Gliptivil Combo 50 mg + 850 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 50 mg wildagliptyny i 850 mg lub 1000 mg chlorowodorku metforminy.

Złożony lek przeciwcukrzycowy. Zawiera dwie substancje hipoglikemizujące o uzupełniających się mechanizmach działania, stosowane w celu poprawy kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2: wildagliptynę z grupy leków poprawiających czynność wysepek Langerhansa i chlorowodorek metforminy - lek z grupy biguanidów. Wildagliptyna jest silnym i selektywnym inhibitorem peptydazy dipeptydylowej-4 (DPP-4), enzymu odpowiedzialnego za rozpad inkretyn GLP-1 (glukagonopodobnego peptydu-1) i GIP (glukozozależny peptyd insulinotropowy). Podanie wildagliptyny powoduje szybkie i całkowite zahamowanie czynności DPP-4, powodując zwiększenie stężenia endogennych inkretyn GLP-1 i GIP, zarówno na czczo, jak i po posiłku. Zwiększając endogenne stężenie tych inkretyn wildagliptyna zwiększa wrażliwość komórek beta na glukozę, co skutkuje zwiększonym wydzielaniem insuliny zależnym od glukozy. Zwiększając endogenne stężenie GLP-1 wildagliptyna poprawia również wrażliwość komórek alfa na glukozę, sprawiając, że wydzielanie glukagonu jest w większym stopniu dostosowane do stężenia glukozy. Zwiększenie współczynnika insulina/glukagon podczas hiperglikemii, w wyniku zwiększonego stężenia inkretyn, skutkuje zmniejszonym wątrobowym wydzielaniem glukozy, zarówno na czczo, jak i po posiłku, a w konsekwencji - zmniejszeniem glikemii. W czasie leczenia wildagliptyną nie zaobserwowano wpływu zwiększonego stężenia GLP-1 na opóźnianie opróżniania żołądkowego. Metformina jest biguanidem o działaniu przeciwcukrzycowym, zmniejszającym zarówno podstawowe, jak i poposiłkowe stężenie glukozy w osoczu. Działanie metforminy polega głównie na zmniejszaniu endogennego wątrobowego wytwarzania glukozy. Metformina nie pobudza wydzielania insuliny i dlatego nie wywołuje hipoglikemii ani nie wpływa na zwiększenie masy ciała. Metformina może wywierać działanie zmniejszające stężenie glukozy poprzez trzy mechanizmy: zmniejszając wątrobowe wytwarzanie glukozy poprzez zahamowanie glukoneogenezy i glikogenolizy; w mięśniach, poprzez niewielkie zwiększenie wrażliwości na insulinę, poprawiając obwodowy wychwyt glukozy i jej zużycie; opóźniając jelitowe wchłanianie glukozy. Metformina pobudza wewnątrzkomórkową syntezę glikogenu działając na syntazę glikogenu oraz zwiększa zdolności transportowe specyficznych błonowych transporterów glukozy (GLUT-1 i GLUT-4). Metformina działa korzystnie na metabolizm lipidów - zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego, cholesterolu LDL i trójglicerydów w surowicy. Po podaniu doustnym na czczo wildagliptyna jest szybko wchłaniana, a C_max w osoczu obserwuje się po 1,7 h. Spożycie pokarmu opóźnia nieznacznie czas uzyskania C_max w osoczu - do 2,5 h, jednak nie zmienia całkowitej ekspozycji na lek. Całkowita biodostępność wynosi 85%. Wildagliptyna w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza (9,3%) i jest równomiernie rozmieszczana w osoczu i krwinkach czerwonych. Znaczna część dawki wildagliptyny (69%) jest metabolizowana. Główny metabolit jest farmakologicznie nieaktywny (stanowi 57% dawki). Peptydaza dipeptydylowa