Finlepsin 200 mg tabletki

1 tabl. zawiera 200 mg karbamazepiny; tabletki zawierają sód w postaci kroskarmelozy sodowej. 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 200 mg lub 400 mg karbamazepiny.

Lek przeciwpadaczkowy. Dokładny mechanizm działania karbamazepiny nie jest znany. Efekt terapeutyczny jest przede wszystkim przypisywany blokowaniu przewodzenia synaptycznego i w ten sposób zmniejszeniu przewodzenia wyładowań drgawkowych. W większych stężeniach karbamazepina zmniejsza poskurczowe nasilenie reakcji na bodziec. Ograniczenie bólu w neuralgii nerwu trójdzielnego jest prawdopodobnie spowodowane zahamowaniem przewodzenia impulsów nerwowych w jądrach rdzeniowych nerwu trójdzielnego. Karbamazepina (w zależności od postaci farmaceutycznej) wchłania się stosunkowo powoli i prawie całkowicie. T_0,5 wynosi średnio 8,5 h i wykazuje znaczące różnice pomiędzy osobnikami i u tego samego osobnika (1,72-12 h). C_max w osoczu u dorosłych osiągane jest po 4-16 h (bardzo rzadko po 35 h), a u dzieci po 4-6 h od podania pojedynczej dawki doustnej. Stężenia leku w osoczu po podaniu tabl. o przedłużonym uwalnianiu są mniejsze w porównaniu ze zwykłymi tabletkami. Stan stacjonarny osiągany jest po 2-8 dniach. Nie ma ścisłego związku pomiędzy dawką karbamazepiny i jej stężeniem w osoczu w stanie stacjonarnym. Z powodu powolnego uwalniania substancji czynnej, stężenia karbamazepiny i jej metabolitu 10,11-epoksydu karbamazepiny wykazują tylko niewielkie wahania w stanie stacjonarnym w przypadku dawkowania w odstępach 8- i 12-h. Napady drgawkowe nie występują, jeśli stężenia w osoczu wynoszą 4-12 μg/ml. Stężenia powyżej 20 μg/ml powodują pogorszenie stanu klinicznego. Zniesienie bólu w nerwobólu nerwu trójdzielnego występuje wtedy, kiedy stężenia w surowicy wynoszą 5-18 μg/ml. Wartości progowe stężenia karbamazepiny w osoczu dla występowania działań niepożądanych to 8-9 μg/ml. Karbamazepina wiąże się z białkami w 70-80%. Procent niezwiązanej karbamazepiny jest stały, gdy stężenia wynoszą do 50 μg/ml. Farmakologicznie aktywny metabolit – 10,11-epoksyd karbamazepiny jest związany z białkami osocza w 48-53%. Stężenie karbamazepiny w płynie mózgowo-rdzeniowym stanowi 33% stężenia w osoczu. Stężenie w ślinie odpowiada frakcji nie związanej w osoczu i wykazuje znaczącą korelację ze stężeniem leku w osoczu (ok. 20-30%). Po pomnożeniu przez 4 może jego wartość być używana do określania stężenia w osoczu podczas monitorowania terapii. Karbamazepina przenika przez łożysko, dociera do płodu i jest wydzielana z mlekiem (ok. 58% stężenia w osoczu). Dziecko karmione piersią może mieć zatem stężenie leku we krwi równe jego stężeniu w mleku. W wątrobie karbamazepina jest utleniana, deaminowana, hydroksylowana i częściowo estryfikowana kwasem glukuronowym. Do tej pory wykryto w moczu człowieka 7 metabolitów leku. Główny metabolit farmakologicznie nieaktywny to trans-10,11-dihydroksy-10,11-dihydrokarbamazepina. Aktywnym metabolitem, który wykazuje działanie przeciwdrgawkowe jest 10,11-epoksyd karbamazepiny. Jego stężenie wynosi 0,1-2%. Po podaniu pojedynczej dawki doustnej karbamazepiny T_0,5 w osoczu wynosi ok. 36 h (zakres: 18-65 h). Podczas leczenia długotrwałego T_0,5 skraca się z powodu indukcji enzymatycznej o ok. 50%. T_0,5 karbamazepiny w osoczu jest krótszy podczas terapii skojarzonej (6-10 h) w porównaniu do monoterapii (11-13 h), jest krótszy u dzieci w porównaniu z dorosłymi oraz krótszy u niemowląt w porównaniu z noworodkami. Ok. 72% pojedynczej dawki doustnej wydalane jest z moczem w postaci metabolitów. Pozostałe 28% wydalane jest z kałem, częściowo w postaci nie zmienionej. Tylko 2-3% dawki wydalane jest z moczem jako nie zmieniona karbamazepina.

Tabletki. Padaczka: napady częściowe proste i złożone; napady uogólnione toniczno-kloniczne (szczególnie wtórnie uogólnione), występujące w czasie snu oraz napady o postaciach mieszanych. Idiopatyczny nerwoból nerwu trójdzielnego. Idiopatyczny nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Ból w przebiegu neuropatii cukrzycowej. Nerwoból nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego. Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych. Tabletki o przedłużonym uwalnianiu. Padaczka: napady częściowe proste i złożone; napady uogólnione toniczno-kloniczne (szczególnie wtórnie uogólnione), występujące w czasie snu oraz napady o postaciach mieszanych. Idiopatyczny nerwoból nerwu trójdzielnego. Idiopatyczny nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Ból w przebiegu neuropatii cukrzycowej. Nerwoból nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego. Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych u pacjentów nie reagujących na leczenie litem. Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych. Uwaga: w przypadku zmiany z postaci farmaceutycznej o natychmiastowym uwalnianiu na tabletki o przedłużonym uwalnianiu należy się upewnić, że odpowiednie stężenia karbamazepiny są uzyskiwane w osoczu.

Nadwrażliwość na karbamazepinę lub inne leki o podobnej budowie chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenia czynności szpiku kostnego, supresja szpiku kostnego w wywiadzie. Blok przedsionkowo-komorowy. Ostra porfiria przerywana. Jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO oraz okres 14 dni od zakończenia ich podawania. Jednoczesne stosowanie z worykonazolem, gdyż zaburza działanie karbamazepiny.

