Fungizone 50 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 50 mg amfoterycyny B.

Makrocykliczny, polienowy antybiotyk przeciwgrzybiczy. Amfoterycyna B w zależności od stężenia działa grzybobójczo lub grzybostatycznie, zaburzając przepuszczalność błony komórkowej grzyba w wyniku wiązania się z ergosterolem. In vitro działa hamująco na następujące gatunki: Histoplasma capsulatum, Coccidioides immitis, Candida spp., Blastomyces dermatitidis, Rhodotorula, Cryptococcus neoformans, Sporothrix schenckii, Mucor mucedo i Aspergillus fumigatus. Antybiotyk nie działa na bakterie, riketsje i wirusy. Amfoterycyna B krążąca w osoczu jest w znacznym stopniu (>90%) związana z białkami osocza i słabo ulega dializie. Około 2/3 jednoczesnego stężenia w osoczu wykryto w płynie z objętej stanem zapalnym opłucnej, otrzewnej, błony maziowej i cieczy wodnistej. Stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym rzadko przekracza 2,5% stężenia w osoczu, lub nawet jest niewykrywalne. Niewielka ilość amfoterycyny B przenika do ciała szklistego lub prawidłowego płynu owodniowego. Prawdopodobnie głównym narządem magazynowania jest wątroba. Amfoterycyna B jest bardzo powoli wydalana przez nerki, przy czym 2-5% podanej dawki jest wydalane w postaci biologicznie czynnej. Po zaprzestaniu leczenia, lek można wykryć w moczu w ciągu 3-4 tyg. Wydalanie z żółcią może być istotną drogą eliminacji. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi około 15 dni.

Leczenie pacjentów z postępującymi, mogącymi zagrażać życiu zakażeniami grzybiczymi. Jest to lek silnie działający i nie należy go stosować do leczenia nieinwazyjnych zakażeń grzybiczych. Lek jest szczególnie wskazany do leczenia mogących zagrażać życiu zakażeń grzybiczych wywoływanych przez szczepy Aspergillus, Blastomyces, Candida, Coccidioides, Cryptococcus i Histoplasma, grzyby wywołujące mukormikozę, w tym wrażliwe szczepy Absidia, Mucor i Rhizopus, oraz zakażeń wywołanych przez pokrewne wrażliwe szczepy Conidiobolus, Basidiobolus i Sporothrix. Lek można stosować w leczeniu amerykańskiej leiszmaniozy śluzówkowo-skórnej, ale nie jest to lek z wyboru. Lek można stosować u pacjentów ze zmniejszoną odpornością i utrzymującą się gorączką, niereagujących na odpowiednie leczenie przeciwbakteryjne.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, chyba że w opinii lekarza stan wymagający leczenia stanowi zagrożenie dla życia pacjenta, a tylko amfoterycyna B jest możliwym do zastosowania lekiem.

W ciąży stosować z ostrożnością i tylko wtedy, gdy korzyści dla kobiety przewyższają ryzyko dla płodu. Ogólnoustrojowe zakażenia grzybicze u kobiet ciężarnych z powodzeniem leczono amfoterycyną B, bez widocznych skutków dla płodu, jednak liczba zgłoszonych przypadków była niewielka. Nie wiadomo, czy amfoterycyna B przenika do mleka karmiących kobiet. Kobietom karmiącym zaleca się zaprzestanie karmienia piersią, biorąc pod uwagę toksyczność amfoterycyny B i fakt, że może ona przenikać do mleka kobiecego.