IV (DPP-4) częściowo przyczynia się do hydrolizy wildagliptyny. Wildagliptyna nie jest metabolizowana za pośrednictwem enzymów CYP 450 w wymiernych ilościach. Po podaniu doustnym ok. 85% dawki było wydalane z moczem, a 15% - z kałem; 23% dawki w postaci niezmienionej jest wydalane przez nerki. T_0,5 w fazie eliminacji po podaniu doustnym wynosi ok. 3 h. Po doustnym podaniu metforminy, C_max w osoczu osiągane jest po upływie ok. 2,5 h. Bezwzględna biodostępność metforminy z tabletki 500 mg wynosi ok. 50-60% u osób zdrowych. Po podaniu dawki doustnej, zawartość niewchłoniętej frakcji w kale wynosiła 20-30%. Po podaniu zazwyczaj stosowanych dawek i schematów dawkowania metforminy stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym osiągane są w ciągu 24-48 h. Spożycie pokarmu nieznacznie opóźnia i zmniejsza wchłanianie metforminy. Po podaniu dawki 850 mg C_max w osoczu było o 40% mniejsze, AUC zmniejszało się o 25% a czas uzyskania C_max w osoczu był wydłużony o 35 min. Znaczenie kliniczne zmniejszenia tych wartości nie jest znane. Metformina w znikomym stopniu wiąże się z białkami osocza. Przenika do erytrocytów. Metformina jest wydalana w postaci niezmienionej z moczem. U ludzi nie zidentyfikowano żadnych metabolitów metforminy. Wydalana jest na drodze wydzielania nerkowego. T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi ok. 6,5 h. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek klirens nerkowy jest zmniejszony proporcjonalnie do klirensu kreatyniny, a zatem T_0,5 w fazie eliminacji ulega wydłużeniu, powodując zwiększenie stężenia metforminy w osoczu.

Uzupełnienie diety i ćwiczeń fizycznych w celu poprawy kontroli glikemii u osób dorosłych z cukrzycą typu 2: u pacjentów, u których nie uzyskano wystarczającej kontroli glikemii po zastosowaniu chlorowodorku metforminy w monoterapii; u pacjentów już leczonych wildagliptyną w skojarzeniu z chlorowodorkiem metforminy; w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu cukrzycy, w tym z insuliną, gdy leki te nie zapewniają wystarczającej kontroli glikemii.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Każdy rodzaj ostrej kwasicy metabolicznej (takiej jak kwasica mleczanowa, cukrzycowa kwasica ketonowa). Cukrzycowy stan przedśpiączkowy. Ciężka niewydolność nerek (GFR <30 ml/min). Stany ostre, które mogą zaburzać czynność nerek, takie jak: odwodnienie, ciężkie zakażenie, wstrząs, donaczyniowe podanie środków kontrastowych zawierających jod. Ostra lub przewlekła choroba, która może być przyczyną niedotlenienia tkanek, taka jak: niewydolność serca lub układu oddechowego, niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego, wstrząs. Zaburzenia czynności wątroby. Ostre zatrucie alkoholem, alkoholizm. Karmienie piersią.

Leku nie wolno stosować w okresie ciąży i karmienia piersią. W przypadku wildagliptyny, badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po podaniu dużych dawek. W przypadku metforminy, badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na reprodukcję. Badania na zwierzętach przeprowadzone z podawaniem wildagliptyny i metforminy nie dostarczyły dowodów na działanie teratogenne. Badania na zwierzętach wykazały przenikanie zarówno metforminy, jak i wildagliptyny do mleka.

