Fostex (200 µg+6 µg)/dawkę aerozol inhalacyjny, roztwór

1 dawka odmierzona (z zaworu) zawiera 100 µg lub 200 µg dipropionianu beklometazonu oraz 6 µg dwuwodnego fumaranu formoterolu, co odpowiada dawce dostarczonej zawierającej 84,6 µg lub 177,7 µg dipropionianu beklometazonu oraz 5 µg lub 5,1 µg dwuwodnego fumaranu formoterolu.

Preparat zawierający dwie substancje czynne o różnym sposobie działania. Dipropionian beklometazonu to glikokortykosteroid, który stosowany wziewnie wykazuje działanie przeciwzapalne w obrębie płuc. Formoterol jest selektywnym agonistą receptorów β₂-adrenergicznych. Powoduje rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli u pacjentów z odwracalną obturacją dróg oddechowych; działanie występuje w ciągu 1-3 min i utrzymuje się przez 12 h po podaniu pojedynczej dawki formoterolu. Łączne stosowanie dipropionianu beklometazonu i formoterolu powoduje złagodzenie objawów astmy, poprawę czynności płuc oraz zmniejszenie częstości występowania zaostrzeń choroby. Dipropionian beklometazonu jest prolekiem. Podany wziewnie ulega hydrolizie do aktywnego metabolitu - 17-monopropionianu beklometazonu, który wykazuje większą aktywność przeciwzapalną niż prolek. Aktywny metabolit wchłania się do krążenia ogólnego zarówno z płuc (36%), jak i z przewodu pokarmowego po połknięciu części dawki podanej wziewnie. Bezwzględna biodostępność po podaniu wziewnym wynosi 2% i 62% nominalnej dawki, odpowiednio dla dipropionianu beklometazonu i aktywnego metabolitu. Stopień wiązania z białkami osocza jest umiarkowanie duży. Lek wydalany jest głównie z kałem w postaci polarnych metabolitów, wydalanie z moczem jest minimalne. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 0,5 h i 2,7 h odpowiednio dla dipropionianu beklometazonu i 17-monopropionianu beklometazonu. Formoterol po podaniu wziewnym wchłania się z płuc i z przewodu pokarmowego. 60-90% dawki może zostać połknięte podczas inhalacji. Co najmniej 65% połkniętej dawki wchłania się z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie leku w postaci niezmienionej w osoczu występuje po 0,5-1 h po podaniu doustnym. Lek wiąże się w 61-64% z białkami osocza (34% z albuminami). Po podaniu doustnym T_0,5 wynosi 2-3 h. Metabolizowany jest głównie w wątrobie. 67% doustnej dawki wydalane jest z moczem (głównie w postaci metabolitów), a pozostała część z kałem. W badaniu przeprowadzonym z udziałem zdrowych ochotników wykazano, że stosowanie spejsera AeroChamber Plus w porównaniu do standardowych inhalatorów, zwiększa dostarczanie do płuc 17-monopropionianu beklometazonu oraz formoterolu odpowiednio o 41% i 45%. Całkowite narażenie ogólnoustrojowe pozostaje bez zmian dla formoterolu, jest zmniejszone o 10% dla 17-monopropionianu beklometazonu i zwiększone dla niezmienionego dipropionianu beklometazonu.

Astma. Regularne leczenie astmy wymagające zastosowania preparatu złożonego (wziewny kortykosteroid i długo działający β₂-agonista): u pacjentów z niewystarczającą kontrolą objawów choroby za pomocą kortykosteroidów wziewnych oraz stosowanego doraźnie szybko działającego wziewnego β₂-agonisty lub u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę objawów choroby za pomocą zarówno kortykosteroidów wziewnych, jak i długo działających β₂-agonistów. POChP (tylko 100 µg+6 µg)/dawkę). Leczenie objawowe pacjentów z ciężką postacią przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) (wartość FEV₁ <50% wartości należnej) oraz nawracającymi w przeszłości zaostrzeniami, u których występują wyraźne objawy choroby pomimo regularnego leczenia długo działającymi lekami rozszerzającymi oskrzela.