Dorośli. Dawkę należy ustalić indywidualnie. Leczenie rozpoczyna się zazwyczaj od dawki dobowej 0,25 mg/kg mc. podawanej przez 2-6 h. Na początku może być korzystne podanie dożylne dawki testowej (1 mg w 20 ml 5% roztworu glukozy) przez 20-30 min, chociaż nie udowodniono, że jest to miarodajne potwierdzenie tolerancji leku. Należy co 30 min przez 2-4 h notować temperaturę, tętno, częstość oddechów i ciśnienie krwi pacjenta. Pacjenci z ciężkimi, szybko postępującymi zakażeniami grzybiczymi, z dobrym stanem układu krążenia, którzy tolerowali dawkę testową bez ciężkich działań niepożądanych, mogą otrzymać amfoterycynę B w dawce 0,3 mg/kg mc. dożylnie, przez 2-6 h. U pacjentów z zaburzeniami sercowo-płucnymi lub pacjentów, u których wystąpiły ciężkie działania niepożądane podczas podawania dawki testowej, zaleca się stosowanie drugiej dawki mniejszej, tj. 5-10 mg. Dawkę można stopniowo zwiększać o 5 do 10 mg na dobę do dawki końcowej wynoszącej 0,5-1 mg/kg mc./dobę. Dotychczasowe dane z badań z grupą kontrolną są niewystarczające, aby określić wymagania dotyczące dawki całkowitej i czasu trwania leczenia niezbędnego do zwalczenia określonych grzybic (np. mukormikozy). Optymalna dawka nie jest znana. W cięższych zakażeniach, wywołanych przez mniej wrażliwe patogeny, całkowitą dawkę można zwiększyć do 1,0 mg/kg mc./dobę lub 1,5 mg/kg mc. co 2. dzień. OSTRZEŻENIE: w żadnym przypadku nie należy przekraczać całkowitej dawki dobowej 1,5 mg/kg mc; przedawkowanie amfoterycyny B może spowodować zatrzymanie akcji serca lub krążenia i oddychania, z możliwym skutkiem śmiertelnym; w obrocie dostępnych jest wiele preparatów zawierających amfoterycynę B do stosowania pozajelitowego. Należy zweryfikować lek, jego nazwę i dawkę. Kandydoza. W rozsianych i (lub) inwazyjnych zakażeniach wywołanych przez Candida zwykle stosowana dawka amfoterycyny B wynosi 0,4-0,6 mg/kg mc./dobę przez ≥4 tyg. Zależnie od nasilenia zakażenia może być konieczne nawet podanie dawki do 1 mg/kg mc./dobę. Leczenie należy kontynuować do czasu uzyskania zdecydowanej poprawy stanu klinicznego; u dorosłych może zaistnieć konieczność zastosowania całkowitej dawki 2-4 g. W szczególnych przypadkach, takich jak oporne na leczenie zapalenie przełyku wywołane przez Candida, lub jeśli amfoterycyna B jest podawana jednocześnie z innymi lekami przeciwgrzybiczymi, można podawać mniejsze dawki (0,3 mg/kg mc./dobę). Kryptokokoza. W leczeniu kryptokokozy u pacjentów z prawidłową odpornością konieczna jest zwykle dawka 0,3 mg/kg mc./dobę podawana przez ok. 4-6 tyg. lub do uzyskania negatywnych wyników cotygodniowych posiewów przez okres 1 mies. U pacjentów o zmniejszonej odporności i (lub) u pacjentów z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych amfoterycynę B można podawać razem z innymi lekami przeciwgrzybiczymi i stosować przez 6 tyg. U pacjentów ciężko chorych lub u których stosowana jest monoterapia może być konieczne zwiększenie dawki amfoterycyny B. U pacjentów z kryptokokowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych i zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS) może być koniecznie zastosowanie większej dawki (0,7-0,8 mg/kg mc./dobę), a czas trwania cykli leczenia może wynosić do 12 tyg. Jeżeli u pacjentów chorych na AIDS wyniki posiewów będą ujemne po zwykłej terapii, należy rozważyć długotrwałe leczenie supresyjne, np. w dawce 1 mg/kg mc./tydz. Kokcydioidomikoza. Jeśli w pierwotnej kokcydioidomikozie konieczne jest leczenie, należy podawać dorosłym amfoterycynę B w dawce 1 lub maksymalnie 1,5 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki skumulowanej 0,5-2,5 g, w zależności od ciężkości i miejsca zakażenia. W leczeniu kokcydioidomikozowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych może być konieczne podawanie ogólnoustrojowe i dokanałowe, zgodnie ze światowymi zaleceniami (Stevens DA: Chapter 244, Principles and Practice of Infectious Diseases, 3rd Ed, Mandell, Douglas, Bennett, Churchill Livingstone, New York, 1990). Blastomikoza. U dorosłych z ciężkimi zakażeniami zaleca się podawać 0,3-1 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki skumulowanej 1,5-2,5 g. Histoplazmoza. W przewlekłej płucnej lub rozsianej histoplazmozie zalecana dawka dla dorosłych wynosi 0,5-1 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki skumulowanej 2-2,5 g. Aspergiloza. Aspergilozę leczono amfoterycyną B do 11 mies. W ciężkich zakażeniach (np. zapaleniu płuc lub fungemii) mogą być konieczne dawki 0,5-1 mg/kg mc./dobę lub większe. Skumulowana całkowita dawka u dorosłych wynosi 2-4 g. Leczenie grzybic inwazyjnych może trwać 6-12 tyg. lub dłużej. Mukormikoza nosowo-mózgowa. Piorunujący przebieg choroby zwykle występuje jednocześnie z cukrzycową kwasicą ketonową. W celu skutecznego leczenia amfoterycyną B niezbędne jest szybkie przywrócenie właściwego stężenia glukozy we krwi. Ponieważ rozwój mukormikozy nosowo-mózgowej jest zazwyczaj szybki i prowadzi do zgonu, podejście terapeutyczne koniecznie powinno być bardziej agresywne niż podczas leczenia innych grzybic postępujących powoli, a dobowa dawka amfoterycyny B powinna wynosić 0,7-1,5 mg/kg mc. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności amfoterycyny B nie potwierdzono odpowiednimi i dobrze kontrolowanymi badaniami. Podczas leczenia ogólnoustrojowych zakażeń grzybiczych u dzieci nie notowano nietypowych działań niepożądanych. Sposób podania. Lek należy podawać w powolnej infuzji dożylnej przez ok. 2-6 h, stężenie zalecane do podawania w infuzji wynosi 0,1 mg/ml.

