Extavia 250 µg/ml proszek i rozp. do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 300 µg (9,6 mln j.m.) rekombinowanego interferonu beta-1b. 1 ml przygotowanego roztworu zawiera 250 µg (8 mln j.m.) rekombinowanego interferonu beta-1b.

Cytokina, naturalnie występujące białko o działaniu przeciwwirusowym i immunomodulującym. Mechanizm działania interferonu beta-1b w stwardnieniu rozsianym nie został całkowicie wyjaśniony. Wiadomo jednak, że zdolność interferonu beta-1b do modyfikowania odpowiedzi biologicznej jest związana z jego oddziaływaniem ze specyficznymi receptorami znajdującymi się na powierzchni komórek. Wiązanie się interferonu beta-1b z tymi receptorami indukuje ekspresję produktów wielu genów, które jak się uważa, są mediatorami działań biologicznych interferonu beta-1b. Interferon beta-1b zmniejsza powinowactwo receptorów do wiązania się z interferonem gamma oraz przyspiesza internalizację i degradację receptorów interferonu gamma. Nasila także hamujące działanie obwodowych komórek jednojądrowych krwi. W ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego preparat zmniejsza częstość i nasilenie rzutów choroby, zmniejsza liczbę hospitalizacji z powodu choroby oraz wydłuża okres remisji. U pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego opóźnia postęp niesprawności (wpływ ten jest bardziej widoczny u pacjentów, u których przed rozpoczęciem leczenia choroba była w czynnym stadium) oraz zmniejsza częstość rzutów choroby. Opóźnia progresję od pierwszego epizodu klinicznego do klinicznie jawnej postaci stwardnienia rozsianego. Preparat zmniejsza także aktywność choroby (ostry stan zapalny OUN i trwałe zmiany w tkankach) zarówno w ustępująco-nawracającej postaci, wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego jak i w pojedynczym epizodzie klinicznym sugerującym stwardnienie rozsiane. Po podaniu podskórnym maksymalne stężenie leku we krwi występuje po 1-8 h. Całkowita biodostępność leku po podaniu podskórnym wynosi ok. 50%. Średni T_0,5 wynosi 5 h.

Leczenie pacjentów z pojedynczym ogniskiem demielinizacji z czynnym procesem zapalnym, który jest wystarczająco zaostrzony i uzasadnia leczenie poprzez dożylne podanie kortykosteroidów, jeśli wykluczono alternatywne rozpoznania i jeśli u pacjentów występuje duże ryzyko rozwoju jawnego klinicznie stwardnienia rozsianego. Leczenie pacjentów z ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, u których w ciągu ostatnich 2 lat wystąpiły przynajmniej 2 rzuty choroby. Leczenie pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego w czynnym stadium choroby potwierdzonym rzutami.

Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta, ludzką albuminę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka depresja i (lub) myśli samobójcze. Niewyrównana choroba wątroby.

W razie potrzeby klinicznej, można rozważyć stosowanie preparatu podczas ciąży. Dane z badań rejestracyjnych oraz zgłoszenia po wprowadzeniu do obrotu obejmujące dużą liczbę (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań leku wskazują na brak zwiększonego ryzyka poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem oraz w I trymestrze ciąży. Niemniej jednak nie można było dokładnie określić czasu trwania ekspozycji w I trymestrze, ponieważ dane gromadzono w okresie, gdy stosowanie interferonu beta było przeciwwskazane w czasie ciąży i leczenie prawdopodobnie było przerywane po stwierdzeniu i (lub) potwierdzeniu ciąży. Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące ekspozycji w II i III trymestrze ciąży. Wyniki badań na zwierzętach wskazują na możliwe zwiększone ryzyko samoistnego poronienia. Na podstawie aktualnie dostepnych danych nie można właściwie ocenic ryzyka wystąpienia samoistnego poronienia u kobiet w ciąży narażonych na działanie interferonu beta, ale zebrane dotychczas dane nie wykazują zwiększonego zagrożenia. Ilości interferonu beta-1b wydzielanego do mleka ludzkiego są znikome. Nie przewiduje się szkodliwego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią. Preparat może być stosowany w okresie karmienia piersią.