Nadwrażliwość na dipropionian beklometazonu, dwuwodny fumaran formoterolu i (lub) na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Preparat należy stosować w okresie ciąży tylko wówczas, gdy spodziewane korzyści przewyższają możliwe ryzyko. Ze względu na działanie tokolityczne β₂-sympatykomimetyków, należy zachować szczególną ostrożność od zajścia w ciążę aż do porodu. Formoterol nie powinien być zalecany do stosowania w okresie ciąży, a szczególnie w końcowym okresie ciąży, ani w czasie porodu, chyba że nie istnieje żadna inna (bezpieczniejsza) alternatywa. Stosowanie preparatu u kobiet karmiących piersią należy rozważyć wyłącznie w sytuacji, gdy spodziewane korzyści przewyższają możliwe ryzyko. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety karmiącej piersią. Brak doświadczenia i dowodów na bezpieczeństwo stosowania gazu nośnego HFA-134a u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Jednakże badania nad wpływem HFA-134a na reprodukcję i rozwój zarodka i płodu u zwierząt nie wykazały żadnych działań niepożądanych o znaczeniu klinicznym. W badaniach na zwierzętach stosowanie dużych dawek dipropionianu beklometazonu było związane ze zmniejszoną płodnością samic szczurów oraz toksycznym działaniem na płód.

Wziewnie. Astma. Preparat nie jest przeznaczony do stosowania w początkowym okresie leczenia astmy. Dawkowanie składników preparatu należy ustalać indywidualne i należy dostosować je do stopnia ciężkości choroby. Należy stopniowo ustalić najmniejszą dawkę leku zapewniającą skuteczną kontrolę objawów choroby. Po uzyskaniu kontroli objawów astmy za pomocą najmniejszej zalecanej dawki, kolejnym etapem leczenia może być próba zastosowania tylko kortykosteroidu wziewnego. Należy zalecić pacjentom, aby przyjmowali lek codziennie, nawet w okresie bez objawów astmy. Dipropionian beklometazonu zawarty w preparacie ulega rozmieszczeniu w drogach oddechowych charakterystycznemu dla cząsteczek o bardzo drobnych rozmiarach (extrafine), dzięki czemu osiągane jest silniejsze działanie terapeutyczne niż w przypadku postaci dipropionianu beklometazonu o cząsteczkach większych rozmiarów (100 µg dipropionianu beklometazonu bardzo drobnocząsteczkowego zawartego w preparacie jest równoważne 250 µg dipropionianu beklometazonu o większych cząsteczkach). Z tego względu całkowita dawka dobowa dipropionianu beklometazonu przyjmowana w leku Fostex powinna być mniejsza niż całkowita dawka dobowa dipropionianu beklometazonu przyjmowana w preparatach zawierających tę substancję o większych cząsteczkach. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów, u których zmieniono leczenie dipropionianem beklometazonu o dużych rozmiarach cząsteczek na leczenie lekiem Fostex; dawkę dipropionianu beklometazonu należy zmniejszyć i dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. Fostex (100 µg+6 µg)/dawkę. Terapia podtrzymująca - preparat przyjmowany jest regularnie jako leczenie podtrzymujące, a dodatkowy, szybko działający lek rozszerzający oskrzela jest stosowany w razie potrzeby. Pacjentów należy poinstruować, by zawsze mieli przy sobie inny szybko działający lek rozszerzający oskrzela do stosowania w razie potrzeby. Dorośli: 1 lub 2 inhalacje 2 razy na dobę. Maksymalna dawka dobowa to 4 inhalacje. Terapia podtrzymująca i doraźna - preparat przyjmowany jest regularnie jako leczenie podtrzymujące oraz, w razie potrzeby, w przypadku wystąpienia objawów astmy; ten sposób leczenia należy rozważyć u pacjentów z niedostateczną kontrolą astmy i koniecznością stosowania leczenia doraźnego oraz u pacjentów z zaostrzeniem astmy w przeszłości wymagającym interwencji medycznej. Dorośli: 1 inhalacja 2 razy na dobę (rano i wieczorem). Pacjenci powinni przyjąć 1 dodatkową inhalację w razie potrzeby; jeśli objawy nadal się utrzymują po kilku minutach, należy jeszcze przyjąć dodatkową inhalację. Maksymalna dawka dobowa wynosi 8 inhalacji. Fostex (200 µg+6 µg)/dawkę. Terapia podtrzymująca. Dorośli: 2 inhalacje 2 razy na dobę. Maksymalna dawka dobowa to 4 inhalacje. Leku Fostex (200 µg+6 µg)/dawkę nie należy stosować w przypadku leczenia mającego na celu zmniejszenie dawkowania, ale w takim przypadku należy zastosować lek o mniejszej mocy, tj. Fostex (100 µg+6 µg)/dawkę. POChP - tylko Fostex (100 µg+6 µg)/dawkę. Dorośli: 2 inhalacje 2 razy na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Brak danych dotyczących stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku w dawce (100 µg+6 µg)/dawkę u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat; nie jest możliwe określenie zaleceń dotyczących dawkowania w tej grupie wiekowej. Lek w dawce (200 µg+6 µg)/dawkę jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. W celu zapewnienia właściwego zastosowania leku, lekarz lub inny wykwalifikowany pracownik opieki medycznej powinni pokazać pacjentowi, jak prawidłowo posługiwać się inhalatorem. Należy przestrzegać instrukcji zawartej w ulotce. Pacjenci, którzy mają trudności z synchronizowaniem uwolnienia dawki aerozolu z wykonaniem wdechu, mogą korzystać z komory inhalacyjnej (spejsera) AeroChamber Plus. W celu zmniejszenia ryzyka kandydozy jamy ustnej i gardła zaleca się dokładne płukanie jamy ustnej i gardła wodą oraz mycie zębów po każdej inhalacji.