Kobiety w wieku rozrodczym. Karbamazepiny nie należy stosować u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że, po starannym rozważeniu alternatywnych, odpowiednich metod leczenia, uznane zostanie, że spodziewane korzyści przeważają nad ryzykiem. Należy poinformować pacjentkę o ryzyku możliwego szkodliwego działania na płód, powinna ona w pełni zrozumieć to ryzyko i znaczenie planowania ciąży. Przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną u kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć wykonanie testu ciążowego. Jeśli pacjentka jest w wieku rozrodczym, powinna stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 2 tyg. po jego zakończeniu. Ze względu na indukcję enzymatyczną, karbamazepina może powodować nieskuteczność antykoncepcji hormonalnej, dlatego pacjentkom w wieku rozrodczym należy udzielić porad dotyczących stosowania innych skutecznych metod antykoncepcji. Należy stosować co najmniej jedną skuteczną metodę antykoncepcji (np. wkładkę wewnątrzmaciczną) lub dwie uzupełniające się formy antykoncepcji, w tym metodę barierową. W każdym przypadku przy wyborze metody antykoncepcji należy ocenić indywidualne okoliczności, włączając do dyskusji pacjenta. Ciąża. Karbamazepiny nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że, po starannym rozważeniu alternatywnych, odpowiednich metod leczenia, uznane zostanie, że korzyści przeważają nad ryzykiem. Pacjentkę należy w pełni poinformować o ryzyku związanym z przyjmowaniem karbamazepiny w okresie ciąży, powinna ona w pełni zrozumieć to ryzyko. Monoterapia jest preferowana w leczeniu padaczki w ciąży, gdy tylko jest to możliwe, ponieważ terapia z użyciem wielu leków przeciwpadaczkowych (AED) może wiązać się z większym ryzykiem rozwoju wad wrodzonych niż monoterapia, w zależności od zastosowanych AED. Należy unikać nagłego odstawienia AED, ponieważ może to prowadzić do napadów padaczkowych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i nienarodzonego dziecka. Karbamazepina przenika przez łożysko u ludzi. Narażenie na działanie karbamazepiny w okresie prenatalnym może zwiększać ryzyko wad wrodzonych i innych niepożądanych oddziaływań na rozwój. U ludzi narażenie na działanie karbamazepiny w okresie ciąży wiąże się z 2-3-krotnie większą częstością występowania poważnych wad rozwojowych niż w populacji ogólnej, w której częstość ta wynosi 2-3%. U potomstwa kobiet, które stosowały karbamazepinę w okresie ciąży obserwowano: wady rozwojowe, takie jak wady cewy nerwowej (rozszczep kręgosłupa), wady twarzoczaszki, takie jak rozszczep wargi lub podniebienia, wady układu krążenia, spodziectwo, hipoplazja palców oraz inne nieprawidłowości dotyczące różnych układów organizmu. Zaleca się prowadzenie specjalistycznego nadzoru przedporodowego, dotyczącego tych wad rozwojowych. Notowano występowanie zaburzeń neurorozwojowych u dzieci matek chorych na padaczkę, które w okresie ciąży stosowały karbamazepinę w monoterapii albo w skojarzeniu z innymi AED. Ryzyko wad rozwojowych po zastosowaniu karbamazepiny może zależeć od dawki. Jeśli na podstawie dokładnej oceny ryzyka i korzyści nie można wybrać odpowiedniej alternatywnej metody leczenia i kontynuuje się leczenie karbamazepiną, należy stosować monoterapię oraz podawać najmniejszą skuteczną dawkę karbamazepiny; zaleca się kontrolowanie stężenia leku w osoczu. Stężenie w osoczu można utrzymywać w dolnej części zakresu terapeutycznego wynoszącego 4-12 µg/ml, pod warunkiem, że napady utrzymują się pod kontrolą. Stwierdzono, że karbamazepina zmniejsza stężenie folianów w surowicy. Niedobór ten może przyczyniać się do zwiększonej częstości występowania wad wrodzonych u potomstwa leczonych kobiet chorych na padaczkę. Przed zajściem w ciążę i w jej trakcie zaleca się podawanie kwasu foliowego. W celu zapobiegania zaburzeniom krwawienia u potomstwa zaleca się również, aby matce w ciągu ostatnich tygodni ciąży, a także noworodkowi podawać witaminę K₁. Jeśli kobieta planuje zajście w ciążę, należy dołożyć wszelkich starań, aby przed poczęciem i przed przerwaniem stosowania antykoncepcji zmienić leczenie na odpowiednie alternatywne. Jeśli kobieta zajdzie w ciążę przyjmując karbamazepinę, należy skierować ją do specjalisty, który oceni leczenie karbamazepiną i rozważy inne możliwości leczenia. Podczas pierwszych 3 mies. ciąży, gdy ryzyko rozwoju wad wrodzonych jest największe, a szczególnie pomiędzy 20. i 40. dniem po zapłodnieniu, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę, ponieważ wady wrodzone powodowane są przez wysokie stężenia leku w osoczu. Często występują połączone anomalie (dysmorfia twarzowo-czaszkowa, hipoplazja paznokcia, opóźnienie rozwoju). Badania epidemiologiczne wykazują, że 1% ryzyko występowania wady rozszczepu kręgosłupa jest 10 razy wyższe. Opisano kilka przypadków drgawek i (lub) depresji ośrodka oddechowego u noworodków, jak również przypadki wymiotów, biegunki i (lub) zmniejszonego pobierania pokarmu w powiązaniu z przyjmowaniem leków przeciwdrgawkowych. Mogą to być również objawy zespołu odstawiennego u noworodków. Karmienie piersią. Lek może być przyjmowany podczas karmienia piersią tylko po dokładnym rozważeniu korzyści terapeutycznej wobec ryzyka. Po stosowaniu dawek terapeutycznych, karbamazepina i jej farmakologicznie aktywne metabolity przenikają do mleka ludzkiego w niewielkich stężeniach. Odstawienie od piersi jest zalecane jedynie wtedy, kiedy nie ma prawidłowego przyrostu masy ciała lub gdy dziecko wykazuje nadmierne uspokojenie i zwiększoną potrzebę snu.