Doustnie. Dorośli z prawidłową czynnością nerek (GFR ≥90 ml/min). Dawkę należy ustalać indywidualnie, na podstawie aktualnego schematu leczenia pacjenta, skuteczności i tolerancji terapii, nie przekraczając maksymalnej zalecanej dawki dobowej wynoszącej 100 mg wildagliptyny. Leczenie preparatem można rozpoczynać od dawek 50 mg+850 mg lub 50 mg+1000 mg podawanych 2 razy na dobę, stosując 1 tabl. rano i 1 tabl. wieczorem. Pacjenci, u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo podawania maksymalnej tolerowanej dawki metforminy w monoterapii. Dawka początkowa preparatu powinna zapewnić dostarczenie 50 mg wildagliptyny 2 razy na dobę (całkowita dawka dobowa 100 mg) oraz metforminy w dawce aktualnie przyjmowanej przez pacjenta. Pacjenci wcześniej stosujący jednocześnie wildagliptynę i metforminę w oddzielnych tabletkach. Podawanie preparatu należy rozpoczynać od dawki wildagliptyny i metforminy aktualnie stosowanej przez pacjenta. Pacjenci z niewystarczającą kontrolą glikemii pomimo zastosowania dwulekowej terapii skojarzonej - metforminy z sulfonylomocznikiem. Dawka preparatu powinna zapewnić dostarczenie 50 mg wildagliptyny 2 razy na dobę (całkowita dawka dobowa 100 mg) oraz metforminy w dawce zbliżonej do dawki aktualnie stosowanej przez pacjenta. W przypadku, gdy preparat jest stosowany w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem, w celu zmniejszenia ryzyka hipoglikemii można rozważyć podanie mniejszej dawki sulfonylomocznika. Pacjenci z niewystarczającą kontrolą glikemii pomimo zastosowania dwulekowej terapii skojarzonej - insuliny z metforminą w maksymalnie tolerowanej dawce. Dawka preparatu powinna zapewnić dostarczenie 50 mg wildagliptyny 2 razy na dobę (całkowita dawka dobowa 100 mg) oraz metforminy w dawce zbliżonej do dawki aktualnie przyjmowanej przez pacjenta. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności wildagliptyny i metforminy w trzylekowej terapii doustnej - w skojarzeniu z tiazolidynodionem. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Wartość GFR należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia preparatem zawierającym metforminę, a następnie co najmniej raz na rok. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem dalszego pogorszenia czynności nerek oraz u pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek należy oceniać częściej, np. co 3-6 mies. Maksymalna dawka dobowa metforminy powinna być optymalnie podzielona na 2-3 dawki na dobę. Przed rozważeniem rozpoczęcia leczenia metforminą u pacjentów z wartością GFR <60 ml/min, należy przeanalizować czynniki mogące zwiększyć ryzyko kwasicy mleczanowej. Jeśli lek Gliptivil Combo o odpowiedniej mocy nie jest dostępny, należy zastosować jego poszczególne składniki osobno zamiast leku złożonego o ustalonej dawce. Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek: GFR 60–89 ml/min - maksymalna dawka dobowa metforminy wynosi 3000 mg, można rozważyć zmniejszenie dawki w reakcji na pogarszającą się czynność nerek, dostosowanie dawki wildagliptyny nie jest konieczne; GFR 45–59 ml/min - maksymalna dawka dobowa metforminy wynosi 2000 mg, dawka początkowa nie jest większa niż połowa dawki maksymalnej, maksymalna dawka dobowa wildagliptyny wynosi 50 mg; GFR 30–44 ml/min - maksymalna dawka dobowa metforminy wynosi 1000 mg, dawka początkowa nie jest większa niż połowa dawki maksymalnej, maksymalna dawka dobowa wildagliptyny wynosi 50 mg; GFR <30 ml/min - stosowanie metforminy jest przeciwwskazane, maksymalna dawka dobowa wildagliptyny wynosi 50 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie należy stosować preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów, u których aktywność AlAT lub AspAT przed zastosowaniem leczenia przekraczała ponad 3 razy GGN. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). U pacjentów w podeszłym wieku stosujących lek, należy regularnie kontrolować czynność nerek. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży (<18 lat) - nie zaleca się stosowania. Sposób podania. Przyjmowanie leku podczas posiłku lub zaraz po posiłku może zmniejszyć objawy ze strony żołądka i jelit związane ze stosowaniem metforminy.

