Firdapse 10 mg tabletki

1 tabl. zawiera 10 mg amifamprydyny w postaci fosforanu.

Amifamprydyna blokuje zależne od woltażu kanały potasowe, wydłużając w ten sposób depolaryzację błony presynaptycznej. Wydłużenie potencjału czynnościowego zwiększa transport wapnia do zakończeń nerwowych. W wyniku tego dochodzi do zwiększenia wewnątrzkomórkowego stężenia wapnia, co ułatwia egzocytozę pęcherzyków zawierających acetylocholinę i w ten sposób prowadzi do poprawy przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego. Poprawia to siłę mięśniową i amplitudy składowej spoczynkowej potencjału czynnościowego mięśni (CMAP). Po podaniu doustnym lek wchłania się szybko, osiągając C_max w osoczu po 0,6-1,3 h. Posiłek spowalnia i zmniejsza wchłanianie amifamprydyny, zmniejszając ekspozycję wyrażoną jako C_max przeciętnie o ok. 44% oraz wyrażoną jako AUC o ok. 20%. Biodostępność wynosi ok. 93-100%. Stężenie leku w tkankach jest na ogół podobne do stężenia w osoczu lub większe od niego, przy czym jest największe w narządach wydalania (wątroba, nerki i przewód pokarmowy) oraz pewnych tkankach gruczołowych (gruczołach łzowych, ślinowych, śluzowych, przysadce mózgowej i tarczycy). Amifamprydyna metabolizowana jest do jednego głównego metabolitu 3-N-acetylowanej amifamprydyny. 93,2-100% amifamprydyny wydalane jest w moczu w ciągu 24 h po podaniu w postaci amifamprydyny (19%) oraz metabolitu 3-N-acetylowanej amifamprydyny (74-81,7%). T_0,5 w osoczu amifamprydyny wynosi ok. 2,5 h, a metabolitu 3-N-acetylowanej amifamprydyny - 4 h. Usuwanie amifamprydyny zachodzi głównie na drodze metabolicznej przez N-acetylację, a fenotyp aktywności acetylacyjnej ma większy wpływ na metabolizm i eliminację amifamprydyny u danego pacjenta, niż eliminacja przez nerki.

Objawowe leczenie zespołu miastenicznego Lamberta-Eatona (LEMS) u osób dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Padaczka. Niewyrównana astma oskrzelowa. Jednoczesne stosowanie sultoprydu. Jednoczesne stosowanie leków o wąskim indeksie terapeutycznym. Jednoczesne stosowanie leków, o których wiadomo, że mogą wydłużać odstęp QTc. Pacjenci z wrodzonymi zespołami QT.

Leku nie należy stosować w okresie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia. Nie wiadomo, czy amifamprydyna przenika do mleka ludzkiego. Dostępne dane dotyczące rozrodu u zwierząt wykazały obecność amifamprydyny w mleku karmiących samic. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach nieklinicznych dotyczących amifamprydyny nie stwierdzono zaburzeń płodności.

Doustnie. Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu tej choroby. Lek stosuje się w dawkach podzielonych, 3 lub 4y razy na dobę. Zalecana dawka początkowa wynosi 15 mg amifamprydyny na dobę, a następnie można ją zwiększać o 5 mg co 4-5 dni do dawki maksymalnej 60 mg na dobę. Dawka pojedyncza nie powinna być większa niż 20 mg. W razie przerwania leczenia u pacjentów mogą pojawić się niektóre z objawów LEMS. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby zalecana dawka początkowa amifamprydyny wynosi 5 mg (pół tabletki) raz na dobę. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby zalecana dawka początkowa amifamprydyny wynosi 10 mg na dobę (5 mg 2 razy na dobę). U tych pacjentów tempo zwiększania dawki powinno być wolniejsze niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek i wątroby, a mianowicie o 5 mg co 7 dni. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek działania niepożądanego należy zaprzestać zwiększania dawki. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku od 0 do 17 lat. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować podczas posiłku.