Amfoterycyna B może być jedynym skutecznym lekiem do zastosowania w zagrażających życiu zakażeniach grzybiczych. W każdym przypadku należy rozważyć stosunek korzyści z ratowania życia do ryzyka wynikającego z niespodziewanych i niebezpiecznych działań niepożądanych. Amfoterycynę B powinien podawać przeszkolony personel medyczny, wyłącznie dożylnie, ze ścisłą obserwacją stanu klinicznego pacjenta. Lek ten należy zarezerwować do leczenia pacjentów z postępującymi, mogącymi zagrażać życiu zakażeniami grzybiczymi wywoływanymi przez wrażliwe patogeny. Podczas dożylnego podawania amfoterycyny B często występują ostre reakcje, w tym dreszcze, gorączka, jadłowstręt, nudności, wymioty, ból głowy, ból mięśni, ból stawów i niedociśnienie. Należy unikać szybkiej infuzji dożylnej, podawanej krócej niż przez 1 h, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek, u których wiązało się to z występowaniem hiperkaliemii i arytmii. Po leczeniu amfoterycyną B obserwowano leukoencefalopatię u pacjentów poddawanych naświetlaniu całego ciała. Podczas leczenia należy często kontrolować czynność nerek. Wskazane jest również regularne kontrolowanie czynności wątroby, stężenia elektrolitów w surowicy (zwłaszcza magnezu i potasu) i morfologii krwi. Wyniki badań laboratoryjnych należy traktować jako wskazówkę do dalszej korekty dawki. Po podaniu dokanałowym zgłaszano występowanie takich zdarzeń neurologicznych, jak zapalenie pajęczynówki, mielopatia, niedowład i porażenie nerwów. Po każdym przerwaniu leczenia na okres dłuższy niż 7 dni, leczenie należy wznowić podawanie leku zaczynając od najmniejszej dawki, tj. 0,25 mg/kg mc. i stopniowo ją zwiększać. Należy zachować ostrożność i zapobiegać przypadkowemu przedawkowaniu amfoterycyny B, ponieważ może ono spowodować zatrzymanie akcji serca lub krążenia i oddychania z możliwym skutkiem śmiertelnym. Przed użyciem preparatu należy zweryfikować jego nazwę i dawkowanie, zwłaszcza jeśli przepisana dawka jest większa niż 1,5 mg/kg mc. Preparat zawiera <1 mmol (23 mg) sodu w fiolce, tzn. uznaje się go za „wolny od sodu”. Opakowanie zawiera gumę lateksową, która może powodować ciężkie reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Stosowanie leku Fungizone może mieć wpływ na komórki krwi, nerki, wątrobę i serce.
Dlatego lekarz będzie sprawdzał ich funkcjonowanie przed rozpoczęciem kuracji, w czasie trwania i po jej
zakończeniu.