Doustnie. Leczenie należy rozpoczynać od małych dawek, dobranych indywidualnie w zależności od stanu klinicznego pacjenta. Dawka jest następnie stopniowo zwiększana do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej. Dawka dobowa jest zazwyczaj podawana w 1 lub 2 dawkach pojedynczych i wynosi od 400 do 1200 mg karbamazepiny. Maksymalna dawka dobowa (w wyjątkowych przypadkach) nie powinna być większa niż 1600 mg z powodu nasilonego występowania działań niepożądanych po większych dawkach. Dawkę należy określać na podstawie stężenia leku w osoczu, zwłaszcza w leczeniu skojarzonym. Stężenia terapeutyczne karbamazepiny wynoszą 4-12 μg/ml. W przypadkach indywidualnych wymagana dawka może znacząco różnić się od podawanych dawek początkowych i podtrzymujących (np. z powodu zwiększonego lub zmniejszonego rozkładu leku pod wpływem enzymów indukujących lub odpowiednio hamujących w leczeniu skojarzonym). Zawsze, gdy jest to możliwe, przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu leczenia, pacjentów pochodzenia chińskiego lub tajskiego należy zbadać na obecność allelu HLA-B*1502, który silnie prognozuje ryzyko wystąpienia ciężkiego zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) wywołanego przyjmowaniem karbamazepiny. Jeżeli to możliwe, powinno się stosować leczenie jednym lekiem przeciwpadaczkowym (monoterapia). Leczenie powinno być nadzorowane przez specjalistę. W przypadku zamiany innych preparatów przeciwpadaczkowych na preparaty karbamazepiny, dawkę odstawianego leku należy zmniejszać stopniowo. Czas podawania leku zależy od wskazań i indywidualnej reakcji pacjenta. W żadnych okolicznościach pacjent nie może samowolnie zaprzestać terapii. Tabl. o natychmiastowym uwalnianiu 200 mg. Padaczka. Dorośli: dawka początkowa - 100-200 mg raz lub 2 razy na dobę; dawka podtrzymująca - 200-400 mg 3 razy na dobę. Dzieci 11-15 lat: dawka początkowa - 100 mg 2 lub 3 razy na dobę; dawka podtrzymująca - 200-400 mg 3 razy na dobę lub 200 mg 3-5 razy na dobę. Dzieci 6-10 lat: dawka początkowa - 100 mg 2 razy na dobę; dawka podtrzymująca - 200 mg 3 razy na dobę. Dzieci 3-5 lat (jeśli są w stanie połknąć tabletkę): dawka początkowa - 100 mg raz lub 2 razy na dobę; dawka podtrzymująca - 200 mg raz lub 2 razy na dobę. W leczeniu padaczki u dorosłych, dawkę początkową 0,5 lub 2 tabletki (100 lub 400 mg karbamazepiny na dobę) należy powoli zwiększać do dawki podtrzymującej 3 do 6 tabletek (600 do 1200 mg karbamazepiny). Dawka podtrzymująca u dzieci wynosi od 10-20 mg/kg mc./dobę. Leczenie przeciwpadaczkowe jest zwykle długotrwałe. Dawka, długość leczenia i przerwanie terapii są ustalane dla indywidualnych pacjentów przez neurologa. Zazwyczaj zmniejszenie dawki i przerwanie leczenia można rozważać tylko w przypadku uzyskania okresu 2-3 lat bez wystąpienia napadów. Leczenie przerywa się przez stopniowe zmniejszanie dawki w okresie 1-2 lat. W przypadku dzieci należy w tym okresie kontrolować przyrost masy ciała dziecka. Zmiany patologiczne w zapisie EEG nie powinny się nasilać. Nerwoból nerwu trójdzielnego/nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Dawka dobowa karbamazepiny wynosi zwykle 200-400 mg. Dawkę zwiększa się do ustąpienia bólu zwykle do 400 lub 800 mg na dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. W niektórych przypadkach leczenie można kontynuować zredukowaną dawką podtrzymującą -1 tabl. 200 mg 2 razy na dobę. U pacjentów w podeszłym wieku lub szczególnie wrażliwych dawka początkowa to 0,5 tabl. 200 mg (100 mg karbamazepiny) przyjmowana w pojedynczej dawce rano lub wieczorem może być wystarczająca. Należy stosować taką dawkę podtrzymującą, aby zapewniała całkowite uwolnienie od bólu przez kilka tygodni. Poprzez ostrożne zmniejszanie dawki należy sprawdzać, czy nie następuje samoistne ustąpienie dolegliwości. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą. Ból w neuropatii cukrzycowej. Zwykła dawka dobowa to 600 mg (1 tabl. 3 razy na dobę). W wyjątkowych przypadkach dawkowanie można zwiększyć do 2 tabl. 3 razy na dobę (1200 mg/dobę). Należy stosować taką dawkę podtrzymującą, aby zapewniała całkowite uwolnienie od bólu przez kilka tygodni. Poprzez ostrożne zmniejszanie dawki należy sprawdzać, czy nie następuje samoistne ustąpienie dolegliwości. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą. Nerwoból nerwu trójdzielnego w stwardnieniu rozsianym. Przeciętna dawka dobowa to 1 tabl. 2-4 razy na dobę (400-800 mg karbamazepiny). Należy stosować taką dawkę podtrzymującą, aby zapewniała całkowite uwolnienie od bólu przez kilka tygodni. Poprzez ostrożne zmniejszanie dawki należy sprawdzać, czy nie następuje samoistne ustąpienie dolegliwości. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą. Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych. Zwykła dawka dobowa to 1 tabl. 3 razy dziennie (200 mg rano, 400 mg wieczorem). W ciężkich przypadkach początkową dawkę można zwiększyć do 3 tabl. 2 razy na dobę (1200 mg karbamazepiny/dobę). Nie zaleca się skojarzonego stosowania karbamazepiny z lekami uspokajającymi i nasennymi. Możliwe jest stosowanie karbamazepiny z innymi substancjami stosowanymi zwykle w leczeniu alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Należy regularnie oznaczać stężenia karbamazepiny we krwi. Wymagana jest szczególna uwaga lekarza, ponieważ mogą wystąpić działania niepożądane ze strony ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Leczenie karbamazepiną alkoholowego zespołu abstynencyjnego powinno zostać zakończone w ciągu 7 do 10 dni, przez stopniowe zmniejszanie dawki leku. Tabl. o przedłużonym uwalnianiu. Padaczka. Dorośli: dawka początkowa - 100-400 mg wieczorem; dawka podtrzymująca - 200-600 mg rano i 400-600 mg wieczorem. Dzieci 11-15 lat: dawka początkowa - 100 mg wieczorem; dawka podtrzymująca - 200-400 mg rano i 400-600 mg wieczorem. Dzieci 6-10 lat: dawka początkowa - 100 mg wieczorem; dawka podtrzymująca - 200 mg rano i 200-400 mg wieczorem. Dawka podtrzymująca u dzieci wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę. Postaci farmaceutyczne inne niż tabl. o przedłużonym uwalnianiu (zawiesiny, syropy lub tabletki) są dostępne