Furosemide Kabi 20 mg/2 ml roztwór do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 ampułka 2 ml zawiera 20 mg furosemidu. Preparat zawiera sód.

Furosemide

Lek moczopędny z grupy diuretyków pętlowych. Hamuje resorpcję zwrotną chlorku sodu w ramieniu wstępującym pętli Henlego, nasilając wydalanie sodu. Zwiększa wydalanie potasu, wapnia oraz magnezu. Obniża ciśnienie krwi, zmniejsza objętość krwi krążącej oraz osłabia wrażliwość naczyń krwionośnych na katecholaminy. Po podaniu dożylnym początek działania moczopędnego występuje w ciągu 15 min i utrzymuje około 3 h. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 98%. Furosemid jest wydalany z moczem w 60-70%, pozostała część z kałem, prawdopodobnie na drodze wydalania z żółcią. T_0,5 we krwi wynosi 1-1,5 h i może ulec wydłużeniu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Przenika przez barierę łożyska i do mleka matki. Hemodializa nie usuwa furosemidu z organizmu.

Obrzęk i (lub) wodobrzusze spowodowane chorobami serca lub wątroby. Obrzęk spowodowany chorobami nerek (w przypadku zespołu nerczycowego należy w pierwszej kolejności leczyć chorobę podstawową). Obrzęk płuc (np. w przypadku ostrej niewydolności serca). Przełom nadciśnieniowy (jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego). Pozajelitowe podawanie furosemidu wskazane jest w przypadkach, w których wymagana jest szybka i skuteczna diureza, a podanie doustne jest niemożliwe lub nieskuteczne.

Nadwrażliwość na substancję czynną, sulfonamidy (np. pochodne sulfonylomocznika lub antybiotyki z grupy sulfonamidów) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność nerek, ze skąpomoczem lub bezmoczem, niereagująca na leczenie furosemidem. Niewydolność nerek spowodowana zatruciem substancjami hepato- lub nefrotoksycznymi. Stan przedśpiączkowy lub w stan śpiączki na skutek encefalopatii wątrobowej. Ciężka hipokaliemia, hiponatremia, hipowolemia z towarzyszącym lub nie niedociśnieniem tętniczym, odwodnienie. Okres karmienia piersią.

Ciąża. Ponieważ furosemid przenika przez łożysko (osiąga w krwi pępowinowej 100% stężenia osoczowego u matki), w okresie ciąży powinien być stosowany krótko i wyłącznie jeśli jest to bezwzględnie konieczne. Diuretyki nie są odpowiednie do rutynowego leczenia nadciśnienia i obrzęków występujących w ciąży, ponieważ zmniejszają przepływ łożyskowy i hamują wzrost płodu. W przypadku stosowania furosemidu w okresie ciąży, u płodu może wystąpić hiperkalciuria, wapnica nerkowa i wtórna nadczynność przytarczyc. W rozwoju wewnątrzmacicznym może być również stymulowane wytwarzanie moczu przez płód. Stosowanie leku w okresie ciąży wymaga monitorowania stężenia elektrolitów, hematokrytu oraz wzrostu płodu. Karmienie piersią. Furosemid przenika do mleka ludzkiego i hamuje laktację. Stosowanie w okresie laktacji jest przeciwwskazane.