Podskórnie. Leczenie preparatem należy rozpocząć pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu stwardnienia rozsianego. Dorośli i młodzież (12-17 lat). Zalecaną dawką jest 250 µg (8 mln j.m.), tj. 1 ml przygotowanego roztworu, którą podaje się podskórnie co drugi dzień. Na początku leczenia zaleca się zwykle stopniowe zwiększanie dawki. Dawkowanie należy rozpocząć od dawki 62,5 µg (0,25 ml) podawanej co drugi dzień - dzień leczenia 1, 3, 5; powoli zwiększając dawkę do 250 µg co drugi dzień: 125 µg (0,5 ml) - dzień leczenia 7, 9 i 11; 187,5 µg (0,75 ml) - dzień leczenia 13, 15 i 17;  250 µg (1 ml) - od 19 dnia. Okres zwiększania dawki można odpowiednio dostosować w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek istotnego działania niepożądanego. Nie ustalono w pełni optymalnej dawki leku. Dotychczas nie wiadomo, jak długo należy prowadzić leczenie. Dostępne są dane obserwacyjne uzyskane w kontrolowanych badaniach klinicznych obejmujących maksymalnie 5 lat leczenia u pacjentów z ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego oraz obejmujących do 3 lat leczenia u pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego. W przypadku postaci ustępująco-nawracającej wykazano skuteczność leczenia przez okres pierwszych 2 lat. Dane dostępne dla pozostałych 3 lat są zgodne z ustaloną skutecznością leczenia dla całego okresu. W grupie pacjentów z pojedynczym epizodem klinicznym sugerującym stwardnienie rozsiane skuteczność została wykazana w okresie 3 lat. Nie zaleca się leczenia pacjentów z ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, u których w ciągu ostatnich 2 lat wystąpiły mniej niż 2 rzuty choroby lub pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego, u których w ciągu ostatnich 2 lat nie wystąpiło czynne stadium choroby. Gdy pacjent nie reaguje na leczenie, np. w ciągu 6 miesięcy zwiększy się stopień niesprawności oceniany w Rozszerzonej Skali Niewydolności Ruchowej (EDSS) lub, mimo stosowania leku, pacjent będzie wymagał co najmniej 3 cykli leczenia hormonem adrenokortykotropowym (ACTH) lub kortykosteroidami w ciągu 1 roku, należy przerwać leczenie preparatem. Dzieci i młodzież. Nie przeprowadzono formalnych badań klinicznych ani badań farmakokinetyki u dzieci i młodzieży. Jednakże ograniczone dane z literatury sugerują, że profil bezpieczeństwa u młodzieży w wieku od 12 do 17 lat otrzymujących lek w dawce 8 mln j.m. podskórnie co drugi dzień jest podobny do obserwowanego u dorosłych. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania leku u dzieci w wieku poniżej 12 lat i z tego względu w tej populacji leku nie należy podawać. Sposób podania. Zrekonstytuowany roztwór należy podawać podskórnie co drugi dzień.