Należy zachować ostrożność (z uwzględnieniem możliwości monitorowania stanu pacjenta), stosując lek u pacjentów z zaburzeniami rytmu serca (szczególnie z blokiem przedsionkowo-komorowym IIIst. i tachyarytmią), samoistnym podzastawkowym zwężeniem aorty, przerostową kardiomiopatią z zawężeniem drogi odpływu, ciężką chorobą serca (zwłaszcza z ostrym zawałem mięśnia sercowego, niedokrwienną chorobą serca, zastoinową niewydolnością serca), zarostowymi chorobami naczyń (zwłaszcza stwardnieniem tętnic), nadciśnieniem tętniczym i tętniakiem, z rozpoznaniem lub podejrzeniem wydłużenia odstępu QTc, zarówno wrodzonym jak i polekowym (QTc >0,44 s). Należy zachować ostrożność u pacjentów z tyreotoksykozą, guzem chromochłonnym, niewyrównaną hipokaliemią i cukrzycą (inhalacja formoterolu może spowodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi - należy ściśle kontrolować stężenie glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą). Należy zachować szczególną ostrożność w leczeniu ciężkiej astmy ze względu na ryzyko wystąpienia hipokaliemii, które może ulec zwiększeniu pod wpływem niedotlenienia. Hipokaliemia może także ulec zwiększeniu przez jednoczesne stosowanie innych leków, które mogą ją wywołać (np.: pochodne ksantyny, steroidy i leki moczopędne). Zaleca się także zachować ostrożność w przypadku niestabilnej astmy, kiedy istnieje możliwość stosowania doraźnie wielu leków rozszerzających oskrzela - w takich sytuacjach zaleca się kontrolę stężenia potasu w surowicy. Inhalacja formoterolu może spowodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Z tego względu należy ściśle kontrolować stężenie glukozy we krwi u pacjentów chorych na cukrzycę. Jeśli planowane jest znieczulenie za pomocą halogenowych środków znieczulających, należy upewnić się, że pacjent nie przyjmował preparatu przez co najmniej 12 h przed rozpoczęciem znieczulenia, ze względu na ryzyko zaburzeń rytmu serca. Lek stosować ostrożnie u pacjentów z aktywną lub nieaktywną gruźlicą płuc oraz z grzybiczymi lub wirusowymi zakażeniami dróg oddechowych. Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem podczas zaostrzenia objawów choroby lub w przypadku znacznego pogorszenia się zaostrzenia astmy. W przypadku wystąpienia paradoksalnego skurczu oskrzeli, należy natychmiast zastosować szybko działający wziewny lek rozszerzający oskrzela. Należy natychmiast przerwać podawanie leku, ocenić stan pacjenta oraz, w razie konieczności, zastosować leczenie alternatywne. Leku nie należy stosować jako leku pierwszego rzutu w leczeniu astmy. Należy doradzić pacjentom, by w leczeniu ostrych napadów astmy stosowali doraźnie szybko działający lek rozszerzający oskrzela, który powinni mieć zawsze przy sobie, albo lek Fostex (dla pacjentów stosujących go jako terapię podtrzymującą i doraźną), albo inny, szybko działający lek rozszerzający oskrzela (dla pacjentów stosujących lek tylko jako leczenie podtrzymujące). Należy przypomnieć pacjentom o konieczności codziennego przyjmowania leku, zgodnie z zaleceniami lekarza, nawet w okresie bez objawów choroby. Doraźne inhalacje leku należy stosować w przypadku wystąpienia objawów astmy, lecz nie są one przeznaczone do regularnego stosowania zapobiegawczo, np. przed wysiłkiem fizycznym. W takim przypadku należy rozważyć zastosowanie innego szybko działającego leku rozszerzającego oskrzela. Po opanowaniu objawów astmy, należy rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki leku. Ważna jest regularna obserwacja pacjentów w okresie zmniejszania dawki. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Dane farmakokinetyczne po podaniu pojedynczej dawki wskazują, że stosowanie komory inhalacyjnej AeroChamber Plus w porównaniu do stosowania standardowych inhalatorów nie powoduje zwiększenia całkowitego narażenia ogólnoustrojowego na formoterol i zmniejsza narażenie ogólnoustrojowe na 17-monopropionian beklometazonu, podczas gdy narażenie ogólnoustrojowe na dipropionian beklometazonu w postaci niezmienionej, który dociera do krążenia z płuc, jest zwiększone; jednak, skoro całkowite narażenie ogólnoustrojowe na beklometazonu dipropionian oraz jego aktywny metabolit nie zmienia się, stosowanie leku z powyższym spejserem nie powoduje zwiększenia ryzyka ogólnoustrojowych działań. Kortykosteroidy wziewne mogą spowodować wystąpienie działań ogólnoustrojowych, szczególnie, jeśli są one stosowane w dużych dawkach przez długi okres. Wystąpienie tych działań jest znacznie mniej prawdopodobne niż w przypadku stosowania doustnych kortykosteroidów. Z tego względu, ważne jest, by regularnie oceniać stan pacjenta i zmniejszyć dawkę kortykosteroidu wziewnego do najmniejszej dawki zapewniającej skuteczną kontrolę objawów astmy. Długotrwałe leczenie dużymi dawkami kortykosteroidów wziewnych może spowodować zahamowanie czynności nadnerczy i ostry przełom nadnerczowy (szczególnie narażone są dzieci poniżej 16 lat stosujące większe niż zalecane dawki dipropionianu beklometazonu). Ostry przełom nadnerczowy może być spowodowany przez: uraz, zabieg chirurgiczny, infekcję i nagłe zmniejszenie dawkowania. W okresach stresu lub przed planowanym zabiegiem chirurgicznym należy rozważyć dodatkowe ogólne podanie kortykosteroidów. Należy zachować ostrożność w przypadku zmiany leczenia na leczenie preparatem, zwłaszcza przy podejrzeniu zaburzeń czynności nadnerczy związanych z wcześniejszym leczeniem steroidami ogólnoustrojowymi. U pacjentów, u których leczenie kortykosteroidami doustnymi zmieniono na leczenie kortykosteroidami wziewnymi, ryzyko zaburzeń czynności nadnerczy może utrzymywać się przez dłuższy okres. Ryzyko to może również dotyczyć pacjentów, którzy w przeszłości wymagali doraźnego podawania dużych dawek kortykosteroidów lub byli długotrwale leczeni lub przyjmowali duże dawki wziewnych kortykosteroidów. Możliwość wystąpienia zaburzeń czynności nadnerczy należy zawsze brać pod uwagę w przypadku nagłych sytuacji lub planowanych zabiegów wywołujących stres; należy wówczas rozważyć podanie odpowiednich kortykosteroidów. Przed przystąpieniem do planowanych zabiegów chirurgicznych może być konieczna konsultacja ze specjalistą, który oceni stopień zaburzeń czynności nadnerczy. U pacjentów z POChP otrzymujących wziewne kortykosteroidy zaobserwowano zwiększenie częstości występowania zapalenia płuc, w tym zapalenia płuc wymagającego hospitalizacji. Istnieją pewne dowody na zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia płuc wraz ze zwiększeniem dawki steroidów, ale nie zostało to jednoznacznie wykazane we wszystkich badaniach. Należy szczególnie wnikliwie obserwować pacjentów z POChP, czy nie rozwija się u nich zapalenie płuc, ponieważ kliniczne objawy takich zakażeń oraz zaostrzenia POChP często się nakładają. Do czynników ryzyka zapalenia płuc u pacjentów z POChP należą aktualne palenie tytoniu, starszy wiek, niski wskaźnik masy ciała (BMI) i ciężka postać POChP. Preparat zawiera małe ilości etanolu (ok. 7 mg/rozpylenie - 100 µg+6 µg/dawkę; ok. 9 mg/rozpylenie - 200 µg+6 µg/dawkę), jednak w przypadku przyjmowania zwykle stosowanych dawek, ilość etanolu jest nieznaczna i nie stwarza zagrożenia dla pacjenta. Zaburzenie widzenia może wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podobnie jak w przypadku innych leków podawanych wziewnie, istnieje ryzyko nasilenia duszności
i świszczącego oddechu bezpośrednio po przyjęciu leku Fostex określane jako paradoksalny skurcz
oskrzeli. Należy wówczas natychmiast PRZERWAĆ podawanie leku Fostex i zastosować szybko
działający wziewny lek rozszerzający oskrzela w celu złagodzenia objawów duszności i świszczącego
oddechu. Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym.