Dożylnie lub domięśniowo. Zawsze należy stosować najmniejszą dawkę, zapewniającą pożądaną reakcję. Pozajelitowe podawanie furosemidu wskazane jest w przypadkach, w których wymagana jest szybka i skuteczna diureza, a podanie doustne jest niemożliwe lub nieskuteczne. Zaleca się rozpoczęcie podawania doustnego tak szybko, jak to możliwe. Dorośli i młodzież > 15 lat. Dawka początkowa: 20-40 mg (1-2 amp.), podawana dożylnie (bądź w wyjątkowych sytuacjach domięśniowo). Maksymalna dawka jest zależna od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Jeżeli wymagane jest zastosowanie większej dawki, należy ją zwiększać jednorazowo o 20 mg i nie podawać częściej niż co 2 h. U dorosłych, maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 1500 mg. Zmniejszenie masy ciała spowodowane nasiloną diurezą nie powinno być większe niż 1 kg/dobę. Obrzęki związane z zastoinową niewydolnością krążenia : Początkowo 20-40 mg na dobę. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Dawka dobowa powinna być podana w 2-3 dawkach podzielonych w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca, a w postaci bolusa w ostrej zastoinowej niewydolności serca. Obrzęk związany z chorobami nerek: Początkowo 20-40 mg na dobę. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Całkowitą dawkę dobową można podać w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych. Jeżeli zastosowanie tej dawki nie powoduje pożądanego zwiększenia wydalania płynów, wówczas należy podać furosemid w ciągłej infuzji dożylnej, o początkowej szybkości 50 mg-100 mg/h. Przed zastosowaniem furosemidu należy skorygować hipowolemię, niedociśnienie i zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i elektrolitowej. U pacjentów dializowanych, zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca wynosi 250 mg-1500 mg na dobę. Z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u pacjentów z zespołem nerczycowym, dawkę należy dostosować ostrożnie. Przełom nadciśnieniowy (jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego). Początkowo 20-40 mg, podawana we wstrzyknięciu dożylnym w postaci bolusa. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Obrzęk związany z chorobami wątroby. Jeżeli bezwzględnie konieczne jest dożylne podawanie produktu leczniczego, dawka początkowa powinna wynosić 20-40 mg. Dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Całkowita dawka dobowa może być podana w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych. Furosemid może być stosowany w skojarzeniu z antagonistami aldosteronu w przypadkach, w których te leki są nieskuteczne w monoterapii. Aby uniknąć objawów niepożądanych, takich jak objawy ortostatyczne lub zaburzenia równowagi elektrolitowej i kwasowo-zasadowej lub encefalopatii wątrobowej, należy ostrożnie dostosować dawkę w celu uzyskania stopniowej utraty płynów. Zastosowana dawka może powodować u dorosłych zmniejszenie masy ciała wynoszące około 0,5 kg na dobę. Obrzęk płuc (w ostrej niewydolności serca). Dawka początkowa furosemidu podawana dożylnie wynosi 40 mg. Jeżeli wymaga tego stan pacjenta, po 30-60 minutach można podać następną dawkę 20-40 mg furosemidu we wstrzyknięciu. Furosemid należy stosować jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego. Dzieci i młodzież < 18 lat. Dożylne podanie furosemidu dzieciom i młodzieży w wieku poniżej 15 lat zalecane jest tylko w wyjątkowych przypadkach. Dawkę należy dostosować do masy ciała, a zalecana dawka wynosi 0,5-1 mg/kg mc. na dobę, maksymalnie do całkowitej dawki dobowej 20 mg. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu >5 mg/dl) nie zaleca się stosowania infuzji o szybkości większej niż 2,5 mg/min. U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 20 mg na dobę, następnie zwiększana jest stopniowo do uzyskania pożądanej reakcji. Sposób podania. Aby osiągnąć optymalną skuteczność i zapobiec reakcjom wyrównawczym, na ogół preferowany jest ciągły wlew furosemidu. Jeśli ciągły wlew jest niemożliwy podczas kontynuacji leczenia po doraźnym podaniu jednego lub kilku bolusów, preferowany jest schemat z użyciem niskich dawek podawanych w krótkich odstępach czasu (ok. 4 h) zamiast schematu z podawaniem dużych dawek w bolusie w większych odstępach czasu. Furosemid należy podawać w powolnym wstrzyknięciu lub wlewie. Nie wolno przekraczać szybkości 4 mg/min i nie należy podawać leku w połączeniu z innymi lekami w jednej strzykawce. Podanie domięśniowe ograniczyć do wyjątkowych sytuacji, gdy ani podanie doustne, ani dożylne nie może być wykonane; nie stosować domięśniowo w leczeniu stanów ostrych.