Preparat nie zastępuje insuliny u pacjentów wymagających jej podawania i nie należy go podawać pacjentom z cukrzycą typu 1. W przypadkach nagłego pogorszenia czynności nerek dochodzi do kumulacji metforminy, co zwiększa ryzyko kwasicy mleczanowej. W przypadku odwodnienia (ciężka biegunka lub wymioty, gorączka lub zmniejszona podaż płynów) należy tymczasowo wstrzymać stosowanie metforminy i zalecane jest zwrócenie się do lekarza. U pacjentów leczonych metforminą należy ostrożnie rozpoczynać leczenie lekami, które mogą ciężko zaburzyć czynność nerek (takimi jak leki przeciwnadciśnieniowe, moczopędne lub NLPZ). Inne czynniki ryzyka kwasicy mleczanowej to nadmierne spożycie alkoholu, niewydolność wątroby, źle kontrolowana cukrzyca, ketoza, długotrwałe głodzenie i wszelkie stany związane z niedotlenieniem, jak również jednoczesne stosowanie leków mogących wywołać kwasicę mleczanową. W razie wystąpienia objawów kwasicy mleczanowej pacjent powinien odstawić metforminę i szukać natychmiastowej pomocy medycznej. Odchylenia od wartości prawidłowych w wynikach badań laboratoryjnych obejmują zmniejszenie wartości pH krwi (<7,35), zwiększenie stężenia mleczanów w osoczu (>5 mmol/l) oraz zwiększenie luki anionowej i stosunku mleczanów do pirogronianów. Donaczyniowe podanie środków kontrastowych zawierających jod może doprowadzić do nefropatii wywołanej środkiem kontrastowym, powodując kumulację metforminy i zwiększenie ryzyka kwasicy mleczanowej. Należy przerwać stosowanie metforminy przed badaniem lub podczas badania obrazowego i nie stosować jej przez co najmniej 48 h po badaniu, po czym można wznowić podawanie metforminy pod warunkiem ponownej oceny czynności nerek i stwierdzeniu, że jest ona stabilna. Czynność nerek. Wartość GFR powinna być oznaczona przed rozpoczęciem leczenia, a następnie w regularnych odstępach czasu. Metformina jest przeciwwskazana u pacjentów z GFR <30 ml/min i należy ją tymczasowo odstawić w razie występowania stanów wpływających na czynność nerek. Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie leki, które mogą wpłynąć na czynność nerek, powodować istotne zmiany hemodynamiczne lub hamować transport nerkowy i zwiększać ogólnoustrojową ekspozycję na metforminę. Nie należy stosować leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów, u których aktywność AlAT lub AspAT przed zastosowaniem leczenia przekraczała ponad 3 razy GGN. Próby czynnościowe wątroby należy wykonywać przed rozpoczęciem leczenia preparatem w celu poznania wartości wyjściowej u danego pacjenta. Czynność wątroby należy monitorować w czasie leczenia w odstępach 3-miesięcznych w czasie pierwszego roku, a następnie okresowo. U pacjentów, u których wystąpi zwiększona aktywność aminotransferaz, należy wykonać powtórnie próby wątrobowe w celu potwierdzenia wcześniejszego wyniku. Kolejne badania powinny być wykonywane często, aż do ustąpienia zaburzenia(ń). W razie utrzymywania się aktywności AspAT lub AlAT co najmniej 3 razy większej od GGN, zaleca się zaprzestanie leczenia preparatem. Pacjenci, u których wystąpi żółtaczka lub inne objawy wskazujące na zaburzenia czynności wątroby powinni przerwać stosowanie leku. Po przerwaniu leczenia preparatem i uzyskaniu prawidłowych wyników prób czynnościowych wątroby, nie należy ponownie rozpoczynać leczenia preparatem. W ramach rutynowego postępowania z pacjentami chorymi na cukrzycę, zaleca się monitorowanie zaburzeń skóry, takich jak powstawanie pęcherzy i owrzodzeń. W razie podejrzenia wystąpienia zapalenia trzustki, należy przerwać stosowanie wildagliptyny; w razie potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki, nie należy wznawiać stosowania wildagliptyny. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki w wywiadzie. U pacjentów otrzymujących wildagliptynę w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem może wystąpić ryzyko hipoglikemii. Z tego względu można rozważyć podanie mniejszej dawki sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii. Podawanie metforminy musi być przerwane bezpośrednio przed zabiegiem chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub zewnątrzoponowym. Leczenie można wznowić nie wcześniej niż po 48 h po zabiegu chirurgicznym lub wznowieniu odżywiania doustnego oraz dopiero po ponownej ocenie czynności nerek i stwierdzeniu, że jest stabilna.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać stosowanie leku Gliptivil Combo i natychmiast zgłosić się do lekarza, jeśli
wystąpią następujące działania niepożądane:
- Kwasica mleczanowa (bardzo rzadko: może wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób): Lek
  Gliptivil Combo może powodować bardzo rzadkie, ale bardzo poważne działanie niepożądane
  zwane kwasicą mleczanową (patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”). W takim
  przypadku należy przerwać stosowanie leku Gliptivil Combo i natychmiast skontaktować się z
  lekarzem lub najbliższym szpitalem, ponieważ kwasica mleczanowa może prowadzić do
  śpiączki.
- Obrzęk naczynioruchowy (rzadko: może wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 osób): Objawy
  obejmują obrzęk twarzy, języka lub gardła, trudności w połykaniu, trudności w oddychaniu,
  nagłe pojawienie się wysypki lub pokrzywki, które mogą wskazywać na reakcję zwaną
  „obrzękiem naczynioruchowym”.
- Choroba wątroby (zapalenie wątroby) (niezbyt często: może wystąpić u nie więcej niż 1 na 100
  osób): Objawy obejmują zażółcenie skóry i białkówek oczu, nudności, utratę apetytu lub
  ciemne zabarwienie moczu, które mogą wskazywać na chorobę wątroby (zapalenie wątroby).
- Zapalenie trzustki (niezbyt często: może wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób): Objawy
  obejmują silny i uporczywy ból brzucha (okolice żołądka), który może promieniować do
  pleców, a także nudności i wymioty.

Inne działania niepożądane
U niektórych pacjentów podczas przyjmowania leku Gliptivil Combo wystąpiły następujące działania
niepożądane:
Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób): ból gardła, katar, gorączka, swędząca
wysypka, nadmierne pocenie się, ból stawów, zawroty głowy, ból głowy, niekontrolowane
drżenie, zaparcie, nudności, wymioty, biegunka, wzdęcia, zgaga, ból żołądka i wokół żołądka
(ból brzucha).

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób): zmęczenie, osłabienie,
metaliczny posmak w ustach, małe stężenie glukozy we krwi, utrata apetytu, opuchnięcie dłoni,
kostek lub stóp (obrzęk), dreszcze, zapalenie trzustki, ból mięśni.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób): objawy wysokiego stężenia
kwasu mlekowego we krwi (zwane kwasicą mleczanową), takie jak senność lub zawroty głowy,
ciężkie nudności lub wymioty, ból brzucha, nieregularne bicie serca lub pogłębiony,
przyspieszony oddech; zaczerwienienie skóry, swędzenie; zmniejszone stężenie witaminy B12
(bladość, zmęczenie, objawy psychiczne, takie jak splątanie lub zaburzenia pamięci).

