Flecainide acetate Holsten 100 mg tabletki

1 tabl. zawiera 50 mg lub 100 mg octanu flekainidu.

Lek przeciwarytmiczny klasy Ic. Pod względem elektrofizjologicznym flekainid jest znieczulającym miejscowo (klasa Ic) związkiem przeciwarytmicznym. Charakterystyka flekainidu jest oparta na trzech charakterystycznych cechach: znaczącym blokowaniu szybkich kanałów sodowych w sercu, powolnym początku i końcu kinetyki zahamowania kanałów sodowych (odzwierciedlającym wolne przyłączanie się i odłączanie się od kanałów sodowych) oraz różnym działaniu leku na czas trwania potencjałów czynnościowych w mięśniu komór serca i we włóknach Purkinjego, nie mając przy tym żadnego działania na te potencjały w mięśniu komór i znacząco je skracając we włóknach Purkinjego. Połączenie takich właściwości prowadzi do znaczącego zwolnienia szybkości przewodzenia we włóknach zależnego od szybkich kanałów w celu depolaryzacji, ale wiąże się z umiarkowanym wydłużeniem skutecznego okresu refrakcji podczas badań na wyizolowanych tkankach serca. Te właściwości elektrofizjologiczne flekainidu mogą prowadzić do wydłużenia odstępu PR i poszerzenia zespołu QRS w badaniu EKG. W bardzo dużym stężeniu flekainid wywiera słabe działanie blokujące wolne kanały w mięśniu sercowym. Towarzyszy temu negatywne działanie inotropowe. Nie wykazuje istotnej interakcji z autonomicznym układem nerwowym. Nie wydaje się, by miał wymierny wpływ na układ krążenia wieńcowego, krążenia płucnego lub układ krążenia w innych obszarach. Po podaniu doustnym octan flekainidu jest prawie całkowicie wchłaniany i nie ulega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia. Biodostępność tabletek wynosi ok. 90%. Flekainid łączy się z białkami osocza w ok. 40%. Jest intensywnie metabolizowany (podlega polimorfizmowi genetycznemu), a jego dwa główne metabolity mogą wykazywać pewną aktywność. Jego metabolizm wydaje się odbywać przy udziale CYP2D6, który wykazuje polimorfizm genetyczny. Flekainid jest w dużym stopniu wydalany z moczem, ok. 30% dawki w postaci niezmienionej, a pozostała część w postaci metabolitów. Ok. 5% jest wydalane z kałem. T_0,5 flekainidu w fazie eliminacji wynosi ok. 20 h. Podczas hemodializy wydalane jest ok. 1% flekainidu w postaci niezmienionej. Wydalanie flekainidu jest zmniejszone u pacjentów z niewydolnością nerek, chorobami wątroby, niewydolnością serca i zasadowym odczynem moczu.

Leczenie: nawrotnego węzłowego częstoskurczu przedsionkowo-komorowego, arytmii związanej z zespołem Wolffa-Parkinsona-White`a i podobnymi chorobami, w których występują dodatkowe drogi przewodzenia w przypadku, gdy inne leczenie było nieskuteczne; ciężkiej objawowej i zagrażającej życiu napadowej arytmii komorowej, w przypadku której nie uzyskano odpowiedzi na inne rodzaje leczenia lub w przypadku, gdy inne leki nie były tolerowane; napadowych arytmii przedsionkowych (migotanie przedsionków, trzepotanie przedsionków i częstoskurcz) u pacjentów z powodującymi niepełnosprawność objawami po kardiowersji, pod warunkiem, że istnieje wyraźna konieczność leczenia z powodu nasilenia objawów klinicznych, w przypadku, gdy inne leczenie nie było skuteczne. Należy wykluczyć strukturalną chorobę serca i (lub) zaburzenia czynności lewej komory serca z powodu zwiększonego ryzyka działania proarytmicznego. Flekainid można stosować w celu utrzymania prawidłowego rytmu serca po kardiowersji za pomocą innych metod.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność serca i pacjenci z zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie, u których występują bezobjawowe dodatkowe pobudzenia komorowe lub bezobjawowy nieutrwalony częstoskurcz komorowy. Pacjenci z długotrwałym migotaniem przedsionków, u których nie doszło do próby konwersji do rytmu zatokowego. Zaburzenia czynności komór, wstrząs kardiogenny, ciężka bradykardia (mniej niż 50 uderzeń/min) i ciężkie niedociśnienie tętnicze. Stosowanie w skojarzeniu z lekami przeciwarytmicznymi klasy I (antagonistami kanałów sodowych). Hemodynamicznie istotna choroba zastawek serca. Bezobjawowa arytmia komorowa lub łagodne objawy arytmii komorowej. Rozpoznany zespół Brugadów. W przypadku gdy doraźna stymulacja nie jest dostępna, flekainidu nie wolno podawać pacjentom z dysfunkcją węzła zatokowego, zaburzeniami przewodzenia przedsionkowego, blokiem przedsionkowo-komorowym drugiego lub wyższego stopnia, blokiem odnogi pęczka Hisa lub blokiem dystalnym.