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z częściowym zwężeniem drogi odpływu moczu (np. z przerostem gruczołu krokowego; należy kontrolować ilość wydalanego moczu); z niedociśnieniem tętniczym lub ze zwiększonym ryzykiem znacznego obniżenia ciśnienia tętniczego (ze zwężeniem tętnic wieńcowych lub zwężeniem tętnic mózgu); z jawną lub utajoną cukrzycą lub zaburzeniami glikemii (konieczne jest regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi); z dną moczanową i hiperurykemią (należy regularnie monitorować stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi); z chorobami wątroby lub z zespołem wątrobowo-nerkowym; hipoproteinemią (związaną z zespołem nerczycowym; działanie furosemidu może być zmniejszone, a zwiększona jego ototoksyczność); podczas jednoczesnego podawania z solami litu (wymagane jest monitorowanie stężenia litu); ostrą porfirią; u wcześniaków (możliwość wystąpienia wapnicy nerkowej/kamicy nerkowej; należy monitorować czynność nerek oraz przeprowadzać badania ultrasonograficzne), u wcześniaków z zespołem zaburzeń oddychania, leczenie moczopędne z zastosowaniem furosemidu w pierwszych tygodniach życia może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego przewodu tętniczego Botala; przy stosowaniu z NLPZ (zwiększone ryzyko nefrotoksyczności). Ostrożnie stosować w przypadku zaburzeń elektrolitowych (np. hipokaliemia, hiponatremia), gospodarki wodnej, odwodnienia, zmniejszenia objętości krwi krążącej (powodujące zapaść sercowo - naczyniową i możliwość wystąpienia zakrzepicy i zatoru, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, stosujących duże dawki leku), ototoksyczności (jeżeli lek podawany jest z szybkością > niż 4 mg/ml, lub w przypadku jednoczesnego podawania z innymi preparatami ototoksycznymi może zwiększyć się ryzyko jej wystąpienia); podawania dużych dawek, w postępujących i ciężkich chorobach nerek, z sorbitolem, w toczniu rumieniowatym (możliwość jego zaostrzenia lub aktywacji), z lekami wydłużającymi odstęp QT. U pacjentów leczonych furosemidem – szczególnie pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących inne leki mogące powodować niedociśnienie oraz pacjentów z innymi stanami chorobowymi, które wiążą się z ryzykiem niedociśnienia – może wystąpić niedociśnienie objawowe powodujące zawroty głowy, omdlenia lub utratę świadomości. Odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło związane ze stosowaniem diuretyków tiazydowych. Jeżeli w trakcie stosowania preparatu wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia. Jeżeli konieczne jest ponowne zastosowanie diuretyku tiazydowago, zaleca się osłonięcie powierzchni skóry narażonych na działanie światła słonecznego lub sztucznego UVA. Obserwowano zwiększenie śmiertelności w grupie pacjentów otrzymujących furosemid i rysperydon w podeszłym wieku z otępieniem - należy zachować ostrożność oraz rozważyć stosunek korzyści do ryzyka takiego leczenia skojarzonego lub jednoczesnego stosowania z innymi silnymi diuretykami, przed podjęciem decyzji o leczeniu. Podczas leczenia furosemidem, zaleca się regularne monitorowanie stężenia sodu, potasu i kreatyniny w osoczu. Szczególna ostrożność zalecana jest w przypadku pacjentów z grupy dużego ryzyka wystąpienia zaburzeń elektrolitowych lub w przypadku znaczącej dodatkowej utraty płynów (np. z powodu wymiotów lub biegunki). Należy wyrównać hipowolemię lub odwodnienie oraz inne znaczące zaburzenia gospodarki elektrolitowej lub równowagi kwasowo-zasadowej. Lek zawiera 3,7 mg sodu w 1 ml, co odpowiada 0,2% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas leczenia furosemidem mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

Często (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 10 pacjentów):
- encefalopatia wątrobowa u pacjentów z niewydolnością wątroby (objawy obejmują zaniki
  pamięci, drgawki, zmiany nastroju, śpiączkę).

Niezbyt często (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 100 pacjentów):
- wysypki skórne (w tym świąd, zaczerwienienie, złuszczanie), skłonność do powstawania
  siniaków lub zwiększenie wrażliwości skóry na światło słoneczne;
- zmiany dotyczące krwinek, mogące doprowadzić do zaburzeń krzepnięcia (ze zwiększonym
  ryzykiem wystąpienia krwawień);
- głuchota (czasami nieodwracalna).

Rzadko (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 1000 pacjentów):
- nudności lub wymioty, biegunka, zaparcie, utrata apetytu, dyskomfort w jamie ustnej i żołądku;
- zaburzenia słuchu (częstsze u pacjentów z niewydolnością nerek) i szum uszny (dzwonienie
  w uszach);
- anafilaksja, ciężka reakcja alergiczna, mogąca być przyczyną wysypki, obrzęku, trudności
  w oddychaniu i utraty przytomności; w takim przypadku należy natychmiast skontaktować się
  z lekarzem;
- uszkodzenie nerek (śródmiąższowe zapalenie nerek);
- bardzo mała ilość krwinek białych we krwi (co może powodować zagrażające życiu zakażenia);
  w takim przypadku należy natychmiast skontaktować się z lekarzem;
- zaburzenia mięśni, w tym kurcze mięśni nóg lub osłabienie mięśni;
- ból lub dyskomfort w miejscu wstrzyknięcia (szczególnie po wstrzyknięciu domięśniowym);
- możliwość wystąpienia lub zaostrzenia stanu zapalnego, nazywanego toczniem rumieniowatym;
- nieprawidłowe wyniki badań krwi (zmiana stężenia substancji podobnych do tłuszczów we
  krwi);
- uczucie drętwienia lub mrowienia, uczucie wirowania (zawroty głowy);
- wysoka temperatura ciała;
- niewyraźne widzenie, splątanie, senność;
- suchość błony śluzowej jamy ustnej.

Bardzo rzadko (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
- ciężkie zaburzenia mięśni, w tym drżenie, skurcz i kurcze mięśni (nazywane również tężyczką);
- zmiany dotyczące krwinek mogące doprowadzić do niedokrwistości i zmniejszenia odporności
  na zakażenia;
- zapalenie trzustki, powodujące silny ból w nadbrzuszu.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zespół Stevensa-Johnsona (tworzenie się pęcherzy i złuszczanie skóry wokół warg, oczu, jamy
  ustnej, nosa oraz narządów płciowych, objawy grypopodobne, gorączka);
- toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (spełzanie dużych powierzchni naskórka,
  z odsłonięciem skóry właściwej);
- ostra uogólniona osutka krostkowa (ostra gorączkowa wysypka polekowa, tak zwany zespół
  AGEP);
- reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (tak zwany zespół DRESS);
- zawroty głowy, omdlenie i utrata przytomności (na skutek niedociśnienia objawowego lub
  innych przyczyn), ból głowy;
- zaostrzenie lub aktywacja tocznia rumieniowatego układowego (do objawów mogą należeć:
  wysypka, ból stawów, gorączka);
- zgłaszano przypadki uszkodzenia mięśni (rabdomioliza), często związane z ciężką
  hipokaliemią.

Mogą wystąpić również następujące działania niepożądane:
- Obniżone ciśnienie tętnicze powodujące omdlenie lub zawroty głowy, mogące również być
  przyczyną uczucia ucisku w głowie, bólu stawów, powstawania zakrzepów krwi lub zapaści
  krążeniowej (wstrząsu).
- Małe stężenie potasu we krwi, mogące być przyczyną osłabienia mięśni, mrowienia
  i drętwienia, niewielkich trudności w poruszaniu częściami ciała, wymiotów, wzdęcia, zaparcia,
  zwiększonego wydalania moczu, nasilonego pragnienia, wolnej lub nieregularnej czynności
  serca. Zaburzenia te występują częściej u pacjentów z innymi chorobami, np. zaburzeniami
  czynności wątroby lub serca, w przypadku stosowania diety z małą ilością potasu lub
  stosowania innych leków (patrz podpunkt „Furosemide Kabi a inne leki”). Znaczna utrata
  potasu może doprowadzić do przemijającego zahamowania motoryki jelit lub do zaburzeń
  świadomości, w tym do utraty przytomności w skrajnych przypadkach. Lekarz może zalecić
  przeprowadzanie regularnych badań krwi oraz stosowanie suplementów potasu.
- Małe stężenie sodu, wapnia i magnezu we krwi, spowodowane ich zwiększonym wydalaniem
  z moczem. Małe stężenie sodu jest przyczyną zaburzeń koncentracji, kurczów łydek, utraty
  apetytu, osłabienia, senności, wymiotów i splątania. Małe stężenie wapnia może być przyczyną
  bolesnych kurczów mięśni. Bolesne kurcze mięśni oraz zaburzenia rytmu serca mogą być
  również spowodowane małym stężeniem magnezu we krwi.
- Dna moczanowa - możliwość wystąpienia lub nasilenia.
- Zaburzenia oddawania moczu - możliwość nasilenia zaburzeń.
- Cukrzyca - możliwość wystąpienia lub nasilenia.
- Zaburzenia czynności wątroby lub zmiany dotyczące krwi, mogące być przyczyną wystąpienia
  żółtaczki (zażółcenie skóry, ciemne zabarwienie moczu, zmęczenie).
- Zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, mogące
  w przypadku znacznej utraty płynów spowodować zagęszczenie krwi ze skłonnością do
  powstawania zakrzepów.
- U dzieci urodzonych przedwcześnie może dojść do wytworzenia kamieni nerkowych lub
  wapnienia nerek.
- Możliwość utrzymania drożnego przewodu między tętnicą płucną a aortą u wcześniaków
  (przewód ten jest otwarty u nienarodzonych dzieci).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie gromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie nie zalecane. Furosemid zwiększa stężenie litu we krwi (w przypadku konieczności równoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie litu we krwi). Należy zachować ostrożność oraz rozważyć stosunek korzyści do ryzyka jednoczesnego stosowania rysperydonu i furosemidu lub rysperydonu i innych silnych diuretyków, przed podjęciem decyzji o leczeniu (zwiększone ryzyko zgonu u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem). Duże dawki furosemidu mogą hamować wiązanie hormonów tarczycy z białkami nośnikowymi i tym samym prowadzić do początkowego przejściowego wzrostu stężenia wolnych hormonów tarczycy, po ktorym następuje ogólny spadek całkowitego stężenia hormonów tarczycy. Należy kontrolować stężenie hormonów tarczycy. Stosowanie wymagające zachowania ostrożności. Zaburzenia elektrolitowe indukowane furosemidem (hipokaliemia, hipomagnezemia oraz hipokalcemia) mogą powodować wydłużenie odstępu QT i zwiększać ryzyko arytmii, przy jednoczesnym podawaniu z substancjami czynnymi, które wydłużają odcinek QT lub powodują hipokalemię, takimi jak: leki antyarytmiczne klasy I i III (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid, amiodaron, sotalol, ibutilid, dofetilid), glikozydy nasercowe (digoksyna), leki przeciwpsychotyczne jak sultopryd, fenotiazyny (chloropromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd), butyrofenony (droperydol, haloperydol), inne neuroleptyki (pimozyd), inne substancje, np. beprydyl, cyzapryd, erytromycyna, halofantryna, sparfloksacyna, pentamidyna, chinolony. Z tego powodu, podczas skojarzonego leczenia, należy monitorować stężenie potasu w surowicy oraz wykonywać EKG. Jednoczesne podawanie furosemidu z amfoterycyną B, glukokortykoidami, karbenoksolonem, lukrecją, tetrakozaktydem lub środkami przeczyszczającymi może zwiększać utratę potasu. W skojarzeniu z glukokortykoidami, należy brać pod uwagę wystąpienie hipokaliemii, oraz jej ewentualne pogorszenie w związku z nadmiernym stosowaniem środków przeczyszczających. Ze względu na ryzyko nieodwracalnego uszkodzenia słuchu, równoczesne stosowanie zalecane jest jedynie w przypadku, jeżeli istnieją istotne powody medyczne. Należy monitorować stężenie potasu. Jednoczesne podawanie karbamazepiny lub aminoglutetymidu może zwiększać ryzyko hiponatremii. NLPZ, w tym inhibitory COX, mogą indukować ostrą niewydolność nerek w przypadkach wcześniej istniejącej hipowolemii oraz zmniejszać działanie diuretyczne, natriuretyczne i przeciwnadciśnieniowe furosemidu. W przypadku jednoczesnego stosowania z dużymi dawkami salicylanów, wrażliwość na toksyczny wpływ salicylanów może wzrosnąć na skutek zmniejszenia wydalania nerkowego lub zmiany czynności nerek. Zaleca się zmniejszenie lub przerwanie leczenia furosemidem przynajmniej na 3 dni przed rozpoczęciem podawania inhibitorów ACE oraz ARA ze względu na nasilenie działania hipotensyjnego i/lub nerkowego. Furosemid nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych (inne diuretyki, beta-blokery). Istnieje możliwość nasilenia działania hipotensyjnego przy stosowaniu furosemidu i amifostyny, baklofenu lub alfa-adrenolityku. Wzrasta ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego podczas skojarzonego leczenia furosemidem i TLPD (np. imipraminą, nortryptyliną, amitryptyliną) lub lekami przeciwpsychotycznymi. Furosemid może osłabiać działanie przeciwcukrzycowych preparatów leczniczych. Nie zaleca się jednoczesnego podawania furosemidu i wodzianu chloralu (dożylne podawanie furosemidu 24 h przed podawaniem wodzianu chloralu może prowadzić do wystąpienia zaczerwienienia twarzy, nadmiernego pocenia się, uczucia niepokoju, nudności, wzrostu ciśnienia tętniczego i tachykardii). Stężenia furosemidu w surowicy oraz pochodnych kwasu fibrynowego (takich jak klofibrat i fenofibrat) mogą ulec podwyższeniu podczas ich równoczesnego podawania (w szczególności w przypadku hipoalbuminemii, np. w zespole nerczycowym); należy monitorować nasilenie jego działania (zwiększona diureza i objawy ze strony mięśni). U pacjentów z czynnikami ryzyka (podwyższone stężenie S-kreatyniny, odwodnienie, zastoinowa niewydolność krążenia, wiek >70 lat lub równoczesne podawanie leków neurotoksycznych), jednoczesne podawanie furosemidu i środków cieniujących zawierających jod może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek; należy ich unikać. Furosemid może zwiększać stężenie metforminy w surowicy, odwrotnie, metformina może zmniejszać stężenie furosemidu (ryzyko to związane jest z podwyższoną częstością występowania kwasicy mleczanowej w przypadku niewydolności nerek). Kolestyramina i kolestipol mogą zmniejszać biodostępność furosemidu. Furosemid może nasilać działanie nefrotoksyczne innych leków (np. cefalorydyny, cefalotyny, ceftazydymu, polimyksyny, aminoglikozydów, organo-platyny, preparatów immunosupresyjnych, foskarnetu, pentamidyny). U pacjentów leczonych furosemidem oraz dużymi dawkami określonych cefalosporyn, może rozwinąć się zaburzenie czynności nerek. Cisplatyna podawana jednocześnie z furosemidem może zwiększać ryzyko działań ototoksycznych. Furosemid może również nasilać ototoksyczność innych leków np. aminoglikozydów i antybiotyków (kanamycyna, gentamycyna i tobramycyna), w szczególności u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; leki te mogą być stosowane z furosemidem jedynie, jeżeli istnieją istotne wskazania medyczne. Niewielkie dawki furosemidu (< 100 μg/kg) mogą nasilać blokadę nerwowo-mięśniową wywołaną przez kompetycyjne (leki zwiotczające mięśnie o typie kurary np. atrakurium i tubokuraryna) oraz depolaryzujące (sukcynylocholina) leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, podczas gdy wysokie dawki mogą osłabiać tę blokadę. Działanie diuretyków powodujące utratę potasu może nasilać działanie kompetycyjnych leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Równoczesne podawanie furosemidu i diuretyków oszczędzających potas może prowadzić do efektu synergistycznego związanego z diurezą (wydalanie sodu może ulec zwiększeniu, zaś potasu zmniejszeniu). Stwierdzono, że klirens teofiliny uległ zmniejszeniu o około 20% przez jednoczesne podawanie furosemidu, tym samym nasilając działanie teofiliny (istnieje podwyższone ryzyko hipokaliemii podczas skojarzonego leczenia). Furosemid podawany z tiazydami ma addycyjne działanie dotyczące diurezy oraz wydalania sodu i potasu (wzrasta ryzyko odwodnienia, hiponatremii i hipokaliemii). Probenecyd, metotreksat i inne leki podlegające istotnej sekrecji kanalikowej mogą osłabiać działanie furosemidu. Z drugiej strony, furosemid może obniżać nerkową eliminację tych substancji. Działanie furosemidu może być osłabione w przypadku: równoczesnego podawania leków przeciwdrgawkowych (np. fenytoiny, fenobarbitalu). Furosemid może osłabiać działanie amin presyjnych. Równoczesne stosowanie cyklosporyny i diuretyków jest związane z podwyższonym ryzykiem zapalenia stawów w przebiegu dny moczanowej w następstwie hiperurikemii. Z powodu ryzyka wytrącenia się, nie należy mieszać furosemidu z silnie kwasowymi roztworami (pH < 5,5), takimi jak roztwory zawierające kwas askorbinowy, noradrenalinę i adrenalinę. Lek może być mieszany z obojętnymi i słabo zasadowymi roztworami o pH  7-10, takimi jak 0,9% roztwór chlorku sodu i roztwór płynu Ringera z mleczanami.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/