Evrenzo 50 mg tabletki powlekane

1 tabl. zawiera 20 mg, 50 mg, 70 mg, 100 mg lub 150 mg roksadustatu. Tabl. zawierają: laktozę, barwnik aluminiowy Czerwień Allura AC i lecytynę sojową.

Lek przeciw niedokrwistości, inhibitor hydroksylazy prolilowej (HIF-PHI), czynnika indukowanego hipoksją. Aktywność enzymów HIF-PH kontroluje wewnątrzkomórkowe stężenia HIF, czynnika transkrypcyjnego, który reguluje ekspresję genów uczestniczących w erytropoezie. Aktywacja szlaku HIF jest ważna w odpowiedzi adaptacyjnej na hipoksję mającej na celu zwiększenie produkcji krwinek czerwonych. Dzięki odwracalnej inhibicji HIF-PH roksadustat stymuluje skoordynowaną odpowiedź erytropoetyczną, która obejmuje zwiększenie stężenia endogennej erytropoetyny (EPO) w osoczu, regulację białek transportujących żelazo oraz zmniejszenie stężenia hepcydyny (białka regulującego żelazo, którego stężenie rośnie w przebiegu stanu zapalnego w PChN). W efekcie uzyskuje się lepszą dostępność biologiczną żelaza, zwiększoną produkcję Hb oraz zwiększenie masy krwinek czerwonych. C_max leku w osoczu są zazwyczaj osiągane po 2 h od podania dawki na czczo. Roksadustat jest w dużym stopniu (ok. 99%) wiązany z białkami osocza ludzkiego, głównie albuminą. Współczynnik stężenia roksadustatu we krwi do stężenia w osoczu wynosi 0,6. Roksadustat jest substratem CYP2C8 i UGT1A9, jak również BCRP, OATP1B1, OAT1 i OAT3. Nie jest substratem OATP1B3 ani P-gp. Jest głównie metabolizowany do hydroksy-roksadustatu i O-glukuronidu roksadustatu. Niezmieniony roksadustat był głównym składnikiem krążącym w osoczu ludzkim; niewykrywalny metabolit w osoczu ludzkim stanowił ponad 10% całkowitej ekspozycji na substancje związane z lekiem i nie zaobserwowano obecności metabolitów specyficznych dla ludzi. Średni efektywny T_0,5 roksadustatu wynosi ok. 15 h u pacjentów z PChN. Roksadustat i jego metabolity nie są w istotnym stopniu usuwane przez hemodializę. Gdy znakowany radioizotopowo roksadustat podawano doustnie zdrowym ochotnikom, średni odzysk radioaktywności wynosił 96% (50% w kale, 46% w moczu). W kale 28% dawki było wydzielane jako niezmieniony roksadustat. Mniej niż 2% dawki było odzyskiwane w moczu jako niezmieniony roksadustat.

Leczenie dorosłych pacjentów z objawową niedokrwistością związaną z przewlekłą chorobą nerek (PChN).

Nadwrażliwość na substancję czynną, orzeszki ziemne, soję lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. III trymestr ciąży. Karmienie piersią.

Roksadustat jest przeciwwskazany do stosowania podczas III trymestru ciąży. Stosowanie leku nie jest zalecane w trakcie I i II trymestru ciąży. Nie należy rozpoczynać leczenia roksadustatem u kobiet planujących zajście w ciążę, w trakcie ciąży lub gdy w trakcie ciąży rozpoznana zostanie niedokrwistość związana z PChN. W takich przypadkach należy rozpocząć alternatywne leczenie, jeżeli jest to zasadne. Jeżeli ciąża wystąpi w trakcie podawania roksadustatu, należy przerwać terapię i rozpocząć alternatywne leczenie, jeżeli jest to zasadne. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 1 tydz. od przyjęcia ostatniej dawki leku. Lek jest przeciwwskazany podczas karmienia piersią. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono wpływu roksadustatu na płodność samców i samic. Jednak stwierdzono zmiany narządów rozrodczych samców szczurów. Możliwy wpływ roksadustatu na płodność mężczyzn jest obecnie nieznany. W dawce toksycznej dla ciężarnych samic zaobserwowano zwiększoną utratę zarodków.