Flekainid można stosować w okresie ciąży wyłącznie, jeżeli korzyści przewyższają zagrożenia. W przypadku stosowania flekainidu w okresie ciąży należy kontrolować stężenie flekainidu u matki przez całą ciążę. Flekainid przenika przez łożysko do płodu u pacjentek przyjmujących lek w okresie ciąży. Nie ma dowodów na bezpieczeństwo stosowania leku u kobiet w okresie ciąży. U białych królików nowozelandzkich duże dawki flekainidu powodowały nieprawidłowości płodu, jednak takiego działania nie obserwowano u królików rasy duńskiej białej ani szczurów. Nie ustalono znaczenia tych obserwacji dla człowieka. Flekainid przenika do mleka ludzkiego. Stężenie w osoczu u dzieci karmionych piersią jest 5-10 razy mniejsze niż stężenie terapeutyczne. Mimo, że ryzyko działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią jest bardzo małe, lek można stosować w okresie karmienia piersią wyłącznie, jeśli korzyści przewyższają zagrożenia.

Doustnie. Rozpoczęcie leczenia octanem flekainidu i dostosowanie dawki powinno odbywać się pod nadzorem lekarza i przy monitorowaniu EKG oraz stężenia w osoczu. W trakcie takich procedur, u niektórych pacjentów może być konieczna hospitalizacja, zwłaszcza u pacjentów z zagrażającymi życiu arytmiami komorowymi. Decyzje te należy podejmować pod nadzorem specjalisty. U pacjentów z istniejącą kardiomiopatią organiczną, a w szczególności u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie, leczenie flekainidem można rozpocząć wyłącznie, gdy inne leki przeciwarytmiczne, które nie należą do klasy I C (zwłaszcza amiodaron), są nieskuteczne lub nie są tolerowane oraz jeśli leczenie niefarmakologiczne (zabieg chirurgiczny, ablacja lub wszczepienie defibrylatora) nie jest wskazane. W trakcie leczenia wymagane jest bardzo dokładne monitorowanie stężenia w osoczu i kontrolę EKG w regularnych odstępach (kontrola EKG raz na miesiąc i długookresowa kontrola EKG co 3 mies.). W trakcie leczenia początkowego i w okresie zwiększania dawki badanie EKG należy wykonywać co 2-4 dni. Dorośli i młodzież (w wieku powyżej 12 lat). Arytmie nadkomorowe: zalecana dawka początkowa to 50 mg 2 razy na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększyć do maksymalnie 300 mg na dobę. Arytmie komorowe: zalecana dawka początkowa to 100 mg 2 razy na dobę; maksymalna dawka to 400 mg na dobę i zwykle stosuje się ją u pacjentów dużej postury lub w przypadkach, gdy konieczna jest szybka kontrola arytmii; po 3 do 5 dniach zaleca się stopniowe dostosowanie dawki do najmniejszej dawki, za pomocą której można utrzymać kontrolę arytmii; możliwe, że w trakcie długotrwałego leczenia będzie można zmniejszyć dawkę. Stężenie w osoczu. Na podstawie leczenia supresyjnego dodatkowych pobudzeń komorowych (PVC) wydaje się, że w celu osiągnięcia maksymalnego działanie terapeutycznego konieczne może być stężenie w osoczu w zakresie 200-1000 ng/ml. Stężenia w osoczu powyżej 700-1000 ng/ml są związane ze zwiększonym prawdopodobieństwem wystąpienia działań niepożądanych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku maksymalna początkowa dawka dobowa powinna wynosić 50 mg 2 razy na dobę, ponieważ u osób w podeszłym wieku szybkość eliminacji flekainidu z osocza może być zmniejszona. Należy wziąć to pod uwagę podczas dostosowywania dawki. Dawka u pacjentów w podeszłym wieku nie powinna przekraczać 300 mg dobę (lub 150 mg 2 razy na dobę). Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności i dlatego nie należy stosować flekainidu u dzieci w wieku poniżej 12 lat. U pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 35 ml/min/1,73m² pc. lub mniej, lub stężenie kreatyniny w surowicy >1,5 mg/dl) maksymalna dawka początkowa powinna wynosić 100 mg na dobę (lub 50 mg 2 razy na dobę). W przypadku stosowania u tych pacjentów stanowczo zaleca się częste kontrolowanie stężenia w osoczu. Następnie, w zależności od skuteczności i tolerancji, dawkę tę można ostrożnie zwiększać. Po 6 do 7 dniach można dostosować dawkę, w zależności od skuteczności i tolerancji. U niektórych pacjentów z ciężką niewydolnością nerek może występować bardzo powolny klirens flekainidu, a poprzez to wydłużenie T_0,5 (60-70 h). Pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy bardzo dokładnie kontrolować, dawka nie powinna przekraczać 100 mg na dobę (lub 50 mg 2 razy na dobę). Pacjentów z wszczepionym na stałe stymulatorem serca in situ należy leczyć z zachowaniem ostrożności. Dawka nie powinna przekraczać 200 mg na dobę (lub 100 mg 2 razy na dobę), ponieważ wiadomo, że flekainid zwiększa wartości progowe stymulacji wsierdzia. U pacjentów leczonych jednocześnie cymetydyną lub amiodaronem konieczna jest bardzo dokładna kontrola. U niektórych pacjentów może być konieczne zmniejszenie dawki i nie powinna ona przekraczać 200 mg na dobę (lub 100 mg 2 razy na dobę). W trakcie leczenia początkowego i podtrzymującego pacjentów tych należy nadzorować. W przypadku stosowania flekainidu u pacjentów, u których zakres dawkowania jest ograniczony, należy wykonywać częste badania kontrolne EKG (poza regularnym kontrolowaniem stężenia flekainidu w osoczu). Dostosowanie dawki powinno odbywać się w odstępach co 6 do 8 dni. U tych pacjentów badanie EKG należy wykonywać w 2. i 3. tyg. w celu kontrolowania indywidualnej dawki. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować z niewielką ilością płynu.

Leczenie doustnym flekainidem powinno odbywać się pod bezpośrednim nadzorem szpitalnym lub specjalistycznym u pacjentów z: nawrotnym węzłowym częstoskurczem przedsionkowo-komorowym, arytmią związaną z zespołem Wolffa-Parkinsona-White`a i podobnymi chorobami, w których występują dodatkowe drogi przewodzenia; napadowym migotaniem przedsionków u pacjentów z objawami powodującymi niepełnosprawność. Rozpoczęcie leczenia flekainidem i dostosowanie dawki powinno odbywać się pod nadzorem lekarskim i przy monitorowaniu EKG oraz stężenia w osoczu. W trakcie tych procedur u niektórych pacjentów może być wymagana hospitalizacja, głównie u pacjentów z potencjalnie zagrażającą życiu arytmią komorową. Flekainid, tak jak inne leki przeciwarytmiczne, może wywierać działanie proarytmiczne, tj. może prowadzić do wystąpienia cięższych rodzajów arytmii, zwiększyć częstość występowania istniejącej już arytmii lub stopień nasilenia objawów. Należy unikać stosowania flekainidu u pacjentów ze strukturalną chorobą serca lub nieprawidłową czynnością lewej komory. Przed rozpoczęciem stosowania flekainidu należy skorygować zaburzenia gospodarki elektrolitowej (np. hipokaliemię i hiperkaliemię). Hipokaliemia lub hiperkaliemia mogą wpływać na działanie leków przeciwarytmicznych klasy I. Hipokaliemia może wystąpić u pacjentów stosujących leki moczopędne, kortykosteroidy i środki przeczyszczające. Przed rozpoczęciem stosowania flekainidu należy skorygować ciężką bradykardię lub znaczne niedociśnienie tętnicze. Ponieważ u pacjentów z istotnymi zaburzeniami wątroby eliminacja flekainidu z osocza może zachodzić znacznie wolniej, flekainidu nie należy stosować u tych pacjentów, chyba że potencjalne korzyści wyraźnie przewyższają zagrożenia. W tych sytuacjach stanowczo zaleca się kontrolowanie stężenia w osoczu. Flekainid należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr ≤35 ml/min/1,73 m² pc.) i zaleca się kontrolowanie jego stężenia terapeutycznego. U pacjentów w podeszłym wieku szybkość eliminacji flekainidu z osocza może być zmniejszona. Należy wziąć to pod uwagę podczas dostosowywania dawki. Nie zaleca się stosowania flekainidu u dzieci w wieku poniżej 12 lat, ponieważ nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania flekainidu u dzieci. Flekainid zwiększa wartości progowe stymulacji wsierdzia, tj. zmniejsza wrażliwość wsierdzia na stymulację. Działanie to jest przemijające i jest bardziej widoczne przy wartości progowej ostrej stymulacji niż przy wartości progowej przewlekłej stymulacji. Zatem lek powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u wszystkich pacjentów z wszczepionym na stałe stymulatorem serca lub elektrodami do czasowej stymulacji, i nie należy go podawać pacjentom z istniejącymi wysokimi wartościami progowymi lub nieprogramowalnymi stymulatorami serca, chyba, że dostępne są odpowiednie środki do stymulacji ratunkowej. Na ogół, podwojenie szerokości i napięcia impulsów jest wystarczające, aby ponownie uzyskać stymulację, jednak może być trudno uzyskać wartości progowe w komorach poniżej 1 wolta po pierwszym wszczepieniu urządzenia w przypadku przyjmowania flekainidu. Niewielkie negatywne działanie inotropowe flekainidu może mieć znaczenie u pacjentów z predyspozycją do niewydolności serca. Występowały trudności z defibrylacją niektórych pacjentów. W większości zgłaszanych przypadków występowała już choroba serca z powiększeniem mięśnia sercowego, dodatni wywiad w kierunku zawału mięśnia sercowego, miażdżycowej choroby serca i niewydolności serca. Flekainid należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z nagłym wystąpieniem migotania przedsionków po zabiegu kardiochirurgicznym. Flekainid zwiększa ryzyko umieralności u pacjentów po zawale mięśnia sercowego z bezobjawową arytmią komorową. W przypadku niepowodzenia leczenia zgłaszano przyspieszenie przewodzenia komorowego w przebiegu migotania przedsionków. Flekainid wydłuża odstęp QT i poszerza zespół QRS o 12-20%. Wpływ na odstęp JT jest nieistotny. W wyniku leczenia flekainidem może zostać rozpoznany zespół Brugadów. W przypadku wystąpienia zmian w EKG w trakcie leczenia flekainidem, które mogą wskazywać na zespół Brugadów należy rozważyć przerwanie leczenia. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podobnie jak inne leki przeciwarytmiczne, flekainid może powodować arytmię serca. Istniejąca
arytmia serca może ulec nasileniu lub wystąpić może nowa arytmia serca. Działanie wywołujące
zaburzenia rytmu serca (działanie proarytmiczne) występuje głównie u pacjentów z wadami budowy
serca i (lub) istotnym zmniejszeniem czynności serca.
Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi ze strony serca jest zmniejszenie lub
zwiększenie częstości akcji serca (rzadkoskurcz, częstoskurcz), kołatanie serca, zatrzymanie akcji
serca, niewydolność serca, ból w klatce piersiowej, zawał serca i zmniejszone ciśnienie tętnicze krwi
(niedociśnienie tętnicze).
Mogą wystąpić inne działania niepożądane, w tym:

Bardzo często (może wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
zawroty głowy, uczucie pustki w głowie, problemy z widzeniem, takie jak podwójne widzenie
i niewyraźne widzenie oraz trudności z koncentracją.

Często (może wystąpić maksymalnie u 1 na 10 pacjentów):
wystąpienie cięższego rodzaju zaburzeń rytmu serca lub zwiększenie częstości lub nasilenia
istniejących już zaburzeń rytmu serca (proarytmia), duszność, osłabienie, zmęczenie, gorączka
i zatrzymanie płynów w tkankach (obrzęk), dyskomfort.

Niezbyt często (może wystąpić u maksymalnie 1 na 100 pacjentów):
nudności, wymioty, zaparcie, ból brzucha, utrata łaknienia, biegunka, niestrawność, wzdęcia,
zmniejszenie liczby krwinek czerwonych i krwinek białych oraz płytek krwi, zwiększenie częstości
akcji serca u pacjentów z trzepotaniem przedsionków, skórne reakcje uczuleniowe takie jak wysypki
skórne, wypadanie włosów, suchość w jamie ustnej, zaburzenia smaku.

Rzadko (może wystąpić maksymalnie u 1 na 1 000 pacjentów):
zapalenie płuc, mrowienie skóry, problemy z koordynacją, trudności z kontrolowaniem ruchów (tiki),
zmniejszenie wrażliwości, nasilone pocenie się, omdlenie, szumy uszne, drżenie, zawroty głowy
pochodzenia błędnikowego, zaczerwienienie skóry, senność, ciężka depresja, lęk, bezsenność, ból
głowy, zaburzenia nerwów na przykład kończyn górnych i dolnych, drgawki, splątanie, widzenie
rzeczy, które nie istnieją (omamy), utrata pamięci, pokrzywka, zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych z zażółceniem białkówek oczu lub skóry lub bez zażółcenia białkówek oczu lub skóry
(żółtaczka).

Bardzo rzadko (może wystąpić maksymalnie u 1 na 10 000 pacjentów):
zwiększone stężenie niektórych przeciwciał, odkładanie się złogów w rogówce (niewielkie, mętne
plamy na gałce ocznej) zwiększenie wrażliwości na światło.

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
pewne zmiany w badaniu EKG (wydłużenie odstępu PR i zespołu QRS), zwiększenie wartości
progowej u pacjentów z rozrusznikiem serca lub elektrodami do czasowej stymulacji, spowolnienie
przewodzenia między przedsionkami a komorami serca (blok przedsionkowo-komorowy drugiego
lub trzeciego stopnia), zatrzymanie akcji serca, spowolnienie lub przyspieszenie akcji serca,
zmniejszenie zdolności serca do pompowania wystarczającej ilości krwi do tkanek ciała, ból w klatce
piersiowej, niskie ciśnienie tętnicze krwi, zawał serca, uczucie bicia serca, przerwa w prawidłowej
akcji serca (blok zatokowy), migotanie komór, wystąpienie pewnej istniejącej już choroby serca
(zespołu Brugadów), która nie dawała objawów przed rozpoczęciem leczenia flekainidem,
bliznowacenie płuc lub choroba płuc (zwłóknienie płuc i śródmiąższowa choroba płuc), choroba
wątroby, ból stawów i ból mięśni.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa
Tel.: +48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Flekainidu nie należy stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwarytmicznymi klasy I (takimi jak chinidyna). Należy wziąć pod uwagę prawdopodobieństwo addytywnego negatywnego działania inotropowego leków przeciwarytmicznych klasy II, takich jak leki β-adrenolityczne, w przypadku jednoczesnego przyjmowania z flekainidem. Leki przeciwarytmiczne klasy III - w przypadku podawania flekainidu jednocześnie z amiodaronem zazwyczaj stosowaną dawkę flekainidu należy zmniejszyć o 50% a pacjenta bardzo dokładnie kontrolować pod kątem działań niepożądanych; w tych sytuacjach stanowczo zaleca się kontrolowanie stężenia w osoczu. Leki przeciwarytmiczne klasy IV - stosowanie flekainidu z antagonistami kanałów wapniowych, np. werapamilem, należy rozważać z zachowaniem ostrożności. Mogą wystąpić zagrażające życiu bądź nawet prowadzące do zgonu zdarzenia niepożądane w wyniku interakcji prowadzących do zwiększenia stężenia w osocz. Flekainid jest metabolizowany w dużym stopniu przez CYP2D6 i jednoczesne stosowanie leków hamujących (np. leki przeciwdepresyjne, leki neuroleptyczne, propranolol, rytonawir, niektóre leki przeciwhistaminowe) lub indukujących (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina) ten izoenzym mogą odpowiednio zwiększać lub zmniejszać stężenie flekainidu w osoczu. Zwiększenie stężenia w osoczu może być również wynikiem zaburzeń czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu flekainidu. Przed podaniem flekainidu należy wyrównać hipokaliemię i hiperkaliemię lub inne zaburzenia elektrolitowe. Hipokaliemia może być wynikiem jednoczesnego stosowania leków moczopędnych, kortykosteroidów lub środków przeczyszczających, co wiąże się z ryzykiem toksycznego działania na serce. W przypadku jednoczesnego przyjmowania flekainidu i leków przeciwhistaminowych - mizolastyny, astemizolu i terfenadyny - istnieje zwiększone ryzyko arytmii komorowych - należy unikać jednoczesnego stosowania. Stężenie flekainidu w osoczu jest zwiększane przez rytonawir, lopinawir i indynawir (zwiększenie ryzyka arytmii komorowych) - należy unikać jednoczesnego stosowania. Leki przeciwdepresyjne - paroksetyna, fluoksetyna i inne leki przeciwdepresyjne zwiększają stężenie flekainidu w osoczu; istnieje zwiększone ryzyko arytmii w przypadku jednoczesnego przyjmowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Ograniczone dane u pacjentów otrzymujących leki przeciwpadaczkowe - znane induktory enzymów (fenytoina, fenobarbital, karbamazepina) wykazują zwiększenie szybkości eliminacji flekainidu jedynie o 30%. Przy jednoczesnym stosowaniu flekainidu i leków przeciwpsychotycznych (klozapina, haloperydol i rysperydon) istnieje zwiększone ryzyko arytmii. Leki przeciwmalaryczne - chinina i halofantryna - zwiększają stężenie flekainidu w osoczu. Lek przeciwgrzybiczy - terbinafina może zwiększać stężenie flekainidu w osoczu w wyniku hamowania aktywności CYP2D6. Leki moczopędne - efekt klasy z powodu hipokaliemii prowadzącej do toksycznego działania na serce. Leki przeciwhistaminowy antagonista receptorów H₂ - cymetydyna hamuje metabolizm flekainidu; u zdrowych osób otrzymujących cymetydynę (1 g/dobę) przez 1 tydz. wartość AUC flekainidu zwiększyła się o ok. 30%, a T_0,5 wydłużył się o ok. 10%. W przypadku jednoczesnego podawania bupropionu (metabolizowanego przez CYP2D6) z flekainidem należy zachować ostrożność i rozpocząć leczenie od najmniejszej dawki z zakresu dawkowania podawanego jednocześnie leku. W przypadku dołączenia bupropionu do schematu leczenia pacjenta już otrzymującego flekainid, należy uwzględnić konieczność zmniejszenia dawki leku podstawowego. Flekainid może powodować zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu o ok. 15%, co najprawdopodobniej nie ma znaczenia klinicznego u pacjentów, u których stężenie w osoczu mieści się w zakresie stężeń terapeutycznych. U pacjentów przyjmujących digoksynę zaleca się mierzenie stężenia digoksyny w osoczu nie rzadziej niż co 6 h od podania dawki digoksyny, przed podaniem lub po podaniu flekainidu. Leczenie flekainidem jest kompatybilne ze stosowaniem doustnych leków przeciwzakrzepowych.

Holsten Pharma