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów:
- obrzęk twarzy, warg lub języka,
- objawy skórne, na przykład ciężka wysypka, swędzenie,
- trudności w oddychaniu,
  ponieważ objawy te mogą być objawami ciężkiej reakcji alergicznej.

U pacjentów notowano zaburzenia czynności układu krwiotwórczego, przebiegające z gorączką lub
dreszczami, bólem gardła, owrzodzeniem błony śluzowej jamy ustnej lub gardła, zmęczeniem lub
osłabieniem, nietypowymi krwawieniami lub niewyjaśnionymi zasinieniami.
Jeśli pacjent zauważy u siebie takie objawy, musi natychmiast powiadomić o tym lekarza.

Stosowanie leku Fungizone może powodować uszkodzenie nerek. Jeśli pacjent zauważy, że jest bardziej
spragniony niż zwykle, musi częściej oddawać mocz lub że zwiększyła się ilość oddawanego moczu,
powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Poniżej opisano objawy, które mogą wystąpić podczas leczenia.

Bardzo częste (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- nudności, wymioty,
- gorączka, dreszcze
- zmniejszenie stężenia potasu, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi
- zaburzenia czynności nerek
- duszność
- obniżenie ciśnienia krwi

Częste (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- niedokrwistość,
- zaburzenia czynności wątroby
- zmniejszenie stężenia magnezu we krwi
- wysypka

Niezbyt częste (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
- zmniejszenie lub zwiększenie liczby niektórych białych krwinek (agranulocytoza, eozynofilia,
  leukocytoza, leukopenia)
- zmniejszenie liczby płytek krwi
- zaburzenia krzepliwości krwi
- uderzenia gorąca

Występujące z nieznaną częstością (częstość, która nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
- zaburzenia rytmu serca, zatrzymanie akcji serca, niewydolność serca
- utrata słuchu, szum w uszach
- zawroty głowy
- podwójne lub niewyraźne widzenie
- niestrawność, ostre bóle (skurcze) w okolicy żołądka, zapalenie układu żołądkowo-jelitowego
  połączone z krwawieniem
- biegunka
- czarne stolce (krew w kale)
- ból, złe samopoczucie
- ból pojawiający się w miejscu wstrzyknięcia, z zapaleniem żył lub zakrzepowym zapaleniem żył lub
  bez
- ostra niewydolność wątroby, żółtaczka
- reakcje anafilaktyczne i inne reakcje alergiczne
- zwiększenie stężenia potasu we krwi
- zmniejszenie masy ciała
- utrata apetytu
- bóle stawów, ból mięśni
- drgawki, ból głowy, uszkodzenie mózgu (encefalopatia) i inne zaburzenia neurologiczne,
  uszkodzenie nerwów obwodowych (neuropatia)
- zaburzenia czynności nerek różnego stopnia, ostra niewydolność nerek
- alergiczne zapalenie płuc, skurcze oskrzeli, obrzęk płuc
- ciężkie alergiczne reakcje skórne, przebiegające z pęcherzami, łuszczeniem się i świądem
- wzrost ciśnienia krwi, wstrząs.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Inne leki nefrotoksyczne, takie jak cisplatyna, aminoglikozydy, pentamidyna i cyklosporyna mogą zwiększać ryzyko toksycznego wpływu na nerki, dlatego należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z amfoterycyną B. Kortykosteroidy i kortykotropina (ACTH) mogą nasilać hipokaliemię wywołaną przez amfoterycynę B. Działanie lub toksyczność glikozydów naparstnicy, leków zwiotczających mięśnie szkieletowe i leków przeciwarytmicznych mogą się nasilać w wyniku hipokaliemii wywołanej przez amfoterycynę B. Amfoterycyna B może nasilać działanie toksyczne flucytozyny poprzez zwiększenie jej wychwytu komórkowego i (lub) zaburzenie jej wydalania. U pacjentów otrzymujących amfoterycynę B w trakcie lub krótko po przetoczeniu leukocytów, występowały ostre reakcje płucne, chociaż obserwowano to nie we wszystkich badaniach; w związku z tym zaleca się jak najbardziej rozdzielić w czasie te infuzje i kontrolować u pacjenta czynność płuc.

Komtur Polska Sp. z o.o.
Plac Farmacji 1
02-699 Warszawa
22-566-26-00
[email protected]