-glukuronian, i 6,4`-dwuglukuronian raloksyfenu. W łącznym stężeniu raloksyfenu i jego glukuronianów we krwi, związek macierzysty stanowi zaledwie 1%. Stężenie raloksyfenu utrzymuje się dzięki krążeniu wątrobowo-jelitowemu. T_0,5 raloksyfenu w osoczu wynosi 27,7 h. Większość podanej dawki raloksyfenu i jego glukuronidowe metabolity zostają wydalone w ciągu 5 dni, głównie z kałem. Mniej niż 6% zostaje wydalone z moczem.

Leczenie i zapobieganie osteoporozie u kobiet w okresie po menopauzie. Wykazano znaczące zmniejszenie częstości występowania złamań kręgów, nie wykazano natomiast zmniejszenia częstości występowania złamań szyjki kości udowej. Przed podjęciem decyzji o zastosowaniu preparatu, jak również innych rodzajów terapii, włącznie z podawaniem estrogenów, u kobiet w okresie po menopauzie należy wziąć pod uwagę objawy pomenopauzalne, wpływ produktu na macicę i sutek oraz rozważyć ryzyko i korzyści związane z oddziaływaniem leku na układ sercowo-naczyniowy.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie stosować u kobiet w wieku rozrodczym. Występująca obecnie lub w przeszłości choroba zakrzepowo-zatorowa, w tym zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, zakrzepica żył siatkówki. Zaburzenia czynności wątroby, w tym cholestaza. Ciężkie zaburzenia czynności nerek. Krwawienie z dróg rodnych o nieustalonej przyczynie. Leku nie należy stosować u pacjentek z objawami przedmiotowymi lub podmiotowymi raka endometrium, ponieważ bezpieczeństwo stosowania w tej grupie pacjentek nie zostało odpowiednio przebadane.

Lek jest przeznaczony wyłącznie do stosowania u kobiet po menopauzie. Nie wolno go stosować u kobiet w wieku rozrodczym. Stosowanie raloksyfenu u kobiety w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Nie stosować u kobiet karmiących piersią.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. na dobę o dowolnej porze dnia, niezależnie od posiłków. Preparat przeznaczony jest do długotrwałego stosowania. Małą zawartość wapnia i witaminy D w diecie należy uzupełniać podając preparaty zawierające wapń i witaminę D. Dzieci i młodzież. Nie należy stosować u dzieci bez względu na wiek; lek nie ma zastosowania terapeutycznego u dzieci. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku. Nie należy stosować leku u pacjentek z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentek z umiarkowanymi i łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Nie należy stosować leku u pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby.

Stosowanie raloksyfenu zwiększa ryzyko wystąpienia zmian zakrzepowych w układzie żylnym, w podobnym stopniu do zgłaszanego ryzyka, związanego ze stosowaniem HTZ. U pacjentek z czynnikami ryzyka wystąpienia zmian zakrzepowych w układzie żylnym, niezależnie od etiologii, należy zawsze rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. W każdym przypadku wystąpienia choroby lub stanu wymagającego długotrwałego unieruchomienia należy przerwać stosowanie preparatu. Przerwanie stosowania powinno nastąpić najszybciej jak jest to możliwe w przypadku choroby powodującej unieruchomienie lub na 3 dni przed planowanym unieruchomieniem. Nie należy ponownie rozpoczynać podawania preparatu, dopóki przyczyna unieruchomienia nie ustąpi, a pacjentka nie będzie w pełni sprawna. Zwiększone ryzyko udaru należy rozważyć zalecając przyjmowanie raloksyfenu u kobiet po menopauzie z udarem w wywiadzie lub innymi istotnymi czynnikami ryzyka wystąpienia udaru, takimi jak przemijające ataki niedokrwienne lub migotanie przedsionków. Nie obserwowano rozrostu błony śluzowej macicy. Podczas stosowania leku każde krwawienie z dróg rodnych jest nieoczekiwane i wymaga dokładnego zbadania przez specjalistę. Dwie najczęściej rozpoznawane przyczyny krwawień z dróg rodnych podczas stosowania raloksyfenu, to zanik endometrium oraz łagodne polipy endometrium. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentek z niewydolnością wątroby. Należy ściśle kontrolować stężenia w surowicy bilirubiny, GGT, fosfatazy zasadowej, AlAT i AspAT, jeżeli zaobserwowano zwiększenie ich stężenia podczas stosowania raloksyfenu. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentek z umiarkowanymi i łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Ograniczone dane kliniczne wskazują, że u pacjentek, u których wstąpiła hipertrójglicerydemia (>5,6 mmol/l) po doustnym leczeniu estrogenami, stosowanie raloksyfenu może spowodować znaczne zwiększenie stężenia trójglicerydów w surowicy krwi. Podczas stosowania raloksyfenu u tych pacjentek należy kontrolować stężenie trójglicerydów w surowicy krwi. Nie przebadano dokładnie bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentek z rakiem sutka. Brak danych dotyczących jednoczesnego podawania raloksyfenu i preparatów stosowanych w leczeniu wczesnych i zaawansowanych postaci raka sutka. Dlatego lek powinien być stosowany w leczeniu i zapobieganiu osteoporozie, dopiero po zakończeniu leczenia raka sutka, w tym po zakończeniu terapii wspomagającej. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania raloksyfenu i estrogenów podawanych ogólnie ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania takiego połączenia. Lek nie zmniejsza objawów naczynioruchowych (uderzeń gorąca) ani innych objawów klimakterium związanych z niedoborem estrogenów. Preparatu nie należy stosować u dzieci. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentek z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Większość działań niepożądanych obserwowanych podczas stosowania leku Evista miała łagodny przebieg.

