Flebogamma DIF 50 mg/ml roztwór do infuzji

Roztwór 50 mg/ml: 1 ml roztworu zawiera 50 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej (w tym co najmniej 97% IgG). Rozkład podklas IgG: IgG1 - 66,6%, IgG2 - 28,5%, IgG3 - 2,7%, IgG4 - 2,2%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 50µg/ml. 1 ml roztworu zawiera 50 mg D-sorbitolu. Minimalny poziom IgG przeciw odrze wynosi 4,5 IU/ml. Roztwór 100 mg/ml: 1 ml roztworu zawiera 100 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej (w tym co najmniej 97% IgG). Rozkład podklas IgG: IgG1 - 66,6%, IgG2 - 27,9%, IgG3 - 3,0%, IgG4 - 2,5%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 100 µg/ml. 1 ml roztworu zawiera 50 mg D-sorbitolu. Minimalny poziom IgG przeciw odrze wynosi 9 IU/ml.

Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie niezmienioną czynnościowo immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Ma ona rozkład podklas immunoglobulin G ściśle proporcjonalny do występującego w naturalnym osoczu ludzkim. Dostatecznie duże dawki normalnej ludzkiej immunoglobuliny mogą przywrócić nienormalnie małe stężenie immunoglobulin G do prawidłowego zakresu. Mechanizm działania leku podawanego ze wskazań innych niż leczenie substytucyjne nie został w pełni wyjaśniony, lecz wiadomo, że obejmuje efekty immunomodulacyjne. Normalna ludzka immunoglobulina po podaniu dożylnym cechuje się natychmiastową i pełną biodostępnością w układzie krążenia biorcy. Ulega ona względnie szybkiej dystrybucji pomiędzy osoczem a płynem zewnątrzkomórkowym; po upływie 3-5 dni powstaje stan równowagi pomiędzy kompartmentami: wewnątrz- i zewnątrznaczyniowym. Średni okres półtrwania dla IgG po podaniu preparatu 50 mg/ml wynosi 30-32 dni, 100 mg/ml 34-37 dni. Okres półtrwania może różnić się u poszczególnych pacjentów, zwłaszcza w przypadkach pierwotnego niedoboru odporności. IgG i kompleksy IgG ulegają rozkładowi w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego. Flebogamma w obu dawkach spełnia minimalny próg specyfikacji siły działania przeciwciał przeciw odrze wynoszący 0,36 x standard określony przez centrum oceny i badań biologicznych FDA. Dawkowanie opiera się na obliczeniach farmakokinetycznych uwzględniających masę ciała, objętość krwi i okres półtrwania immunoglobulin. Obliczenia te przewidują: Miano w surowicy w dniu 13,5 = 270 mIU/ml (dawka: 0,4 g/kg). Zapewnia to margines bezpieczeństwa ponad dwukrotnie większy niż ochronne miano WHO wynoszące 120 mIU/ml. Miano w surowicy po 22 dniach (T1/2) = 180 mIU/ml (dawka: 0,4 g/kg). Miano w surowicy po 22 dniach (T1/2) = 238,5 mIU/ml (dawka: 0,53 g/kg – profilaktyka przedekspozycyjna).

Leczenie substytucyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (2-18 lat): pierwotne niedobory odporności (PID), w których występują zaburzenia wytwarzania przeciwciał; wtórne niedobory odporności (SID) u pacjentów, u których występują ciężkie lub nawracające zakażenia, leczenie przeciwdrobnoustrojowe jest nieskuteczne oraz obserwuje się potwierdzone niepowodzenie wytworzenia swoistych przeciwciał (PSAF: niepowodzenie uzyskania co najmniej dwukrotnego zwiększenia miana przeciwciał IgG po podaniu szczepionek przeciwko pneumokokom zawierających antygeny polisacharydowe i polipeptydowe) albo miano IgG w surowicy wynosi <4 g/l. Profilaktyka przed ekspozycją i po ekspozycji na odrę u podatnych osób dorosłych, dzieci i młodzieży (2 – 18 lat), u których czynna immunizacja jest przeciwwskazana lub niezalecana. Należy również wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące dożylnego podawania ludzkich immunoglobulin w profilaktyce przed- i poekspozycyjnej oraz czynnej immunizacji przeciw odrze.Leczenie immunomodulacyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (2-18 lat) w : immunologiczna plamica małopłytkowa (ITP) u pacjentów o dużym ryzyku krwawienia lub przed zabiegiem operacyjnym, kiedy niezbędna jest korekcja liczby płytek; zespół Guillain-Barre; choroba Kawasakiego (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); przewlekła zapalna poliradikuloneuropatia demielinizacyjna (CIDP); wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN).