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek reakcje nadwrażliwości,
takie jak: alergie skórne, świąd skóry, wysypka skórna, zaczerwienienie skóry, obrzęk skóry lub błon
śluzowych, zwłaszcza oczu, twarzy, warg i gardła.

Inne możliwe działania niepożądane zostały wymienione poniżej w zależności od częstości
występowania.

Często (występują rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- zakażenia grzybicze (jamy ustnej i gardła),
- ból głowy,
- chrypka,
- ból gardła.

Niezbyt często (występują rzadziej niż u 1 na 100 osób):
- kołatanie serca, nietypowe szybkie bicie serca i zaburzenia rytmu serca,
- zmiany w elektrokardiogramie (EKG),
- wzrost ciśnienia tętniczego krwi,
- objawy grypopodobne,
- zapalenie zatok,
- zapalenie błony śluzowej nosa,
- zapalenie ucha,
- podrażnienie gardła,
- kaszel i kaszel z odkrztuszaniem,
- napad astmy,
- zakażenia grzybicze pochwy,
- nudności,
- zaburzenia smaku,
- pieczenie warg,
- suchość błony śluzowej jamy ustnej,
- trudności w połykaniu,
- niestrawność,
- rozstrój żołądka,
- biegunka,
- ból mięśni i kurcze mięśni,
- zaczerwienienie twarzy,
- zwiększony napływ krwi do niektórych tkanek,
- zwiększona potliwość,
- drżenie,
- niepokój, zwłaszcza ruchowy,
- zawroty głowy,
- pokrzywka.
- zmiana wartości niektórych parametrów krwi:
   o zmniejszenie liczby białych krwinek,
   o zwiększenie liczby płytek krwi,
   o zmniejszenie stężenia potasu we krwi,
   o zwiększenie stężenia cukru we krwi,
   o zwiększenie stężenia insuliny, wolnych kwasów tłuszczowych i ciał ketonowych we
      krwi.