Z uwagi na ryzyko znacznie zwiększonej ekspozycji na lek należy prowadzić ścisłą obserwację pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby dawkę amifamprydyny należy zwiększać w tempie wolniejszym niż u osób z prawidłową czynnością nerek i wątroby. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek działania niepożądanego należy zaprzestać zwiększania dawki leku. Stosowanie amifamprydyny wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania napadów drgawkowych. Ryzyko to jest zależne od dawki i jest większe u pacjentów z czynnikami ryzyka, które wpływają na obniżenie progu drgawkowego, takimi jak jednoczesne stosowanie innych leków obniżających próg drgawkowy. W przypadku wystąpienia napadu drgawkowego leczenie należy przerwać. W dwuletnim badaniu żywieniowym działania rakotwórczego u szczurów, którym podawano amifamprydynę, zaobserwowano łagodne i złośliwe postacie nerwiaka osłonkowego (Schwannoma). Amifamprydyna nie była genotoksyczna w standardowym zestawie testów in vitro i in vivo. Korelacja między użyciem amifamprydyny i rozwojem nowotworów u ludzi jest w tej chwili nieznana. Większość nerwiaków osłonkowych jest łagodna i bezobjawowa. Mogą one występować w wielu lokalizacjach, dlatego też prezentacja kliniczna może być zróżnicowana. Rozpoznanie nerwiaka powinna być brana pod uwagę w przypadku pacjentów, którzy wykazują takie objawy jak masa, która jest bolesna podczas badania palpacyjnego lub objawy podobne do neuropatii uciskowej. Nerwiaki osłonkowe rosną na ogół powoli i mogą występować przez kilka miesięcy, a nawet lat, bez wywoływania objawów. W przypadku każdego pacjenta, u którego rozwija się nerwiak osłonkowy, należy rozważyć korzyści z kontynuacji leczenia amifamprydyną. Amifamprydynę należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia Schwannoma, takich jak pacjenci z takimi nowotworami, nerwiakowłókniakowatością typu 2 lub schwannomatozą w wywiadzie. Na początku leczenia i następnie raz w roku wskazana jest ocena kliniczna i wykonywanie EKG. W przypadku wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych wskazujących na zaburzenia rytmu serca należy niezwłocznie wykonać badanie EKG. Pacjent powinien wiedzieć, że musi poinformować każdego lekarza, do którego zgłasza się po poradę, że przyjmuje amifamprydynę, z uwagi na konieczność ścisłego monitorowania w niektórych przypadkach choroby współistniejącej, zwłaszcza astmy oskrzelowej.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać przyjmowania leku i niezwłocznie zgłosić się do lekarza, jeśli wystąpi:
napad drgawkowy,
napad astmy.

Bardzo częste działania niepożądane, mogące występować częściej niż u 1 na 10 pacjentów, to:
mrowienie i drętwienie wokół ust i w obrębie kończyn (stopy i dłonie),
osłabienie zmysłu dotyku lub czucia,
nudności,
zawroty głowy,
nadmierna potliwość, zimny pot.

Częste działania niepożądane, mogące występować u 1 na 10 pacjentów, to:
bóle brzucha,
zimne dłonie i stopy.