Nadwrażliwość na substancję czynną (ludzkie immunoglobuliny)lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wrodzona nietolerancja fruktozy. Stosowanie u niemowląt i małych dzieci (w wieku 0–2 lat), u których wrodzona nietolerancja fruktozy może być jeszcze niezdiagnozowana i groźna dla życia. Pacjenci z wybiórczym niedoborem IgA, u których powstały przeciwciała przeciw IgA, gdyż podanie preparatu zawierającego IgA może prowadzić do anafilaksji.

Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży i karmiących piersią nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych i z tego względu preparat może być stosowany podczas ciąży i w okresie laktacji tylko wyłącznie z zachowaniem ostrożności. Wykazano że, preparaty zawierające IVIg mogą przechodzić przez łożysko, co występuje w największym nasileniu w trzecim trymestrze ciąży. Doświadczenie kliniczne w stosowaniu immunoglobulin nie wskazuje na to, że należy spodziewać się negatywnego wpływu preparatu na przebieg ciąży, rozwój płodu, noworodka. Immunoglobuliny przenikają do mleka ludzkiego. Nie należy się spodziewać ujemnego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią. Doświadczenie kliniczne w stosowaniu immunoglobulin nie wskazuje na to, że należy spodziewać się negatywnego wpływu preparatu na płodność.