Zaburzenia układu immunologicznego. Podawanie cytokin pacjentom z istniejącą wcześniej gammapatią monoklonalną związane było z rozwojem zespołu przeciekania włośniczkowego z objawami wstrząsopodobnymi i zgonem. Zaburzenia żołądka i jelit. W czasie stosowania leku obserwowano przypadki zapalenia trzustki, często związane ze zwiększonym stężeniem triglicerydów we krwi. Zaburzenia układu nerwowego. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których występowały lub występują obecnie zaburzenia depresyjne, szczególnie u tych, u których występowały wcześniej myśli samobójcze. Wiadomo o częstszym występowaniu depresji i myśli samobójczych w grupie osób cierpiących na stwardnienie rozsiane i w powiązaniu ze stosowaniem interferonu. Pacjenci, którzy będą leczeni interferonem beta powinni zostać pouczeni, by natychmiast powiadomić lekarza przepisującego lek o wystąpieniu jakichkolwiek objawów depresji i (lub) myśli samobójczych. Pacjenci wykazujący zaburzenia depresyjne powinni być dokładnie obserwowani podczas leczenia preparatu i właściwie leczeni. Należy rozważyć konieczność odstawienia leku. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których występowały drgawki oraz u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi, a w szczególności u pacjentów z niedostateczną kontrolą napadów mimo leczenia przeciwdrgawkowego. Lek zawiera albuminę ludzką, co stwarza potencjalne ryzyko przeniesienia chorób wirusowych. Nie można wykluczyć ryzyka przeniesienia choroby Creutzfeldta-Jakoba (CJD). Badania laboratoryjne. Zaleca się przeprowadzać regularne testy czynności tarczycy u pacjentów z przebytymi zaburzeniami czynności tarczycy lub z aktualnych wskazań klinicznych. Oprócz badań laboratoryjnych wymaganych standardowo do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, przed rozpoczęciem leczenia interferonem beta i regularnie w czasie trwania leczenia, a następnie okresowo po ustąpieniu objawów klinicznych, zaleca się wykonanie badania morfologii krwi z rozmazem krwinek białych i liczbą płytek oraz badań chemicznych krwi, obejmujących testy czynnościowe wątroby (np. AspAT, AlAT i GGT). Pacjenci z niedokrwistością, trombocytopenią lub leukopenią (izolowaną lub w różnych skojarzeniach) mogą wymagać bardziej intensywnego monitorowania morfologii krwi z rozmazem i liczbą płytek. Pacjenci z neutropenią powinni być dokładnie obserwowani w związku z możliwością wystąpienia gorączki i rozwoju zakażenia. Obserwowano trombocytopenię ze znacznym zmniejszeniem liczby płytek krwi. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych. Bezobjawowe zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy, w większości przypadków łagodne i przejściowe, obserwowano często w trakcie badań klinicznych, u pacjentów leczonych preparatem. Donoszono o przypadkach ciężkiego uszkodzenia wątroby, włączając w to niewydolność wątroby. Najcięższe zdarzenia często występowały u pacjentów narażonych na działanie innych leków lub substancji, o których wiadomo, że związane są z hepatotoksycznością lub w obecności współistniejących chorób (np. nowotwory złośliwe z przerzutami, ciężkie zakażenie i posocznica, nadużywanie alkoholu). Należy monitorować pacjentów pod względem objawów uszkodzenia wątroby. W przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz w surowicy, leczenie należy ściśle kontrolować. Należy rozważyć odstawienie leku w razie znaczącego zwiększenia aktywności aminotransferaz lub, gdy zwiększona aktywność aminotransferaz jest związana z klinicznymi objawami takimi jak żółtaczka. Gdy brak klinicznych objawów uszkodzenia wątroby i po normalizacji aktywności enzymów wątrobowych, można rozpatrzyć ponowne rozpoczęcie leczenia, przy stałej obserwacji czynności wątroby. Mikroangiopatia zakrzepowa (TMA) i niedokrwistość hemolityczna (HA). Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki TMA (w tym przypadki śmiertelne), występującej pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP) lub hemolitycznego zespołu mocznicowego (HUS). Wczesne objawy kliniczne obejmują trombocytopenię, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączkę, objawy ze strony OUN (np. splątanie i niedowład) i zaburzenie czynności nerek. Do wyników badań laboratoryjnych wskazujących na TMA należą: zmniejszona liczba płytek, podwyższone stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy wskutek hemolizy oraz obecność schistocytów (fragmentów erytrocytów) w rozmazie krwi. Dlatego w razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH w surowicy, rozmazu krwi i czynności nerek. Ponadto podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki HA niezwiązanej z TMA, w tym HA o podłożu immunologicznym. Zgłaszano przypadki zagrażające życiu i śmiertelne. Przypadki TMA i (lub) HA były zgłaszane w różnych punktach czasowych podczas leczenia i mogą one wystąpić od kilku tygodni do kilku lat po rozpoczęciu leczenia interferonem beta. W razie rozpoznania TMA i (lub) HA i podejrzewania związku z leczeniem preparatem, konieczne jest bezzwłoczne wdrożenie leczenia (w tym w przypadku TMA rozważenie wymiany osocza) i zalecane jest natychmiastowe odstawienie preparatu. Zaburzenia nerek i dróg moczowych. Podczas podawania interferonu beta pacjentom z ciężką niewydolnością nerek należy zachować ostrożność i rozważyć ścisłe monitorowanie pacjentów. Podczas leczenia produktami zawierającym interferon beta zgłaszano przypadki zespołu nerczycowego wywołanego przez różne rodzaje nefropatii, w tym ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych z zapadnięciem pętli włośniczkowych (collapsing FSGS), zmianę minimalną (MCD), błoniasto-rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek (MPGN) i mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek (MGN). Zdarzenia te zgłaszano w różnych okresach w trakcie leczenia i mogą one występować po kilku latach stosowania interferonu beta. Zaleca się okresowe monitorowanie wczesnych objawów podmiotowych lub przedmiotowych, takich jak obrzęki, białkomocz czy zaburzona czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia choroby nerek. Konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego i rozważenie przerwania leczenia interferonem beta. Zaburzenia serca. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których wystąpiły wcześniej zaburzenia serca. Pacjenci z istniejącą wcześniej poważną chorobą serca, taką jak zastoinowa niewydolność serca, choroba wieńcowa lub zaburzenia rytmu serca powinni być monitorowani pod kątem pogorszenia się choroby serca, zwłaszcza na początku leczenia interferonem beta. Chociaż bezpośrednie działania toksyczne leku na serce nie są znane, dla pacjentów z poważną chorobą serca niekorzystne mogą okazać się objawy grypopodobne związane z podaniem interferonów beta. W okresie po wprowadzeniu leku do obrotu bardzo rzadko donoszono o czasowym pogorszeniu choroby serca związanym z rozpoczęciem leczenia interferonem beta u pacjentów z wcześniejszą poważną chorobą serca. Opisywano przypadki kardiomiopatii. Jeżeli między wystąpieniem kardiomiopatii a stosowaniem leku zostanie ustalony związek przyczynowy, należy przerwać leczenie. Reakcje nadwrażliwości. Jeżeli reakcje te są ciężkie, należy przerwać stosowanie leku i podjąć odpowiednie leczenie. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Reakcje w miejscu wstrzykiwania leku, w tym zakażenie w miejscu wstrzyknięcia i martwica w miejscu wstrzyknięcia były zgłaszane u pacjentów, u których stosuje się lek. Martwica w miejscu wstrzyknięcia może być rozległa i może dotyczyć zarówno powięzi mięśniowej, jak i tkanki tłuszczowej, a w rezultacie może doprowadzić do powstania blizny. W niektórych przypadkach konieczne jest chirurgiczne opracowanie rany lub, rzadziej, przeszczep skóry, a proces gojenia może trwać do 6 mies. W przypadku wystąpienia u pacjenta przerwania ciągłości skóry, które może być związane z obrzękiem lub drenażem płynu z miejsca wstrzyknięcia leku, należy pouczyć pacjenta, aby skontaktował się ze swoim lekarzem przed kontynuowaniem wstrzykiwania leku. Jeżeli powstaną zmiany wieloogniskowe, lek należy odstawić do momentu całkowitego wyleczenia zmian skórnych. Pacjenci z pojedynczymi zmianami mogą kontynuować leczenie preparatem, jeżeli martwica nie jest rozległa, gdyż u niektórych pacjentów występowało wygojenie martwicy w miejscu wstrzyknięcia podczas leczenia preparatem. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia zakażenia w miejscu wstrzyknięcia i martwicy w miejscu wstrzyknięcia, należy poinstruować pacjenta, że powinien: stosować zasady aseptyki podczas wstrzykiwania leku; zmieniać miejsca wstrzyknięć każdej dawki leku. Częstość reakcji w miejscu wstrzyknięcia można zmniejszyć przez zastosowanie automatycznego wstrzykiwacza. W badaniu osiowym pacjentów z pojedynczym zdarzeniem klinicznym sugerującym stwardnienie rozsiane automatyczny wstrzykiwacz był stosowany przez większość pacjentów. Reakcje w miejscu podania i martwica występowały w tym badaniu rzadziej niż w innych badaniach osiowych. Należy okresowo kontrolować prawidłowość wykonywania samodzielnych wstrzyknięć przez pacjenta, zwłaszcza jeśli występują reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Immunogenność. W różnych kontrolowanych badaniach klinicznych potwierdzono obecność przeciwciał neutralizujących interferon beta-1b w surowicy w co najmniej 2 kolejnych testach u 23% do 41% pacjentów; od 43% do 55% spośród nich całkowicie utraciło aktywność neutralizacyjną (na podstawie ujemnych wyników 2 kolejnych testów) w trakcie dalszych obserwacji w poszczególnych badaniach. Rozwój aktywności neutralizacyjnej wiąże się ze zmniejszeniem skuteczności klinicznej leku tylko w odniesieniu do aktywności rzutowej choroby. Niektóre analizy sugerują, że tego rodzaju efekt może być bardziej wyraźny u pacjentów z większym mianem przeciwciał. W badaniu obejmującym pacjentów z pojedynczym epizodem klinicznym sugerującym stwardnienie rozsiane, aktywność neutralizacyjną mierzoną co 6 miesięcy stwierdzono co najmniej raz u 32% pacjentów otrzymujących natychmiastowe leczenie preparatem; z tej grupy 60% powróciło do stanu negatywnego na podstawie ostatniej oceny uzyskanej w ciągu 5 lat. W tym czasie rozwój aktywności neutralizacyjnej wiązał się ze znaczącym zwiększeniem nowych aktywnych zmian ogniskowych oraz objętości ognisk T2 obrazowanych w rezonansie magnetycznym. Nie wydaje się to jednak związane ze zmniejszeniem skuteczności klinicznej (określonej czasem do wystąpienia jawnego klinicznie stwardnienia rozsianego [CDMS], czasem do wystąpienia potwierdzonej progresji w skali EDSS oraz aktywnością rzutową choroby). Nie stwierdzono nowych działań niepożądanych związanych z rozwojem aktywności neutralizacyjnej. W badaniach w warunkach in vitro wykazano, że lek reaguje w reakcji krzyżowej z naturalnym interferonem beta. Badań tych nie prowadzono w warunkach in vivo i ich znaczenie kliniczne nie jest potwierdzone. Istnieją rzadkie i nieprzekonywujące dane dotyczące pacjentów, u których rozwinęła się aktywność neutralizacyjna i którzy zakończyli leczenie preparatem. Decyzję o kontynuacji lub o przerwaniu leczenia należy podejmować raczej w oparciu o kliniczny obraz choroby niż o stan aktywności neutralizacyjnej. Substancje pomocnicze. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na ml, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu". Zdejmowana nakładka na końcówkę ampułkostrzykawki zawiera pochodną lateksu naturalnego. Chociaż w nakładce lateks naturalny nie jest wykrywany, nie badano bezpieczeństwa stosowania ampułkostrzykawki u osób wrażliwych na lateks i dlatego nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia u nich reakcji nadwrażliwości.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Lek Extavia może powodować ciężkie działania niepożądane. Jeśli nasili się którykolwiek z objawów
niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy
powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.