Inne działania niepożądane to:
Nasilenie i częstość występowania większości działań niepożądanych zależą od przyjmowanej dawki
leku. Zgłaszano także następujące działania niepożądane (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych danych):
zespół Raynauda (zaburzenia krążenia w obrębie palców dłoni i stóp),
biegunka,
napady drgawkowe,
kaszel, nadmierne wydzielanie śluzu lub wydzielanie lepkiego śluzu w drzewie oskrzelowym, napad
astmy u pacjentów z astmą występującą obecnie lub w przeszłości,
niewyraźne widzenie,
zaburzenia rytmu serca, szybkie lub nieregularne bicie serca (kołataniem serca),
osłabienie, zmęczenie, ból głowy,
lęk, zaburzenia snu, senność,
pląsawica (zaburzenie ruchowe), mioklonie (skurcze lub drżenia mięśni),
zwiększona aktywność pewnych enzymów wątrobowych (aminotransferaz) stwierdzana podczas
badań krwi.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Brak danych dotyczących wpływu amifamprydyny na metabolizm lub czynne wydzielanie innych leków. Dlatego też należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów stosujących jednocześnie leczenie z zastosowaniem leków wydalanych w wyniku przemian metabolicznych lub przez czynne wydzielanie. Jeśli to możliwe, zaleca się monitorowanie. W razie potrzeby należy dostosować dawkę jednocześnie stosowanego leku. Jednoczesne stosowanie leków o wąskim indeksie terapeutycznym jest przeciwwskazane. Mało prawdopodobne jest, aby silne inhibitory CYP450, np. cymetydyna, ketokonazol, hamowały metabolizm amifamprydyny poprzez ludzkie enzymy N-acetylotransferaz (NAT) i przez to zwiększały ekspozycję na amifamprydynę. Wyniki badania in vitro dotyczącego hamowania CYP450 wskazują na małe prawdopodobieństwo udziału amifamprydyny w klinicznych interakcjach o podłożu metabolicznym między lekami, związanych z hamowaniem metabolizmu z udziałem CYP1A2, CYP2A6, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6, CYP2E1 oraz CYP3A4 jednocześnie podawanych leków. Niemniej jednak podczas rozpoczynania leczenia silnym inhibitorem enzymów lub transporterów nerkowych, należy prowadzić ścisłą obserwację pacjentów, czy występują u nich działania niepożądane. Jeśli leczenie silnym inhibitorem zostanie przerwane, należy prowadzić obserwację pacjentów pod względem skuteczności, ponieważ może być konieczne zwiększenie dawki amifamprydyny. Wyniki badań in vitro wskazują na małe prawdopodobieństwo interakcji między lekami w wyniku indukcji enzymatycznej enzymów CYP1A2, CYP2B6 oraz CYP3A4 przez amifamprydynę. Ze względu na właściwości farmakodynamiczne amifamprydyny, przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie sultoprydu lub innych leków, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (np. dyzopiramid, cyzapryd, domperydon, ryfampicyna i ketokonazol), ponieważ takie skojarzenie może prowadzić do zwiększonego ryzyka wystąpienia częstoskurczu komorowego, szczególnie typu torsade de pointes. Jednoczesne stosowanie amifamprydyny i substancji, o których wiadomo, że obniżają próg drgawkowy, może prowadzić do zwiększenia ryzyka napadów drgawkowych. Decyzję o jednoczesnym podaniu środka powodującego drgawki lub substancji obniżających próg drgawkowy należy podjąć ze szczególną rozwagą z uwzględnieniem powagi zagrożeń związanych z takim leczeniem. Do substancji tych zalicza się większość leków przeciwdepresyjnych (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny), neuroleptyki (fenotiazyny i butyrofenony), meflochinę, bupropion i tramadol. Należy wziąć pod uwagę, że jednoczesne stosowanie amifamprydyny i leków o działaniu atropinowym może osłabiać działanie obu substancji czynnych. Do leków o działaniu atropinowym zalicza się trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, większość leków przeciwhistaminowych blokujących receptory H₁ z działaniem atropinowym, leki przeciwcholinergiczne, leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona, leki rozkurczowe o działaniu atropinowym, dyzopiramid, neuroleptyki fenotiazynowe i klozapinę. Należy wziąć pod uwagę, że jednoczesne stosowanie amifamprydyny i leków o działaniu cholinergicznym (np. bezpośrednie lub pośrednie inhibitory cholinoesterazy) może prowadzić do nasilenia działania obu leków. Należy wziąć pod uwagę, że jednoczesne stosowanie amifamprydyny i leków z grupy niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie (np. miwakurium, piperkurium) może prowadzić do osłabienia działania obu leków. Należy wziąć pod uwagę, że jednoczesne stosowanie amifamprydyny i leków z grupy depolaryzujących środków zwiotczających mięśnie (np. suksametonium) może prowadzić do osłabienia działania obu leków.

SERB Sp. z o.o.
Rondo Daszynskiego 2B
00-843 Warszawa
www.serb.eu