Dożylnie. Rozpoczęcie i monitorowanie leczenia IVIg powinno odbywać się pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zaburzeń układu odpornościowego. Dawki i schemat dawkowania zależą od wskazań. Może być konieczne dostosowanie dawek, indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od uzyskanych efektów klinicznych. Może być konieczne dostosowanie dawki obliczonej na podstawie masy ciała u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Leczenie substytucyjne. Leczenie zespołów pierwotnych niedoborów odporności. Należy zastosować taki schemat dawkowania, aby osiągnąć stały progowy poziom IgG (poziom przed podaniem kolejnej dawki) nie niższy niż 6 g/l lub mieszczący się w zakresie wartości prawidłowych odpowiednienich dla danej grupy wiekowej. Uzyskanie stanu równowagi farmakokinetycznej może wymagać od 3 do 6 mies. leczenia (poziom IgG w stanie stacjonarnym). Zalecana do podania jednorazowa dawka początkowa powinna wynosić od 0,4 - 0,8 g/kg mc., a podawane dawki podtrzymujące nie powinny być mniejsze niż 0,2 g/kg w odstępach od 3 do 4 tyg. Dawka niezbędna do uzyskania poziomu progowego IgG 6 g/l wynosi od 0,2–0,8 g/kg/miesiąc. Odstęp pomiędzy dawkami w okresie stanu równowagi może wynosić od 3 do 4 tyg. Niezbędne jest oznaczanie poziomów progowych IgG celem dostosowania dawek w zależności od częstości występowania zakażeń bakteryjnych. W celu redukcji częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki i podwyższenie poziomu progowego. Leczenie wtórnych niedoborów odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2–0,4 g/kg mc. podawana co 3 do 4 tyg. Niezbędne jest oznaczanie poziomów progowych IgG celem dostosowania dawek w zależności od częstości występowania zakażeń. W razie konieczności dawkę należy dostosować, aby uzyskać optymalną ochronę przed zakażeniami. U pacjentów z utrzymującym się zakażeniem może być konieczne zwiększenie dawki. Zmniejszenie dawki można rozważyć, gdy pacjent pozostaje wolny od zakażeń. Profilaktyka poekspozycyjna przeciwko odrze. W przypadku ekspozycji podatnego pacjenta na odrę, dawka 0,4 g/kg mc., podana możliwie jak najszybciej i w ciągu 6 dni od ekspozycji, powinna zapewnić poziom przeciwciał przeciw odrze w surowicy > 240 mIU/ml przez co najmniej 2 tyg. Poziom przeciwciał w surowicy należy sprawdzić po 2 tyg. i udokumentować. Aby utrzymać poziom w surowicy > 240 mIU/ml, konieczne może być podanie kolejnej dawki 0,4 g/kg mc., którą można ewentualnie powtórzyć raz po 2 tyg. W przypadku ekspozycji na odrę pacjenta z PID/SID, który regularnie otrzymuje infuzje IVIg, należy rozważyć podanie dodatkowej dawki IVIg możliwie jak najszybciej i w ciągu 6 dni od ekspozycji. Dawka 0,4 g/kg powinna zapewnić poziom przeciwciał przeciw odrze w surowicy > 240 mIU/ml przez co najmniej 2 tyg. Profilaktyka przedekspozycyjna przeciwko odrze. W przypadku ryzyka ekspozycji na odrę w przyszłości u pacjenta z PID/SID, który otrzymuje dawkę podtrzymującą IVIg mniejszą niż 0,53 g/kg co 3 do 4 tyg., dawkę tę należy zwiększyć raz do 0,53 g/kg. Powinno to zapewnić poziom przeciwciał przeciwko odrze w surowicy wynoszący > 240 mIU/ml przez co najmniej 22 dni po infuzji. Leczenie immunomodulujące. Immunologiczna plamica małopłytkowa. Stosuje się alternatywnie dwa schematy leczenia: w 1. dniu 0,8–1 g/kg mc., dawkę można w razie konieczności powtórzyć raz w ciągu 3 dni; 0,4 g/kg mc. codziennie przez 2 do 5 dni. W przypadku nawrotu, leczenie można powtórzyć. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg mc. dziennie przez 5 dni (możliwe powtórzenie dawki w przypadku nawrotu). Choroba Kawasakiego: 2,0 g/kg mc. w dawce jednorazowej. Pacjenci powinni jednocześnie otrzymywać kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawki podtrzymujące: 1 g/kg mc. przez 1–2 kolejnych dni co 3 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o prowadzeniu lub nieprowadzeniu długotrwałego leczenia powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2–4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4–8 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o prowadzeniu lub nieprowadzeniu długotrwałego leczenia powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (2–18 lat), nie różni się od dawkowania u dorosłych, we wszystkich wskazaniach polega na przeliczaniu na masę ciała i jest dostosowywane do odpowiedzi klinicznej. Preparat jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci w wieku 0 do 2 lat. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z upośledzeniem nerek nie należy dostosowywać dawki (chyba że jest to uzasadnione klinicznie). U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby brak dowodów na konieczność dostosowania dawki. Sposób podania. Preparat 50 mg/ml należy podawać w infuzji dożylnej dożylnie przez pierwsze 30 minut z szybkością 0,01 – 0,02 ml/kg mc./min. Jeśli infuzja tej dawki jest dobrze tolerowana, szybkość można stopniowo zwiększyć maksymalnie do 0,1 ml/kg/min. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Preparat 100 mg/ml należy podawać w infuzji dożylnej dożylnie przez pierwsze 30 minut z szybkością 0,01 ml/kg mc./min. Jeśli infuzja tej dawki jest dobrze tolerowana, szybkość można zwiększyć przez następne 30 minut do 0,02 ml/kg/min. Następnie, gdy lek jest nadal dobrze tolerowany, szybkość można zwiększyć przez kolejne 30 minut do 0,04 ml/kg/min. Przy dalszej dobrej tolerancji prędkość infuzji można zwiększać o dalsze 0,02 ml/kg/min w odstępach 30 minutowych do maksymalnie 0,08 ml/kg/min. Częstość występowania działań niepożądanych spowodowanych IVIg zależy od szybkości infuzji. Z tego powodu, początkowa prędkość infuzji powinna być wolna. Następnie, jeżeli nie występują działania niepożądane, szybkość infuzji można stopniowo zwiększać  aż do uzyskania zalecanej szybkości maksymalnej. U pacjentów, u których występują działania niepożądane zaleca się zwolnienie szybkości infuzji do maksymalnej prędkości nie większej niż 0,04 ml/kg/min lub podawanie 5% roztworów IVIg.