Doustnie. Leczenie roksadustatem powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w leczeniu niedokrwistości. Przed rozpoczęciem leczenia i przed podjęciem decyzji o zwiększeniu dawki należy ocenić wszystkie inne przyczyny niedokrwistości. Objawy i następstwa niedokrwistości mogą różnić się w zależności od wieku, płci i ogólnego obciążenia chorobą. Konieczna jest ocena przebiegu klinicznego i stanu konkretnego pacjenta przez lekarza. Oprócz występowania objawów niedokrwistości w ocenie przebiegu klinicznego i stanu konkretnego pacjenta istotne mogą być kryteria, takie jak tempo spadku stężenia hemoglobiny (Hb), wcześniejsza odpowiedź na leczenie żelazem oraz ryzyko konieczności przetoczenia krwinek czerwonych (RBC). Odpowiednią dawkę roksadustatu należy przyjąć 3 razy w tyg., w nienastępujące po sobie dni. Dawkę należy ustalić indywidualnie tak, aby osiągnąć i utrzymać docelowe stężenie Hb w zakresie 10-12 g/dl zgodnie z opisem poniżej. Jeżeli nie osiągnięto istotnego klinicznie wzrostu stężenia Hb nie należy kontynuować leczenia roksadustatem dłużej niż 24 tyg. od rozpoczęcia terapii. Przed ponownym rozpoczęciem podawania leku należy poszukać alternatywnych przyczyn niewystarczającej odpowiedzi i przeprowadzić ich leczenie. Dawka początkowa rozpoczynająca leczenie. Przed rozpoczęciem leczenia należy upewnić się, że zapasy żelaza są odpowiednie. Pacjenci, którzy nie są obecnie leczeni czynnikiem stymulującym erytropoezę (ESA). Pacjenci o mc. mniejszej niż 100 kg: dawka początkowa wynosi 70 mg 3 razy na tydzień. Pacjenci o mc. 100 kg i więcej: dawka początkowa wynosi 100 mg 3 razy na tydzień. Pacjenci dotychczas otrzymujący ESA. Pacjentom, którzy są obecnie leczeni ESA, można zamienić ESA na roksadustat, jednakże zmianę leczenia u stabilnych pacjentów dializowanych otrzymujących ESA należy rozważać jedynie, gdy występuje ważny powód kliniczny. Nie badano zmiany leczenia u pacjentów niedializowanych, którzy są stabilni przyjmując ESA. Decyzja o leczeniu tych pacjentów roksadustatem powinna opierać się na rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka u danego pacjenta. Zalecana dawka początkowa roksadustatu zależy od średniej przepisanej dawki ESA w ciągu 4 tyg. przed zmianą. Pierwsza dawka roksadustatu powinna zastąpić kolejną zaplanowaną dawkę stosowanego obecnie ESA. Początkowe dawki roksadustatu, jakie powinny być przyjmowane 3 razy na tydzień w przypadku pacjentów dotychczas otrzymujący ESA. Dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: mniej niż 25 µg/tydz; dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: mniej niż 5000 j.m./tydz.; dożylna lub podskórna dawka glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta: mniej niż 80 µg/miesiąc - początkowa dawka roksadustatu 70 mg 3 razy/tydz. Dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: od 25 do mniej niż 40 µg/tydz; dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: od 5000 do 8000 j.m./tydz.; dożylna lub podskórna dawka glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta: od 80 do 120 µg/miesiąc - początkowa dawka roksadustatu 100 mg 3 razy/tydz. Dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: od 40 do 80 µg/tydz; dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: od 8000 do 16000 j.m./tydz.; dożylna lub podskórna dawka glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta: od ponad 120 do 200 µg/miesiąc - początkowa dawka roksadustatu 150 mg 3 razy/tydz. Dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: ponad 80 µg/tydz; dożylna lub podskórna dawka darbepoetyny alfa: ponad 16000 j.m./tydz.; dożylna lub podskórna dawka glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta: ponad 200 µg/miesiąc - początkowa dawka roksadustatu 200 mg 3 razy/tydz. Dostosowanie dawki i monitorowanie Hb. Zakresy indywidualnie ustalonej dawki podtrzymującej wahają się od 20 mg do 400 mg 3 razy na tydz. Stężenia Hb powinny być monitorowane co 2 tyg., aż do osiągnięcia i ustabilizowania pożądanego stężenia Hb od 10 do 12 g/dl, a następnie co 4 tyg. lub na podstawie oceny stanu klinicznego. Dawkę roksadustatu można dostosowywać stopniowo, zwiększając lub zmniejszając ją w stosunku do dawki początkowej 4 tyg. po rozpoczęciu leczenia a następnie co 4 tyg. Jednak, jeżeli stężenie Hb zwiększy się o ponad 2 g/dl należy niezwłocznie zmniejszyć dawkę o jeden stopień. Podczas dostosowywania dawki roksadustatu należy wziąć pod uwagę obecne stężenie Hb i wartość różnicy stężenia Hb w ciągu ostatnich 4 tyg. oraz przestrzegać etapów dostosowywania dawki wg algorytmu dostosowywania dawki opisanego poniżej. Stopniowe zwiększanie lub zmniejszanie dawki powinno być zgodne z następującą kolejnością wynikającą z dostępnych dawek: 20 mg - 40 mg - 50 mg - 70 mg - 100 mg - 150 mg - 200 mg - 250 mg - 300 mg - 400 mg (tylko w przypadku pacjentów z PChN poddawanych dializom). Zasady dostosowywania dawki. Różnica stężenia Hb w ciągu poprzednich 4 tyg. (czyli obecna wartość stężenia Hb odjąć poprzednia wartość stężenia Hb uzyskana 4 tyg. temu) - różnica jest wartością większą niż +1,0 g/dl: obecne stężenie Hb poniżej 10,5 g/dl - brak zmiany dawki; obecne stężenie Hb poniżej od 10,5 do 11,9 g/dl - zmniejszyć dawkę o jeden stopień; obecne stężenie Hb poniżej od 12,0 do 12,9 g/dl - zmniejszyć dawkę o jeden stopień; obecne stężenie Hb 13 g/dl lub więcej - wstrzymać dawkowanie, monitorować stężenie Hb i wznowić dawkowanie, gdy stężenie Hb będzie mniejsze niż 12,0 g/dl po dawce zmniejszonej o dwa stopnie. Różnica stężenia Hb w ciągu poprzednich 4 tyg. (czyli obecna wartość stężenia Hb odjąć poprzednia wartość stężenia Hb uzyskana 4 tyg. temu) - różnica wynosi od -1,0 do +1,0 g/dl: obecne stężenie Hb poniżej 10,5 g/dl - zwiększyć dawkę o jeden stopień; obecne stężenie Hb poniżej od 10,5 do 11,9 g/dl - brak zmiany dawki; obecne stężenie Hb poniżej od 12,0 do 12,9 g/dl - zmniejszyć dawkę o jeden stopień; obecne stężenie Hb 13 g/dl lub więcej - wstrzymać dawkowanie, monitorować stężenie Hb i wznowić dawkowanie, gdy stężenie Hb będzie mniejsze niż 12,0 g/dl po dawce zmniejszonej o dwa stopnie. Różnica stężenia Hb w ciągu poprzednich 4 tyg. (czyli obecna wartość stężenia Hb odjąć poprzednia wartość stężenia Hb uzyskana 4 tyg. temu) - różnica jest wartością mniejszą niż -1,0 g/dl: obecne stężenie Hb poniżej 10,5 g/dl - zwiększyć dawkę o jeden stopień; obecne stężenie Hb poniżej od 10,5 do 11,9 g/dl - zwiększyć dawkę o jeden stopień; obecne stężenie Hb poniżej od 12,0 do 12,9 g/dl - bark zmiany dawki; obecne stężenie Hb 13 g/dl lub więcej - wstrzymać dawkowanie, monitorować stężenie Hb i wznowić dawkowanie, gdy stężenie Hb będzie mniejsze niż 12,0 