Należy natychmiast powiadomić lekarza i przerwać stosowanie leku Extavia:
- jeśli u pacjenta wystąpią objawy, takie jak swędzenie całego ciała, obrzęk twarzy i (lub) języka
  lub nagła duszność.
- w razie wystąpienia zauważalnych okresów większego smutku i poczucia beznadziejności niż
  przed rozpoczęciem leczenia lekiem Extavia lub pojawienia się myśli samobójczych.
- jeśli pacjent zauważy jakiekolwiek nienaturalne siniaczenie się, nadmierne krwawienie po
  urazie lub częste występowanie zakażeń.
- jeśli pacjent zauważy utratę apetytu, zmęczenie, uczucie mdłości (nudności), nawracające
  wymioty, a zwłaszcza w przypadku zaobserwowania swędzenia znacznego obszaru skóry,
  zażółcenia skóry lub białkówek oczu lub łatwego siniaczenia się.
- jeśli u pacjenta wystąpią objawy, takie jak nierówne bicie serca lub obrzęki, na przykład w
  kostkach lub podudziach, lub duszność.
- jeśli pacjent zauważy ból brzucha promieniujący do pleców i (lub) wystąpią nudności lub
  gorączka.

Należy natychmiast powiedzieć lekarzowi:
- jeśli u pacjenta występują niektóre lub wszystkie wymienione objawy: pienisty mocz, uczucie
  zmęczenia, obrzęk, zwłaszcza wokół kostek i opuchnięcie powiek oraz zwiększenie masy ciała,
  ponieważ mogą to być objawy problemów z nerkami.