Pacjenci z dziedziczną nietolerancją fruktozy (HFI) nie mogą przyjmować tego preparatu, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Niemowlęta i małe dzieci (poniżej 2 rż) mogą jeszcze nie mieć zdiagnozowanej dziedzicznej nietolerancji fruktozy (HFI). Leki (zawierające sorbitol/fruktozę) podawane dożylnie mogą zagrażać życiu i powinny być przeciwwskazane w tej populacji, chyba że istnieje wyjątkowa potrzeba kliniczna lub brak jest dostępnej alternatywy leczenia. Przed podaniem tego leku od każdego pacjenta powinna być zebrana szczegółowa historia dotycząca symptomów HFI. Należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń sposobu podawania leku i ściśle utrzymywać zalecaną szybkość infuzji. Należy dokładnie monitorować stan pacjenta w kierunku objawów niepożądanych podczas infuzji. Pewne działania niepożądane mogę występować częściej w przypadku dużej szybkości infuzji lub u pacjentów otrzymujących immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy lub, w rzadkich przypadkach, po zmianie preparatu z immunoglobuliną ludzką normalną na inny lub po dłuższej przerwie od czasu poprzedniej infuzji. Można uniknąć potencjalnych powikłań, upewniając się, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na immunoglobulinę ludzką normalną, podając początkowo preparat z niewielką szybkością (0,01 ml/kg mc./min); są starannie monitorowani w kontrolowanych warunkach opieki zdrowotnej w celu wykrycia jakichkolwiek objawów potencjalnych działań niepożądanych i natychmiastowego wdrożenia leczenia w przypadku wystąpienia problemów podczas całego okresu infuzji. W szczególności podczas podawania pierwszej infuzji i w pierwszej godzinie od jej zakończenia należy monitorować pacjentów nieleczonych uprzednio immunoglobuliną ludzką normalną, pacjentów otrzymujących dotychczas alternatywny preparat IVIg, lub w razie dużego odstępu czasu od poprzedniej infuzji. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu preparatu. W razie wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość infuzji lub przerwać ją. W razie wystąpienia wstrząsu należy zastosować odpowiednie postępowanie lecznicze. U wszystkich pacjentów dożylne podanie IVIg wymaga: odpowiedniego nawodnienia pacjenta przed rozpoczęciem dożylnej infuzji IVIg, monitorowania diurezy, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Niektóre działania niepożądane w postaci bólów głowy, zaczerwienienia skóry, dreszczy, bólów mięśniowych, świstów, tachykardii, bólu w dolnej części pleców, nudności, niedociśnienia itp. mogą być spowodowane szybkością infuzji. Należy ściśle przestrzegać zalecanej szybkości infuzji. Przez cały okres infuzji pacjent powinien być poddany dokładnej obserwacji w kierunku pojawienia się jakichkolwiek działań niepożądanych. Działania niepożądane mogą pojawić się częściej: u pacjentów, którym ludzką immunoglobulinę normalną podaje się po raz pierwszy lub, w rzadkich przypadkach, kiedy zmieniono podawany wcześniej preparat zawierający ludzką immunoglobulinę normalną na inny, oraz u pacjentów, u których podaje się kolejną infuzję po długiej przerwie; u pacjentów z czynnym zakażeniem lub przewlekłym stanem zapalnym. Reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Anafilaksja może wystąpić u pacjentów: z niewykrywalnymi immunoglobulinami IgA, u których występują przeciwciała przeciw IgA; którzy wcześniej tolerowali leczenie ludzką immunoglobuliną normalną. W przypadku wystąpienia wstrząsu należy postępować zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi dotyczącymi leczenia wstrząsu. Istnieją dowody kliniczne na związek pomiędzy podawaniem IVIg i przypadkami epizodów zakrzepowo-zatorowych, takich jak zawał serca, epizodów naczyniowo-mózgowych (łącznie z udarem mózgu), zatorowości płucnej lub głębokiej zakrzepicy żylnej. Uważa się, iż w/w zdarzenia wynikają ze wzrostu lepkości krwi pojawiającego się po podaniu dużych dawek immunoglobuliny pacjentom z grup ryzyka. Należy zachować ostrożność podając wlewy dożylne IVIg u pacjentów z otyłością oraz u pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka epizodów zakrzepowych, takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca, schorzenia naczyniowe lub bądź epizody zakrzepowe stwierdzone w wywiadzie, nabyta lub wrodzona trombofilia, długotrwałe unieruchomienie, ciężka hipowolemia, choroby w przebiegu których wzrasta lepkość krwi. Pacjentom, u których istnieje ryzyko wystąpienia zakrzepowo-zatorowych działań niepożądanych, IVIg należy podawać w najmniejszej zalecanej dawce i z minimalną prędkością wlewu. Donoszono o przypadkach niewydolności nerek u pacjentów leczonych preparatami IVIg. W większości przypadków zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca wcześniej niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemia, nadwaga, równoczesne stosowanie nefrotoksycznych preparatów leczniczych, wiek >65 lat. Przed infuzją IVIg należy ocenić parametry nerkowe, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdzono możliwe podwyższone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Pomiary te należy następie powtarzać w odpowiednich odstępach