g/dl po dawce zmniejszonej o dwa stopnie. Dawka roksadustatu nie powinna być dostosowywana częściej niż raz na 4 tyg. Jednak, jeżeli stężenie Hb zwiększy się o ponad 2 g/dl w dowolnym momencie 4-tygodniowego okresu, należy niezwłocznie zmniejszyć dawkę o jeden stopień. Jeżeli wymagane jest dalsze zmniejszenie dawki u pacjenta już przyjmującego najniższą dawkę (20 mg 3 razy/tydz.) nie należy zmniejszać dawki 20 mg poprzez przełamanie tabletki, ale należy zmniejszyć częstość podawania dawki do 2 razy na tydzień. Jeżeli konieczne jest dalsze zmniejszenie dawki, można dodatkowo zmniejszyć częstość dawkowania do jednego razu na tydzień. Po ustabilizowaniu docelowych stężeń Hb do wartości od 10 do 12 g/dl stężenia Hb należy nadal regularnie monitorować i przestrzegać zasad dostosowywania dawki opisanych powyżej. Pacjenci rozpoczynający dializowanie podczas leczenia roksadustatem. Nie jest wymagane szczególne dostosowanie dawki w przypadku pacjentów z PChN, którzy rozpoczynają dializowanie w trakcie leczenia roksadustatem. Należy przestrzegać zasad dostosowywania dawki opisanych powyżej. Jednoczesne stosowanie roksadustatu z induktorami lub inhibitorami. Po rozpoczęciu lub odstawieniu jednoczesnego leczenia silnymi inhibitorami (np. gemfibrozyl) lub induktorami (np. ryfampicyna) CYP2C8 lub inhibitorami (np. probenecyd) UGT1A9 należy rutynowo monitorować stężenia Hb i przestrzegać zasad dostosowywania dawki opisanych powyżej. Maksymalna zalecana dawka. Pacjenci niedializowani nie powinni stosować dawki większej niż 3 mg/kg mc. lub 300 mg 3 razy na tydz., zależnie od tego, która wartość jest mniejsza. Pacjenci dializowani nie powinni stosować dawki roksadustatu większej niż 3 mg/kg mc. lub 400 mg 3 razy na tydz., zależnie od tego, która wartość jest mniejsza. Pominięta dawka. W przypadku pominięcia dawki i gdy pozostał ponad 1 dzień do przyjęcia kolejnej zaplanowanej dawki, pominiętą dawkę należy przyjąć jak najszybciej. Jeżeli do przyjęcia kolejnej zaplanowanej dawki pozostał jeden dzień lub mniej, pominiętą dawkę należy pominąć, a następną dawkę przyjąć kolejnego zaplanowanego dnia. W każdej z powyższych sytuacji należy następnie wznowić regularny schemat dawkowania. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku. Nie jest wymagane dostosowanie dawki początkowej u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A wg skali Child-Pugh). Należy zachować ostrożność przepisując roksadustat pacjentom z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Rozpoczynając leczenie u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Child-Pugh) należy zmniejszyć dawkę początkową o połowę lub do dawki najbliższej połowie dawki początkowej. Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg skali Child-Pugh), ponieważ w tej grupie pacjentów nie oceniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować z posiłkiem lub bez. Tabletki należy połykać w całości i nie należy ich żuć, łamać, ani kruszyć ze względu na brak danych klinicznych dotyczących takiego sposobu przyjmowania tabletek oraz w celu ochrony wrażliwego na światło rdzenia tabletki przed fotodegradacją. Tabletki należy przyjmować co najmniej 1 h po podaniu środków wiążących fosforany (z wyjątkiem lantanu) lub innych leków zawierających kationy wielowartościowe takie jak wapń, żelazo, magnez lub glin.