Na początku leczenia często występują działania niepożądane, które zazwyczaj stają się rzadsze w
trakcie leczenia.

Do najczęstszych działań niepożądanych należą:
- Objawy grypopodobne, takie jak gorączka, dreszcze, bóle stawów, złe samopoczucie, pocenie
  się, ból głowy lub bóle mięśniowe. Objawy te można złagodzić, stosując paracetamol lub
  niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak ibuprofen.
- Reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Do objawów mogą należeć zaczerwienie, obrzęk,
  przebarwienie, stan zapalny, zakażenie, ból, nadwrażliwość, uszkodzenie tkanki (martwica).
  Patrz „Ostrzeżenia i środki ostrożności” w punkcie 2, aby uzyskać więcej informacji oraz
  wskazówki dotyczące postępowania w przypadku wystąpienia reakcji w miejscu wstrzyknięcia.
  Można je ograniczyć stosując automatyczny wstrzykiwacz i zmieniając miejsce wstrzykiwania
  leku. Aby uzyskać więcej informacji, należy zapytać lekarza prowadzącego, farmaceuty lub
  pielęgniarki.

Aby zmniejszyć ryzyko działań niepożądanych na początku leczenia, lekarz powinien rozpocząć
leczenie od małej dawki leku Extavia, a następnie stopniowo ją zwiększać (patrz punkt 3 „Jak
stosować lek Extavia”).

Poniżej wymieniono działania niepożądane zgłoszone na podstawie raportów z badań
klinicznych z zastosowaniem leku Extavia i badań po wprowadzeniu leku do obrotu.

Bardzo często (mogą dotyczyć więcej niż 1 osoby na 10):
- zmniejszenie liczby białych krwinek,
- ból głowy,
- zaburzenia snu (bezsenność),
- ból brzucha,
- możliwe zwiększenie aktywności pewnego enzymu wątrobowego (transaminazy
  alaninowej, w skrócie ALT) (będzie to widoczne w badaniach krwi),
- wysypka,
- zaburzenia skóry,
- ból mięśni (mialgia),
- sztywność mięśni (hipertonia),
- bóle stawów,
- parcie na mocz,
- reakcja w miejscu wstrzyknięcia (w tym zaczerwienienie, opuchnięcie, przebarwienie,
  zapalenie, ból, zakażenie, reakcje alergiczne (nadwrażliwość)),
- objawy grypopodobne, ból, gorączka, dreszcze, gromadzenie się płynu w ramieniu lub
  nodze (obrzęki obwodowe), brak/utrata siły (astenia).

Często (mogą dotyczyć mniej niż 1 osoby na 10):
- obrzęk węzłów chłonnych (limfadenopatia),
- zmniejszenie liczby czerwonych krwinek we krwi (niedokrwistość),
- zaburzenia czynności tarczycy (jest wytwarzane za mało hormonu) (niedoczynność tarczycy),
- zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała,
- splątanie,
- przyspieszony rytm serca (tachykardia),
- podwyższone ciśnienie krwi (nadciśnienie),
- możliwe zwiększenie aktywności pewnego enzymu wątrobowego (transaminazy
  asparaginianowej, w skrócie AST) (będzie to widoczne w badaniach krwi),
- duszność
- zwiększenie stężenia czerwonawożółtego barwnika (bilirubiny), który jest wytwarzany przez
  wątrobę (zostanie to wykazane w badaniach krwi),
- obrzęknięte i zwykle swędzące wykwity na skórze lub błonach śluzowych (pokrzywka),
- swędzenie (świąd),
- łysienie,
- zaburzenia miesiączkowania,
- obfite krwawienia z macicy, zwłaszcza pomiędzy miesiączkami,
- impotencja,
- przerwanie ciągłości skóry i uszkodzenie tkanki (martwica) w miejscu wstrzyknięcia (patrz
  punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”),
- ból w klatce piersiowej,
- złe samopoczucie ogólne.