czasu. W przypadku pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, IVIg należy podawać z minimalną szybkością i w możliwie najmniejszej dawce. W przypadku wystąpienia niewydolności nerek należy rozważyć przerwanie podawania IVIg. W ogólnej liczbie przypadków zaburzeń funkcji nerek i ostrej niewydolności nerek po zastosowaniu różnych produktów immunoglobulin, które zawierały różne substancje pomocnicze (takie jak sacharoza, glukoza lub maltoza), udział tych, które wystąpiły po zastosowaniu immunoglobulin zawierających jako stabilizator sacharozę, był nieproporcjonalnie większy. Dlatego u pacjentów z grup ryzyka należy rozważyć stosowanie IVIg niezawierających tych substancji pomocniczych. Flebogamma DIF nie zawiera sacharozy, maltozy lub glukozy. Podczas leczenia IVIg obserwowano występowanie aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS). Zespół objawów występuje zwykle po kilku godzinach do 2 dni od podania IVIg. W tych przypadkach badania płynu mózgowo-rdzeniowego (PMR) często wykazują podwyższoną pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm³ z przewagą granulocytów oraz wzrost poziom białka do kilkuset mg/dl. AMS może występować z większą częstością podczas leczenia dużymi dawkami IVIg (2 g/kg mc.). U pacjentów z tym objawami przedmiotowymi i podmiotowymi należy przeprowadzić pełne badanie neurologiczne, w tym badania płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. W ciągu kilku dni po przerwaniu leczenia IVIg następowała remisja AMS i ustąpienie objawów bez żadnych następstw. Pacjenci otrzymujący IVIg powinni być monitorowani pod kątem klinicznych objawów hemolizy. Po leczeniu z zastosowaniem IVIg zgłaszano przejściowe zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych i (lub) epizody neutropenii, niekiedy ciężkie. Zwykle występują one w ciągu kilku godzin lub dni po podaniu IVIg i samoistnie ustępują w okresie 7–14 dni. U pacjentów otrzymujących IVIg zgłaszano przypadki ostrego niekardiogennego obrzęku płuc (ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc: TRALI). Charakterystycznymi objawami TRALI są: ciężka hipoksja, duszność, przyspieszony oddech, sinica, gorączka i niedociśnienie. Objawy TRALI zwykle występują w trakcie infuzji lub w ciągu 6 h po jej wykonaniu, często przed upływem 1-2 h. Dlatego pacjentów otrzymujących IVIg należy monitorować w kierunku działań niepożądanych ze strony płuc, a w przypadku ich wystąpienia infuzję IVIg należy natychmiast przerwać. TRALI to stan potencjalnie zagrażający życiu, wymagający natychmiastowego leczenia na oddziale intensywnej opieki medycznej. Pomimo stosowania standardowych sposobów zapobiegania zakażeniom przenoszonym za pośrednictwem preparatów produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza, w przypadku podawania takich preparatów nie można całkowicie wykluczyć przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub pojawiających się wirusów lub innych patogenów. Stosowane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszenia wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, oraz wirusów bezotoczkowych jak HAV i parwowirus B19. Doświadczenia kliniczne wskazują, że za pośrednictwem preparatów zawierających immunoglobuliny nie dochodzi do przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19. Przypuszcza się również, że do bezpieczeństwa tych preparatów przyczynia się obecność przeciwciał w nich zawartych. Zaleca się kontrolowanie parametrów życiowych u dzieci i młodzieży podczas podawania preparatu. Preparat zawiera mniej niż 7,35 mg sodu na 100 ml, co odpowiada 0,37% zalecanego przez WHO maksymalnego dziennego spożycia 2 g sodu u osoby dorosłej.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Objawy wymienione poniżej występowały w rzadkich lub pojedynczych przypadkach po podaniu
leków zawierających immunoglobuliny. Jeśli wystąpią poniższe objawy podczas lub po skończeniu
infuzji, należy bezzwłocznie uzyskać pomoc medyczną:
• Nagły spadek ciśnienia krwi, a w niektórych przypadkach wstrząs anafilaktyczny (którego
   objawami są między innymi wysypka, niedociśnienie, kołatanie serca, świsty, kaszel, kichanie i
   trudności w oddychaniu), nawet wtedy, gdy nie było objawów nadwrażliwości po podaniu
   poprzednich dawek leku.
• Przejściowe zapalenie opon mózgowych (którego objawami są bóle głowy, uczucie lęku lub
   nietolerancja światła, sztywność karku).
• Przemijające zmniejszenie liczby białych i czerwonych krwinek (odwracalna anemia
   hemolityczna/hemoliza).
• Przejściowe reakcje skórne (objawy niepożądane występujące na skórze).
• Wzrost poziomu kreatyniny w surowicy (test badający funkcję nerek) i (lub) ostra niewydolność
   nerek (której objawami są bóle w okolicy lędźwiowej, osłabienie, zmniejszenie ilości oddawanego
   moczu).
• Stany zakrzepowe prowadzące do zawału serca (uczucie ucisku w klatce piersiowej dające
   wrażenie nadmiernie szybkiej akcji serca), udaru (osłabienie mięśni twarzy, rąk lub nóg
   zaburzenia mowy lub jej rozumienia), zatoru płucnego (uczucie braku tchu, bóle klatki
   piersiowej i osłabienie), głębokiej zakrzepicy żylnej (bóle i obrzęk kończyn).