Ryzyko bezpieczeństwa sercowo-naczyniowego oraz śmiertelności w przypadku leczenia roksadustatem oszacowano jako porównywalne z ryzykiem sercowo-naczyniowym oraz śmiertelności w przypadku terapii ESA na podstawie danych z bezpośredniego porównania obu terapii. Ponieważ u pacjentów z niedokrwistością związaną z PChN i nie poddawanych dializom powyższego ryzyka w porównaniu z placebo nie można było oszacować z wystarczającą pewnością, decyzja o leczeniu tych pacjentów roksadustatem powinna opierać się na podobnych ocenach, jakie byłyby stosowane przed leczeniem za pomocą ESA. Ponadto zidentyfikowano kilka czynników, które mogą przyczyniać się do spowodowania takiego ryzyka, w tym brak odpowiedzi na leczenie i zmianę leczenia stabilnych pacjentów dializowanych leczonych ESA. W przypadku braku odpowiedzi, nie należy kontynuować leczenia roksadustatem po 24 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Zmianę leczenia u stabilnych pacjentów dializowanych otrzymujących ESA należy rozważać jedynie, gdy występuje ważny powód kliniczny. U stabilnych niedializowanych pacjentów z niedokrwistością związaną z PChN otrzymujących ESA nie można było oszacować tego ryzyka, ponieważ tacy pacjenci nie byli badani. Decyzja o leczeniu tych pacjentów roksadustatem powinna opierać się na rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka u danego pacjenta. Zakrzepowe zdarzenia naczyniowe. Należy dokładnie rozważyć stosunek zgłaszanego ryzyka zakrzepowych zdarzeń naczyniowych (TVE) do korzyści wynikających z leczenia roksadustatem, zwłaszcza u pacjentów z już istniejącymi czynnikami ryzyka TVE, w tym otyłością i wcześniejszymi TVE w wywiadzie (np. zakrzepica żył głębokich - DVT) i zatorowość płucna (PE). Donoszono o występowaniu przypadków incydentów mózgowo-naczyniowych, w tym przypadków zawału mózgu, u pacjentów leczonych roksadustatem. U dializowanych pacjentów z PChN częstość występowania zakrzepica dostępu naczyniowego (VAT) u pacjentów leczonych roksadustatem była najwyższa w pierwszych 12 tyg. po rozpoczęciu leczenia przy wartościach Hb ponad 12 g/dl i przy wzroście stężenia Hb o ponad 2 g/dl w ciągu 4 tyg. Aby uniknąć stężeń Hb powyżej 12 g/dl i wzrostu Hb o ponad 2 g/dl w ciągu 4 tyg. zaleca się monitorowanie stężeń Hb i dostosowanie dawki zgodnie z zasadami dostosowywania dawki. Pacjenci z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi TVE powinni być niezwłocznie zbadani i leczeni zgodnie ze standardem opieki medycznej. Decyzja o przerwaniu lub odstawieniu leczenia powinna opierać się na rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka u danego pacjenta. Napady drgawkowe. Roksadustat należy stosować ostrożnie u pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie (drgawki lub ataki drgawkowe), padaczką lub schorzeniami związanymi z predyspozycją do napadów drgawkowych, takimi jak zakażenia OUN. Decyzja o przerwaniu lub odstawieniu leczenia powinna opierać się na rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka u danego pacjenta. Ciężkie zakażenia. Pacjenci z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zakażenia powinni być niezwłocznie zbadani i leczeni