dla dzieci w wieku poniżej 6 lat dla dawkowania początkowego i podtrzymującego. Nie jest zalecane podawanie tabl. o przedłużonym uwalnianiu dzieciom poniżej 6 lat ze względu na brak doświadczenia. Leczenie przeciwpadaczkowe jest zwykle długotrwałe. Dawka, długość leczenia i przerwanie terapii są ustalane dla indywidualnych pacjentów przez neurologa. Zazwyczaj zmniejszenie dawki i przerwanie leczenia można rozważać tylko w przypadku uzyskania okresu 2-3 lat bez wystąpienia napadów. Leczenie przerywa się przez stopniowe zmniejszanie dawki w okresie 1-2 lat. W przypadku dzieci należy w tym okresie kontrolować przyrost masy ciała dziecka. Zmiany patologiczne w zapisie EEG nie powinny się nasilać. Nerwoból nerwu trójdzielnego/nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Dawka dobowa karbamazepiny wynosi zwykle 200-400 mg. Dawkę zwiększa się do ustąpienia bólu zwykle do 400 lub 800 mg na dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. W niektórych przypadkach leczenie można kontynuować zredukowaną dawką podtrzymującą 200 mg karbamazepiny 2 razy na dobę. Po ustąpieniu bólu dawkę można stopniowo zmniejszać i odstawić lek po kilku tygodniach leczenia, jeśli nie ma nawrotu bólu. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą. U pacjentów w podeszłym wieku lub szczególnie wrażliwych zalecana dawka początkowa - pół tabl. o przedł. uwal. 200 mg (100 mg karbamazepiny) 2 razy na dobę. Ból w neuropatii cukrzycowej. Zwykła dawka dobowa to 600 mg (200 mg rano i 400 mg wieczorem). W wyjątkowych przypadkach dawkowanie można zwiększyć do 600 mg 2 razy na dobę (1200 mg na dobę). Należy stosować taką dawkę podtrzymującą, aby zapewniała całkowite uwolnienie od bólu przez kilka tygodni. Poprzez ostrożne zmniejszanie dawki należy sprawdzać, czy nie następuje samoistne ustąpienie dolegliwości. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą. Nerwoból nerwu trójdzielnego w stwardnieniu rozsianym. Przeciętna dawka dobowa to 200-400 mg 2 razy na dobę (400-800 mg karbamazepiny). Należy stosować taką dawkę podtrzymującą, aby zapewniała całkowite uwolnienie od bólu przez kilka tygodni. Poprzez ostrożne zmniejszanie dawki należy sprawdzać, czy nie następuje samoistne ustąpienie dolegliwości. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą. Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych. Zwykła dawka dobowa wynosi 600 mg (200 mg rano, 400 mg wieczorem). W ciężkich przypadkach początkową dawkę można zwiększyć do 600 mg 2 razy na dobę (1200 mg karbamazepiny na dobę). Nie zaleca się skojarzonego stosowania karbamazepiny z lekami uspokajającymi i nasennymi. Możliwe jest stosowanie karbamazepiny z innymi substancjami stosowanymi zwykle w leczeniu alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Należy regularnie oznaczać stężenia karbamazepiny we krwi. Wymagana jest szczególna uwaga lekarza, ponieważ mogą wystąpić działania niepożądane ze strony ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Leczenie karbamazepiną alkoholowego zespołu abstynencyjnego powinno zostać zakończone w ciągu 7 do 10 dni, przez stopniowe zmniejszanie dawki leku. Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Początkowa dawka wynosi 200-400 mg na dobę. Dawka podtrzymująca odpowiada zwykle dawce początkowej. Dawkę podtrzymującą można w razie potrzeby zwiększyć do 800 mg na dobę. Profilaktyczne leczenie zaburzeń afektywnych jest leczeniem długotrwałym. Czas trwania leczenia jest ustalany przez lekarza prowadzącego. Zmniejszenie dawki/odstawienie leku. W razie konieczności zmniejszenia dawki lub zmiany karbamazepiny na inny lek przeciwdrgawkowy u pacjentów z padaczką, należy unikać nagłego odstawienia leku, a dawkę zmniejszać stopniowo. Jeśli nagłe odstawienie karbamazepiny jest konieczne, zamianę na inny lek przeciwpadaczkowy należy przeprowadzić z pomocą odpowiednich leków (np. diazepam w podaniu doodbytniczym lub dożylnym albo fenytoina w podaniu dożylnym). Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężką chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobami wątroby lub niewydolnością nerek oraz u osób w podeszłym wieku, może wystarczyć zmniejszona dawka. Sposób podania. Tabletki i tabletki retard są podzielne, można je podzielić na równe dawki. Należy je przyjmować z dostateczną ilością płynów (tj. szklanką wody) podczas posiłku lub po posiłkach. Tabletkę o przedł. uwalnianiu można rozpuścić w wodzie, gdyż po rozpuszczeniu zachowane są właściwości przedłużonego uwalniania w zawiesinie. W niektórych przypadkach wykazano dobrą skuteczność dawki dobowej podzielonej na 4 do 5 dawek - dotyczy to postaci o natychmiastowym uwalnianiu.

Karbamazepina może powodować lub intensyfikować napady padaczkowe typu absences - lek nie powinien być podawany pacjentom z tego typu napadami drgawkowymi. Zmiana postaci leku z doustnej na doodbytniczą może wiązać się ze zwiększeniem ryzyka wystąpienia padaczki. W niżej wymienionych przypadkach lek powinien być podawany po wnikliwej ocenie ryzyka do korzyści i podjęciu niezbędnych środków ostrożności: istniejące lub przebyte choroby hematologiczne, jakiekolwiek reakcje hematologiczne z innymi lekami w wywiadzie; zaburzony metabolizm sodu; zaburzenia serca, wątroby i nerek; dystrofia miotoniczna, gdyż zaburzenia przewodnictwa w mięśniu sercowym współistnieją z tą chorobą. Należy poinformować pacjentów o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej w przypadku wystąpienia reakcji takich jak gorączka, ból gardła, odczyny alergiczne i wysypki z powiększeniem węzłów chłonnych i (lub) objawami grypopodobnymi (konieczna kontrola morfologii krwi). Podczas leczenia karbamazepiną zgłaszano ciężkie, a niekiedy śmiertelne, przypadki wystąpienia reakcji skórnych, włączając toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz zespół Stevensa-Johnsona (SJN). W razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych zespołu SJN lub TEN (np. postępująca wysypka skórna, której często towarzyszy występowanie pęcherzyków lub zmian błony śluzowej), należy przerwać leczenie karbamazepiną. Pacjenci, u których występują ciężkie reakcje dermatologiczne mogą wymagać leczenia