Bardzo częste działania niepożądane (występujące u więcej niż u 1 na 10 pacjentów):
• Uderzenia gorąca (epizody rozszerzenia naczyń)
• Objawy grypopodobne
• Objawy żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, ból brzucha, niestrawność
• Zwiększone ciśnienie tętnicze krwi

Częste działania niepożądane (występujące u 1 do 10 na 100 pacjentów):
• Bóle głowy, w tym migrenowe bóle głowy
• Kurcze mięśni kończyn dolnych
• Obrzęki dłoni, stóp i nóg (obrzęki obwodowe)
• Kamica żółciowa
• Wysypka
• Łagodne dolegliwości w obrębie piersi, jak ból, powiększenie i tkliwość

Niezbyt częste działania niepożądane (występujące u 1 do 10 na 1000 pacjentów):
• Zwiększone ryzyko wystąpienia zakrzepów w nogach (zakrzepica żył głębokich)
• Zwiększone ryzyko wystąpienia zakrzepów w płucach (zatorowość płucna)
• Zwiększone ryzyko wystąpienia zakrzepów w oczach (zakrzepica żył siatkówki)
• Zaczerwienienie i bolesność skóry wokół żył (zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych)
• Powstanie zakrzepu krwi w tętnicy (np. udarmózgu, w tym zwiększone ryzyko zgonu z powodu udaru mózgu)
• Zmniejszenie liczby płytek krwi

Rzadko podczas stosowania leku Evistazwiększała się aktywność enzymów wątrobowych we krwi. Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Jednoczesne podawanie leków zobojętniających, zawierających węglan wapnia, wodorotlenek glinu lub wodorotlenek magnezu nie wpływa na działanie raloksyfenu na organizm. Jednoczesne stosowanie raloksyfenu i warfaryny nie zmienia farmakokinetyki tych związków, obserwowano jednak umiarkowane skrócenie czasu protrombinowego. W przypadku jednoczesnego stosowania raloksyfenu i warfaryny lub innych pochodnych kumaryny należy kontrolować czas protrombinowy. Jeżeli raloksyfen został podany pacjentkom przyjmującym uprzednio leki przeciwzakrzepowe (pochodne kumaryny) wydłużenie czasu protrombinowego może wystąpić dopiero po kilku tygodniach. Raloksyfen nie wpływa na farmakokinetykę metyloprednizolonu podanego w pojedynczej dawce. Raloksyfen nie wpływa na AUC digoksyny w stanie równowagi; C_max digoksyny zwiększyło się o mniej niż 5%. Nie stwierdzono istotnego klinicznie wpływu na stężenie raloksyfenu w osoczu następujących leków: paracetamol, NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, naproksen), doustne antybiotyki, antagoniści receptora H1 lub H2 i benzodiazepiny. W badaniu klinicznym zezwolono na jednoczesne stosowanie dopochwowych preparatów estrogenowych, jeżeli zachodziła konieczność leczenia zmian atroficznych błony śluzowej pochwy - nie odnotowano zwiększenia potrzeby stosowania tych preparatów u pacjentek przyjmujących raloksyfen. Raloksyfen nie wpływał na wiązanie warfaryny, fenytoiny i tamoksyfenu. Nie należy stosować raloksyfenu jednocześnie z cholestyraminą oraz innymi żywicami anionowymiennymi, które w znacznym stopniu hamują wchłanianie i krążenie wątrobowo-jelitowe raloksyfenu. Jednoczesne stosowanie ampicyliny prowadzi do zmniejszenia maksymalnych stężeń raloksyfenu. Ponieważ jednak, całkowita ilość wchłoniętego raloksyfenu, ani szybkość jego eliminacji nie ulegają zmianie, raloksyfen i ampicylina mogą być stosowane jednocześnie. Raloksyfen w umiarkowanym stopniu zwiększa stężenia globulin wiążących hormony, w tym globulin wiążących hormony płciowe (SHBG), tyroksynę (TBG) i kortykosteroidy (CBG) prowadząc do zwiększenia całkowitych stężeń tych hormonów. Zmiany te nie wpływają na stężenie frakcji wolnej hormonów.

Substipharm
33-143-18-13-00
www.substipharm.com