zgodnie ze standardem opieki medycznej. Pacjenci z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi posocznicy (np. zakażenia rozprzestrzeniającego się na cały organizm w połączeniu z niskim ciśnieniem krwi i możliwością niewydolności narządowej) powinni być niezwłocznie zbadani i leczeni zgodnie ze standardem opieki medycznej. Wtórna niedoczynność tarczycy. Ze względu na ryzyko wystąpienia wtórnej niedoczynności tarczycy zaleca się kontrolowanie czynności tarczycy zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Niewystarczająca odpowiedź na leczenie roksadustatem wymaga szybkiego zidentyfikowania przyczyn. Należy skorygować niedobory żywieniowe. Ponadto reakcja na leczenie może być również zmniejszona w przypadku wystąpienia współistniejących zakażeń, utajonej utraty krwi, hemolizy, ciężkiego zatrucia glinem, współistniejących chorób hematologicznych lub włóknienia szpiku kostnego. W ramach badania należy uwzględnić liczbę retikulocytów. Jeżeli wykluczono typowe przyczyny braku odpowiedzi a pacjent ma retikulocytopenię, należy rozważyć badanie szpiku kostnego. W przypadku braku możliwej do zidentyfikowania przyczyny niewystarczającej odpowiedzi na terapię nie należy kontynuować leczenia preparatem dłużej niż 24 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Zaburzenia czynności wątroby. Należy zachować ostrożność podczas przepisywania roksadustatu pacjentom z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Child-Pugh). Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg skali Child-Pugh). Niewłaściwe stosowanie może prowadzić do nadmiernego wzrostu hematokrytu. Może to być związane z zagrażającymi życiu powikłaniami ze strony układu sercowo-naczyniowego. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera barwnik aluminiowy Czerwień Allura AC, który może powodować reakcje alergiczne. Preparat zawiera śladowe ilości lecytyny sojowej - nie powinien być stosowany u pacjentów mający uczulenie na orzeszki ziemne lub soję.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niektóre możliwe działania niepożądane mogą być ciężkie. Należy natychmiast skontaktować się
z lekarzem w przypadku wystąpienia któregokolwiek z następujących objawów:
- zakrzep krwi w żyłach nóg (zakrzepica żył głębokich) (może występować rzadziej niż
  u 1 na 10 osób).
- zakrzep krwi w płucach (zatorowość płucna) (może występować rzadziej niż u 1 na 100 osób).
- zakrzep krwi w dostępie do hemodializy (zakrzepica dostępu naczyniowego), który powoduje
  zamknięcie dostępu naczyniowego lub przerwanie jego działania w przypadku stosowania
  przetoki lub przeszczepu naczyniowego jako dostępu dializacyjnego (może występować
  częściej niż u 1 na 10 osób).
- napady drgawkowe lub oznaki ostrzegawcze napadów (drgawki lub napady drgawkowe) (może
  występować rzadziej niż u 1 na 10 osób).
- posocznica, ciężkie lub w rzadkich przypadkach zagrażające życiu zakażenie (może
  występować rzadziej niż u 1 na 10 osób).
- zaczerwienienie i złuszczanie skóry na dużej powierzchni ciała, które może być bolesne lub
  swędzące (złuszczające zapalenie skóry) (częstość nie może być określona na podstawie
  dostępnych danych)