szpitalnego, ponieważ reakcje te mogą zagrażać życiu i prowadzić do zgonu. Najlepsze wyniki leczenia SJS i TEN uzyskuje się dzięki wczesnemu rozpoznaniu i natychmiastowemu przerwaniu stosowania wszelkich podejrzewanych o ich spowodowanie leków. Wczesne odstawienie powiązane jest z lepszymi rokowaniami. W razie wystąpienia u pacjenta SJS lub TEN związanych ze stosowaniem karbamazepiny, nie należy rozpoczynać ponownego leczenia karbamazepiną. Jak się szacuje, w krajach zamieszkiwanych głównie przez ludność rasy kaukaskiej ciężkie reakcje skórne występują u 1-6 na 10000 nowych pacjentów otrzymujących karbamazepinę, ale w niektórych krajach azjatyckich ryzyko jest oceniane na ok. 10 razy większe. Coraz więcej dowodów wskazuje na rolę różnych alleli HLA w predysponowaniu do występowania niepożądanych reakcji ze strony układu immunologicznego. Pacjenci powinni zostać poinformowani o objawach przedmiotowych i podmiotowych sugerujących reakcje nadwrażliwości oraz ściśle obserwowani w celu wykrycia reakcji skórnych. U osób pochodzenia chińskiego (z grupy etnicznej Han) i tajskiego leczonych karbamazepiną występowanie allelu HLA-B*1502 jest silnie powiązane z ryzykiem rozwinięcia się ciężkich, niepożądanych reakcji skórnych (SJS). Allel HLAB*1502 występuje u ok. 10% przedstawicieli populacji chińskiej Han oraz tajskiej. Pacjenci ci przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną powinni zostać przebadani jeżeli istnieje taka możliwość, pod kątem nosicielstwa allelu. Jeśli wynik testu będzie dodatni, leczenie karbamazepiną można zastosować jedynie, gdy nie ma innych możliwości terapii. U pacjentów z ujemnym wynikiem testu na obecność allelu HLA-B*1502 ryzyko SJS jest małe, ale reakcja może jednak wystąpić. Niektóre dane sugerują zwiększone ryzyko ciężkich stanów TEN i (lub) SJS związanych ze stosowaniem karbamazepiny u pacjentów z pozostałych azjatyckich populacji. Ze względu na powszechne występowanie u nich tego allelu (powyżej 15% na Filipinach i w Malezji), należy rozważyć przeprowadzenie testów genetycznych na obecność allelu HLA-B*1502 u pacjentów z zagrożonych populacji. Częstość występowania allelu HLA-B*1502 jest nieistotna u osób np. pochodzenia europejskiego, afrykańskiego, hiszpańskiego, japońskiego oraz koreańskiego (<1%). Niektóre dane sugerują związek między występowaniem allelu HLA-A*3101 i zwiększonym ryzykiem wywołanych przez karbamazepinę niepożądanych reakcji skórnych, włączając SJS, TEN, osutkę polekową z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS) lub mniej uciążliwą - ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP) oraz wysypkę grudkowo-plamistą u osób pochodzenia europejskiego lub Japończyków. Częstość występowania allelu HLA-A*3101 różni się znacznie między poszczególnymi grupami etnicznymi. W populacji Europejczyków wynosi 2-5%, a u Japończyków ok. 10%. Obecność allelu HLA-A*3101 może zwiększać ryzyko wystąpienia reakcji skórnych (głównie lżejszych) z 5% w ogólnej populacji do 26% u osób pochodzenia europejskiego, podczas gdy brak tego allelu może zredukować powyższe ryzyko z 5 do 3,8%. Nie ma wystarczających danych, aby zalecać przeprowadzanie badań przesiewowych na obecność allelu HLA-A*3101 przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną. U pacjentów pochodzenia europejskiego lub japońskiego u których stwierdzono obecność allelu HLAA*3101, można rozważyć zastosowanie karbamazepiny, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają ryzyko. Łagodne reakcje skórne podczas leczenia karbamazepiną są zwykle przemijające i nie zagrażają życiu. Zwykle zanikają podczas kilku dni lub tygodni leczenia lub po zmniejszeniu dawkowania. Mimo to, pacjenci powinni być kontrolowani przez lekarza, a w razie wystąpienia poważniejszych objawów leczenie powinno być przerwane. Podczas leczenia karbamazepiną pacjenci powinni unikać ekspozycji na słońce ze względu na fotowrażliwość. Karbamazepina może wywoływać reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje nadwrażliwości wielonarządowej, które mogą dotyczyć skóry, wątroby, układu krwiotwórczego i układu chłonnego lub innych narządów, pojedynczo lub razem w kontekście reakcji układowej. Pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbamazepinę, należy poinformować, że ok. 25-35% z nich może doświadczyć reakcji nadwrażliwości na okskarbazepinę. Może dojść do nadwrażliwości krzyżowej pomiędzy karbamazepiną a aromatycznymi lekami przeciwpadaczkowymi (np. fenytoiną, prymidonem i fenobarbitalem). Na ogół w razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych sugerujących reakcje nadwrażliwości, podawanie karbamazepiny należy natychmiast przerwać. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z mieszanymi napadami padaczkowymi, do których zalicza się typowe lub nietypowe napady utraty świadomości. W tych wszystkich stanach karbamazepina może powodować zaostrzenie napadów. W przypadku ich nasilenia, podawanie leku należy przerwać. Należy poinformować pacjentów o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej w razie wystąpienia objawów zapalenia wątroby, takich, jak: zmęczenie, utrata apetytu, nudności, wymioty, zażółcenie skóry i powiększenie wątroby. Podczas leczenia karbamazepiną należy okresowo sprawdzać czynność nerek (oznaczanie stężenia azotu mocznikowego we krwi, analiza moczu). Ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń hematologicznych (agranulocytoza, anemia aplastyczna) morfologię krwi należy skontrolować przed rozpoczęciem terapii, w 1. miesiącu w odstępach tygodniowych i później raz w miesiącu. Po 6 mies. leczenia wystarczające są 2 do 4 kontroli rocznie. Należy przerwać leczenie, jeżeli wystąpi leukopenia (głównie neutropenia), trombocytopenia również z towarzyszącymi objawami alergii, gorączką, bólem gardła, sińcami na skórze lub wybroczynami. Z powodu działań niepożądanych wspomnianych powyżej oraz reakcji nadwrażliwości, należy kontrolować morfologię krwi, czynność nerek, wątroby, stężenie karbamazepiny we krwi oraz stężenia innych leków przeciwdrgawkowych w terapii skojarzonej, szczególnie w leczeniu długotrwałym. Karbamazepina wykazuje działanie antycholinergiczne dlatego u pacjentów z jaskrą należy regularnie badać ciśnienie śródgałkowe. U kobiet przyjmujących jednocześnie hormonalne leki antykoncepcyjne i karbamazepinę obserwowano krwawienia międzymiesiączkowe. Chociaż związek pomiędzy stężeniem karbamazepiny w osoczu a jej dawkowaniem, skutecznością kliniczną i tolerancją leku nie jest wyraźny, to monitorowanie leku w osoczu może być użyteczne w następujących sytuacjach: znacznego zwiększenia częstości napadów, sprawdzania czy pacjent przestrzega zaleceń i regularnie przyjmuje lek, w czasie ciąży, podczas leczenia dzieci i młodzieży, w przypadku podejrzenia zaburzeń wchłaniania, w razie podejrzenia działania toksycznego terapii złożonej. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia oznak myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić lekarza. Należy pamiętać o możliwości uaktywnienia się objawów psychotycznych a także (u starszych pacjentów) dezorientacji lub pobudzenia podczas leczenia karbamazepiną. Jeśli lek jest przyjmowany ze wskazania "zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym" powinien być zawsze stosowany w warunkach szpitalnych. Należy wziąć pod uwagę, że działania niepożądane karbamazepiny mogą być podobne do objawów odstawienia alkoholu i należy o tym pamiętać podczas leczenia pacjentów z alkoholowym zespołem abstynencyjnym. Jeśli w wyjątkowych sytuacjach karbamazepina musi być podawana z litem w profilaktyce napadów maniakalno-depresyjnych (może wystąpić taka konieczność jeśli terapia litem jest mało skuteczna), należy unikać interakcji  poprzez kontrolę stężenia karbamazepiny w osoczu. Stężenie karbamazepiny powinno wynosić 8 μg/ml, poziom litu powinien zawierać się w wąskim przedziale terapeutycznym 0,3-0,8 mval/l, a pacjent nie powinien był być leczony neuroleptykami w poprzednich 8 tyg. i nie jest nimi leczony obecnie. Badanie krwi w krótkich odstępach czasu (co tydzień) wymagane jest w przypadku wystąpienia: gorączki, zakażenia, wysypki skórnej, zmęczenia, bólów gardła, owrzodzeń jamy ustnej, łatwego powstawania siniaków, zwiększenia aktywności aminotransferaz, zmniejszenia liczby leukocytów poniżej 3000/mm³ lub granulocytów poniżej 1500/mm³, zmniejszenia liczby trombocytów poniżej 125000/mm³, zmniejszenia liczby retikulocytów poniżej 0,3% = 20000/mm³, zwiększenia stężenia żelaza w osoczu powyżej 150 μg%. Odstawienie karbamazepiny wymagane jest w przypadku: krwawień wybroczynowych lub plamicowych, niewydolności wątroby, zmniejszenia liczby erytrocytów poniżej 4 milionów/mm³, zmniejszenia hematokrytu poniżej 32%, zmniejszenia stężenia hemoglobiny poniżej 11 g%, zmniejszenia liczby leukocytów poniżej 2000/mm³ i odpowiednio granulocytów poniżej 1000/mm³ lub trombocytów poniżej 80000/mm³, symptomatycznych zaburzeń hemopoezy. Tabl. 200 mg o natychmiastowym uwalnianiu zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, tzn. uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane zależne od dawki zwykle zanikają w ciągu kilku dni od rozpoczęcia leczenia lub po
zmniejszeniu dawki. Reakcje dotyczące układu nerwowego mogą świadczyć o przedawkowaniu leku lub
znacznych wahaniach stężenia leku w surowicy. W takim wypadku zaleca się monitorowanie stężenia leku
i podzielenie dawki całkowitej.
Występowanie działań niepożądanych jest większe w przypadku leczenia skojarzonego niż monoterapii.
Często występować mogą zawroty głowy, senność, uspokojenie, zmęczenie, ataksja móżdżkowa (bezład,
niezborność, zaburzenie koordynacji ruchów), bóle głowy, podwójne widzenie, złe samopoczucie, wymioty
czy reakcje alergiczne. U pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić niepokój i stany dezorientacji.

W czasie leczenia karbamazepiną mogą wystąpić niżej wymienione działania niepożądane.

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów): leukopenia, zawroty głowy, ataksja, senność,
złe samopoczucie,
wymioty, zwiększenie aktywności enzymu wątrobowego: gamma-glutamylotranspeptydazy (zwykle
nieistotne klinicznie), alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka (także ciężkie postacie).

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów): bóle głowy, podwójne widzenie, zaburzenia
akomodacji (nieostre widzenie), suchość błon śluzowych ust, brak apetytu, zwiększenie aktywności
fosfatazy zasadowej (to grupa enzymów występujących w wątrobie, kościach, jelitach i nerkach),
trombocytopenia, eozynofilia, hiponatremia, która powoduje zatrzymanie płynów, obrzęki, zwiększenie
masy ciała i zmniejszoną osmolarność osocza.
W rzadkich przypadkach prowadziło to do wystąpienia wymiotów, bólów głowy i rzadko – dezorientacji,
letargu i innych anomalii neurologicznych.

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów): ruchy mimowolne (drżenia
trzepoczące, dystonia, tiki), oczopląs, biegunka lub zaparcie, zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych - aminotransferaz, złuszczające zapalenie skóry, erytrodermia (stan zapalny i zaczerwienienie
całej skóry, przebiegające często ze złuszczaniem naskórka).

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów): leukocytoza (zwiększona liczba krwinek
białych - leukocytów), limfadenopatia (powiększenie węzłów chłonnych na skutek stymulacji antygenowej),
niedobór kwasu foliowego, nadwrażliwość typu późnego z gorączką, wysypką skórną, zapaleniem naczyń,
obrzękiem węzłów chłonnych, bolesnością stawów (artralgią), zmianą liczby leukocytów, eozynofilią
(zwiększenie liczby eozynofilów w rozmazie krwi powyżej 4%), powiększeniem wątroby i śledziony lub
zmianami wyników testów wątrobowych, a także działanie na inne narządy takie, jak płuca, nerki, trzustkę,
mięsień sercowy
i okrężnicę, omamy akustyczne i wizualne, depresja, fobia, zachowania agresywne, pobudzenie,
dezorientacja, zaburzenia myślenia, zaburzenia mowy, mimowolne ruchy twarzy przypominające grymasy
(dyskineza ustno-twarzowa), niekontrolowane ruchy ciała z żywą gestykulacją (choreoatetoza), zapalenie
nerwów obwodowych, parestezje (spaczone odczuwanie bodźców w wyniku zmian w nerwach lub drogach
czuciowych), niedowład kończyn, zaburzenia ruchu gałek ocznych, zaburzenia przewodnictwa, nadciśnienie