Następujące działania niepożądane były również zgłaszane jako "niezbyt częste" u pacjentów
z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc:
- zapalenie płuc: należy poinformować lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z następujących
  objawów: zwiększenie wytwarzania plwociny, zmiana zabarwienia plwociny, gorączka,
  nasilony kaszel, zwiększone problemy z oddychaniem,
- zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi, co jest spowodowane działaniem kortykosteroidów
  na nadnercza,
- nieregularne bicie serca.

Rzadko (występują rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
- uczucie ucisku w klatce piersiowej,
- zaburzenia rytmu serca (spowodowane zbyt wczesnym skurczem komór serca),
- zmniejszone ciśnienie krwi,
- zapalenie nerek,
- obrzęk skóry i błony śluzowej, utrzymujący się przez kilka dni.

Bardzo rzadko (występują rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
- duszność,
- zaostrzenie astmy,
- zmniejszona liczba płytek krwi,
- obrzęk dłoni i stóp.

Stosowanie kortykosteroidów wziewnych w dużych dawkach przez długi okres może
spowodować w bardzo rzadkich przypadkach wystąpienie działań ogólnoustrojowych. Należą do
nich:
- zaburzenia czynności nadnerczy (zahamowanie czynności nadnerczy),
- zmniejszenie gęstości mineralnej kości (ścieńczenie kości),
- opóźnienie wzrostu u dzieci i młodzieży,
- wzrost ciśnienia śródgałkowego (jaskra),
- zaćma.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
  - zaburzenia snu,
  - depresja lub uczucie przygnębienia,
  - nerwowość,
  - nadmierne pobudzenie lub rozdrażnienie.
Te działania niepożądane są bardziej prawdopodobne u dzieci, ale częstość występowania tych działań
jest nieznana.
  - nieostre widzenie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
tel.: (22) 49 21 301, faks: (22) 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Dipropionian beklometazonu jest bardzo szybko metabolizowany z udziałem esteraz. Metabolizm beklometazonu w mniejszym stopniu zależy od CYP3A niż w przypadku innych kortykosteroidów i interakcje są raczej mało prawdopodobne, jednak nie można wykluczyć wystąpienia działań ogólnoustrojowych po jednoczesnym stosowaniu silnie działających inhibitorów CYP3A (np. rytonawir, kobicystat). Z tego względu zaleca się ostrożność i właściwe monitorowanie podczas stosowania tych leków. Leki β-adrenolityczne mogą osłabić lub zahamować, działanie formoterolu. U pacjentów z astmą należy unikać podawania preparatu jednocześnie z lekami β-adrenolitycznymi (włącznie z kroplami do oczu), chyba że jest to uzasadnione. Jednoczesne stosowanie leków β-adrenergicznych może spowodować sumowanie się działania - należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania formoterolu i teofiliny lub innych β-adrenomimetyków. Jednoczesne podawanie z chinidyną, dyzopiramidem, prokainamidem, fenotiazynami, lekami przeciwhistaminowymi, inhibitorami MAO, i trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi może wydłużać odstęp QTc i zwiększać ryzyko komorowych zaburzeń rytmu. L-dopa, L-tyroksyna, oksytocyna i alkohol mogą zaburzać tolerancję serca na leki β₂-sympatykomimetyczne. Jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO lub lekami o podobnych właściwościach (furazolidon, prokarbazyna) może wywołać nadciśnienie tętnicze krwi. U pacjentów jednocześnie poddawanych znieczuleniu za pomocą halogenowych węglowodorów istnieje zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca. Jednoczesne stosowanie pochodnych ksantyny, steroidów, leków moczopędnych może nasilać działanie hipokaliemiczne β₂-agonistów. Hipokaliemia może zwiększyć ryzyko zaburzeń rytmu serca u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy. Lek zawiera małe ilości etanolu - teoretycznie istnieje możliwość interakcji u szczególnie wrażliwych pacjentów przyjmujących disulfiram lub metronidazol.

Chiesi Poland Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-620-14-21
[email protected]
www.chiesi.pl