Niezbyt często (mogą dotyczyć mniej niż 1 osoby na 100):
- zmniejszenie liczby płytek krwi (ułatwiają krzepnięcie krwi) (małopłytkowość),
- zwiększenie stężenia niektórych tłuszczów we krwi (triglicerydy) (zostanie wykazane w
  badaniach krwi), patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”,
- próba samobójcza,
- nagłe zmiany nastroju,
- drgawki,
- zwiększenie we krwi aktywności swoistego enzymu wytwarzanego przez wątrobę (zostanie to
  wykazane w badaniach krwi),
- zapalenie wątroby,
- odbarwienie skóry,
- zaburzenia nerek, w tym bliznowacenie (stwardnienie kłębuszków nerkowych), które
  może pogarszać czynność nerek.

Rzadko (mogą dotyczyć mniej niż 1 osoby na 1 000):
- zakrzepy w małych naczyniach krwionośnych, które mogą wpływać na czynność nerek pacjent
  (zakrzepowa plamica małopłytkowa lub zespół hemolityczno-mocznicowy). Do objawów
  należą: zwiększona skłonność do powstawania siniaków, krwawienie, gorączka, skrajne
  osłabienie, zawroty głowy lub zaburzenia świadomości. Lekarz może stwierdzić zmiany w
  wynikach badań krwi i czynności nerek,
- ciężkie reakcje alergiczne (anafilaktyczne),
- zaburzenia czynności tarczycy (zaburzenia czynności tarczycy), jest wytwarzane za dużo
  hormonu (nadczynność tarczycy),
- znaczne osłabienie apetytu prowadzące do utraty masy ciała (jadłowstręt),
- choroba mięśnia sercowego (kardiomiopatia),
- nagła duszność (skurcz oskrzeli),
- zapalenie trzustki, patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”,
- nieprawidłowa czynność wątroby (uszkodzenie wątroby, w tym zapalenie wątroby,
  niewydolność wątroby).

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- rozpad czerwonych krwinek (niedokrwistość hemolityczna),
- problemy z małymi naczyniami krwionośnymi, mogące wystąpić podczas stosowania
  takich leków jak Extavia (uogólniony zespół przesiąkania włośniczek),
- depresja, lęk,
- zawroty głowy,
- nieregularne, szybkie bicie serca lub kołatanie serca,
- zaczerwienienie twarzy i (lub) uderzenia gorąca na twarzy spowodowane rozszerzeniem
  naczyń krwionośnych (rozszerzenie naczyń),
- poważne zwężenie naczyń krwionośnych w płucach skutkujące wysokim ciśnieniem krwi
  w naczyniach krwionośnych przenoszących krew z serca do płuc (tętnicze nadciśnienie
  płucne). Tętnicze nadciśnienie płucne może wystąpić w różnych punktach czasowych
  podczas leczenia, w tym kilka lat po rozpoczęciu leczenia produktem Extavia.
- nudności,
- wymioty,
- biegunka,
- wysypka, zaczerwienienie skóry twarzy, ból stawów, gorączka, osłabienie i inne objawy,
  wywołane przyjmowaniem leku (toczeń rumieniowaty polekowy),
- zaburzenia miesiączkowania,
- poty.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Nieznany jest również wpływ na metabolizm innych leków interferonu beta-1b, podawanego co drugi dzień w dawce 250 µg (8,0 milionów j.m.) pacjentom ze stwardnieniem rozsianym. Kortykosteroidy lub ACTH podawane do 28 dni w okresach rzutów choroby były dobrze tolerowane przez pacjentów przyjmujących interferon beta-1b. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, nie zaleca się stosowania leku jednocześnie z lekami immunomodulującymi, z wyjątkiem kortykosteroidów lub ACTH. Interferony zmniejszają u ludzi i zwierząt aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P450. Należy zachować ostrożność w czasie jednoczesnego stosowania preparatu z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym oraz z lekami metabolizowanymi głównie przez układ cytochromu P450, np. lekami przeciwpadaczkowymi. Ostrożność należy zachować również w przypadku jednoczesnego stosowania leków mających wpływ na układ krwiotwórczy.

Novartis Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-375-48-88
www.novartis.com/pl-pl/