lub niedociśnienie, ból brzucha, różne postacie zapalenia wątroby (cholestatyczne, wątrobowokomórkowe,
typu mieszanego), żółtaczka, toczeń rumieniowaty układowy, świąd, osłabienie mięśniowe.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów): agranulocytoza, niedokrwistość
aplastyczna, pancytopenia, aplazja szpiku, niedokrwistość, niedokrwistość megaloblastyczna, porfiria,
retikulocytoza, niedokrwistość hemolityczna (zaburzenia czynności szpiku kostnego), aseptyczne zapalenie
opon mózgowych z drgawkami klonicznymi
i eozynofilią, reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy, zwiększenie wydzielania prolaktyny
z objawami (lub bezobjawowo) mlekotoku, ginekomastii (rozrost tkanki właściwej gruczołu sutkowego)
u mężczyzn, zaburzeniami czynności tarczycy (zmniejszenie aktywności FT4, T3, T4) i zwiększenie
aktywności TSH; zaburzenia metabolizmu kostnego (zmniejszenie stężenia wapnia i 25-
hydroksycholekalcyferolu w surowicy), co w rzadkich przypadkach prowadzi do uszkodzenia kości
(osteoporoza/osteomalacja); zwiększenie stężenia cholesterolu, HDL i trójglicerydów, uaktywnienie się
utajonego zespołu psychotycznego, zaburzenia smaku, złośliwy zespół neuroleptyczny (groźne, zagrażające
życiu powikłanie występujące głównie u osób leczonych lekami neuroleptycznymi), utrata przezroczystości
soczewek, zapalenie spojówek, wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, zaburzenia słuchu (szumy uszne,
zwiększenie lub zmniejszenie wrażliwości słuchowej, zmiany percepcji tonów), bradykardia, arytmia, blok
przedsionkowo-komorowy niekiedy z utratą przytomności lub omdleniem (zaburzenia rytmu
i przewodnictwa serca), zapaść, zastoinowa niewydolność serca, zaostrzenie choroby wieńcowej,
zakrzepowe zapalenie żył, epizody zakrzepowo-zatorowe, reakcje nadwrażliwości ze strony płuc z gorączką,
dusznością, także zapalenia albo zwłóknienia płuc (w razie wystąpienia tych reakcji leczenie karbamazepiną
należy przerwać), zapalenie jamy ustnej, dziąseł, języka; zapalenie trzustki, ziarniniakowe zapalenie
wątroby, niewydolność wątroby, potencjalnie zagrażające życiu wysypki skórne (zespół Stevensa-Johnsona,
toksyczna nekroliza naskórka), nadwrażliwość na światło, rumień wielopostaciowy i guzowaty, zmiany
w pigmentacji skóry, plamica, łysienie, obfite pocenie, trądzik, hirsutyzm, bóle stawów, bóle mięśni, skurcze
mięśni, zaburzenia spermatogenezy (zmniejszenie liczebności plemników lub (i) zmniejszenie ruchliwości),
zaburzenia płodności u mężczyzn, zaburzenia libido, impotencja.
Pojedyncze przypadki: zmniejszenie stężenia kwasu foliowego, witaminy B12 i homocysteiny w surowicy
krwi.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
duże stężenie amoniaku we krwi (hiperamonemia). Objawy hiperamonemii mogą obejmować drażliwość,
dezorientację, wymioty, utratę apetytu i senność.

Istnieją doniesienia, że karbamazepina zaostrza objawy chorobowe stwardnienia rozsianego.
Tak jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, karbamazepina może zwiększać częstość
napadów padaczkowych. Napady padaczkowe typu „absences” (specjalna postać napadu padaczkowego
mająca początek w obydwu półkulach mózgowych) mogą być intensyfikowane lub wyzwalane.

Istnieją doniesienia o zaburzeniach kostnych łącznie z osteopenią, osteoporozą („rozrzedzenie” kości) oraz
złamaniami. Należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą w przypadku stosowania długoterminowej
terapii lekami przeciwpadaczkowymi, osteoporozy lub przyjmowania steroidów.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie karbamazepiny z inhibitorami MAO oraz przez okres 14 dni od zakończenia ich podawania. Głównym enzymem biorącym udział w metabolizowaniu karbamazepiny jest układ cytochromu P-450 (głównie izoenzym CYP3A4). Stosowanie leków zmniejszających aktywność CYP3A4 może prowadzić do zwiększenia stężenia karbamazepiny w surowicy i w efekcie do wystąpienia działań niepożądanych. Podawanie leków aktywujących CYP3A4 może prowadzić do przyspieszenia metabolizmu karbamazepiny i zmniejszenia efektów terapeutycznych. Analogicznie, przerwanie podawania leków aktywujących CYP3A4 może doprowadzić do zwolnienia tempa metabolizmu karbamazepiny, co prowadzi do zwiększenia stężenia karbamazepiny w surowicy. Z powodu możliwych interakcji, szczególnie podczas skojarzonego leczenia kilkoma lekami przeciwpadaczkowymi, konieczne jest oznaczanie stężeń leku w surowicy i ustalenie odpowiedniego dawkowania. Leki, które mogą zwiększać stężenie karbamazepiny w osoczu. Zwiększenie stężenia karbamazepiny w osoczu może wywołać działania niepożądane (np. zawroty głowy, senność, ataksja, podwójne widzenie), dlatego należy odpowiednio dostosować dawkę karbamazepiny i monitorować stężenie leku w osoczu, gdy jest podawany z wymienionymi poniżej substancjami: leki przeciwbólowe, przeciwzapalne: dekstropropoksyfen, ibuprofen; leki o działaniu androgennym: danazol; antybiotyki: antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna, troleandomycyna, josamycyna, klarytromycyna); leki przeciwdepresyjne: np. dezypramina, fluoksetyna, fluwoksamina, nefazodon, paroksetyna, trazodon, wiloksazyna; leki przeciwpadaczkowe: styrypentol, wigabatryna; leki przeciwgrzybicze: azole (np. itrakonazol, ketokonazol, flukonazol, worykonazol); leki przeciwhistaminowe: loratadyna, terfenadyna; leki przeciwpsychotyczne: loksapina, olanzapina, kwetiapina; leki przeciwgruźlicze: izoniazyd; leki przeciwwirusowe: inhibitory proteazy w leczeniu HIV (np. rytonawir); inhibitory anhydrazy węglanowej: acetazolamid; leki sercowo-naczyniowe: diltiazem, werapamil; leki stosowane w chorobie wrzodowej: cymetydyna, omeprazol; leki zwiotczające mięśnie: oksybutynina, dantrolen; inhibitory agregacji płytek krwi: tyklopidyna; inne interakcje: sok grejpfrutowy, nikotynamid (u dorosłych, tylko w dużych dawkach). Leki, które mogą zwiększać stężenie czynnego metabolitu 10,11-epoksydu karbamazepiny w osoczu. Ze względu na to, że podwyższone stężenie 10,11-epitlenku karbamazepiny może powodować działania niepożądane (np. zawroty głowy, senność, ataksję, podwójne widzenie), należy odpowiednio dostosować dawkę karbamazepiny i (lub) monitorować