Inne możliwe działania niepożądane

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób)
- zwiększone stężenie potasu
- wysokie ciśnienie tętnicze (nadciśnienie tętnicze)
- nudności
- biegunka
- obrzęk z powodu zatrzymania płynów w kończynach (obrzęk obwodowy)

Często (może występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- trudności ze snem (bezsenność)
- ból głowy
- wymioty
- zaparcie

Niezbyt często (może występować rzadziej niż u 1 na 100 osób)
- zwiększone stężenie bilirubiny we krwi

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- niedoczynność tarczycy

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Wpływ innych leków na roksadustat. Jednoczesne podawanie roksadustatu ze środkami wiążącymi fosforany (węglan sewelameru lub octan wapnia) zdrowym ochotnikom zmniejszało wartość AUC roksadustatu o odpowiednio 67% i 46% oraz C_max o odpowiednio 66% i 52%. Roksadustat może tworzyć chelat z kationami wielowartościowymi, takimi jak środki wiążące fosforany lub inne produkty zawierające wapń, żelazo, magnez lub glin. Naprzemienne podawanie środków wiążących fosforany (w odstępie co najmniej 1 h) nie miało istotnego klinicznie wpływu na ekspozycję na roksadustat pacjentów z PChN. Roksadustat należy przyjmować co najmniej 1 h po podaniu środków wiążących fosforany lub innych leków bądź suplementów zawierających kationy wielowartościowe. Ograniczenie to nie dotyczy węglanu lantanu, ponieważ jednoczesne podawanie roksadustatu z węglanem lantanu nie powodowało istotnej klinicznie zmiany ekspozycji na roksadustat w osoczu. Roksadustat jest substratem CYP2C8 oraz UGT1A9. Jednoczesne podawanie roksadustatu z gemfibrozylem (inhibitor CYP2C8 i OATP1B1) lub probenecydem (inhibitor UGT i OAT1/OAT3) zdrowym ochotnikom zwiększało wartość AUC roksadustatu 2,3-krotnie oraz wartość C_max 1,4-krotnie. Po rozpoczęciu lub odstawieniu jednoczesnego leczenia gemfibrozylem, probenecydem, innymi silnymi inhibitorami lub induktorami CYP2C8 lub innymi silnymi inhibitorami UGT1A9 9 należy monitorować stężenia Hb. Na podstawie monitorowania Hb należy dostosować dawkę roksadustatu zgodnie z zasadami dostosowywania dawki. Wpływ roksadustatu na inne leki. Roksadustat jest inhibitorem BCRP oraz OATP1B1. Te transportery odgrywają ważną rolę w wychwycie jelitowym i wątrobowym oraz wypływie statyn. Jednoczesne podawanie 200 mg roksadustatu z symwastatyną zdrowym ochotnikom zwiększało wartości AUC i C_max symwastatyny odpowiednio 1,8- i 1,9-krotnie oraz wartości AUC i C_max kwasu symwastatyny (czynnego metabolitu symwastatyny) odpowiednio 1,9- i 2,8-krotnie. Stężenia symwastatyny i kwasu symwastatyny rosły również, gdy symwastatyna była podawana 2 h przed bądź 4 lub 10 h po roksadustacie. Jednoczesne podawanie 200 mg roksadustatu z rosuwastatyną zwiększało wartości AUC i C_max rosuwastatyny odpowiednio 2,9- i 4,5-krotnie. Jednoczesne podawanie 200 mg roksadustatu z atorwastatyną zwiększało wartości AUC i C_max atorwastatyny odpowiednio 2,0- i 1,3-krotnie. Przewiduje się również interakcje z innymi statynami. Podczas jednoczesnego podawania z roksadustatem należy uwzględnić tę interakcję, monitorować działania niepożądane związane ze statynami i konieczność zmniejszenia dawki statyn. Przy podejmowaniu decyzji o odpowiedniej dawce statyn u poszczególnych pacjentów należy odnieść się do informacji o leku dotyczących statyn. Roksadustat może zwiększyć ekspozycję osoczową na inne leki, które są substratami BCRP lub OATP1B1. Należy monitorować możliwe działania niepożądane jednocześnie podawanych leków i odpowiednio dostosować dawkę. Roksadustat i ESA. Nie zaleca się jednoczesnego podawania roksadustatu i ESA, ponieważ skojarzenie to nie było badane.

Astellas Pharma Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16C
02-092 Warszawa
22-545-11-11
www.astellas.com/pl/