Po wprowadzeniu tego leku do obrotu, zgłaszano również następujące działania niepożądane:
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
miejscowe łuszczenie skóry lub powstawanie pęcherzy, zapalenie naczyń krwionośnych, które
może powodować wysypkę skórną lub spiczaste, płaskie, czerwone, okrągłe plamy pod
powierzchnią skóry lub siniaki.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21
309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono oficjalnych badań dotyczących interakcji z lekiem złożonym zawierającym wildagliptynę i chlorowodorek metforminy. Wildagliptyna. Potencjalne oddziaływanie wildagliptyny z równocześnie stosowanymi lekami jest niewielkie. Ponieważ wildagliptyna nie jest substratem enzymu cytochromu P (CYP) 450 i nie hamuje ani nie indukuje enzymów CYP 450 prawdopodobieństwo, by wildagliptyna wchodziła w interakcje z lekami będącymi substratami, inhibitorami lub induktorami tych enzymów jest niewielkie.Wyniki badań klinicznych przeprowadzonych z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi - pioglitazonem, metforminą i gliburydem w skojarzeniu z wildagliptyną nie wykazały klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych w populacji docelowej. Badania interakcji lek-lek z digoksyną (substratem P-glikoproteiny) i warfaryną (substratem CYP2C9) z udziałem zdrowych ochotników nie wykazały klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po jednoczesnym podaniu tych leków z wildagliptyną. Przeprowadzono badania interakcji lek-lek z amlodypiną, ramiprylem, walsartanem i symwastatyną, które podawano zdrowym ochotnikom. W badaniach tych nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po jednoczesnym podaniu tych leków z wildagliptyną. Nie zostało to jednak ustalone w populacji docelowej. U pacjentów jednocześnie przyjmujących inhibitory ACE może zwiększyć się ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Podobnie jak w przypadku innych doustnych leków przeciwcukrzycowych, hipoglikemizujące działanie wildagliptyny może być osłabione pod wpływem niektórych leków, w tym tiazydów, kortykosteroidów, leków stosowanych w leczeniu chorób gruczołu tarczowego i sympatykomimetyków. Metformina. Zatrucie alkoholem związane jest ze zwiększonym ryzykiem kwasicy mleczanowej, szczególnie w przypadkach głodzenia, niedożywienia lub zaburzeń czynności wątroby. Donaczyniowe podanie środków kontrastowych zawierających jod może doprowadzić do nefropatii wywołanej środkiem kontrastowym, powodując kumulację metforminy i zwiększenie ryzyka kwasicy mleczanowej. Należy przerwać stosowanie metforminy przed badaniem lub podczas badania obrazowego i nie stosować jej przez co najmniej 48 h po badaniu, po czym można wznowić podawanie metforminy pod warunkiem ponownej oceny czynności nerek i stwierdzeniu, że jest ona stabilna. Niektóre leki mogą wywierać niekorzystne działanie na czynność nerek, co może zwiększać ryzyko kwasicy mleczanowej, np. NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II i leki moczopędne, w szczególności pętlowe. W razie rozpoczynania stosowania lub stosowania takich leków w skojarzeniu z metforminą, konieczne jest dokładne monitorowanie czynności nerek. Glikokortykosteroidy, agoniści receptorów β₂-adrenergicznych i leki moczopędne mają działanie hiperglikemiczne. Należy poinformować o tym pacjenta i częściej oznaczać stężenie glukozy we krwi, szczególnie na początku leczenia. W razie konieczności, dawkę preparatu można dostosować podczas leczenia w skojarzeniu z tymi lekami i po ich odstawieniu. Inhibitory ACE mogą zmniejszać stężenie glukozy we krwi. W razie konieczności dawkę leku przeciwcukrzycowego, należy dostosować w czasie leczenia innym lekiem i po jego odstawieniu. Jednoczesne stosowanie leków, które zaburzają działanie wspólnych układów transportujących zlokalizowanych w kanalikach nerkowych uczestniczących w wydalaniu metforminy przez nerki (np. inhibitory transportera kationów organicznych-2 [OCT2]/ekstruzji wielolekowej i toksyn [MATE] takie jak ranolazyna, wandetanib, dolutegrawir i cymetydyna) mogą zwiększać ogólnoustrojową ekspozycję na metforminę.

Aurovitas Pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Sokratesa 13 D/27
01-909 Warszawa
www.aurovitas.pl