Inne działania niepożądane:

Często (może wystąpić u 1 na 10 pacjentów):
• ból głowy
• reakcj a w miej scu infuzj i
• gorączka (podwyższona temperatura ciała)

Niezbyt często (może wystąpić u 1 na 100 pacjentów):
• dodatni test Coombs’a
• zawroty głowy (choroba lokomocyjna)
• zwiększone lub obniżone ciśnienie krwi tętniczej
• zapalenie oskrzeli
• kaszel
• świsty
• bóle brzucha (także bóle z wzmożonym napięciem górnej części brzucha)
• biegunka
• wymioty
• nudności
• pokrzywka
• świąd (swędzenie)
• wysypka (zmiany skórne)
• kontaktowe zapalenie skóry
• ból pleców
• mialgia (ból mięśni)
• bóle stawów
• skurcze mięśniowe
• sztywność (uczucie mrowienia) lub dreszcze
•  astenia (osłabienie)
• ból
• odczyn zapalny w miejscu infuzji
• odczyn w miejscu podania (w tym obrzęk w miejscu podania, świąd, obrzęk i ból)
• przemieszczanie się implantu lub wypadnięcie portu naczyniowego

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• ból w klatce piersiowej
• uderzenia gorąca (rumieńce)
• złe samopoczucie
• duszność (trudności w oddychaniu)

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci i młodzieży
Zaobserwowano, że ból głowy, gorączka, przyspieszenie akcja serca oraz obniżone ciśnienie krwi,
występowały częściej u dzieci, niż u dorosłych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Immunoglobuliny zawarte w preparacie mogą w okresie od 6 tyg. do 3 mies. osłabiać skuteczność szczepionek zawierających żywe, atenuowane wirusy odry, świnki, różyczki lub ospy wietrznej (należy zachować 3-miesięczną przerwę między podaniem preparatu a szczepieniem; w przypadku szczepienia przeciwko odrze osłabienie odpowiedzi immunologicznej może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się przed szczepieniem oznaczenie miana przeciwciał przeciwko wirusowi odry). Należy unikać równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Preparatu nie należy mieszać z innymi lekami lub płynami do podawania dożylnego. Nie należy go także mieszać z żadnymi innymi preparatami zawierającymi IVIg.

Grifols Polska Sp. z o.o.
ul. Siedmiogrodzka 9
01-204 Warszawa
22-378-85-61