stężenia w osoczu w przypadku jednoczesnego stosowania z lekami przeciwpadaczkowymi: prymidon, progabid, kwas walproinowy, walnoktamid, brywaracetam i walpromid oraz lekami przeciwpsychotyczne: loksapina, kwetiapina. Leki, które mogą zmniejszać stężenie karbamazepiny w osoczu. Może zajść konieczność dostosowania dawki karbamazepiny, gdy jest stosowana z poniżej wymienionym lekami: leki przeciwpadaczkowe: felbamat, metsuksamid, okskarbazepina, fenobarbital, fensuksymid, fenytoina, fosfenytoina, prymidon, oraz, choć dane są częściowo sprzeczne, klonazepam; leki przeciwnowotworowe: cisplatyna, doksorubicyna; leki przeciwgruźlicze: ryfampicyna; leki rozszerzające oskrzela: teofilina, aminofilina; leki dermatologiczne: izotretynoina; preparaty zawierające ziele dziurawca. Wpływ karbamazepiny na stężenie w osoczu jednocześnie stosowanych leków. Karbamazepina indukuje układ cytochromu P-450 (głównie CYP3A4) co powoduje, że stężenie substancji metabolizowanych przez cytochrom P-450 jest zmniejszone lub nawet zniesione. Może zajść konieczność dostosowania dawki następujących leków w zależności od wymagań klinicznych: leki przeciwbólowe i przeciwzapalne: metadon, paracetamol, tramadol, fenazon (antypiryna); antybiotyki: doksycyklina; leki przeciwzakrzepowe: doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna, fenprokumon, dikumarol, acenokumarol); leki przeciwdepresyjne: bupropion, cytalopram, trazodon, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. imipramina, amitrypylina, nortryptylina, klomipramina), nie zaleca się stosowania leku w skojarzeniu z inhibitorami MAO, których podawanie należy zaprzestać co najmniej 2 tyg. przed podaniem leku, jeżeli pozwala na to sytuacja kliniczna; leki przeciwpadaczkowe: klobazam, klonazepam, eslikarbazepina etosuksymid, felbamat, lamotrygina, okskarbazepina, prymidon, tiagabina, topiramat, kwas walproinowy, zonisamid; donoszono, że pod wpływem karbamazepiny stężenia fenytoiny w osoczu zarówno zwiększały się, jak i zmniejszały się; istnieją rzadkie doniesienia o zwiększeniu stężenia mefenytoiny w osoczu; leki przeciwgrzybicze: itrakonazol; leki przeciwpasożytnicze: prazykwantel; leki przeciwnowotworowe: imatynib; leki przeciwpsychotyczne: klozapina, haloperydol, bromperydol, olanzapina, kwetiapina, rysperydon, zyprazydon; leki przeciwwirusowe: inhibitory proteazy w leczeniu HIV (np. indynawir, rytonawir, sakwinawir); leki anksjolityczne: alprazolam, midazolam; leki rozszerzające oskrzela lub przeciwastmatyczne: teofilina; leki antykoncepcyjne: hormonalne leki antykoncepcyjne zawierające estrogeny i (lub) progestageny (należy rozważyć stosowanie alternatywnych metod antykoncepcji); leki sercowo-naczyniowe: blokery kanału wapniowego (pochodne dihydropirydyny, np. felodypina), digoksyna; kortykosteroidy: prednizolon, deksametazon; leki immunosupresyjne: cyklosporyna, ewerolimus; leki stosowane w chorobach tarczycy: lewotyroksyna. Leczenie skojarzone wymagające szczególnej uwagi. Donoszono, że jednoczesne stosowanie karbamazepiny i lewetiracetamu zwiększa toksyczne działanie karbamazepiny na wątrobę. Donoszono, że jednoczesne stosowanie karbamazepiny i izoniazydu zwiększa jego toksyczne działanie na wątrobę. Równoczesne podawanie karbamazepiny i soli litu lub metoklopramidu oraz karbamazepiny i neuroleptyków (np. haloperydol, tiorydazyna) może prowadzić do nasilenia niepożądanych objawów neurologicznych (w przypadku neuroleptyków nawet w razie terapeutycznych stężeń w osoczu). Równoczesne stosowanie karbamazepiny i niektórych leków moczopędnych (hydrochlorotiazydu, furosemidu) może powodować objawową hiponatremię. Karbamazepina może antagonizować działanie leków zwiotczających mięśnie, niepowodujących depolaryzacji (np. pankuronium). W razie potrzeby należy stosować je w większych dawkach równocześnie dokładnie, obserwując pacjentów z powodu szybszej niż zwykle możliwości ustąpienia blokady nerwowo-mięśniowej. Podobnie do innych leków psychotropowych, karbamazepina może zmniejszać tolerancję alkoholu. Jest zatem wskazane, by w czasie leczenia chorzy wstrzymali się od picia alkoholu. Inne interakcje. Działanie neurotoksyczne może zwiększyć się w przypadku jednoczesnego stosowania karbamazepiny i soli litu. Niezbędne jest dokładne monitorowanie stężeń obydwóch leków. Pacjenci nie powinni przyjmować neuroleptyków 8 tyg. przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną, ani w trakcie leczenia karbamazepiną. Szczególną uwagę należy zwrócić na następujące objawy neurotoksyczności: niestabilny chód, ataksja, oczopląs poziomy, wygórowane odruchy mięśniowe, skurcze mięśni. W literaturze występują doniesienia, że przyjmowanie karbamazepiny przez pacjentów leczonych neuroleptykami zwiększa ryzyko występowania złośliwego zespołu neuroleptycznego lub syndromu Stevensa-Johnsona. Karbamazepina może zwiększać eliminację hormonów tarczycy, powodując zwiększenie zapotrzebowania na te hormony u pacjentów z niedoczynnością tarczycy. Niezbędne są oznaczenia stężenia hormonów tarczycowych na początku i pod koniec leczenia u pacjentów, u których stosuje się uzupełniającą terapię hormonami tarczycy. Może być wymagana zmiana dawkowania hormonów. Czynność tarczycy może zostać zmieniona w szczególności podczas jednoczesnego podawania karabamazepiny i innych leków przeciwpadaczkowych (takich jak fenobarbital). W przypadku jednoczesnego stosowania karbamazepiny z inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (np. fluoksetyny) może rozwinąć się zespół serotoninowy. Karbamazepina nie powinna być stosowana w połączeniu z nefazodonem (środek przeciwdepresyjny), ponieważ może spowodować znaczne zmniejszenie stężenia nefazodonu w osoczu i całkowitą utratę jego skuteczności. Jednoczesne podawanie nefazodonu i karbamazepiny zwiększa stężenie karbamazepiny w osoczu i zmniejsza stężenie jej aktywnego metabolitu, 10,11- epoksydu karbamazepiny. Jednoczesne przyjmowanie karbamazepiny z lekami przeciwarytmicznymi, cyklicznymi lekami antydepresyjnymi lub erytromycyną zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodnictwa mięśnia sercowego.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl