Flutamid Egis 250 mg tabletki

1 tabl. zawiera 250 mg flutamidu. Preparat zawiera laktozę.

Niesteroidowy antagonista androgenów. Hamuje wychwyt androgenów i ich wiązanie w jądrze komórek tkanek docelowych. Wpływ flutamidu na metabolizm testosteronu na poziomie komórki uzupełnia chemiczną kastrację uzyskaną za pomocą zastosowania agonisty LHRH, który hamuje produkcję testosteronu, hamując uwalnianie hormonu luteinizującego. Flutamid po podaniu doustnym wchłania się szybko i całkowicie z przewodu pokarmowego. Jest dość szybko metabolizowany. Główny czynny metabolit (2-hydroksyflutamid) osiąga C_max w osoczu w ciągu 2 h, a jego T_0,5 wynosi ok. 6 h (u pacjentów w podeszłym wieku T_0,5 jest wydłużony i wynosi 8 h po pojedynczej dawce i 9,6 h w stanie stacjonarnym). Flutamid wiąże się z białkami osocza w 94-96%, a hydroksyflutamid w ponad 90%. Lek i jego metabolity wydalane są głównie z moczem. Działanie leku na poziomie komórkowym występuje po ok. 2 h od podania. U pacjentów z zawansowanym rakiem stercza zmniejszenie dolegliwości bólowych obserwowano po 2-4 tyg. leczenia.

Leczenie zaawansowanego nowotworu gruczołu krokowego, gdy wskazane jest zahamowanie działania testosteronu. W skojarzeniu z agonistami hormonu uwalniającego hormon luteinizujący (LHRH) w leczeniu ograniczonego nowotworu gruczołu krokowego (stadium B2 lub T2b) oraz w leczeniu zaawansowanego nowotworu gruczołu krokowego guza naciekającego poza torebkę gruczołu (stadium C albo T3-T4), bez przerzutów lub z zajęciem okolicznych węzłów chłonnych. Stosowany jest ponadto jako lek wspomagający u pacjentów wcześniej poddanych leczeniu agonistą LHRH, u pacjentów po orchidektomii oraz u pacjentów, którzy słabo reagowali lub źle tolerowali inne rodzaje leczenia hormonalnego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Preparat przeznaczony wyłącznie dla mężczyzn. W czasie leczenia należy stosować środki antykoncepcyjne. Flutamid może powodować uszkodzenia płodu w razie podawania u kobiety ciężarnej lub może być obecny w mleku matki karmiącej. Flutamid wpływa na płodność mężczyzn, zmniejszając liczbę plemników w nasieniu. Ponadto zmniejszenie płodności może wynikać także z hamowania uwalniania testosteronu przez agonistę LHRH stosowanego jednocześnie z flutamidem. U mężczyzn przewlekle leczonych flutamidem bez uprzedniej kastracji farmakologicznej lub chirurgicznej należy w regularnych odstępach czasu wykonywać badanie liczby plemników.

Doustnie. Dorośli. Ograniczony nowotwór gruczołu krokowego (stadium B2 lub T2b): 1 tabl. 3 razy na dobę (co 8 h). W przypadku rozpoczynania leczenia łącznie z agonistą LHRH, można znacznie zmniejszyć częstość i ciężkość reakcji zaostrzenia objawów choroby, co zdarza się niekiedy po podaniu agonisty LHRH, jeśli flutamid będzie podany przed agonistą, a nie jednocześnie z nim. Zaleca się więc rozpoczynanie terapii flutamidem w dawce 1 tabl. 3 razy na dobę na co najmniej 3 dni przed rozpoczęciem podawania agonisty LHRH i następnie kontynuowanie podawania w tej samej dawce. Leczenie flotamidem w skojarzeniu z agonistą LHRH należy rozpocząć 8 tyg. przed rozpoczęciem radioterapii i kontynuować w czasie jej trwania, zwykle również przez ok. 8 tyg. Cała kuracja w tym przypadku będzie trwać ok. 16 tyg. Zaawansowany nowotwór gruczołu krokowego (stadium C albo T3-T4): lek należy podawać z agonistą LHRH i kontynuować leczenie do uzyskania poprawy; jeśli dochodzi do regresji guza lub stabilizacji jego rozrostu, leczenie kontynuuje się tak długo, jak długo pacjent reaguje pozytywnie na lek. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością wątroby można zalecić długotrwałe leczenie flutamidem jedynie po wnikliwej ocenie indywidualnych korzyści leczenia w porównaniu z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Nie należy stosować tego leczenia u pacjentów z 2-3-krotnie podwyższonym ponad normę poziomem aktywności aminotransferaz. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania leku u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. 

Rozpoczęcie leczenia flutamidem powinno się odbywać pod kontrolą specjalisty. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością wątroby i skłonnością do zakrzepów. U pacjentów z niewydolnością wątroby można zalecić długotrwałe leczenie flutamidem jedynie po wnikliwej ocenie indywidualnych korzyści leczenia w porównaniu z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Przed rozpoczęciem leczenia flutamidem należy u pacjenta oznaczyć poziom aminotransferaz w surowicy. Leczenia flutamidem nie poleca się pacjentom, u których stężenie aminotransferaz jest 2-3-krotnie wyższe od GGN. Należy okresowo badać laboratoryjnie czynność wątroby. Odpowiednie badania laboratoryjne należy wykonywać co miesiąc w ciągu pierwszych 4 mies. leczenia i następnie okresowo kontrolować czynność wątroby. Należy również przeprowadzić odpowiednie badania laboratoryjne w razie pojawienia się pierwszych objawów świadczących o zaburzeniu czynności wątroby, takich jak: świąd, ciemny mocz, utrzymujący się brak łaknienia, żółtaczka, ból pod prawym łukiem żebrowym lub niewyjaśnione objawy grypopodobne. Należy przerwać leczenie flutamidem lub zmniejszyć dawkę w przypadku: udokumentowanego badaniami laboratoryjnymi uszkodzenia wątroby lub żółtaczki, gdy biopsja nie wykazała przerzutów do wątroby; 2-3-krotnego wzrostu aktywności aminotransferaz bez objawów klinicznych. Należy poinformować pacjentów o wymaganiu przerwania stosowania leku i zgłoszenia się po poradę medyczną natychmiast po pojawieniu się jakichkolwiek objawów zatrucia wątroby. Metabolit flutamidu - 4-nitro-3-fluoro-metyloanilina - może wywierać działanie toksyczne charakterystyczne dla aniliny: methemoglobinemię, niedokrwistość hemolityczną i żółtaczkę zastoinową. Objawy te obserwowano w badaniach na zwierzętach i u pacjentów ze zwiększoną wrażliwością na anilinę, np. u osób z niedoborem G-6-PD, u palaczy. U tych pacjentów wskazane jest monitorowanie stężenia methemoglobiny. Należy zachować ostrożność stosując flutamid u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Określenie stężenia swoistego antygenu dla gruczołu krokowego (PSA) może być przydatne do monitorowania reakcji pacjenta na leczenie. W przypadku stałego, znacznego zwiększenia stężenia PSA w czasie leczenia flutamidem i agonistą LHRH, należy ocenić stan kliniczny pacjenta. Stwierdzając progresję procesu nowotworowego jednocześnie ze zwiększeniem stężenia PSA, należy rozważyć kontynuowanie leczenia samym tylko agonistą LHRH. U pacjentów z niewydolnością krążenia lek należy stosować z dużą ostrożnością, ponieważ powoduje on zatrzymanie wody w ustroju. U pacjentów, u których w przeszłości obserwowano wydłużenie odstępu QT albo należących do grup zwiększonego ryzyka tego zaburzenia, a także u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki, które mogą wydłużać odstęp QT, przed rozpoczęciem leczenia flutamidem lekarz powinien ocenić stosunek korzyści do ryzyka, uwzględniając ryzyko wystąpienia częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes. W czasie długotrwałego leczenia lub ciężkiego uszkodzenia wątroby obserwuje się zwiększenie aktywności AspAT i AlAT w surowicy. Ponadto może wystąpić zwiększenie stężenia bilirubiny, kreatyniny, estradiolu i testosteronu w surowicy. W ciężkich przypadkach może to prowadzić do zwiększonego ryzyka dławicy piersiowej i niewydolności serca. W związku z tym należy zachować ostrożność stosując flutamid w obecności choroby sercowo-naczyniowej. Flutamid może nasilać obrzęki i opuchnięcie wokół kostek u podatnych pacjentów. Zwiększone stężenie estradiolu podczas stosowania flutamidu zwiększa podatność pacjenta na wystąpienie zakrzepu z zatorami. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Monoterapia

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą występować częściej niż u 1 na 10
pacjentów): ginekomastia, której towarzyszyć może bolesność sutków i mlekotok. Objawy te ustępują
po odstawieniu leku lub po zmniejszeniu dawki.
Flutamid może nasilać zaburzenia pracy serca i układu krążenia, jednak działanie to jest znacznie
słabsze niż dietylostilbestrolu.

Często występujące działania niepożądane (mogą występować do 1 na 10 pacjentów): biegunka,
nudności, wymioty, zwiększenie apetytu, bezsenność, uczucie zmęczenia, przemijające zaburzenia
czynności wątroby i zapalenie wątroby.

Rzadko występujące działania niepożądane (mogą występować do 1 na 1000 pacjentów): obniżenie
popędu płciowego, zaburzenia ze strony układu pokarmowego (utrata łaknienia, bóle brzucha, zgaga,
zaparcie), obrzęki, wylewy podskórne, półpasiec, swędzenie, zespół toczniopodobny, bóle i zawroty
głowy, osłabienie, złe samopoczucie, zaburzenia widzenia, wzmożone pragnienie, bóle w klatce
piersiowej, uczucie lęku, depresja, obrzęk węzłów chłonnych, uderzenia gorąca, zamknięcie dużej
tętnicy płuc (zatorowość tętnic płucnych).
W czasie długotrwałego leczenia obserwowano zaburzenia spermatogenezy (zmniejszenie liczby
plemników).

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą występować do 1 na 10 000 pacjentów):
kaszel, wrażliwość na światło słoneczne.
Odnotowano również dwa doniesienia o złośliwym raku gruczołu sutkowego u mężczyzn
przyjmujących flutamid.

Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania (nie można ustalić częstości na podstawie
dostępnych danych): zmiany w zapisie EKG (wydłużenie odcinka QT).

Leczenie skojarzone

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą występować u więcej niż 1 na 10
pacjentów): w czasie leczenia skojarzonego flutamidem i agonistą LHRH : uderzenia gorąca,
osłabienie popędu płciowego, impotencja, biegunka, nudności i wymioty. Objawy te, z wyjątkiem
biegunki, występują podobnie często w czasie leczenia samym agonistą LHRH.

Często występujące działania niepożądane (mogą występować do 1 na 10 pacjentów): zaburzenia
czynności wątroby.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą występować do 1 na 100 pacjentów):
zapalenie wątroby, ginekomastia.

Rzadko występujące działania niepożądane (mogą występować do 1 na 1000 pacjentów):
niedokrwistość, leukopenia, trombocytopenia, zaburzenia ze strony układu pokarmowego, brak
łaknienia, nadciśnienie tętnicze, dolegliwości nerwowo-mięśniowe (bóle mięśni, bóle stawów),
niewydolność wątroby, żółtaczka, dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego, zaburzenia
ośrodkowego układu nerwowego (drętwienia, senność, depresja, dezorientacja, lęk, drażliwość),
wysypka, ginekomastia, obrzęk, podrażnienie w miejscu iniekcji.

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystepować do 1 na 10.000 pacjentów):
Po wprowadzeniu flutamidu na rynki światowe opisywano niedokrwistość hemolityczną
(niedokrwistości spowodowane szybszym rozpadem krwinek czerwonych z powodu ich błędnej
budowy bądź zewnętrznych czynników) i makrocytarną (zaburzenie dojrzewania komórek krwi),
methemoglobinemię (związana jest z powstaniem nieprawidłowej hemoglobiny co powoduje
niezdolność do przyłączania tlenu, a więc także przenoszenia cząsteczek tlenu), sulfhemoglobinemię
(rzadka choroba krwi, która występuje, gdy atom siarki jest włączony do cząsteczki hemoglobiny co
powoduje że krew jest niezdolna do przenoszenia tlenu), hiperglikemię (zbyt wysoki poziom cukru we
krwi), zaostrzenie cukrzycy, zaburzenia układu oddechowego (objawy płucne takie jak duszność),
nadwrażliwości na światło, rumień, owrzodzenia, wysypka pęcherzowa, martwica naskórka.
Odnotowano również inne objawy takie jak: żółtaczka zastoinowa, encefalopatia wątrobowa (zespół
neurologiczny polegający na zaburzeniu funkcjonowania centralnego układu nerwowego na skutek
działania toksyn pojawiających się w układzie w związku z uszkodzeniem wątroby przez niektóre leki,
substancje toksyczne, ostre zakażenia podczas innych chorób wątroby, krwotoki do przewodu
pokarmowego, wirusy (wirusowe zapalenie wątroby) lub alkohol) i martwica komórek wątrobowych,
przypadki zgonu w następstwie hepatotoksyczności, bursztynowe lub zielonkawożółte zabarwienie
moczu.
Powyższe działania niepożądane ustępowały po odstawieniu leku.

Działania niepożądane o nieznanej częstość występowania (nie można określić częstości na podstawie
dostępnych danych)
Zamknięcie naczynia przez zakrzep krwi (choroba zakrzepowo-zatorowa).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje między flutamidem a leuprolidem nie występowały, jednak w czasie terapii skojarzonej flutamidem i agonistą LHRH należy brać pod uwagę możliwe działania niepożądane każdego z tych leków. U pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe obserwowano wydłużenie czasu protrombinowego po włączeniu flutamidu. W związku z tym, gdy flutamid jest stosowany jednocześnie z doustnymi antykoagulantami zaleca się staranne monitorowanie czasu protrombinowego i ewentualną modyfikację dawki leku przeciwzakrzepowego. Jednoczesne podawanie innych potencjalnie hepatotoksycznych leków można rozpocząć jedynie po starannej ocenie korzyści i ryzyka. Z uwagi na możliwość toksycznego działania leku na wątrobę i nerki należy unikać spożywania nadmiernych ilości alkoholu. Opisywano przypadki zwiększonego stężenia teofiliny w osoczu. Teofilina jest metabolizowana przez CYP1A2, który równocześnie odpowiada za konwersję flutamidu do aktywnego metabolitu, 2-hydroksyflutamidu. Ze względu na fakt, że leczenie antyandrogenowe może wydłużać odstęp QT, należy szczegółowo przeanalizować stosowanie flutamidu jednocześnie z lekami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT lub wywołują napady częstoskurczu typu torsade de pointes takie jak leki antyarytmiczne klasy IA - np. chinidyna i dizopiramid, lub klasy III - np. amiodaron, sotalol, dofetilid, ibutilid), a także metadon, moksyfloksacyna, czy leki przeciwpsychotyczne. Pokarm nie wpływa na biodostępność flutamidu.

Egis Polska Sp. z o.o.
ul. Komitetu Obrony Robotników 45D
02-146 Warszawa
22-417-92-00
[email protected]
www.egis.pl